Το Dallas έχει πραγματοποιήσει μία από τις χειρότερες εκκινήσεις του τα τελευταία χρόνια και πλέον, μετά από ένα ασφαλές δείγμα δέκα αγώνων, προσπαθούμε να βρούμε τι δεν πάει καλά στο σύνολο του Rick Carlisle.
Βρισκόμαστε στα μέσα Νοεμβρίου πια και όλες οι ομάδες στην άλλη άκρη του Ατλαντικού έχουν δώσει δείγματα του τι θα δούμε απ’ αυτές. Άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορεί να διακρίνει κανείς έστω την διάθεση του εκάστοτε προπονητή του τι ιδέες θέλει να εμφυσήσει στους παίχτες του και τι να βγάλουν στο παρκέ. Στο Dallas, τα τελευταία -πολλά- χρόνια, τα πάντα κινούνται σε ρυθμούς Nowitzki. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Ο Γερμανός είναι εκείνος που είναι ο καλύτερος παίχτης στην ιστορία του franchise, εκείνος που οδήγησε την ομάδα στο πρωτάθλημα του 2011 και εκείνος που μπορεί να καυχιέται πως είναι (έστω προς ώρας) ο έκτος σκόρερ στην Ιστορία του NBA, πίσω από τους Jabbar, Malone, Kobe, Jordan και Chamberlain.
Mετά το 2011, οπότε και κατέκτησαν το πολυπόθητο δαχτυλίδι του Πρωταθλητή, ο Mark Cuban, o coach Carlisle και γενικά το front office και το προπονητικό επιτελείο, επιδίδονται σε ένα συνεχές homage στο πρόσωπο του Dirk. Το homage αυτό ενισχύεται από την υπομονή των οπαδών του Dallas, οι οποίοι πιθανότατα δεν θα είχαν πρόβλημα να δουν αυτήν την πολιτική να ακολουθείται μέχρι ο Nowitzki να πατήσει τα 50. Το ίδιο και ο γράφων. Ο βετεράνος αστέρας αξίζει κάθε θυσία προκειμένου να κατακτήσει και ένα δεύτερο δαχτυλίδι, ακόμα και αν αυτό πρόκειται να γίνει σε 100 χρόνια και οι Mavs φέρουν στην απονομή το ταριχευμένο του κορμί για να το παραλάβει.
Ωστόσο, ο Dirk βρίσκεται -ενδεχομένως- μπροστά στην τελευταία χρονιά μιας θαυμάσιας καριέρας και οι Mavericks θα πρέπει να σκέφτονται την επόμενη μέρα. Η αύξηση του salary cap, σε συνδυασμό με το άδειασμα των $ 25 εκατ. του 38χρονου, δίνει μια άνεση στον Don Nelson για να κινηθεί το καλοκαίρι, προκειμένου να προσελκύσει κάποιους free agents από το πάνω ράφι. Η μειωμένη φορολογία του Texas και η διάθεση του Mark Cuban να φροντίσει τους παίκτες που αγωνίζονται για αυτόν1)Πέρα ότι το φανταστικό εφάπαξ που έδωσε φέτος στον Dirk, το γεγονός ότι μετά την απόδραση του DeAndre Jordan πέρυσι το καλοκαίρι, ο πρόεδρος των Mavs τήρησε την συμφωνία του με τον Wesley Matthews και του προσέφερε ένα συμβόλαιο μεγαλύτερο του αναμενόμενου, τον καθιστούν ως το πλέον αγαπητό ιδιοκτήτη ομάδας για τους παίκτες. καθιστούν το Dallas ως έναν πολύ ελκυστικό προορισμό για κάθε υποψήφιο free agent. Μέχρι τότε; Άπαντες θα πρέπει να ζήσουν με το υπάρχον υλικό.
To θέμα στους PGs
Δεν είναι η πρώτη φορά που γράφεται κάτι για τους Deron Williams και Devin Harris που θα έχει σχέση με το potential των δύο και την υγεία τους. Ο μεν πρώτος, μετά τη φυγή του από την Utah, δεν έχει δικαιολογήσει σε καμία περίπτωση γιατί κάποτε θεωρούνταν ένας από τους επόμενους καλύτερους παίχτες στη θέση του, ενώ ο δεύτερος είναι ίσως ο πιο άτυχος point guard της εποχής μας -μαζί με τον Shaun Livingston- που αν δεν ταλαιπωρούνταν από τραυματισμούς, μάλλον θα είχε πενταετές συμβόλαιο $ 120 εκατ. Ωστόσο, με αυτούς και τον JJ Barea αποφάσισε να πορευθεί το Dallas, γιατί μισθολογικά βολεύουν να είναι στο entourage του Nowitzki. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι δεν είναι καλοί παίχτες, αλλά σε καμία περίπτωση championship calibre παίχτες.
Περπατώντας σε αυτές τις πρώτες βδομάδες του πρωταθλήματος, οι Mavericks δεν έχασαν έναν, αλλά δύο point guards από τραυματισμούς, φέρνοντας αυτόματα τον Barea σε ρόλο βασικού και -αναπόφευκτα- πρωταγωνιστή. Ο 32χρονος απόφοιτος του Northeastern University, όχι απλά έχει αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά, αλλά διανύει -ίσως- την καλύτερη περίοδο της καριέρας του, τηρουμένων αναλογιών. Ωστόσο, όσο υψηλές κι αν είναι οι επιδόσεις του Πορτορικανού και όσο κι αν γουστάρουμε που βλέπουμε έναν κοντοπίθαρο να κάνει σμπαράλια τις αντίπαλες άμυνες, είναι και ένας από τους λόγους που οι Mavericks βρίσκονται στα τάρταρα των standings. Προφανώς και δεν φταίει ο ίδιος, αλλά ένα σύνολο πραγμάτων, αλλά long story short, δεν γίνεται να χτυπήσει μια ομάδα την πόρτα της post season με βασικό τον Barea.
Μέσα σε αυτά βάλτε πως ο Barea βρέθηκε στα 32 του να παίζει κοντά 34 λεπτά ανά παιχνίδι, σε ένα τέμπο που από την στιγμή που δεν βρίσκεται μέσα ο Nowitzki, o Carlisle το θέλει γρήγορο. Όχι άναρχο, αλλά γρήγορο, ώστε να βρίσκει όσο το δυνατόν περισσότερο ανοργάνωτη την αντίπαλη άμυνα. Αυτό άλλωστε, είναι και το δυνατό σημείο του βετεράνου. Η αναγκαία (κατα)χρήση του Barea, όμως, φάνηκε να “πληρώνεται” στο παιχνίδι με τους Celtics, όταν o τραυματισμός του ήρθε να προστεθεί στο ήδη μακρύ από ονόματα ιατρικό δελτίο. Ευτυχώς για τον ίδιο και για τους Mavericks, οι αρχικοί φόβοι για τον αχίλλειο δεν επιβεβαιώθηκαν, αλλά θα μείνει εκτός για περίπου έξι βδομάδες2)Για τον λόγο αυτό οι Mavs έκαναν re-sign τον Jonathan Gibson.. Τo Dallas δεν έχει, πλέον, κανένα διαθέσιμο point guard αυτή την περίοδο, κάτι που αναγκάζει τον Rick Carlisle να επιδοθεί σε αλχημείες (Seth Curry, ιδού η ευκαιρία σου).
Η δικαίωση του Harrison Barnes
Πριν αναλωθούμε στον 24χρονο forward, δεν σας κρύβω πως ήμουν -και εξακολουθώ και είμαι- επιφυλακτικός όσον αφορά το μέγεθος του συμβολαίου του. Οι μέχρι στιγμής μέσοι όροι του κάνουν εμάς τους υπόλοιπους να βγάζουμε τον σκασμό3)Χάτσιο και Λουκά όπως βλέπετε είμαι κύριος και σε αυτό το μικρό δείγμα παιχνιδιών δείχνει πως τα προηγούμενα χρόνια το ταλέντο του πιεζόταν στους Warriors. Και μπορεί να παίρνει αναγκαστικά την ομάδα στις πλάτες του, ένεκα των πολλών τραυματισμών, ωστόσο δεν αποκλείεται και με ένα υγιές Dallas να συνεχίσει να είναι ο “go to guy” του Carlisle. Στο αγωνιστικό κομμάτι, έτσι όπως πάει μέχρι στιγμής η χρονιά, οι Mavericks έχουν πολλά πλεονεκτήματα με τον Barnes στην πεντάδα και στα δύο άκρα του παρκέ.
Επιθετικά, διαθέτουν έναν παίχτη που μπορεί να απειλήσει από οπουδήποτε. Είτε από μακρινή, είτε από μέση, είτε από κοντινή απόσταση και γι’αυτό πολλές επιθέσεις έχουν προσαρμοστεί στον τρόπο και στην εκτελεστική ικανότητα του παίχτη. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Barnes είναι εκείνος που δίνει ένα κεντρικό pick στον point guard, ώστε είτε να πάει σε μια κατάσταση pop είτε να ποστάρει κοντύτερο αντίπαλο. Αν πάρει κάποιο off ball screen και βγει κάποιος αντίπαλος από την frontcourt πάνω του; Κανένα πρόβλημα, καθώς μπορεί είτε να πάρει το σουτ, είτε να πάει την κατάσταση στα πόδια και να φτάσει μέχρι το καλάθι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω γραμμών, η απόδοσή του στο ματς με τους Celtics.
Και στο αμυντικό κομμάτι, όμως, δεν υστερεί. Ήδη ο νεαρός έχει αγωνιστεί πολλά λεπτά ως stretch four (ένεκα, βέβαια, και των τραυματισμών) και τα έχει πάει θαυμάσια κόντρα σε αντιπάλους μεγαλύτερου μεγέθους. Άλλωστε αυτή η αμυντική του ευελιξία ήταν σημαντικό asset στην καριέρα του στους Warriors, όταν δοκιμάστηκε και πέρασε με επιτυχία το τεστ του μαρκαρίσματος του Zach Randolph στα playoffs του 2015, λύνοντας τον γρίφο των Grizzlies στον δρόμο προς τον τίτλο. Ο περονόσπορος που έχει πέσει στο Dallas έχει εξωθήσει τον Carlisle να χρησιμοποιεί το small ball πολύ περισσότερο από ότι -ενδεχομένως- θα ήθελε, ωστόσο, με την μέχρι τώρα απόδοση του Barnes, δεν αποκλείεται να είναι ένα στοιχείο που θα σταθεροποιηθεί ακόμα και με την επιστροφή των Nowitzki και Williams. Το small ball των Mavericks, όμως, έχει πολλά μειονεκτήματα και οξύμωρες -μέχρι στιγμής- καταστάσεις, που μας φέρνουν στο επόμενο κεφάλαιο.
Η ατέρμονη λούπα του Small Ball
Η ολοένα και μεγαλύτερη τάση στους ισοϋψείς -ή περίπου ισοϋψείς- παίχτες με αθλητικά κορμιά, δίνει μια σαφή εικόνα του που οδηγείται το άθλημα. Και ενώ η παρουσία του Barnes είναι μάλλον το κατάλληλο πάτημα για τον Carlisle και το επιτελείο του για να παίξει, ή έστω για να προετοιμάσει την ομάδα του στο small ball, η μέχρι στιγμής πράξη δεν αποφέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ξεκινώντας από τα βασικά, στη θεωρία το small ball σε βοηθάει να τρέξεις και να έχεις περισσότερες κατοχές, εξαιτίας του γρήγορου ρυθμού που επιλέγεις να δώσεις. Το πρώτο οξύμωρο σχήμα, λοιπόν, που παρουσιάζεται είναι το pace4)Αριθμός κατοχών μιας ομάδας στα 48 λεπτά – Στοιχεία από το basketball-reference.com των Mavs, το οποίο ανέρχεται στο 92,5, αριθμός που τους κατατάσσει στην 29η θέση της λίγκας.
Πηγαίνοντας ακόμα παραπέρα, και συγκεκριμένα στα σουτ, η κατάσταση γίνεται χειρότερη. Οι Mavericks σουτάρουν με 41,8% φέτος, ποσοστό που τους φέρνει επίσης στην 29η θέση, κάτι που σημαίνει πως είτε τα σουτ δεν γίνονται κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, είτε δεν υπάρχουν καλοί σουτέρ στην ομάδα. Αυτό που δίνει μια μικρή αχτίδα αισιοδοξίας είναι η άμυνα, καθώς το Dallas διαθέτει την ένατη καλύτερη επίδοση της λίγκας, δεχόμενο 100,2 πόντους ανά παιχνίδι. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η παρουσία των Justin Anderson και Dorian Finney-Smith, δύο κατ’εξοχήν hustle players, οι οποίοι βάζουν τα κορμιά τους στη φωτιά. Ωστόσο, η άμυνα ίσως είναι το μόνο καλό στοιχείο.
Το -αναγκαστικό λόγω τραυματισμών- small ball έχει βγάλει στην επιφάνεια την αδυναμία του Dallas στα box outs. Πλεονέκτημα ίσως αποτελούν οι καταστάσεις των μακρινών rebounds (sic), αλλά μέχρις εκεί. Όπως αναφέρθηκε και ανωτέρω, ο Barnes έχει περάσει αρκετή ώρα στο “4”, ρόλο που σαφώς δεν έχει ακόμα συνηθίσει στην νέα του ομάδα. Όσο έχει δίπλα του τον Andrew Bogut, η κατάσταση στα rebounds είναι καλύτερη, αλλά όχι όταν στο “5” βρίσκεται ο Dwight Powell. Οι Mavs αυτή την στιγμή βρίσκονται στην τελευταία θέση στο NBA, όσον αφορά τα rebounds με 40,4, την στιγμή που επιτρέπουν στους αντιπάλους τους να μαζεύουν 45,3, στοιχείο που καταδεικνύει στον μέγιστο βαθμό το πρόβλημα που υπάρχει στα box outs.
Συνεχίζοντας μερικές από τις αλυσιδωτές αντιδράσεις του small ball, αξίζει να ρίξουμε και μια ματιά στους αιφνιδιασμούς του Dallas που κάνουν ομάδες τοπικών πρωταθλημάτων να μην νιώθουν τόσο άσχημα. Οι Τεξανοί βρίσκονται -και εδώ- στην τελευταία θέση, καθώς επιδίδονται σε μόλις πέντε αιφνιδιασμούς ανά παιχνίδι, την στιγμή που δέχονται 13,2. Το λες ότι υπάρχει ένα θεματάκι στο transition εκατέρωθεν… Η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν δούμε το fastbreak efficiency, το οποίο ανέρχεται στο εξωπραγματικό 0,5, φέρνοντας -και πάλι- το Dallas στην τελευταία θέση.
Η επιμονή του Carlisle
Δεν μπορούμε να τονίσουμε αρκετά τα ελαφρυντικά που έχει ο προπονητής των Mavericks μετά τους τραυματισμούς σημαντικών μελών της ομάδας του. Άλλο είναι να προετοιμάζεις το έδαφος της διαδοχής του Nowitzki με τον ίδιο ενεργό μέλος, και άλλο να δίνεις την σκυτάλη στον Barnes χωρίς ουσιαστική βοήθεια γύρω του. Ωστόσο, παρά τα πλήγματα στο roster του, ο 57χρονος προπονητής δείχνει να επιμένει σε αυτό το νέο στυλ παιχνιδιού των Mavs με το small ball, παρά τα όποια παράπλευρα προβλήματα μπορεί αυτό να παρουσιάζει. Η απάντηση, λοιπόν, στην ερώτηση “Νοβοκαΐνη ή Rebuild” είναι μάλλον “Και τα δύο”. Η μετάβαση από την εποχή Nowitzki στην επόμενη θέλει χρόνο και σαφώς δεν μπορεί να επιτευχθεί από τη μία μέρα στην άλλη.
Το γεγονός ότι ο Carlisle δίνει μεγάλο βάρος στο small ball, παρατάσσοντας ουσιαστικά μεγάλο μέρος της second unit του, δείχνει πως η διαδικασία αυτής της μετάβασης έχει ήδη αρχίσει και θέλει τους παίχτες του να αρχίζουν να συνηθίζουν και να μαθαίνουν την νέα κατάσταση μέσα από τα λάθη τους. Αυτό άλλωστε είναι και μία από τις πτυχές του rebuild. Αν πάλι το όλο εγχείρημα αποφέρει καρπούς όσο προχωράμε στην σεζόν (όπως, για παράδειγμα, το περσινό Portland), τότε ο Carlisle θα έχει κερδίσει ένα διπλό στοίχημα.
ΥΓ: Οι παραπάνω γραμμές είναι μετά από δείγμα δέκα παιχνιδιών.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | Πέρα ότι το φανταστικό εφάπαξ που έδωσε φέτος στον Dirk, το γεγονός ότι μετά την απόδραση του DeAndre Jordan πέρυσι το καλοκαίρι, ο πρόεδρος των Mavs τήρησε την συμφωνία του με τον Wesley Matthews και του προσέφερε ένα συμβόλαιο μεγαλύτερο του αναμενόμενου, τον καθιστούν ως το πλέον αγαπητό ιδιοκτήτη ομάδας για τους παίκτες. |
|---|---|
| ↑2 | Για τον λόγο αυτό οι Mavs έκαναν re-sign τον Jonathan Gibson. |
| ↑3 | Χάτσιο και Λουκά όπως βλέπετε είμαι κύριος |
| ↑4 | Αριθμός κατοχών μιας ομάδας στα 48 λεπτά – Στοιχεία από το basketball-reference.com |
Πολύ ωραία ανάλυση. Απλά να προσθέσω και τις κάκιστες επιλογές του Dallas στα drafts των τελευταιων ετών που δεν τους έχουν βοηθήσει πουθενά (ούτε σε trades). Θα είναι πολύ δύσκολη η χρονιά φέτος για την ομάδα που με τον αυτόματο πιλότο έμπαινε στα playoffs.
Συμφωνούμε απόλυτα φίλε Κώστα. Το Dallas πληρώνει ουσιαστικά το εμμονικό πλαισίωμα του Nowitzki. Κάποια στιγμή θα γινόταν, αλλά το καλό είναι ότι δεν έχουν δώσει κάπου τα μελλοντικά pick πρώτου γύρου τους. Συνεπώς το επόμενο draft αποκτά μεγάλη αξία για την ομάδα.