Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.
Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.
Κυριολεκτικά.
Boston @ Chicago
Μειονέκτημα έδρας
To United Center έχει χωρητικότητα 23.500 ατόμων. Στο ESPN, στα επίσημα νούμερα μετά το τέλος του αγώνα, έγραφε πως στον αγώνα κόπηκαν 21.682 εισιτήρια.
Η πραγματικότητα για τον έκτο αγώνα με την σεζόν των Bulls να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, ο οποίος αποδείχθηκε και τελευταίος της ομάδας, η εικόνα του γηπέδου ήταν ακριβώς ίδια με την αρχή της σεζόν.
Wow…empty seats at the United Center for a Bulls home game? AN OPENER? Startling to see…
— Michael Wilbon (@RealMikeWilbon) October 28, 2016
Κάποιος αισιόδοξος θα μπορούσε να δει το γήπεδο μισογεμάτο, αλλά οι ρεαλιστές, ας πούμε, πως το γήπεδο είναι μισοάδειο. Οι φίλαθλοι των Bulls, όχι απλά δεν γέμισαν το γήπεδο στον τελευταίο αγώνα μπάσκετ που θα δουν για τουλάχιστον τέσσερις μήνες, αλλά επιπλέον η παρουσία ήταν ιδιαίτερα αρνητική. Πανηγύρια για ένα airball σουτ παίκτη της ομάδας τους, παγερή αδιαφορία και έλλειψη στήριξης στην προσπάθεια των παικτών της, γιουχαίσματα προς τον καινούργιο quarterbacks των Bears που βρισκόταν στην κερκίδα, και φυσικά οι αποδοκιμασίες και τα συνθήματα εναντίον του προπονητή της ομάδας τους με το “Fire Hoiberg” να ακούγεται από όλο το γήπεδο και να προκαλεί τα νεύρα του Brad Stevens, που αντέδρασε σε μια στιγμή συναδελφικής αλληλεγγύης.
Καταλαβαίνουμε πως γενικά η φετινή σεζόν της ομάδας των Bulls δεν ήταν όσο καλή είχαν συνηθίσει κάποτε οι φίλαθλοι του Chicago, που έχουν δει έξι πρωταθλήματα στις προηγούμενες δεκαετίες και μέχρι πρόσφατα είχαν μια ομάδα που ήταν faux-διεκδικήτρια τίτλου. Μπορεί μετά το φετινό πρωτάθλημα στο baseball οι Cubs να έχουν κλέψει την καρδιά των φιλάθλων του Illinois. Αλλά και πάλι, η προχθεσινή εικόνα στο United Center ήταν θλιβερή, δεν θύμιζε καθόλου playoffs, και δεν μπόρεσε να δώσει σε μια -εκ των πραγμάτων κατώτερη- ομάδα το απαιτούμενο σπρώξιμο προς τη νίκη.
First team All Defense
O Avery Bradley ήρθε στη λίγκα σαν ένας shooting guard σε μέγεθος point guard, δίχως καλή ντρίπλα και δίχως αξιόπιστο σουτ. Το σουτ του βελτιώθηκε κατακόρυφα μετά από χρόνια και ο ίδιος βελτίωσε το δυνατότερο σημείο του που τον έφερε στο ΝΒΑ εξ’αρχής, την λυσσασμένη προσωπική άμυνα που τον κάνει κάθε βράδυ να είναι, μαζί με τον Tony Allen, οι πρωταγωνιστές στους πιο τρομακτικούς εφιάλτες που βλέπουν οι αντίπαλοι guards και η αιτία για να ξυπνούν όλοι αυτοί κάθριδοι στα κρεβάτια του πριν ξημερώσει.
“Τα παράτησαν, είναι τελειωμένοι“, άκουσε τον Rondo να λέει μετά το δεύτερο παιχνίδι και “Δεν μπορούμε να αφήνουμε ένα παίκτη όπως ο Bradley να μας βάζει 20 πόντους“, είπε ο Butler μετά το πέμπτο παιχνίδια και το trash-talking των Bulls ξύπνησε το λυσσασμένο pitbull της Βοστόνης.
24 πόντοι στο έκτο παιχνίδι, μετά τους 23 πόντους στο πέμπτο, με 19 εξ’αυτών στο πρώτο ημίχρονο, όταν και διέλυσαν τον πνεύμα του Chicago, και φανταστική άμυνα πάνω στον Butler, στερώντας του τους εύκολους πόντους από τη γραμμή των προσωπικών, όπου ο star των Bulls κερδίζει το ψωμί του, καθώς μετά τις 23 βολές στον τέταρτο αγώνα σούταρε μόλις έξι στους δύο τελευταίους.
Ηθικό δίδαγμα: “Μην πειράζεις το pitbull, αν δεν θέλεις να σε δαγκώσει”.
To Aikido του Brad
O Tito Horford λέει εδώ και δέκα χρόνια πως ο γιος του είναι power forward και δεν πρέπει να αγωνίζεται σαν center, όπου δέχεται αναίτια φθορά και εκτίθενται οι αδυναμίες του στο αμυντικό rebound.
Με τον Robin Lopez να κυριαρχεί στις δύο ρακέτες ο Brad Stevens αποφάσισε να εξουδετερώσει το μεγαλύτερο όπλο των Bulls, σε μια κίνηση βγαλμένη από τα διδάγματα του aikido, χρησιμοποιώντας την ίδια τη δύναμη των αντιπάλων τους εναντίον τους.
To gifάκι που εμφανίζεται στην Wikipedia στο λήμμα “Σατανάς των πάγκωνε”
Αγνοώντας τις εκκλήσεις ετών από τον Horford τον πρεσβύτερο, έστειλε τον Amir Johnson στα έγκατα του πάγκου, έβαλε τον Δομηνικάνο forward στο “5”, τραβώντας τον μακριά από τη ρακέτα, και πέρασε τον Gerald Green στην πεντάδα, προσθέτοντας ακόμη ένα σουτέρ σε μια επίθεση όπου και οι πέντε παίκτες αγωνίζονταν στο τρίποντο. Ο RoLo αναγκάστηκε να βγαίνει μακριά από τη ρακέτα και τα αργά του πόδια εκτέθηκαν, ο Thomas μπορεί να σούταρε φριχτά, αλλά έβρισκε διαδρόμους κατά βούληση, δημιουργώντας ελεύθερα τρίποντα για τους συμπαίκτες του, που ισοφάρισαν την επίδοσή τους, με εννέα τρίποντα, του πέμπτου παιχνιδιού μόλις στο ημίχρονο του έκτου, έχοντας σουτάρει 9/13.
Η άμυνα του Chicago δεν είχε την πειθαρχία και συνέπεια να σταματήσει τους Celtics, και με τον Wade απών και τον Butler πιασμένο στις δαγκάνες του Bradley, το παιχνίδι έλαβε τέλος νωρίς
Atlanta @ Washington
Ballhwaks vs. Atlanta Hawks
Oι Wizards στα πρώτα πέντε παιχνίδια της σειράς είχαν προσαρμόσει την άμυνα τους, προκειμένου να μην επιτρέπουν στον Schröder να τους δημιουργεί ρήγματα και να βρίσκει με αυτό τον τρόπο ελεύθερα σουτ από το τρίποντο, όταν έρχονταν βοήθειες για να τον σταματήσουν. Σε κάθε screen που γινόταν πήγαιναν, λοιπόν, από κάτω, αφήνοντας το μακρινό σουτ στον Γερμανό point guard και οι υπόλοιποι παίκτες δεν εγκατέλειπαν τον προσωπικό τους αντίπαλο για βοήθειες, προσκαλώντας τους Hawks να τους νικήσουν με μακρινά σουτ του άσου τους και προσπάθειες ένας εναντίον ενός.
Η τακτική αυτή μπορεί μεν να είχε αφήσει την περιφέρεια της Atlanta εκτός παιχνιδιού, αλλά με τη σειρά να πηγαίνει στο έκτο παιχνίδι, και τiς νίκες των Hawks μέχρι εκείνο το σημείο να είναι άνετες, δεν είχε αποφέρει και ιδιαίτερους. καρπούς. Ο Brooks αποφάσισε να αλλάξει, λοιπόν, την άμυνα, δίνοντας εντολή στους παίκτες του να είναι λιγότερο παθητικοί και να παγιδεύουν διαρκώς τους αντιπάλους τους σε μια πολύ πιο επιθετική αντιμετώπιση της επίθεσης των Hawks. Σαν αποτέλεσμα οι παίκτες των Wizards ήταν πραγματικά ballhawks, έβγαλαν 11 κλεψίματα μόνο στο πρώτο ημίχρονο που οδήγησαν σε 24 πόντους στον αιφνιδιασμό, 20 πόντους παραπάνω από όσους σκόραρε η Atlanta στο ανοιχτό γήπεδο το ίδιο διάστημα και αυτή η διαφορά του 24-4 στους πόντους ήταν και η αιτία των 19 πόντων με τους οποίους οι Wizards πήγαν στην ανάπαυλα του αγώνα.
Ο γνωστός ο πάγκος των Wizards
Από την αρχή της χρονιάς όταν και ο Gortat απολύτως δικαιολογημένα δήλωνε πως οι Wizards έχουν ένα από τους χειρότερους πάγκους της λίγκας μέχρι σήμερα, παρά την απόκτηση των Bogdanovic και Jennings, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει για την Washington. Για την ακρίβεια, η μοναδική διαφορά είναι ότι πλέον στα playoffs o Scott Brooks θα αναγκάζεται να παίζει πάνω από 40 λεπτά ανά αγώνα το βασικό του backcourt, για να κρύψει την έλλειψη βάθους της ομάδας του.
Όπως και στο τρίτο παιχνίδι, που χάθηκε από την απρόσμενη κυριαρχία του Calderón (!), ή το τέταρτο, που χάθηκε όταν πέρασαν ταυτόχρονα οι Wall και Beal στον πάγκο, με τον ίδιο τρόπο πήγε να γίνει η μεγάλη ανατροπή για τους Hawks και στο έκτο.
Το τέταρτο φάουλ του Beal, και η ουσιαστική έλλειψη αναπληρωματικού shooting guard, υποχρέωσε τον Scotty Brooks να περάσει τον Brandon Jennings στο “2” δίπλα στον Wall. Με τα μοναδικά θετικά στοιχεία του Jennings να είναι η ταχύτητά του, που έχει φθίνει μετά τον τραυματισμό του, και το παιχνίδι του με την μπάλα, την οποία δεν είχε στα χέρια του με την παρουσία του Wall, η χρήση του σαν guard μακριά από την μπάλα είναι όσο καταστροφική ήταν εύκολο να φανταστούμε. Οι Wiz αγωνίστηκαν με μια πεντάδα όπου ο μοναδικός “αξιόπιστος” σουτέρ ήταν ο Otto Porter, ο οποίος βρίσκεται έξω από τα νερά του στα playoffs, ή ο Bogdanovic. Ο Beal, ακριβώς πριν αποσυρθεί στον πάγκο για να προστατευτεί από τη φθορά των φάουλ, είχε μόλις κάνει το σκορ 84-65 με ένα τρίποντο. Εν την απουσία του, η Atlanta έκλεισε τη ρακέτα, εξουδετερώνοντας κάθε απειλή από την Washington, και κατόρθωσε, μόλις σε πέντε αγωνιστικά λεπτά, να τρέξει ένα σερί 22-7, φέρνοντας τη διαφορά στους τέσσερις πόντους, μέχρι να επιστρέψει και να σκοράρει ξανά ο βασικός shooting guard των Wizards.
John Wall “point god mode”
Με τη διαφορά να βρίσκεται στην μία κατοχή οχτώ λεπτά πριν τη λήξη, ήταν και η στιγμή που πάτησε παρκέ, μετά από μία πολύ σύντομη ξεκούραση, ο Wall. Το σκορ ήταν 93-90 και πέντε δευτερόλεπτα πέρασαν για να κλέψει ο Schröder την μπάλα και να ετοιμαστεί να φέρει το σκορ στον πόντο με ένα εύκολο λέυ απ στον αιφνιδιασμό.
Ο John Wall δεν ήταν σύμφωνος με αυτό.
Tonight's @MonsterProducts Monstrous Moment…✋@JohnWall✋#WizHawks #DCFamily pic.twitter.com/nJr3gQEa8x
— Washington Wizards (@WashWizards) April 29, 2017
και στην αμέσως επόμενη επίθεση σκόραρε με αυτό το αριστούργημα:
John Wall is crafty. pic.twitter.com/dpKy017oub
— NBA (@NBA) April 29, 2017
Δεν ήταν μόνο που έκανε μια αμυντική προσπάθεια που θύμιζε το περσινό κόψιμο-μισός τίτλος του LeBron στον Iguodala, ούτε το γεγονός πως αυτές οι δύο πρώτες κατοχές μπορούν να συγκριθούν μονάχα με το “8 points in 9 seconds” του Reggie Miller απέναντι στους Knicks. H εμφάνιση του Wall που σκόραρε ή έδωσε με assists τους τελευταίους 22 πόντους της ομάδας μέχρι τη λήξη του παιχνιδιού, αποτελεί μια μυθική στιγμή στην Ιστορία των playoffs, που παρόλο που συνέβη σε μια σειρά απέναντι σε δύο από τις πιο αδιάφορες ομάδες του ΝΒΑ, θα μνημονεύεται για χρόνια, και πλέον αποτελεί την συστατική επιστολή στην αίτηση του Wall για τη θέση του καλύτερου point guard του πλανήτη, αλλά και το βιντεάκι που θα παίξει πριν εισαχθεί στο Hall Of Fame, αλλά και την πιο τρανή απόδειξη πως πρέπει να θεωρείται πλέον superstar.
Clippers @ Jazz
Οι Clippers επέζησαν κατακτώντας μια μεγάλη νίκη, σε μια σειρά που μάλλον είχαμε βιαστεί να λήξουμε πριν από την ώρα της, θυμίζοντας δύο δόγματα που δεν λένε να πεθάνουν, ακόμα κι αν δεν εξηγούν πολλά. Το πρώτο είναι αυτό που βιώσαμε και στη σειρά Raptors – Bucks, αυτό της σημασίας της playoff εμπειρίας σε close out games. Οι Clippers έχουν βρεθεί και στις δύο πλευρές, είτε όντας αυτοί που αποκλείουν το φαβορί, είτε στη λάθος μεριά ενός θαύματος, όπως πρόπερσι με τους Rockets, που βασιζόμενοι στους Josh Smith και Corey Brewer τους χάραξαν ανεξίτηλες ουλές.
Σε ένα παιχνίδι αργό και δίχως εξάρσεις, οι Jazz έμοιαζαν να ελέγχουν την εξέλιξη, χωρίς όμως να μπορούν να οικοδομήσουν μια διαφορά, σε μεγάλο βαθμό λόγω της αστοχίας τους από μακριά. Το παιχνίδι παιζόταν σε ρυθμούς Βούδα, κατάσταση στην οποία οι Jazz είναι μεν συνηθισμένοι και το επιδίωκαν, ωστόσο δίνεται η εντύπωση ότι θα μπορούσαν να βρουν πιο εύκολα σουτ τρέχοντας λίγο περισσότερο μετά το rebound ή τα (διπλάσια στο παιχνίδι) λάθη των Clippers.
Κάπου εκεί λοιπόν, στα μισά της τρίτης περιόδου, ήταν που ο Doc Rivers είχε την αναλαμπή να κεράσει τους Jazz το ίδιο πιάτο που του σερβίρουν σε όλη τη σειρά, περνώντας όλους τους ball-handlers του μαζί στο παιχνίδι με άγκυρα τον DeAndre Jordan. Τον Chris Paul, λοιπόν, πλαισίωσαν ο Felton (για λίγο και ο Rivers), o Crawford και ο Pierce, σε ένα πρωτοφανές για τον Doc αμυντικό ρίσκο, το οποίο όμως απέδωσε καρπούς, λόγω του κρύου πάγκου του Snyder. O Joe Johnson έκανε το πρώτο του κακό παιχνίδι, ο Rodney Hood συνεχίζει να βρίσκεται σε shooting slump, με 0/6 τρίποντα, και οι Jazz δέχτηκαν ένα 18-4 κατά το οποίο σκόραραν μόνο με βολές και υπέπεσαν σε τρία λάθη σε τέσσερα λεπτά.
Αν θέλουμε, πάντως, να αναζητήσουμε τους λόγους που οι Jazz έχασαν το παιχνίδι -και το θέτουμε ως “έχασαν”, καθώς οι Clippers δεν έκαναν με τη σειρά τους κάποιο εξαιρετικό παιχνίδι, ούτε έθεσαν κάποιο δυσεπίλυτο πρόβλημα-, πέρα από τον οργιαστικό κατά διαστήματα Chris Paul, τότε θα πρέπει να στραφούμε στο άοσμο παιχνίδι του Jinglin’ Joe Ingles, που δεν βρήκε ρυθμό στην επίθεση, μένοντας στο μηδέν στο σκοράρισμα, αλλά και φορτώθηκε νωρίς με φάουλ και νεύρα, καθώς και την αστοχία του δεύτερου Joe, που συμπαρέσυρε όλο τον πάγκο του Snyder. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για το πόδι που γύρισε ο Rudy Gobert στην τρίτη περίοδο. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες πάντως, και με τους Clippers στο +14 τρεισήμισι λεπτά πριν τη λήξη, οι Jazz έφτασαν ένα άστοχο τρίποντο του Johnson μακριά από το να στείλουν το παιχνίδι στην παράταση, καθώς ο Gordon Hayward ξύπνησε και με 12 πόντους σε διάστημα τριών λεπτών έφερε την απελπισία στα μάτια του Pierce.
Η στιγμή που ο Paul Pierce γέρασε μια δεκαετία σε ένα δευτερόλεπτο:
Κατανοητό, καθώς θα ήταν αντικλιμακτικό να τελείωνε η καριέρα του στην Utah, σε σύγκριση με ένα παιχνίδι στο Los Angeles, όπως και θα συμβεί τώρα, είτε σε περίπτωση ήττας των Clips απόψε, είτε σε περίπτωση νίκης, όταν και βρεθούν αντιμέτωποι με τους Warriors, σε μια σειρά που αποκλείεται να επιστρέψει στο Oakland για πέμπτο παιχνίδι.
Απλά μία απορία. Πώς “προσωποποιείται” η ήττα των Jazz στον Joe Ingles?
Ο Αυστραλός ναι μεν έμεινε άποντος, είχε όμως μόλις 0/4 FGA, κάτι που δείχνει ότι δεν εκβίασε προσπάθειες ώστε η αστοχία του να αποβεί εις βάρος της ομάδας του.
Ταυτόχρονα είχε 0(!) λάθη, ενώ το 5ο foul του το έκανε στο τελευταίο δευτερόλεπτο για να σταματήσει το χρονόμετρο.
Όσον αφορά το +/- του; Το δεύτερο μεγαλύτερο της ομάδας του με +12, πίσω μόνο από το +13 του Diaw των 14′ συμμετοχής, αλλά και το μόλις 3ο θετικό ολόκληρης της ομάδας (χωρίς να συμπεριλαμβάνω το “φτωχό” +1 του Favors).
Εκτός αν το συγκεκριμενοποιήσουμε στα 7:30 λεπτά απουσίας του στην 3η περίοδο μετά το 4ο foul, διάστημα στο οποίο το +4 των Jazz έγινε +8 των Clippers. Αν κάνουμε όμως κάτι τέτοιο, αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να αυξηθούν τα 32′ συμμετοχής του, τη στιγμή που ο μ.ο. λεπτών συμμετοχής του Ingles στα 6 πρώτα παιχνίδια ήταν…32,5′! (Σημ.: Μετά το 7ο ανέβηκε στα 33′.)
Δεν είδα τον αγώνα παιδιά, απλά κοιτάζοντας το boxscore μου κάνει εντύπωση να αναφέρεται ο Ingles σαν χαρακτηριστικός λόγος της ήττας των Jazz.
Δεν ήθελα να “προσωποποιήσω” την ήττα στον Joe Ingles, όσο στο γεγονός ότι το γεγονός ότι ήταν κρύος επιθετικά, τόσο οργανωτικά όσο και εκτελεστικά ήταν κρίσιμο για τους Jazz. Το +/- αναφέρεται στο ότι έπαιξε στα καλά διαστήματα των Jazz, αλλά το γεγονός ότι έχει θετικό +/- δεν σημαίνει κάτι από μόνο του, παίζοντας όπως έπαιξε στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της σειράς θα μπορούσε να είναι στο +20 αυτός και στο +21 ο Diaw ξέρω γω. Το ότι λοιπόν ήταν non-factor στην επίθεση, δεν έδωσε την ευκαιρία στους Jazz να κερδίσουν το παιχνίδι, και ίσως εύκολα, δεν του αποδίδω την ευθύνη της ήττας. 😉
Το ότι δεν πήρε σουτ, έχει την ανάγνωση που λες, αλλά αναφέρεται και στη δυσλειτουργία της επίθεσης των Jazz, και τα fouls και ο εκνευρισμός τον έβγαλαν από το παιχνίδι σε σημεία που ο Snyder θα τον ήθελε μέσα.
Το +/- είναι λίγο ύπουλο στατιστικό σχετικά με την σχέση αιτίου/αιτιατού με το αποτέλεσμα, με την έννοια ασπούμε ότι κάνει π.χ. πέντε λεπτά πριν τη λήξη κάποιος χαζό φάουλ με την ομάδα του στο +10, αποβάλλεται, και τρώνε ένα 20-5 και χάνουν. Σε τέτοια περίπτωση μπορεί ο αντικαταστάτης του π.χ. σε 20′ συνολικά λεπτά να έχει -15, και ο δικός μας +10. Θα πούμε τότε ότι ο α ήταν καλός και ο β υστέρησε; Ο β υστέρησε σίγουρα, αλλά ο “ανάγκασε” τον β σε περισσότερα λεπτά ασπούμε από όσα του αναλογούσαν. Τα σουτ αντίστοιχα που δεν παίρνει κάποιος μπορει να σημαίνουν σουτ για έναν χειρότερο παίκτη κ.ο.κ.
Εν ολίγοις στη διάρκεια του παιχνιδιού μου δόθηκε η εντύπωση ότι ο Joe δεν έδωσε αυτά που θα ήθελε επιθετικά, και πως έβγαινε από το παιχνίδι σε ατυχείς στιγμές. Για να είμαι ειλικρινής δεν μου “φάνηκαν” τα 32′ του, όταν το είδα μετά το παιχνίδι εντυπωσιάστηκα.
Πάλι σχολιασμός για το +/- σε σχέση με το usage ή τον ρόλο του παίκτη (π.χ. Mbah a Moute) υπάρχει και η περίπτωση να είναι απλά on for the ride.
Αυτά πάνω κάτω.