The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #11

Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.

Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.

Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.

Κυριολεκτικά.

Celtics @ Wizards

Το τέταρτο παιχνίδι της σειράς ξεκινούσε, και σύμφωνα με το σύστημα που θυμίζει το δακτύλιο και έχει θέσει ο Brad Stevens, προκειμένου να επιλέγει τον πέμπτο βασικό για την ομάδα του, ήταν η σειρά του Amir Johnson να ξεκινήσει βασικός.
Μετά τα αλλεπάλληλα σερί στις πρώτες περιόδους, 16-0 στο πρώτο παιχνίδι, 14-ο στο δεύτερο, και 22-0 στο τρίτο, οι Celtics είχαν σαν στόχο να μπουν απόλυτα συγκεντρωμένοι, προκειμένου να μην πνιγούν νωρίς στην κατηφορική έδρα των Wizards, που θύμιζε σοβαρά playoffs μετά τους τσαμπουκάδες του προηγούμενου αγώνα.

Οι Celtics έκαναν ένα σχεδόν πρωτόγνωρο ξεκίνημα, καθώς τους πήρε λιγότερο από τέσσερα λεπτά για να αρχίσουν να παίζουν και αυτοί μπάσκετ, και σταμάτησαν το σερί των γηπεδούχων μόλις στο 8-0. Με τον αγώνα να έρχεται στα ίσια νωρίς, όλα φαίνονται διαφορετικά και οι Βοστονέζοι¹⁾James Joyce R.I.R., όλες οι προτάσεις που γράφουμε χωρίς τελεία οφείλονταν σε εσένα, και ίσως στο ότι δεν προσέχαμε στην ώρα του “Σκέφτομαι και Γράφω”… μπορούσαν πλέον να ονειρεύονται πως μετά από εφτά παιχνίδια που έληξαν με νίκες των γηπεδούχων, θα μπορούσαν να μας χαρίσουν το πρώτο διπλό μεταξύ των δύο ομάδων. Όλα τα σημαντικά είχαν γίνει.

Οι βασικοί των Wizards δεν είχαν καταφέρει να ισοπεδώσουν την βασική τετράδα (και τον όποιον έναν) των Celtics. H είσοδος του Smart χαμήλωνε ορθολογιστικά το σχήμα, και έδινε προβάδισμα στη Βοστόνη. Ο Thomas είχε μπει καυτός, ευστοχώντας στα πέντε πρώτα τρίποντα που επιχείρησε, και το καλό ξεκίνημα των Smart, Olynyk και Bradley, που έβαζαν τα ελεύθερα τους σουτ, εξασφάλιζαν στον ΙΤ3 τον ελάχιστο χώρο που χρειάζεται για να οργιάσει.  Ο Avery Bradley έπαιζε συγκλονιστική άμυνα πάνω στον Wall, που έμοιαζε ξαφνικά με κοινός θνητός, ξεκινώντας με 0/9 σουτ, και όταν πλέον πέρασαν στο παρκέ οι φίλαθλοι που κέρδισαν τον διαγωνισμό και θα αγωνίζονταν σαν αναπληρωματικοί των Wizards²⁾Πρωτοποριακή ιδέα marketing, αγωνιστικά μέτρια αποτελέσματα., η Βοστόνη είχε ένα προβάδισμα 11 πόντων.

Μετά από μια μικρή ξεκούραση ο Wall επανήλθε, και μόλις είχε στο πλάι του κανονικούς μπασκετμπολίστες, δηλαδή τους υπόλοιπους τέσσερις βασικούς, με μπαλαντέρ τον Bogdanovic, ξεκίνησε να επιτίθεται στο καλάθι των Celtics κατά κύματα, αγνοώντας πως μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε βάλει ούτε έναν πόντο. Στη Βοστόνη συνέχιζαν να βγάζουν ελεύθερα τρίποντα, αλλά είχαν πλέον σταματήσει να ευστοχούν. Το χειρότερο για τους παίκτες του Stevens ήταν πως κάθε τρίποντο τους που έβρισκε σίδερο, ήταν και ένα μακρινό rebound για τους Wizards, που εκμεταλλεύονταν πλήρως “το σημαντικότερο στοιχείο στο μοντέρνο μπάσκετ³⁾Αντιλαμβάνεστε σε ποια γραφική φιγούρα αναφερόμαστε.” και έβγαζαν τον ασταμάτητο Wall στο ανοιχτό γήπεδο. Ο point guard της Washington γύρισε έναν διακόπτη, και ακολουθώντας το δόγμα “when in a slump keep shooting”, σημείωσε συνολικά 14 πόντους στο δεύτερο μισό της δεύτερης περιόδου, έχοντας, όμως, ηγηθεί ενός επιμέρους 20-6 φθάσαμε στην ανάπαυλα με το σκορ στα ίσια.

Με το ξεκίνημα της τρίτης περιόδου ξεκίνησε και η τρέλα που μας έκαψε τα μυαλά και πάρα λίγο να μας κάνει να αναθεωρήσουμε τα δεδομένα που είχαμε στα φετινά playoffs. Με το παιχνίδι να ξεκινάει από μηδενική βάση στο 48-48, ο Amir Johnson πέτυχε δύο καλάθια και έκανε ένα κόψιμο στην άλλη πλευρά του γηπέδου, δίνοντας στους Celtics ένα προβάδισμα πέντε πόντων και προκαλώντας μας μια αναστάτωση. Ήταν τελικά ο Amir, η απάντηση στο γρίφο του πέμπτου βασικού της Βοστόνης; Θα μπορούσαν οι βασικοί των Celtics να σταθούν στα ίσα απέναντι στην σαφέστατα καλύτερη πεντάδα των Wizards;

Αυτός ο προβληματισμός είχε διάρκεια λιγότερα από ένα λεπτό, καθώς στιγμές έπειτα επιστρέψαμε στην κανονικότητα.

Και ναι, η κανονικότητα σε αυτή τη σειρά είναι ένα θεότρελο σερί 26-ο των Wizards, με τους Celtics να συμπαρασύρονται ολοκληρωτικά.

Με την συμπεριφορά των Κελτών να θυμίζει περισσότερο παιδικο-εφηβικό μετά τις διακοπές του καλοκαιριού, πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε γιατί στο διάολο συμβαίνουν αυτά τα σερί σε κάθε αγώνα.

• Ίσως, πλέον με τις ομάδες να γνωρίζονται αρκετά, καθώς ήδη έχουν παίζει τόσα παιχνίδια φέτος (ήδη οχτώ και μάλλον πάμε να τα κάνουμε 11), η άμυνα των Wizards έχει μάθει τα συστήματα του Stevens, κάτι παρόμοιο με το “Rondo effect” που είχαμε στα δύο πρώτα παιχνίδια του πρώτου γύρου κόντρα στους Bulls. Κάθε πάσα στην weakside είναι αναμενόμενη, και η Washington βγάζει με αυτόν τον τρόπο εύκολους πόντους.
• Είμαστε στα playoffs και οι επαφές σφυρίζονται διαφορετικά. Οι Wizards έχουν μια πολύ physical άμυνα, και πετούσαν δύο και τρία κορμιά πάνω στον ΙΤ3, κρύβοντάς του τον ορίζοντα, και με την ανοχή των διαιτητών στο σκληρό παιχνίδι, τον οδηγούσαν σε λάθη.
• Οι Celtics, ελλείψει shot creator στο ρόστερ, βασίζονται υπερβολικά στον ΙΤ3 και την ευφυΐα του Stevens για να δημιουργήσουν. Με την υπέροχη άμυνα του Beal να απομονώνει και να βγάζει εκτός παιχνιδιού τον άσο της Βοστόνης, η υπόλοιπη ομάδα δεν είχε τη δυνατότητα να δημιουργήσει, και τελούσε υπό πλήρη πανικό. Μόνη λύση σε αυτό θα μπορούσε να είναι ο Terry Rozier.
• O Marcus Smart έχει καταφέρει φέτος να διχάσει τους πάντως. Όσο συγκλονιστικός αμυντικός είναι, μετά από τέσσερα χρόνια επαγγελματικού μπάσκετ, τα point guard skills του έχουν αρχίσει να φθίνουν. Ακόμη και στο κολέγιο ήταν καλύτερος δημιουργός. Μαζί με τον Crowder, που επιθετικά θυμήθηκε να συμμετέχει μόνο στο πρώτο παιχνίδι, είναι καρφωμένοι στη μετριότητα επιθετικά σε αυτή τη σειρά
• Συγγνώμη για την ιεροσυλία, αλλά μήπως ο Brad Stevens παραείναι ψύχραιμος; Φυσικά και αφού πήρε time out οι Celtics σκόραραν, καθώς αυτό συμβαίνει πάντα. Μόλις ακουμπήσει τον μαρκαδόρο στο μπλοκάκι, η γραμματεία περνάει τους πόντους στην ομάδα του. Απλά δεν χρειάζεται να δεχθεί 26 αναπάντητους πόντους για να άρει την εμπιστοσύνη απέναντι στους παίκτες του.
• Μήπως οι Wall και Beal είναι το καλύτερο backcourt της λίγκας; Ναι ξέρω, ιεροσυλία! Συγγνώμη “Kyrie και Dion” (αστείο τριών χρόνων πίσω..!).

Spurs @ Rockets

Άτιμη κενωνία

1’43” πρόλαβε να παίξει ο εξαιρετκός στα φετινά playoffs Nene, στα οποία σκόραρε τέσσερις πόντους, έκανε ένα κλέψιμο και έκανε τον LaMarcus Aldridge να φαίνεται τουλάχιστον μια δεκαετία μεγαλύτερός του. Το διάστημα αυτό ήταν αρκετό για να προκαλέσει τα διθυραμβικά σχόλια για τον ίδιο, και την χλεύη για τον LMA στα μυστικά υπόγεια του Hog. Παράλληλα, ήταν αρκετό για να τον πιάσει το παραδοσιακό κακό μάτι, η γλωσσοφαγιά, και όλα αυτά τα όμορφα. Κάτι για προσαγωγούς είπανε, δεν κατάλαβα πολλά, η ουσία όμως είναι ότι ο Nene δεν θα ξαναεμφανιστεί στα καλύτερα playoffs της καριέρας του.

Μουλάρι ο Αστραχάν

Disclaimer:

Θα ακολουθήσει υπερβολική αντίδραση, χολή και ημιάδικη κατηγόρια.

End of Disclaimer

24’35”. Τόσα άντεξε ο Greg Popovich να βλέπει τον LaMarcus Aldridge να περιφέρεται στο παρκέ. Αυτός, ο μέχρι και πέρσι ασταμάτητος post scorer, με το δολοφονικό midrange παιχνίδι, αυτός ο κεντρικός άξονας της άμυνας των Spurs, έχει εμφανιστεί στα φετινά playoffs περίπου σαν ντεφορμέ Μαυροκεφαλίδης, και οι Rockets ποντάρουν στην βραδυπορία του. Σε αντίθεση με το προηγούμενο παιχνίδι, οι Rockets έπαιξαν πολύ πιο έξυπνα, και στόχευαν μανιωδώς να εμπλέξουν τον Aldridge σε pick and rolls. Ο ίδιος ήταν για κάποιο λόγο κάτι παραπάνω από πρόθυμος, είτε να προβεί σε σκληρό hedge στα οκτώ μέτρα, από το οποίο προφανώς δεν προλάβαινε να επιστρέψει γρήγορα, αφήνοντας τον παίκτη του (συνήθως τον Ariza ή τον Anderson) προκλητικά ελεύθερο στον χώρο δράσης του, είτε να αλλάξει πάνω στον Harden, ο οποίος ήταν έτοιμος να δακρύσει από χαρά για την τύχη του, επιλέγοντας αν θα σκοράρει πάνω του από μακριά ή με διείσδυση. Kάπως έτσι έγινε και το 17-4 της τρίτης περιόδου, που ουσιαστικά έδωσε το προβάδισα ασφαλείας στους Rockets και που έκανε τυπική διαδικασία την τέταρτη περίοδο, με τον coach Pop, για άλλη μια φορά, να πετά νωρίς την λευκή πετσέτα και να μηχανεύεται ήδη στο μυαλό του την επόμενη επίθεση.

Smaller and Smaller

Ο τραυματισμός του Nene στέρησε από τον Mike D’Antoni τον μοναδικό αξιόπιστο back-up center του, και παράλληλα τον έφερε ενώπιον αναγκαστικών και στο φτερό ανακατατάξεων στο rotation, γεγονός που αποδείχτηκε μάννα εξ ουρανού. Οι Rockets υποχρεώθηκαν σε χαμηλότερα σχήματα, είτε με τον Gordon να παίζει με τους “βασικούς” και τον Ariza στο “4”, είτε με τον Ryan Anderson στο “5”, και γύρω του τα κανόνια Harden, Williams, Gordon, Ariza. Αναγκαστικά, λοιπόν, ο Greg Popovich οδηγήθηκε κι αυτός να προσαρμοστεί σε χαμηλότερα σχήματα από τα συνηθισμένα, με τους Rockets να κερδίζουν αυτή τη μάχη, καθώς οι ψηλοί του San Antonio δεν μπόρεσαν να κερδίσουν τον πόλεμο τον κόσμων, και να τιμωρήσουν τους κοντύτερους αντιπάλους τους (πέρα από ένα δίλεπτο στο τρίτο δωδεκάλεπτο) που τους τέντωσαν, ανοίγοντας ακόμα περισσότερο το παρκέ. Αν και το σχήμα με τον Capela μέσα έδωσε το προβάδισμα στους Rockets στην τρίτη περίοδο, καθώς άνοιγε και την επιλογή της πάσας μετά pick ‘n’ roll στον Harden, οι Spurs δεν μπόρεσαν να βρουν απάντηση ούτε με τον Anderson στο “5”, και λογικά θα τον δούμε εκεί και στα επόμενα παιχνίδια. Εδώ κολλάει και η κομβική σημασία του LaMarcus Aldridge στη σειρά, ο οποίος α) πρέπει να βρει τρόπο να μην εκτίθεται στην περιφέρεια και β) να ποστάρει κοντύτερους αντιπάλους χωρίς να παθαίνει delirium tremens.

Πάντως ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του πρώην Mr. Pringles στο ξεκίνημα της τελευταίας περιόδου, με την ομάδα του στο +15. Στην ερώτηση, λοιπόν, για το τι έκαναν οι Rockets και βρέθηκαν σε αυτή τη θέση, ο D’ Antoni είπε “We made some shots, it’s really not that complicated”, την ώρα που στις οθόνες μας ο Gordon έβαζε δύο κολλητά τρίποντα, και αυτή η αφοπλιστική απλότητα της απάντησης έχει κάποια αξία, καθώς λίγα μπορείς να κάνεις απέναντι στους Rockets όταν βάζουν τα σουτ που εμμονικά παίρνουν. Με 19 τρίποντα και 125 πόντους, πολύ λίγες είναι οι ομάδες που μπορούν να τους ακολουθήσουν σε αυτά τα παιχνίδια. Δηλαδή οι Warriors. Το ζήτημα είναι ότι αυτά τα παιχνίδια είναι 1/4 με 1/5 και δεν μπορείς να κερδίσεις μια σειρά βασιζόμενος σε αυτά, κι εκεί ποντάρει ο Popovich, που σίγουρα ήδη έχει καταστρώσει τα σχέδια με τους γρίφους που θα παρουσιάσει στους Rockets στο πέμπτο παιχνίδι στο San Antonio.

Με λένε Bobby Brown, μου αρέσει να σουτάρω, και θα σουτάρω

Ήταν εξαρχής μάλλον παράδοξη η επιλογή του Bobby Brown σε NBA roster στα 32 του, κι αν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί σε ένα, αυτό θα ήταν στη run ‘n’ gun αρμάδα των Rockets. Όχι ότι είχε και καμία ουσιώδη συμμετοχή στη regular season, απλά έμπαινε σε παιχνίδια που είχαν κριθεί, για να κάνει αυτό που ζητάει η καρδιά του, να σουτάρει δηλαδή. Στα playoffs η λαγνεία του για σουτ έχει φτάσει σε όρια ψύχωσης, με τον Brown να παίζει στα λίγα λεπτά που του αναλογούν στα blowouts σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να κρίνεται το μέλλον της ανθρωπότητας από την πυκνότητα των προσπαθειών του. Επτά φορές σούταρε ο αθεόφοβος σε πέντε και κάτι λεπτά, για να σκοράρει 11 πόντους, και συνολικά στα playoffs έχει τόσα σουτ, όσα και αγωνιστικά λεπτά, για έναν τρομερό per 36 αριθμό 34 σουτ.

Μια ομορφιά από το game 3

Warriors @ Jazz

Όπως μας έδειξε και η προηγούμενη σειρά απέναντι στους Clippers, στην οποία έσβησαν σχεδόν ολοκληρωτικά τον J.J. Redick, η άμυνα των Jazz είναι πάντα καλά προετοιμασμένη, και έχει διαρκώς τόσο υψηλά επίπεδα συγκέντρωσης, που είναι πλέον ιδανική στο να βγάζει τελείως εκτός παιχνιδιού παίκτες όπως ο Klay Thompson. Ο Klay είχε τα συνηθισμένα επίπεδα δραστηριότητας μέσα στην επίθεση των Warriors, καθώς -παρά το νεκρό βλέμμα του- αποτελεί έναν άοκνο εργάτη, που κάνει χιλιόμετρα για να βρίσκει τα καλά του σουτ, αλλά δεν μπορούσε να πάρει προσπάθειες απέναντι στις συνεχείς αλλαγές της συμπαγούς άμυνας της Utah.

Μετά τον τρίτο αγώνα, στον οποίο οι Splash Brothers ήταν αρνητικοί και χρειάστηκε μια εμφάνιση του Durant που θα μνημονεύεται για χρόνια ως το παιχνίδι που ο KD έγινε κακός, μέλημα των Warriors ήταν να βάλουν τους άλλους δύο επιθετικούς αστέρες τους σε ρυθμό. Ο Klay έβαλε στο πρώτο λεπτό τα διπλάσια σουτ από ό,τι στον προηγούμενο αγώνα, και ο Curry ξεκίνησε πολύ ορεξάτος για άλλο ένα παιχνίδι κόντρα στον Shelvin Mack. Με τον Draymond Green να έχει δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα στους παίκτες των Jazz, που αδυνατούσαν να ευστοχήσουν κοντά στην ρακέτα παρουσία του (τους πήρε 10 ολόκληρα λεπτά για να βάλουν το πρώτο τους δίποντο), οι Warriors, παίρνοντας δύναμη από την φανταστική τους άμυνα, παρέδωσαν ένα επιθετικό σεμινάριο. Σε αντίθεση με το τέταρτο παιχνίδι απέναντι στους Blazers, που έβαζαν το ένα παράλογο καλάθι μετά το άλλο, εδώ βρέθηκαν νωρίς μπροστά, με 28-10, για να κλείσουν το δωδεκάλεπτο με 39-17, παίρνοντας σχεδόν μόνο ορθολογικές προσπάθειες, σε μια επίθεση που λειτουργούσε στην εντέλεια, και είχε τους ταλαίπωρους παίκτες των Jazz μονίμως ένα βήμα πίσω.

Curry (14 points) is three points shy of the Jazz. Curry shot five times; Utah shot 25 times.

— Connor Letourneau (@Con_Chron) May 9, 2017

Το παιχνίδι φαινόταν πως είχε λάβει τέλος μετά την πρώτη περίοδο, και το μόνο ενδιαφέρον μέχρι το τέλος του αγώνα θα ήταν οι μάχες μεταξύ JaVale και Rudy, και ενέπλεκαν τα μακριά τους άκρα σαν αναρριχητικά φυτά που είχαν σκεπάσει την ρακέτα.

Spoiler Alert: To παιχνίδι όντως τελείωσε με νίκη του Golden State, αλλά αναπάντεχα οι φίλαθλοι των Jazz έφυγαν με χαμόγελα στα πρόσωπά τους.

Ποια η αιτία για τα χαμόγελα στην Utah; Μα, ο Dante Exum! Ο Αυστραλός point guard μπήκε από τον πάγκο και έγινε η αιτία πίσω από δύο σερί με 14-0 και 12-2 στην δεύτερη περίοδο. Το παιχνίδι του ήταν γεμάτο θράσος και ακτινοβολούσε ταλέντο. Μόνος άλλαξε τον ρυθμό με τον οποίο αγωνίζονταν οι Jazz μέχρι εκείνη την στιγμή (και εννοούμε τα τελευταία χρόνια μέχρι να μπει ο Exum σε αυτό το παιχνίδι), και με τον Hayward σαν αιχμή του δόρατος, υποχρέωσαν τον Mike Brown να επαναφέρει τους βασικούς μετά από τέσσερα μόλις λεπτά. Η Utah συνέχισε να παίζει εξίσου γρήγορα με το Golden State, κι έφερε το παιχνίδι στους οχτώ πόντους στην ανάπαυλα.

Dante Exum is cutting into George Hill's negotiating leverage.

— Shaun Powell (@Powell2daPeople) May 9, 2017

Στο δεύτερο ημίχρονο η χρηματιστηριακή αξία του George Hill συνέχισε να δέχεται χτυπήματα, καθώς ήταν σειρά του Shelvin Mack να παίξει τον ρόλο του Robin, δίπλα σε εκείνον του Batman του Hayward. Οι δυο τους σημείωσαν 23 από τους 27 πόντους για την ομάδα του Quin Snyder, και έφεραν το παιχνίδι στους εφτά πόντους πριν το τέλους της περιόδου.

Τότε οι Warriors έκαναν μια επίδειξη ποιότητας και έκλεισαν το ματς μόλις σε δύο κατοχές.

HUGE 💦💦 #SPLASH 💦💦 (x2) to end the 3rd on @NBAonTNT. pic.twitter.com/l7XgXedu3L

— GoldenStateWarriors (@warriors) May 9, 2017

Η assist αυτή στον Iguodala είναι μία απόδειξη για την αστείρευτη μπασκετική ευφυία του Draymond Green, που έκανε ένα από τα πληρέστερα του παιχνίδι, δίνοντας μια gourmet μπασκετική παράσταση για απαιτητικούς ουρανίσκους, τρομοκρατώντας τους παίκτες των Jazz στην άμυνα, που αποθαρρυμένοι τον έβλεπαν μπροστά τους όποτε σκόπευαν να σκοράρουν κοντά στην ρακέτα ή μετά από iso στο τέλος των επιθέσεων, για να φθάσει, παράλληλα, στο triple double και να οδηγήσει την ομάδα του στην πρόκριση. Διόλου τυχαία οι Warriors είναι στο 22-0 όποτε ο Draymond κάνει triple double.

Το πιο ενδιαφερον στο υπόλοιπο παιχνίδι ήταν το “αυθόρμητο” σύνθημα με το όνομα του Gordon Hayward, στο οποίο ξέσπασαν οι οπαδοί της Utah προς το φινάλε του παιχνιδιού, θυμίζοντας σε όλους πως η απόφαση του ως free agent θα καθορίσει το μέλλον της ομάδας. Οι Jazz, πάντως, μπορεί να έχασαν και τα τέσσερα παιχνίδια με διαφορά άνω των δέκα πόντων, αλλά παρουσιάστηκαν εξαιρετικά ανταγωνιστικοί, και ίσως αν ο Exum χτίσει το καλοκαίρι πάνω στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν τους και ο Hayward δεν ακολουθήσει τον πρώην προπονητή του στην Βοστόνη, να μιλάμε για μια πολύ ισχυρή δύναμη στη Δύση.

To Golden State κατάφερε να ολοκληρώσει το sweep και να φθάσει στους τελικούς της δυτικής περιφέρειας με τον Steph Curry να έχει αγωνιστεί στα φετινά playoffs μόλις 15 λεπτά περισσότερα από τον Chris Paul που μας χαιρέτησε στον πρώτο γύρο, και μπορούμε να ελπίζουμε στην πρώτη τριλογία, όπου το τρίτο μέρος θα είναι το καλύτερο, καθώς θα δούμε για πρώτη φορά τους  Warriors και Cavs να βρίσκονται αντιμέτωποι πλήρεις, υγιείς και ξεκούραστοι.

The 2017 Playoffs have basically been the Cavs and Warriors using the rest of the #NBA to subtweet one another on the basketball court.

— Chris Kroeger (@Kroeger) May 9, 2017

Cavs @ Raptors

Ό,τι ακριβώς είπε το από πάνω tweet. Ακόμα και αν το κρυφό πάθος του LeBron πίσω από το μπάσκετ, τους τίτλους και την προπονητική, ήταν η αρθρογραφία, αμφιβάλλω αν θα έβρισκε το παραμικρό ερέθισμα για να γράψει οτιδήποτε για την σειρά, και μιλάμε για άλλη μια σειρά που απέδειξε το σε πόσο διαφορετική ταχύτητα από το υπόλοιπο ΝΒΑ κινείται. Απλά, πως να το κάνουμε, ήταν λίγο βαρετά.

Ήταν σαν να βαράς σκοπιά στο ίδιο μέρος για τόσους πολλούς μήνες, βλέποντας την ίδια ερημιά μπροστά σου, που από κάποιο σημείο και μετά παρακαλάς να συμβεί κάποια εισβολή ή επίθεση, απλά και μόνο για να σταματήσει αυτή η μονοτονία. Αλλά τίποτα δεν συμβαίνει. Ακόμα και κάτι το οποίο θα ανέτρεπε τους πλέον συναρπαστικούς τελικούς που περιμένουμε, όπως ένας σοβαρός τραυματισμός, θα ήταν κάτι που τουλάχιστον μπορεί να έδινε λίγο ενδιαφέρον στην πιο μίζερη σειρά ημιτελικών που θυμάμαι. Όχι όμως.

Το Toronto προσπάθησε. Ο DeRozan (18 πόντοι, οχτώ assists) που αναγκαστικά, λόγω της απουσίας του Lowry, σήκωσε το βάρος της επίθεσης των Raptors, ήταν αρκετά έξυπνος ώστε να μην (παρα)εκβιάσει όταν συναντούσε τις συνεχείς παγίδες των αντιπάλων του, αλλά να σπάει την μπάλα για να βρεθούν ελεύθερα σουτ. Ο P.J. Tucker τα έβαλε, o Serge Ibaka βοήθησε κι αυτός, ο Norman Powell δυστυχώς ήταν άστοχος. Η μαεστρική καθοδήγηση του Cory Joseph (20 πόντοι, 12 assists) ήταν αυτή που κράτησε τους Καναδούς μέσα στο παιχνίδι, και έστω και για τρία δωδεκάλεπτα κράτησε και την ελπίδα ζωντανή, πως μπορεί να δούμε επιτέλους ένα μεγάλο παιχνίδι.

Όμως ο Kyrie Irving, που συνολικά στη σειρά ήταν μέτριος, αυτή τη φορά ήταν όσο σοβαρός έπρεπε για να μην τρομάξει το Cleveland. Πάλι δυσκολευόταν να βάλει τα σουτ, αλλά τα έβαλε όποτε χρειάστηκε, και επιπροσθέτως μοίρασε καταπληκτικά το παιχνίδι, ενώ έγραψε και τέσσερα κλεψίματα. Όσο περνάνε οι αγώνες πάντως, και πλησιάζουμε προς τον Τελικό, θα πρέπει να ξεπεράσει αυτό το σχετικό ντεφορμάρισμα που περνάει, αλλιώς οι Τελικοί δεν θα είναι τόσο ενδιαφέροντες όσο υπολογίζουμε. Ο Kyle Korver, από την άλλη, δεν δυσκολευόταν να βάλει τα σουτ. Φαίνεται να έχει πλέον ενσωματωθεί απόλυτα στην ομάδα, και ξέρει ακριβώς που πρέπει να περιμένει για να πάρει την μπάλα και να απειλήσει από το τρίποντο, όχι κάτι πρωτοποριακό δηλαδή, αλλά ανησυχητικά αποτελεσματικό. Δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι για τον Korver με 4/6 τρίποντα, και μάλλον πάμε για κανονικό διαγωνισμό στους Τελικούς.

Από κει και πέρα, για να μην υπεραναλύουμε τα πάντα, η διαφορά των δύο ομάδων ήταν απλή, και πολύ “διορατικά” την παρατήρησε ο Demar Derozan.

DeRozan: "If we had LeBron on our team, too, we woulda won."

(He's right, but I'm not sure that's how this works)

— Josh Lewenberg (@JLew1050) May 7, 2017