The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #16

Posted on May 21 2017 - 6:06pm by The Ball Hog

Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.

Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.

Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.

Κυριολεκτικά.

Spurs @ Warriors, Game 2
Iso-Pop

Ο Popovich, πέρα από την εξαιρετική του ηθική συγκρότηση, είναι ο καλύτερος προπονητής στην Ιστορία γιατί δεν βασανίζεται από ιδεασμούς. Είναι ο απόλυτος οπορτουνιστής, εκείνος που ταλαιπωρεί τον εαυτό του διαρκώς προκειμένου να παρουσιάζει μια όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστική ομάδα στο παρκέ. Σε αντίθεση με τους άλλους σπουδαίους προπονητές στην Ιστορία, που υποστήριζαν με θρησκευτική θέρμη κάποια θεωρία, όπως τον Zen Master που θα δίδασκε την τριγωνική επίθεση και στο προ-μίνι στην Μοντάνα, τον πρώιμο Mike D’Antoni, τον “Stan the Man”, του “fοrm a fucking wall” και παίξτε spread pick’n’roll, ή -τον αγαπημένο μας- Don Nelson του Nellie-ball και άγιος ο θεός, ο Pop θα κατεβάσει κάθε φορά ό,τι καλύτερο μπορεί με τα υλικά που έχει στο χέρι του.

Φέτος το San Antonio κινείται γύρω από τον Kawhi, όπως η γη μας γύρω από τον ήλιο. Ο forward των Spurs έχει ανεβάσει το usage rate του από το 25,8% στο 31,1%, ανεβαίνοντας στην έβδομη θέση των πιο “χρησιμοποιημένων” παικτών σε όλη τη λίγκα. Οι ίδιοι οι Spurs εκτελούν πολύ περισσότερα από αυτά τα “καταραμένα” τα isolation, που βγάζουν σπυράκια στους οπαδούς του σκεπτόμενου μπάσκετ με 513 τέτοιες επιθέσεις φέτος, έναντι 437 πέρυσι, σκοράροντας, παράλληλα, λιγότερους πόντους από assist σε σχέση με την τελευταία πενταετία.

Βάσει της επίθεσής τους, βέβαια, παραμένει το πικερό, όπου σκοράρουν το 43,3% των πόντων τους, και είναι τρίτοι σε όλη τη λίγκα με τον Leonard να είναι ο χειριστής στο 30,6% αυτών των επιθέσεων, ένα νούμερο που είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο του Chris Paul για τους Clippers, ή του Kyle Lowry για τους Raptors, τις δύο μόνες πιο αποτελεσματικές ομάδες σε αυτόν τον τομέα.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτήν την παράθεση στατιστικών, την οποία πετάμε ξεκάθαρα για λόγους φθηνού εντυπωσιασμού;

Το San Antonio είναι χτισμένο στην εντέλεια πάνω στον Kawhi.

Γιατί ο Pop να κάνει κάτι τέτοιο;

Επειδή δεν έχει καμία άλλη επιλογή.

Ειδικά με την απουσία του Tony Parker, που αυτή την στιγμή μπασκετικά είναι το παλιό καλό αξιόπιστο Yugo που θα σε πάει παντού, αλλά θα κολλήσει στην ανηφόρα και θα θέλει σπρώξιμο, δίχως τον Kawhi οι Spurs έχουν σοβαρό πρόβλημα στη δημιουργία, με τις επιλογές τους να είναι τουλάχιστον απογοητευτικές. Ο Patty Mills παραμένει ένας combo guard, που αποτελεί τον ευφημισμό για τον παίκτη που είναι δυάρι, αλλά κοντό και χωρίς αρκετά καλή ντρίπλα. Ο μύθος του Αυστραλού ως point guard οφείλεται στο καλοκαιρινό τουρνουά του με την εθνική του ομάδα, όπου μπορεί να έγραφαν “PG” δίπλα στο όνομά του στις συνθέσεις, αλλά στην πραγματικότητα ήταν κι αυτός ωφελημένος από την μπασκετική ιδιοφυΐα του Joe Ingles. O DeJounte Murray είναι ένα μικρό αξιολάτρευτο ελάφι που ακόμη μαθαίνει το άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Ενώ στα φετινά playoffs ο Manu είναι φανταστικός, μάγισσα, αλλά εντάξει μπορεί ο ίδιος να το θέλει, αλλά κάποια στιγμή πρέπει όσοι τον αγαπάνε να τον πείσουν να μην ταλαιπωρείται. Τέλος, ο Danny Green μαζί με τον LaMarcus μπορούν απλά να πάρουν την μπάλα και να εκτελέσουν.

Η ένδεια των Spurs είναι πασιφανής και αυτό έχει υποχρεώσει τον προπονητή τους να δώσει ολοένα και μεγαλύτερο φορτίο στον superstar του, και αυτός να ανταπεξέρχεται. Με την έλλειψη, όμως, του Kawhi, έχουμε παρακολουθήσει, στο δεύτερο μισό του πρώτου παιχνιδιού και σε όλη τη διάρκεια του δεύτερου παιχνιδιού, την απόλυτη κατάρρευση της επίθεσης των Spurs, οι οποίοι στέκονται στο γήπεδο σαν κομπάρσοι πάνω στην σκηνή που δεν τους έχουν δώσει ρόλο. Ο μόνος ικανός εξ αυτών και με μια δυνατότητα στον αυτοσχεδιασμό είναι ο Jonathon Simmons, που επιχειρούσε μια σειρά από επιθέσεις τις οποίες η άμυνα των Warriors του δίνει δίχως ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφενός γιατί είναι τα σουτ που θέλουν να παίρνουν οι αντίπαλοί τους, και αφετέρου λόγω συναδελφικής αλληλεγγύης στον αγώνα του για να ξεφύγει από την εργασιακή επισφάλεια το φετινό καλοκαίρι.

Οι Spurs, μην μπορώντας να δημιουργήσουν, έπεφταν στην παγίδα των Warriors και αναγκάζονταν να παίρνουν προσπάθειες απέναντι στον πανταχού παρόντα Draymond Green κατορθώνοντας να έχουν μόλις 1/10 στο ζωγραφιστό με τον Dray αμυνόμενο.

Το Golden State είναι μια φάμπρικα θανάτου που όμως στηρίζεται στην εκμετάλλευση της υπεραξίας του Steph Curry στην άμυνα τους, που αποτελεί την κηροζίνη, που πυροδοτεί την τρομακτική επίθεσή τους. Με την άμυνα να έχει κλειδώσει, το Golden State έφερε το παιχνίδι στον ξέφρενο ρυθμό του, σουτάροντας στο πρώτο ημίχρονο με 65% στα σουτ, και 58% από το τρίποντο. Και οι δέκα Warriors που αγωνίστηκαν στα δύο πρώτα δωδεκάλεπτα σκόραραν, και από αυτούς μόνο ο JaVale McGee δεν είχε assist, κάνοντας το υπόλοιπο παιχνίδι απλά μια audition για τον Patrick McCaw, και υποχρεώνοντας τους φιλάθλους των Spurs να αποσυρθούν στο παλάτι του μυαλού τους για να επουλώσουν τις πληγές τους.

Warriors @ Spurs Game 3

Κάπως έτσι μετά τις φόλες (τουλάχιστον από πλευράς ανταγωνιστικότητας) των τριών προηγούμενων παιχνιδιών των τελικών περιφέρειας, το εντός έδρας παιχνίδι των Spurs με τους Warriors, έστω και ελλείψει Kawhi Leonard, θύμιζε υποχρεωτική έξοδο Σαββατόβραδο που πρέπει να περάσεις καλά για να ξεπλύνεις μια βδομάδα “σπίτι-δουλειά-σπίτι”, πολλά νεύρα και διάφορες υπαρξιακές κρίσεις.

Σημείο κλειδί #1: O David Lee μπαίνει στα μισά της πρώτης περιόδου και παίρνει προσπάθειες με ταχύτητα και αποφασιστικότητα που περιμένουμε να δούμε από τον Aldridge σε όλα τα playoffs. Αν και δεν έχει το ίδιο size advantage απέναντι στον Green, όπως ο ομόσταυλός του στη θέση του power forward, αυτός ο παμπόνηρος παίκτης καταφέρνει να πάρει θέση βαθιά στη ρακέτα νωρίς και να προστατεύσει την μπάλα, τόσο χαμηλά στο πιάσιμο, όσο και ψηλά στην προσπάθεια, από τα αδίστακτα χέρια του Draymond Green. Κάπως έτσι παίρνει την τρίτη του διαδοχική προσπάθεια μετά το αριστοτεχνικό διάβασμα του Manu, ευστοχεί και κερδίζει foul από το πολυμηχάνημα των Warriors, αλλά στην προσγείωση τραυματίζεται και αποχωρεί με καροτσάκι. Σε μια στιγμή ανέλπιστου unintentional comedy, ο Joel Anthony στρατολογείται από τους Warriors για να εκτελέσει την βολή, καθώς τα τερτίπια του NBA rulebook ορίζουν πως σε περίπτωση αδυναμίας να εκτελεστεί η βολή αν δεν έχει προηγηθεί flagrant foul, η αντίπαλη ομάδα δύναται να επιλέξει τον εκτελεστή των ελευθέρων βολών, και κάπως έτσι πιθανώς γλιτώνουν έναν πόντο, που, σαφώς, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, αλλά οι Spurs είχαν ανάγκη και την παραμικρή ώθηση, κι άφησαν πολλούς πόντους λόγω ατυχίας ή συγκυρίας το Σάββατο (θυμηθείτε το αυτοκαλάθι του Gasol αλλά και το lay-up του Clark από επαναφορά μετά από καλάθι με 1,1” στο ρολόι).

Σημείο κλειδί #2 (aka όταν ο Kevin Durant αντιλήφθηκε ότι απουσιάζει ο μοναδικός παίκτης που μπορεί να δαμάσει το ασταμάτητο επιθετικό του ταλέντο): Τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη της δεύτερης περιόδου, οι Spurs διατηρούν το παιχνίδι πάνω-κάτω στα μέτρα τους. Το 49-49 μπορεί να ήταν αποτέλεσμα μιας απροσδόκητης ευστοχίας τους σε δύσκολες προσπάθειες, αλλά ως τότε, με τους Warriors να μην είναι σβηστοί επιθετικά, δεν φαινόταν αδύνατο να συνεχιστεί. Δύο και κάτι λεπτά μετά, ο Durant, με οκτώ πόντους, είχε ηγηθεί ενός 12-0 των Warriors, το παιχνίδι είχε έρθει στο 49-61 και για πρώτη φορά φαινόταν να γλιστράει από τη λαβή του Popovich. Κι αυτό ήταν μονάχα ένα προμήνυμα της χιονοστιβάδας που ερχόταν. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Mike Brown άλλαξε στρατηγική στη θέση “5”, αποσύροντας τον JaVale McGee, ο οποίος έκανε μεν ένα εξαιρετικό προσωπικό show, αλλά δεν απέφυγε τα παραδοσιακά lapses στην άμυνα, καθώς και τις λάθος επιλογές στην επίθεση. Συνέπεια πρώτη. Ο Draymond Green αναλαμβάνει τον ρόλο του center στην γνωστή “line-up of death” και ο McCaw παίρνει λεπτά για να προκαλέσει χάος στην περιφέρεια των Spurs. Παράλληλα, η επίθεση των Warriors ρολάρει για πρώτη φορά στο παιχνίδι. Συνέπεια δεύτερη: Όταν ο Brown αποφασίζει να παίξει με κανονικό center, η επιλογή του είναι ο David West, ο οποίος έγινε ο προσωπικός Bruce Fraser του Kevin Durant, προσφέροντας στον συμπαίκτη του προσπάθειες με επίπεδο δυσκολίας shootaround σε διαδοχικές φάσεις. Τελικά ο Durant ολοκληρώνει την τρίτη περίοδο με 19 πόντους και καθοριστικά αμυντικά plays, οι Warriors πηγαίνουν στον πάγκο με αέρα 12 πόντων, και ο αγώνας ακροβατεί μεταξύ ενδιαφέροντος και ενός ακόμα πρόωρου κλεισίματος. Σημειωτέον πάντως, είναι αυτά τα mini synergies που έχουν οι Warriors, όπως και οι Spurs φυσιολογικά, που δεν αποτελούν μόνο μέρος του game plan, αλλά είναι και μια σανίδα σωτηρίας για επιθέσεις που ναυαγούν, δίνοντάς τους 5-10 εύκολους πόντους κάθε νύχτα, και είναι αποτέλεσμα επένδυσης και ομοιογένειας.

Με τον Manu Ginobili να σκοράρει τον 21ο πόντο του με βολή μετά από την παραπάνω μαγεία, και μάλιστα σε μονάχα 18′ αγωνιστικής δράσης (και φτάνοντας για πρώτη φορά φέτος τους 20 πόντους), η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου ήταν μήπως έχει στο ντεπόζιτό του μια τελευταία (;) τριαντάρα. Η τριαντάρα δεν ήρθε (άλλωστε δεν έχει βάλει τριάντα από τα playoffs του 2012, στη σειρά που οι Spurs αποκλείστηκαν από τους Thunder), ούτε κι ο Manu ξαναπάτησε παρκέ στα υπόλοιπα 12′ του αγώνα. Ταυτόχρονα, όμως, συνειδητοποίησα ότι είναι λάθος σκέψη το αν έχει μια τριαντάρα να προσφέρει ακόμα, γιατί έτσι κι αλλιώς, ο Ginobili δεν θα μείνει στην Iστορία ως ένας μεγάλος scorer, ούτε χρόνια μετά στο άκουσμα του ονόματός του θα θυμόμαστε κάποιο παιχνίδι που φόρτωσε τα αντίπαλα καλάθια. Η απόλυτη εμπειρία του μύθου Manu Ginobili είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να κάνει τους υπόλοιπους εννιά παίκτες να κινούνται σαν δορυφόροι γύρω του, στις τροχιές που αυτός αποφασίζει, και σαν μαέστρος να ταλαντώνει τις κινήσεις τους για να δώσει το σήμα ενός οργιαστικού κρεσέντο, με μια μοναδική αίσθηση του ρυθμού και της στιγμής. Και ευτυχώς στα φετινά playoffs μας έδωσε τρεις φορές την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αυτή τη μοναδική του υπερδύναμη που είναι σαν να δαμάζει τον χρόνο. Αυτό που κάνει παραπάνω στον David West, είναι μια κίνηση που οδηγεί απλά σε ένα κερδισμένο φάουλ, σε ένα μισοτελειωμένο παιχνίδι. Παρόλ’ αυτά, θα μπορούσες να απαντήσεις στην ερώτηση “τι ήταν ο Manu Ginobili;” με αυτή μονάχα τη φάση, και πάλι να μην πέφτεις ιδιαίτερα έξω.

Μια οδυνηρή εξαφάνιση

LaMarcus Aldridge.

Λεπτά 28,4.

+/-: -27

O LaMarcus Aldridge είναι σαν να πήγε σε ραντεβού με γκομενάκι σε speakeasy style κοκτειλάδικο με αθλητική εφημερίδα ανά χείρας και adidas παντόφλα με μπιλάκια από κάτω.

Μια ικεσία για λεπτά

Η αποκρουστική εικόνα του star LaMarcus Aldridge, με τις νωχελικές κινήσεις και την αδυναμία να διαβάσει το παιχνίδι, προσπαθώντας και πάλι μονάχα με fadeaways και προσπάθειες που έπεφτε στα δόντια του Green, ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με την εικόνα των Kyle Anderson και Davis Bertans, που ήταν παρόντες στα φωτεινότερα διαστήματα των Spurs. O Slo-Mo προτιμήθηκε στην πεντάδα αντί του Pau Gasol για να παίξει δίπλα στον Aldridge και ξετύλιξε με τον γνωστό αργόσυρτο τρόπο του την μπασκετική οξυδέρκειά του. Σκόρερ δεν είναι, αλλά ευστόχησε και στις τρεις -δύσκολες- προσπάθειες που πήρε, ενώ έπαιξε όσο μπορούσε άμυνα στον Durant, έκανε έξυπνα φάουλ, πήρε τα διπλάσια (παρά ένα rebounds) από τον συνοδοιπόρο του στην frontline, και με πέντε assists αποτέλεσε μια πειστική ρέπλικα του Boris Diaw, θέτοντας το ερώτημα αν ο Popovich τον κρατάει πίσω, ή είναι ο μοναδικός που μπορεί να κάνει χρήσιμο έναν τόσο ιδιαίτερο παίκτη. Ο Bertans από την άλλη έπαιξε σαν ένα από αυτά τα λαγουδάκια της Duracell και αποτέλεσε τον δεύτερο ελβετικό σουγιά του coach Popovich. Με τις διαλείψεις του κι αυτός, έπαιξε κάποιες εξαιρετικές άμυνες ψηλά, και με ένα εντυπωσιακό follow κάρφωμα έδωσε το highlight του παιχνιδιού.

Cavaliers @ Celtics, Games 1 & 2
Το bullying στον εργασιακό χώρο: H περίπτωση του LeBron James

Εβρισκόμενος μπροστά σε ένα από αυτά τα σαδιστικά διλήμματα του Saw, όπου τα δύσμοιρα θύματα καλούνται να επιλέξουν στην ουσία το λιγότερο επώδυνο τρόπο θανάτου, μπροστά στην αμυδρή πιθανότητα να επιβιώσουν1)Spoiler alert: όλα πάνε κατά διαόλου. ο Brad Stevens έκανε την ίδια επιλογή που είχε κάνει και ο Popovich στους Tελικούς του 2013, την ίδια επιλογή που μπορεί να κάνει κάθε σώφρων προπονητής όταν αντιμετωπίζει τον LeBron: “κάνε αλλαγές στα μαρκαρίσματα δίχως να του επιτρέψεις στιγμή να μείνει μόνος Του, μην δώσεις την παραμικρή βοήθεια από τους ακροβολισμένους σουτέρ γιατί θα βρει με την παραμικρή ευκαιρία τον ξεμαρκάριστο συμπαίκτη για το τρίποντο και προσπάθησε να υποχρεώσεις τον Bασιλιά να πάρει προσπάθειες από το midrange”. Είναι μια τακτική ελαχιστοποίησης της ζημίας καθώς, ως γνωστόν στους πάντες πια: “2<3”, και καλύτερα σουτάκια από μέση απόσταση, παρά καρφώματα. Και αυτό μπορεί να έπιανε παλαιότερα, ειδικά με τον πρώιμο LeBron του Cleveland, αλλά ο ύστερος LeBron είναι το απόλυτο efficiency monster. Ο Βασιλιάς είναι αναγνώστης του αθλήματος περισσότερο από κάθε άλλον αθλητή στην Ιστορία, ενώ ταυτόχρονα μαθαίνει από τους συμπαίκτες του προκειμένου να τελειοποιήσει το παιχνίδι του. Για παράδειγμα δείτε το σουτ του φέτος, αφού έγινε συμπαίκτης του Korver. O James αθόρυβα έχει πάρει τις αρχές του “Moreyball” και έχει φροντίσει ώστε ο τρόπος που αγωνίζεται ανά πάσα στιγμή να βελτιστοποιεί τις δυνατότητες της ομάδας του. Δεν πρόκειται να πέσει στην παγίδα και να πάρει κάποιο σουτ στο οποίο θα έχει λιγότερες πιθανότητες να ευστοχήσει. Θα πάρει τον χρόνο και θα εκτελέσει την όσο το δυνατόν καλύτερη προσπάθεια

Το shot chart του Βασιλιά την πρώτη περίοδο

Απλά ο LeBron αποφάσισε να αγνοήσει την παρουσία των αντιπάλων του και πήγαινε χαλαρά προς τη ρακέτα για να τελειώσει με 15 πόντους με εφτά lay-ups στην πρώτη περίοδο της σειράς τελικών ανατολής, κλειδώνοντας το παιχνίδι από νωρίς.

Η Βοστόνη προσπάθησε να επιστρέψει στο παιχνίδι την τρίτη περίοδο, τρέχοντας ένα σερί 15-4, έχοντας αλλάξει την άμυνα της προκειμένου να μην επιτρέψει στους παίκτες του Cleveland να πλησιάζουν τη ρακέτα, αλλά δυο τρίποντα του Love και ένα του Derrick Williams κλείδωσαν το παιχνίδι. Αυτά τα τρίποντα ήταν πλέον αναμενόμενα από μία ομάδα που σουτάρει με 43,3% (μέσος όρος 14,5/33,5 ανά παιχνίδι). Φυσικά αυτό το ποσοστά είναι μεν αποτέλεσμα του ιδανικά χτισμένου ρόστερ γύρω από τον James και την συνειδητής προσπάθειας του Βασιλιά να κρατήσει τους συμπαίκτες του ζεστούς καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, ακριβώς για να φθάσουν σε αυτήν την οργιαστική κατάσταση στα playoffs.

Όσο μεγαλόθυμος και καλοπροαίρετος είναι ο Βασιλιά με τους συμπαίκτες του, τόσο αμείλικτος είναι απέναντι στους αντιπάλους του. Σκόραρε απέναντι και στους οχτώ παίκτες των Celtics που βρέθηκαν απέναντι του, αλλά το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν είχε επιδοθεί σε ένα ανασφαλές και κωλοπαιδαρίστικο trash-talking. Αντιθέτως, φρόντιζε να δείχνει την αγωνιστική ανωτερότητα βουβά και μάλιστα μόλις έβλεπε κάποιον παίκτη της Βοστόνης να ζεσταίνεται επιθετικά φρόντιζε να τον βάζει στη θέση του στην άλλη μεριά του παρκέ.

Είναι ένα είδος πολιτισμένου bullying μεταξύ ατόμων που εργάζονται στον ίδιο εργασιακό χώρο. Ο James δεν κάνει καγκουριλίκια, αλλά μόλις βλέπει κάποιον αντίπαλό του να αποκτά αυτοπεποίθηση, φροντίζει αμέσως, τελείως κλινικά και υπολογιστικά, να του κόψει τα φτερά και να του υπενθυμίσει τη θέση στην αγωνιστική ιεραρχία.

Το κλασσικότερο παράδειγμα ήταν στο δεύτερο παιχνίδι, στο οποίο μόλις πήγαν οι Celtics να μειώσουν τη διαφορά και να βάλουν το παγωμένο κοινό τους στο παιχνίδι, με τον Avery Bradley να ξεχύνεται στον αιφνιδιασμό, δίχως να έχουμε δει τον LeBron στο κάδρο αμέσως αποκτήσαμε την αίσθηση που έχουμε στις ταινίες τρόμου, όταν λέει ο αφελής έφηβος: “Πάω να τσεκάρω τι παίζει στο σκοτεινό κελάρι. Μην ανησυχείτε, θα επιστρέψω αμέσως”.

Ακολουθεί ανάλυση του δεύτερου αγώνα των τελικών της Ανατολής, ανάμεσα στους Cleveland Cavaliers και τους Boston Celtics:

  • Περισσότεροι πόντοι στην playoff-ιστορία των Cavs (130): Check
  • Μεγαλύτερη διαφορά στην ιστορία των Cavs (+44): Check
  • Χειρότερη ήττα εντός έδρας στην ιστορία των Celtics (-44): Check
  • Δεύτερη χειρότερη ήττα γενικά στην ιστορία των Celtics στα playoffs2)Με το -47 στο Orlando το 1995, να είναι το απόλυτο ναδίρ.: Check
  • Τέταρτη μεγαλύτερη εκτός έδρας ήττα στην Ιστορία των playoffs: Check
  • Χειρότερη ήττα για ομάδα με το 1ο seed στην Ιστορία του ΝΒΑ: Check
  • Μεγαλύτερη διαφορά στο ημίχρονο στην Ιστορία του ΝΒΑ (41): Check
  • Ισοφάριση του ρεκόρ του ΝΒΑ3)Από τους Lakers τη διετία 1988-89. με 13 συνεχόμενες νίκες για τους Cavs4)Τρεις νίκες πέρσι στα τελευταία παιχνίδια με τους Warriors και 10 σερί φέτος: Check

Ο LeBron James, με τους 30 πόντους που έβαλε για ένατο συνεχόμενο παιχνίδι, ισοφάρισε τον Michael Jordan στην πρώτη θέση, ενώ ήταν το δέκατο σερί παιχνίδι του με 25+ πόντους και 50%+ ευστοχία, που επίσης τον φέρνει στην πρώτη θέση, την οποία μοιράζεται με τον Kareem Abdul-Jabbar που το κατάφερε το 1970. Παράλληλα, ο Βασιλιάς, που αναγκάζει και τους μεγαλύτερους haters του να αφαιρέσουν τα όποια εισαγωγικά από τον τίτλο του, καθώς εκμηδενίζει χρόνο με τον χρόνο τους τομείς που μπορεί να του ασκηθεί κριτική, έμοιαζε να μοιράζει χαρτάκι στους παίκτες των Celtics για να πάρουν σειρά στην αναπόδραστη μοίρα τους να σκοράρει πάνω τους.

Ουδέν κακόν,αμιγές καλού (θα γράψουμε οτιδήποτε για να πείσουμε τους εαυτούς μας πως έπονται ανταγωνιστικά παιχνίδια)

Ένα λεπτό πριν τη λήξη του Game 2, και με τη διαφορά στους 44, η μετάδοση του αγώνα μας ενημερώνει με καρτέλα ότι ο IT3 δεν θα επιστρέψει στο παιχνίδι, σε μια μοναδική στιγμή ακούσιας κωμικής ιδιοφυΐας, τα άσχημα νέα είναι, όμως, ότι ο Thomas θα χάσει τα υπόλοιπα playoffs, αφήνοντας τους Celtics χωρίς το συντριβάνι της παραγωγικότητάς τους, ή ελπίδες για κάποιο καλό αποτέλεσμα.

Με την απουσία του ΙΤ3, οι Celtics βρίσκουν τη δικαιολογία που τους απαλλάσσει από τον βραχνά του αποτελέσματος και τους επιτρέπει να κατέβουν πολύ πιο χαλαροί στα υπόλοιπα δύο παιχνίδια. Επιπλέον, τους δίνει τη δυνατότητα να χρίσουν τους Marcus Smart και Terry Rozier point guards της ομάδας, στερώντας μεν από τη Βοστόνη το επιθετικό της όπλο, αλλά αφαιρώντας τον αδύναμο κρίκο (μαζί με τον Olynyk) από την άμυνά τους. Η παρουσία του Smart για πάνω από τριάντα λεπτά στο παιχνίδι θα ανεβάσει κατακόρυφα την αμυντική ένταση της ομάδας, επιτρέποντας στον Brad Stevens, που μπορεί μέχρι και να θυμηθεί τον Jerebko, να κατεβάσει μια ομάδα με καμικάζι που δεν θα ανησυχεί για το πως θα κρύψει τον ηγέτη της στα μετόπισθεν, μια μάταιη αποστολή, βέβαια, καθώς ο LeBron είναι ο Πανόπτης Θεός που βλέπει τα πάντα και δεν συγχωρεί την παραμικρή αδυναμία.

References
1 Spoiler alert: όλα πάνε κατά διαόλου.
2 Με το -47 στο Orlando το 1995, να είναι το απόλυτο ναδίρ.
3 Από τους Lakers τη διετία 1988-89.
4 Τρεις νίκες πέρσι στα τελευταία παιχνίδια με τους Warriors και 10 σερί φέτος

5 Comments so far. Feel free to join this conversation.

  1. 1982george May 22, 2017 at 01:24 -

    Επιτέλους Session για εμάς τους εθισμένους στο NBA και άρα και στο Ballhog που ήπιαμε στάλα-στάλα τα φιλιά σου και την ανάλυση για τους Orlando (σαδιστές) μέχρι να βγει το κείμενο για τα playoff
    Για την σειρά Spurs-Warriors είναι εντυπωσιακό το πώς τα στατιστικά και η πάντα εμπεριστατωμένη ανάλυσή σας για Κawhi υποστηρίζουν το eye-test όλη της χρονιάς.Οι Spurs παραμένουν ομάδα του goat Pops με μία βασική διαφορά.Σε κάθε κρίσιμο σημείο-καμπή έχουν απόλυτη ανάγκη τον ένα superstar τους σε αντίθεση με το παρελθόν όπου Duncan-Ginobil-Parker λειτουργούσαν εκεί που τα συστήματα αναπόφευκτα αποτυγχάνουν χάρις στον παράγοντα άνθρωπος-ταλέντο-κούραση-ένταση.Εξαιτίας της απουσίας του και έπειτα από αυτή δεν υπάρχει momentum και play που να μην έχασαν από τους Dubs οι οποίοι έχουν την άπλα να ανταλάσσουν Curry με Durant στο ρόλο του ‘άσε τώρα αλαμβάνω εγώ’ στο Game 1 (κυρίως),2 και 3 αντιστοίχως.

    Έπειτα από την απόλυτη παράσταση των τελικών του 2014 οι Spurs μολονότι εξελίχθηκαν κατατρέχονται από αυτό τους το peak.Παρόλο που ο Kawhi θα ήταν το ιδανικό ατομικό αντίδοτο σε αυτό το ομαδικό κόμπλεξ ανωτερότητας τραυματίστηκε και μαζί με Parker και πλέον με Lee συνθέτουν μία ομάδα ιδανική για τον Dr.House και την Thirteen αλλά παντελώς ακατάλληλη για να κοντράρει ως θα θέλαμε τους Warriors

    Για τη σειρά Celtics-Cavs πρέπει να γίνει μία βασική επεξήγηση.O Lebron είναι πλέον το αντίστοιχο του Neo στο Matrix.Γνωρίζει και αναλύει τον κώδικα του παιχνιδού με αποτέλεσμα να βγάζει σε slow motion εκτός μάχης όλους τους Smith της (κάθε) Βοστώνης.Pick n’roll και ξανά pick n’roll και επίθεση στο καλάθι και σουτ από περιφέρεια και ασίστ όλα υπολογισμένα από τον τύπο με τη φωτογραφική μνήμη, που ανασύρει data -and take that- και τα αξιοποιεί την ώρα του παιχνιδιού έχοντας καταφέρει να συνδυάσει ένα από τα υψηλότερα μπασκετικά IQ με ένα από τα καλύτερα physical set της ιστορίας του NBA.Σε συνδυασμό με τον Kevin-θα κάνω διαφορά- δεν είναι περίεργο που οι Celtics αποσυντίθονται.Είναι πολύ καλός προπονητής ο Stevens μόνο που ο Lebron είναι καλύτερος.Και έχει και Lebron on the court να εκτελεί ότι σκέφτεται αυτοστιγμή, με ότι αυτό συνεπάγεται.
    Και για να συνεχίσω ως Branvestite,Βranwagoner και όλα τα συναφή που αποδέχομαι και χαίρομαι, θα επισημάνω μόνο τα εξής.Πέρα από την προφανή διαφορά ποιότητας ο ΦΟΒΟΣ και η απελπισία που βγάζουν οι Celtics έναντι των Cavs αφαιρούν από τη σειρά οποιαδήποτε πιθανότητα ανταγωνισμού ακόμα και για μικρή χρονική διάρκεια.Οι Κέλτες εύλογα,δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την έως τώρα(χωρίς το crash test των τελικών δλδ) πιο επιβλητική παρουσία σε playoff του NBA.Ναι μεν ο MJ ο Kareem το VHS αλλά κακά τα ψέμματα δεν τους παρακολουθήσαμε live ματς μετά από ματς,play μετά από play να διαλύουν ότι βρεθεί στο διάβα τους.Με τον τρόπο που παίζει,ακόμα και με δηλώσεις (-μπορούμε να είμαστε και καλύτεροι- μετά το Game 1 πλάκα μας κάνει,όχι δεν κάνει πλάκα) με την αξιοποίηση των συμπαικτών του με το απίστευτο efficiency του.
    Τhnx Lebron James

    • Billy Hoyle May 22, 2017 at 01:58 -

      Και στους τελικούς θα ξυπνήσει και ο Kyrie. Βόηθα κύριε.

      • 1982george May 22, 2017 at 02:46 -

        στο τελευταίο ματς ήταν σαφώς καλύτερος όπως και οι Curry-Durant συνολικά,(ελπίζω να) πάμε για σύγκρουση πλανητών,σουπερνοβα,big bang τελικούς

  2. GZ7 May 22, 2017 at 13:34 -

    Να μη ξεχάσουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τον επίδοξο superstar του wwe,τον αξιαγάπητο Ζaza που όσο κι αν δεν το ήθελε μας στέρησε τους τελικούς της περιφέρειας που περιμέναμε εδώ και 2 χρόνια και στη θέση τους παρακολουθούμε ένα μείγμα υπερήλικων και D-league stars εναντίων της West All-Star team.Well done Zaza,well done.

  3. Kostas May 22, 2017 at 21:53 -

    Αν και υποστηρίζω τους Warriors, νομίζω ότι θα το πάρουν, πάλι, οι Cavaliers. Ο Lebron μοιάζει ασταμάτητος και με την προσθήκη του Korver, όλα θα “γράφουν”. Φάνηκε από το 1ο ματς με τους Spurs, ότι μια πραγματικά δυνατή άμυνα, μπορεί να τους σταματήσει. Πιστεύω ότι και κάτω από το καλάθι οι Warriors είναι πολύ αδύναμοι. Ο Zaza δεν σκοράρει ούτε μαι αίτηση, ο McGee είναι αθλητικός και ελάστικός αλλά θα φάει πολύ “ξύλο” (και δεν ξέρω πόσο το αντέχει), ενώ ο West είναι καλούλης, αλλά μέχρι να στρίψει πρέπει να πάρει σήμα από το λιμεναρχείο. Οι δε Iguodala και Livingston, δεν έχουν καμιά σχέση με τα προπέρσινα αλλά ούτε καν τα περσινά παιχνίδια.