The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: The Manu Ginobili Edition

Posted on May 25 2017 - 6:06pm by The Ball Hog

Η σειρά των τελικών της Δύσης τελείωσε. Σίγουρα όλοι περιμένετε να διαβάσετε το sessions #18 που θα αναφέρει πως οι Warriors αυτό τους Spurs και οι Cavaliers το άλλο τους Celtics.

Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε, λέμε εμείς.

Ας καθίσουμε να απολαύσουμε λίγο τη στιγμή, όπως ο Boris Diaw, θα απολάμβανε κάμποσα ένα ποτήρι κρασί. Ας κοιτάξουμε το ερυθροπορφυρό χρώμα του και ας αναρωτηθούμε:

“Έχει νόημα η ζωή μετά τον Manu Ginobili;”

Μπορεί η απάντηση να περιμένει για ένα χρόνο ακόμα. Δεν μας έχει πει ακόμα ο μεγάλος Αργεντίνος τι θα κάνει. Όμως, εμείς καλό είναι να προετοιμαστούμε ψυχολογικά. Να θυμηθούμε όλες τις μεγάλες στιγμές του που τον έκαναν μοναδικό. Και αν μας χαρίσει ένα χρόνο ακόμα, θα αδράξουμε την επόμενη χρονιά για να τον αποθεώνουμε σε κάθε ευκαιρία.

Μαγικός Ρεαλισμός

Η εναρκτήρια σκηνή του Narcos περιέχει μια αναφορά στον μαγικό ρεαλισμό, το λογοτεχνικό κίνημα που άνθισε στα μέσα του εικοστού αιώνα με τα έργα που ενδιαφέροντα να δείξουν το αλλόκοτο ως ένα μέρος της καθημερινότητας και συνδυάζουν φαντασιακά στοιχεία με ρεαλισμό.

Με τον μαγικό ρεαλισμό έχουν ασχοληθεί διάφοροι λογοτέχνες, όπως ο Salman Rushdie, ή η Angela Carter, ή έχουν γραφtεί διηγήματα σε αυτό το ύφος, όπως “Tο Άρωμα” του Patrick Süskind, αλλά το κίνημα έχει τις ρίζες του και αναπτύχθηκε σχεδόν εξ’ολοκλήρου στη Λατινική Αμερική, με τον Gabriel Garcia Marquez, τον Ernesto Sabato, τον Mario Vargas Llosa, και την Isabel Allende.

Το Narcos, λοιπόν, με αυτό το ενοχλητικό voice over που διηγείται ό,τι περνούσε από την οθόνη, ήταν μια λατινοαμερικάνικη ιστορία που τη διηγούνταν γιάνκηδες για τους εαυτούς τους. Μια απλή, στρωτή παραδοχή γεγονότων εν είδει wikipedia. Δεν είχε ίχνος του μαγικού ρεαλισμού, όπως τουλάχιστον το διηγούνται καθαρά βιωματικά οι μεγαλύτεροι παραμυθάδες της Λατινικής Αμερικής.

Αν ήθελε, λοιπόν, κάποιος γιάνκης να νοιώσει τι εστί μαγικός ρεαλισμός δεν είχε παρά να κοιτάξει το παιχνίδι του Ginobili. Ένα μείγμα σκληρού ρεαλισμού, που αποτυπωνόταν στις βουτιές και -γιατί όχι- στο τόσο κυνικό του flopping, καθώς μιλάμε για έναν ψυχαναγκαστικά ανταγωνιστικό παίκτη που κάνει πρωταθλητισμό για είκοσι και πλέον χρόνια, δίχως να σταματά δευτερόλεπτο να σκίζεται μέσα στο παρκέ προκειμένου να νικήσει με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.

Παράλληλα, ο Manu χάριζε απλόχερα τη μαγεία του όποτε βρισκόταν στο παρκέ. Δεν το έκανε επιδεικτικά, αλλά ο ίδιος οργανικά λειτουργούσε κι έβλεπε τη γεωγραφία του γηπέδου και γενικότερο όλο το παιχνίδι διαφορετικά από όλους τους υπόλοιπους. Οι πάσες του κάτω από τα πόδια των αντιπάλων του και τα ακροβατικά του τελειώματα δεν ήταν για λόγους εντυπωσιακού. Ο Manu βίωνε το μπάσκετ διαφορετικά και η καθημερινή του ασχολία ήταν απλά και άκοπα για τον ίδιο πλημμυρισμένη με στιγμές μαγείας, με τρόπο σχεδόν παραβατικό, για τις καθιερωμένες αξίες του μπάσκετ.

Cultural Appropriation

Το euro-step ονομάζεται έτσι γιατί εισήχθη στο ΝΒΑ από τον καλύτερο Ευρωπαίο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ στο Golden State, τον Šarūnas Marčiulionis. Παρόλ’ αυτά, η καθιέρωση και η εξάπλωση του euro-step οφείλεται στον Manu, στην χαρακτηριστικότερη πράξη πολιτισμικής οικειοποίησης που έχει γίνει εις βάρος των Ευρωπαίων. Το μπάσιμο με την αλλαγή κατεύθυνσης του Ginobili μπορεί να έχει το όνομα, αλλά δεν είναι ευρωπαϊκό. Ευρωπαϊκό είναι το ανεπτυγμένο σε εργαστήριο, κλινικό one-legged fade-away του Nowitzki. Ευρωπαϊκό είναι το αριστοκρατικό, φινετσάτο, και βαρετό παιχνίδι του Gasol, που είναι ελαφρά επιβλητικός, δαντελένιος, αλλά συνάμα βαρύς σαν καθεδρικός. Το euro-step του Manu ήταν η αλητεία του Λατινοαμερικάνου που αρνιόταν να πάει με την προδιαγεγραμμένη πορεία και άνοιγε τα δικά του μονοπάτια με ρυθμικά, φιδίσια βήματα.

The Block

Πολύ πρόσφατο και γνωστό. Ο Ginobili βλέπει τον Tony Parker να χάνει το υπόλοιπο των playoffs και το μισό της επόμενης σεζόν στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς των προημιτελικών Δύσης κόντρα στους Rockets για τα playoffs 2017 και τον Kawhi Leonard να τραυματίζεται στον πέμπτο αγώνα της σειράς και αποφασίζει να αναλάβει δράση. Με μια μεγάλη εμφάνιση, και μια σειρά clutch plays (με αποκορύφωμα αυτό το μυστήριο layup-«κουτάλα» στο τέλος που στέλνει το ματς στην παράταση), ο Ginobili σημαδεύει και εκθέτει συστηματικά τους Eric Gordon και Ryan Anderson σε όλο το παιχνίδι. Αγαπημένη στιγμή πριν από το κόψιμο στον Harden είναι φυσικά το κάρφωμα με ανάποδο χέρι, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο high-flyer Vince Carter στην ίδια ηλικία μπορεί να κάνει κάτι τόσο δύσκολο1)Σαφώς και μπορεί, εδώ κατεβάζει ανεμόμυλους στο ζέσταμα, αλλά εδώ αποθεώνουμε τον Manu τώρα..

Όσο για το block που ο «Μούσιας» ούτε που κατάλαβε από που του ήρθε; Θύμισε ένα από αυτά τα “jordanesque” hustle plays που έκανε ο MJ για να επικρατήσει ψυχολογικά απέναντι σε κάποιον αντίπαλο που δεν είχε χαραγμένο το “L” στο μέτωπο του + δεν ήταν τελείως του χεριού του = δεν λεγόταν Pat Ewing.

The drive to the finals

Πέμπτος και τελευταίος τελικός του 2014 -η ημέρα που ανατέλλει το άστρο του Kawhi Leonard.

Καθώς οι Spurs σαλπίζουν την αντεπίθεση από το 6-22 που βρέθηκαν πίσω στην αρχή, κάπου στα μέσα του δεύτερου δωδεκαλέπτου ξεκινούν και τρέχουν ένα σερί 14 αναπάντητων πόντων. Οι πόντοι #13 και #14 είναι το επικό, “flushing” κάρφωμα του Ginobili, που κατεβάζει την μπάλα, περνάει τον ήδη γκρεμισμένο Ray Allen, και καρφώνει στα μούτρα του Chris Bosh. Το σερί τελικά ολοκληρώνεται στο 37-13 και οι Spurs τελειώνουν κάπου εκεί τη δυναστεία των Heat.

Πολύ υποτιμημένο highlight το ασύλληπτο ανάποδο layup δύο επιθέσεις πριν – αξίζει να το βρείτε στα full highlights του αγώνα.

Being a coach

El túnel

Το συγκεκριμένο ειλικρινά δεν είναι καν εντυπωσιακό -καταρχάς, το έχει κάνει και ο Δημήτρης Μαντζούκας σε πρόσφατο ματς σε ερασιτεχνικό πρωτάθλημα2)Φυσικά και δεν θα δώσουμε link, διότι δεν θέλουμε να χάσουμε το σεξ-απιλ μας!.

O Manu είναι γνήσιος Αργεντίνος, και σαν τέτοιος δεν μπορεί, σίγουρα έχει μεγαλώσει με βιδωμένη στο κεφάλι του τη φιλοσοφία που συνδέει θέαμα και ουσία, αυτοσχεδιασμό και ακρίβεια, χορό και δύναμη. Παρότι αποτέλεσε το πειραματόζωο πατέρα και προπονητών, που εφεύρισκαν διάφορους τρελούς τρόπους για να του μάθουν μπάσκετ, από χοντρά γάντια κομμένα στα ακροδάκτυλα για να μάθει να ντριμπλάρει σωστά, μέχρι γυαλιά με σκίαστρα που έπεφταν αν έσκυβε το κεφάλι για να δει την μπάλα, δεν μπορεί να μην έκανε τα χιλιόμετρα και τα τσαλίμια του με μια μπάλα στα πόδια. Είναι άγνωστο αν γνώριζε τον Rodrigo Palacio που κατάγεται επίσης από την Bahia Blanca, αλλά τα πέντε χρόνια που τους χωρίζουν κλίνουν την απάντηση προς το όχι. Αυτή, λοιπόν, η λατινοαμερικάνικη φιλοσοφία έβαλε στο κεφάλι του την ψύχωση με τα πόδια των αντιπάλων, που αυτόματα στη φωτιά του παιχνιδιού γίνονταν μια γέφυρα για να περάσει ο Manu την μπάλα από κάτω, πράγμα που έκανε εκατοντάδες φορές στην καριέρα του. Τέλος πάντων, με τους Spurs να κυνηγούν εμφανώς ανεμόμυλους απέναντι στους αδίστακτους Warriors στο Game 3 των τελικών της Δύσης του 2017 και τη διαφορά να παγιώνεται ως άπιαστη (και η σειρά συνολικά ακόμα περισσότερο) ο Ginobili, ελλείψει Parker και Leonard, αποφασίζει να εκτελέσει ένα πανέμορφο túnel στον David West, σαν άλλος Messi, μια που η μοίρα τον έφερε να πρέπει να ηγηθεί των προσπαθειών των Spurs αναγκαστικά στα 39 του3)Μαντζούκας πάντως δεν είναι….

Killing the Warriors

“Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό;”

Μερικές φορές ό,τι σε σκοτώνει σε κάνει πιο ζωντανό!

Σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια playoffs της σύγχρονης Ιστορίας, στα ημιτελικά της Δύσης του 2013, αναμετρήθηκε η μηχανή των Spurs με τη νεανική ανερχόμενη ομάδα των Warriors. Με τον Tim Duncan στο πάγκο, οι νεαροί και αυθάδεις Warriors είχαν πάρει μια διαφορά 16 πόντων τέσσερα λεπτά πριν τη λήξη για να οδηγήσουν οι έμπειροι Spurs το παιχνίδι στην παράταση. Η μονομαχία που ουσιαστικά αποτελούσε τη μάχη για την αλλαγή σκυτάλης στη Δύση, ή μία φροϊδική απόπειρα του Υιού να σκοτώσει και να αντικαταστήσει τον Πατέρα, έλαβε τέλος με το buzzer beater του Manu με την λήξη της δεύτερης παράταση που έδωσε τη νίκη στο San Antonio και σκότωσε το Golden State.

Απλά αυτοί οι Warriors δεν ήταν μια απλή ομάδα, και όπως η Jean Gray, πέθαναν σαν χαρισματικοί και επέστρεψαν σαν μια ανεξέλεγκτη δύναμη καταστροφής, σαν την Phoenix.

Bat-Manu

Το απαραίτητο intro για τα λογάκια που θα ακολουθήσουν4)Άσχετο και μπορεί γνωστό, αλλά ο “Batman”/Adam West δανείζει τη φωνή του στον “Mayor West” του “Family Guy”.:

Σε αγώνα με τους Sacramento Kings το 2009, κάποια στιγμή στο AT&T Center μπουκάρει μια χαριτωμένη και μικρή νυχτερίδα -φλώρικη κατά την άποψη μας, γιατί στην Ελλάδα οι νυχτερίδες είναι «να!» με το συμπάθειο.

Τέλος πάντων, ο Ginobili, που προφανώς ζει έξω από το Matrix και λυγίζει κουτάλια, αποφασίζει να αναλάβει δράση. Συγκεντρώνεται, λυγίζει τα γόνατα, ανοίγει τα χέρια και με ένα αστραπιαίο “Sock! Pow! Zok!” ξεραίνει την νυχτερίδα στον αέρα, κερδίζοντας την αποθέωση του κοινού και το παραλήρημα των εκφωνητών.

Αν και είναι υπερβολικά μικρή λεπτομέρεια, θεωρούμε πως το ότι ο Manu σηκώνει το χέρι αναγνωρίζοντας την λατρεία του κοινού μέσα στον αγώνα, δείχνει πως ο τύπος είχε μόνιμα ένα cool φορτίο πάνω του, ένα groovy mojo, που του επέτρεπε να είναι τόσο καλός στα σοβαρά, επειδή τα έβλεπε πιο χαλαρά από όλους τους υπόλοιπους.

Πάντως, ειρήσθω εν παρόδω, μπορούμε να διαπιστώσουμε πως οι νυχτερίδες είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από ό,τι φαίνεται στην ευρύτερη περιοχή του San Antonio, και δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με δαύτες -τουλάχιστον όχι τόσο εύκολα όσο ο Dirk Nowitzki, που μια φορά χρειάστηκε να στείλει βροντερό μήνυμα στις μύγες του κόσμου και από τότε δεν τον ξαναενόχλησαν:

Κοίτα μαμά! Χωρίς μάτια!

Περιμένατε ένα βιντεάκι έτσι; “Για ποιο λόγο;” θα πούμε εμείς. Ας κάνουμε καλύτερα ένα top-10.

  1. Showtime I: Magic Johnson βρίσκει τον James Worthy
  2. Showtime II: Magic Johnson βρίσκει τον Kurt Rambis
  3. Η τέχνη να κάνεις τον Tim Duncan στα 39 του να μοιάζει με clark σε κατηφόρα και λυμένο χειρόφρενο
  4. Tim, Tim κοίτα μια τρελή ιδέα. Θα παρασύρω τρεις αμυντικούς και εσύ απλώς ρίξεις το κορμί σου πάνω στην καμπούρα τους για να το βάλεις. Μέσα;”
  5. Ο Danny Green απλά κάπου εκπέμπει υπερήχους μέσα στο γήπεδο και αυτό είναι αρκετό
  6. Drills I: προπονώντας τον Tony Parker σε spot shooting
  7. Drills II: προπονώντας τον αναπληρωματικό του Tony Parker σε baseline driving
  8. Μια μεγάλη αγάπη γεννιέται I: Pau Gasol <3
  9. Μια μεγάλη αγάπη γεννιέται II: Pau Gasol φέρε κι έναν φίλο μαζί5)Το οποίο παρότι υποσκελίστηκε αυτή την εβδομάδα, παραμένει στην κορυφή του “Cross up” και του “Behind the legs” Manu Ginobili charts.
  10. Όμως, καμιά αγάπη δεν είναι σαν την πρώτη…

***BONUS: …διότι όλες οι μεγάλες αγάπες είναι και ανταποδοτικές.

Sweet revenge

Πρεμιέρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και οι Αργεντίνοι περιμένουν στη γωνία τους Σέρβους, για την ήττα τους στον τελικό της Indianapolis το 2002 με την κραυγαλέα εύνοια της διαιτησίας του Νίκου Πιτσίλκα.

Με ούτε τέσσερα δευτερόλεπτα να απομένουν, ο Dejan Tomašević βάζει μόνο τη δεύτερη βολή, θέτοντας έτσι τη Σερβία έναν πόντο μπροστά. Με Pepe Sánchez, Alejandro Montecchia και Ginobili στο παρκέ, οι Αργεντίνοι αποφασίζουν να μη σουτάρουν, αλλά να τρέξουν το γήπεδο. Ο Montecchia κατεβάζει, πετάει την μπάλα στον Ginobili, ο οποίος την ρίχνει προς το καλάθι πέφτοντας, σαν να πέταγε χειροβομβίδα. Η μπάλα σκάει στο ταμπλό και στο καλάθι και οι Σέρβοι ξεραίνονται. Σε ένα μεγαλειώδες τουρνουά για την Αργεντινή και για τον ίδιο, ο Manu τελειώνει ιδανικά το πρώτο ματς, στο τέλος αναδεικνύεται σε MVP της διοργάνωσης, και οδηγεί τη χώρα του στο χρυσό μετάλλιο. Χαλάλι του, κι ας μας πίκρανε στον προημιτελικό (όπως και τέσσερα χρόνια μετά, στο Πεκίνο) -τουλάχιστον απέκλεισε και την αντιπαθέστατη Team USA του 20046)Έξαλλος ο Σταύρος Μαρίνος με αυτή την πρόταση!.

Μαγική εικόνα

Θυμάστε εκείνες τις κάρτες που μας ενθουσίαζαν όταν ήμασταν πιτσιρίκια, όπου δύο διαφορετικές εικόνες εμφανίζονταν ανάλογα με την οπτική γωνία προς την κάρτα; Αν ποτέ αυτό βγει σε video, θα πρέπει να περιλαμβάνει τα δύο παρακάτω:

Μια σχέση πάθους που κρατάει στον χρόνο

Για το φινάλε κρατήσαμε μια προσωπική αγαπημένη ιστορία του τρελού που έφερε στο φως πέρσι το καλοκαίρι ο Zach Lowe.

Σεπτέμβρης του 2007 και οι Spurs βίωναν ακόμα τη γλύκα του τέταρτου Τίτλου τους στην Duncan – Popovich era. Είχαν κατακτήσει τρία Larry O’ Briens την εξαετία που είχε προηγηθεί, ενώ και για επτά χρόνια ποτέ δεν είχαν αποκλειστεί από τον πρώτο γύρο. Είχαν επιβιώσει της αρχικής λοιδορίας, για να αρχίσουν να οικοδομούν την καθολική αναγνώριση, και σιγά-σιγά την απρόθυμη συμπάθεια του κόσμου. Κοινώς, δεν είχαν τίποτα να αποδείξουν.

Σεπτέμβρης του 2007, λοιπόν, ο καιρός που οι ομάδες ξαναμαζεύονται για να βρουν τα πατήματά τους, να διοργανώσουν training camps σε αναζήτηση διαμαντιών, να δουλέψουν όσα έφερε στην επιφάνεια η προηγούμενη σεζόν.

Σεπτέμβρης του 2007 και οι Spurs παίζουν προπονητικό διπλό απέναντι σε ομάδα free agents/επίδοξων Spurs. Μοιάζει με αγγαρεία. Ιδίως για παίκτες με τόσο χρυσάφι στα πόδια τους και τις δάφνες των Πρωταθλημάτων στο κεφάλι τους να τους στολίζουν. Σαν να γυρνάει ο Richard Feynman στο πατρικό του και να τον βάζουν να μάθει ανάγνωση στον ανιψιό του, επειδή τους έχει ξεχάσει ανάμεσα στα βιβλία του και τις πανεπιστημιακές αίθουσες. Ο Feynman όμως είναι ο Feynman και πιθανότατα θα γυάλιζε το μάτι του μπροστά σε ένα παρθένο μυαλό έτοιμο για διαμόρφωση και θα προσέγγιζε την αγγαρεία με το ενδιαφέρον και το πάθος ενός ανθρώπου προ της μεγαλύτερης επιστημονικής ανακάλυψης.

Σεπτέμβρης του 2007 κι ο Ginobili βούτηξε στις καρέκλες ανάμεσα σε τρεις παίκτες για μια φαινομενικά χαμένη μπάλα, την κατεύθυνε σε συμπαίκτη που τελικά σκόραρε. Ο coach Pop σταμάτησε την προπόνηση επιτόπου, για να μαζέψει τους παίκτες σε έναν κύκλο και να τους πει το προφανές: ό,τι ο Manu θέλει να κερδίσει περισσότερο από όλους τους, και πως για να ξαναπάρουν τον Τίτλο, θα πρέπει όλοι να παίζουν με το πάθος και την ένταση του -για λίγο- παραδείγματος Manu.

Τελείως κινηματογραφικά, γυρίζει την πλάτη και φεύγει, αλλά πριν διαλυθούν οι παίκτες ξαναγυρνά ξαφνικά προς τον Αργεντίνο για να πει μεταξύ της έγνοιας της πατρικής στοργής και της οργής αυστηρού εργοδότη: “Και Manu: Είναι γαμημένος Σεπτέμβρης. Μην τολμήσεις να ξανακάνεις κάτι τέτοιο Σεπτέμβρη.“.

Κι αυτή ακριβώς ήταν η δυναμική, αμοιβαία επωφελής, σχέση μεταξύ δύο τελείως διαφορετικών ανθρώπων, από διαμετρικά αντίθετα περιβάλλοντα, που ωρίμασε στον χρόνο μέσα από δοκιμασίες και επιτυχίες. Ο Popovich δεν προσπάθησε να ευνουχίσει, ούτε καν να χαλιναγωγήσει τον αδάμαστο Manu, ο Ginobili δεν έγινε λιγότερο παράτολμος ή πιο προσεκτικός, αλλά μαζί έχτισαν ένα μοναδικό πλαίσιο γύρω από τον Manu, που έπιανε από τον χρόνο συμμετοχής, μέχρι τη στελέχωση της ομάδας και το παιχνίδι των προσδοκιών και των media, το οποίο, όχι μόνο έδρεψε τους καρπούς της διεστραμμένης ιδιοφυΐας του, αλλά συντήρησε το κορμί του, παρά την εμμονή του Ginobili να του φέρεται σαν έφηβος, σαν το παλιό φορτηγάκι του θείου του που θα πάει για παλιοσίδερα, και είμαστε εμείς σε θέση να γινόμαστε μάρτυρες της αειθαλούς δημιουργικότητάς του μετά από 20 και βάλε χρόνια επαγγελματικού μπάσκετ.

References
1 Σαφώς και μπορεί, εδώ κατεβάζει ανεμόμυλους στο ζέσταμα, αλλά εδώ αποθεώνουμε τον Manu τώρα.
2 Φυσικά και δεν θα δώσουμε link, διότι δεν θέλουμε να χάσουμε το σεξ-απιλ μας!
3 Μαντζούκας πάντως δεν είναι…
4 Άσχετο και μπορεί γνωστό, αλλά ο “Batman”/Adam West δανείζει τη φωνή του στον “Mayor West” του “Family Guy”.
5 Το οποίο παρότι υποσκελίστηκε αυτή την εβδομάδα, παραμένει στην κορυφή του “Cross up” και του “Behind the legs” Manu Ginobili charts.
6 Έξαλλος ο Σταύρος Μαρίνος με αυτή την πρόταση!