Στην καινούρια στήλη του The Ball Hog θα προσπαθήσουμε να φέρουμε στην επιφάνεια περιπτώσεις παικτών, παραγνωρισμένων, παρεξηγημένων και ξεχασμένων από τα φώτα της δημοσιότητας. Αθλητές που παλεύουν για μια θέση στο roster, ή για περισσότερα λεπτά. Κάποιους που απλά οι προσπάθειές τους δεν αναγνωρίζονται όσο θα έπρεπε από τα media. Για ορισμένους η φήμη είναι δεδομένη και έρχεται εύκολα, κουβαλώντας μαζί της και τα εχέγγυα για μια μακρά καριέρα στο NBA. Για άλλους είναι ένας δρόμος με πολλή δουλειά και λίγη αναγνώριση. Για όλους αυτούς, που παλεύουν στις σκιές να φτιάξουν όνομα, βρισκόμαστε εδώ, αρωγοί των προσπαθειών τους.
Ας πιάσουμε την περίπτωση του Andrew Nicholson.
Άδεια και δίπλωμα
Λέγεται Andrew Nicholson, δηλώνει 26 ετών, είναι 45, φοράει τη φανέλα των Orlando Magic και παπούτσι νούμερο 54.
Εναλλακτικά ονόματα: Oldskool, Kevin BlackHale, Big Bored Andrew
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας;
Μεγάλωσε στην μπασκετομάνα χώρα του Καναδά, όντας το περίεργο παιδί στην γειτονιά, αφού μέχρι τα εφηβικά του χρόνια έπαιζε μονάχα baseball. Εν μέρει επειδή ψήλωσε πολύ, και πιθανότατα επειδή βαρέθηκε να ζει στην απομόνωση, ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ.
Περνώντας απαρατήρητος, ξεκίνησε την περιπέτειά του στο κολέγιο του St. Bonaventure. Παρέμεινε και τα τέσσερα χρόνια στο κολέγιο, το οποίο απέσυρε μάλιστα και το νούμερο 44 που φόραγε, και δηλώνοντας συμμετοχή στο draft του 2012 επιλέχθηκε στο #19 από τους Orlando Magic.
Η πρώτη του χρονιά στο Orlando ήταν πολλά υποσχόμενη. Βρέθηκε στην ευχάριστη θέση να βρει μπροστά του στη θέση του Power Forward τον πρώην μπασκετμπoλίστα Glen Davis, οπότε κατάφερε δίχως ιδιαίτερη προσπάθεια, απλά και μόνο επειδή έμοιαζε με επαγγελματία αθλητή, να πάρει τη θέση του βασικού πριν το τέλος της χρονιάς.
H δεύτερη χρονιά ξεκίνησε φανταστικά με αυτόν να σκοράρει αφειδώς στα πρώτα παιχνίδια.
ANDREW NICHOLSON IS GOING TO WIN THE SCORING TITLE.
— Zach Lowe (@ZachLowe_NBA) October 29, 2013
Αλλά μετά ξεκίνησε η κατηφόρα. Η παρουσία του Tobias Harris, που είχε έρθει στην ομάδα στο τέλος της προηγούμενης σεζόν, τον εξόρισε στον πάγκο και τον ανάγκασε κάθε φορά που έμπαινε στο παιχνίδι να παίρνει όσο το δυνατόν περισσότερα jump-shots από μέση και μακρινή απόσταση για να αποδείξει πως είναι το stretch 4 του μέλλοντος. Το χειρότερο ήταν πως δεν προσπαθούσε καθόλου στην άμυνα και ήταν μια τέτοια μαύρη τρύπα που δεν δικαιολογούσε τη συμμετοχή του μπας και συνεισφέρει στην επίθεση.
Ο ερχομός του Scott Skiles στο Orlando είχε a priori μερικά δεδομένα. Οι Magic θα γινόντουσαν σίγουρα καλύτερη ομάδα από πέρσι, και ήταν δεδομένο πως θα υπήρχε χάος στο rotation, με απρόσμενα θύματα και κάποιους παίκτες που θα απολάμβαναν της εμπιστοσύνης του προπονητή. O Skiles είχε ένα παρελθόν με τον Tobias Harris, αλλά ο Nicholson με την ως τώρα αγωνιστική του συμπεριφορά έμοιαζε με καμένο χαρτί. Και όμως ο Καναδός αποδείχθηκε ιδιαίτερα καιροσκόπος.
Για αρχή παρουσιάστηκε βελτιωμένος στην άμυνα, ειδικά στον τομέα του αμυντικού rebound, όπου για δύο χρόνια το είχε παραχωρήσει εργολαβία στον Vucevic. Τα σουτ από μέση απόσταση έγιναν τρίποντα, και αυτά τα τρίποντα ξεκίνησαν να μπαίνουν με αναπάντεχα υψηλά ποσοστά ευστοχίας (από το 31% στην μία προσπάθεια ανά παιχνίδι, έχει φτάσει στο 43% στα 2,5 τρίποντα ανά αγώνα).
Όταν παίρνει την μπάλα στο καλάθι εξακολουθεί να είναι υπέροχος.
Επιπλέον, η μπάλα δεν κολλάει πια στα χέρια του, αλλά συνεισφέρει στην κυκλοφορία του Orlando, σε αντίθεση με παλαιότερες του συνήθειες, δηλαδή να μην πασάρει ποτέ από το post.
Δεν είναι τυχαίο πως στα οχτώ παιχνίδια στα οποία έχει αγωνιστεί -ως την 10η Δεκεμβρίου 2015 για τη σεζόν 2015-16- πάνω από 20 λεπτά, το Orlando έχει 6 νίκες.
Τι μέρος του λόγου είναι;
Power forward που κατέχει το άθλημα και μπορεί να σκοράρει. Δεν είναι ιδιαίτερα ψηλός, και ακόμα λιγότερο αθλητικός αν συγκριθεί με τους συνομήλικούς του που παίζουν κι αυτοί στη θέση του, αλλά έχει πολύ μακριά χέρια που του επιτρέπουν να αντισταθμίσει την έλλειψη ύψους και αθλητικών προσόντων.
Με την μπάλα κοντά στο καλάθι είναι απόλαυση, όπως προείπαμε
Αψεγάδιαστο footwork, βγαλμένο από άλλες εποχές, και μια πληθώρα κινήσεων που είναι αμαρτία που δεν έχει αποτυπωθεί σε βιντεάκι με τίτλο “Andrew Nicholson’s Torture Chamber”.
Το υψηλό του μπασκετικό IQ ξεχωρίζει από τα καίρια του κοψίματα όποτε τον ξεχνά η άμυνα και την εξαιρετική αίσθηση του χώρου στην επίθεση.
Μπήκε στη λίγκα την στιγμή που το παιχνίδι με πρόσωπο έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε Power Forward που σέβεται τον εαυτό του, ενώ το παιχνίδι με πλάτη θεωρείται πια παρωχημένο για τη θέση, κατάλοιπο μιας άλλης, λιγότερο εξελιγμένης εποχής. Δεν το ερμήνευσε πολύ σωστά και, προσπαθώντας να κερδίσει λεπτά συμμετοχής από τον πάγκο, έγινε υπέρμετρα πρόθυμος να σουτάρει από τα πέντε μέτρα μόλις ερχόταν η μπάλα στα χέρια του.
Φαίνεται να έχει δουλέψει το τρίποντό του αρκετά και παρουσιάζεται εξαιρετικά επικίνδυνος από τα 7,25 σουτάροντας και αρκετά και με ψηλά ποσοστά. Και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να τον αναγνωρίζουν οι αντίπαλες άμυνες, ανοίγοντας χώρο για τους κακούς σουτέρ Payton και Oladipo.
Αμυντικά έχει μακριά χέρια και δουλεύει για να γίνει αξιοπρεπής σε αυτό το κομμάτι, έχοντας τουλάχιστον ανεβασει τα νούμερά του στο αμυντικό rebound. Αν κατορθώσει σε βάθος χρόνος να μην είναι ο αδύναμος κρίκος σε αυτόν τομέα θα έχει μακροημερεύσει στη λίγκα. Πρακτικά το ζητούμενο είναι να μην τρώει όσα βάζει.
Φάε μια τυρόπιτα και θα με θυμηθείς
Ο τρόπος που κινείται στο ζωγραφιστό και με αργές, σχεδόν υπνωτιστικές, κινήσεις συμπαρασύρει τους αντιπάλους του σε γλυκιά παραζάλη για να κερδίσει την απαραίτητη απόσταση ώστε να εκτελέσει την πατενταρισμένη ραβέρσα του, είναι βγαλμένος από τη δεκαετία του ’80 και τις αρθρώσεις το Kevin McHale. Το σχεδόν στατικό τρίποντο-καταπέλτης που έβαλε στο ρεπερτόριο του παραπέμπει ευθέως σε αντιπαθητικούς ψηλούς Ισπανούς τύπου Garbajosa και Reyes.
Έχει φτιάξει γι’ αυτόν video o DownToBuck (aka Scout Porn);
Αν δεν έπαιζε μπάσκετ…
…θα μπορούσε εύκολα να διαφημίζει κουνιστές πολυθρόνες. Θα ήταν έξοχος και παίζοντας το στερεότυπο του αγαθιάρη συζύγου, που είναι καλό παιδί αλλά δεν πολυσκαμπάζει από τις δουλειές του σπιτιού, εκμεταλλευόμενος το έμφυτο κοιμήσικό του ύφος.
- Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι “ο σκαφτιάς” του Vincent Van Gogh, μολύβι, 1881.
