Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.
Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.
Κυριολεκτικά.
Rockets @ Spurs
Watch the big adjustment the Spurs made against the Harden/Ariza pick-and-roll that was hurting them early in G5 (and in previous games). pic.twitter.com/CXidXU1wrF
— Ben Falk (@bencfalk) May 11, 2017
Ο Harden, που αγωνίστηκε για πάνω από 37 λεπτά κατά μέσο όρο σε 81 παιχνίδια στην κανονική περίοδο, σηκώνοντας στους ώμους του το βάρος της δεύτερης καλύτερης επίθεσης του ΝΒΑ σε ρόλο Steve Nash με αμφεταμίνες, αλλά αφού έχει πιει lean, δεν αναφέρεται στην ίδια συζήτηση με τον Westbrook ή τον LeBron για την ενέργεια που μπορεί να έχει καταναλώσει. Ενώ το παιχνίδι του Russ, με την υπερνεργητικότητά του κουράζει τους θεατές, πόσο μάλλον τον ίδιο, ο Harden παίζοντας στον δικό του ρυθμό, αυτόν του πιο γρήγορου βραδύποδα στη γη, κατορθώνει να περνάει απαρατήρητος, καθώς τελειώνει τους αγώνες με τα συνήθη εξωφρενικά του νούμερα και φαίνεται σαν να έχει περάσει ακόμη μια μέρα στο γραφείο δίχως να έχει καν ιδρώσει. Φυσικά, έχοντας παίξει πάνω από 9.000 λεπτά στις τρεις τελευταίες κανονικές περιόδους, περισσότερο από κάθε άλλο παίκτη στο ΝΒΑ, επηρεασμένος φέτος και από το κυνήγι του βραβείου του MVP που δεν του επέτρεπε να ξεκουραστεί, ο Harden μπήκε στα playoffs εμφανώς καταπονημένος. Η κατάρρευση του Westbrook στα φινάλε των παιχνιδιών του πρώτου γύρου, έστρεψε την συζήτηση στον βασικό του αντίζηλο, και με αυτό τον τρόπο επέτρεψε στον ηγέτη του Houston να βγάλει την πρώτη σειρά αγώνων υπνοβατώντας στα τελευταία παιχνίδια. Ο τραυματισμός του Nene, που οδήγησε τον D’Antoni να συρρικνώσει το rotation στους μόλις επτά παίκτες, επιδείνωσε την κατάσταση του Harden, φυσικά με δική του ευθύνη, αφού ο ίδιος νοιώθει ως προσβολή της τιμής του οποιαδήποτε νύξη πως πρέπει ενδεχομένως να καθίσει στον πάγκο ή να ξεκουραστεί, και το φινάλε του πέμπτου αγώνα είχε τον co-MVP της λίγκας να κινείται με την χάρη μούμιας σε ασπρόμαυρη ταινία.
Το ξεκίνημα του έκτου παιχνιδιού έδειξε πως τα πράγματα είχαν φθάσει πλέον στο απροχώρητο. Ο Harden ξεκίνησε, αλλά φαινόταν στο παιχνίδι του πως δεν ήταν ο εαυτός του. Ο πιο ομαδικός Ball Hog του πλανήτη ήταν υπερβολικά αλτρουιστής, ψάχνοντας διαρκώς τον ελεύθερο συμπαίκτη, αλλά με την επιμονή ενός Rubio ή ενός Rondo -αυτών των point guards που αποστρέφονται το σουτ όπως ο Glen Davis τις σαλάτες.
Στην άμυνα ο D’Antoni για να τον προστατεύσει -ή μάλλον καλύτερα για να τον υποχρεώσει να μαρκάρει- τον είχε πάνω στον εκάστοτε power forward των Spurs, δηλαδή κυρίως τον Pau Gasol. Ο Καταλανός, μπορεί να μην τιμώρησε αδυσώπητα τον αντίπαλο του, αλλά κέρδισε φάουλ και τον σημάδεψε αλύπητα, προσπαθώντας να τον κουράσει ακόμη περισσότερο με τη δύναμή του. Όταν ο Harden ανατέθηκε στον Danny Green στην άμυνα, ήταν πλέον τόσο εκτός παιχνιδιού, που ο guard των Spurs του επιφύλασσε τον σεβασμό που έχει για ένα κώνο, περνώντας από το πλάι του όπως θα έκανε και στην προπόνηση για να πετύχει το 10ο, 11ο και 12ο drive του σε ολόκληρη τη χρονιά. Στην επίθεση δε, ο ηγέτης του Houston είχε παραδώσει πνεύμα, κάνοντας επιλογές που φανέρωναν την σύγχυση που του είχε προκαλέσει η εξάντληση που ένοιωθε.
Έτσι απλά οι Rockets σήκωσαν λευκή πετσέτα, καθώς ο Corey Brewer, ο Terrence Jones και ο Josh Smith δεν ήταν πια στους Rockets για να καταστρώσουν ένα θαύμα παρόμοιο με αυτό του έκτου παιχνιδιού εναντίον των Clippers προ διετίας. Ό,τι κοντινότερο στους προαναφερθέντες ήταν ο Bobby Brown, που μάταια περίμενε καθισμένος σε αναμμένα κάρβουνα στον πάγκο για να μπει μέσα και να σπάσει κάθε ρεκόρ σε προσπάθειες ανά λεπτό. Ο αναπληρωματικός guard αγωνίστηκε τελικά μόνο τέσσερα λεπτά, αλλά ήταν κι αυτός ανόρεκτος, όπως οι συμπαίκτες του, καθώς πήρε μόνο τέσσερα σουτ, ολοκληρώνοντας τα φετινά playoffs με 17 προσπάθειες σε 18 λεπτά συμμετοχής.
If you had to have someone stop a fast break as the lone man back with your life on the line, Danny Green is your best hope.
— Kevin Pelton (@kpelton) May 12, 2017
LaMarcus Aldridge, καλώς όρισες ξανά στον κόσμο των ζωντανών
Επιτέλους, μα επιτέλους, ο LaMarcus Aldridge αναγνώρισε το γεγονός πως όταν ποστάρει για πάνω από πέντε δεύτερα, ντριμπλάροντας στο ίδιο σημείο, είναι εύκολη λεία μέσω βοήθειας, και, παράλληλα, πως συνήθως είναι ο ψηλότερος και δυνατότερος παίκτης στου γηπέδου. Επιτέλους έπαιρνε κατευθείαν απόφαση, είτε αυτή ήταν τελείωμα, είτε ήταν πάσα, και το έκανε προς το καλάθι, κι όχι με fadeaway μακριά από αυτό. Επιτέλους δεν έκανε δεύτερη και τρίτη ντρίμπλα, δίνοντας την ευκαιρία στους Rockets να φέρουν βοήθεια και να εκμεταλλευτούν τη σχετική βραδύνοια του στην πάσα.
Κάπως έτσι έκανε το καλύτερο φετινό του παιχνίδι, ενδεχομένως όχι μόνο στα playoffs, μπαίνοντας δυναμικά με 10 πόντους από επτά σουτ, και αποτελώντας την αιχμή του δόρατος, απόντος του Kawhi, για τους Spurs, για να τελειώσει με ένα 34/12, που κάποιοι θα χαρακτήριζαν γραφικά ως “αντρίκειο”.
Black & Dekker
Ο Mike D’Antoni άνοιξε το rotation του στους οκτώ παίκτες από την πρώτη κιόλας περίοδο, ξεπερνώντας από το δέκατο κιόλας λεπτό τον αριθμό παικτών που επιστράτευσε στο Game 5. Η επιλογή του ήταν ο μεγάλος άτυχος των Rockets, ο Sam Dekker, που τραυματίστηκε λίγο πριν την post-season. Ο Dekker βοήθησε για να μην γίνει μια κακή πρώτη περίοδος δραματική, ευστοχώντας σε δύο in rhythm τρίποντα που πήρε χωρίς δισταγμό με το που μπήκε, δίνοντάς του αυτοπεποίθηση. Αυτοπεποίθηση που τροφοδότησε το “εγώ” του να δοκιμάσει άλλα δύο τρίποντα στα πρώτα τρία λεπτά της δεύτερης περιόδου, αστοχώντας σε αμφότερα. Το ίδιο έκαναν και οι Anderson και Gordon, που δεν πετύχαιναν ούτε τη θάλασσα με βότσαλο, για να έρθει πολύ νωρίς το παιχνίδι σε μια κατάσταση αναμονής προδιαγεγραμμένου τέλους.
Το άγγιγμα της γριάς μάγισσας κι άλλες θεωρίες συνωμοσίας
Το τελικό συμπέρασμα του παιχνιδιού είναι πως οι Rockets έλιωσαν τελεσίδικα σαν παγάκια σε φραπέ τον Αύγουστο. Τι τους συνέβη όμως; Δεν μπορεί οι τακτικές προσαρμογές και μια σειρά τραυματισμών που άλλαξαν τη μορφολογία της σειράς να είναι η απάντηση σε μια τόσο παταγώδη κατάρρευση.
Στα τελευταία δευτερόλεπτα του συναρπαστικού Game 5, το απαίδευτο μάτι είδε μια τάπα/κλέψιμο του Manu Ginobili πάνω στον James Harden την ώρα που αυτός επιχειρούσε να στείλει το παιχνίδι σε δεύτερη παράταση. Οι πιο υποψιασμένοι, όμως, βλέπουμε τα δεδομένα πίσω από την κυρίαρχη αφήγηση.
- Ο James Harden έχει αφήσει πίσω του τον Ginobili.
- Ο James Harden είναι τουλάχιστον ισοϋψής, αν όχι ψηλότερος, του Ginobili.
- Για να σουτάρει έχει στην μπάλα δύο χεράκλες που καλύπτουν σίγουρα ένα πολύ μεγάλο μέρος της, ιδίως στο πίσω μέρος, που είναι προσβάσιμο από τον Ginobili.
- Άρα, πολύ μικρό μέρος της μπάλας σε σημείο που ο Αργεντίνος μπορεί να φτάσει από πίσω δεν καλύπτεται από τα χέρια του Harden.
- Είναι και υπέργηρος ο Manu.
- Τελικά, όμως, καταφέρνει να βάλει ολόκληρο το χέρι του στην μπάλα, χωρίς να αγγίξει σε κανένα σημείο τα χέρια του Harden.
Μοιάζει φυσικώς αδύνατο. Και είναι. Το μόνο λογικό συμπέρασμα εξαγόμενο από τα πραγματικά στοιχεία είναι ότι ο Αργεντίνος χρησιμοποίησε μαγεία. Συνακόλουθα, καταλαβαίνουμε ότι ο Ginobili δεν είναι παρά μια γρια μάγισσα καμουφλαρισμένη σε μπασκετμπολίστα, με όλα τα ξόρκια και τις μαγγανείες που θα περιμέναμε από μια τέτοια. Κι αυτό που είδαμε δεν ήταν ένα μπασκετικό μπλοκ, αλλά ένα ξόρκι το οποίο απομύζησε από τον Harden κάθε αυτοπεποίθηση και αίσθηση του καθήκοντος. Σε αυτό το λιγότερο από 1” στο οποίο στην μπάλα ήταν τα χέρια και των δύο δε, πρόλαβε να μεταφέρει την κατάρα του στον Harden και από εκείνον να εξαπλωθεί στα αποδυτήρια στους υπόλοιπους Rockets και τον Mike D’Antoni. Πώς αλλιώς εξηγείται το δεύτερο παιχνίδι στα 439 του Harden στο Houston χωρίς να ευστοχήσει εντός παιδιάς στην πρώτη περίοδο; Η συνολική κατάρρευσή τους; Η άρνηση του star τους να τελειώσει φάσεις;
Η μεταμφίεση του “Ginobili” αρχίζει και φθίνει. Η μακριά μύτη φαίνεται όλο και πιο αλλόκοτη στο πρόσωπό του, τα βαθουλωμένα μάγουλά “του” είναι οι χαρακιές εξάντλησης που έχουν αφήσει τα χρόνια μαγείας πάνω του, αλλά είναι και πάλι ικανός να ξεγελάει τον κόσμο και, που και που, πλέον να βγάζει το ραβδί του και εμείς να απονείμουμε τα εύσημα στον διάβολο Popovich για άλλο ένα σατανικό θαύμα.
Ή αυτό, ή…:
Did Harden get back with Khloé?
— Alan Hahn (@alanhahn) May 12, 2017
Got answers? Cause it doesn't look like James Harden and Mike D'Antoni do pic.twitter.com/deHUsOe96w
— Matt Hammond (@MattHammondShow) May 12, 2017
Σαν στο σπίτι σου. Λίτεραλι.
Την ιστορία της ζωής του Jonathon Simmons μας την μετέφερε σύντομα και πολύ όμορφα ο φίλος Ball don’t lie πριν από λίγες ημέρες. Ο Simmons έπαιξε το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του, στον σημαντικότερο μέχρι σήμερα αγώνα που έχει πάρει μέρος. Παίζοντας για άλλη μια φορά αποφασιστική άμυνα στον Harden, σαν να κρινόταν η ζωή του από αυτό, παίρνοντας επιθετικές πρωτοβουλίες για να τελειώσει με 18 πόντους και το δεύτερο καλύτερο +/- του αγώνα, με +32, αυτός ο γεννημένος στο Houston τύπος, που έψαχνε με βάση αυτό να βρει την άκρη και την ευκαιρία του, έκλεισε το σπίτι των Rockets, μέσα στο σπίτι τους, στο σπίτι του. Το 14-14 ήταν και η τελευταία ισοπαλία του παιχνιδιού.
Ultra Specific Statistics and more
- Οι Rockets έκαναν αρνητικό NBA record, ευστοχώντας σε μόνο εννέα δίποντα σε όλο το παιχνίδι. Συνακόλουθα, έχασαν 92-18 στα δίποντα. Η φράση ζουν και πεθαίνουν από το τρίποντο στην απόλυτη εφαρμογή της.
- Οι 9/14 βολές του Capela.
- O Gregg Popovich δεν είχε συναντήσει μέχρι σήμερα στην καριέρα του στα playoffs τους Houston Rockets. Το έκανε. Και πλέον έχει playoff series επικράτηση απέναντι σε όλα τα franchises της Δυτικής Περιφέρειας. Let that sink in for a little.
Per @ESPNStatsInfo, Spurs could be 1st team in NBA history to win series clinching game by 25 or more after losing by 25 or more in Game 1.
— Michael C. Wright (@mikecwright) May 12, 2017
Wizards @ Celtics – Game 5
Σαν stoner βραδιά με τους Psycho Grandmammas, σαν την γιαγιά που θα σου γλιστρήσει ξαφνικά το πεντοχίλιαρο στην τσέπη, σαν θείος που θα πει το ίδιο σόκιν αστείο σε κάθε οικογενειακό τραπέζι, σαν δείπνο-έκπληξη με κεριά στο σπίτι του του Αγίου Βαλεντίνου, η συνύπαρξη των Wizards και Celtics για 439 (που έγιναν 487 το Σάββατο) λεπτά στο παρκέ επιφυλάσσει εκπλήξεις, που, όμως, πλέον έχουν γίνει απολύτως αναμενόμενες.
Με την βασική πεντάδα των Wizards να είναι στο +64 στα 90 λεπτά που βρίσκεται στο παρκέ, και τα σερί στα πρώτα (και ένα τρίτο) δωδεκάλεπτα να γίνονται κανόνας, περιμέναμε ένα ξεκίνημα του παιχνιδιού σαν όλα τα άλλα, με την ομάδα του Scott Brooks να έχει διαβάσει στην εντέλεια την επίθεση των Celtics και να ξεχύνονται στην weakside για να κλέψουν την μπάλα, στις προβλέψιμες απρόβλεπτες πάσες των Celtics, που κατέληγαν στα χέρια τους με τους παίκτες της Washington να τις υποδέχονται όπως ενζενί το απόλυτα αναμενόμενο μονόπετρο λέγοντας “Ω, με κολακεύετε μα δεν ήταν ανάγκη“.
Με την επίθεση της Βοστόνης να εξαρτάται σχεδόν ολοκληρωτικά από το δίδυμο Thomas – Horford, η Washington μπήκε στον αγώνα με σκοπό να καταστρέψει τον κύριο άξονα δημιουργίας των γηπεδούχων. Για να το κατορθώσει έπρεπε απλά να “πνίξει” τον IT, βάζοντας τρεις παίκτες γύρω του, προκειμένου να του κρύβουν τελείως τον ορίζοντα. Η βοήθεια ερχόταν αμέσως, πριν προλάβει να απομακρυνθεί από το σκρην ο guard των Celtics, προκαλώντας τον στην ουσία να ψάξει την πάσα στην αδύνατη πλευρά, για την οποία ήταν απόλυτα προετοιμασμένοι οι αντίπαλοί του. Οι πάσες του Thomas κατέληγαν να είναι assists για τους Wizards, που επιβραβεύονταν με πόντους στο ανοιχτό γήπεδο για τα απολύτως αναμενόμενα ρίσκα τους.
Το ίδιο υπέρμετρα επιθετικό αμυντικό σχήμα συνεχίστηκε και για το πέμπτο παιχνίδι της σειράς, με την Washington να θέλει να προκαλέσει το χάος από την αρχή. Οι παίκτες του Scott Brooks είχαν διαβάσει στην εντέλεια την επίθεση του Brad Stevens και παγίδευαν με δύναμη το κεντρικό pick’n’roll των Celtics στέλνοντας τις βοήθειες και πηδώντας να κόψουν τις γραμμές τις πάσας πριν οι ίδιες οι πάσες λάβουν χώρα. Οι γηπεδούχοι όμως δεν ήταν καλοί οικοδεσπότες1)Και δεν μιλάμε καν για τις γνωστές αλητείες με τα ντουζ που εφαρμόζουν εδώ και 50 χρόνια στη Βοστόνη. και δεν ήταν σε διάθεσή για παρόμοια δώρα. Επέλεξαν να επιτεθούν με πάσες που δεν είχαν τόσα ρίσκα, και βλέποντας τους πλάγιους των Wizards να μην κρατιούνται στις αμυντικές τους θέσεις, με την προσμονή να κλέψουν άλλη μια πάσα στην περιφέρεια, έκαναν δυνατά κοψίματα στην πλάτη της άμυνας για εύκολους πόντους, την ώρα που οι προσωπικοί τους αντίπαλοι ονειροπολούσαν καρφώματα στον αιφνιδιασμό.
Όλη η επίθεση των Celtics ήταν μεν στις ίδιες αρχές, αλλά όσο διαφορετική χρειαζόταν για να βγάλει τους Wizards από το βόλεμα της συνήθειας των τελευταίων παιχνιδιών. Οι στιγμές δε που ο Thomas, αντί να δέχεται το σκριν, σκρίναρε δυνατά ο ίδιος για τον Horford, δημιουργούσαν πανικό στους αντιπάλους τους, που ήταν τόσο μπερδεμένοι, σαν κάποιος να είχε μπει κρυφά μες το σπίτι και να είχε αλλάξει τα περιεχόμενα όλων των ντουλαπιών, βάζοντας τα μαχαιροπίρουνα στην κρεβατοκάμαρα και τις κάλτσες πάνω από τον απορροφητήρα.
Τουλάχιστον το σχέδιο των Wizards, που είχαν φάει 53 από τον ΙΤ3 την προηγούμενη φορά που είχαν βρεθεί το ίδιο γήπεδο, λειτούργησε στην εντέλεια, και το επιθετικό βάρος για τη Βοστόνη σήκωσαν οι Bradley και Crowder. Το θέμα, όμως, ήταν ότι ο shooting guard των Celtics, είτε κόβοντας στην πλάτη της άμυνας, είτε στο ανοιχτό γήπεδο, πήρε πολύ εύκολα σουτ, με αποτέλεσμα να ζεσταθεί και μετά να φθάσει σχετικά άκοπα τους 25 πόντους στο ημίχρονο, κάνοντας σχετικό ρεκόρ καριέρας στα playoffs.
Open Looks Created off Passes
Wizards 4-7 FG
Celtics 15-20 FG— ESPN Stats & Info (@ESPNStatsInfo) May 11, 2017
Πριν το παιχνίδι παίχθηκε το καθιερωμένο κορώνα-γράμματα προκειμένου να αποφασίσουν ποιος από τους Gerald Green και Amir Johnson θα ξεκινήσει, παίρνοντας ταυτόχρονα και τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου για την ενδεχόμενη ήττα της ομάδας τους.
Πέμπτος βασικός ήταν τελικά ο αργός αμυντικά και ανύπαρκτος επιθετικά Amir Johnson και η παρουσία του άλλαξε τελείως του προφίλ του αγώνα, επιτρέποντας στους Celtics να τιμωρήσουν τους Wizards με το ίδιο ακριβώς νόμισμα, χτυπώντας τους αλύπητα στο ανοιχτό γήπεδο.
Είναι γεγονός πως η επιλογή του Amir Johnson περισσότερο φαντάζει ως κάποιο εμπόδιο για την εύρυθμη επιθετική λειτουργία της ομάδας με την οποία αγωνίζεται, αλλά το πέμπτο παιχνίδι αποτέλεσε μια δικαίωση για τον Stevens που επέμενε να τον ξεκινάει δίχως προφανή οφέλη. Ο Johnson, αγωνιζόμενος πλάι στον εξαιρετικό Horford, οχύρωσε τη ρακέτα της Βοστόνης και στέρησε από την Washington τους εύκολους πόντους που έβρισκαν στο στεφάνι στους προηγούμενους αγώνες. Μαζί στάθηκαν σαν τείχος και υποχρέωσαν τον Wall να έχει μόλις 3/9 από το ζωγραφιστό. Με τους περιφερειακούς των Wizards να φθάνουν μέχρι τη ρακέτα, αλλά να μην μπορούν να σκοράρουν πάνω στους ψηλούς των Celtics, οι φιλοξενούμενοι βρισκόντουσαν σε κατάσταση ανισορροπίας, και μετά χρειαζόταν απλά οι guards των Celtics να τρέξουν γρήγορα μπροστά για να βρουν εύκολους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.
Στην πρώτη περίοδο οι γηπεδούχοι απέκτησαν ένα προβάδισμα 15-0 σε πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, απέναντι στην ομάδα που κατεξοχήν τρέφεται από αυτό, παίρνοντας τη διαφορά με χρήση του δυνατού όπλου των αντιπάλων τους, που έδειξαν μια φριχτή αμυντική συμπεριφορά.
Κι έτσι απλά, η βασική πεντάδα των Wizards που ήταν στο +64 σε 90 λεπτά που είχε αγωνιστεί μέχρι τότε βρέθηκε να χάνει με 11 πόντους στα 21 λεπτά που αγωνίστηκαν μαζί στο πέμπτο παιχνίδι.
Με την πεντάδα του να έχει την συγκέντρωση γάτας αφού έχει φάει βαλεριάνα, ο Scott Brooks νόμιζε πως είχε το ελεύθερο για να διαπράξει το μέγιστο μπασκετικό αμάρτημα που μπορεί με το συγκεκριμένο roster των Wizards. Χρόνια αφού έκαιγε τα μυαλά των θεατών παγκοσμίως, ξεκινώντας τον Kendrick Perkins σε τέσσερα παιχνίδια για τους Thunder στους Τελικούς, επανέλαβε το φετινό του κόλλημα που νομίζαμε πως είχε ξεχάσει. Να τολμήσει να περάσει στον πάγκο ταυτόχρονα τους Wall και Beal.
Στα φετινά playoffs, κάθε στιγμή που περνάνε οι δύο αστέρες της Washington στον πάγκο, αποτελούν στιγμές μοναδικού fair play από τον προπονητή των Wizards, που χαρίζει -σε ένδειξη καλής πίστης- λίγα λεπτά στην αντίπαλη ομάδα για να τρέξει ένα σερί και να πάρει ένα μαξιλαράκι. Μέχρι και το πέμπτο παιχνίδι οι Wall και Beal είχαν βγει από το παρκέ -με το παιχνίδι να είναι κλειστό- μόλις σε πέντε παιχνίδια και για αυτά τα 13 λεπτά οι αντίπαλοι ήταν καλύτεροι για συνολικά 31 πόντους. Και, φυσικά, οι Celtics δεν έχασαν την ευκαιρία να τρέξουν ένα σερί έξι πόντων στα 190 δευτερόλεπτα που διήρκεσε το δώρο του αντίπαλου προπονητή.
Celtics @Wizards – Game 6
Με τα φτερά ανοιγμένα και τη μύτη στον ουρανό, μετά την εμφατική τους νίκη στο πέμπτο παιχνίδι, οι Boston Celtics έπαιξαν το επόμενο επεισόδιο σε μια από τις πιο καυστικές, αλλά και πιο goofy έριδες του σημερινού NBA. Η περιβολή κηδείας που εισήγαγαν φέτος οι Wizards τον Ιανουάριο επιστρατεύτηκε αυτή τη φορά από τους Celtics, που έφτασαν στο Verizon Center με σκοπό να θάψουν τη σεζόν των Wizards, και μαζί με αυτή, και την όλο και μεγαλύτερη υποψία ότι διαθέτουν το καλύτερο back-court της Ανατολής (περισσότερα, όμως, γι΄αυτό παρακάτω).
Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού οι δύο ομάδες επιδόθηκαν σε μια αντιαισθητική μάχη, που θύμιζε μεσαιωνικούς ιππότες σε μονομαχία μέχρι τελικής πτώσης, όπου κανένας από τους δύο δεν έχει πλέον αρκετή δύναμη για να καταφέρει το μοιραίο χτύπημα στον αντίπαλό του, αλλά αμφότεροι έχουν υπερβολική περηφάνια για να παραδώσουν τα όπλα. Το 17-22 είναι χαρακτηριστικό του φεστιβάλ τούβλων των πρώτων λεπτών.
The battle of the backcourts
Όλα τα φώτα -δικαίως- πέφτουν στο all-star match-up ανάμεσα σε Isaiah Thomas και John Wall, δύο ηγεμονικούς point-guards, οι οποίοι βλέπουν τη μοίρα της σειράς να συνυφαίνεται με την προσωπική τους απόδοση και την ικανότητά τους να συμπαρασύρουν και τους συντρόφους τους προς τη δόξα. Και οι δύο έχουν κατακτήσει δυσθεώρητες κορυφές με την απόδοσή τους στη σειρά, αλλά έχουν αντιμετωπίσει και εξίσου βαθιές καμπές, από τις οποίες συνεχώς ανακάμπτουν, ασυμβίβαστοι με την υποχώρηση στην προσωπική τους μονομαχία. Στο πρώτο ημίχρονο και οι δύο αντιμετώπιζαν ένα από αυτά τα τακτικά ναδίρ, με τον Thomas να σκοράρει 10 πόντους με 2/6 σουτ, χωρίς να μπορεί να βρει τη συνηθισμένη του έκρηξη, και τον Wall να μένει στους τρεις πόντους, με μόλις 1/9 σουτ (αλλά και κάμποσες assists).
Την σκυτάλη, συνεπώς, αναγκάστηκαν και πήραν οι δύο “Robins” της περιφέρειας, οι δύο συνοδοιπόροι τους, που με τη σειρά τους θέτουν την υποψηφιότητα τους για να συγκαταλεχθούν στην elite της θέσης τους, και να δουν το χρίσμα all-star δίπλα στο όνομά τους. Ο πρώτος, o Avery Brandley, μετά τη ραψωδία του Game 5 όπου έκανε playoff career high από το πρώτο ημίχρονο, συνέχισε με 11 πόντους στην δεύτερη περίοδο του Game 6 προσφέροντας την μοναδική αυτοπεποίθηση που έδειχνε η επίθεση των Celtics στο πρώτο ημίχρονο, ενώ ο έτερος, ο Beal, χωρίς κάποια έκρηξη, ήταν ο μόνος Wizard που ήταν συνδεδεμένος με το καλάθι στο πρώτο ημίχρονο. Οι δυο τους ρυθμοθέτησαν και την εικόνα της δεύτερης περιόδου, καθώς ο Beal ήταν και ο παίκτης που ηγήθηκε ενός 12-2 των Wizards για να φτάσουν σε ένα γρήγορο +10, πριν ο AB εκμεταλλευτεί το black out των Πρωτευουσιάνων για να φέρει τους Celtics προηγούμενους με έναν πόντο στα αποδυτήρια.
Οι Wizards συνέχισαν να παίζουν σαν να βλέπουν τα χαρακτηριστικά αστράκια του street fighter μπαίνοντας στην τρίτη περίοδο, και αστοχώντας σε 14 διαδοχικές προσπάθειες, από 4:09 της δεύτερης περιόδου μέχρι το 8:51 της τρίτης, και το καλάθι του John Wall σε εκείνο το χρονικό σημείο. Ήταν και η χρυσή ευκαιρία των Celtics να βγάλουν τα φτυάρια για να ολοκληρώσουν τη δουλειά που ευαγγελίζονταν πριν την αρχή του παιχνιδιού. Ωστόσο, επέστρεψαν και οι ίδιοι κρύοι από τα αποδυτήρια και δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν το εγκεφαλικό των Wizards για να χτίσουν κάτι περισσότερο από ένα προβάδισμα πέντε πόντων.
Χαρακτηριστικό αυτού του διαστήματος είναι πάντως και το γεγονός πως ο Markieff Morris ανέλαβε τον ρόλο κάποιου είδους πνευματικού ταγού των Wizards, χωρίς να διστάσει να πάρει τρία τρίποντα σε διάστημα 45”, κι ας αστόχησε και στα τρία, συνέχισε να οργώνει το γήπεδο χωρίς να σκύψει το κεφάλι. O ‘Kieff μπορεί να ήταν so-so εκτελεστικά με 5/14, αλλά έπαιξε δίχως ανάσα τα τελευταία 32′ του αγώνα, κάνοντας αγόγγυστα τη βρώμικη δουλειά και δυσκολεύοντας το rotation του Stevens. Μιας και μέχρι ώρας έχουμε αναφερθεί σε Morris, Beal και Wall, θα αναρωτιέται κανείς που είναι ο Otto “Max Player?” Porter. Το ίδιο αναρωτήθηκα κι εγώ στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού, καθώς δεν είχα ακούσει το όνομά του από την πρώτη περίοδο και έπειτα. Τσεκάροντας, λοιπόν, το boxscore στο τέλος, ο Porter σε 24’ περίπου από τα μισά της πρώτης περιόδου και έπειτα είχε μηδέν πόντους με 0/2 σουτ, ένα rebound και μία τάπα.
Δεν ήταν μόνο ο Porter, βέβαια, αλλά το supporting cast των Wizards στο σύνολό του. Κανένας κυανέρυθρος εκτός των “Big-32)Ένας όρος που έχει πια ξεφτιλιστεί και χρησιμοποιείται σαφώς ειρωνικά εν προκειμένω.” (sorry, Otto!) δεν σκόραρε από τις βολές του Jason Smith τρία και κάτι λεπτά πριν τη λήξη του ημιχρόνου, και δεν πέτυχε field goal από το δίποντο του ίδιου στο 6:16 της ίδιας περιόδου.
Το παιχνίδι είχε όλα τα στοιχεία ενός κλειστού playoff game, για να σιγήσει τις κριτικές που εστιάζουν στα συνεχή blowouts, και οι Wizards αργά-αργά έκλειναν την απόσταση που προσπαθούσαν να διατηρήσουν Bradley και Horford, με μικρή βοήθεια από τους συμπαίκτες τους, καθώς o Wall γύρισε τον διακόπτη στο “beast mode”. Αυτός, όμως, που ξεσήκωσε το Verizon Center ήταν ο Brad Beal, ο οποίος αγνόησε κατάφωρα τη φήμη του ως σουτέρ, και, βλέποντας ότι ως τότε η μπάλα δεν τον ήθελε απ’ έξω, βάλθηκε να μπουκάρει στο ζωγραφιστό απέναντι σε θεούς και δαίμονες. Κάθε του drive ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα του γηπέδου, και ο ίδιος τρεφόταν από την ενέργεια αυτή για να προσφέρει μερικά Jordaνικής αισθητικής καλάθια, σε μια ανάλογη εμφάνιση (33 πόντοι με 15/26 – 14/18 δίποντα! – Mόνο ο Westbrook στους 51, ο Wall στους 42, και ο LMA στο παιχνίδι που περιγράφεται παραπάνω έχουν βάλει 14 και πλέον δίποντα στα φετινά playoffs). Ειδικά μια μπούκα του απέναντι στα θηρία, με αλλαγή χεριού και τελείωμα με το αριστερό mid-air, είχε τον αέρα guard των ’80s-’90s και είναι η απάντηση στην ταμπέλα του σουτέρ.
Mε όλα αυτά, το παιχνίδι θα βρεθεί στην ισοπαλία μισό λεπτό πριν τη λήξη, ο Stevens θα αφήσει χρόνο να περάσει πριν καλέσει time-out, και καθώς τα off the inbound plays είναι κάτι σαν πέναλτι για τους Celtics, o Thomas θα πάρει το screen του Horford, θα εκμεταλλευτεί την συγκέντρωση των Wizards πάνω του για να επιστρέψει την μπάλα στον Δομινικανό, που με έναν Ντανκανίσιο τσαφ/clutch shot θα φέρει μπροστά τους Celtics με 7” στο ρολόι. Εκεί ο Wall θα γράψει άλλη μια σελίδα της βιογραφίας του στην ενότητα “όταν έγινα superstar” και θα δεχτεί την μπάλα μετά το χαλασμένο play στα εννέα μέτρα, θα κάνει ένα βήμα, και αδιαφορώντας για το 4/23 της ομάδας του από τη γραμμή του τριπόντου, θα γράψει το 92-91, ένα σκορ που τελικά σφραγίστηκε μετά και το άστοχο σουτ του Thomas, για να μας χαρίσει ένα συναρπαστικό Game 7, και να στείλει οποιονδήποτε προκριθεί κατάκοπο στα σαγόνια του καρχαρία.
Τουλάχιστον έδωσε αρκετή όρεξη σε Wall και Beal για μια χρυσή στιγμή στην ιστορία των post game interviews:
