BallHog’s NBA Playoffs 2019 Walkaround #8: “Superior Talent vs Superior Tactics”

Posted on Apr 29 2019 - 2:27am by The Ball Hog
Categorized as
971
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα NBA Playoffs 2019 είναι εδώ και το Ball Hog βρίσκεται αντίστοιχα πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος, Γιάννης Χάτσιος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στα παιχνίδια της κάθε σειράς.

Eastern Conference

(0)  Sixers 95 @ 108 Raptors (1)
Game 1:

Για να πάρει κανείς μια γεύση του πρώτου παιχνιδιού των Raptors με τους Sixers, αρκεί απλά να δει την πρώτη περίοδο του. Ο Gasol έσβησε τον Embiid, η άμυνα των (βασικών) Raptors έμοιαζε για τους Sixers με μποτιλιάρισμα στη Μεσογείων καλοκαίρι και οι Leonard-Siakam έμοιαζαν με ένα μόνιμο mismatch για οποιονδήποτε αντίπαλο έπεφτε πάνω τους, σκοράροντας 34 από τους 39 πόντους για τους Καναδούς, με τους Sixers να εκμεταλλεύονται λίγο την τακτική Starters vs Bench που γράφαμε και στο preview της σειράς για να μειώσουν τη διαφορά και να ζεστάνουν τον Embiid.

O Διπλός Πέλεκυς του Toronto

Κατ’ αρχάς, όταν άκουγα τον διπλό πέλεκυ στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, σκεφτόμουν συνέχεια από μέσα μου “τόσο κουλ όνομα, αλλά πιθανότατα δεν θα το χρησιμοποιήσω ποτέ”, ή κάτι τέτοιο.
Που να φανταστώ πως κάποτε θα γράφω για NBA και θα το θυμηθώ ένα βράδυ Ανάστασης στις 04:00 τα ξημερώματα;
Leonard και Siakam σκόραραν μόνοι τους περισσότερο από την βασική πεντάδα των Sixers, 74-71. Δύο ασταμάτητα όπλα. Και το έκαναν με τόσο διαφορετικούς τρόπους

Ο σχολιασμός το καλοκαίρι για το αν ήταν σωστή κίνηση η απόκτηση του όχι-και-πολύ-καλά-στα-μυαλά-του Kawhi περιστρεφόταν και γύρω από το αν πράγματι θέλει να πάει να παίξει μπάσκετ στο Toronto, αν θα εμφανιστεί σοβαρός και αν θέλει να μείνει και μετά το καλοκαίρι. “Ο αγέλαστος”, όχι μόνο έχει αρχίσει να χαμογελάει, αλλά αποδεικνύει ότι δεν έχει πάει απλά για να παίξει, αλλά για να κυριαρχήσει και δείχνει να απολαμβάνει την εκτίμηση προς το πρόσωπό του, μια εκτίμηση που ποτέ (;) δεν θα μπορούσε να βρει στο “στοιχειωμένο” San Antonio, όπου το δέος για τον Popovich, τον Duncan, τον Parker, τον Ginobili, και εν γένει το “Spurs Basketball” επισκιάζουν τα πάντα.

Ο Kawhi μπήκε σιγά-σιγά σε ρυθμό, “ένιωθε” τους συμπαίκτες του στο παρκέ και ξαναεμπιστευόταν τις δυνατότητες του ενώ ηρεμούσε ψυχολογικά, για να είναι στα Playoffs έτοιμος για όλα. Η εμφάνισή του στο -μεγαλύτερο παιχνίδι της μέχρι στιγμής μετά Spurs καριέρας του- ήταν μνημειώδης. Παίζει σαν να υπάρχει γύρω του ένα πλαίσιο που δεν επιτρέπει σε κανέναν να τον αγγίξει, και όταν το κάνει να τον απομακρύνει σαν ηλεκτροφόρο σύρμα. Με τόση αποφασιστικότητα φτάνει στα σημεία που θέλει. Πλέον βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο των μεγαλύτερων παικτών της Ιστορίας, που κανείς δεν μπορεί να τον κάνει να βιαστεί ή να τον βγάλει από το παιχνίδι του. Μεθοδικά ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και υποχρεώνει τον αμυντικό να προσαρμοστεί σε αυτά που ο Kawhi θέλει να κάνει, και τα εκτελεί με τέτοια ακρίβεια που κάνει τα δυσκολότερα σουτ να μοιάζουν πανεύκολα.

Η άλλη αιχμή είναι ο Pascal Siakam του οποίου η βελτίωση μέσα σε μια σκάρτη τριετία μπορεί να συγκριθεί μόνο με του Antetokounmpo. Πριν από δυόμιση χρόνια ήταν ένας μεγάλος για rookie, αδύνατος power forward, που έπαιζε μόνο με την ενέργειά του και δεν άγγιζε την μπάλα παρά μόνο για να τελειώσει καμιά φάση κοντά στο καλάθι. Πως έχει γίνει μέσα σε αυτό το διάστημα ένας αξιόπιστος σουτέρ, ένα κτήνος στο transition, αλλά, ακόμη πιο εντυπωσιακά, ένας από τους πιο ασταμάτητους isolation και post-up σκόρερ στο NBA, είναι ένα δυσεπίλυτο μυστήριο. Δεν βελτίωσε ένα-δύο στοιχεία του παιχνιδιού του, έγινε κυριολεκτικά ένας άλλος παίκτης, βελτιούμενος σε αδιανόητο βαθμό και κατά τη διάρκεια της σεζόν, σε μια ομάδα με πολύ υψηλούς στόχους, σε σημείο να είναι αυτή την στιγμή ίσως ο δεύτερος καλύτερος παίκτης σε μια ομάδα με τον Gasol, τον Lowry και τον Ibaka.

Κι αν ο Kawhi είναι αυτό το μεθοδικό ρομπότ που κινείται με ακρίβεια και τεχνοκρατικό κυνισμό, ο Καμερουνέζος είναι ένα επαναλαμβανόμενο jump scare που είναι αδύνατον να μην σε τινάξει από τη θέση σου. Αν ο Kawhi παίζει με την υπομονή γέροντα στην Ικαρία, ο Siakam τρέχει σαν παιδί που πάει πρώτη φορά σε παιδότοπο και ανακαλύπτει την πισίνα με τα μπαλάκια. Τρέχει μόνιμα, τρέχει πριν πιάσει ακόμα την μπάλα, βάζοντας συνεχώς τον αντίπαλο να μαντεύει τι διάολο μπορεί να κάνει, καθώς ίσως και ο ίδιος δεν γνωρίζει τι θέλει να κάνει, και τρέχει μόνιμα στις μύτες των ποδιών του σαν ένας τύπος 2,06 που ξύπνησε και νομίζει ότι είναι μπαλαρίνα, δίνοντας σου μόνιμα την εντύπωση πως, δεν μπορεί, θα σκοντάψει, ώσπου ξαφνικά τον βλέπεις να έχει αφήσει πίσω ή κάτω του τον αμυντικό και τελειώνει τη φάση με ένα γλυκό lay-up.

Ταυτόχρονα οι δυο τους είναι και ένα πολύ σημαντικό μέρος αυτού του δάσους από χέρια που είναι η άμυνα των Raptors. O Kawhi είναι η κίνηση ματ του Masai Ujiri. Ο Siakam είναι ο αστάθμητος παράγοντας της Ιστορίας που κάνει την κίνηση ματ δυνατή.

That’s why I’m here

Μια από τις αγαπημένες μου playoff moments της τελευταίας δεκαετίας είναι η στιγμή που ένας ασθμαίνων Paul Pierce στα 37 του θάβει με ένα τρίποντο μαχαιριά τους Raptors γράφοντας τον επικήδειό τους με ένα εμφατικό “That’s why I’m here” πηγαίνοντας προς τον πάγκο για το time out.

Ήταν μια δήλωση απόλυτα ταιριαστή με τον παίκτη, την στιγμή, την ομάδα, άσχετα αν η πρόοδος των Wizards από εκείνη την στιγμή, περίπου τέσσερα χρόνια πριν, μέχρι σήμερα είναι ελάχιστη. Πράγματι, αυτή η κίνηση είχε γίνει γι’ αυτές τις στιγμές, κι ας μην ήταν η ομάδα έτοιμη.

Οι Raptors φέτος έκαναν μια παρόμοια κίνηση, φέρνοντας τον Marc Gasol. Ο Marc Gasol είναι ένας τρομερά ανταγωνιστικός τύπος που ζει για τις μεγάλες στιγμές, χωρίς όμως να συνοδεύει τα κατορθώματά του με πανηγυρικές εκδηλώσεις ατομικού χαρακτήρα, όντας εκεί που πρέπει, όταν πρέπει, κι αφήνοντας τη δουλειά του να μιλήσει αντ’ αυτού.

Η παρουσία του δίνει μια ηρεμία στην επίθεση των Raptors, αλλά κυρίως το αντίδοτο στον Joel Embiid, τον οποίο αγκάλιασε σαν την αρκούδα στο The Revenant1)(To προ editing έγραφε απλά “ταινία με τον Di Caprio και, well, την αρκούδα”” και παραείναι καλό -και ακριβές- για να διαγραφεί εντελώς.. Ο Embiid δεν κατάφερε να σκοράρει απέναντι στον Marc Gasol όσο συνυπήρξαν στο παρκέ, με το μόνο καλάθι εντός πεδιάς του να έρχεται σε αλλαγή πάνω στον Danny Green. Το matchup τους θυμίζει το παράδοξο ερώτημα “What happens when an unstoppable force meets an immovable object?”. Το πρώτο παιχνίδι λύνει το παράδοξο με τη θέση “δεν μπορεί να υπάρξει ασταμάτητη δύναμη αν δεχτούμε ότι υπάρχει αμετακίνητο αντικείμενο”. Η λύση αυτή είναι απλά προσωρινή, είναι ένα δεδομένο σε μια ορισμένη διαδικασία συλλογής τέτοιων για μια έστω για φέτος, οριστική λύση, και το επόμενο επεισόδιο αυτής της σειράς παρουσιάζει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

Ο Gasol δεν θα φωνάξει ποτέ “That’s why I’m here” και ακριβώς γι’ αυτό ξέρουμε όλοι γιατί βρίσκεται στον Καναδά.

(1)  Celtics 112 @ 90 Bucks (0)
Game 1:
Η σημασία του να συναντάς δυσκολίες

Η ήττα των Bucks των 60 νικών μέσα στην έδρα τους ήταν απροσδόκητα συντριπτική, ιδίως ερχόμενη από μια ομάδα που αντιμετώπισε διάφορες δυσκολίες στη διάρκεια της σεζόν.

Ή μάλλον δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει σε αυτό τον βαθμό, ακριβώς επειδή ήρθε από τα χέρια μιας ομάδας που αντιμετώπισε τόσες δυσκολίες2)Για την ιστορία ο γράφων είχε σπαμάρει διάφορα γκρουπ στο facebook σαν παπαγαλάκι λέγοντας “όλα είναι υπό έλεγχο”..

Ο Mike Budenholzer είναι ένας φοβερά μεθοδικός coach, ο οποίος μπορεί και αντιλαμβάνεται τα συν και τα πλην του ρόστερ που έχει στα χέρια του, να θέτει αρχές στο παιχνίδι και να παίρνει το 100% από όλους τους παίκτες του, διαμορφώνοντας και βελτιώνοντάς τους. Και το κάνει να φαίνεται όσο εύκολο είναι να βάλεις στο Football Manager3)Tι σας λέω τώρα… το σύστημα που εμπιστεύεσαι, να πλαισιώσεις το ρόστερ με 3-4 εργαλεία που ξέρεις ότι του ταιριάζουν και να πας στον αυτόματο μέχρι τέλους, με σχεδόν σίγουρα αποτελέσματα.

Κι εκεί είναι λοιπόν και η ένσταση μου4)Γελάει ο κόσμος… με την προσέγγιση του Mike Budenholzer. Βρίσκει το modus operandi της ομάδας του, το τελειοποιεί νωρίς, κι απλά το αρμέγει μέχρι τέλους. Όχι ότι αυτό είναι εύκολο, ή δεν είναι σημαντικό. Αυτό βγάζει υπεραξία από παίκτες με χαμηλά συμβόλαια, οδηγεί φέτος τον Giannis Antetokounmpo να είναι το φαβορί για το MVP και, κατά γενική ομολογία, ο παίκτης από τον οποίο μόνο ένας τρελός δεν θα ξεκινούσε το franchise του. Οδηγεί και σε ιστορικές σεζόν. Οι Hawks προ πενταετίας έφτασαν τις 60 νίκες για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Οι Bucks φέτος για πρώτη φορά μετά από 40 περίπου χρόνια.

Ωστόσο, το να καβαλάς μέχρι τέλους μια τακτική που λειτουργεί, ιδίως βασισμένος σε ένα ταλέντο που βγαίνει μια φορά στα 10 χρόνια, έχει το μειονέκτημα ότι α. δεν δοκιμάζεις τι άλλο μπορεί να λειτουργεί, και συνακόλουθα, τι κάνεις όταν δεν λειτουργεί και β. δεν δίνεις ευκαιρίες στην ομάδα να έχει τα ψυχικά εργαλεία να αναλάβει δράση όταν αυτή η τακτική δεν λειτουργεί.

Εν προκειμένω, όταν ο Antetokounmpo βρήκε μπροστά του α. το αγαπημένο παιδί του Mike Buenholzer και ιδανικό αντίπαλό του, Al Horford και β. πολλά έτοιμα κορμιά να βοηθήσουν, φυσιολογικά δεν μπορούσε να οργώνει την αντίπαλη ρακέτα όπως οι Bucks είχαν συνηθίσει, με επόμενο αποτέλεσμα να μην δημιουργούνται τα ίδια ρήγματα στην άμυνα, το χρονικό περιθώριο των σουτέρ όταν η μπάλα έφτανε σε αυτούς να είναι μικρότερο του συνηθισμένου και, σε συνδυασμό με τα απίστευτα closeouts των Celtics, να οδηγούν είτε σε βιαστικά σουτ, είτε σε παίκτες που δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι να επιτίθενται σε closeouts να είναι αναγκασμένοι να το κάνουν. Κι εδώ είναι που εμφανίστηκε η άλλη όψη του μαχαιριού του Mike Budenholzer. Η επίθεση των Bucks ήταν στατική με τις κινήσεις χωρίς την μπάλα να είναι από ανύπαρκτες έως μπερδεμένες, έχοντας χάσει το σημείο αναφοράς τους, τη βαρύτητα του Giannis, και οι παίκτες που αναγκάστηκαν να απειλήσουν περισσότερο το καλάθι, από τον Eric Bledsoe μέχρι τον Pat Connaughton, ήταν διστακτικοί, επιτιθέμενοι τα closeouts ή παίζοντας ένας εναντίον ενός. Μεζεδάκι για μια άμυνα μακριά και επιθετική όπως αυτή των Celtics.

Οι Celtics μοιάζουν σφυρηλατημένοι από τα εμπόδια που βρήκαν στον δρόμο τους, έχουν πολλά να αποδείξουν, ο Jaylen Brown επιστρέφει στην πεντάδα με το λεγόμενο chip on his shoulder, έτοιμος να καταπιεί κάθε αντίπαλο, ενώ ο Hayward έχει βρει τα πατήματά του, όχι σαν σκόρερ, αλλά αυτή τη φορά σαν ώριμος ball handler, εξαιρετικά χρήσιμος, είτε δίπλα στον Kyrie Irving, είτε χωρίς αυτόν.

Είναι λάθος να κρίνουμε έναν παίκτη ή μια ομάδα στην καλύτερη και στη χειρότερη μέρα τους, κι αυτή μπορεί να ήταν η χειρότερη μέρα των Bucks, ωστόσο η ικανότητα του Malcolm Brogdon στο grab ‘n go είναι κομβική γι’ αυτή τη σειρά, και θα είναι εκτός και από το δεύτερο παιχνίδι. Αν οι Bucks δεν βρουν τις λύσεις στα ζητήματα που εμφατικά τους έθεσαν οι Celtics, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

Αν ο αγώνας μπορεί να συνοψισθεί σε μία φάση, τότε δεδομένα αυτή ήταν η κάτωθι:

Western Conference

(3) Spurs 86 @ 90 Nuggets (4)
Game 7:

To ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή που όλος ο οργανισμός των Spurs θα πάθαινε “J.R. Smith” και δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν πόσος χρόνος μένει και τι πρέπει να κάνουν μας φαντάζει αδιανόητο.

Και ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για έβδομο παιχνίδι σειράς Playoffs.

Αλλά, ας τα πάρουμε με τη σειρά. Με 26” στο ρολόι για τη λήξη του αγώνα, ο Torrey Craig έχει κόψει το drive του DeRozan με το σκορ να είναι στο 90-86 για τους Nuggets και αυτοί να έχουν πλέον την μπάλα. Παιχνίδι δύο επιθέσεων, στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν, για το αυτονόητο, ότι αν δεν το γυρίσεις είναι το τελευταίο. Τι κάνεις; Foul για να αυξήσεις τις κατοχές. Αυτονόητο έτσι;

Ε, οι Spurs κόλλησαν. Και κόλλησαν όλοι, παίχτες και πάγκος. Οι μεν παίχτες δεν κάνουν αυτόματα το αυτονόητο foul. O πάγκος, Pop και βοηθοί αφήνουν να περάσουν εφτά δευτερόλεπτα μέχρι να δώσουν την σχετική οδηγία.

Μα και πάλι, οι παίχτες δεν τους ακούνε. Δεν κοιτάνε καν προς τα εκεί. Ούτε οι παίχτες που έχουν τους προπονητές εντός οπτικού τους πεδίου κοιτώντας προς την μπάλα δεν τρέχουν να κάνουν foul! Τρεις ασυνεννοησίες και τρία τακτικά λάθη στα πιο κρίσιμα δευτερόλεπτα της σεζόν τους! Από τους Spurs!

Οι Nuggets εκμεταλλεύονται το δώρο, αφήνουν τον χρόνο να κυλήσει και στο τέλος αυτού σουτάρουν. Αστοχούν και ο DeRozan παίρνει το rebound με 4” στο ρολόι. Καληνύχτα…

Ωστόσο, οι Spurs ευθύνονται και για το πως ξεκίνησαν το παιχνίδι. DeRozan και Aldidge έσπαγαν τα καλάθια, βοήθεια από το τρίποντο δεν ήρθε ποτέ και πάλευε ηρωϊκά μόνος του ο Rudy Gay.

E, με τον Gay πρώτο σκόρερ σου το 2019, φαντάζομαι συμφωνούμε πως δεν μπορείς να πας και ιδιαίτερα μακριά. Σε κάθε περίπτωση ο Gay είχε 21, Derozan και Forbes από 19, με τους Spurs ακόμα και έτσι να καταφέρνουν να μειώσουν από τους 17 που έχαναν στο τρίτο δωδεκάλεπτο στο καλάθι 52″ πριν τη λήξη. Εκεί όμως έπαθαν το black out που είπαμε ανωτέρω. Αυτή ήταν η τέταρτη ήττα του coach Popovich σε έβδομο παιχνίδι σειράς Playoffs σε εφτά τέτοια.

Από την άλλη, για τους Nuggets συγκλονιστικός ήταν και πάλι ο Σέρβος Αρτίστας, με 21 πόντους, 15 rebounds και 10 assists, αλλά και τρία blocks, με άξιο συμπαραστάτη του τον Jammal Murray που ήταν πρώτος σκόρερ της αναμέτρησης με 23. Μάλιστα, ο συνδυασμός των δύο, με μία εκπληκτική bounce pass του πρώτου για ένα πανέμορφο floater του δεύτερου, ήταν που έκανε το 90-86, 36″ πριν τη λήξη του αγώνα.

Αυτή ήταν η πρώτη πρόκριση του Denver πέρα του πρώτου γύρου μετά την παρουσία τους στους τελικούς της Δύσης το 2009. Επόμενος επισκέπτης στα υψόμετρα του Colorado, οι σε τρελό φεγγάρι Blazers του Lillard, με το πρώτο παιχνίδι να γίνεται χαράματα Τρίτης.

(0) Rockets 100 @ 104 Warriors (1)
Game 1:

H πλέον αναμενόμενη σειρά αυτής της φάσης, οι “πρόωροι Τελικοί” ήταν μάλλον το πιο νευρικό και λιγότερο διασκεδαστικό παιχνίδι του διημέρου. Φταίνε τα παιχνίδια που είχαν προηγηθεί, με τη γεύση μπασκετικής πληρότητας που είχαν αφήσει; Φταίει ο υψηλός πήχης προσδοκιών μας αναφορικά με τον νέο γύρο αναμετρήσεων των συγκεκριμένων δύο ομάδων; Δεν ξέρω να σας απαντήσω. Πιθανολογώ πως μάλλον φταίει η ένταση και η νευρικότητα των ίδιων των ομάδων, που είχε σαν αποτέλεσμα πολλά λάθη, πολλή γκρίνια και μετριότατο μπάσκετ.

Και όταν λέμε “πολλά λάθη”, εννοούμε πολλά λάθη! Οι Warriors ξεκίνησαν το παιχνίδι με την “Lineup of Death”, δείχνοντας πόσο σοβαρά παίρνουν από την αρχή τον αντίπαλο και τη σειρά, όμως είχαν οχτώ λάθη σε μόλις εφτά εύστοχα σουτ. Από την άλλη οι Rockets τέλειωσαν την πρώτη περίοδο με 1/14 τρίποντα! Ε, δεν δημιούργησε κανείς τους ενθουσιασμό με το καλημέρα…

Οι δύο ομάδες έπαιρναν ό,τι οι αντίπαλες άμυνες τους έδιναν, έτσι βλέπαμε διπλά screens στην επίθεση των Rockets ώστε να πέσει ο Harden πάνω στον Curry, ενώ στην άλλη πλευρά του παρκέ, με τον Tucker να μαρκάρει εκπληκτικά τον Durant, το πρώτο 12λεπτο βγήκε με πρώτους σκόρερ για τους Warriors τους Draymond Green και Kevon Looney.

Τα λάθη των Warriors συνεχίστηκαν άφθονα και στο δεύτερο, με τους Rockets να έχουν 10 πόντους από 13 (στον δρόμο για 20 συνολικά) τέτοια των αντιπάλων τους, και κάπως έτσι να διατηρούνται στο παιχνίδι, σε συνδυασμό με τα τρίποντα που στο δεύτερο δωδεκάλεπτο ήρθαν. Σε αυτό οι Rockets σούταραν πάλι 14, για τον αριθμό ρεκόρ των 24 στο ημίχρονο, ευστόχησαν όμως σε οχτώ από αυτά με το σκορ να είναι στην ανάπαυλα ισόπαλο στο 53-53.

Ωστόσο, η ιστορία του δευτέρου δωδεκαλέπτου ήταν άλλη: η διαιτησία. Με αφορμή συνεχόμενες άμυνες αλά Pachulia στον Kawhi του Klay Thompson στον James Harden, οι Rockets εκνευρίστηκαν και ο εκνευρισμός τους δεν τους άφησε σε κανένα σημείο του αγώνα έκτοτε.

(Παρένθεση: Αξίζει τόσο το tweet του Gobert σχετικά, όσο και η απάντηση σε αυτό του Mitchell! Τέλος παρένθεσης)

Τα σχετικά αντεπιχειρήματα των Πρωταθλητών ήταν εύλογα και στηρίζονταν σε δύο επίπεδα.

Πρώτο:

(παράδειγμα προς επίρρωση του ανωτέρω)

και δεύτερο τα εύκολα σφυρίγματα σε κάθε διείσδυση του Harden (με χαρακτηριστικότερο αυτό στην τάπα του Looney που δίνεται foul στον Iguodala), μα και στα εύκολα foul που πάλι φορτώθηκε ο Curry.

Ενός Harden, που παρά τους 35 πόντους του, δεν ήταν σε καλό βράδυ, έχοντας 9/28 σουτ, εκ των οποίων 4/16 από το τρίποντο, μαζί με μόλις έξι assists και τέσσερα λάθη. Αντίστοιχα κάτω των προσδοκώμενων ήταν το βράδυ για τους Splash Brothers βέβαια, με τον Curry να είναι σε πολύ μέτριο (ως κακό) βράδυ και τον Klay ιδιαίτερα άστοχο. Με αμφότερους να θεωρούνται αμφίβολοι για το αν θα αγωνιστούν μέχρι και λίγο πριν τον αγώνα, ωστόσο, δικαιολογίες υπάρχουν. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος της επίθεση των Warriors έπεσε και πάλι πάνω στον Durant. Και ο Durant και πάλι αντεπεξήλθε. Μετά το κρύο ξεκίνημά του στην πρώτη περίοδο και τα πολλά λάθη του σε αυτήν (με τους Rockets να του παίρνουν σε διαδοχικές φάσεις την μπάλα μέσα από τα χέρια) ο KD πήρε μπροστά στο τρίτο και με 35 πόντους του ήταν αυτός που οδήγησε επιθετικά τους Warriors στην νίκη. Μάλιστα, με τον 32ο και 33ο πόντο του στον αγώνα έφτασε τους 3.899 στα Playoffs, ξεπερνώντας κατά δύο τον Larry Bird στην 11η θέση των σκόρερ όλων των εποχών σε Playoffs του ΝΒΑ.

Όσο επιθετικά οδηγούσε τους Warriors o KD όμως, άλλο τόσο ήταν εντυπωσιακό το τοίχος που είχε υψώσει στο ζωγραφιστό ο Draymond, καθώς το ζωγραφιστό είχε γίνει για τους Rockets σχεδόν απαγορευμένη ζώνη. Στα μέσα της τρίτης περιόδου και το shot chart της ομάδας του Houston ήταν το κάτωθι:

Ακόμα και έτσι και παρά το σκάρτο 42% τους από το παρκέ και το σκάρτο 30% από το τρίποντο (σε συνολικά 47 προσπάθειες), οι Rockets κατάφερναν να διατηρούνται διαρκώς εντός παιχνιδιού. Δύο φορές έφυγε όλες κι όλες η διαφορά, και αυτές ως τους εννέα πόντους, αλλά παρά το 50,7% των αντιπάλων τους, αλλά οι διπλάσιοι πόντοι τους από λάθη αντιπάλων (20 πόντοι σε 20 λάθη αντιπάλου για τους Rockets, έναντι 10 από 16 για τους Warriors), σε συνδυασμό με τις βολές (24/29 για τους Rockets. Mε 21/27 τέλειωσαν οι Warriors) τους κρατούσαν κοντά στο σκορ.

Προσπάθησαν μάλιστα να επιτεθούν στον Curry, που αγωνίστηκε για μεγάλο διάστημα με πέντε fouls, ωστόσο η αλλαγή της αμυντικής τακτικής των Warriors στην στόχευση του μέσα από τα screens τον προστάτευσε (παρότι ο ίδιος έπαιξε επανειλημμένως με τη φωτιά, με αποτέλεσμα να είναι αυτός που θα έβαζε το τελευταίο καρφί στην καρδιά των Rockets, εκμεταλλευόμενος το λάθος του D’Antoni να βάλει τον Nene για την διεκδίκηση του επιθετικού rebound στις βολές του Harden, θεωρώντας πως σε κάθε περίπτωση ο Kerr θα έπαιρνε time out και θα είχε τη δυνατότητα να τον ξανααποσύρει. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη όμως, οι Warriors σημάδεψαν τον Nene προκλητικά, με ενδεικτική να είναι η στάση του Durant στην όλη φάση5)Ενός Nene που θα είναι άδικο να μην πούμε πως δεν ήταν συνολικά θετικότατος για την ομάδα του. Το +7 του στο box plus/minus το αποδεικνύει άλλωστε σχετικά. Απλά ήταν πέρα για πέρα λάθος η χρησιμοποίησή του στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο..

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε είναι το το αποτελεσματικό μεν, αλλά μη απόλυτα φονικό δε, της “Line up of Death” των Warriors, που σε 25 λεπτά είχε +5,8 net rating (116,00 OffRat και 110,2 DefRat), παρότι χρησιμοποιήθηκε από την αρχή και για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα.

Ακόμα και έτσι, οι Warriors κατάφεραν να διατηρήσουν το πλεονέκτημα της έδρας τους, κατάσταση ιδιαίτερα κρίσιμη αν αναλογιστεί κανείς πως αυτοί έρχονταν από μία μέρα ξεκούραση και με επιστροφή από παιχνίδι στο Los Angeles, την στιγμή που οι Rockets προπονούνταν στην Oracle. “Ας πρόσεχαν” θα πείτε, και δίκιο θα έχετε.  Αλλά το ότι δεν είχαν προσέξει νωρίτερα, ωστόσο πρόσεξαν στον συγκεκριμένο αγώνα ενδεχομένως να αποδειχθεί ιδιαίτερα κρίσιμο για τη σειρά.

Το επίπεδό τους κάθε άλλο παρά το απαραίτητο δεν ήταν, και με αυτό ως δεδομένο, το ότι κέρδισαν το παιχνίδι είναι ακόμα σημαντικότερο ως γεγονός. Από την άλλη, οι Rockets θα πρέπει μες στο επόμενο διήμερο να αποφορτιστούν και να ξεχάσουν τα της διαιτησίας, όσο δίκιο και αν έχουν για τις περισσότερες φάσεις. Δίκιο είχαν και οι Kings το 2002, αλλά αυτό είναι το μόνο που τους έμεινε από την κόντρα με τους τότε Lakers. Aν θέλουν κάτι παραπάνω θα πρέπει να συγκεντρωθούν στο πως θα ευστοχήσουν σε περισσότερα από τα ελεύθερα τρίποντα που η άμυνα των Warriors τους έδωσε.

Παρά το νευρικό αυτής, το εναρκτήριο παιχνίδι της σειράς έδειξε πως αυτή μάλλον θα τραβήξει αρκετά.

Πανέμορφα, θα πούμε εμείς, αρκεί να δούμε και καλύτερο μπάσκετ στη συνέχεια.

Γενικό σχόλιο διημέρου:

 

References
↑1 (To προ editing έγραφε απλά “ταινία με τον Di Caprio και, well, την αρκούδα”” και παραείναι καλό -και ακριβές- για να διαγραφεί εντελώς.
↑2 Για την ιστορία ο γράφων είχε σπαμάρει διάφορα γκρουπ στο facebook σαν παπαγαλάκι λέγοντας “όλα είναι υπό έλεγχο”.
↑3 Tι σας λέω τώρα…
↑4 Γελάει ο κόσμος…
↑5 Ενός Nene που θα είναι άδικο να μην πούμε πως δεν ήταν συνολικά θετικότατος για την ομάδα του. Το +7 του στο box plus/minus το αποδεικνύει άλλωστε σχετικά. Απλά ήταν πέρα για πέρα λάθος η χρησιμοποίησή του στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο.