Καλώς ήλθατε στην σημερινή επισκόπηση του NBA Bubble, λιτή, απέριττη και ενδιαφέρουσα (ελπίζουμε), την οποία θα παρουσιάζουμε κάθε μέρα που θα κρατήσει αυτή η ιδιότυπη κατάσταση, με πολύ μεράκι και ακόμα μεγαλύτερη αυταρέσκεια.
Πάμε να δούμε τι είδαν τα ματάκια μας χτες, χρησιμοποιώντας ορισμένα από τα πιο κρύα λογοπαίγνια από τα άπειρα που μπορούμε να σκαρφιστούμε με τη λέξη “bubble”, περιμένοντας στα σχόλια τα δικά σας (όχι σχόλια, λογοπαίγνια).
Bubblegum
Tweets & facts: Milwaukee-Miami edition
Miami just held Milwaukee to their season low in points in the paint at 24. Previous low was 28. Bucks now 1 and 4 when they score 30 or fewer in the paint this season.
— Kirk Goldsberry (@kirkgoldsberry) September 1, 2020
Wesley Matthews did not play the final 4:58 of the game. Jimmy Butler scored 11 of his 15 4th quarter points in the final 4:58
— Justin Garcia 🎙 (@tmjgarcia) September 1, 2020
watching jimmy butler in game 1 mood board pic.twitter.com/0syNrLhyFb
— Haley O'Shaughnessy (@HaleyOSomething) September 1, 2020
Dragic goes to set the screen but Connaughton screens DiVincenzo for the Nunn cut and great pass from Adebayo pic.twitter.com/cS3HhHlSPd
— Mo Dakhil (@MoDakhil_NBA) September 1, 2020
Conspiracy theory: Jimmy Butler purposely reshaped his game, limiting his threes, so that he could get open shots in the playoffs
— Hardwood Amino (@HardwoodAmino) September 1, 2020
Δεν ξέρουμε αν είναι η καλύτερη σειρά ever, αλλά για σειρά πρώτου γύρου, κυριολεκτικά δεν γίνεται να έχει καταγράψει ο φακός περισσότερες iconic στιγμές.
Bubble-τι;
Q: Ρε, μήπως τελικά πρέπει απλά να κάνει στα γρήγορα ένα παιδί ο Van Vleet γιατί φαίνεται να έχει τελειώσει το φίλτρο στους Raptors;
A:“At one end the guy’s making contested 3s, and (at) the other end the 3s aren’t going that were probably more open than they were at the other end” είπε ο Nick Nurse και εντάξει, το 3/19 του βασικού backcourt Raptors απέναντι στο εξωφρενικό 6/11 του Smart αποτελεί τη βολικότερη και πιο τεμπέλικη λειτουργία, αν δεν θέλει κάποιος να κοιτάξει εις βάθος το επιθετικό πρόβλημα των Raptors.
To Toronto είχε παρουσιάσει και τα ίδια επιθετικά προβλήματα στην περσινή σειρά με τους Sixers, αλλά είχε διασωθεί από το one-man offense του Kawhi και μερικά αναίσθητα σουτ του Ibaka. Με τον Kawhi να επιβάλλει τον νόμο του στη Δύση, οι Raptors έβρισκαν καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν πόντους στο ανοιχτό γήπεδο (με 18,9 ανά παιχνίδι η καλύτερη transition επίθεση σε όλο το ΝΒΑ), από τον πάγκο τους που είχε το τέταρτο καλύτερο +/- σε όλο το ΝΒΑ ή από το backcourt των Lowry-Van Vleet. Τα τρία βασικά πλεονεκτήματα των Καναδών έχουν αχρηστευτεί από τους Celtics, που ενώ κάνουν λάθη φροντίζουν και έχουν εξαιρετικές επιστροφές και όπως και στην κανονική περίοδο είναι η άμυνα που δέχεται λιγότερους πόντους στο transition ανά παιχνίδι. Ο πάγκος έχει πολύ λιγότερα λεπτά συμμετοχής και η κακή παρουσία του Gasol έχει φέρει τον Ibaka με τους βασικούς στερώντας τους σημαντικά λεπτά στα οποία θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν απέναντι στα second units των Celtics και τα μακριά χέρια της περιφέρειας της Βοστόνης έχει κρύψει το οπτικό πεδίο των guard των Raptors.
Η λύση θα είναι να βρεθεί ο go-to-guy και σε αυτό το ρόλο ο Siakam έχει αποτύχει πλήρως, όπως γράψαμε και στο αμέσως προηγούμενο Rumbe in the Bubble. Ο καλύτερος τρόπος δημιουργίας για την ομάδα του Nurse είναι με τον Siakam σε pick’n’roll που τους απέφερε και μια σειρά από ελεύθερα σουτ, αλλά σε μια προσπάθεια να ζεστάνουν τον all star τους οι Raptors επιμένουν εμμονικά σε μια σειρά από ανούσια ποσταρίσματα, τα οποία μοιάζουν μονόδρομος για τον Καμερουνέζο σχεδόν με το που φτάνει στο τρίποντο. Εκεί ο Siakam φαίνεται έξω από τα νερά από τη δύναμη και τις τοποθετήσεις των προσωπικών του αμυντικών (Brown και Smart κατά κύριο λόγο) και μοιάζει σαν υπερανεπτυγμένο παιδάκι που αφού τραμπούκισε τους συνομήλικους του έχει βρεθεί να παίζει με μεγαλύτερους δίχως να καταλαβαίνει ακόμη ότι δεν είναι το πιο δυνατό και το πιο γρήγορο παιδάκι στο γήπεδο.
Mε την σειρά να παίζεται στο μισό γήπεδο ο Nick Nurse καλείται άλλη μια φορά να βγάλει άσους από το μανίκι του και να λύσει το γρίφο της αναιμικής επίθεσης των Raptors στο μισό γήπεδο γνωρίζοντας ότι ακόμη οι Celtics δεν έχουν φτάσει στα επιθετικά τους στάνταρ. Κι ας μην ξαναπετύχει 5/5 τρίποντα σε 4 λεπτά ο Smart.
Μr. Bubblicious
Θα βάλουμε εδώ τον δεύτερο συγκλονιστικότερο παίκτη του τελευταίου διημέρου, για να μην μας τιμωρήσουν οι θεοί του mainstream που βάλαμε αθλητή στην losing side (βλ. παρακάτω).
O Marcus Smart είναι πιθανότατα ο glue guy που κάθε ομάδα που πάει για τίτλο θα σκότωνε να έχει – πιθανότατα στα φετινά playoffs, μόνο ο Tatum μπορεί να είναι τόσο καταλυτικός για τη Βοστώνη. Ναι, εντάξει χτες έλυσε και τον γρίφο που συνοδεύει την μοναδική προφανή ατέλεια στο παιχνίδι του και έχωσε 5/6 τρίποντα στη μούρη του εμβρόνητου Nick Nurse.
Ξέρετε κάτι; Ξεχάστε το. Για δύο λόγους οι contenders βλέπουν τα σάλια τους να τρέχουν όποτε βλέπουν τον Smart. Πρώτον, για αυτά τα στατιστικά:
Marcus Smart’s 3’s headlined his performance yesterday, but he also held his matchups to just 2 points over 53 partial possessions on 1/8 FG, per the NBA’s tracking data.
— Chris Grenham (@chrisgrenham) September 2, 2020
Και δεύτερον, για αυτά τα plays. Άσχετα αν τελικά δεν του πέρασε, μιλάμε για ασύλληπτη αλητεία.
Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια:
Brad Stevens on Marcus Smart: "We've been in the playoffs every year he's been here and that's not a coincidence."
— Boston.com Celtics News (@BDCCeltics) September 2, 2020
Και επειδή τα λίγα λόγια είναι φτώχεια σε σχέση με τα πολύ λίγα:
Have a Marcus Smart in your life, it will be better 🍀
— Vincent Poirier (@viinze_17P) September 2, 2020
Be quiet, you bubbling fool!
Αν ρωτούσαμε τον Russell Westbrook πριν κάποιους μήνες, όταν έφτασε στο Houston δηλαδή, τι θα συνιστούσε αποτυχημένη πορεία για την νέα του ομάδα, πιθανότατα θα απαντούσε πως οτιδήποτε πέρα από την κατάκτηση του τίτλου θα σήμαινε αποτυχία. Μέσα του όμως, το ξέρουμε καλά, θα αποδεχόταν μία πορεία μέχρι τους τελικούς της Δύσης, ενώ ένας αποκλεισμός από τους Clippers στα ημιτελικά, θα ήταν μεν αποτυχία, αλλά διαχειρίσιμη. Ένας αποκλεισμός στα προημιτελικά της Δύσης όμως, αποτελεί τον ορισμό της αποτυχίας. Και αν ο αποκλεισμός αυτός έρθει από την πρώην ομάδα του, την οποία δεν μπόρεσε ποτέ από την στιγμή που έφυγε ο Durant να οδηγήσει ψηλά, και έρθει υπό την καθοδήγηση του Chris Paul, ενός παίκτη τον οποίο αντικατέστησε και η αγορά όρισε ότι αξίζει εβδομήντα τρία picks πρώτου γύρου λιγότερα από τον Westbrook, και μάλιστα έρθει με τον προαναφερθέντα Paul να κοιτάει τον Harden προκλητικά στα μάτια θυμίζοντας του τι είχε και τι έχασε, και συμβεί επίσης με τον Paul να παίρνει παιχνίδια στο clutch time και τον Westbrook να τα κάνει μαντάρα, ε τότε δεν μιλάμε για αποτυχία, μιλάμε για ολική καταστροφή.
Russell Westbrook's turnover masterpiece: pic.twitter.com/san9zsSl0Y
— Vivek Jacob (@vivekmjacob) September 1, 2020
Τούτων δοθέντων, η εικόνα του Harden στα τελευταία λεπτά των αγώνων που συνυπάρχει με τον Westbrook είναι αποκαρδιωτική. Ο «Μούσιας», όταν ο Westbrook έχει τη μπάλα στο crunch time, χαρίζει στον εαυτό του λίγο από το φάρμακο που χορηγεί στους συμπαίκτες του όταν τον βλέπουν να ντριμπλάρει ατελείωτα την μπάλα, να κάνει προσποιήσεις, να επιδιώκει να εκμαιεύσει το φάουλ και να επιχειρεί σκοτωμένα step back τρίποντα τρώγοντας ποπ κορν αγκυροβολημένοι στις γωνίες. Κοινώς: είναι συχνά παντελώς αμέτοχος στη φάση.
Αν συνδυάσουμε το αμφιλεγόμενο decision making του Westbrook και την παθητικότητα του Harden χωρίς τη μπάλα (κάτι που δεν ισχύει για τον Russ), δεν θα ήταν και η χειρότερη ιδέα στον κόσμο ένας από τους δύο (ο Harden δηλαδή) να έχει αποκλειστικά το πάνω χέρι στο τέλος.
Triple Bubble
Ο Chris Paul έχει καταφέρει ήδη να οδηγήσει τους Thunder ψηλότερα απ’ ότι ο Russell Westbrook χωρίς Durant, ακόμη κι αν το Houston κερδίσει το game 7. Κι αυτό γιατί με Westbrook το καλύτερο αποτέλεσμα ήταν ήττα στο game 6 του πρώτου γύρου. Επίσης, ο Paul είναι clutch και οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: είχε 15 πόντους στην 4η περίοδο του τελευταίου παιχνιδιού με 5/7 σουτ. Την ίδια στιγμή, Harden και Westbrook μαζί είχαν 10 πόντους με 3/11. Επισης, έφτασε τα 4 παιχνίδια στην καριέρα του με 25+ πόντους και κανένα λάθος. Οι μόνοι εν ενεργεία παίκτες με τέτοια παιχνίδια είναι οι LeBron James και Kevin Durant. Κάπως έτσι οι Thunder έφτασαν το φετινό ρεκόρ τους για τους clutch αγώνες στο 33-15 συνολικά (περισσότερες νίκες στο ΝΒΑ) και 3-0 στη σειρά.
Ο Jimmy Butler ήταν εξαιρετικός κόντρα στους Bucks. Οι 40 πόντοι του είναι Play off high. Μάλιστα στα τελευταία 5 λεπτα του αγώνα το σκορ Butler-Bucks ήταν 13-8, με τον ίδιο να έχει 5/5 σουτ. Χάρη σε αυτή τη 40ρα έγινε ο τρίτος παίκτης στην ιστορία των Heat με τουλάχιστον 40 πόντους μετά τους Wade (7 φορές) και Lebron (3 φορές).
Η εμφάνιση του Γιάννη στον πρώτο αγώνα δεν ήταν καλή για τα δικά του στάνταρ. Ήταν η πρώτη φορά από τον Μάρτιο που αγωνίστηκε περισσότερα από 20 λεπτά και πέτυχε λιγότερους από 20 πόντους. Αντίπαλος τότε ήταν… οι Heat. Προχθές είχε 4/12 ελεύθερες βολές, με τις 8 χαμένες να αποτελούν προσωπικό αρνητικό ρεκόρ.
Ο Jayson Tatum είχε εχθές 34 πόντους, 8 ριμπάουντ και 6 ασίστ με 14/14 βολές. Οι πόντοι, οι ασίστ και οι εύστοχες βολές αποτελούν ρεκόρ καριέρας. Επίσης είναι ο μοναδικός Celtic με τρεις 30ρες πριν κλείσει τα 24. Βασικά, είναι ακόμη 22.
Οι Nuggets έγιναν μόλις η 12η ομάδα που βρέθηκε πίσω με 3-1 και κατάφερε να γυρίσει τη σειρά. Ακόμη, μόλις δύο ομάδες έχουν κερδίσει έβδομο παιχνίδι με λιγότερους πόντους από τους 80 που πέτυχαν χθες: οι Pistons το 2006 και οι Royals το 1951. Αμφότερες οι ομάδες είχαν πετύχει 79 πόντους.
O Donovan Mitchell έκανε μία σειρά ρεκόρ παρά τον αποκλεισμό των Jazz. Έγινε για παράδειγμα ο πρώτος παίκτης με τουλάχιστον 35 πόντους μέσο όρο και ποσοστά ευστοχίας τουλάχιστον 50/50/90 σε εντός πεδιάς/τρίποντα/βολές. Επίσης, πλέον είναι ο παίκτης που έχει σκοράρει τους περισσότερους πόντους σε σειρά πρώτου γύρου με 254, αλλά και τα περισσότερα τρίποντα με 33 – δεύτερος σε αυτή τη λίστα (ίσα με τον Steph Curry) o Jamal Murray. Μαζί με τον Καναδό έγιναν το δίδυμο αντιπάλων με την μεγαλύτερη παραγωγικότητα σε μια σειρά Play Offs με 475 πόντους, διαλύοντας το προηγούμενο ρεκόρ των 463 πόντων των John Havlicek και Jerry West από τους τελικούς του 1969.
Ας μιλήσουμε για 7α παιχνίδια. Ο Mike Conley έχει το ρεκόρ αποτυχίας σε αυτά, ανάμεσα σε όλους τους εν ενεργεία παίκτες. Έχει 4 αποκλεισμούς σε ισάριθμες αναμετρήσεις. Τα 7ο παιχνίδια είναι επίσης αυτά στα οποία ο James Harden έχει τα χειρότερα ποσοστά τρίποντων και βολών από κάθε άλλο παιχνίδι μίας σειράς. Μεχρι στιγμής στην καριέρα του έχει 28.6% στα τρίποντα και 73.3% στις βολές.
Bubblewrap
Ξεκινάμε από τα εύκολα. Lu Dort, μην σταματήσεις επ’ ουδενί να πυροβολάς, απλά τιμώρησε τους. Χάνεις τα πρώτα 12 σουτ; Δεν πειράζει, συνέχισε, κάποια στιγμή θα μπουν. Σε αφήνουν τόσο προκλητικά ελεύθερο που συνιστά ύβρι. Θα το μετανιώσουν.
Ο Rudy Gobert δεν είναι ο Shaquille O’Neal, νιώθουμε βέβαιοι γι αυτό. Ωστόσο το χτεσινό δεύτερο ημίχρονο, και κυρίως το τέταρτο δωδεκάλεπτο που κάνει απέναντι στο Denver είναι το εντυπωσιακότερο θέαμα που έχουμε δει σε αυτά τα playoffs που περιλαμβάνουν πενηντάρες βροχή, μαγικές εμφανίσεις από τους πιτσιρικάδες που ξεπετάγονται και διεκδικούν θέση στο στερέωμα του superstardom, και φυσικά λίγο ξύλο χάρη στον Marcus Morris. Τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν ξεπερνάει την αγνή πώρωση που ανέβλυζε ένας σεληνιασμένος, μανιασμένος Gobert, ο οποίος σίγουρα δεν ήταν ο καλύτερος παίκτης στο παρκέ χτες, ωστόσο έχοντας καταληφθεί από το πνεύμα του Shaq, παρά τις διαφορές στο τεχνικό επίπεδο των δύο, έκανε ακριβώς αυτό: ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος, για 11 μαγικά λεπτά. Στα λεπτά αυτά, έδινε μάχες και στις δύο πλευρές του παρκέ, χωνόταν σε κάθε φάση, στην άμυνα έκοβε ό,τι περνούσε, κατάφερε να σπρώχνει τον Jokic εκτός θέσης δυσκολεύοντας τις προσπάθειες του, έπαιζε το pick’n’roll, έβαζε καλάθια, έπαιρνε επιθετικά rebounds, διεκδικούσε κάθε μπάλα, και κυρίως, το μάτι του είχε γυαλίσει σε τέτοιο βαθμό, που πραγματικά ολόκληρο το Denver είχε βραχυκυκλώσει μπροστά σε αυτό το θέαμα και δεν μπορούσε να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Τελικά έχασε, αλλά ίσως αυτό το εντεκάλεπτο αρκεί για να επανορθώσει την πίστη του Mitchell προς το πρόσωπο του, όπως φάνηκε χτες όπου ο εκστασιασμένος Mitchell κυνηγούσε τον Gobert να τον γρονθοκοπήσει (με καλό τρόπο πάντα) από εγκαρδιότητα και πώρωση μετά τα καλάθια του.
Κάποιοι εγκάθετοι εδώ μέσα θα πουν ότι ο Gobert πάτησε την τελική γραμμή στα 4 δευτερόλεπτα από το τέλος όταν μάζεψε το rebound, πριν δώσει την ευκαιρία στον Conley να διεκδικήσει την νίκη. Θα πουν άραγε και για το ξύλο που έριχνε ο Mason Plumlee στον Gobert επανειλημμένα; Θα πουν για την γροθιά στο πρόσωπο στο καλάθι και φάουλ, που τελικά μέτρησε ως απλό καλάθι, γιατί δεν το σφύριξαν ποτέ; Θα πουν για τους προκλητικούς ρεφς που ανάγκασαν τον Gobert να χορεύει breakdance από τα νεύρα του; Για να δούμε.
Από την λήξη του παιχνιδιού των Bucks και μετά, έχει ξεκινήσει ένας γόνιμος διάλογος παραλογισμός όπου διάφοροι πρώην παίκτες σχολιάζουν με όχι ιδιαίτερα διακριτικό τρόπο την απάντηση του Γιάννη Αντετοκούνμπο στην εύλογη ερώτηση δημοσιογράφου ” Αφού βλέπατε ότι ο Butler κάνει ό,τι θέλει στο γήπεδο, γιατί δεν τον ανέλαβες εσύ στην άμυνα?”. Ο Γιάννης λοιπόν απάντησε ότι δεν καταλαβαίνει την ερώτηση και την σκοπιμότητα της, καθώς ο ίδιος κάνει ό,τι του πει ο προπονητής, και αφού ο προπονητής δεν του είπε να πάει στον Butler, γιατί να πάει από μόνος του; Πέρα από κάποιες ενδεχόμενες γραφικότητες σε αυτόν τον διάλογο, ανοίγει ένα πράγματι ενδιαφέρον ζήτημα. Οι περισσότεροι παίκτες που σχολίασαν το ζήτημα ήταν κάθετοι πως σε αυτές τις περιπτώσεις ένας πραγματικός ηγέτης βγαίνει μπροστά, ανεξάρτητα από το τι θα πει ο προπονητής και πάει από μόνος του να μαρκάρει τον παίκτη που τους έχει βάλει φωτιά, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν πρόσφατα εστεμμένο DPOY, που δεν έχει θεωρητικά πρόβλημα να ματσάρει με οποιονδήποτε. Οι περισσότεροι παίκτες, συμπεραίνουμε λοιπόν, είναι υπερβολικά επηρεασμένοι από το 2Κ ή τα ανοιχτά γηπεδάκια που παίζανε μονά μεγαλώνοντας.
Αν είναι δυνατόν εν έτει 2020 να λέγονται σοβαρά τέτοια πράγματα από επαγγελματίες αθλητές φίλοι αναγνώστες. Στην χειρότερη των περιπτώσεων, ο Γιάννης μπορούσε να προτείνει στον Budenholzer να τον αναλάβει ο ίδιος, και να εκπονήσει κάποιο πλάνο προσαρμογών της υπόλοιπης άμυνας στα νέα δεδομένα. Αλλά όχι, επαγγελματίες αθλητές θεωρούν σωστό ο superstar της ομάδας να αδειάσει τον προπονητή την ώρα που κρίνεται το παιχνίδι και να συμμετάσχει σε διαγωνισμό για το ποιος την έχει πιο μεγάλη με τον αντίπαλο superstar και οι υπόλοιποι παίκτες να ψάχνονται επί τόπου για το νέο αμυντικό πλάνο. Όχι φίλοι μας, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Αν ο Budenholzer επιλέξει να ρίξει τον Γιάννη στον Butler, το οποίο πολύ θα θέλαμε να δούμε, γιατί κάθε pissing contest αποκτά αυτόματα τρομακτικό ενδιαφέρον, θα το κάνει, και θα δώσει την οδηγία και θα σχεδιάσει την άμυνα. Να σημειωθεί ότι δεν το θεωρούμε καλή ιδέα, καθώς η άμυνα των Bucks είναι δομημένη πάνω στην ασύλληπτη ικανότητα του Γιάννη να βγαίνει σε βοήθειες, οπότε ρίχνοντας τον σε man to man πάνω στον Butler κόβεται αυτή του η προσφορά, ωστόσο αν το επιλέξει θα χαρούμε να χαζέψουμε την μονομαχία. Αν – το – επιλέξει. Καλύτερα για το Milwaukee να μην το επιλέξει.
A ναι… Συγγνώμη κιόλας, αλλά ρωτήστε και τον Jimmy Butler που έχει παίξει και λίγη άμυνα στη ζωή του.
