Roundtable #5

1. Σε επίπεδο παγκόσμιου trolling, την πρώτη θέση κατέχει επάξια το IMDB και οι χρήστες του που έχουν ανακηρύξει ως καλύτερη ταινία στην ιστορία, το Shawshank Redemption. Σίγουρα υπάρχουν χειρότερες , αλλά 9,2 μ.ο. βαθμολογία και πρώτο στην αξιολόγηση; Αλήθεια, ποιος παίκτης είναι για το ΝΒΑ, ό,τι είναι το Shawshank Redemption για τον κινηματογράφο;

Billy Hoyle: Κατ’ αρχάς η “Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ“, εκτός από το βραβείο της πιο αποτυχημένης απόδοσης τίτλου στα ελληνικά, επειδή κάνει spoiler στη γαμημένη λύση, είναι ταινιάρα. Σύμφωνοι, δεν είναι η κορυφαία ταινία όλων των εποχών (επειδή αυτή είναι το White men can’t jump – εξ’ ού και το Billy Hoyle – και όσοι δεν το έχετε δει σταματήστε να διαβάζετε εδώ αυτό το ποστ και δείτε τη), αλλά έχει ένα χαρακτηριστικό που εξηγεί γιατί είναι πρώτη σε μια αξιολόγηση που γίνεται από τους χρήστες του site και όχι π.χ. από κριτικούς. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην τη βρεις πάρα πολύ ωραία (8+), ιδίως αν τη δεις σε ηλικία 16-24 ετών. Δεν είναι διχαστική, οι καλοί περνάνε από σαράντα κύματα αλλά στο τέλος πετυχαίνουν την ατομική τους νίκη απέναντι στη φυλακή, και ευρύτερα στο σύστημα, με έναν πολύ όμορφο και γλυκερό τρόπο. Οι πρωταγωνιστές είναι ένας λευκός και ένας μαύρος, υπάρχουν καταπληκτικοί διάλογοι για τη δικαιοσύνη, τις αξίες και την ελευθερία. Πατάει όλα τα σωστά κουμπιά για να είναι universally liked.

Διαχρονικά λοιπόν, ο Steve Nash είναι το Shawshank Redemption του NBA. Σίγουρα δεν είναι στο top-20, ούτε ίσως και στο top-5o στην ιστορία του NBA, αλλά είναι εκεί ένας λευκός Καναδός, στο άθλημα που κυριαρχούν μαύροι Αμερικάνοι, φτάνοντας σε πολύ υψηλό επίπεδο από το πουθενά. Όπως και το Shawshank, νιώθεις ευφορία όταν τον βλέπεις να παίζει, και το ελεύθερο στυλάκι του μαζί με το αδιάκοπο μοίρασμα της μπάλας στους συμπαίκτες του, θυμίζει κάτι από τα θέματα της ταινίας. Κι όπως και αυτή, στη συζήτηση για τους αγαπημένους/καλύτερους NBAers θα σκάσει πολύ νωρίτερα από ότι τελικά θα καταταγεί¹⁾και εδώ πάει το user rating, γιατί συνήθως είναι βαθμολογία της στιγμής, συχνά ακριβώς μετά την προβολή, και όχι αποτέλεσμα κατάταξης. Είναι διαφορετικό να βαθμολογήσεις π.χ. τις 50 ταινίες που είδες το 2014 από το να τις βάλεις σε σειρά. Έτσι όταν απλά συγκεράσεις τις βαθμολογήσεις πολλών, και όχι τις κατατάξεις, είναι πολύ πιθανόν να βγει πρώτη μια ταινία την οποία κανείς δεν θα κατέτασσε ως την καλύτερη/αγαπημένη του. Γιατί όλοι αγαπάμε τον Steve Nash. Γιατί όπως σε ένα μουντό φθινοπωρινό απόγευμα που όλα γύρω μου μοιάζουν μαύρα, και η διάθεσή μου είναι ένα με το πάτωμα, εύκολα θα βάλω να δω το Shawshank Redemption. ‘Ετσι και όταν θέλω να θυμηθώ την ομορφιά του NBA πιθανότατα μια από τις πρώτες μου επιλογές θα είναι ένα από τα παιχνίδια του Nash που έχω στη συλλογή μου.

Λουκάς Μοσχούλας: Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω δει το “Shawshank Redemption”, ναι εντάξει ντρέπομαι, αλλά ας πάμε παρακάτω όμως. Πριν σας ανακοινώσω τον παίκτη θα ήθελα, απλά να αναφέρω ότι καλύτερη ταινία ever θεωρώ το “Eternal Sunshine of the Spotless Mind” (σ.σ. λοιπών συντακτών: ας πάμε και από αυτό παρακάτω…). Συνεχίζοντας λοιπόν, η επιλογή μου για τον Shawshank Redemption του NBA είναι ο Carmelo Antony. Ο τύπος είναι ο ορισμός του “μέλι, μέλι, αλλά από τηγανίτα τίποτα” εντάξει βάζει 40άρες, 50άρες, και;;  Οι Knicks παραμένουν στην μετριότητα από τότε που πήγε, με αποκορύφωμα την φετινή τους πορεία και την είδηση (που βγήκε πριν μερικές ώρες) ότι θέλει να αφαιρέσει από το συμβόλαιο του τον όρο που δεν επιτρέπει στην ομάδα της Νέας Υόρκης να συζητήσει την περίπτωση του trade.

Πέτρος Καούνης: Το να συμβουλεύεσαι το IMDB για ταινίες είναι σαν να ψάχνεις στο YouPorn για αισθηματική κομεντί. Το απόλυτο ”σκουπίδι” όσο αφορά την αξιολόγηση ταινιών με μόνη του χρήση να βρίσκεις πού σκατά έπαιζε αυτός ο ηθοποιός που βλέπεις σε κάποια ταινία και σπας το κεφάλι σου που αλλού τον έχεις δει. Το Shawshank Redemption εκτός από τη ναυαρχίδα των spoilers με την ελληνική απόδοση του τίτλου, αποτελεί μια καταπληκτική ταινία που την πρώτη φορά που την είδα αναγκάστηκα να πω στην παρέα μου πως μπήκε καπνός από το τσιγάρο στο μάτι μου και πως δεν είναι αυτό που νομίζουν. Τώρα για το ποιος είναι το Shawshank Redmption του NBA, η επιλογή μου είναι ο Brandon Jenninngs. Ο Point Guard των Pistons είναι τόσο κακός φέτος που χάνει συνεχώς αγωνιστικά λεπτά από τον DJ Augustin. Ασφαλώς και η φετινή εικόνα της ομάδας δεν τον βοηθάει καθόλου αλλά εδώ και 3 χρόνια έχει συνεχώς πτωτική πορεία. Μιλάμε για έναν παίκτη που στο High School ήταν ο καλύτερος παίκτης στη χώρα, κερδίζοντας οποιοδήποτε βραβείο υπήρχε και που στην rookie season του είχε 15,5 πόντους και 5,7 assists μέσο όρο. Από τη 2011-12 season που έφτασε τους 19,1 πόντους μέσο όρο με 41.8% ευστοχία με τη φανέλα των Bucks όλοι περίμεναν να συνεχίσει να ανεβαίνει. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ και τα τελευταία δύο χρόνια στους Pistons δείχνει πως δεν ήταν ποτέ το Top 10 Point Guard που κάποιοι περίμεναν.

Νίκος Ραδικόπουλος: Να ξεκινήσω προσυπογράφοντας την εισαγωγική πρόταση του Πέτρου. Όμως, μέχρι να ακούσω τις απαντήσεις σας, είχα την αίσθηση πως θα απαντούσαμε για τον ποιον παίχτη, σε αντίθεση με το τί θεωρεί το κοινό, είναι τρομακτικά υπερεκτιμημένος! Άρα, καταλαβαίνετε, πως δεν συμμερίζομαι τους διθυράμβους σας για την ταινία. Και είχα ετοιμαστεί να αναπτύξω τεράστια επιχειρηματολογία γιατί ο Kobe ή/και ο Rose, είναι στα μάτια μου τρομακτικά υπερεκτιμημένοι, γαμώτο… Τώρα, δεν μπορώ να σας πω κάτι, έτσι όπως το πήγατε!

Gus Χρυσοχού: Shawshank Redemption ε; Δεν είχα δει προσέξει ποτέ την βαθμολογία του imdb. Πάντα, όποτε σχολιάζαμε την ταινία αυτή με την παρέα μου, καταλήγαμε στο “ωραία ταινία βρε αδερφέ, αλλά περίμενα κάτι παραπάνω”. Για να μεταφερθούμε στην ερώτηση, ειδικά τώρα που βρίσκεται στη Δύση της καριέρας του, ο “καλός παίχτης βρε αδερφέ, αλλά περίμενα κάτι παραπάνω” είναι για μένα ο Joe Johnson. Ειδικά την περασμένη δεκαετία, τα media θέλησαν να τον “πασάρουν” ως ηγέτη του μπασκετικού γίγνεσθαι. Ωστόσο δεν έγινε ποτέ.

Σταύρος Μαρίνος: Μέχρι το 2008, “ο Νονός” ήταν με διαφορά η πρώτη ταινία του imdb. Με την εμφάνιση του “The Dark Knight” (Batman) με τον Christian Bale, οι φανατικοί οπαδοί της ταινίας, κατενθουσιασμένοι στα φόρουμ, αποφάσισαν να συντονίσουν μια hating-στρατηγική βαθμολογώντας με 1/10 την ταινία του Coppola, έτσι ώστε ο Batman να περάσει ανενόχλητος στην πρώτη θέση. Αυτό επιβεβαιώνεται αν δείτε πως το ποσοστό των hate votes (δηλαδή η βαθμολόγηση με 1/10) είναι παράλογα υψηλό για τον Νονό. Με τον καιρό και με περισσότερο κόσμο να ψηφίζει φυσιολογικά, το Dark Knight έπεσε (τώρα είναι στην 7η θέση), αλλά κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να διορθώσει τη hate vote του. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, να περάσει το Shawshank Redemption στην πρώτη θέση, σαν την Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς του 1992.

Ο Νονός την “πάτησε” για τον απλό λόγο πως γενικά στο διαδίκτυο, η γνώμη του κάθε μίζερου αδαή έχει τη δυνατότητα να ακουστεί περισσότερο (είτε σε κάποιο σχόλιο  είτε σαν ψήφος στο imdb), αλλά και να ενδυναμωθεί (πχ. με likes) λόγω μαζοποίησης της αθροιστικής βλακείας που διέπει τον πλανήτη. Για αυτό και ο Νονός κατ’εμέ, συμβολίζει όλους τους σύγχρονους αστέρες του NBA, που ενώ είναι σαφώς καλύτεροι παίχτες από αυτούς των προηγούμενων δεκαετιών, χάνουν σε image λόγω της χαβούζας του ίντερνετ, όπου το μίσος εύκολα βρίσκει το στόχο του, για τους προαναφερθέντες λόγους.

Αντίστοιχα το Shawshank Redemption, αποτελεί μια πανέμορφη ταινία που δημιούργησε τα πρότυπα/στερεότυπα για κάθε άλλη του είδους του: Ο αδικημένος από τη μοίρα πρωταγωνιστής που βρίσκει τη λύτρωση, ο κλασικός τύπος στις φυλακές που έχει τα κονέ για να σου βρει αυτό που θες, ο βαθιά διεφθαρμένος πουριτανός Χριστιανός (Διευθυντής φυλακών), ο σοφός συμπαθητικός παππούς που έχει ιστορίες για τα πάντα, και φυσικά ο Morgan Freeman σε ρόλο αφηγητή. Όλοι αυτοί είναι οι εξιδανικευμένοι ρετρό αστέρες, που ενώ μέσα μας ξέρουμε πως σήμερα δε θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν, έχουν μείνει στη μνήμη μας αψεγάδιαστοι, παρά τα προφανή τους ελαττώματα, μακριά από τον πόλεμο των σημερινών haters.

Κοσμάς Καψάλης: Καταρχάς, όποιος δεν έχει δει το Shawshank Redemption εγκληματεί κατά του εαυτού του, Λουκά. Σύμφωνοι ότι δεν είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, (πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού η καλύτερη ταινία όλων των εποχών είναι το Back to the Future). Είναι όμως μια γαμάτη ταινία άσχετα τι λέει το IMDB, το Rotten Tomatoes ή ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος. Επομένως δεν καταλαβαίνω την διατύπωση της ερώτησης και κανονικά δεν θα συνέχιζα, αλλά από ότι είδα πιο κάτω στρώνει η κατάσταση.

Ψήνομαι να γράψω Michael Jordan. Ψήνομαι πολύ. Εξαιρετικός παίκτης, θεωρείται ο καλύτερος όλων των εποχών αλλά από κάτω του υπάρχουν κάποιοι, (λίγοι, ελάχιστοι) αντικειμενικά (;;;) καλύτεροι. Λίγο ο Magic που είναι ο Magic, λίγο που έχω ένα θέμα με τον Chamberlain, θέλω πολύ να γράψω ότι ο Jordan είναι το Shawshank Redemption του ΝΒΑ. Αλλά θα δείξω χαρακτήρα και δεν θα το γράψω.

Μήτσος Μαυράκης:  Απλοϊκές, εύπεπτες, συγκινητικές ιστορίες βγαίνουν από την πένα του Stephen King με την συχνότητα που βγάζουν score-first point guard τα playground της Αμερικής. Αφού είχα ήδη θέσει τον Doc Rivers, ως  τον Morgan Freeman της προπονητικής , δεν έχω κανένα ηθικό ενδοιασμό να δηλώσω πως το Shawshank Redemption του σύγχρονου ΝΒΑ έχει όνομα και ψευδώνυμο. Kyrie Irving ή αλλιώς Uncle Drew.

Ένας ακόμη point guard με αστείρευτο ταλέντο που ούτε παίζει άμυνα, μήτε δημιουργεί για τους συμπαίκτες του. Τα στατιστικά μάλιστα πέρυσι τον έθεταν ως 35ο πολυτιμότερο pg, κάτω ακόμη και από τον Nate τον Wolters.

H επιστροφή του Βασιλιά του δίνει πάντως την ευκαιρία να αλλάξει την μοίρα του, πριν καταλήξει ένας Tyrece Rice δίχως το στέμμα ή έστω ένας Marbury, δίχως καν δικό του μιούζικαλ.

Δημήτρης Μαντζούκας: Να παραδεχτώ ότι εγώ έθεσα την ερώτηση και να δηλώσω ότι χαίρομαι που τουλάχιστον οι συντάκτες του Ball Hog ξέρουν μπάσκετ, γιατί από κινηματογράφο υπάρχει πρόβλημα. Δεν περίμενα να πυροδοτήσω ένα τέτοιο κύμα στήριξης αυτής της καλής -αλλά-όχι-τίποτα τρομερό-ταινίας, με αποτέλεσμα ο καθένας να βγάλει τον Roger Ebert που έκρυβε μέσα του και να μην ασχοληθεί κανείς με την ερώτηση αυτή καθ’ αυτή, η οποία ήταν “Ποιος είναι ο πιο υπερεκτιμημένες παίκτης του ΝΒΑ?”.

Αν η ερώτηση γινόταν στην αρχή της χρονιάς θα μπορούσα να γράψω Lance Stephenson και να έχει κάποιο νόημα, αλλά νομίζω ότι η φετινή του πορεία έχει απομυθοποιήσει τα περσινά του κατορθώματα στους Pacers και έχουν δείξει το ταβάνι του. Ευτυχώς υπάρχει και μία πιο εύκολη απάντηση. Ο Dwight Howard είναι ένας ψηλός ο οποίος κάποτε εθεωρείτο ο καλύτερος center στο παιχνίδι, και αυτό όχι πολύ παλιά, ενώ πολλοί το πιστεύουν ακόμα.

Για να είσαι ο καλύτερος παίκτης θα πρέπει αρχικά να παίζεις. Ο Howard πλέον σταθερά χάνει μεγάλα διαστήματα μέσα στην χρονιά λόγω τραυματισμών, καθιστώντας αδύνατη επιλογή το να χτιστεί μία ομάδα πάνω του. Είναι σίγουρα ένας πολύ καλός αμυντικός, αλλά σίγουρα δεν είναι πια κυρίαρχος, ενώ έχει πέσει και έξω από το top-5 στα rebounds, τα οποία μάζευε με χαρακτηριστική άνεση. Σίγουρα πάντως το αμυντικό του ταλέντο θα ήταν αρκετό για να του εξασφαλίσει τον χαρακτηρισμό του κορυφαίου ψηλού, αν ήταν αξιοπρεπής στην επίθεση. Οι 18 πόντοι ανά παιχνίδι θα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακοί αν δεν συνοδεύονταν από ένα 46,2% στις βολές, και το παιχνίδι του να αναπτύσσεται μόνο κάτω από την ρακέτα, περιμένοντας να τον εντοπίσουν οι συμπαίκτες για να καρφώσει. Και ο Shaquille ήταν απαράδεκτος στις βολές, αλλά μπορούσε να δημιουργήσει φάσεις για τον εαυτό με ευκολία. Ο Howard, ένας εξαιρετικός finisher και αμυντικός, χρειάζεται πολλά πράγματα ακόμα για να χαρακτηριστεί ως ο κορυφαίος center της λίγκας.

2. Ο Ron Artest κυκλοφορεί ως Metta World Peace στην Κίνα, με παπούτσια που φέρουν δύο τεράστια άσπρα πάντα. Στο Detroit δεν υπάρχουν πια κακά παιδιά. Ο Kevin Garnett έχει μεγαλώσει κι έχει γίνει πιο σοφός. Ή μήπως όχι; Στην πρώτη ουσιαστικά χρονιά του Adam Silver στο τιμόνι, ποιος παίκτης θα επιχειρήσει πρώτος να μετατρέψει αγώνα του ΝΒΑ σε Smackdown και θα γίνει αφιέρωμα από τον Λουκά στα δέκα χρόνια του Ball Hog;

Billy Hoyle: Εχμ, ο σοφός Kevin Garnett έκανε πως δαγκώνει τον Noah τις προάλλες, και μετά τον αγώνα εξήγησε ότι ξέρει να δαγκώνει ανθρώπους, και αν το ήθελε θα το έκανε Mike Tyson style.

*Διάλειμμα*

Κάπου εδώ ας θυμηθούμε γιατί ο KG είναι τρελός αλλά ταυτόχρονα τόσο, μα τόσο cool:

Η πατρική συμβουλή προς τον Craig Sager.

Blocking Shots after the whistle²⁾Το pixel που σταματάει τις μπάλες κοντά στο καλάθι είναι ο Garnett.

*Τέλος διαλείμματος*

Στον τίτλο θα πρόσθετα και τον Kobe Bryant, που από την preseason ακόμα, μοιάζει με ωρολογιακή βόμβα με το ρολόι καλυμμένο. Σε κάθε ελεύθερο άστοχο σουτ συμπαίκτη του, σε κάθε airball του ίδιου και σε κάθε μια από τις πολλές λάθος πάσες και τυφλά drives που είναι χαρακτηριστικό μοτίβο της επίθεσης των Lakers, είναι έτοιμος να πνίξει κάποιον συμπαίκτη του, και σίγουρα είναι league leader σε death stares.

Στην ερώτηση όμως, δεν θα πάω με τα κίνητρα, αλλά με το φαίνεσθαι. Ποιος καλύτερος για ένα τέτοιο σκηνικό από τον P.J. Tucker. Χτισμένος σα μαντρότοιχος, με ύφος θανατοποινίτη και attitude που φέρνει στο μυαλό σκοτεινούς παράδρομους με σκουπίδια σε κάποιο ghetto του Detroit. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να είμαι ο παραλήπτης μιας από τις γροθιές του. Μέχρι στιγμής δεν έχει δώσει δείγματα, αλλά μου δίνει την εντύπωση ότι θα μπορούσε να σκοτώσει άνθρωπο με τα ίδια του τα χέρια.

 Petros Kaounis : Αυτό που με πληγώνει περισσότερο σε αυτή την ερώτηση είναι η αναφορά στα Bad Boys του Detroit και η σύγκρισή τους με την τωρινή εικόνα της ομάδας. Με τις τιμωρίες να πέφτουν με το παραμικρό πλέον στο NBA και με τα γεράκια του Silver να σκανάρουν κάθε κίνηση των παικτών, τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Τα παραδείγματα είναι πολλά ακόμα και φέτος και έχουμε πήξει στους ψευτοκαβγάδες που σβήνουν πριν καν ανάψουν. Και ενώ έγραφα αυτές τις γραμμές, ένας παίκτης σπεύδει να με διαψεύσει. Σε ευχαριστώ Rajon Rondo.

Νίκος Ραδικόπουλος: Γιάννη είχαμε μια πρώτη έκρηξη! Σε δικαίωσε! Τώρα ποιον περιμένουμε να είναι ο επόμενος που θα κάνει το γήπεδο “ώπα”. Η εύκολη επιλογή θεωρώ πως είναι ο Blake Griffin. O άνθρωπος τρώει σε κάθε αγώνα τόνους ξύλου! Τόνους όμως³⁾αν κάποιος δεν βαριέται και googlάρει “Blake Griffin fouled hard” θα νομίζει πως μεταφέρθηκε σε στιγμιότυπα από WWE!!! Θεωρώ ανθρωπίνως αδύνατο να μην αντιδράσει κάποια στιγμή! Το δήλωσε άλλωστε κι ο ίδιος πρόσφατα, μετά το απαράδεκτο foul του Booker.  Και με τόσο ξύλο που έχει φάει, όταν αντιδράσει νομίζω θα γίνει εκκωφαντική έκρηξη! Εναλλακτική επιλογή είναι ο Westbrook. Ό,τι κι αν κάνει αυτός ο παίχτης, το κάνει στα κόκκινα, με ένα μόνιμο ύφος τσαντίλας. Απίθανο να μην ξεσπάσει κάποια στιγμή σε κάποιον, οποιονδήποτε. H κόντρα του με τον Beverley μας έδωσε ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα πως μπορεί!  Είναι θέμα χρόνου να βάλει την μάσκα του και να αρχίσει να δέρνει κόσμο!

Gus Χρυσοχού: Σπάω το κεφάλι μου και ψάχνω όλα ρόστερ. Δεν βρίσκω κάποιο όνομα που να είναι έστω και στο 1/10 κοντά στα μυαλά του Metta Ron World Peace Artest για να προκαλέσει ένα άξιο μνείας brawl. Ίσως ο Matt Barnes θα μπορούσε να ξεκινήσει κάτι ωραίο, αλλά και πάλι έχω πολλές αμφιβολίες. Πιο πολλές πιθανότητες υπάρχουν στο να ξεκινήσει κάτι ο Griffin και να χωθεί και ο Barnes κάπου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι το κατάλληλο ζευγάρι-τρίο είναι αυτό.

Λουκάς Μοσχούλας: Δεν θα απαντήσω ποιος θα είναι αυτός που θα κάνει μπάχαλο ένα παιχνίδι του NBA αλλά θα πω ποιος θα είναι η αιτία να γίνει αυτός ο χαμός. Το όνομα αυτού Lance Stephenson, αν βγει η χρονιά και καταφέρει να μην τσιτώσει κανέναν αντίπαλο (γιατί όχι και συμπαίκτη;) θα είναι ένα πραγματικό θαύμα για έναν μικρό θεούλη της καθημερινότητας μας. Μετά τα περσινά (βλ. LeΒron) φέτος κατάφερε να αυτοχαστουκηθεί, ε είναι θέμα χρόνου πιστεύω να του την πει κάποιος και να έχουμε “αγκαλιές” στα παρκέ.

Σταύρος Μαρίνος: Θα πάω by the book με βάση τα περσινά stats τεχνικών ποινών. Φυσικά θα ψηφίσω πρώτο τον DeMarcus Cousins που μονίμως θυμίζει ταύρο σε υαλοπωλείο, και στη συνέχεια τον Blake Griffin, που όπως αναφέρθηκε, είναι ο μεγαλύτερος δέκτης μισούς από τους συμπαίχτες του (λόγω του υπεροπτικής συμπεριφοράς του) και είναι θέμα χρόνου να εκραγεί.

Δημήτρης Μαντζούκας: Δεν θέλω να φανώ εμμονικός, αλλά…. Αρχές Φλεβάρη οι Lakers ξεκινάνε μία μίνι περιοδεία στην Ανατολή, ερχόμενοι από ένα σερί 11 συνεχόμενων ηττών και έχουν την ευκαιρία να κάνουν κάποια νίκη να γελάσει το πικραμένο χειλάκι του Jack Nicholson. Μάλλον στην Νέα Υόρκη, ίσως και στο Orlando, αυτό δεν το έχω προβλέψει ακόμα, οι Lakers θα είναι πίσω με 2 πόντους και 34’’ να απομένουν και ο Nick Young σηκώνεται για τρίποντο. Και αστοχεί. Αυτό ήταν και το τελευταίο του σουτ με την φανέλα των Lakers γιατί στο επόμενο δευτερόλεπτο νιώθει τα χέρια του Kobe Bryant στον λαιμό του. O Nick Young προσπαθεί να ελευθερωθεί από την λαβή αλλά κάπου εκεί όλος ο πάγκος των Lakers επιτίθεται στον Kobe έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του όλα τα καψόνια στα οποία τους έχει υποβάλει ο star των Lakers. Όλο το γήπεδο επευφημεί και κραυγάζει. Εκεί επεμβαίνει ο πάντα ψύχραιμος Carlos Boozer που σίγουρα έχει δει και χειρότερα στην ζωή του και επιβάλλει την τάξη. Την επόμενη μέρα όλοι οι παίκτες των Lakers εκτός των Kobe και Boozer γίνονται trade για draft picks, και στο εξής στους αγώνες κατεβαίνουν οι δύο τους με τον Bryant να κάνει career high σε πόντους και assists.

Κοσμάς Καψάλης: Θα συμφωνήσω με το Λουκά. Κι εμένα ο Lance μου βγήκε αβίαστα στο νου. Όχι σαν αυτός που θα ρίξει και θα φάει ξύλο, γιατί ως γνωστόν ”του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ”, αλλά σαν ηθικός αυτουργός. Επειδή όμως ψάχνουμε τους απευθείας δράστες θα πω Kevin Garnett. ”Ο Λύκος σαν εγέρασε…” λένε κι εδώ ταιριάζει γάντι. Νομίζω ότι ο λόγος που ο Garnett ψιλοηρέμισε είναι ότι δεν τον παίρνει πλέον λόγω ομάδας. Αν ξαφνικά διεκδικούσε κάτι σε playoffs κλπ, δεν θα αργούσε να αρχίσει τα δικά του. Από τα υπόλοιπα γατιά, δεν ξεπροβάλει κάποιο άξιο τέκνο ικανό να δημιουργήσει καταστάσεις άξιες αφιερωμάτων. Εκτός ίσως του Cousins, ο οποίος όντως ηρέμησε όπως μας έδωσε να καταλάβουμε φέτος, με αποκορύφωμα την κίνηση που έκανε να σταματήσει τον προπονητή του από καυγά, μπερδεμένος κι ο ίδιος, μιας και συνήθως γινόταν το ανάποδο.

Μήτσος Μαυράκης Στον ένα του χρόνο στον Πειραιά ο Patrick Beverley πρέπει να διδάχτηκε την ανίερη τέχνη των προβοκάτσιων από τον μαέστρο του είδους, Ηλία Ανατολάκη.

 Τώρα ας ελπίσουμε ότι θα φάει μερικά σωφρονιστικού χαρακτήρα μπατσάκια πριν τραυματίσει ξανά κανά αντίπαλο ή γίνει γερουσιαστής με καμιά φράξια του Tea Party.

3. Οι Sixers ξεκόλλησαν από το σερί συνεχόμενων ηττών ακριβώς πριν καταρρίψουν το ρεκόρ αρνητικού ξεκινήματος σεζόν των Nets του 2010. Γρήγορα τις διπλασίασαν. Θα μπορέσουν να φτάσουν σε διψήφιο αριθμό νικών ή θα μείνουν στην ιστορία και επίσημα ως η χειρότερη ομάδα που πέρασε από τα παρκέ του ΝΒΑ;

Λουκάς Μοσχούλας: Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, έχω την εντύπωση ότι όλοι συμφωνούμε ότι οι Sixers είναι μια κακή ομάδα. Οι 2 νίκες σε 20 παιχνίδια είναι λογικές, πρέπει να είσαι τελείως στημένος (δεν μπορώ να το πω με σιγουριά αυτό για την ομάδα της Philadelphia, ελέω tanking) για να μην μπορέσεις να κερδίσεις κανένα παιχνίδι σε 1,5 μήνα. Δεν θα καταφέρουν να φτάσουν τις 10, αλλά 8-9 πιστεύω ότι θα τις κάνουν.

Billy Hoyle: Τα δύο παιχνίδια που κέρδισαν εντάσσονται σαφώς στην κατηγορία “Νεκρός εναντίον Πεθαμένου”. Έχουν κάποιες προοπτικές στην άμυνα, με μακριά και δυνατά κορμιά, και δύο εξαιρετικούς shot blockers στα πρόσωπα των K.J. McDaniels και Nerlens Noel, και κάποιες ακόμα λιγότερες στην επίθεση. Όταν ρολάρουν σε κάποια από τις δύο πλευρές του παρκέ, είναι κάπως ανταγωνιστικοί⁴⁾θυμηθείτε την ήττα από τους Rockets στο τελευταίο σουτ με 87-88 και το 115-118 απέναντι στους Bulls. Η επιστροφή του MCW, από την άλλη πλευρά, διασφαλίζει ότι υπάρχει τουλάχιστον ένας παίκτης που μπορεί να παίξει επίθεση επιπέδου NBA. Όταν λοιπόν βρίσκει συμπαραστάτη (πρόσφατα ήταν ο Covington με 17 και 25 πόντους αντίστοιχα στις νίκες απέναντι σε Wolves και Pistons, προφανώς, αποτέλεσμα της πλήρους άγνοιας των προπονητών του σχετικά με το ποιος είναι) και μπορούν να πάνε το σκορ κοντά στους 100 πόντους έχουν ελπίδες. Ο Wroten έχει τις εκρήξεις του, ο K.J. McDaniels δείχνει ψήγματα του επιθετικού του ταλέντου σποραδικά και ο Sims έχει δείξει ότι τουλάχιστον μπορεί να σκοράρει απέναντι σε άμυνες NBA. O Brett Brown είναι έξυπνος προπονητής και προσπαθεί να δουλέψει κάποια πράγματα πάνω σε αυτό το άπειρο και, ας είμαστε ειλικρινείς, ατάλαντο roster. Με τον καιρό πιστεύω ότι θα βρουν κάποιους αυτοματισμούς, θα περιορίσουν τα αβίαστα λάθη και με τον McDaniels στην 5αδα και 6ο παίκτη τον Wroten θα κάνουν κάποιες ζημιές. Με δεδομένο ότι υπάρχουν κι άλλες τραγικές ομάδες (Pistons, Wolves, Knicks, Lakers) θεωρώ ότι θα φτάσουν κάπου στις 12-14 νίκες.

Πέτρος Καούνης: Δεν μπορώ να κάτσω να δω παιχνίδι των Sixers από τότε που ξεκίνησε αυτή η γελοιότητα με το tanking. Είδα φέτος τον αγώνα με τους Timberwolves απλά και μόνο για την ιστορία του αρνητικού record. Από την αρχή φαινόταν πως δεν θα το έχαναν. Και δεν αφήνω υπόνοιες για στημένο, ούτε πως οι παίκτες τους έκανα κανένα κάτι τρομερό από πλευράς απόδοσης. Αλλά ήταν τόσο κακή ομάδα οι Timberwolves που απλά δεν μπορούσαν να χάσουν και από αυτούς. Οι Sixers είναι ομάδα της Ανατολής που σημαίνει πως θα παίξει 4 φορές με κάθε ομάδα από την ίδια περιφέρεια, όπου αρκετές από αυτές δεν φημίζονται για τη δυναμικότητα τους ούτε φέτος. Πιστεύω πως θα τελειώσουν με record κοντά στο 10-62 και 12-60.

Νίκος Ραδικόπουλος: Δεν νομίζω πως στο συγκεκριμένο μπορώ να πω κάτι διαφορετικό ή παραπάνω από τους προλαλήσαντες. Θα μου κάνει τρομακτική εντύπωση κι εμένα αν στην τελική τους συγκομιδή δω 15 νίκες.

Gus Χρυσοχού: Και έλεγα δεν θα έχουμε σοβαρή ερώτηση σε αυτό το roundtable. Πριν περάσω στην εκτίμησή μου, απλά να πω πως τη δεδομένη στιγμή χειρότερη ομάδα στο NBA δεν είναι οι Sixers, αλλά οι Knicks (και μας χαλάτε τα όσα υποστηρίζαμε ο Κοσμάς και εγώ στο roundtable – team edition για εσάς). Οι Sixers δεν έχουν ούτε Melo, ούτε τίποτα. Όσον αφορά την τελική τους επίδοση, ναι εκτιμώ πως θα μπορέσουν έστω και οριακά να φτάσουν τις 10 νίκες. Ο K.J. McDaniels θα μιλήσει (να καταγραφεί στο γραφικόμετρο παρακαλώ).

Σταύρος Μαρίνος: Χωρίς να θέλω να πρωτοτυπήσω, η χειρότερη ομάδα φέτος είναι οι Detroit Pistons. Είναι μόλις μία νίκη πάνω από τους 76ers, κι έχασαν στο μεταξύ τους παιχνίδι. Συν τοις άλλοις, έχουν το χειρότερο πρόγραμμα από τις ομάδες της Ανατολής για την υπόλοιπη σεζόν (.496, ROPW – Ρεκόρ Εναπομεινάντων Αντιπάλων). Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε βέβαια, πως η Philadelphia κάνει συνειδητό tanking χρησιμοποιώντας 6 undrafted παίχτες στο roster της (περισσότερους από κάθε άλλη ομάδα), ενώ οι Pistons είναι απλά αποτυχημένοι. Νομίζω πάντως πως και οι δύο ομάδες θα φτάσουν τελικά διψήφιο αριθμό νικών.

Κοσμάς Καψάλης: Σκληρή ερώτηση. Όσο απίστευτο είναι το 72-10 των Bulls, άλλο τόσο είναι και το 10-72. Φαντάζει τραγικά μικρός αριθμός για να μην το καταφέρουν σε όλη αυτήν την παραζάλη του ΝΒΑ, που ομάδες φορμάρονται και ντεφορμάρονται κατά περιόδους. Από την άλλη βέβαια τίθεται και το άλλο ερώτημα. Αν οι φετινοί Sixers, που και θέλουν και μπορούν να πάνε όσο πιο χάλια γίνεται, δεν κάνουν την χειρότερη χρονιά στην ιστορία της λίγκας, τότε τι σύνολο έχει πιθανότητες να το ”καταφέρει”;;

Μήτσος Μαυράκης: Οι Sixers απλά κάνουν tanking full season. Αλλά μόλις ανοίξει ο καιρός και βγουν τα ανοιξιάτικα θα έχουμε και διάφορους εποχιακούς, τζίτζικες του tanking ανάμεσα στις ομάδες που είχαν βλέψεις και θα θυμηθούν αργά να παλέψουν για μια καλύτερη θέση στο draft.
Την άνοιξη τα πόδια των νεαρών του Brett Brown θα φαντάζουν πολύ φρέσκα, ο ρυθμός ιλιγγιώδης, η άμυνα ασφυκτική και η επίθεση φρενήρης. Ο Dario Saric θα μοιάζει ωσάν ο νέος Oscar Robertson, ο Sam Hinkie θα χαρακτηρίζεται ως η μετενσάρκωση του Red Auerbach και οι 10 νίκες δεν θα φαντάζουν πια μια ουτοπία.

Δημήτρης Μαντζουκας: Δεν έχω δει τους Sixers του 73 με τις 9 νίκες για να έχω άποψη. Έχω δει όμως τους Bobcats του ’12 με τις 7 νίκες στα 66 παιχνίδια που αυτή την στιγμή έχουν το χειρότερο ποσοστό νικών στην ιστορία του ΝΒΑ. Ε αυτοί οι Sixers είναι χειρότεροι. Έχω επιχειρηματολογήσει υπέρ των προοπτικών που διαθέτουν, αλλά αυτή την στιγμή είναι ένα επίπεδο κάτω από τις χειρότερες ομάδες της λίγκας. Όσο κακοί και να είναι οι Pistons (είναι πραγματικά κακοί), όσο κακοί και να είναι οι Timberwolves (δεν είναι τόσο κακοί όσο φαίνεται), δεν μπορώ να φανταστώ αυτήν την ομάδα να κερδίζει. Οποιονδήποτε. Κάποιες στιγμές θα γίνουν βέβαια θαύματα, αλλά πόσα πια; Γύρω στα 5-6 ακόμα υπολογίζω. Οπότε όχι, οι Sixers δεν θα φτάσουν διψήφιο, θα κλείσουν στις 8 περίπου νίκες και θα είναι και ευχαριστημένοι γιατί, εντάξει, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν τους νοιάζει κιόλας.

4. Ο Durant γύρισε, ο Westbrook γύρισε, o Jeremy Lamb γύρισε, ακόμα και ο Perry Jones γύρισε. Οι Thunder σταμάτησαν να θυμίζουν νοσοκομείο και ξαναθυμίζουν ομάδα – ή έστω ένα σύνολο μονάδων που προσπαθεί να γίνει ομάδα. Αυτή την στιγμή έχουν ρεκόρ – και βρίσκονται στην —- θέση της Δύσης. Θα τα καταφέρουν να εξασφαλίσουν την είσοδο τους στα playoffs και από εκεί να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο;

Λουκάς Μοσχούλας: Τα πράγματα στη Δύση είναι αρκετά ξεκάθαρα: οι 7 πρώτες θέσεις έχουν βρει κάτοχο. Άρα εγώ θα πρότεινα σε Westbrook και Durant να κάτσουν στα pits και να αφήσουν την ομάδα να καταλήξει εκτός playoffs, μπας και καταφέρουν να πάρουν κανένα καλό pick. Αν οι 2 All Stars βέβαια συνεχίσουν σε full ρυθμούς δεν βλέπω πως δεν θα κατακτήσουν την τελευταία θέση.

Billy Hoyle: Δεν υπάρχει αμφιβολία. Από εκεί που αναρωτιόμασταν αν θα έχει Westbrook και Durant πίσω μέσα στο 2014, πλέον κατά πάσα πιθανότητα θα μπει στη νέα χρονιά με ρεκόρ πάνω από το .500, και από εκεί ο μόνος δρόμος γι’ αυτή την ομάδα είναι προς τα πάνω. Η πρόβλεψή μου είναι ότι θα αποφύγουν και την τελευταία θέση της Δύσης, πλασαριζόμενοι κάπου στο 6-7. Εν τη απουσία των stars τους, ο Brooks είχε την ευκαιρία, ή καλύτερα αναγκάστηκε, να εξερευνήσει τί υπάρχει ξεχασμένο στον πάγκο του, και να δει πως μπορεί να εκμεταλλευτεί επιθετικά και άλλους παίκτες πλην των Big Three του και τον Reggie Jackson. Ακόμα και τα τρίποντα του Collison μπορούν να αποτελέσουν μια πτυχή της, για να είμαστε επιεικείς, μονοδιάστατης επίθεσης των Thunder. Εάν μείνουν υγιείς και μετά την άρση του ορίου χρόνου συμμετοχής του Durant, που προς το παρόν δεν παίζει πάνω από 30′, αλλά και ο Brooks δεν επιστρέψει στην τακτική δώστε τη μπάλα σε Westbrook ή KD και κάντε πέρα, μια σεζόν που ξεκίνησε καταστροφικά μπορεί να αποδειχτεί κομβική για το μέλλον της Oklahoma.

Πέτρος Καούνης: Μετά τους τραυματισμούς των Westbrook και Durant, πρωτίστως, και όλων των υπολοίπων δευτερευόντως,  αρχίσαμε να κάνουμε μαθηματικούς υπολογισμούς για το record που θα πρέπει να πετύχουν οι Thunder μετά την επιστροφή των δύο stars τους, για να φτάσουν τις 49-51 νίκες που συνήθως δίνουν την 8η θέση στη Δύση. Ήδη βλέπουμε πως οι πρώτες 10 ομάδες της Δύσης που παλεύουν για τις 8 θέσεις των playoffs, είναι κοντά σε .500 ποσοστό και οι Thunder δεν είναι μια από αυτές. Με την επιστροφή των Durant και Westbrook η απόδοση της ομάδας μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάει αλλά η κούρσα που θα πρέπει να κάνουν φαντάζει τρελή. Πιστεύω πως θα προλάβουν το τρένο των playoffs έστω και αν μπουν σε αυτά από την τελευταία θέση. Την παρούσα στιγμή είναι στο 9-13 record με 60 παιχνίδια να απομένουν. Θα πρέπει να κάνουν το λιγότερο 40 νίκες ακόμα, άρα ο στόχος τους είναι ένα record της τάξης του 40-20 μέχρι το τέλος της regular season. Για περισσότερο ενδιαφέρον θα σας προτείνω να μην μετράτε τις νίκες τους αλλά τις ήττες τους από εδώ και πέρα. Αν τύχει και φτάσετε στο 20, σταματήστε να μετράτε γιατί το τρένο των playoffs θα έχει χαθεί για τους Thunder.

Νίκος Ραδικόπουλος: Από τα προηγούμενα roundtables είχα εκφραστεί αρνητικά για τους Thunder. Έβλεπα μια καρμική κάθαρση στους φετινούς τραυματισμούς τους, για το γεγονός πως πήραν την ομάδα από μια μεγάλη αγορά, όπως το Seattle (και τους αγαπημένους Supersonics), για να την πάνε στη μικρή αγορά της Oklahoma και να κλαίγονται μετά διαρκώς πως είναι small market team και “can’t afford to pay the tax“, με αποκορύφωμα το trade του Harden. Χαίρομαι που απολαμβάνω ξανά υγιείς στο παρκέ δύο παιχταράδες, όπως οι KD και RW, από την άλλη όμως, θα χαρώ περισσότερο να τους δω να παίζουν σε άλλες ομάδες μόλις λήξουν τα τρέχοντα συμβόλαιά τους. Συμφωνώ πολύ με το Λουκά, πως δύσκολα θα μείνουν εκτός playoffs οι Golden State, Memphis, LAC, Spurs, Houston, Dallas, Portland. Οπότε μένει μία θέση προς διεκδίκηση, από Phoenix και Oklahoma στην ουσία, μιας και η αρχική έκπληξη Sacramento, δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί σε τροχιά διεκδίκησης playoffs, ειδικά με τον Cousins τόσο καιρό εκτός, και, αντίστοιχα, κι οι Pelicans, δεν διαθέτουν το βάθος του roster για να πλαισιώσουν το ταλέντο του Davis και να μπορέσουν κι αυτοί να διεκδικήσουν μέχρι τέλους την 8η θέση των playoffs της Δύσης. Και επί αυτού σωστότατα το έθεσε ο Πέτρος: οι Suns, παρά τα όποια προβλήματα χημείας παρουσιάζουν προς ώρας σε σχέση με πέρσι, θα φτάσουν τις 47+ νίκες. Θα πρέπει συνεπώς οι Thunder να κάνουν για το υπόλοιπο της regular season 22- ήττες. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρουν. Θα είναι εντυπωσιακό, πάντως, αν τελικά πάρουν την 8η θέση η Oklahoma, να αποδειχθεί σωστή η χαμηλή πτήση των Spurs στις θέσεις 3-6, που δεν τους διασταυρώνει μαζί τους από τον πρώτο γύρο. Ενώ δεν θα ήθελα να ζήσω πάλι την αστειότητα να χάνουν οι προπορευόμενοι της Δύσης τις τελευταίες βδομάδες, για να αποφύγουν ενδεχόμενο match-up με τους Thunder από στον 1ο γύρο των playoffs. (Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να αναφέρω ξανά πως I would be rooting for Suns all season long, ε;)

Gus Χρυσοχού: Ερώτηση κατηγορίας “αν”. Αν ο Durant δεν έχει κάποιον εκ νέου τραυματισμό και αν ο Westbrook καταφέρει επίσης να μείνει υγιείς για το υπόλοιπο της σεζόν (πράγμα απίθανο όπως δείχνει και το ιστορικό του), τότε σαφώς και θα διεκδικήσουν την είσοδό τους στην πιο ανταγωνιστική Δύση των τελευταίων ετών. H Oklahoma είναι ομάδα που έχει χτιστεί σε αυτούς τους δύο και οι Lamb, Jackson, Ibaka και Jones αυτού του κόσμου έχουν μάθει να τους ακολουθούν. Αν γίνει όμως καμιά στραβοτιμονιά και καταλήξουμε να παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο ο Kendrick o Perkins, τότε από τώρα θα ευχηθώ καλό καλοκαίρι στους φίλους των Thunder.

Κοσμάς Καψάλης: Για να τονιστεί άλλη μια φορά η τραγικά τεράστια διαφορά Ανατολής-Δύσης, να πούμε απλά ότι εφόσον μετά το Sonicsgate είχαν δημιουργηθεί οι Alabama Thunder (να τους κρατήσουμε νότια), αυτή τη στιγμή θα ήταν ήδη στα playoffs. Αλλά εδώ είναι Δύση και δεν έχει παίξε-γέλασε. Χθες κέρδισαν τους Cavs και αν και σήμερα πάρουν τους Wolves πάνε στο 10-13 (σ.σ.: όπως και έγινε). Το 40-19 που πρέπει να κάνουν στα παιχνίδια που απομένουν για να πιάσουν το ψυχολογικό όριο των 50 νικών (αν υποθέσουμε ότι φτάνουν) δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να μην έχουν ξανά DNP σε Westbrook και Durant. Απ΄την άλλη, οι 7 πρώτοι είναι σχεδόν σίγουροι ήδη, αλλά οι Thunder απέχουν από το Phoenix μόλις 2 1/2 νίκες. Από εκεί και πέρα αν το κάνουν και μπουν, είναι προφανώς ικανοί για όλα. Τελικώς πιστεύω πως θα μπούνε μιας και τον Durant τον προστατεύουν όσο μπορούνε κι ο Westbrook παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο. Όπως όμως είπε κι ο Gus, με το πρώτο κρακ που θα ακουστεί η χρονιά τελείωσε (και λογικά και η τελευταία πιθανότητα να παραμείνουν οι προαναφερθέντες κάτοικοι Oklahoma-ς).

Σταύρος Μαρίνος: Πολύ φοβάμαι πως οι ενοχλητικοί-να-παρακολουθείς Thunder, θα καταφέρουν να τσιμπήσουν τουλάχιστον το 8o seed, λόγω εμπειρίας αλλά και συγκεκριμένων αυτοματισμών που έχουν αναπτύξει με το iso-ball τα τελευταία χρόνια. Οι Kings δεν θα επιβιώσουν, παρ’ότι φέτος ήδη έκαναν υπέρβαση πέρα του αναμενόμενου, και τόσο οι Suns όσο και οι Pelicans, ακόμα δεν είναι έτοιμοι.

Μήτσος Μαυράκης:  Όσο η Οκλαχόμα ξεψυχούσε στην εντατική, καλάθια σαν αυτό που δεν επέτρεπαν στην 8η ομάδα της Δύσης, το Phoenix  να απομακρυνθεί, ήταν σαν τα ηλεκτροσόκ με τον απινιδωτή που διατηρούσαν τον σφυγμό τον Thunder δυνατό. Τώρα με μόλις δύο παιχνίδια απόσταση από τους Suns και τρία παιχνίδια μεταξύ των δύο ομάδων, οι φίλαθλοι της Oklahoma μπορούν να αρχίσουν να γυαλίζουν τις κουδούνες τους ενόψει playoffs φωνάζοντας “More Cowbell“.

Δημήτρης Μαντζούκας: Στο πρώτο roundtable της χρονιάς τους έχρισα πρωταθλητές. Κάπου εκεί οι παίκτες της Oklahoma άρχισαν να πέφτουν σαν τα κοτόπουλα κι εγώ να ανησυχώ ότι θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Από την στιγμή που πλέον επέζησαν όλοι, δεν ανησυχώ ιδιαίτερα για την πρόβλεψη μου. Οι Thunder όσο πίσω και αν έχουν μείνει στην δύσκολη Δύση θα μπουν στα playoffs και εκεί κανείς δεν θα θέλει να τους συναντήσει. Σίγουρα αυτό που παίζουν αυτήν την στιγμή δεν προσεγγίζει την έννοια του οργανωμένου μπάσκετ και κάποια στιγμή θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά τους λόγους παραμονής του Brooks στο τιμόνι της ομάδας, ωστόσο οι Thunder διαθέτουν ταλέντο που δεν συναντάται σε καμία άλλη ομάδα στην λίγκα. Όσο τουλάχιστον ένας από τους δύο super-star είναι υγιής, οι Thunder θα καταλήξουν στα playoffs και εκεί θα δούμε πόσες έδρες στην σειρά μπορούν να σπάσουν.

5. Τελικά όλοι οι καλοί δεν χωράνε, και οι Suns δείχνουν να έχουν πρόβλημα να λειτουργήσουν με τρεις πρωτοκλασσάτους playmakers. Οι Bledsoe, Dragic και Τhomas απλά αργούν να βρουν τις ισορροπίες μεταξύ τους, ή δεν πρόκειται να τις βρουν ποτέ; Μήπως τελικά η απόκτηση του Isaiah Thomas το καλοκαίρι ήταν λανθασμένη?

Λουκάς Μοσχούλας: Πολλά γατιά (μεταξύ αυτών και μερικοί συντάκτες του TheBallHog, Βλ. Gus και Radicopoulos) θεωρούσαν ότι το μεγαλύτερο κλέψιμο από GM το καλοκαίρι ήταν του Isaiah Thomas. Ήμουν κάθετα αντίθετος σε αυτό και κυρίως γιατί πίστευα ότι δεν θα κολλήσει με τους άλλους δύο. Εύχομαι οι Ήλιοι της Arizona να καταλάβουν γρήγορα το λάθος τους και να δώσουν χρόνο στον rookie T.J. Warren (έχουμε και τις δικές μας έγνοιες, fantasy γαρ).

Πέτρος Καούνης : Κάτι δεν κολλάει τελικά σε αυτό που είχε στο μυαλό του ο coach Jeff Hornacek, σε περίπτωση που δεν πάνε καλά οι διαπραγματεύσεις. Η ομάδα είναι αυτή τη στιγμή στο 12-11 record και μέσα στις θέσεις των playoffs αλλά πίσω τους υπάρχουν οι Kings, Pelicans και φυσικά, οι Thunder που μπορούν να τους χτυπήσουν και να τους αφήσουν εκτός playoffs. Ο Thomas δεν έκρυψε ποτέ πως για το LA πήγαινε το καλοκαίρι αλλά κατέληξε στην Arizona περισσότερο λόγω αδιαφορίας των Lakers. Πέρυσι ήταν μέσα στους υποψήφιους για το 6th Man of the Year Award και φέτος θα ήθελε να παίζει βασικός σε κάποια ανταγωνιστική ομάδα. Για αυτό το καλοκαίρι επέλεξε τελικά τους Suns αφού πίστεψε στο πλανο του Hornacek για δύο PGs στη βασική πεντάδα. Τα νούμερα όμως δείχνουν πως οι Suns θα πρέπει να αλλάξουν πλάνο αν θέλουν να κάνουν το βήμα παραπάνω φέτος και να μπουν στα playoffs. Φέτος ο Thomas έχει PIE 15.4% σε 15 παιχνίδια, ο Dragic 11,5% σε 23 παιχνίδια και ο Bledsoe 12,9% σε 23 παιχνίδια επίσης. Στα line ups που χρησιμοποιεί ο Hornacek πιο συχνά θα δούμε πως στα 5 πρώτα μέχρι στιγμής, σε όλα συνυπάρχουν οι Bledsoe-Dragic. Αυτό έχει να κάνει βέβαια και με τα παιχνίδια που έχει χάσει ο Thomas λόγω τραυματισμού. Στα πιο αποδοτικά όμως μέχρι στιγμής, ο Thomas είναι μέσα στα 3 από τα 5 καλύτερα. Η χημεία είναι και θέμα χρόνου πολλές φορές αλλά o Hornacek έχει δείξει πως είναι ικανός coach και έχει τις δυνατότητες να αποτυπώσει στο παρκέ αυτά που έχει στο μυαλό του.

Νίκος Ραδικόπουλος: Έγω πάλι θα επιμείνω. Ήταν τεράστιας σημασίας η απόκτηση του Thomas το καλοκαίρι για τους Suns. Και πριν το αγωνιστικό κομμάτι, να σας πάω λίγο στα MoneyBall χωράφια μου: με τον Bledsoe να δικαιούται ανανέωση το καλοκαίρι που μας πέρασε και το συμβόλαιο του Dragic να λήγει το καλοκαίρι που έρχεται, η απόκτηση του Thomas, και μάλιστα στα $7,5 εκατ., έδωσε τεράστιο leverage στους διοικούντες των Suns σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Έχοντας υπογράψει πλέον και τον Bledsoe στα $13 εκ., δηλαδή σε ποσό που, σε δύο χρόνια και την αναμενόμενη αύξηση του cap, θα φαντάζει μάλλον εκπληκτικό value for money, έχουν τεράστιο πλεονέκτημα μπαίνοντας στις διαπραγματεύσεις με τον Dragic. Και σε περίπτωση που δεν πάνε καλά οι διαπραγματεύσεις, έχουν δύο top-15 PGs, συν του Ennis που draftάραν πέρσι, άρα έχουν εξασφαλίσει στον Hornacek ποιοτικότατα απαραίτητα εργαλεία για να συνεχίσει το πλάνο του.

Επειδή, όμως, τα οικονομικά του παιχνιδιού δεν έχουν και τόση σημασία, αν δεν αποτυπώνονται ανάλογα θετικά και εντός του αγωνιστικού χώρου, θεωρώ, συμφωνώντας με την από το καλοκαίρι ήδη εκτενή διεθνή αρθρογραφία, πως και εντός παρκέ το πρόβλημα δεν είναι τόσο η έλευση του Thomas, όσο η φυγή του Frye. To strech 4 με καλό τρίποντο που πλέον τους λείπει, επιτρέπει στις αντίπαλες άμυνες να προστατεύουν καλύτερα το ζωγραφιστό, όπου και δημιουργείται υπερσυγκέντρωση με την εκεί παρουσία, τόσο των ψηλών των Suns, όσο και των αντιπάλων αυτών που τους μαρκάρουν, εμποδίζοντας τις διεισδύσεις των περιφερειακών τους, σημαντικό μέρος του παιχνιδιού των Suns. Αν δεν καταφέρουν τα Morris twins να ανταπεξέλθουν ικανοποιητικά σε αυτόν το ρόλο, θαρρώ πως δεν θα καταφέρουν οι Suns να φτάσουν στα περσινά τους επίπεδα απόδοσης. Από την άλλη, ο Hornacek έδειξε πως είναι ένας έξυπνος προπονητής πέρσι, με αρκετές φρέσκιες ιδέες και δεν αποκλείω τη βελτίωσή τους μέσα στη σεζόν, ακόμα και χωρίς σταθερό τρίποντο από τη θέση 4. Σε κάθε περίπτωση, εγώ παραμένω θιασώτης της καλοκαιρινής απόκτησης του Thomas, τόσο σε οικονομικό, όσο και αγωνιστικό επίπεδο, για την παρούσα, αλλά και για τις επόμενες seasons.

Gus Χρυσοχού: Oι Suns πληρώνουν ό,τι συμβαίνει σε κάθε ομάδα που προσθέτει κάποιον εξαιρετικό παίχτη (Thomas). Προσπαθούν να χωρέσουν τους πάντες – και κάποιες φορές να μην δυσαρεστήσουν και κάποιον. Η απόκτηση του Thomas δεν πιστεύω πως ήταν λάθος. Υπάρχουν φορές που οι Suns ανεβάζουν ταχύτητα στο παιχνίδι τους και άλλοτε τους βγαίνει, άλλοτε όχι. Στο μυαλό μου είναι θέμα χρόνου να βρουν τις ισορροπίες τους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει κάποιος εκ των Dragic – Bledsoe να έρχεται από τον πάγκο. Στο χρονικό διάστημα που βρίσκεται ο Hornacek στην άκρη του πάγκου του Phoenix έχει (απο)δείξει πως δεν πρόκειται για κάποιον ξεροκέφαλο προπονητή. Και αυτή τη μη ξεροκεφαλιά του θα βρει τη λύση.

Κοσμάς Καψάλης: Πέρσι οι Suns δεν μπήκαν στα playoffs. Φέτος πάλι μπορεί να μην μπούνε αλλά για την ώρα είναι εντός οκτάδας. Επίσης, στα παιχνίδια που ο Thomas φέτος αγωνίστηκε, το ρεκόρ ήταν στο 9-6. Επομένως δεν υπάρχει θέμα πανικού. Προφανώς οι Suns ψάχνουν τα πατήματά τους. Όμως έχουν ένα προπονητή που έδειξε εξαιρετικά δείγματα κι έχουν ένα roster που είναι σχεδόν όλοι κομμένοι και ραμμένοι για το style παιχνιδιού που παίζουν. Όπως και να’ χει η κίνηση απόκτησής του, ήταν εξαιρετική από πλευράς τους. Μένει να δούμε αν αυτό μεταφραστεί και πιο πρακτικά στον αγωνιστικό χώρο.

Σταύρος Μαρίνος: Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Suns απέκτησαν τον Isaiah Thomas νωρίς το καλοκαίρι, στις 12 Ιουλίου. Την συγκεκριμένη στιγμή λειτούργησαν με τη λογική πως ο Eric Bledsoe είχε ήδη απορρίψει την πρώτη προσφορά επέκτασης συμβολαίου (άσχετα αν τελικά συμφώνησε λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν, επειδή είδε πως δεν υπήρξε ενδιαφέρον από αλλού), και γνωρίζοντας πως το συμβόλαιο του Dragic, λήγει το καλοκαίρι του 2015. Με άλλα λόγια, το μέλλον των δύο αστεριών/guards τους ήταν στον αέρα. Αν ήταν εξασφαλισμένο, δεν πιστεύω πως θα είχαν προχωρήσει στην υπογραφή του Thomas. Με τα σημερινά δεδομένα πάντως, χημεία μεταξύ των τριών περιφερειακών δεν υπάρχει κι αυτός έχει εκφραστεί κι από τους ίδιους τους παίχτες, που ακόμα ψάχνουν τους ρόλους τους. Γνώμη μου είναι πως δεν θα προλάβει ούτε να δημιουργηθεί, γιατί ο Dragic του χρόνου θα αφήσει την Αριζόνα για μεγάλο συμβόλαιο σε πιο πολυτελείς πολιτείες.

Billy Hoyle: Συνολικά με κάλυψε ο Νίκος σε όσα ήθελα να πω. Απλά θα προσθέσω ότι δεν τίθεται ιδιαίτερο θέμα δυσλειτουργίας για μένα. Έφυγε ένας πολύ σημαντικός για τη λειτουργία επίθεσης και άμυνας παίκτης, και ήρθε ένας ο οποίος μεγιστοποιεί ένα καλό χαρακτηριστικό της επίθεσης. Το πάτωμα της ομάδας δηλαδή, δεν αυξήθηκε αυτόματα. Το στοιχείο της έκπληξης που υπήρχε πέρσι φέτος λείπει, και η ομάδα, παρά τα μικροζητήματα χημείας και το κακό ξεκίνημα του Dragic, συνεχίζει πάνω κάτω στους περσινούς ρυθμούς. Υπέφεραν κάποιες οδυνηρές ήττες από κακές ομάδες, αλλά έχουν κερδίσει Spurs, Mavericks και είναι υπεύθυνοι για μια από τις δύο ήττες των Warriors. All is well in Arizona.

Μήτσος Μαυράκης: Οι Lakers έχουν βάλει ως βασικούς τους Jeremy Lin, Ronnie Price και τώρα σκέφτονται τον Kobe Bryant. Οι πρωταθλητές ξεκινάνε με τον Cory Joseph και το πρόβλημά μας είναι ότι οι Suns έχουν για τρίτο pg τον Isaiah Thomas;
Το Phoenix μετά την υπογραφή του ΙΤ3 κυνήγησε τους Love και Bosh για έναν απλούστατο λόγο. Οι Μοραίοι είναι εξαιρετικοί για να σκοράρουν απέναντι σε αντίπαλα bench units και ο Alex Len ακόμη μαθαίνει το άθλημα της καλαθοσφαίρισης. Μπορεί να έχουν μια εξαιρετική τριάδα point guards, αλλά στο μπάσκετ δεν μπορείς να επιβιώσεις αν οι τρεις καλύτεροι σου παίκτες είναι και οι τρεις κοντύτεροι σου παίκτες.

 Συνεπώς,ο Isaiah Thomas μπορεί να είναι πολυτέλεια για τους Suns, αλλά εφόσον το roster της ομάδας  ολοκληρωθεί επιτυχώς θα είναι το κερασάκι σε μια γευστικότατη μπασκετική τούρτα

Δημήτρης Μαντζούκας: Αν οι Suns είχαν αποκτήσει κάποιον σοβαρό ψηλό, στην προηγούμενη ερώτηση θα είχα απαντήσει ότι οι Thunder δεν προλαβαίνουν το τραίνο. Δυστυχώς για το Phoenix, αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα, παρά το ότι η χημεία μεταξύ των τριών παικτών δύσκολα θα βρεθεί, τουλάχιστον όχι σε σημείο που να μας καταπλήξει με την αποτελεσματικότητα του, και το πιο γοητευτικό πείραμα της χρονιάς μάλλον θα αποτύχει, όχι όμως παταγωδώς. Ο Thomas ερχόμενος από τον πάγκο και συνοδεύοντας τον έναν από τους 2 βασικούς pg έκανε καλά παιχνίδια και πήρε την ομάδα στις πλάτες του σε πολλά από αυτά. Ενδεικτικό ότι με τον Thomas η ομάδα είχε ρεκόρ  9-6 ενώ από την στιγμή που τραυματίστηκε, χάσανε τα 5 από τα 8 παιχνίδια που δώσανε.

Αν και μάλλον συμφωνώ με την πρόβλεψη του Σταύρου για την αποχώρηση του Dragic, θα ήθελα πάρα πολύ να παραμείνει και να τσιμπήσουν με τον ύπουλο τους τρόπο οι Suns τον ψηλό που χρειάζονται για την υπέρβαση.