Κάπου ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη εβδομάδα του Ιουνίου, λαμβάνουν χώρα οι τελικοί του ΝΒΑ. Όταν κι αυτοί τελειώσουν και στεφθεί ο νέος πρωταθλητής της λίγκας, η επόμενη ημερομηνία που οι απανταχού φίλοι του μπάσκετ κυκλώνουν στο ημερολόγιό τους, είναι η τελευταία εβδομάδα του ίδιου μήνα. Για ποιο λόγο; Επειδή τότε λαμβάνει χώρα το Draft του ΝΒΑ. Κολεγιόπαιδες, παίκτες που αγωνίζονται εκτός Αμερικής και, μέχρι και πριν 2 χρόνια, εξαιρετικές περιπτώσεις τελειόφοιτων Λυκείου, μπαίνουν στη διαδικασία επιλογής από τις 30 ομάδες του πρωταθλήματος και μια επαγγελματική καριέρα ξεκινάει μπροστά τους. Στις σχεδόν επτά δεκαετίες ζωής του ΝΒΑ έχουν γίνει και ισάριθμα drafts. H όλη διαδικασία έχει μεγάλη σημασία για τα χρόνια που έρχονται, έχει δώσει αρκετές σκοτεινές και ιντριγκαδόρικες ιστορίες και έχει παρουσιαστεί στο σύνολό της σε ένα κείμενο που μπορείτε να ξαναθυμηθείτε εδώ.
Υπήρξαν χρονιές που ήταν γεμάτες ταλέντο. Υπήρξαν όμως και χρονιές που χαρακτηρίστηκαν από φτωχό υλικό. Υπήρξαν περιπτώσεις που κάποια draft έμειναν για πάντα σαν χρονιές σταθμοί στην ιστορία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το 1984 όπου είχαμε τους Olajuwon, Bowie (άσχετα αν τελικά δεν αντεπεξήλθε), Jordan, Barkley, Stockton. Μετά είχαμε αυτό του ’96, με Allen Iverson, Marcus Camby, Ray Allen, Kobe Bryant, Peja Stojakovic, και Steve Nash να είναι τα πιο φανταχτερά (αλλά όχι τα μόνα) δυνατά χαρτιά. Είχαμε την τάξη του 2003 με LeBron James, Carmelo Anthony, Chris Bosh, Dwayne Wade να καθορίζουν την σύγχρονη εποχή του ΝΒΑ. Και ήταν χρονιές όπως αυτή του 2011 που δεν γέμιζε αρχικά το μάτι, αλλά έχουν αρχίσει να παίρνουν τη ρεβάνς. Το 2007 o Kevin Durant επιλέχθηκε 2ος, αλλά αυτό δε ήταν καθόλου παράλογο πριν τραυματιστεί ο Greg Oden και τελειώσει την καριέρα του, πριν καλά καλά την αρχίσει. Και από την άλλη είχαμε το 2009, όπου ο Hasheem Thabeet προτιμήθηκε έναντι του James Harden και του Stephen Curry. Οι Kenyon Martin, Michael Olowokandi και Kwame Brown γράφουν στο βιογραφικό τους ότι επιλέχθηκαν στο #1 σε draft, στο ίδιο άθλημα που ο Karl Malone επιλέχθηκε 13ος κι ο Larry Bird 6ος.
Μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί και το draft που έγινε στις 17 Ιουνίου 1986 στο Madison Square Garden της Νέας Υόρκης. Το συγκεκριμένο draft έχει περάσει στην ιστορία σαν ”το καταραμένο draft”. O λόγος είναι ότι υπήρξαν κάμποσες (και ειδικά μία συγκεκριμένη) περιπτώσεις παικτών που δεν απέδωσαν ποτέ σύμφωνα με το ταλέντο τους, λόγω εμπλοκής με τα ναρκωτικά. Κι όντως έτσι έγινε. Με μια δεύτερη ματιά, όμως, μπορεί να διαπιστωθεί πως στις πιο κάτω θέσεις έδωσε εξαιρετικές περιπτώσεις παικτών, που έκαναν σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ, παίκτες θρύλους του Ευρωπαϊκού μπάσκετ που αργότερα δοκίμασαν και στην από ‘κει πλευρά του Ατλαντικού και μερικούς γνώριμούς μας στα Ελληνικά γήπεδα.
Οι χαμένες καριέρες….
Στο #1 το 1986, το Cleveland επέλεξε τον Brad Daugherty, έναν center από το πανεπιστήμιο της North Carolina. O Daugherty θεωρείται ένας από τους καλύτερους ψηλούς που πέρασαν ποτέ από τους Tar Heels, ενώ είναι ένας από τους 50 καλύτερους κολεγιόπαιδες όλων των εποχών στην περιφέρεια της Ανατολικής Ακτής. Στο ΝΒΑ αγωνίστηκε 9 χρόνια στους Cavs, ήταν 5 φορές all star και πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας μέχρι να εμφανιστεί ο LeBron. Αποσύρθηκε μόλις στα 28 του χρόνια, λόγω χρόνιων προβλημάτων στην μέση του, και πλέον περιγράφει αγώνες NASCAR και κολεγιακού μπάσκετ. Eν μέρη κομμάτι της ”κατάρας”, μιας και μεν η καριέρα του δεν επηρεάστηκε από τα ναρκωτικά, αλλά ούτε αυτός κατάφερε να αποδώσει αυτό που αναμενόταν.
Το #2 του draft ήταν αυτό που λέμε “όλα τα λεφτά” και ο βασικός λόγος της κατάρας που το ακολουθεί. Ο λόγος για το μεγαλύτερο “what if?” στο μπάσκετ, τον Len Bias. O Bias ήταν ένας προικισμένος forward από το πανεπιστήμιο του Maryland. Έπαιξε 4 χρόνια στο κολλέγιο και ήταν πολλαπλές φορές all-American και καλύτερος παίκτης της περιφέρειας. Ήταν εξαιρετικός αθλητής, χωρίς όμως να υστερεί σε μπασκετικό IQ και ικανότητα στο σουτ. Οι συγκρίσεις με τον sophomore τότε Jordan ήταν αναπόφευκτες. Ο Bias επιλέχτηκε από τους Boston Celtics που στο πρόσωπό του έβλεπαν τη μετάβαση στην μετά Larry Bird περίοδο που είχε αρχίσει να πλησιάζει. Δύο μόλις μέρες μετά το draft ο Bias πέθανε από αρρυθμία που του προκάλεσε υπερβολική δόση κοκαΐνης. Ο Bias συχνά αναφέρεται σαν ο καλύτερος παίκτης που δεν έπαιξε ποτέ σε επαγγελματικό επίπεδο.
Στο #3 και στο #6 βλέπουμε τους Chris Washburn και William Bedford. Παίκτες με μικρότερες προοπτικές από αυτή του Bias, παρόλα αυτά όμως, με περγαμηνές για σοβαρή καριέρα. Αμφότεροι περιπλανήθηκαν για κάποια χρόνια σε διάφορες ομάδες, ο Bedford πήρε κι ένα πρωτάθλημα με τους Pistons, αλλά αυτό που χαρακτήρισε τις καριέρες τους ήταν συνεχή θέματα και τιμωρίες για κατοχή και χρήση ναρκωτικών, συμμετοχή σε υποδεέστερα πρωταθλήματα και το γεγονός ότι ποτέ δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες που υπήρχαν για εκείνους.
Στην 7η επιλογή οι Dallas Mavericks διάλεξαν ένα παίκτη που πέρασε κι από τα δικά μας γήπεδα: τον Roy James Tarpley. Ο Tarpley μπήκε με φόρα στο ΝΒΑ και κατάφερε να είναι στην πρώτη πεντάδα των rookies το 1987, αλλά και να κατακτήσει το βραβείο του 6ου καλύτερου παίκτη το ’88. Κάπου εκεί όμως ξεκίνησαν και τα προβλήματα, αφού στο διάστημα ’89-’91 τιμωρήθηκε τρεις φορές από το πρωτάθλημα κι αφού αγωνίστηκε σε Άρη και Ολυμπιακό, επέστρεψε στους Mavs το 1994 για να παραβιάσει και πάλι τους όρους περί χρήσης ναρκωτικών και αλκοόλ και να αποβληθεί, οριστικά αυτή τη φορά, από το ΝΒΑ. Στο μεσοδιάστημα κατέκτησε το κύπελλο Κυπελλούχων με τον Άρη το ’93 και, όντας πρώτος rebounder στην Euroleague, έφτασε μέχρι τον τελικό του Tel Aviv με τον Ολυμπιακό σαν το απόλυτο φαβορί. Το βράδυ πριν τον τελικό είχε στο πρόγραμμα ξύλο στο ξενοδοχείο και ποδόγυρο με μπόλικο αλκοόλ στην πρωτεύουσα του Ισραήλ, με τη μέρα που ακολουθεί να περιλαμβάνει μια απρόσμενη ήττα από την Μπανταλόνα. Μετά τον οριστικό αποκλεισμό το 1994, έπαιξε και πάλι στην Ελλάδα σε Ηρακλή και Έσπερο Καλλιθέας, έπαιξε στην Κύπρο, και έφτασε μέχρι τη Ρωσία και την Κίνα. Παρόλα τα θέματά του οι μέσοι όροι του στο ΝΒΑ είναι 12,6 ppg και 10 rpg και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά που θα μπορούσε να φτάσει.
….και οι υπόλοιπες περιπτώσεις
Στο #8 βρίσκουμε τον Ron Harper. Ο Harper πέρασε τα εννιά πρώτα χρόνια της καριέρας του σε Cavaliers και Clippers σαν σκόρερ, και μάλιστα καλός, με μέσο όρο 19,4 ppg. Στις επόμενες 7 χρονιές σε Bulls και Lakers είχε κάτω από το μισό (7,4 ppg), αλλά κατέκτησε 5 δαχτυλίδια ως το 2001 που αποσύρθηκε. Not bad!
Συνεχίζουμε προς τα κάτω και συναντάμε στο #11 τον John Salley των τεσσάρων πρωταθλημάτων με Pistons, Bulls και Lakers και ενδιάμεσο πέρασμα από τον Παναθηναϊκό του Malcovic. Στο #14 έχουμε τον Walter Berry, με μια φανταστική καριέρα στο κολέγιο, όπου το 1986 κατέκτησε και τα τρία κολεγιακά βραβεία που υπάρχουν, τα ”John Wooden”, ”Adolph Rupp” και ”Oscar Robertson” Trophies. Στο ΝΒΑ έμεινε μόλις 4 χρόνια κι έκανε την καριέρα του στην Ευρώπη και κυρίως στην Ελλάδα που αγωνίστηκε με Ολυμπιακό, Άρη και ΠΑΟΚ (μάλιστα δις σε αυτές τις ομάδες) και από ένα πέρασμα σε Ηρακλή και Μακεδονικό. Αγωνίστηκε σε Ιταλία, Σλοβενία και Βενεζουέλα, με το κύπελλο Ελλάδας το 1999 να είναι το σημαντικότερό του επίτευγμα εκτός κολεγίου.
Προσπερνάμε στο #15 τον Dell Curry, πατέρα του Stephe,n και στο #23 τον, επίσης, γνωστό μας από τον ΠΑΟΚ, Kenneth Barlow, και βλέπουμε στο #22 τους Magic να επιλέγουν τον Scott Skiles. O Skiles αγωνίστηκε όλη του την καριέρα στο ΝΒΑ, πλην της μιας χρονιάς που φόρεσε τα χρώματα του ΠΑΟΚ. Το μεγάλο του επίτευγμα βέβαια, παραμένουν οι 30 (!) assists στον αγώνας κόντρα στο Denver στις 30 Δεκέμβρη 1990, επίδοση που αποτελεί μέχρι και σήμερα ρεκόρ NBA.
Και κάπου εδώ ξεκινάνε οι ακόμα πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Στο #24 (τελευταίο pick πρώτου γύρου) οι Trail Blazers επιλέγουν έναν τύπ
ο που είναι 2,21 και τρέχει/σουτάρει/πασάρει σαν guard. Έναν από τους καλύτερους παίκτες όλων των εποχών: τον Arvydas Sabonis. Τον παίκτη που απέκλεισε τους Αμερικάνους από τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ το 1988 και ανάγκασε τον David Robinson να παραδεχτεί ότι αν πήγαινε στο ΝΒΑ στο prime του, πολλά πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Ο Sabonis έκανε μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη και πήγε στα 31 στο ΝΒΑ ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, και παρόλα αυτά έφτασε δύο συνεχόμενες seasons στους Τελικούς Δυτικής Περιφέρειας, όπου οι Blazers αποκλείστηκαν αμφότερες από τους μετέπειτα πρωταθλητές Spurs και Lakers, τo 1999 και το 2000, αντίστοιχα.
Στο #25 επιλέχθηκε από το Dallas o Mark Price, αλλά ανταλλάχτηκε την ίδια μέρα στους Cavaliers, όπου πέρασε σχεδόν όλη του την καριέρα, όντας ένας από τους καλύτερους παίκτες στην ιστορία της ομάδας. Τέσσερις φορές all-star, δυο φορές νικητής του διαγωνισμού τριπόντων και μέλος της καλύτερης πεντάδας του πρωταθλήματος για το 1993 δεν ήταν κι άσχημα για τον απόφοιτο του Georgia Tech.
Και χρειάστηκε να φτάσουμε στο #27 για να βρούμε, όχι τον καλύτερο παίκτη, από άποψη ταλέντου, αλλά, σίγουρα, εκείνον που έκανε την σπουδαιότερη καριέρα. Βαμμένα μαλλιά, πολύ ξύλο, περισσότερα σκουλαρίκια κι ακόμα πιο πολλά τατουάζ, παρουσίαση βιβλίου με νυφικό, σχέσεις (μεταξύ άλλων) με την Carmen Electra και τη Madonna, και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, δύο βραβεία καλύτερου αμυντικού, εφτά (συνεχόμενες) χρονιές πρώτος σε rebounds, μέλος από το 2012 του Hall of Fame και 5 δαχτυλίδια πρωταθλητή. Είναι ο πρώτος παίκτης που δεν λέγεται Chamberlain ή Russell που συναντάμε στη λίστα με τους μεγαλύτερους μέσους όρους σε rebounds ανά χρονιά, ενώ από τις οχτώ καλύτερες επιδόσεις μετά το 1973 οι πέντε είναι δικές του, συμπεριλαμβανομένων των δύο πρώτων. Ο μεγάλος Dennis Rodman είναι ένας από τους καλύτερους power forwards στην ιστορία του αθλήματος και η περίπτωσή του αξίζει το δικό της (μακροσκελές) αφιέρωμα.
Στο #37 οι Blazers επέλεξαν ένα center που αγωνίστηκε για μια χρονιά στο North Carolina State, αλλά δεν έπαιξε ποτέ στο ΝΒΑ. Τί μας ενδιαφέρει; Επειδή πρόκειται για τον Παναγιώτη Φασούλα. Αγωνίστηκε σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, κατέκτησε 5 πρωταθλήματα και 3 κύπελλα Ελλάδας, μια φορά την Ευρωλίγκα, μια φορά το κύπελλο Saporta και, βέβαια, ένα χρυσό κι ένα ασημένιο μετάλλιο στα Ευρωμπάσκετ της Αθήνας και του Ζάγκρεμπ το 1987 και 1989 αντίστοιχα.
Λίγο πριν τελειώσει και ο δεύτερος γύρος, συγκεκριμένα στο #46, οι Phoenix Suns επέλεξαν τον τωρινό τους προπονητή, τον Jeff Hornacek. Ο Hornacek, έκανε την καριέρα του κυρίως σε Suns και Jazz, με ένα ενδιάμεσο πέρασμα από τους 76ers, ήταν μια φορά all-star, ενώ ήταν βασικό στέλεχος της Utah τα δυο χρόνια που έφτασαν ως τους τελικούς, για να χάσουν ισάριθμες φορές από τους Bulls, τη διετία 1997-1998.
Το καλύτερο έμεινε για το τέλος, αλλά πρώτα θα αναφερθούν δυο παίκτες που, η αλήθεια είναι ότι δεν έκαναν σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και στην Ευρώπη. Ο Alexander Volkov (#134) έπαιξε 2 σεζόν στους Atlanta Hawks, έφτιαξε όμως το όνομά του στην Ευρώπη και με την εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης. Undrafted ήταν ένας ακόμα γνώριμός μας στην Ελλάδα, ο Stojan Vranković. O Montero θα θυμάται για πάντα την τάπα στον τελικό του Παρισιού.Στο ΝΒΑ αγωνίστηκε σε Celtics (μετά τον Άρη και πριν τον Παναθηναϊκό), Timberwolves και Clippers.
Για κερασάκι έχουμε την επιλογή των Portland Trail Blazers, μόλις στον 3ο γύρο του draft και συγκεκριμένα στο #60. Χαμηλά αρκετά για να μπορέσει κανείς να βρει παίκτη που θα κάνει κάτι αξιοπρόσεκτο, μάλλον. Οι Blazers όμως, αν και δεν το εκμεταλλεύτηκαν ποτέ, σε αυτό το pick είχαν την τύχη να διαλέξουν ένα θρύλο: τον Dražen Petrović. Ο Dražen, αφού κατέκτησε τα πάντα στην Ευρώπη, έκανε το άλμα για την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Έμεινε δυο σεζόν στο Portland κι όταν επιτέλους έφυγε και πήγε στους New Jersey Nets ήρθε και η αγωνιστική έκρηξη: κατέγραψε 21 ppg τις δυο πλήρεις σεζόν που αγωνίστηκε εκεί και καθιερώθηκε σαν ένας από τους καλύτερους shooting guards στου ΝΒΑ. Ο “πολύς” και φειδωλός στα κομπλιμέντα του Michael Jordan έχει δηλώσει πως ο Petrović ήταν ο μόνος αντίπαλος που τον αντιμετώπισε χωρίς να τον φοβάται. Το 2012 ο Anthony Morrow, ως παίκτης των Nets εκείνη τη σεζόν, συμμετείχε στον διαγωνισμό τρίποντων και το έκανε φορώντας τη φανέλα του Dražen, ως ένδειξη σεβασμού και εκτίμησης. Ο Reggie Miller που ήταν σχολιαστής δήλωσε ότι για εκείνον, ο Dražen ήταν ο καλύτερος σουτέρ τριών πόντων που είχε δει. Θα συνέχιζε να πρωταγωνιστεί στο ΝΒΑ; Θα ερχόταν πράγματι στην Ελλάδα, όπως έλεγαν οι φήμες της εποχής; Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ, μιας κι ο Mozart του μπάσκετ έφυγε νωρίς, μόλις στα 28 του χρόνια.
Κλείνοντας το παρόν άρθρο μπορούμε να συνοψίσουμε πως σίγουρα το draft του 1986 δεν ήταν το καλύτερο όλων των εποχών. Αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ ως τέτοιο. Εξαιρετικά ταλαντούχοι, παίκτες που επιλέχθηκαν στις πρώτες θέσεις, αιτιολόγησαν με τις πράξεις τους τη φήμη περί ”κατάρας” που το ακολουθεί. Πρόκειται όμως για ένα ιδιαίτερο draft, που σε μια δεύτερη ματιά, είναι ιδιαίτερα βαθύ σε ποιότητα, αλλά κυρίως περιέχει σημαντικά κομμάτια της μπασκετικής ιστορίας, τόσο του ΝΒΑ, όσο και του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, ενώ είναι ιδιαίτερη η σύνδεσή του με παίκτες που σημάδεψαν την ιστορία του αθλήματος στη χώρα μας.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
