Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η 2η του Μάρτη του 1962 θα είναι μια από τις πρώτες σελίδες στα μπασκετικά βιβλία. Ο λόγος; Εκείνη τη μέρα συνέβη ένα από τα πιο απίστευτα ρεκόρ του επαγγελματικού αθλητισμού, κάτι που στις μέρες μας φαντάζει αξεπέραστο, αν και την εποχή εκείνη δεν πήρε όση έκταση θα περίμενε κανείς.
Ο θύτης; Ένας από τους πλέον κυρίαρχους παίκτες που πέρασαν όχι μόνο από το μπάσκετ, αλλά γενικότερα από τον αθλητισμό. Ο Wilt Chamberlain. Υπεύθυνος για 71 στατιστικές πρωτιές σε κανονική διάρκεια, αγώνες playoffs και αριθμούς καριέρας. Η σεζόν 1961-1962 που διένυε, ήταν από μόνη της ένα ρεκόρ, μιας και στο τέλος μέτρησε 50,4 ppg, κάτι που φυσικά αποτελεί την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στο ΝΒΑ, 25,7 rpg που όσο αστείο κι αν φαίνεται έρχεται μόλις 3ο , μετά τα 27,2 rpg και τα 27 rpg που μέτρησε τις 2 προηγούμενες χρονιές του, και 48,5 mpg. Ναι σωστά! Σε ένα άθλημα που ο χρόνος παιχνιδιού είναι τα 48 λεπτά, εκείνος είχε κατά μέσο όρο 48,5. Αυτό το πέτυχε αγωνιζόμενος σε όλα τα λεπτά της χρονιάς, συν τα λεπτά των παρατάσεων, πλην μόλις 8 σε ένα παιχνίδι που αποβλήθηκε!
Η επίδοση, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ήταν μεταξύ σοβαρού και αστείου αναμενόμενη, για κάποιους από τους παίκτες της εποχής. Στα τρία προηγούμενα παιχνίδια εκείνης της εβδομάδας, είχε σκοράρει 67, 65 κι 61 πόντους. Δύο μήνες πριν, σε αγώνα που κρίθηκε μετά από 3 παρατάσεις, έσπασε το ρεκόρ της λίγκας σκοράροντας 78 πόντους απέναντι στους Los Angeles Lakers. Η προηγούμενη επίδοση ήταν οι 71 πόντοι του Elgin Baylor. O θρυλικός sportscaster των Lakers, Chick Hear, ρώτησε τον forward των Lakers, αν τον πείραξε που του πήρε το ρεκόρ, παίζοντας 15′ παραπάνω, με τον Baylor να απαντά πως δεν τον ενόχλησε, επειδή ”κάποια μέρα αυτός ο τύπος θα σκοράρει 100”. Ο αιώνιος αντίπαλός του, Bill Russell, είχε εξάλλου δηλώσει, ότι ο Wilt έχει το μέγεθος, την ικανότητα, την αντοχή και τη δύναμη να σκοράρει 100 πόντους.
Ενσταντανέ, λίγα δευτερόλεπτα αφού ο Wilt σκόραρε τον 100ο πόντο
Στις 2 Μαρτίου 1962 λοιπόν, το πρόγραμμα έλεγε ότι οι New York Knicks θα αντιμετωπίσουν τους Philadelphia Warriors. Με σκοπό να κερδίσουν νέους θεατές, ήταν συχνό το φαινόμενο, οι ομάδες να δίνουν αγώνες και σε άλλες πόλεις, εκτός από εκείνες που ήταν η έδρα τους. Το παιχνίδι λοιπόν, αν και είχε γηπεδούχους τους New York Knicks έγινε σε ένα μικρό γήπεδο στο Hershey της Pennsylvania. Τις επόμενες δεκαετίες και μετά την έκταση που πήρε το παιχνίδι, ήταν δεκάδες χιλιάδες όσοι πλησίαζαν τον Wilt λέγοντάς του ”ήμουν κι εγώ στο Madison Square Garden, τότε που σκόραρες τους 100 πόντους”, προκαλώντας τη θυμηδία του! Οι μόλις 4.124 θεατές που ήταν παρόντες δεν είχαν ιδέα ότι θα παρακολουθούσαν μια ιστορική βραδιά. Μάλιστα, οι περισσότεροι εξ αυτών είχαν πάει στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα μπάσκετ επίδειξης που θα γινόταν πριν το παιχνίδι του ΝΒΑ, ανάμεσα στους παίκτες των Philadelphia Eagles και των Baltomore Colts, που ήταν ομάδες ποδοσφαίρου! Το μπάσκετ εκείνη την εποχή, δεν ήταν ούτως ή άλλως τόσο διαδεδομένο όσο στις μέρες μας ακόμα και στην Αμερική. Το ΝΒΑ δεν ήταν στα λεγόμενα Major Sports League και υστερούσε σε θεαματικότητα ακόμα κι από το κολεγιακό μπάσκετ. Ο αγώνας δεν είχε τηλεοπτική κάλυψη κι έτσι δεν υπάρχει κανένα στιγμιότυπο του παιχνιδιού, παρά μόνο κάποιες φωτογραφίες, στερώντας τους φίλους του αθλήματος από πολύτιμα ντοκουμέντα, αλλά ενισχύοντας ακόμα πιο πολύ το μύθο της επίδοσης. Οι λιγοστές φωτογραφίες του παιχνιδιού, προέρχονται από ένα δημοσιογράφο του Assosiated Press ο οποίος όμως είχε πάει στο παιχνίδι όχι λόγω δουλειάς, αλλά σαν απλός θεατής με τον γιο του.
Εκείνη την εποχή στο ΝΒΑ δεν υπήρχαν ιδιωτικά αεροπλάνα, συνεντεύξεις τύπου, προετοιμασία των αθλητών πριν το παιχνίδι και γενικά όλα αυτά τα αυτονόητα που γνωρίζουμε στις μέρες μας. Έτσι οι παίκτες έφτασαν στο γήπεδο 4-5 ώρες πριν το τζάμπολ, οδηγώντας τα αυτοκίνητά τους ή παίρνοντας το τρένο. Όταν δε φτάνανε, για να χαλαρώσουν, άρχιζαν να παίζουν με διάφορα παιχνίδια που υπήρχαν σε ένα χώρο του γηπέδου.. Ο Wilt που την προηγούμενη νύχτα δεν είχε καν κοιμηθεί τριγυρίζοντας στην Νέα Υόρκη, επιδιδόμενος στο 2ο πιο αγαπημένο του άθλημα, που ήταν οι γυναίκες, έφτασε στο γήπεδο και σύμφωνα με τα λόγια του, σε ότι κι αν καταπιάστηκαν εκείνη τη μέρα, απλά δεν μπορούσε να αστοχήσει. Αρχικά ήταν τα φλιπεράκια και η σκοποβολή και συνέχεια είπε να κάνει το ίδιο και στον αγωνιστικό χώρο.
Απέναντί του, οι Knicks είχαν διαθέσιμο τον αναπληρωματικό τους center, Darrall Imhoff. O βασικός Phil Jordon, είχε δηλωθεί σαν άρρωστος εξαιτίας μιας γρίπης, αν και το πιθανότερο είναι να ήταν μεθυσμένος από το βράδυ πριν τον αγώνα.
Το παιχνίδι
Ο αγώνας ξεκίνησε χωρίς κάτι να προϊδεάζει για το τι θα ακολουθούσε. O Wilt έβαλε 23 πόντους με 10 rebound στην πρώτη περίοδο κι άλλους 18 στην δεύτερη, τελειώνοντας το ημίχρονο με 41 κάτι που δεν προκάλεσε πολύ μεγάλη έκπληξη, αφού ήταν αρκετές οι φορές που στο ημίχρονο είχε 30 ή 35 πόντους. Στην 3η περίοδο οι παίκτες των Knicks το μάρκαραν με triple- και quadruple-team, όμως ήταν αδύνατο να τον σταματήσουν. Έβαλε άλλους 28 φτάνοντας τους 69 και τότε όλοι άρχιζαν να υποψιάζονται, πως το νούμερο 100 που φανταζόντουσαν σαν θεωρητικά εφικτό, ίσως εκείνη τη μέρα γινόταν πραγματικότητα. Με 7’51’’ να απομένουν για το παιχνίδι, πέτυχε τον 79ο πόντο πετυχαίνοντας νέο ρεκόρ για την λίγκα, ξεπερνώντας το δικό του. Μέχρι ο εκφωνητής του αγώνα Dave Zinkoff, προλάβει να ανακοινώσει στο γήπεδο το νέο ρεκόρ για τη λίγκα, ο Chamberlain είχε ήδη φτάσει στους 81. Το κοινό άρχισε τότε να φωνάζει “Give it to Wilt! Give it to Wilt!”. Μετά από τους 80, ξεκίνησαν τα συνθήματα για τους 100, με τον Zinkoff να ανακοινώνει τον κάθε πόντο. Για να γίνει αυτό, το παιχνίδι κατέληξε σε παρωδία, με τους παίκτες των Knicks να κάνουν εσκεμμένα foul σε όλους πλην του Chamberlain, προκειμένου να μην γίνουν αρνητικοί πρωταγωνιστές στην ιστορία. Οι Warriors από την πλευρά τους, έκαναν κι εκείνοι ξανά foul, ώστε να ανακτήσουν την κατοχή. Ο ίδιος ο Chamberlain, για πολλά χρόνια δεν θεωρούσε το παιχνίδι αυτό αντιπροσωπευτικό του, μιας και για να πιάσει τους 100 πήρε πολλές άσχημες και τραβηγμένες προσπάθειες, που υπό άλλες προϋποθέσεις δεν θα επιχειρούσε. Με 46’’ να απομένουν, είχε φτάσει τους 98. Στην τελευταία επίθεση, προσπάθησε ανεπιτυχώς δυο φορές να σκοράρει και μετά από δύο επιθετικά rebounds, η μπάλα δεν πήγε σε εκείνον, αλλά στον συμπαίκτη του Joe Ruklick. Εκείνος αντί να πετύχει ένα εύκολο καλάθι, πέταξε τη μπάλα ψηλά κι ο Wilt απλά την έσπρωξε στο καλάθι. Το κοινό μπήκε στο γήπεδο προσπαθώντας να τον αγγίξει, ο Ruklick έτρεξε στη γραμματεία για να πιστωθεί την τελευταία ιστορική assist, ενώ ο Chamberlain στεκόταν στο κέντρο του γηπέδου χωρίς να αγγίξει την μπάλα στα τελευταία δευτερόλεπτα καθώς όπως έλεγε αργότερα «Oι 100 πόντοι ακούγονται καλύτερα από τους 102».
To φύλλο της στατιστικής έγραψε 100 πόντους και 25 rebounds, με 36/63 σουτ εντός παιδιάς και, το ακόμα πιο εξωπραγματικό για ένα παίκτη με 51% ποσοστό καριέρας, 28/32 ελεύθερες βολές. O Al Attles, παίκτης κυρίως με αμυντικό προσανατολισμό, σε εκείνο το παιχνίδι είχε 17 πόντους, με 8/8 σουτ και 1/1 βολές, με αποτέλεσμα να δηλώνει στα αποδυτήρια: ”Στο μοναδικό παιχνίδι που δεν αστοχούσα με τίποτα, πήγε κι έβαλε 100”. Οι Warriors κέρδισαν το παιχνίδι με 169-147 αλλά αυτό μάλλον πέρασε στα ψιλά. O Harvey Pollack, υπεύθυνος στατιστικής των Philadelphia Warriors, στα αποδυτήρια πήρε ένα κομμάτι χαρτί, έγραψε πάνω τον αριθμό 100 και το έδωσε στον Wilt να το κρατήσει. Έτσι τραβήχτηκε μια από τις πλέον διάσημες και σημαντικές αθλητικές φωτογραφίες και το παιχνίδι πέρασε στην ιστορία.
Δύο σημαντικά στοιχεία του παιχνιδιού μένουν ακόμα σκοτεινά, χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα τι έχει συμβεί. Το πρώτο αφορά αν το παιχνίδι ολοκληρώθηκε ποτέ. Σύμφωνα με τη στατιστική μετά από κάποια ώρα ο αγώνας συνεχίστηκε για τα υπόλοιπα 46”, με τον Ruklick να αστοχεί επίτηδες σε δυο ελεύθερες βολές για να δώσει την ευκαιρία στον Chamberlain για τους 102 πόντους. Πολλοί αναφέρουν πάντως (ανάμεσά τους κι ο ίδιος ο Chamberlain), ότι το παιχνίδι δεν τελείωσε ποτέ. Το 2ο, έχει να κάνει με τη μπάλα του παιχνιδιού. Το ένα σενάριο θέλει κάτοχο της μπάλας τον ιδιοκτήτη των Warriors, με τη μπάλα να χάνεται κατά τη μεταφορά της ομάδας στο San Francisco. To δεύτερο αναφέρεται σε κλοπή της μπάλας από κάποιον από τους θεατές που μπήκε στο γήπεδο μετά το τέλος του παιχνιδιού. Όπως είναι αναμενόμενο, αρκετές φορές έχουν εμφανιστεί επίδοξοι κάτοχοι σε πλειστηριασμούς. Μια τρίτη εκδοχή θέλει τον Wilt να έχει υπογράψει τη μπάλα, δίνοντάς την στον συμπαίκτη του Al Attles.
O guard των Knicks, Richie Guerin δήλωσε ενοχλημένος, πως οι Warriors παραβίασαν ένα άτυπο ηθικό κανόνα, εξευτελίζοντας τους αντιπάλους τους, λέγοντας παρόλα αυτά, πως κι αυτό να μην γινόταν, ο Chamberlain θα είχε σκοράρει 80 ή 85 πόντους. Ο Wilt από την πλευρά του, αντεπιτέθηκε με την γνωστή μετριοφροσύνη του λέγοντας ότι αν οι Knicks παίζαν σωστά θα τους είχε βάλει 140. Ο Red Auerbach μόλις έμαθε για την επίδοση δήλωσε γελώντας: ”Μα παίζει εναντίον κανενός”, με τον Bill Russell να χαμογελά και να λέει χαρακτηριστικά: “Τhe Big Fella finally did it”.
Το βράδυ μετά τον αγώνα, ο Chamberlain γύρισε στη Νέα Υόρκη που ήταν το σπίτι του, με το αυτοκίνητο ενός παίκτη των Knicks, καθώς και με άλλους 3 παίκτες. Στη διαδρομή κι ενώ τον είχε πάρει ο ύπνος, ξυπνούσε κατά διαστήματα και τους άκουγε να τον βρίζουν επειδή δεν τους σεβάστηκε και τους έβαλε 100 πόντους. Έτσι, μόλις τον άφησαν στο διαμέρισμά του, εκείνος τους ζήτησε συγνώμη.
Μετά από δυο ημέρες, στις 4 Μαρτίου, οι 2 ομάδες έπαιζαν ξανά μαζί, αυτή τη φορά στο Madison Square Garden, με τους Warriors να κερδίζουν και πάλι με 129-128, και το κοινό να αποθεώνει τον Center των Knicks Darrall Imhoff, μιας και ”κράτησε” τον Wilt στους 58 πόντους.
Πριν 3 χρόνια, στις 3 Μαρτίου 2012, στην 50η επέτειο του παιχνιδιού, το ΝΒΑ έφτιαξε το παρακάτω ντοκιμαντέρ, αφιερωμένο στο βράδυ που έγινε κάτι, που μάλλον δεν θα επαναληφθεί ποτέ ξανά.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
Τους 100 πόντους μπορεί κάποτε να τους ξεπεράσει κάποιος (αφού ο Κόμπι έβαλε 81 μόλις πριν λίγα χρόνια). Τους 50.4ppg όμως, ποτέ.
Σίγουρα είναι θεωρητικά εφικτό. Από την άλλη, ο Kobe σε ένα παιχνίδι που κι εκείνος ήταν σε δική του διάσταση (έχοντας στη διάθεσή του και το τρίποντο) χρειαζόταν ακόμα 19 για να τον φτάσει. Συμφωνούμε πάντως ότι 50,4ppg ούτε σε ηλεκτρονικό παιχνίδι με το gameplay στο rookie δεν είναι εύκολη υπόθεση! 🙂