Ball Hog’s Roundtable: The Legend of Kobe Bryant

Posted on Dec 5 2015 - 2:45pm by The Ball Hog

Στο Ball Hog δεν υπάρχει κι η μεγαλύτερη συγκέντρωση λατρείας και θαυμασμού, ούτε για τον μπασκετμπολίστα, ούτε για τον άνθρωπο Kobe Bryant. Παρόλα αυτά, το δεδομένο παραμένει πως πρόκειται για έναν από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες της γενιάς του και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα όλων των εποχών. Με αφορμή, συνεπώς τη δακρύβρεχτη ανακοίνωση της αποχώρησης του από την ενεργό δράση, οι συντάκτες του site μαζεύονται στην στρογγυλή τράπεζα των γραφείων και θυμούνται σημαντικές στιγμές από την πλουσιότατη σταδιοδρομία του.

Ballhog logo 2015-16 test
1. Aς ξεκινήσουμε λοιπόν. Ποια είναι η αγαπημένη μας φάση ή στιγμή από την καριέρα του Kobe Bryant;

Μήτσος Μαυράκης: Η κανονική περίοδος του 2006 είχε μόλις τελειώσει. Ο Kobe, σαν μέλος μιας ομάδας των Lakers με ελάχιστο ταλέντο, έχει μόλις κάνει την καλύτερή του χρονιά, τελειώνοντας σαν πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ με 35,2 πόντους ανά παιχνίδι. Στη ψηφοφορία για MVP βιώνει μια μεγάλη απογοήτευση, καθώς έρχεται μόλις τέταρτος και χάνει το βραβείο που προσδοκούσε, το οποίο καταλήγει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στα χέρια του Steve Nash. Στον πρώτο γύρο των playoffs, οι έβδομοι Lakers έρχονται αντιμέτωποι με τους δεύτερους Suns.

Και με το συγκλονιστικό φινάλε στο τέταρτο παιχνίδι παίρνει μια εμφατική εκδίκηση από τον Steve Nash, σκοράροντας δύο buzzer beaters(!!), σε ένα παιχνίδι το οποίο οι Lakers κέρδισαν έχοντας προηγηθεί μονάχα στα 2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος της  παράτασης.

Πέτρος Καούνης: Η στιγμή της διαδοχής. Η στιγμή της παράδοσης των σκήπτρων. Η μετάβαση από έναν παίκτη-σύμβολο, στον επόμενο. Η επιμονή του Stern να συντηρήσει το προϊόν βασιζόμενος στη γνωστή επιτυχημένη συνταγή.

Το παιχνίδι στις 28.03.2003 ανάμεσα στους Lakers του 25χρονου και ήδη star, Kobe και τους Wizards του 40χρονου, έκπτωτου βασιλιά MJ ήταν περισσότερο τελετή παράδοσης-παραλαβής παρά ένα παιχνίδι για τη regular season του NBA, καθώς θα αποτελούσε την τελευταία συνάντηση μεταξύ τους. Οι 55 πόντοι που πέτυχε ο Kobe (42 από αυτούς στο πρώτο ημίχρονο) στο συγκεκριμένο παιχνίδι ήταν απλά το περιτύλιγμα στη γιορτή που είχε στηθεί.

Σταύρος Μαρίνος: Σαν να ήταν σημάδι από τους θεούς. Στην πιο σκοτεινή περίοδο της ιστορίας των Sacramento Kings, σε ένα pre-season match, πριν το ξεκίνημα μιας σεζόν που εξελίχτηκε στη χειρότερή τους (17-65), έλαμψε σαν το πρώτο αστέρι λίγες ώρες πριν την αυγή, η καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Ήταν η φάση που ο Beno Udrih κατάπιε την ψυχή του Kobe Bryant.

Gus Χρυσοχού: Όσο κι αν δεν μου αρέσει, όσο και αν με πληγώνει ως Pippen fan, όσο κι αν ακόμα κι εγώ βλέπω εφιάλτες από εκείνο το ματς, η παρακάτω assist ήταν εκείνη που σημάδεψε το three peat των Lakers και την κυριαρχία τους στις αρχές των ’00s.

Δημήτρης Μαντζουκας: Αυτό, ή οποιοδήποτε άλλο τραμπουκίζει συμπαίκτες του σε προπονήσεις και αγώνες. Γεμάτο είναι το ίντερνετ. Δεν είναι ότι δεν έχω πρόσβαση σε video με εντυπωσιακά καρφώματα, είναι ότι περιστατικά σαν αυτά πραγματικά έχουν χτίσει την εικόνα που έχω για τον Bryant και με έχουν επηρεάσει περισσότερο ως προς το πως τον βλέπω ως αθλητή και ως άνθρωπο.

Νίκος Ραδικόπουλος: Ολόκληρο το απόσταγμα της μπασκετικής ιδιοφυΐας, και ιδίως του άκρατου εγωκεντρισμού, του Kobe Bryant συμπυκνώνεται στην παρακάτω φάση:

Γιάννης Χάτσιος: Το έτος είναι 2013, το πάλαι-ποτέ debate “Bryant ή LeBron” μοιάζει πλέον ανέκδοτο, και παρ’ ότι τα νούμερα δεν το αποτυπώνουν, το σώμα του Bryant έχει αρχίσει τη σταδιακή αποσύνθεσή του. Τα facial dunks έχουν γίνει αισθητά πιο αραιά, και στο παιχνίδι του κυριαρχούν τα ποσταρίσματα και τα jump-shots. Ασυμβίβαστος με τον πατέρα χρόνο και αποφασισμένος να δείξει ότι δεν έχει ξοφλήσει σαν superstar, τον Φλεβάρη θα ανοίξει σαν άλλος Μωυσής την άμυνα των Nets στα δύο. Αυτό ήταν το πρώτο statement. Το δεύτερο; Η απόδειξη του εμμονικού εγωισμού του και της ακραίας ανταγωνιστικότητας, όταν θα ταπώσει δύο φορές με μίσος τον LeBron James στο all-star game εκείνης της χρονιάς:

Λουκάς Μοσχούλας: Την σεζόν του τελευταίου πρωταθλήματος των Lakers με τον Shaq να έρχεται ως αντίπαλος πλέον στο Staple Center φορώντας την φανέλα των Heat. O Kobe κάνει ένα γεμάτο (από στατιστικής οπτικής) παιχνίδι με 33 πόντους, 7 rebounds, 3 assists και 3 κλεψίματα, δίνοντας και την νίκη με ένα buzzer beater τρίποντο εκτός ισορροπίας. Μην το δοκιμάσετε σπίτι δεν θα μπει.

Κοσμάς Καψάλης: Ανάμεσα στα πολλά ρεκόρ που έχει ο Bryant, είναι κι ένα που θέλω (και νομίζω πρέπει) να σπάσει. Ιδανικά από τον Steph Curry. Προφανώς κι αναφέρομαι στο ρεκόρ τριπόντων που έχει ο Kobe παρέα με τον Donyell Marshall1)αν είναι δυνατόν με 12 τρίποντα (τα εννιά από τα οποία ήταν συνεχόμενα). Μέχρι, αν κι όταν γίνει αυτό, το ρεκόρ θα ανήκει στον Kobe μιας και το πέτυχε πρώτος χρονικά στον αγώνα κόντρα στους Seattle SuperSonics το 2003.

Ballhog Spalding

2. Και πιο είναι το παιχνίδι του Kobe που έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στη μνήμη;

Μήτσος Μαυράκης : Ήταν η βραδιά που ο Kobe απέδειξε και έμπρακτα ότι δεν ήταν απλά ο Robin δίπλα στον Batman, που ήταν αναμφισβήτητα ο Shaq, αλλά πως είναι alpha male όσο και ο θηριώδης center. Ο Bryant είχε χάσει το προηγούμενο παιχνίδι λόγω τραυματισμού, που του είχε προκαλέσει ηθελημένα ο Jalen Rose, και βρισκόμασταν δυόμιση λεπτά πριν το τέλος της παράτασης, όταν και αποβλήθηκε με έκτο φάουλ ο O’Neal. Εκείνη είναι η στιγμή που πήρε ουσιαστικά για πρώτη φορά την ομάδα στις πλάτες του σκοράροντας οχτώ πόντους και δίνοντας την τρίτη νίκη στο Los Angeles, καθ’ οδόν για τον πρώτο από τους πέντε του τίτλους.

Κοσμάς Καψάλης: Μιας κι ο Μήτσος έγραψε για μια από τις πρώτες στιγμές που έδειξαν ότι ο Kobe μεγάλωσε, κι αφού απαντάω από τους πρώτους, σε μένα έκατσε να γράψω για το mainstream παιχνίδι. Ναι, ναι, για τους 81 λέμε. 22/1/2006, Κυριακάτικη αναμέτρηση στο Staples Center. Πλέον μοιάζουν όλα τόσο ταιριαστά για την παράσταση που έδωσε ο Kobe, αλλά κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν το έργο στην αρχή. Ο Shaq και τα ταλέντα του είναι στην South Beach και οι Λιμνάνθρωποι παραπαίουν με ένα roster, που εκτός του Bryant και του Odom, έχει μεταξύ άλλων πιθανοαπίθανων, τον Smush Parker, τον Chris Mihm και τον Kwame Brown. Μπαίνοντας στο 2ο ημίχρονο, οι Raptors είναι στο +18 με 69-51 και λίγο αργότερα με 71-53. Και κάπου εκεί ξεκινάει το καλό. Έχοντας ήδη 26 από το πρώτο ημίχρονο2)14 και 12 αντίστοιχα στις περιόδους, ξεκινάει να βομβαρδίζει από παντού τους Καναδούς. Βάζει τους 27 από τους 42 πόντους των Lakers στην τρίτη περίοδο, ροκανίζει τη διαφορά, και με κάρφωμα 1:10 πριν το τέλος του δωδεκάλεπτου, οι Lakers παίρνουν το προβάδισμα με 85-87. Στην τελευταία περίοδο το πιάνει από το ίδιο σημείο, σκοράρει τους 28 από τους 31 πόντους της ομάδας και με την υπόθεση νίκη να έχει τελειώσει, ξεκινάει το show και η κατάρριψη των ρεκόρ. Με τρεις βολές, φτάνει τους 64, κάνοντας νέα ατομική επίδοση, ξεπερνώντας τους 62 που πέτυχε ένα μήνα πριν κόντρα στο Dallas, σε ένα παιχνίδι που σίγουρα θα αναφερθεί πιο κάτω. Με δυο συνεχόμενα τρίποντα, φτάνει τους 70 και γίνεται ο πέμπτος στην ιστορία του ΝΒΑ που πετυχαίνει κάτι τέτοιο, μετά τους Wilt Chamberlain (6 φορές), David Thompson, Elgin Baylor, David Robinson. Στην επόμενη κατεβασιά, σκοράρει με δίποντο και φτάνει τους 72, ξεπερνώντας τους 71 του Baylor και πετυχαίνει με αυτόν τον τρόπο την καλύτερη επίδοση για το franchise των Lakers. Με ένα δίποντο κι άλλες δυο βολές έφτασε στους 76 και με κερδισμένο foul σε τρίποντο, είχε 3/3 βολές, φτάνοντας τους 79, πάνω από τον Wilt για την 2η επίδοση όλων των εποχών. Με ένα ακόμα ζευγάρι βολών, 40” πριν το τέλος, έφτασε τους 81, για να αποσυρθεί λίγα δευτερόλεπτα πριν ακουστεί η κόρνα με 18.997 θεατές να του δίνουν ένα μοναδικό standing ovation.

Στην τελική σούμα, ο Kobe Bryant είχε 81 πόντους3)κι 6 rebounds, 2 assists, 3 κλεψίματα, 1 block και 3 λάθη σε 42 αγωνιστικά λεπτά, έχοντας 28/46 σουτ (61%), 7/14 τρίποντα (54%) και 18/20 βολές (90%). Πέτυχε την δεύτερη καλύτερη επίδοση της ιστορίας, πίσω από τους 100 πόντους του Wilt Chamberlain και 55 στο 2ο ημίχρονο4)οι Raptors συνολικά είχαν 41, επίσης πίσω από τους 59 του Big Dipper στο ίδιο παιχνίδι. Σκόραρε το 66% των πόντων των Lakers και το 36% των συνολικών πόντων που μπήκαν στο παιχνίδι, με τα δυο νούμερα να είναι ρεκόρ. Τέλος, με μόλις λίγες φωτογραφίες κι ένα ηχητικό απόσπασμα να σώζονται από το παιχνίδι που έγινε το 1962 στο Hershey, ο Kobe πέτυχε την ψηλότερη επίδοση της ιστορίας, για την οποία έχουμε οπτικά ντοκουμέντα. Δυο χρόνια πριν, ξαναείδε το παιχνίδι και με την μετριοφροσύνη που τον διακρίνει, έγραψε στο twitter:

Πέτρος Καούνης: Τα παιχνίδια ανάμεσα στα οποία έχει να επιλέξει κάποιος για να απαντήσει στη συγκεκριμένη ερώτηση είναι υπερβολικά πολλά στη διάρκεια μιας τέτοιας καριέρας. Θα επιλέξω αυτό με το οποίο ο Kobe ανέβηκε ακόμα ένα σκαλί στην αναρρίχησή του προς το πάνθεον του παγκόσμιου basketball.

Για πολλά χρόνια, ο Kobe είχε βαρεθεί να ακούει πως ”δεν μπορεί να κατακτήσει δαχτυλίδι χωρίς τον Shaq” μετά τους τρεις συνεχόμενους τίτλους του 2000, 2001 και 2002. Ειδικά μετά τους χαμένους τελικούς του 2008, οι φωνές αυτές πλήθυναν ακόμα περισσότερο. Έψαχνε χρόνια να δώσει μια απάντηση στους επικριτές του και η ευκαιρία ήρθε στις 14.06.2009 στο 5ο παιχνίδι των τελικών του NBA εναντίον των Orlando Magic. Την επόμενη χρονιά το ξανάκανε με περισσότερο εμφατικό τρόπο, σε μια ιστορική σειρά τελικών απέναντι στους Celtics, αλλά η πρώτη φορά ήταν περισσότερο ξεχωριστή.

Ο Kobe πήρε από το χέρι τους Lakers, με την -πάντα πολύτιμη- βοήθεια του Zen Master από τον πάγκο, τους οδήγησε σε ρεκόρ regular season 65-17 και τους έφτασε μέχρι τους NBA Finals όπου και διέλυσε τους Magic με 4-1. Αυτοί οι Lakers είχαν στο rosters τους παίκτες όπως ο Pau Gasol, ο Derek Fisher, ο Lamar Odom, ο Andrew Bynum, ο Trevor Ariza, ο Jordan Farmar, ο Luke Walton, ο Vladimir Radmanovic, ο Sasha Vujacic και ο Josh Powell. Δεν το λες και roster πρωταθλητισμού… O Kobe ολοκλήρωσε τη season με 26,8 πόντους μ.ο., σουτάροντας με 46,7% και με 35,1% στα τρίποντα. Στα πέντε παιχνίδια των τελικών είχε 32,4 πόντους μ.ο., με 43% ποσοστό ευστοχίας και 36% στα τρίποντα σε 44 λεπτά συμμετοχής ανά παιχνίδι και πήρε φυσικά το βραβείο του MVP των τελικών.

Σταύρος Μαρίνος: Ανάμεσα στα αμέτρητα buzzer beaters, τα 134 over-40 points games, τις δεκάδες φάσεις αυτοσχέδιας μπασκετικής μαγείας, οφείλω να επιλέξω το παρακάτω βίντεο:

Gus Χρυσοχού: Η παρουσία του Kobe σε ένα ξεχασμένο παιχνίδι κόντρα στο Seattle, στις 15.04.2007. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Mickael Gelabale, ο Bryant τελείωσε το ματς με 50 πόντους (18-25 FG, 3-6 3pts, 11-13 FT), 8 rebounds, 3 assists, 2 κλεψίματα και μόλις 1 λάθος σε περίπου 42 λεπτά συμμετοχής. Αυτό ήταν και το δέκατο παιχνίδι της καριέρας του που πετύχαινε τουλάχιστον 50 πόντους. Bonus: Dat pass from Lamar…

Δημήτρης Μαντζούκας: Η ογδοντάρα ήταν εντυπωσιακή. Εντυπωσιακή ήταν όμως και η εμφάνιση του 2005 κόντρα στους Mavericks, όταν ο Kobe είχε πάρει φωτιά, σημειώνοντας 62 πόντους στα πρώτα τρία δωδεκάλεπτα. Αποσύρθηκε στο τέταρτο και δεν μάθαμε που θα μπορούσε να φτάσει, αλλά το κατόρθωμα του γίνεται πιο εντυπωσιακό, με δεδομένο ότι όσο ήταν στο παρκέ οι Mavs σκόραραν 61 πόντους, έναν λιγότερο από αυτόν δηλαδή.  Dallas 61-62 Kobe.

Γιάννης Χάτσιος: Το παιχνίδι που αναφέρει ο Μαντζούκας γέννησε το ερώτημα, “τι θα γινόταν αν έμενε μέσα”, η απάντηση όμως δόθηκε λίγο μετά, με τους 81 απέναντι στους Raptors. Θα γυρίσω τον χρόνο στον Μάρτιο του 2006 στο Staples Center, όπου οδήγησε τους Lakers στη νίκη επί των Blazers στην παράταση, με 65 πόντους και 8/12 τρίποντα:

Αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του τι ήταν ο Kobe όταν ένιωθε ζεστός. Σουτ δίχως δέκατο του δευτερολέπτου δισταγμό, ανήκουστα fallaways που βρίσκουν μόνο διχτάκι και παρωπίδες.

Δύο χαρακτηριστικές φάσεις; Στο 1:12 του video, το καλάθι και φάουλ που παίρνει πίσω από το κέντρο, και στο 5:02 το συγκλονιστικό footwork για να εκτελέσει ένα εκτός λογικής σουτ βγαλμένο από τα εφηβικά όνειρα του Nick Young, το οποίο βάζει και κλειδώνει τη νίκη των Lakers.

Λουκάς Μοσχούλας: Ως hater του Kobe τα αγαπημένα παιχνίδια του είναι αυτά που τα σπάει. Φέτος μου έχει δώσει πολλά παιχνίδια να χαίρομαι να παρακολουθώ5)αν και δεν το κάνω, δεν είμαι τόσο μαζοχιστής, αλλά αυτό που θυμάμαι πιο χαρακτηριστικά είναι το 2012 ένα κακό γενικότερα παιχνίδι απέναντι στους Hornets όπου είχε 3/21 σουτ με 11 points, 3 rebounds, 5 assists και 3 κλεψίματα. Παρόλα αυτά είναι τόσο άτιμος που με δικό του τρίποντο βάζει την ομάδα του μπροστά στα 20.2 δευτερόλεπτα πριν το τέλος δίνοντας της την νίκη.

Νίκος Ραδικόπουλος: Μεγάλωσα ως Laker fan. Και δη αρκετά παθιασμένος με την ομάδα. Θέλω να λέω πως πρόλαβα να δω τον Magic in his prime, αλλά η αλήθεια είναι πως, γεννηθείς το ’81, είδα μόνο το second coming του. Από την πρώτη περίοδο περισσότερο έχω σκόρπιες εικόνες από τα videos που έχω δει, παρά πραγματικές αναμνήσεις από το showtime την εποχή που αυτό λάμβανε χώρα. Την ομάδα συνέχισα να την παρακολουθώ στενά και στο δεύτερο μισό των ’90s, την εποχή Jones, Divac και Van Exel και μέρα γιορτής ήταν εκείνη που υπέγραψε τον Shaq. Τον Shaq τον λάτρευα! Μπορώ άνετα το παρόν roundtable να το γυρίσω σε μια ωδή για τον άνθρωπο και τον παίχτη O’Neal. Ποτέ δεν συγχώρεσα στον Kobe ότι έβαλε τον εγωισμό του πάνω από την ομάδα και έδιωξε τον Shaq από αυτή, όταν ο πιο dominant παίχτης της περιόδου ήταν ακόμα στα καλύτερά του, αντί να περιμένει ο χρόνος να κάνει τη μετάβαση των σκήπτρων σε αυτόν λίγα χρόνια αργότερα, στερώντας έτσι τουλάχιστον ακόμα τέσσερα πρωταθλήματα στα ’00s από τους Lakers. Παρόλα αυτά εξακολουθούσα να παρακολουθώ τα εγωιστικά ανθραγαθήματά του με τα χρυσομώβ χρώματα της ομάδας. Μέχρι και την 10η Γενάρη του 2013. Εκείνη τη μέρα οι Lakers έπαιζαν στο Miami κόντρα στους Big-3 των Heat. Το ματς έχει την αναμενόμενη ένταση. Οι ομάδες έχουν ξεκινήσει κοντά στο σκορ, ώσπου κάποια στιγμή τέλη πρώτου δεκαλέπτου ο Kobe πάει στον πάγκο. Οι Lakers ξεκινούν να κάνουν το προφανές, να ταϊζουν τον Dwight, που ακόμα ήταν αθλητής και μπασκετμπολίστας, και στο roster των Heat δεν υπήρχε αντίπαλος να τον μαρκάρει. Και ξεκινάει το πάρτι. Ο Howard τους βάζει μέσα στα καλάθια και οι Lakers τρέχουν σερί και ανοίγουν τη διαφορά. Μέχρι που ο Kobe ξαναπατάει παρκέ. Τελειώνουν οι πάσες και ξεκινάει διαδοχικά isos από το αριστερό elbow με τον LeBron να τον μαρκάρει. Aναχρονιστικό heroball. H διαφορά πάει ταχύτατα περίπατο και οι Lakers χάνουν το παιχνίδι. Η στατιστική έγραψε για τον Kobe 11/19, 28 πόντους και 9 assists. “Super” θα πει κανείς, ακόμα και για Kobe. Μόνο που ο, χωρίς κανέναν να μπορεί να τον μαρκάρει, Howard πήρε όλες κι όλες εννιά προσπάθειες στο παιχνίδι… Είναι η μέρα που υποσχέθηκα στον εαυτό που πως αυτό το χτικιό δεν το ξαναβλέπω μιας και είναι μπάσκετ που ούτε σε ανοιχτό θα καταδεχόμουν να δω ή να συμμετάσχω. Συνεπώς, σίγουρα όχι το αγαπημένο, αλλά το πιο έντονο ματς που θυμάμαι από τον Kobe είναι εκείνο που διατάραξε τη σχέση μου με την ομάδα μου.

mini logo

3. Από τη σωρεία παιχτών που πέρασαν από το πλάι του σε αυτή την τόσο γεμάτη και εντυπωσιακή καριέρα του Kobe, με τόσους εξ αυτών να τον αποθεώνουν, αλλά και άλλους τόσους να τρέχουν μακριά του μειδιάζοντας, ποιος είναι ο συμπαίκτης του που ξεχωρίζουμε;

Μήτσος Μαυράκης: Ίσως ο παίκτης που περισσότερο ταίριαξε με τον Kobe στο μετέπειτα στάδιο της καριέρας του να ήταν ο Metta World Peace. Ο -πάλαι ποτέ- Ron Artest έχοντας κάνει το πρώτο και πιο θαρραλέο βήμα της αποδοχής των προσωπικών του προβλημάτων, φαινόταν σαν ο άνθρωπος που κατάλαβε ειλικρινά την ψυχωσική εμμονή του Kobe και την αποδέχτηκε πλήρως, δίχως να συγκρουστεί μαζί του. Ταίριαξαν απόλυτα, καθώς συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον τέλεια σαν πλάγιοι και αυτό δεν φάνηκε καλύτερα από το buzzer beater του τότε επονομαζόμενου ακόμα τότε Ron Artest, που σκότωσε το Phoenix στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας το 2010.

Κοσμάς Καψάλης: Εδώ θα κλέψω λίγο και δεν θα πω αγαπημένο συμπαίκτη, αλλά τον αγαπημένο αντίπαλο, ή τέλος πάντων, τον παίκτη που τον ζόρισε όσο λίγοι6)πρέπει άλλωστε να δικαιολογήσω και το CV μου!. Για μια σειρά ετών ήταν ξεκάθαρα τα καλύτερα SGs του πρωταθλήματος και, μαζί με τον χοντρό και τον κοντό, οι καλύτεροι παίκτες του ΝΒΑ. Κάθε μονομαχία του Kobe με τον Tracy McGrady ήταν σίγουρο πως δεν θα είναι βαρετή, ανεξάρτητα με το ποιος χαμογελούσε στο τέλος κι αυτό δεν είχε κανένα πρόβλημα να το παραδεχτεί ο Kobe στον Jimmy Kimmel.

Πέτρος Καούνης: Η σωστή απάντηση είναι μία και μοναδική και είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Οκ, ας αφήσουμε την πλάκα και ας απαντήσω σοβαρά. Μα φυσικά ο Shaq. Έχουν αφήσει ιστορία οι κόντρες τους στις χρονιές των τριών συνεχόμενων πρωταθλημάτων, εκτός γηπέδου, για το ποιος θα είναι το πρώτο όνομα στη μαρκίζα, αλλά όταν μέσα στο γήπεδο αποφάσιζαν να συνεργαστούν, τότε δεν υπήρχε κανείς να τους σταματήσει.

Χαρακτηριστική στιγμή η παρακάτω φάση, που την ανέφερε κι ο Gus προηγουμένως, από το έβδομο παιχνίδι των Western Conference Finals, 06.04.2000 απέναντι στους Blazers του Pippen. Το παιχνίδι έχει ουσιαστικά κριθεί με τους Lakers να έχουν πάρει τη νίκη-πρόκριση για τους τελικούς του NBA (όπου θα κατακτήσουν το πρώτο από τα τρία σερί τρόπαια), αλλά οι Kobe και Shaq θέλουν να βάλουν το κερασάκι στην τούρτα με αυτό το Alley-Oop Dunk του Shaq μετά από πάσα του Kobe. Αξίζει να δει κάποιος όλο το παιχνίδι πάντως για να απολαύσει το comeback των Lakers στην τελευταία περίοδο.

Για να αποκτήσει κάποιος μια σφαιρική εικόνα γύρω από τη σχέση αυτόν των δύο τεράστιων παικτών, ας διαβάσει το παρακάτω σενάριο του Grantland7)R.I.P. κι ας ακούσει το παρακάτω freestyle του Shaq αφιερωμένο στον Kobe, σε μια περίοδο που οι σχέσεις τους βρισκόντουσαν στην κόψη του ξυραφιού. How my ass tastes, λοιπόν:

Και φυσικά το tweet του Shaq μετά την ανακοίνωση της απόφασης για αποχώρησης του Kobe στο τέλος της season, που ράγισε καρδιές.

Σταύρος Μαρίνος: Μόλις είχε τελειώσει η σεζόν 2004-05, με τον Kobe να έχει πιάσει 35 πόντους μέσο όρο, για την καλύτερη επιθετικά χρονιά του, αλλά και τους Lakers να μένουν εκτός playoffs μετά από 11 χρόνια. Το MVP award είχε καταλήξει στον Steve Nash, κι ο Kobe, γνωστός για την αίσθηση αδελφοσύνης, αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης στους συμπαίχτες του, δήλωνε δημόσια:

“Steve, μπορεί να κέρδισες το MVP, αλλά είχες καλούς συμπαίχτες. Εγώ έπαιζα με τον Smush Parker. Εσύ είχες τον Barbosa (στα guards). Εγώ είχα τον Smush Parker και τον Kwame Brown. Θεέ μου!”

“Ο Parker ήταν ο χειρότερος όλων. Δεν θα έπρεπε να παίζει στο NBA, αλλά η διοίκηση ήταν πολύ φτηνή, κι αντί να πάρουμε PG, τον αφήσαμε στην ομάδα.”

“Με ρωτάτε γιατί έπαιρνα τόσα πολλά σουτ; Είχαμε βασικό PG τον Parker, και τον Tierre Brown για backup”, ανέφερε γελώντας. “Θα πάρω 45 σουτ σε κάθε αγώνα. Τι περιμένεις; Να πασάρω στον Chris Mihm; Στον Chris Mihm!!;;”

Gus Χρυσοχού: Αν και έπαιξε μόλις ένα χρόνο στο Los Angeles, ο Caron Butler είχε παραπάνω από θετική επιρροή στον Kobe8)his words. Και όταν στα 20 χρόνια καριέρας επιλέγεις κάποιον που συνεργάστηκες μαζί του για μόνο μία σεζόν, τότε αυτό κάτι σημαίνει. Αμφότεροι ήρθαν κοντά σε φιλικό επίπεδο, με τον Bryant μάλιστα να προλογίζει το βιβλίο του Butler.

kb

Δημήτρης Μαντζούκας: Ξερά: ο Lord of the Rings Robert Horry. Για το μοναδικό coolness του.

Νίκος Ραδικόπουλος: O πιο κυρίαρχος παίκτης της εποχής, με τον οποίον κατέκτησαν τρία πρωταθλήματα και πήγαν σε τέσσερις τελικούς. Και, ειλικρινά, οι μόλις τρεις τίτλοι ήταν το ελάχιστο για αυτήν ήταν ομάδα, καθώς είχαν το υλικό για να χτίσουν μια αυτοκρατορία με επιδόσεις που θα συγκρίνονται μονάχα με τους τεράστιους Celtics του Bill Russell. Και, όπως ανέφερα και προηγουμένως, σαν οπαδός των Lakers δεν θα συγχωρήσω ποτέ από τον Bryant το γεγονός πως ο εγωισμός του έγινε η αιτία να αποχωρήσει από την ομάδα ο σπουδαιότερος συμπαίκτης που θα είχε ποτέ: ο Shaquille O’Neal.

Γιάννης Χάτσιος: Smush Parker, no question about it!

smush

Να ξεκινήσουμε από τον θρύλο του στα courts της Νέας Υόρκης; Από το αξέχαστο πέρασμά του από τον Άρη; Το λιγότερο αξέχαστο πέρασμά του από τον Ηρακλή; Ή μήπως τη φορά που έσωσε την παγκόσμια οικονομία;

Η επιλογή είναι πανεύκολη, όσο κι αν ο D.J. Mbenga τριβελίζει το μυαλό μου.

Λουκάς Μοσχούλας: Α ρε Χάτσιο, τι μου θύμισες τώρα. Τέλος πάντων… Θα επιλέξω τον Matt Barnes, ο οποίος υπήρξε και συμπαίκτης του οπότε έχω κάθε δικαίωμα να τον τοποθετήσω σε αυτή την κατηγόρια, ακόμα και αν εμένα μου έχουν μείνει οι μονομαχίες τους ως αντίπαλοι.

fb profil pic
4. Τελευταία ερώτηση και μια από τις πλέον πολυσυζητημένες. Τι ήταν τελικά ο Kobe Bean Bryant για το μπάσκετ; Ένας τεράστιος Hero ή ο πιο δυσκολοκατάβλητος Villain της τελευταίας πίστας;

Gus Χρυσοχού: Βέβαια Villain. Εδώ πια μιλάμε σε προσωπικό επίπεδο. Σιχαίνομαι ό,τι έχει να κάνει με ball hogging, με μοναδική εξαίρεση να αποτελεί το παρόν site, φυσικά!. Το κατανοώ μόνο σε περίπτωση Iverson, που πονούσαν τα μάτια μας με το τι είχε τριγύρω του. Ο Kobe αποτελεί αναμφίβολα σημείο αναφοράς για το μπάσκετ και μία από τις αναπόσπαστες φιγούρες του, δουλευταράς, competitor, αλλά ήταν και θα είναι στο αιώνα τον άπαντα ένας εκ των ορισμών του Ball Hog9)Ο Σταύρος υπενθυμίζει πως διαφωνεί με αυτό. Να με συμπαθάτε, λοιπόν, που βλέπω κι άλλα πράγματα σε ένα ματς μπάσκετ, εκτός από το σκοράρισμα.

Πέτρος Καούνης: Και μόνο που ο Kobe μπορεί να ενταχθεί ως προσωπικότητα και στις δύο κατηγορίες, είναι κερδισμένος. Έχτισε το δικό του legacy, φυσικά με τη βοήθεια του Stern για την προώθηση του προϊόντος, μετά από αυτό του MJ. Ήταν αυτός που μέχρι στιγμής κατάφερε να τον πλησιάσει στη στρατόσφαιρα του παίκτη-συμβόλου για ολόκληρο το NBA. Οι haters του ανά την υφήλιο είναι τόσο φανατισμένοι όσο και οι ένθερμοι υποστηρικτές του και αυτό λέει πολλά.

Στο φανταστικό σύμπαν του NBA (παράλληλο με αυτό της Marvel και της DC) o Kobe θα ήταν ο μοναχικός, εγωιστής ήρωας που θα είχε σοβαρότατα θέματα με τη σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα του και ό,τι πράξη και να έκανε δεν θα αποσκοπούσε στο να σωθεί η ανθρωπότητα, αλλά στο να “ταΐσει” το ηρωικό Υπερεγώ του. Αν ήταν χαρακτήρας της Marvel τότε σίγουρα θα ήταν ο Punisher. Αν ήταν χαρακτήρας της DC θα ήταν μάλλον ο Batman.

Δημήτρης Μαυράκης: Θα ήθελα να μιλήσω για ένα κύριο που ενηλικιώθηκε στην Ιταλία και μετά πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να παρουσιάσει τα αριστουργήματά του. Προσέγγισε την τέχνη του σαν ένα ψυχαναγκαστικό κυνήγι της αισθητικής τελειότητας, στο οποίο για να φθάσει θα έπρεπε να στερήσει από τον εαυτό του κάθε ατέλεια και αδυναμία, απογυμνώνοντας τον παράλληλα από την ανθρωπιά του και την θνητότητα της.

Η εμμονή του με την τελειότητα που τον οδηγούσε σε μια κατ’εξακολούθηση εμμονική συμπεριφορά, θα μπορούσε να αποτελεί το πρότυπο για τον Patrick Bateman, του πρωταγωνιστή του American Psycho του Bret Easton Ellis, αλλά στην πραγματικότητα αυτό το εκλεπτυσμένο Τέρας είχε επιλέξει να γίνει το πρότυπο του νιτσεϊκού υπερανθρώπου.

Και φυσικά δεν τον ενδιέφερε αν θα είναι ο Villain, καθώς στο κυνήγι της τελειότητας είχε επιλέξει να μην αφήσει αυτές τις ανθρώπινες αδυναμίες να τον καταβάλουν.

Μιλάω για τον Hannibal Lecter. Και μπορεί μέχρι κι εγώ να υποστήριζα τον κάθε Will Graham ή την Clarice Sterling, γιατί μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους, αλλά το έργο το παρακολουθούμε για τον ουσιαστικό ήρωας της υπόθεσης, αυτόν δηλαδή που έχει αναλάβει το ρόλο του Κακού.

Σε ευχαριστούμε Kobe που υπήρξες, γιατί ειδάλλως  θα έπρεπε να σε είχαμε εφεύρει.

Δημήτρης Μαντζούκας: Σε ευχαριστούμε Μαυράκη για τα όμορφα λόγια, είμαι σίγουρος πως αν τα διαβάσει κάποια στιγμή ο Kobe θα τα εκτιμήσει ιδιαίτερα. Δυστυχώς, για όλους εμάς που δεν είμαστε ο Kobe, δεν θα νιώσουμε την συγκίνηση του μεγαλείου αυτού. Αφήνοντας τις φιλοσοφικές ματιές στον Μήτσο, νιώθω την ανάγκη να απόσχω από ένα μανιχαϊστικής υφής δίλημμα δημιουργημένο για να ενισχύσει μια εκστρατεία πώλησης αθλητικών παπουτσιών και t-shirts.

O Kobe για μένα θα είναι πάντα ο  τεράστιος αθλητής που αν και -όπως δήλωσε- ερωτευμένος με το παιχνίδι, απέτυχε να γίνει κορυφαίος γιατί ήταν πάντα περισσότερο ερωτευμένος με τον εαυτό του. Είχε ένα μοναδικό ταλέντο το οποίο μέσω της σκληρής δουλειάς και του ασύλληπτου work ethic του τράβηξε στα όρια του όσο κανένας. Το what if που μπαίνει ως ερώτημα στην καριέρα των περισσότερων αθλητών, πλαισιωμένο από ερωτήματα προσαρμοσμένα στον καθένα, “τι θα γινόταν αν δούλευε περισσότερο, αν δεν τραυματιζόταν, αν είχε λίγο μυαλό, αν πήγαινε στη σωστή ομάδα”, στην περίπτωση του Kobe διαγράφεται ριζικά καθώς τα πάντα κύλησαν για αυτόν παραπάνω από ιδανικά, ο Kobe απέδωσε στο maximum που ήταν δυνατό κάθε πόντο και κάθε φάση στη καριέρα του.

Ωστόσο ο έρωτας του για το μπάσκετ πατούσε πάντα σε μια τελείως ναρκισσιστική προσέγγιση. Δεν ήταν το παιχνίδι με το οποίο ήταν ερωτευμένος, αλλά το πως έδειχνε ο ίδιος μέσα στο παιχνίδι. Το μπάσκετ ήταν απλά το μέσο στο κυνήγι του προσωπικού μεγαλείου, μια εργαλειακή αντίληψη για το παιχνίδι που αγαπάω την οποία δεν μπορώ να παραβλέψω για 81 γαμημένους πόντους σε ένα παιχνίδι ή για 5 ή 10 δαχτυλίδια. Ο Kobe θα μπορούσε να είναι τεράστιος, αλλά πίστεψε ότι ο ίδιος είναι πιο σημαντικός από το παιχνίδι.

Λουκάς Μοσχούλας: Τί Hero και τί Villain;! Εγώ ξέρω μόνο ότι δεν τον πάω μία. Αυτός ο εγωκεντρισμός του ήταν ό,τι πιο ξενέρωτο για το άθλημα που αγαπάμε. Για όσες καταπληκτικές παραστάσεις έχει δώσει αυτά τα 19 χρόνια καριέρας θα μπορούσα να βάλω στην ζυγαριά αντίστοιχες στιγμές που θα έπρεπε να μην κοιτάξει να ικανοποιήσει το εγώ του αλλά το καλό της ομάδας του. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα φυσικά το συμβόλαιο που υπέγραψε το καλοκαίρι του 2014, μη αφήνοντας κανένα περιθώριο στην ομάδα του να φτιάξει ένα αξιοπρεπές σύνολο που θα του έδινε το δικαίωμα να εκμεταλλευτεί και την τελευταία πιθανότητα του για έναν τελευταίο τίτλο10)σχόλιο Μαυράκη, με προσυπογραφή Ραδικόπουλου: Σαν προλετάριος έχω να δηλώσω πως ο Kobe έχει ανέβει κατακόρυφα στην εκτίμησή μου επειδή διεκδικεί να λαμβάνει ένα τίμιο μερίδιο για την υπεραξία που δημιουργεί και καρπώνονται τα αφεντικά του. Είναι σαφέστατα προτιμότερο από τους άλλους βετεράνους που η εργοδοσία τους αναγκάζει να θυσιάσουν την αμοιβή τους με το πρόσχημα του να είναι η ομάδα πιο ανταγωνιστική, ενώ στην πραγματικότητα απλά θέλω να αποφύγουν σαν ιδιοκτήτες απλά την πληρωμή του φόρου “πολυτέλειας”. // Και σφηνάκι Ραδικόπουλου προς ενίσχυση επιχειρηματολογίας Μήτσου: συνεχίζοντας από εκεί που το άφησε ο Μήτσος, το διάβαζα από τα πανεπιστημιακά συγγράματα αρχές ’00s, αν θυμάμαι καλά από το βιβλίο της Μαρκοοικονομίας του Mankiw, που ανέλυε την συνεισφορά του Jordan στο AEΠ των ΗΠΑ, στο πρώτο πτυχίο. Στην ουσία: ο συγγραφέας παρουσίαζε πως ο άνθρωπος που έχει παράξει τη μεγαλύτερη υπεραξία στον πλανήτη ήταν ο Michael Jordan! Τα νούμερα, χωρίς να τα θυμάμαι ακριβώς, ήταν της τάξης για $ 1 δις δικό του, οι “χορηγοί” του έβγαζαν $ 50 δις! Παραστατικότερα σχετικά, βέβαια, αλλά και πιο εύπεπτα, το έχει θέσει ο Chris Rock, από το 0:40 αυτού του video.

Γιάννης Χάτσιος: Η ιστορία ξεχειλίζει από παραδείγματα αθλητών και καλλιτεχνών που μιμούνται μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τα είδωλά τους, θέλοντας να πάρουν τη θέση τους, ή που το κοινό τους αποδίδει τον δαυλό του συνεχιστή. Έχουμε δει δεκάδες ταλέντα να λυγίζουν και να χάνονται υπό το βάρος του τίτλου του νέου Maradona, έχουμε δει μπάντες να ξεκινάνε μιμητικά και να αναγκάζονται, είτε να θαφτούν στο παρασκήνιο, είτε να αλλάζουν κατεύθυνση, χαράζοντας τον δικό τους δρόμο. Οι The La’s δεν θα μπορούσαν να γίνουν ποτέ Beatles, και έτσι μένουν στην μνήμη ως one hit wonder με ένα από τα πιο παρανοημένα τραγούδια της μουσικής ιστορίας, πολλοί προσπάθησαν να ξεπατικώσουν την αυτοκτονική γοητεία του Ian Curtis, μα χωρίς επιτυχία. Ο Kobe Bryant κατάφερε να πάρει το καλούπι του Jordan, και να ιχνογραφήσει αναφανδόν πάνω του, με τέτοιο πάθος και ακρίβεια που έγινε και ο ίδιος θρύλος με την ίδια συνταγή. Όσο περνάνε τα χρόνια όλο και περισσότεροι, μεταξύ των οποίων κι εγώ, ξεχνάνε το αρχικό μίσος και θαυμάζουν την αισθητική τελειότητα του Kobe ξεχνώντας τα στραβά που αναφέραμε. Hero ή Villain δεν με νοιάζει, στέκομαι στο καταπληκτικό επίτευγμα του να σηκώσει αλύγιστος το βάρος του συνεχιστή του Jordan και να αποδείξει ότι ο μιμητισμός δεν είναι a priori αρνητικός. Αυτός και οι 1000mods.

Σταύρος Μαρίνος: Αντί ευθείας απάντησης θα δώσω μία πλάγια, αφήνοντας τους αριθμούς να μιλήσουν: Το υψηλότερο PER της καριέρας του Kobe είναι τη σεζόν 2005-06  με 27,97,  61η επίδοση όλων των εποχών, ενώ το PER καριέρας του είναι 21ο όλων των εποχών, με 23,08.

Νίκος Ραδικόπουλος: Καθετί στη ζωή εξελίσσεται. Χωρίς να προβώ σε πρόσθετα κομψοτεχνικά συμπληρώματα, σαν μια όμορφη εισαγωγή προς αυτή τη θέση, όπως έξοχα έκαναν ο Μήτσος ή ο Γιάννης αμέσως προηγουμένως. Ο Kobe ήταν ένα τεράστιο μπασκετικό ταλέντο, το οποίο παρέμεινε στοχοπροσηλωμένο στο μπάσκετ και σε τίποτα πέρα από αυτό11)αν θέμε -που δεν θέμε- να κάνουμε πως ξεχνάμε εκείνη την κατηγορία για βιασμό για λίγο. Kρίνοντας τον Kobe καθαρά μπασκετικά, και όχι για τις άπειρες κόντρες του με συμπαίκτες και το σύμπαν ολόκληρο (και δεν αναφερόμαστε σε παιδάκια ή δευτεροτρίτους, αλλά σε μεγέθη όπως ο Shaq, o Malone και ο Pau 12)καμία σύμπτωση πως στους δύο τελευταίους η παραφημολογία λέει πως ο Kobe είχε εμπλοκή στις σχέσεις τους με τις συζύγους τους ), το μπάσκετ που απέδιδε μέσα στο γήπεδο ήταν του κορυφαίου επιπέδου, αλλά μιας άλλης εποχής. Ο Kobe στα ’70s ως mid-’00s θα ήταν ότι ο μύθος προσπαθεί να πείσει ανεπυτυχώς πως είναι: ό,τι κοντινότερο είδαμε στον Jordan. Μόνο που μέσα στην εξέλιξη του αθλήματος ο Kobe πέρασε τα τελευταία χρόνια της καριέρας εκτός του κάδρου, τόσο της εποχής, όσο και του ίδιου του αθλήματος. Στην εποχή του pace & space, του ball movement, του catch & shoot, ο Kobe έστεκε, εν τέλει, σαν αυτό που η ίδια η ερώτηση θέτει: ο τελευταίος μεγάλος αρχηγός που το ίδιο το μπάσκετ νίκησε και πήγε παρακάτω σε νέα, εντυπωσιακότερα επίπεδα.

Κλείνοντας, η ευφυΐα των ανθρώπων δεν κρίνεται μόνο από το ταλέντο τους, και επουδενί από τις εμμονές τους: κρίνεται από τη δυνατότητά τους να αναγνωρίζουν τις καταστάσεις και να προσαρμόζουν τα ταλέντα τους και τις δεξιότητές τους σε αυτές. Ο Kobe, σε ένα ομαδικό άθλημα που εξελισσόταν, (ξ)έμεινε να ανταγωνίζεται, όχι τις ομάδες που τον προσπερνούσαν σε απόδοση και τίτλους, αλλά το είδωλό του. Είτε ως τέτοιο ορίσουμε τον Jordan, είτε τον δικό του αντικατοπτρισμό στον καθρέφτη. Και αυτό ακριβώς είναι που περιόρισε, εν τέλει, το πόσα παραπάνω θα μπορούσε να έχει καταφέρει.

Κοσμάς Καψάλης: Κανείς αθλητής που εμπίπτει στην κατηγορία superstar δεν αναγνωρίζεται ως hero την εποχή που αγωνίζεται. Αντίθετα, με το που αποσυρθεί και περάσουν και μερικά χρόνια, διαγράφονται οι κριτικές, διογκώνονται τα θετικά και δημιουργείται ο μύθος τους. Δεν ξέρω ποιο από τα δυο είναι σωστό, ή τέλος πάντων σωστότερο. Ξέρω ότι ζήσαμε σε μια εποχή που είδαμε (μεταξύ άλλων) στα παρκέ τον Kobe και τον LeBron, σε μονοθέσια τον Schumacher και σε χωμάτινες και χορταριασμένες επιφάνειες τον Federer. Και για τους δυο τελευταίους ειδικά η κριτική ήταν μεγάλη μόλις οι ίδιοι μεγάλωσαν και ξεπετάχτηκε η επόμενη γενιά για να τους αμφισβητήσει. Μονάχα για να περάσει καμιά δεκαετία και να το χωνέψουμε όλοι πως είδαμε τους δυο καλύτερους αθλητές στην ιστορία των συγκεκριμένων σπορ. Έτσι και τώρα, o ατομισμός, η σπαρίλα των τελευταίων ετών, οι τραβηγμένες επιλογές αλλά και η αδιαλλαξία όσον αφορά τα τελευταία μεγάλα συμβόλαια, έβαλαν τον Kobe στους villains. Όπως έγραψε κι ο Μαντζού, όλα στην καριέρα του πήγαν καλά. Δεν ταλαιπωρήθηκε πολύ με την ιστορία του 2003, ο πρώτος σοβαρός τραυματισμός ήρθε στα 35 και δούλεψε όσο λίγοι. Θα μπορούσε να είχε φύγει από τους Lakers πριν έρθει ο Gasol και να μπει στην κατηγορία που με ηλίθιο τρόπο μπήκε κι ο James. Τελικά έμεινε, έγινε σύμβολο κι ανάγκασε μέχρι και τον Magic τον αναγνωρίσει ως τον σπουδαιότερο Laker (άσχετα αν είναι ο ίδιος ο Magic). Για να μην το πολυτραβήξουμε λοιπόν, με όλα του τα στραβά, hero.

cover

References
1 αν είναι δυνατόν
2 14 και 12 αντίστοιχα στις περιόδους
3 κι 6 rebounds, 2 assists, 3 κλεψίματα, 1 block και 3 λάθη σε 42 αγωνιστικά λεπτά
4 οι Raptors συνολικά είχαν 41
5 αν και δεν το κάνω, δεν είμαι τόσο μαζοχιστής
6 πρέπει άλλωστε να δικαιολογήσω και το CV μου!
7 R.I.P.
8 his words
9 Ο Σταύρος υπενθυμίζει πως διαφωνεί με αυτό
10 σχόλιο Μαυράκη, με προσυπογραφή Ραδικόπουλου: Σαν προλετάριος έχω να δηλώσω πως ο Kobe έχει ανέβει κατακόρυφα στην εκτίμησή μου επειδή διεκδικεί να λαμβάνει ένα τίμιο μερίδιο για την υπεραξία που δημιουργεί και καρπώνονται τα αφεντικά του. Είναι σαφέστατα προτιμότερο από τους άλλους βετεράνους που η εργοδοσία τους αναγκάζει να θυσιάσουν την αμοιβή τους με το πρόσχημα του να είναι η ομάδα πιο ανταγωνιστική, ενώ στην πραγματικότητα απλά θέλω να αποφύγουν σαν ιδιοκτήτες απλά την πληρωμή του φόρου “πολυτέλειας”. // Και σφηνάκι Ραδικόπουλου προς ενίσχυση επιχειρηματολογίας Μήτσου: συνεχίζοντας από εκεί που το άφησε ο Μήτσος, το διάβαζα από τα πανεπιστημιακά συγγράματα αρχές ’00s, αν θυμάμαι καλά από το βιβλίο της Μαρκοοικονομίας του Mankiw, που ανέλυε την συνεισφορά του Jordan στο AEΠ των ΗΠΑ, στο πρώτο πτυχίο. Στην ουσία: ο συγγραφέας παρουσίαζε πως ο άνθρωπος που έχει παράξει τη μεγαλύτερη υπεραξία στον πλανήτη ήταν ο Michael Jordan! Τα νούμερα, χωρίς να τα θυμάμαι ακριβώς, ήταν της τάξης για $ 1 δις δικό του, οι “χορηγοί” του έβγαζαν $ 50 δις! Παραστατικότερα σχετικά, βέβαια, αλλά και πιο εύπεπτα, το έχει θέσει ο Chris Rock, από το 0:40 αυτού του video
11 αν θέμε -που δεν θέμε- να κάνουμε πως ξεχνάμε εκείνη την κατηγορία για βιασμό για λίγο
12 καμία σύμπτωση πως στους δύο τελευταίους η παραφημολογία λέει πως ο Kobe είχε εμπλοκή στις σχέσεις τους με τις συζύγους τους

1 Comment so far. Feel free to join this conversation.

  1. jammamon December 7, 2015 at 13:05 -

    Ωραίο αφιέρωμα παιδιά! Προσωπικά δε μπορώ να βάλω τον εγωισμό του ως αρνητικό πάνω από το θεσπέσιο, υπερβατικό footwork που για μένα ήταν λίγο καλύτερο ακόμα και από το αντίστοιχο του Τζόρνταν.