Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.
Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.
Κυριολεκτικά.
Rockets @ Thunder
Ο αγώνας στο Chesapeake Arena ήταν αυτό που χαρακτηρίζουμε “όλα ή τίποτα” για τους Oklahoma City Thunder. Μετά από μια αναμενόμενα εύκολη ήττα στο πρώτο παιχνίδι, στο δεύτερο δοκίμασαν την τακτική “θα τους κερδίσει μόνο του ο Westbrook” χωρίς ενδοιασμούς ή ντροπές. Και πράγματι, ο Westbrook τους κέρδισε μόνος του, αλλά δεν έπαιξε 48′, με αποτέλεσμα οι συμπαίκτες του να μην μπορούν να γυρίσουν το διακοπτάκι από τη λειτουργία “κομπάρσου” στη λειτουργία “πρωταγωνιστή”.
Αφού κι αυτή η ρομαντική ιδέα διαγράφηκε από τη λίστα με τις στρατηγικές, ο Billy Donovan κατέβασε την ομάδα στο game 3 με φανερά διαφοροποιημένη στρατηγική. Ο Russell Westbrook ξεκίνησε το παιχνίδι σε σαφώς πιο playmaker ρόλο, μοιράζοντας την μπάλα νωρίς, σαν να θέλει να ζεστάνει τους συμπαίκτες του, ή καλύτερα, τους Roberson – Gibson. Η μπάλα βρισκόταν στα χέρια του πολύ λιγότερο χρόνο από ό,τι έχουμε συνηθίσει, και οι προσπάθειές του έρχονταν μέσα στη ροή της επίθεσης, είτε μετά από πάσα ψηλού υπό καλές προϋποθέσεις, είτε ευκαιριακά στο transition, με προφανή οφέλη στη ροή της επίθεσης των Thunder.
Και, κοιτάξτε, είναι σαφές πως αν δεν ακουμπάς την μπάλα στην επίθεση για 5′-6′, προφανώς και δεν θα έχεις ρυθμό όταν τελικά σου ζητηθεί να κάνεις κάτι με αυτή, όπως είναι επίσης σαφές πως ο Westbrook θα πρέπει να παίρνει τα περισσότερα σουτ των Thunder, κι ο στόχος, πλέον που η regular season φαίνεται από τον καθρέφτη, είναι αυτό να γίνεται λειτουργικά και όχι εμμονικά. Στο πρώτο δεκάλεπτο ο Gibson πήρε εφτά προσπάθειες, ο Roberson τέσσερις (τι λέμε Andre; “Ευχαριστώ κύριε James”) και ο Russel πέντε.
Ο Gibson παίρνει επτά προσπάθειες και σκοράρει στις έξι, επειδή έχει πάνω του τον Ryan Anderson, ο οποίος ήταν ένα σημείο που πιστεύαμε ότι θα στοχεύσουν οι Thunder, αν και όχι απευθείας, έστω μέσα από τις αλλαγές. Ο Gibson, ωστόσο, είναι σε θέση να σκοράρει οικονομικά με χειρότερο αμυντικό είτε με post-ups, είτε στο pick and pop. Κι όταν τον ζεστάνεις και βάλει δύο σουτάκια από μέση απόσταση, μπορεί να κάνει κι αυτό:
It's the Taj Gibson show on @ESPNNBA.
He has 12 PTS early in Game 3. #ThunderUp pic.twitter.com/AAqNUM5n0I
— NBA (@NBA) April 22, 2017
Οι Thunder περιόρισαν τους Rockets στον έναν μονάχα πόντο από αιφνιδιασμό, γυρίζοντας τούμπα το πλεονέκτημα τους και χτυπώντας τους με αυτό, σκοράροντας οι ίδιοι 16. Στο δεύτερο ημίχρονο η άμυνά τους στο transition παρέμεινε σε υψηλό επίπεδο, επιτρέποντας μόνο τρεις ακόμα πόντους σε μια ομάδα που αρέσκεται να τρέχει και να βρίσκει ελεύθερα σουτ. Πέραν όμως των πόντων που ήρθαν στον αιφνιδιασμό, η συγκέντρωση των Thunder στην transition άμυνα δεν επέτρεψε στον Harden και τους Rockets να χτυπήσουν με early offense, όπως τόσο ευχαριστιέται ο D’ Antoni. Κάπως έτσι δεν έβγαλαν ελεύθερα τρίποντα, και σε συνδυασμό με τις παγίδες ψηλά, χάλασαν τις συνεργασίες Harden – Capela, με τον δεύτερο να δέχεται την μπάλα πιο μακριά από το καλάθι νωρίς, να κάνει κακές επιλογές, και αυτό να έχει αντίκτυπο στην αυτοπεποίθηση του στη συνέχεια. Όλο αυτό ήταν επίσης αποτέλεσμα προσαρμογής από τον Billy Donovan, που φάνηκε να σκέφτεται πως η κυριαρχία στο επιθετικό rebound αποτελεί μάλλον ενδιαφέρον στατιστικό, παρά συγκριτικό πλεονέκτημα σε αυτή τη σειρά, απέναντι σε μια ομάδα που πετάει φωτιές στο ανοιχτό γήπεδο και βρίσκει ρυθμό που οι αντίπαλοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν ήταν θέμα επιλογής ή απλή συγκυρία.
Από εκεί και πέρα, στο μισό γήπεδο η επιλογή του Donovan ήταν να μείνει κοντά στον σουτέρ και να αφήσει τον Roberson με τον Gibson και τον Adams να τα βγάλουν πέρα με τα pick ‘n’ rolls του Harden. Και πράγματι η στρατηγική απέδωσε τα μέγιστα. Ο Harden έβαλε μεν 44 πόντους (με 18/18 βολές), αλλά δεν βρήκε σουτέρ με τη συνέπεια της regular season, ούτε κατάφερε να εκμεταλλευτεί τον Clint Capela, με τον Roberson να παίζει καταπληκτική άμυνα πάνω του, αλλά και τον Gibson να στέκεται κάτι παραπάνω από αξιοπρεπώς στις αλλαγές, όταν ο Harden νόμιζε ότι θα έχει ένα εύκολο καλάθι, με αποκορύφωμα την παράβαση 24” δευτερολέπτων που τον υποχρέωσε σε κρίσιμη επίθεση προς το τέλος του παιχνιδιού. Μπορεί η επιλογή να ήταν παιχνίδι με τη φωτιά, αλλά σε έναν αγώνα που κρίθηκε στο καλάθι αυτή η σχέση έξι assists1)Ήταν μόλις η τέταρτη φορά φέτος που ο James Harden μένει κάτω από τις επτά assists, οδηγώντας σε ισάριθμες ήττες των Rockets. Αν πάμε στο <8, τότε το ρεκόρ τους είναι 2-6/επτά λαθών που υποχρεώθηκε ο James Harden αποτέλεσε το βαρίδι που έγειρε την πλάστιγγα στην πλευρά Oklahoma.
The two-man defense by Roberson and Gibson down the stretch of that game was tremendous. Now, to catch up on what appears to be the CP3 show
— Zach Lowe (@ZachLowe_NBA) April 22, 2017
Μιλώντας για τον Gibson, πέτυχε την τρίτη καλύτερη επίδοσή του σε αγώνα playoffs, όντας αυτόματος από τη μέση απόσταση, με 20 πόντους και 10/13 σουτ. Συγχωρούνται τα πέντε λάθη του.
Και, βέβαια, ο Andre Roberson, ο οποίος έχει παίξει μέχρι στιγμής δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο τα λεπτά του James Harden, και έμοιαζε να τροφοδοτεί την αυτοπεποίθησή του στην επίθεση με την defensive player of the year απόδοσή του στην άλλη πλευρά του παρκέ. Το 12/6/3/2/3 του είναι statline του ονειρεμένου role-player, και αν και δεν έχει βάλει ακόμα βολή σε πέντε προσπάθειες στα playoffs, βάζει υποψηφιότητα για το επόμενο μεγάλο συμβόλαιο, λόγω των εξαιρετικών playoffs αμυντικά, με ελπιδοφόρες επιθετικές πινελιές, αυτό δηλαδή που έκανε πέρσι ο Bismack Biyombo.
Runnin’ & Sharin’
S'ha notat el canvi de pista: 6 faltes Beverleg en 25'. Bona aportació d'Àlex Abrines amb 8p (2/5), 3r i 1a en 18'. I intensitat defensiva. pic.twitter.com/RcAVxBUBR6
— Jordi Colomé Batlle (@JordiColomeB) April 22, 2017
Celtics – Bulls game 3
Το βασικό ερώτημα που βασάνιζε τα μυαλά μας μετά τα πρώτα δύο παιχνίδια ήταν το κατά πόσο οι δύο πρώτες νίκες των Bulls, και μάλιστα μέσα στη Βοστόνη, ήταν αποτέλεσμα κακών εμφανίσεων των Celtics, λόγω της τραγωδίας που σμπαράλιασε την ψυχολογία του ηγέτη τους, με την μπάλα να παίρνει και τους υπόλοιπους παίκτες, ή ήταν αποτέλεσμα ενός συνδυασμού της αναβαθμισμένης -σε σχέση με την κανονική περίοδο- παρουσίας του Chicago, με τα μεγάλα βιολιά της ομάδας να σοβαρεύονται, και του ματσαρίσματος των δύο ομάδων, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, να δίνουν στους Bulls ελπίδες, λόγω και της κυριαρχίας τους στο rebound. Ήταν δηλαδή κάτι που θα συνέβαινε σε κάθε περίπτωση, ή συνέβη επειδή τα παιχνίδια παίχτηκαν στην συγκεκριμένη συγκυρία;
Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ, και το ερώτημα αυτό μας βασανίζει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Οι δύο αυτοί πιθανοί παράγοντες που μπορούσαν να επηρεάσουν το ζευγάρωμα αντιστράφηκαν ταυτόχρονα, και μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ ποιος από τους δύο ήταν ο βασικότερος. Οι Celtics πήγαιναν σε ένα “do or die” παιχνίδι με την ψυχολογία στα τάρταρα, αλλά εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε -ποιος άλλος- ο Kevin Garnett, ένας άνθρωπος που σίγουρα ξέρει να φτιάχνει την ψυχολογία των συμπαικτών του. Ακόμα και αν ο μόνος παίκτης που τον είχε προλάβει στην ομάδα ήταν ο Avery Bradley, είναι πλέον εύκολο να πούμε ότι ο KG είναι “Celtic for life”, και όταν έστειλε το βίντεο στα αποδυτήρια της ομάδας όπου τους θύμισε τι σημαίνει να παίζει κάποιος σε αυτή την ομάδα, πως πρέπει να χρησιμοποιήσουν την απώλεια του ΙΤ για να δεθούν και να βγουν ενισχυμένοι, και όχι σε καθεστώς κατάθλιψης, το έκανε ως συμπαίκτης τους. Και τα λόγια του είχαν τόσο βάρος που δούλεψαν.
Ταυτόχρονα, οι Bulls έχασαν τον Rajon Rondo, τον παίκτη που έδειξε στα πρώτα δύο παιχνίδια αναγεννημένος, σοβαρός, και βασικά έπαιξε όπως έπαιζε με τα χρώματα της αντίπαλης ομάδας. Ο τραυματισμός του στον αντίχειρα, όμως, τον έστειλε στον πάγκο, και θα μπορεί να ισχυρίζεται πως με αυτόν η έκβαση της σειράς μπορεί να ήταν διαφορετική. Η αλήθεια είναι πως βλέποντας τον Michael Carter-Williams να κάνει κουμάντο στην ομάδα, δεν θα δυσκολευόμασταν να τον πιστέψουμε. H φαντασία και η αποτελεσματικότητα που έδινε στο παιχνίδι χάθηκαν, όπως και η συνεισφορά του στο rebound.
Kαι ο Brad Stevens, πάντως, έβαλε το χεράκι του στα σίγουρα. Κράτησε τον Amir Johnson εκτός παιχνιδιού και έριξε στην μάχη τον Gerald Green από το πουθενά. Αν και στα χαρτιά αυτό θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα στη μάχη των rebounds που είχε κρίνει τις προηγούμενες αναμετρήσεις, με έναν μαγικό τρόπο το τρικ δούλεψε, “και η Βοστόνη ποτέ δεν κοίταξε πίσω”2)Αγαπημένα δημοσιογραφικά κλισέ, εσείς μας το ζητήσατε!. Ο Al Horford έκανε επιτέλους ένα πολύ καλό παιχνίδι, και ο Τhomas, αν και ακόμα επηρεασμένος, έδωσε τη φλόγα στην επίθεση που χρειαζόταν. Παίκτης κλειδί, για ένα ακόμα παιχνίδι, ο Marcus Smart, o οποίος βγάζει τέτοια ενέργεια, που φέρνει ακόμα και τον Jimmy Butler σε αμηχανία. Αν συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, δεν θα μάθουμε ποτέ την απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα, αλλά θα ξέρουμε ότι οι Celtics θα περάσουν την σειρά με 4-2.
Wizards @ Hawks game 3
“If at first you don’t succeed, then dust yourself off and try again”
Όπως και είπε με τα αθάνατα λόγια της Aaliyah, αποτελώντας έναν φάρο έμπνευσης για την ανθρωπότητα με το μάντρα της, που μάλλον είναι ό,τι καλύτερο έχει γραφτεί μετά το Ohm. Το δίδαγμα της ακολούθησε ο coach Bud, που επέμεινε στον τελευταίο δίμηνο της κανονικής περιόδου και στα δύο πρώτα playoffs σε μια περιφερειακή γραμμή Schröder-Hardaway-Prince που δεν πήγαινε και τόσο καλά.
“If at first you don’t succeed, then dust yourself off and try again” θα σκέφτεται ο Schröder που βλέπει επανειλλημένα τις άμυνες, που έχοντας πάρει υπερβολικά στο σοβαρά το προσώνυμιο του German Rondo, να πηγαίνουν κάτω από το σκριν, αφήνοντάς του άπλετο χώρο για να σουτάρει. Ο Schröder, που παράλληλα καλείται να τα βγάλει πέρα με τον John Wall στην άμυνα, που θυμίζει υπεράνθρωπο μερικές στιγμές.
Το πρώτο ημίχρονο, ειδικότερα, αποτέλεσε δικαίωση για τη δουλειά που ρίχνουν στους Hawks, έπαιξε όπως στα πιο τρελά τους όνειρα και αντάμειψε το πείσμα του προπονητή τους. Η περιφερειακή τριάδα ήταν εξαιρετική, ή τουλάχιστον οι δύο από αυτούς. Ο Schröder σημείωσε 20 πόντους στο ημίχρονο και 27 συνολικά, εκμεταλλευόμενος κάθε εκατοστό που του παραχωρούν υποτιμώντας το σουτ του και στα ψέματα έχει μέσους όρους 25 πόντων και οχτώ assists κάτω από την σκιά του John Wall. Στην άμυνα ο Schröder φυσικά και δυσκολεύεται από τον σούπερσταρ των Wizards, αλλά το ότι έχει αναλάβει αυτή την αποστολή επιτρέπει στους Hawks να στείλουν τον Taurean Prince στον Otto Porter Jr.
O rookie των Hawks, που πέρυσι τέτοιο καιρό αποκαλούσαμε κόπια-Kawhi, κάνει μια εξαιρετική σειρά για τόσο νέος, και έχει σβήσει τελείως τον small forward της Washington, που οι μέσοι όροι του σε πόντους και το ποσοστό του στα τρίποντα έχουν πέσει σχεδόν στο μισό από αυτά της κανονικής περιόδου. Την ίδια στιγμή, ο Prince σκόραρε 16 πόντους, κυρίως στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά και βάζοντας τα τριποντάκια του, στα οποία μόλις αρχίζει να τα βάζει με σταθερότητα θα τους εξασφαλίσουν ένα γερό κομπόδεμα με μακριά καριέρα στο ΝΒΑ. Οι Hawks τόλμησαν να ανεβάσουν τον ρυθμό απέναντι στην ομάδα του πιο γρήγορου παίκτης της λίγκας (sorry Ish Smith) και τρέχοντας συνέθλιψαν τους Wizards, φθάνοντας σε σκορ 19-5 στα πρώτα λεπτάκια, και αυξάνοντας τη διαφορά μέχρι και τους 25 πόντους στο πρώτου ημίχρονο.
Αν υπάρχει κάποια απόφαση που δείχνει να μετανιώνει ο Bud, αυτή φαίνεται να είναι η απόκτηση του Dwight Howard, που δεν φαίνεται να χωράει στο μπάσκετ που σκέφτεται να παίξει απέναντι στους Wizards. O D12 αγωνίστηκε 26 λεπτά λιγότερο από τους άλλους βασικούς, και είδαμε λίγο περισσότερο τους Muscala και Ilyasova, που μπορεί να κληθούν και στους επόμενους αγώνες.
“Αν οι Spurs ήταν παίκτης θα ήταν ο Paul Milsap”
Ο Paul Milsap είναι ο τύπος που θα βάλει 29 πόντους, θα μαζέψει 14 rebound, θα μοιράσει πέντε assists και θα κερδίσει το παιχνίδι στο αμυντικό κομμάτι, παίζοντας τόσο αψεγάδιαστη άμυνα, που θα επιτρέψει στον προπονητή του να πειραματιστεί κρατώντας τον Dwight Howard στον πάγκο.
Εγκληματικά υποτιμημένος, διαχρονικά υπέροχος. Σαν τους Spurs…
Wizards' Markieff Morris called Hawks' Paul Millsap a "crybaby" after Game 3. Millsap and Dennis Schroder with the priceless reaction… pic.twitter.com/VyxUGpbO4U
— Ben Golliver (@BenGolliver) April 23, 2017
Clippers @ Jazz game 3
Shoot First Point God
Γίνεται να αποκαλείται ένα παίκτης Point-God, να θεωρείται από τους συναδέλφους του ως ο καλύτερος που αγωνίζεται στη θέση του, και να είναι, παρόλ’ αυτά, αδικημένος; Σε μια ακόμη απόδειξη πως την Ιστορία την γράφουν οι νικητές, το μεγαλείο του Chris Paul ξεθωριάζει επειδή δεν έχει μαζί τα αντίστοιχα δακτυλίδια για να το επιβεβαιώσει. Η όλη «αμερικάνικη» κουλτούρα του «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι τίποτα», δυστυχώς έχει στιγματίσει την καριέρα του σπουδαιότερου point guard που έχουν αντικρίσει τα μάτια μας, και η εμμονή με τους Τίτλους, δίχως να εξετάζουμε το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο έχουν κερδηθεί, έχουν οδηγήσει σε ντροπιαστικά κείμενά, όπως αυτό στο οποίο ο λακές του Phil Jackson, ο Charley Rosen, υποστήριζε ότι μπορείς να βρεις point guard που δεν έχουν παίξει σε τελικούς περιφέρειας σε κάθε μπαρ (ή μια παρόμοια δεδομένα πιο καλογραμμένη παράλογη παρομοίωση). Φυσικά αυτό που όλοι αγνοούν είναι ότι ο CP3 καταλήγει να παίζει με κατώτερο supporting cast από ότι οι αντίπαλοι του κάθε χρόνο στα playoffs και κάνει όργια με συνέπεια.
Chris Paul is amazing. Playoff Chris Paul is unearthly. #Clippers
— Spencer Davies (@SpinDavies) April 22, 2017
Στον τρίτο αγώνα της σειράς, o Paul, με την ξαφνική απουσία του Griffin, και με τον Redick να είναι εξαφανισμένος από την άμυνα του Ingles, αναγκάστηκε στο δεύτερο ημίχρονο να γυρίσει τον διακόπτη και να απομακρυνθεί από το μπάσκετ που συνηθίζει να παίζει. Αποφάσισε, βλέποντας πως οι Jazz πήγαιναν το σκορ ψηλά, να γίνει αυτός ο σκόρερ που χρειαζόταν η ομάδα του. Ο απολογισμός ήταν 24 πόντοι συνολικά στο δεύτερο μισό του παιχνιδιού με 14 προσπάθειες. Αλλά το αποκορύφωμα ήρθε στην τελευταία περίοδο, όταν και σημείωσε 14 πόντους δίχως να δώσει καμία assist. Παίρνοντας το κεντρικό pick’n’roll από τον DeAndre, για να φθάσει η ομάδα του στη νίκη έπρεπε να δημιουργήσει τα καλύτερα δυνατά σουτ. Αυτή τη φορά τα καλύτερα δυνατά σουτ ήταν οι για άλλους τραβηγμένες, ατομικές προσπάθειες του CP3.
CP3 is so smooth!! pic.twitter.com/9aou8BQTR4
— Sports Illustrated (@SInow) April 22, 2017
Αυτό, όμως, έκανε γιατί αυτό χρειάστηκε.
Έξις δευτέρα φύσις εστί
Οι Jazz, με δεδομένη την απουσία του Gobert και την έλλειψη ενός παίκτη που θα μπορούσε να ρολλάρει δυνατά στη ρακέτα μετά από το κεντρικό pick’n’roll, αλλάξαν τη μορφή της επίθεσης τους. Πολύ περισσότερη κίνηση μακρυά από την μπάλα και κοψίματα, και -κυρίως- περισσότερα σκριν μακριά από την μπάλα, για να δημιουργήσουν ελεύθερα τρίποντα για τους καλούς σουτέρ της ομάδας τους. Η μέτρια επιθετικά Utah σούταρε κι ευστόχησε σε πέντε παραπάνω τρίποντα από το φετινό μέσο όρο της (14/34), σούταρε γενικά με καλύτερα ποσοστά, και πήγε περισσότερες φορές στη γραμμή των βολών. Η επίθεση ήταν πολύ καλύτερη από κάθε άλλο παιχνίδι. Παρά την εμφατική εμφάνιση του Hayward και τους 40 πόντους του, το παιχνίδι τους ήταν απόλυτα σωστό.
Το πρόβλημα ήταν πως η καλή της επιθετική εικόνα σταμάτησε περί τα επτάμιση λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα. Με τους Clippers να πλησιάζουν, και τον CP3 να έχει μπει σε “point-god mode”, οι Jazz ξανακύλησαν στις κακές συνήθειες, ξεχνώντας πως είχαν φθάσει μέχρι εκεί. Αντί να γυρνάνε την μπάλα, ξεκινούσαν με σκριν από τον Favors, που δεν αποτελεί επιθετική απειλή με κανέναν πιθανό τρόπο, και μετά επέμεναν να βρουν το πλεονέκτημα στις αλλαγές, για να πάρουν την επίθεση με αλλεπάλληλα iso, που αποτελούν και την αχίλλειο πτέρνα της ομάδας, εκτός αν εκτελούνται από κάποιον παίκτη που ακούει στο προσωνύμιο “Iso Joe”. Κάπως έτσι οι Μορμόνοι έμειναν για εφτά λεπτά δίχως να ματώσουν το διχτάκι, έφαγαν το σερί 15-0 από τον CP3, και, παρά τις ηρωικές προσπάθειες του Joe Johnson, έχασαν το παιχνίδι.
Παίκτες ειδικού βάρους
Και σαν τιμωρία για το γεγονός ότι έδωσαν ένα δικό τους παιχνίδι, ξεστρατίζοντας από τις αρχές που τηρούσαν απαρέγκλιτα για τα πρώτα σαράντα λεπτά του παιχνιδιού, ήρθαν οι διαιτητές να μην δώσουν το “και ένα” στο αναπάντεχο τρίποντο, που θα αποτελούσε παράλληλα και την εξιλέωση του παθητικού σε αυτή την σειρά Boris Diaw.
Diaw should've gotten continuation. pic.twitter.com/Yxqhi7khGt
— Rey-Rey (@TheNoLookPass) April 22, 2017
Το σφύριγμα ήταν σωστό, αλλά η απόρριψη του, έτσι στεγνά, από τους διαιτητές, που είχαν πέσει θύματα της διαβολικής μαεστρίας του Paul, που είχε εκβιάζει και κερδίσει το τετράποντο, άφηνε μια αίσθηση αδικίας.
POINT GAWD 😱 pic.twitter.com/qxCSp3GeTP
— The Crossover (@TheCrossover) April 22, 2017
Αλλά, τι να κάνουμε, ο Paul κερδίζει σφυρίγματα, όπως έγινε όταν και ο Hayward επιχείρησε να τον απομονώσει και αυτός τον κράτησε χειροπόδαρα.
Και, όπως προείπαμε, ο CP3 έχει κερδίσει αυτό το κύρος με το σπαθί του.
Warriors @ Blazers
Οι συνεχιζόμενες επιπλοκές της επέμβασης του Steve Kerr στη μέση επισκίασαν την εκτός έδρας νίκη των Warriors επί των Blazers, καθώς, όπως ο ίδιος ανακοίνωσε, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην ξανακαθίσει στον πάγκο της ομάδας φέτος, δίνοντας την σκυτάλη στον Mike Brown να τον αντικαθιστά όσο τα προβλήματά του συνεχίζονται.
Σαφώς και η υγεία προέχει για τον Steve Kerr, αυτό είναι αυτονόητο, από εκεί και πέρα εγείρεται το ερώτημα αν ο Mike Brown μπορεί να κοουτσάρει την ομάδα με το άστρο του Luke Walton, και αν ναι, πότε και πώς θα επηρεάσει η απουσία του Kerr την ομάδα, τόσο από τακτική σκοπιά, όσο και από το πρίσμα της ήρεμης ηγεσίας και ψυχολογικής στήριξης που διαθέτει ο χαμογελαστός και πράος Steve.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, στο πρώτο παιχνίδι χωρίς των head coach τους, οι Warriors δέχτηκαν ισχυρά χτυπήματα από τους Blazers, που μπήκαν στο παιχνίδι πολύ δυνατά, ακόμα καλύτερα και από τη ραψωδία του McCollum στο Game 1, αρνούμενοι να δώσουν μια εύκολη πρόκριση στην ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στο NBA. Κατάφεραν να σκοράρουν 67 πόντους στα πρώτα 24 λεπτά, προεξαρχόντων των δικών τους “Splash Brothers”, με 13/24 σουτ, ενώ στην άλλη πλευρά κατάφεραν να κρατήσουν τους αυθεντικούς στο 8/25. Για 24′, οι απουσίες Kerr, Durant, Livingston και Barnes έδειχναν να βαραίνουν τους Warriors όσο χρειάζεται, ώστε η ομάδα του Terry Stotts να κλέψει μια νίκη.
Το όνειρο, όμως, κράτησε περίπου μισή αγωνιστική ώρα. Ο Klay Thompson πυροδότησε με 11 πόντους ένα σερί 19-1, μετά το μέσον του τρίτου δωδεκαλέπτου, επικουρούμενος από την εναέρια απειλή που λέγεται JaVale McGee. Με την κρίσιμη συμβολή του Andre Iguodala, ο οποίος καλοδέχτηκε το επαυξημένο επιθετικό φορτίο, σκοράροντας 12 από τους 16 πόντους του στο δεύτερο ημίχρονο, και με 14 πόντους του Curry στο τελευταίο επτάλεπτο του παιχνιδιού, οι Warriors κέρδισαν το παιχνίδι με έναν τρόπο που έχουν κάνει σχεδόν αυτόματη λειτουργία, δηλαδή ένα μεγάλο run κάπου στην τρίτη περίοδο, και έπειτα, αφού πάρουν ένα καλό προβάδισμα σκοράρουν με συνέπεια που κάνει σχεδόν αδύνατη κάθε προσδοκόμενη ανατροπή.
Series so far: Portland's outscored GSW by 4 in 105 JaVale-less minutes. GSW's outscored Portland by 51 in JaVale's 39 minutes pic.twitter.com/lw2ioIA2Ag
— Ethan Strauss (@SherwoodStrauss) April 23, 2017
Μιλώντας, λοιπόν, για τον JaVale McGee και τα εξωπραγματικά on/off splits του, αξίζει να δούμε πως η αμφιβολία για το αν μπορεί να παραμείνει στο παρκέ για τα playoffs έχει μετατραπεί στην εικόνα που βλέπουμε, του παίκτη δηλαδή που μπαίνει μέσα για να σαρώσει, προτείνοντας μια εναλλακτική “death line-up”. Ένα κομμάτι είναι, φυσικά, το κάθετο spacing που προσφέρει, στοιχείο που εκμεταλλεύονταν και επί Bogut οι Warriors, καθώς και την ικανότητά του να τρέχει το γήπεδο, στοιχεία που ο Pachulia δεν μπορεί να τους δώσει. Το συγκριτικό πλεονέκτημα του, όμως, είναι μάλλον εντοπισμένο κυρίως στο συγκεκριμένο match-up. Παρά την εσπευσμένη και περιορισμένη επιστροφή του Nurkic, το Portland δεν έχει ψηλούς. Το αποτέλεσμα είναι πως πλέον, με τις αποστάσεις απλωμένες όσο είναι για τους Warriors, και με αντιπάλους του παίκτες 10 και βάλε πόντους κοντύτερους, αρκεί απλά πλέον για τους συμπαίκτες του να πετάνε την μπάλα κάπου ψηλά στη γενική περιοχή που κινείται ο JaVale κι αυτός βρίσκει τον τρόπο να την κατεβάσει από τους ουρανούς κατευθείαν στο καλάθι των Blazers, πάνω από τα ανήμπορα χέρια των αντιπάλων του, που αρπάζουν αέρα σαν πουλάκια που περιμένουν τη μητέρα τους να έρθει με το σκουλήκι πάνω από τα στόματά τους.
Οι Blazers, τελικά, έκαναν ένα εξαιρετικό παιχνίδι. Η διαφορά, όμως, στη δυναμική των δύο ομάδων είναι τέτοια, που, δίχως τον έτοιμο Jusuf Nurkic, ούτε το εξαιρετικό παιχνίδι είναι αρκετό για να επιβιώσουν κόντρα στους Dubs.
Second-half scoring in this series: Golden State Warriors 185, Portland Trail Blazers 124.
— Kevin Pelton (@kpelton) April 23, 2017
2.↑ Yiiiipppppiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!!!!!!!!