The Ball Hog’s NBA Playoff Sessions: #9

Posted on May 4 2017 - 5:49pm by The Ball Hog

Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.

Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.

Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.

Κυριολεκτικά.

Wizards @ Boston
Βοστόνη εναντίον παρελθόντος

Οι Wizards αποτελούν μια από τις πιο ψηλές ομάδες της λίγκας, με το σύνολο της βασικής τους πεντάδες να έχει το κατάλληλο μέγεθος για τη θέση που παίζει, αν όχι να το υπερβαίνει, όπως ο John Wall. Αντιθέτως, οι Celtics είναι undersized παντού, με μονάχα τον Olynyk να έχει center size, αλλά όχι αντίστοιχο παιχνίδι, και τον -σπάνια χρησιμοποιούμενο- Zeller να έχει το μέγεθος, αλλά όχι τη δύναμη της θέσης. Κάθε μέλος της πεντάδας τους με το μάτι είναι για μια θέση παρακάτω. Το match-up, λοιπόν, είναι και ένα παιχνίδι εξουσίας αναφορικά με το ποιο στυλ θα κυριαρχήσει. Ο Stevens έκανε την κίνησή του πηγαίνοντας το θέμα στα άκρα του.

Οι Celtics ισορρόπησαν το παιχνίδι παίζοντας super-small, με τύποις τριάρι έναν παίκτη μετά βίας 1,90, PF τον Crowder, ο οποίος, παρότι είναι χτισμένος σαν παλιό ψυγείο πάγου στο χωριό, δεν είναι ούτε κατά διάνοια δύο μέτρα, και center τον Horford, του οποίου το δηλωμένο 6’10” είναι το ίδιο αστείο με το 5’9” του Thomas. Thomas, Bradley, Smart, Rozier εναλλάσσονταν στην περιφέρεια και έκαναν ρημαδιό την άμυνα των Wizards, τρέχοντας ανάμεσα σε screens και τρυπώνοντας στα κενά της άμυνας.

Isaiah Thomas εναντίον κοινής λογικής

Να μιλήσουμε με παραλληλισμούς από τον κόσμο των υπερηρώων, λόγω του μοναδικού του ταλέντου να ξεχνάει ό,τι έχει προηγηθεί, κι εκεί, προς το “τέλος της ταινίας” όταν όλα πάνε κατά διαόλου, να προβαίνει σε ακραίους ηρωισμούς και να σώζει την κατάσταση, κερδίζοντας το προσωνύμιο “King of the Fourth”; Έχει γίνει. Να τον παραβάλουμε με βιβλικές μικρόσωμες φιγούρες που κατάφεραν να υπερκεράσουν πολύ μεγαλύτερους αντιπάλους; Είναι άδικο, γιατί ο Δαβίδ είχε σαφές πλεονέκτημα έναντι του Γολιάθ, λόγω οπλισμού και διαφόρων πιθανών παθήσεων του γίγαντα, ενώ ο IT δεν έχει τίποτα πέρα από τσαμπουκά και ταλέντο. Να εστιάσουμε σε μία χολυγουντιανή εύκολη προσέγγιση του τρίπτυχου “απώλεια – οδύνη – εξιλέωση”, βλέποντας τον να κάνει θαύματα τόσο σύντομα μετά την ιστορία του θανάτου της αδερφής του και να της αφιερώνει κάθε νίκη και κάθε προσπάθεια του; Θα αδικήσουμε αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας πάνω στο παρκέ, το οποίο με καθαρά μπασκετικούς όρους, είναι σκέτη καύλα.

Δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να βρούμε παραλληλισμούς, γιατί αυτό που κάνει ο Thomas εδώ και δύο παιχνίδια είναι μοναδικό. Εμφανίσεις σαν την τελευταία του έχουν ξαναγίνει στα playoffs, αλλά ποτέ από κάποιον σαν κι αυτόν, έναν τόσο απροσδόκητο ήρωα, έναν παίκτη που πριν τρία χρόνια οι Kings στην ουσία άφησαν ελεύθερο να φύγει, που δύο χρόνια πριν ήταν αναπληρωματικός στους Suns, και τώρα κουβαλάει στις πλάτες του μία από τις πιο ιστορικές ομάδες της λίγκας.

Ναι, έβαλε 53 πόντους χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες (call me Russell…), με το αδιανόητο -για παίκτη με το δικό του στυλ- 18/33 σουτ. Έκανε όποιον τον μάρκαρε να φεύγει ντροπιασμένος, ειδικά όταν αυτός ο κάποιος ήταν ο Kelly Oubre ο οποίος σε δύο περιπτώσεις κυριολεκτικά δεν πρόλαβε να δει από πως πέρασε ο Thomas. Έλαμψε -όπως πάντα- στην τέταρτη περίοδο και την παράσταση, όταν κυριολεκτικά ανέλαβε αυτός το παιχνίδι. Συνδυάστηκε άψογα με τον Horford, στον οποίο πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι κινείται υποδειγματικά μέσα στο γήπεδο, βοηθώντας τον ΙΤ, είτε στήνοντας αδιαπέραστα screens, είτε ανοίγοντας του την ρακέτα για τις επελάσεις του, και σίγουρα δικαιούται ένα μικρό μερίδιο της λατρείας που λαμβάνει ο μικρόσωμος συμπαίκτης του. Αλλά, πέρα από στατιστικά και κινήσεις, πέρα από σουτ και διεισδύσεις, απλά δείτε πως αστράφτει το βλέμμα του όταν μπαίνουμε στην τέταρτη περίοδο. Πλέον τον φοβάμαι και επίσημα.

The Twins Conundrum

“Στο έβδομο λεπτό της δεύτερης περιόδου, ο Horford σε κίνηση που θα ενέπνεε τον άμπαλο που στα μονά του σχολείου έμπαινε μόνο για να χτυπήσει στα rebounds, πέφτει “κατά λάθος” πάνω στο πόδι του Markieff Μorris. “Τι καχυποψία είναι αυτή;”, θα πει κάποιος. Κι όμως, δεν είναι πρώτη φορά που ο Al ξηγιέται σκουλικιάρικα. Δύο χρόνια πριν, σε ματς των playoffs ενάντια στη Washington και πάλι -τότε με τη φανέλα των Hawks- έκανε ακριβώς την ίδια κίνηση ενάντια στον Beal, στο πρώτο παιχνίδι των ημιτελικών, δημιουργώντας την “Αl Horford λούπα ντροπής”. Link-ντοκουμέντο-γροθιά στο στομάχι:

Thumbnail
 

Με μεγάλη χαρά λοιπόν, παρακολουθήσαμε τον Markieff στο game 2, σε υπέροχη λαβή να στέλνει τον Ηorford επάνω σε παρακείμενο κάμεραμαν, κερδίζοντας ένα πανάξιο ippon και τη βαθιά εκτίμησή μου.”

Όλα αυτά, αν δεχθούμε την αλήθεια που μας πασάρουν, ότι δηλαδή ο Markieff ανάρρωσε μέσα σε μιάμιση μέρα από κάτι που φάνηκε σαν βαρύ διάστρεμμα. Η διεστραμμένη πανουργία των αδερφών Morris, έφερε τον υγιή και δίχως αγωνιστικές υποχρεώσεις Marcus στη θέση του τραυματία Markieff, καθώς μιλάμε για δύο πραγματικά αξεχώριστους δίδυμους, που έχουν μέχρι και ίδια (εμφανή) τατουάζ. Ο Markieff/cus, όχι μόνο έπαιξε, παρότι αμφίβολος, αλλά δεν φάνηκε καν να χωλαίνει σε κανένα σημείο του αγώνα. Η απάτη είναι προφανής. Ή τουλάχιστον έτσι αποκωδικοποιεί την πραγματικότητα η τελευταία NBAική θεωρία  συνωμοσίας, που είναι τόσο παρανοϊκή που δεν μπορεί παρά να είναι αληθινή. Ο Μorris ξεκίνησε το παιχνίδι χλατσώνοντας ό,τι σουτ έπαιρνε, χαρακτηριστικό που παραπέμπει πιότερο στον παίκτη των Pistons, παρά στον ‘Kieff. Το γραφείο ορθολογισμού στο δαιδαλώδες οικοδόμημα του εγκεφάλου σου, σου λέει με στεγνή, γραφειοκρατική φωνή: “σοβαρέψου, δεν γίνονται αυτά”, αλλά η καχύποπτη κυρία με τα κόκκινα μαλλιά και τα σκουλαρίκια στις φωτοτυπίες επιμένει, σαν πέτρα κάτω από το sleeping bag στη σκηνή σου: “Μα δες τα γεγονότα, είναι τόσο βολικό, πως μπορείς να πιστεύεις ότι σου πασάρουν; Είσαι εξυπνότερος από αυτό”.

Η απάντηση του Hog, το οποίο ως γνωστόν έχει πληροφόρηση από τα ενδότερα του NBA, είναι πως πράγματι ήταν ο ‘Kieff αυτός που έπαιξε στη Βοστόνη. Για άλλη μια φορά ήταν καταλυτικός, με τον μεγαλύτερο συντελεστή +/- της ομάδας του, με +13, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να παίξει πολύ, μαζεύοντας fouls σαν μαγνήτης, έχοντας τέσσερα μετά από περίπου 14′ αγωνιστικού χρόνου στις τρεις πρώτες περιόδους, πριν τελικά αποβληθεί στην παράταση, μετά από 26’ με έξι fouls. O Marcus έχει δύο fouls μέσο όρο στην καριέρα του. O Markieff έχει τρία, και τέσσερα ανά αγώνα στα φετινά playoffs.

Ή μήπως ήταν στάχτη στα μάτια;

Ο νέος αγαπημένος μου παίκτης, τώρα που ο Manu θα αποσυρθεί

Για δεύτερη σερί χρονιά ο Terry Rozier εμφανίζεται πολύ καλύτερος στα playoffs και παίζει κρίσιμα λεπτά με ουσιαστική συμβολή. Παρά το μειονέκτημα ύψους του, παλεύει με όποιον βρει μπροστά του στην άμυνα, και είναι από το πουθενά ένας μανιασμένος guard rebounder εφάμιλλος του Marcus Smart, κατεβάζοντας 14 από δαύτα στα πρώτα δύο παιχνίδια απέναντι στους Wizards. Ανέλπιστα, επίσης, δεν κωλώνει υπό το βάρος της στιγμής “όταν η μπάλα καίει”, είτε έχει αρνητικά, είτε θετικά αποτελέσματα, όπως η μαχαιριά που ισοφάρισε το παιχνίδι σε 110-110, 1:38 πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας.

Ο 23χρονος guard έχει λύσει τα χέρια του Brad Stevens, και στα playoffs έχει το καλύτερο net rating μεταξύ παικτών που έχουν παίξει τουλάχιστον 100′ φέτος.

Jazz @ Golden State

DPOY

O Draymond Green, σε αντίθεση για παράδειγμα με το ανδροειδές που έχει κερδίσει τον τίτλο του Καλύτερου Αμυντικού τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχει κρύψει δευτερόλεπτα πως τρέφεται από τις μικρές αντιζηλίες και πως κυνηγάει κάθε πιθανό τίτλο με τόση δίψα, που να φλερτάρει με το να χαρακτηριστεί μικρόψυχος. Αλλά αυτή η αίσθηση του μονίμως αδικημένου αποτελεί και την κηροζίνη που πυροδοτεί την ομάδα τους και για αυτό το λόγο ο ίδιος είναι η καρδιά και η ψυχή αυτής.

Βρίσκοντας απέναντι στον δελφίνο για τον φετινό τίτλο του Καλύτερου Αμυντικού Παίκτη της λίγκας, τον Gobert, ο Draymond κατέβηκε πιο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά για να μετατρέψει τη σειρά σε μια επίδειξη των αμυντικών του ικανοτήτων και της ανωτερότητας του σε σύγκριση με το σκιάχτρο της Utah.

Οι δηλώσεις του Green πριν την αρχή των αγώνων, πως είναι ο καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ γιατί είναι ο μόνος που μπορεί να μαρκάρει από το “1” ως το “5” μας είχαν προϊδεάσει, αλλά η παράσταση που έστησε στο πρώτο παιχνίδι ήταν εμφατική. Η άμυνα των Warriors άλλαζε διαρκώς απέναντι στην συνήθως υπομονετική επίθεση των Jazz, υποχρεώνοντας τους παίκτες της Utah σε ατομικές προσπάθειες στο τέλος των 24”, όπου κι εκεί -ως δια μαγείας- βρισκόταν μπροστά τους πάλι ο Draymond, που δεν πρέπει να δέχθηκε ούτε ένα καλάθι στο ένας εναντίον ενός.

Για την υπονόμευση των ικανοτήτων του Gobert και την επίδειξη της αδυναμίας του να μαρκάρει από το “1” ως το “5” φρόντισε ένας συμπαίκτης του Green:

Point Center

Οι Warriors, όχι μόνο για να θρέψουν τον εγωισμό της καρδιάς της ομάδας, κατάφεραν να αχρηστεύσουν πλήρως την παρουσία του Gobert, αλλά και του Favors, μετατρέποντας τους δύο centers των Jazz από άγκυρες σε βαρίδια για την ομάδα του Quin Snyder.

Παίκτης-κλειδί o David West, που όπως έχουμε ξανα-αναφέρει, αποτελεί το βασικό γρανάζι των αναπληρωματικών πεντάδων του Golden State, λειτουργώντας σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης για τα guards της ομάδας τους, όταν αυτά δέχονται πίεση και double-teams. O βετεράνος forward παίρνει την μπάλα στην κορυφή, όπου είναι επικίνδυνος σουτέρ, και, έχοντας αναπτύξει μια φανταστική χημεία με τους συμπαίκτες του, ανατέμνει με νυστέρι την αντίπαλη άμυνα με τις assists του προς τους Warriors που κόβουν στη ρακέτα.

Για άλλο ένα παιχνίδι η επίθεση του Golden State λειτουργούσε στην εντέλεια, με τον West στο ρόλο που παλαιότερα βλέπαμε τους Draymond Green, τον Boris Diaw ή τον Lamar Odom σε άλλες πρωταθλήτριες ομάδες. Ο West κρατούσε μακριά από την ρακέτα όποιον εκ των Gobert, Favors αγωνιζόταν σαν center και δημιουργούσε εύκολα καλάθια για τους συμπαίκτες του που συνολικά είχαν 20/28 στο ζωγραφιστό. Οι μέσοι όροι στις assists ανά 36 λεπτά έχουν απογειωθεί στα playoffs από 6,4 σε 8,7 και εναντίον των Jazz έβγαλε εφτά  assists σε 17 λεπτά συμμετοχής.

Αν δεν τζογάρεις δεν πας ταμείο

Παρά το γεγονός πως η άμυνα των Jazz ήταν όσο καλή μας έχει δείξει όλη τη χρονιά, η ήττα ήρθε εύκολα για την ομάδα του Snyder. Ή μάλλον, η ομάδα του Snyder έχασε γιατί η άμυνά της ήταν όσο καλή μας έχει δείξει όλη τη χρονιά.

Η Utah είχε την καλύτερη άμυνα του ΝΒΑ, δεχόμενη μόλις 96,8 πόντους ανά παιχνίδι, και έπαιζε ταυτόχρονα στον πιο αργό ρυθμό από κάθε άλλη ομάδα. Ο πρώτος ημιτελικός της Δύσης παίχθηκε σε ακόμη πιο αργό ρυθμό από ό,τι μας συνηθίζουν, και η άμυνά τους κράτησε τους Warriors μακριά από τα συνήθη τους ξεσπάσματα, αλλά και σε μια μέτρια μέρα από το τρίποντο.

Η άμυνα της Utah, λοιπόν, δέχεται λιγότερους πόντους και είναι κορυφαία σε κάθε αμυντική παράμετρο εκτός από τα λάθη, όπου με τους αντιπάλους να κάνουν 12,6 λάθη ανά παιχνίδι, ήταν μόλις προτελευταία σε όλο το ΝΒΑ. Οι Jazz έμειναν πιστοί στις αρχές τους και ενώ κράτησαν τους Warriors σε χαμηλά ποσοστά (μόλις 24% από το τρίποντο), δέχθηκαν και πάλι 106 πόντους γιατί το Golden State έκανε την καλύτερή του επίδοση στη σεζόν με μόλις εφτά λάθη.

Οι Warriors δεν πούλησαν την μπάλα και αντιμετώπισαν τις αργές επιθέσεις των Jazz με την άνεση του να έχουν τον Draymond να πνίγει τις προσπάθειες των αντιπάλων του στο μισό γήπεδο. Και μην κάνοντας λάθη πήραν 82 σουτ στον αγώνα, όσα ακριβώς και οι φιλοξενούμενοι.

Και δίχως λάθη του Golden State, πόντους στο ανοιχτό γήπεδο και το παιχνίδι ροντέο, ο αγώνας κρίνεται στο ποιος θα εκτελέσει καλύτερα.

Και κανείς δεν εκτελεί καλύτερα από τους Warriors.

Raptors @ Cavaliers
Η μέρα του μαρμοτόσαυρου

Ουφ… Αυτό match-up έχει κουράσει τους πάντες. Τους παίκτες, τις οικογένειες των παικτών, τους θεατές, πιθανότατα τους bookmakers, και όλους εμάς που προσπαθούμε να στύψουμε την ουσία και το ενδιαφέρον από μια σειρά που έχει όσο ζουμί έχει ένα κούτσουρο πεταμένο στην έρημο.

Το να γράψω αυτό το κομμάτι με μορφή checklist, με κάνει να αισθάνομαι σαν επιθεωρητής του ΣΔΟΕ σε αποθήκη, έχοντας ανά χείρας αυτό το κλασσικό μπλοκ με το κλιπσάκι από πάνω και στο χέρι στυλό pilot που ανοιγοκλείνει με κουμπάκι. Βασικά κάπως έτσι ένιωθα και βλέποντας καταπιεστικά το παιχνίδι.

Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν…

  • Οι Cavaliers πήραν ένα προβάδισμα 10+ πόντων νωρίς στο πρώτο ημίχρονο, απόρροια αστοχίας και χαμένων κατοχών των Raptors, που τους επέτρεπαν να εξερευνήσουν επιλογές νωρίς στο 24άρι και να βρουν ελεύθερα τρίποντα (5/5 στην πρώτη περίοδο για τους Cavs). Στο πρώτο παιχνίδι βρέθηκαν πίσω πάλι με 12 στο πρώτο δωδεκάλεπτο, και οι τέσσερις περυσινές ήττες τους τούς βρήκαν πίσω με παρόμοιες διαφορές από το πρώτο 20λεπτο.
  • Κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει το LeBron James, ο οποίος άφησε στο ντουλάπι τον ρόλο του δημιουργού, και πήρε ρόλο μπάλας κατεδαφίσεων, εφορμώντας αφειδώς προς το καλάθι των Raptors. Εκτέλεσε 21 βολές και είχε 10/14 σουτ για να φτάσει τους 39 πόντους. Σκόραρε 32 στις δύο ενδιάμεσες περιόδους και κυριάρχησε γενικώς, είτε απέναντι στον Tucker, τον οποίο έπαιρνε σβάρνα στα drives του, είτε απέναντι στον Powell, είτε απέναντι στον Ibaka στις αλλαγές, στο πρόσωπο του οποίου έβαλε δύο τρίποντα…
  • Ο DeMar DeRozan δεν την πάλεψε. Συγκεκριμένα, στις τρεις πρώτες περιόδους, όταν ακόμα ο χαρακτηρισμός “ανταγωνιστικό παιχνίδι” δεν ήταν σύντομο ανέκδοτο, είχε έναν πόντο (χάνοντας δύο βολές) και 0/9 σουτ.
  • Ο Kyle Lowry κρατούσε ψηλά το ηθικό των Raptors με μεγάλα καλάθια, μέχρι που υπέστη μικροτραυματισμό στην τρίτη περίοδο.
  • Η τέταρτη περίοδος ήταν παιδική χαρά και περιείχε ένα εντυπωσιακό κάρφωμα του Iman Shumpert.

Πραγματικά προσεύχομαι για sweep, δεν αντέχω να δω πάλι το ίδιο παιχνίδι.

I have another cunning plan

Η ιδέα να ξεκινά από τον πάγκο ο Valanciunas μπήκε στο κεφάλι του Dwane Casey σε κάποια στιγμή απελπισίας, καθώς τον έβλεπε να εκτίθεται απέναντι στους Bucks. Σε αυτή τη σειρά πάντως, ίσως και να μπορούσε να στοιχειοθετήσει συγκριτικό πλεονέκτημα. Ο back-up ψηλός των Cavs, Channing Frye, δεν είναι ακριβός ο άνθρωπος που θέλει να κοπανάει το κορμί του με βαρείς centers στο post. O Jonas μπήκε και έκανε ακριβώς αυτό. Λιάνισε Frye και Love για να φτάσει τους 19 πόντους στο πρώτο ημίχρονο. Τελείωσε με 23, όντας ο πρώτος σκόρερ των Raptors, αλλά ταυτόχρονα εκτέθηκε στην άμυνα, τόσο από τον Channing Frye, δεχόμενος τρία τρίποντα σε τρεις προσπάθειες σε ένα επτάλεπτο μεταξύ πρώτης και δεύτερης περιόδου, όσο και από το pick and roll James και Thompson στην τρίτη περίοδο, όταν οι Cavs έδωσαν στη διαφορά τη μεγαλύτερη τιμή της.

Garbage time star

O ρόλος του Cory Joseph  φέτος έχει δεχθεί πλήγμα αντίστοιχο του Valanciunas, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Με το παιχνίδι να έχει κριθεί, αγωνίστηκε στην τέταρτη περίοδο σαν να περιμένει να υπογράψει συμβόλαιο το καλοκαίρι, παρότι έχει άλλα δύο στο υπάρχον. Τότε έβαλε τους 18 από τους 22 πόντους του, επιδιδόμενος στο πιο αναίσχυντο cherry picking των φετινών playoffs.

Rockets @ Spurs

Μετά την συντριβή στο πρώτο παιχνίδι, όπου οι Rockets κυριάρχησαν ολοκληρωτικά, πολλά ερωτηματικά δημιουργήθηκαν για το κατά πόσον η φετινή έκδοση των Spurs, μια γερασμένη και πολύ βαριά ομάδα που περιστρέφεται γύρω από τον Kawhi Leonard σαν να είναι ο ζωοδότης ήλιος τους, θα μπορούσε να προβάλει αντίσταση στην ορδή των σουτέρ, που με ηγέτη τον Harden, εκτοξεύουν τα τρίποντα σαν βέλη που καλύπτουν τον ουρανό. Το San Antonio μπορεί μεν να είναι να είναι μια σαφέστατα πιο έμπειρη ομάδα, αλλά ήταν προφανές πως το σύστημα των δύο ψηλών θα είχε προβλήματα να ακολουθήσει τον ρυθμό των Rockets.

H αμφιβολία κυριάρχησε το μυαλό πολλών, και διάφοροι έγκριτοι αναλυτές είχαν ξεκινήσει να γράφουν πως οι ομάδες του Popovich αποφεύγουν συνειδητά το smallball, θυμίζοντάς μας πως ο Popovich χρησιμοποίησε τον Kawhi μόλις το 7% του χρόνου στο power forward, και μισεί να παίζει με χαμηλά σχήματα που θα μάτσαραν καλά με το Houston, ξεχνώντας βολικά προφανώς πως ο Diaw ήταν απλά ένας κοκκαλιάρης point guard εγκλωβισμένος στο κορμί ενός bon viveur.  Το πιο ανόητο άρθρο από όλα1)Shootout στον αγαπημένο μας Guru, που το έφερε της πρόσοχής μας. το έγραψε η Washington, λέγοντας πως η ξεροκεφαλιά του Popovich θα αποδειχθεί μοιραία για το San Antonio, στο άρθρο που παίρνει το βραβείο του Επιστήμονα της Εβδομάδας2)Άντε, το μοιράζονται με όσους έγραφαν για την Πρωτομαγιά που είναι σοβιετική ή αμερικάνικη εορτή που δεν έχει λόγο ύπαρξης και σήμερα. Ουστ από εδώ.”.

Συγγνώμη, πόσο σοφό θα ήταν να ξεκινήσουμε να αμφισβητήσουμε τον σπουδαιότερο προπονητή στην Ιστορία του αθλήματος; Και για την ακρίβεια, αυτό που κάνει τον Pop σαν τον κορυφαίο που κράτησε ποτέ μπλοκάκι είναι το γεγονός πως είναι τόσο ανοιχτός στα ερεθίσματα και έχει τόσο διευρυμένους ορίζοντες που δεν θα διστάσει στιγμή να κάνει ό,τι χρειάζεται για να παίξει το σύνολό του το καλύτερο δυνατό μπάσκετ. Ο Popovich, που πήρε πρωταθλήματα παίζοντας βρωμόξυλο και χτίζοντας μια επίθεση πάνω στο post παιχνίδι του Duncan, και μετά έχτισε την ομάδα του πάνω στον Parker, αντιγράφοντας τα καλύτερα στοιχεία από τους ισοπεδωτικούς SSOL Suns. Ο ίδιος προπονητής που δήλωσε πως σιχαίνεται τα τρίποντα, αλλά πήρε έναν τίτλο το 2014 με βροχή από τα 7,25, και αυτός με όλη την λίγκα να ακολουθεί το παράδειγμα των Warriors, κατέβασε μια ομάδα με βαρείς ψηλούς που βασίζεται στο isolation παιχνίδι του Kawhi, που θυμίζει όσο περνάει ο καιρός τον T-1000 που προσπαθεί να μιμηθεί την μορφή του Kobe.

Ο προπονητής των Spurs, τον οποίον πέρυσι είχαμε δει να περνάει τον Boban Marjanovic μαζί με τον Duncan, μπας και σταματήσει τα κορμιά της Oklahoma, βλέποντας την ομάδα του Mike D’Antoni να παίζει στο δικό της ρυθμό, που για κάποιον νοσταλγό του playoff basketball είναι σαν οι τρελοί να έχουν καταλάβει το άσυλο, αποφάσισε να το παίξει τρέλα και ο ίδιος. Σε μια ακόμη υπενθύμιση πως αυτός θέλει η ομάδα του να κερδίσει, και για αυτό θα καταπατήσει κάθε θέσφατο, αποφάσισε να ακολουθήσει τους Rockets, γιατί πολύ απλά δεν γινόταν αλλιώς.

To σχήμα με τους δύο ψηλούς που χρησιμοποιούσαν όλη τη χρονιά οι Spurs ξεκίνησε να σπάει από την δεύτερη περίοδο, και οι βασισμένοι φέτος σε ατομικές ενέργειες του Leonard Spurs θυμήθηκαν τις πιο αισθητικά όμορφες ομαδάρες του παρελθόντος, κρατώντας τον Kawhi σαν δημιουργό, αλλά παίζοντας πιο γρήγορα από ό,τι συνήθως , αλλά, παράλληλα, και με εξωφρενική προσοχή και αποτελεσματικότητα.

Η επίθεση με την μπάλα στα χέρια του Leonard ήταν εξαιρετική, καθώς οι Spurs έγραψαν 19 assists σε 27 εύστοχα σουτ, και -σαν κερασάκι- μόλις ένα λάθος. Την ίδια στιγμή, ο Καλύτερος Αμυντικός παίκτη του ΝΒΑ, μαζί με τον καλύτερο αμυντικό παίκτη της ομάδας, τον φανταστικό Danny Green, που είχε θυμηθεί και να σουτάρει, είχαν σβήσει τελείως τον Harden, κρατώντας τον συνολικά σε 3/17 σουτ. Παρόλα αυτά, οι Rockets βρίσκονταν μέσα στο παιχνίδι, καθοδηγούμενοι από τον φλεγόμενο Ryan Anderson, που απολαμβάνει να παίζει απέναντι στα γεροντοπαλίκαρα των Spurs, τον Eric Gordon, που είναι μερικές στιγμές μπελάς εφάμιλλος του “Μούσια”, και τον Beverley, που επιδείκνυε όλο καμάρι την καινούργια συλλογή από floaters που ντεμπουτάρει στα φετινά playoffs.

Με το Houston να βρίσκει πόντους από το βαθύ ρόστερ του, παρά την φαινομενική κυριαρχία του San Antonio, το παιχνίδι έμπαινε στην τελική ευθεία με τη διαφορά στην μία κατοχή για τους γηπεδούχους. Με τους Harden-Leonard στον πάγκο, ο D’Antoni ξεκίνησε την τελευταία περίοδο με την πεντάδα που του είχε πάρει τη διαφορά στον πρώτο αγώνα, και είχε συνολικά το εξωφρενικό +85 στα περιορισμένα λεπτά που είχε αγωνιστεί στα προηγούμενα έξι παιχνίδια. Beverley-Lou Williams-Gordon-Anderson-Capela.

Εκείνη την στιγμή ο Popovich είπε “τα βλέπω”, και κατέβασε την πιο αλλόκοτη πεντάδα που έχει τολμήσει να βάλει στο AT&T Center. Parker-Mills-Ginobili-Simmons-Gasol, σε ένα θεότρελο smallball. Οι Spurs κατέβηκαν όσο πιο χαμηλά μπορούσαν, με τέσσερις καμικάζι και τον Pau σε ρόλο άγκυρας κοντά στη ρακέτα, με εντολές από την αρχή του παιχνιδιού να μην βγαίνει στην περιφέρεια, αλλά να κάθεται στο ζωγραφιστό σαν rim protector. O Καταλανός μπορεί να γέρασε και τα πόδια του να είναι αργά, αλλά το μπασκετικό του IQ και τα μακριά του χέρια δεν τον προδίδουν, και έτσι είχε άκοπα 13 rebounds και τέσσερα κοψίματα, σαν σκιάχτρο που απέτρεπε τους εύκολους πόντους κοντά στο καλάθι, πόντοι που ήταν το μυστικό του Houston στον προηγούμενο αγώνα.

Απέναντι σε αυτή την small-ball πεντάδα των Spurs οι Rockets έμοιαζαν τελείως αποσβολωμένοι, σαν να κοιτάνε το είδωλο τους σε ένα παραμορφωτικό καθρέφτη για πρώτη φορά. Το San Antonio έτρεξε ένα γρήγορο σερί 9-0, και μόλις επέστρεψε ο Kawhi στη θέση του τραυματία Parker έκαναν και ένα σερί 19-0, ισοπεδώνοντας το Houston στο ίδιο του το παιχνίδι. 30-5 το σερί συνολικά, και τα τελευταία λεπτά είχαν λόγο ύπαρξης μονάχα για το βάπτισμα του πυρός για τον DeJounte Murray στη σειρά, πριν κληθεί να παίξει πολύτιμα λεπτά, μετά τον τραυματισμό του Parker,  και για την επιτυχημένη δοκιμή του Leonard σε ρόλο point forward, σε σχήματα με αυτόν μόνο χειριστή της μπάλας.

References
1 Shootout στον αγαπημένο μας Guru, που το έφερε της πρόσοχής μας.
2 Άντε, το μοιράζονται με όσους έγραφαν για την Πρωτομαγιά που είναι σοβιετική ή αμερικάνικη εορτή που δεν έχει λόγο ύπαρξης και σήμερα. Ουστ από εδώ.