Αντί Εισαγωγής
Ο Darrell Griffith, αφού κέρδισε το Rookie of the Year το 1981, εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους σκόρερ το πρώτο μισό των ’80s. Ήταν οι πρώτες μέρες του στη Utah, μετά την επιλογή του από τους Jazz στο #2 του draft. Βγήκε από το μοτέλ που διέμενε για να πάρει ένα αναψυκτικό από το βενζινάδικο. Εκεί είδε κάτι σπάνιο. Έναν αφροαμερικάνο που μόλις είχε παρκάρει την Cadillac του. Χωρίς να χάσει ευκαιρία, τον πλησίασε και του είπε “Γεια, μόλις ήρθα στην πόλη και παίζω μπάσκετ για τους Jazz. Μήπως ξέρεις που συχνάζουν όλα τα αδέρφια;”. Η απάντησή του, αν και απογοητευτική, ήταν αναμενόμενη: “Βγήκα από την κεντρική για να βάλω βενζίνη. Από την Καλιφόρνια είμαι. Καλή τύχη με αυτό…”.
Ανάλογες καταστάσεις έζησαν -και βιώνουν ακόμα σε μικρότερο βαθμό- πολλοί συνάδερφοι αθλητές του Griffith. Υπήρξαν εποχές που τα μέρη που μπορούσε να κοινωνικοποιηθεί ένας μαύρος αθλητής ήταν η μοναδική Μαύρη Εκκλησία σε όλη τη Salt Lake City και το “Mama’s Southern Plantation”, το μόνο εστιατόριο με soul food, παραδοσιακή κουζίνα νοτιοανατολικής Αμερικής. Κι όλα αυτά σε μια πολιτεία όπου δεν υπήρχε γκέτο, ραδιοσταθμοί για soul και R’n’B ή ένα black barber shop (“μαύρο κουρείο”).
Μπορεί τα παραπάνω να μην έχουν σχέση με την μπασκετική πλευρά του θέματος, αλλά σίγουρα είναι άκρως ενδιαφέρον να κατανοήσουμε τι σημαίνει να μένεις σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον, και πως αυτό επηρεάζει ακόμα και τον αθλητισμό.
Αν και έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια κι έχουν αλλάξει πολλά στις διαφυλετικές σχέσεις στον κόσμο, στη Utah το ποσοστό των Μαύρων Αμερικάνων αυτή την στιγμή βρίσκεται ακόμα στα πιο χαμηλά επίπεδα της χώρας (2010: 1%, 1970: 0,6%). Δεν μιλάμε καν για ρατσισμό1)Εσωτερικός μονόλογος: είναι ανάγκη να καταλήγουμε πάντα εκεί;, αλλά για την φυσιολογική ανάγκη κάθε ατόμου να βρει συνανθρώπους με ίδια κουλτούρα, για να νιώσει πιο οικεία. Αυτό στη Utah παραμένει θέμα για κάθε έγχρωμο παίχτη, και μαζί με το γεγονός ότι σαν πόλη δεν παρέχει τα λούσα των μεγάλων αγορών της Αμερικής, πάντα υπήρχε δυσκολία να έλξει μεγάλα ονόματα.
Η λίστα με τους πιο σημαντικούς free agents που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν οι Jazz ανά τον καιρό είναι ακόμα πιο ενδεικτική. Όχι γιατί περιέχει κυρίως λευκούς παίχτες, αλλά γιατί στην κορυφή της λίστας βρίσκεται ο Carlos Boozer. Ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματός του (Black-Latino), λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε ότι θα πάλευε στη λάσπη ακόμα και με την μάνα του για ένα σακί με λεφτά, ένα bobble head και μια καλή βαφή μαλλιών2)Παραλλαγμένο joke απευθείας από Blackadder..
Οι εκφράσεις του Joe Johnson στο βίντεο όπου περιγράφει τη ζωή στη Utah, είναι χαρακτηριστικές. Δεν είναι ενοχλημένος, αλλά σίγουρα υπάρχει μια υφέρπουσα αμηχανία στον αέρα.
Των Σταύρου Μαρίνου και Γιάννη Χάτσιου
Tι κάνατε πέρσι;
Αν μπορούσαμε να διακρίνουμε την μοντέρνα ιστορία των Jazz στη μετά-Stockton/Malone εποχή, θα ξεκινούσαμε από το ανώμαλο, αποτυχημένο -κι ευτυχώς σύντομο- πέρασμα της προώθησης του Andrei Kirilenko σαν ηγέτη (2003-2005), τη βασιλεία του Deron Williams (2005-2010), την άδοξη προσπάθεια επιστροφής στα σαλόνια με τους Al Jefferson και Paul Millsap, και την πιο πρόσφατη ελπιδοφόρα εξέλιξη των “γηγενών” Gordon Hayward, Rudy Gobert, Rodney Hood. Την τελευταία διετία οι Jazz συγκαταλέγονταν στις υποψήφιες breakout ομάδες και στις πιο συμπαθείς, χάρη στον κορμό των νέων ανερχόμενων παιχτών. Επιβεβαίωσαν τις προβλέψεις και κατέκτησαν την Northwest Division εννέα χρόνια μετά την τελευταία φορά που το είχαν καταφέρει, με το 5ο seed στα playoffs.
Από τα πιο ικανοποιητικά συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κάποιος που παρακολουθεί NBA, είναι να βλέπει νέους παίχτες να εξελίσσονται χρόνο με τον χρόνο. Μια ευχάριστη αίσθηση ότι τα πράγματα “πάνε καλά στον κόσμο”, μια ψευδαίσθηση υπερήφανης πατρικότητας. Κάπως έτσι μπορούμε να εκτιμήσουμε τις επτά σερί χρονιές που ο Gordon Hayward βελτιώνεται μονίμως, με την περσινή να ψηφίζεται και στο All-Star Game. Αντίστοιχη πορεία είχε ο Rudy Gobert σε τέσσερις σεζόν, βγαίνοντας τρίτος στην ψηφοφορία του Most Improved Player. Σε αυτό προσθέτουμε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του George Hill, που για ακόμα μια φορά αποδεικνύει ότι το αίμα που τρέχει στις φλέβες των παιχτών που έχουν γαλουχηθεί στο San Antonio είναι το πορτοκαλί της Spalding (τραβηγμένο).
Ελαφριά απογοήτευση υπήρξε για το επόμενο βήμα που δεν κατάφεραν να κάνουν (ακόμα;) οι Rodney Hood και Derrick Favors, κυρίως λόγω τραυματισμών, αλλά και επισκίασής τους από τους breakout συμπαίχτες τους.
Στο παρκέ
Οι δύο βασικότεροι παράγοντες της επιτυχίας των Jazz πέρσι ήταν ο George Hill και Gordon Hayward, δύο παίκτες που φέτος θα αγωνίζονται με διαφορετικές φανέλες. Οι θέσεις τους θα αναπληρωθούν από τον νεοφερμένο Ricky Rubio και τον Rodney Hood, o οποίος ναι μεν πέρσι ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς και φάνηκε μάλλον στάσιμος, αλλά από τη rookie season του ακόμα, “φώναζε” για περισσότερες ευκαιρίες.
Η διαφορά στους δύο κύριους εκφραστές των επιθέσεων δεν αποτελεί απλά μια αλλαγή ονομάτων και προσώπων, αλλά και μια ριζική αλλαγή χαρακτηριστικών. Στο δίδυμο Hayward-Hill, ο δεύτερος, εκπαιδευμένος από τον Coach Pop και τον Frank Vogel, είχε δουλέψει όσο κανείς τον ρόλο του off the ball point guard, μαθαίνοντας να μπαίνει στη θέση του συνοδηγού, να σουτάρει καλά και όταν πρέπει, και να κάνει ελάχιστα λάθη, δίνοντας την μπαγκέτα στον all-star συμπαίκτη του, όποιος και αν είναι αυτός.
Δίπλα του ο Hayward είχε πρωταγωνιστικότερο ρόλο και μεγαλύτερο usage. Αμφότεροι ήταν καταπληκτικοί pick and roll partners του “Stifle Tower” (Rudy Gobert), σκοράροντας σε 45% περίπου των περιπτώσεων, ευρισκόμενοι στο καλύτερο 15% της λίγκας στη σχετική κατηγορία. Ο Hood, επομένως, είχε την μπάλα λιγότερο από ό,τι τις προηγούμενες σεζόν, με αρνητική επίπτωση στα advanced νούμερά του. Χρησιμοποίησε περίπου τις μισές κατοχές ως ball handler σε σχέση με τους άλλους δύο, και ίσως έδειξε πιο άνετα με την μπάλα στα χέρια, παρά ως off the ball scorer.
Oι Jazz πέρσι ήταν πέμπτοι σε πόντους ανά αγώνα προερχόμενους από pick and roll χειριστή, και μάλιστα η μία στις πέντε σχετικές προσπάθειές τους ερχόταν με αυτόν τον τρόπο. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Gobert ανέβηκε από τους 10,4 στους 14,9 πόντους ανά 36 λεπτά και από το 55% FG στο 66%, πέρα από την όποιο προσωπική του βελτίωση. Με αυτές τις τρεις απειλές (αν και όλοι μαζί δεν έπαιξαν σε όλη τη σεζόν λόγω τραυματισμών), ο Gobert το μόνο που είχε να κάνει είναι να κατεβάζει τις λόμπες. Και κάπως έτσι λοιπόν, μια ομάδα με αναχρονιστικές ιδέες σχετικά με την ποσότητα των κατοχών και χωρίς ιδιαίτερα υπερόπλα στην επίθεση πέραν του Hayward, ακριβώς εκμεταλλευόμενοι την εξαιρετική half court επίθεσή της, έφτασε εκεί που έφτασε.
Καλοκαιρινός σχεδιασμός
Η φυγή του ηγέτη Gordon Hayward και του στρατηγού George Hill, θα μπορούσε να μοιάζει μοιραίο αδιέξοδο για την καλή πορεία των Jazz τα τελευταία χρόνια. Η παράλληλη αναμονή όμως, για το άλμα του Hood και του Gobert, αλλά και η απόκτηση του Rubio κρατούν την σημαία ψηλά. Σε αυτά προσθέτουμε τον πολλά υποσχόμενο Donovan Mitchell, ο οποίος πήρε φωτιά στο Summer League, δίνοντας σημάδια μεγάλου σκόρερ. Μετά τον τραυματισμό του Dante Exum, που στην τρίτη χρονιά του, ο χαρακτηρισμός “bust” ακούγεται όλο και περισσότερο, δεν αποκλείεται να αναλάβει και το ρόλο του backup PG.
Από εκεί και πέρα, η ανανέωση του πολυεργαλείου Joe Ingles, που κάνει τα πάντα από μέτρια ως καλά, σε ένα συμβόλαιο $ 52 εκατ. για τέσσερα χρόνια και η απόκτηση του Jonas Jebrenko αποσκοπούν στο να καλύψουν με περισσότερο βάθος τις όποιες απώλειες. Με εξαίρεση την -διαρκή και διαιωνιζόμενη- ένδοια στη θέση του PG, oπού πίσω από τον Rubio, σαν καθαρό PG κι όχι σαν combo guard, υπάρχει μόνο ο Raul Neto, κι αυτός σε μη εγγυημένο συμβόλαιο, τα φτερά έχουν τεράστιο βάθος, ενώ και η frontcourt διαθέτει πλήθος τόσο κορμιών, όσο και επιλογών παιχτών που μπορούν να παίξουν stretch στο “4”.
Η δε έλευση και το Thabo Sefolosha, έρχεται να ενισχύσει την πεποίθηση πως η σκληρή και ιδιαίτερα δεμένη άμυνα της ομάδας θα είναι το κύριο όπλο της και φέτος στη διεκδίκηση μιας θέσης στην post season.
Depth Chart
X-Factor
Μεγάλη ευκαιρία θα έχει φέτος ο Rodney Hood, και σίγουρα θα τρέχει περισσότερα από τα 3,6 pick and rolls που κατέληγαν σε προσπάθειά του σε σχέση με πέρσι. Σε αντίθεση με το κοντρολαρισμένο και deliberate στυλ του Hayward (δουλεμένο με τα χρόνια και με “δοκιμή και σφάλμα” και σε αυτόν), ο Hood εξαπολύει ένα πολύ πιο herky jerky τώρα-θα-του-φύγει παιχνίδι μετά από το σκριν. Η διαφορά, όμως, των δύο έρχεται όταν προσπαθούν να τελειώσουν κοντά στο καλάθι, όπου ο Hood με το σχετικά αδύνατο σκαρί του δυσκολεύεται πολύ περισσότερο σε σχέση με το τανκ που λέγεται Hayward. Tα ποσοστά του αντικατοπτρίζουν τη δυσκολία αυτή, όσο και το eye test βλέποντάς τον να δοκιμάζει περίεργα σουτάκια με ταμπλό και floaters από τα τρία-τέσσερα μέτρα.
Ένοχη (;) απόλαυση
- O Rubio βρίσκει μια ομάδα που του ταιριάζει “γάντι” και μοιράζει 14 assists ανά αγώνα.
- Ο Derrick Favors κάνει το bounce back, και δημιουργεί το καλύτερο αμυντικό δίδυμο του NBA με τον Gobert.
- O Hood αντικαθιστά επάξια τον Hayward και βαδίζει προς το All-Star του 2020.
- Ο Burks κι ο rookie Mitchell διαγωνίζονται μεταξύ τους καθόλη της χρονιά, σε στυλ Legolas-Gimli, για το ποιος θα σκοράρει περισσότερους πόντους σαν off the bench σπίθα.
Keep an eye on
O Ricky Rubio είναι γνωστός για τα καλά και για τα άσχημά του, και σαν οργανωτής το φετινό στοίχημα της ομάδας ξεκινάει από τα χέρια του. Πέρσι βρέθηκε ακριβώς στη μέση της λίγκας σε ό,τι αφορά την αποτελεσματικότητα ως ballhandler στο πικερό, και έχει την αντίληψη και την ικανότητα να βρίσκει τον Gobert, αλλά ίσως το θέμα να μην είναι στο να τον βρίσκει, αλλά στο με πόσο χώρο και χρόνο θα τον βρίσκει. Ο Ισπανός δεν απειλεί από μακριά, αλλά ούτε είναι κανένας αξιομνημόνευτος finisher, ώστε η βοήθεια να αφοσιωθεί σε αυτόν, και έτσι πιθανότατα ο Gobert θα υποχρεωθεί σε πιο δύσκολες προσπάθειες να τελειώσει φάσεις με τη μια ή θα πρέπει να κατεβάσει την μπάλα και να πάρει προσπάθεια από το έδαφος, πράγμα όχι ιδεατό για την επίθεση των Jazz.
To δεύτερο κομμάτι είναι το spacing συνολικά, καθώς ο Rubio δεν μπορεί να παίξει μακριά από την μπάλα όπως ο Hill, ούτε και ο Hood μπορεί να οδηγήσει τις άμυνες σε κατάρρευση, όπως έκανε ο προκάτοχός του στον ρόλο της πρώτης επιλογής στην επίθεση των Jazz. Επομένως, ο coach Quin Snyder μπορεί να έχτισε με πολύ κόπο και πονηριά μια ταυτότητα για την ομάδα των “Μορμόνων”, αλλά αυτό που προκύπτει είναι πως δεν μπορεί απλά να κάνει ένα plug and play με Rubio και Hood και να περιμένει τα ίδια ή κοντινά αποτελέσματα. Η προσαρμογή θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα, και κατά την εκτίμησή μου θα πρέπει να αυξήσει λίγο τον κατατονικό ρυθμό του παιχνιδιού της.
Πρόβλεψη
Δεύτεροι στην Northwest, πίσω από την υπερομάδα των Thunder, και με μειονέκτημα έδρας θα καταφέρουν και πάλι να μπουν στα playoffs.
