Έχοντας ανανεώσει το ραντεβού μας για τον Οκτώβρη και τη νέα σεζόν με το σύνολο των ομάδων της Περιφέρειας που έμειναν εκτός playoffs, και με την off season να έχει ήδη παρουσιάσει μία σειρά από κινήσεις που μας εντυπωσίασαν (που αναλυτικά μπορείτε να δείτε εδώ κι εδώ), στο παρόν άρθρο αποχαιρετάμε για το καλοκαίρι τις ομάδες που έφτασαν στην post season -πλην των πρωταθλητών Golden State Warriors, τους οποίους θα αποχαιρετήσουμε ξεχωριστά, αποδίδοντας τον σεβασμό που τους αναλογεί– για την δυτική περιφέρεια.
Memphis Grizzlies #12
Οι Grizzlies τρέχουν το τρίτο μεγαλύτερο σερί διαδοχικών εμφανίσεων στα playoffs σε όλο το NBA, στατιστικό που αποτυπώνει γλαφυρά τον αντίκτυπο του Marc Gasol και της grit’n’grind era σε ένα -έως τότε- ανυπόληπτο franchise. Οι Grizzlies μπήκαν στα playoffs ακόμα και πρόπερσι, σε μια σεζόν που δεν έπαιξε γι’ αυτούς μόνο ο Γιάννης Γεωργαλής από τους τόσους τραυματισμούς που είχαν. Το καλοκαίρι αποφάσισαν, λοιπόν, να ανεβάσουν το ποντάρισμά τους, χρυσώνοντας τα πήλινα πόδια του Chandler Parsons. Αυτός δεν μπόρεσε να τους δικαιώσει, κατά βάση επειδή δεν κατάφερε να πατήσει γήπεδο για παραπάνω από 34 παιχνίδια. Μαζί του στα χειρουργικά τραπέζια είχε και τα όνειρα του Dave Fizdale για ένα μπάσκετ ταχύτερο και σύγχρονο, το οποίο ο πανούργος Dave προσπάθησε να εμφυσήσει στα σφυρηλατημένα από την πειθαρχία και το inside game κεφάλια των παικτών του. Η “εξέλιξη” και η “νόρμα” ήταν δύο αντίρροπες δυνάμεις που καθοδηγούσαν τη σεζόν των Grizzlies. Το δίδυμο Randolph-Gasol έσπασε μετά από χρόνια για χάρη του πιο ευκίνητου JaMychal Green, αλλά η σημασία του Z-Bo αναγεννήθηκε σε αυτό το ονειρεμένο “θα έρχεται από τον πάγκο και θα τσακίζει κόκαλα”. Τελικά, περισσότερο εκμεταλλευόμενοι τη συνέχεια του roster τους και το καταπληκτικό δίδυμο Conley – Gasol, που εξισορροπούσε “τα λάθος εργαλεία για τη σωστή δουλειά” που έπαιρναν τη θέση του Parsons, βρέθηκαν και πάλι σχετικά εύκολα στα playoffs λίγο πάνω από το .500.
Κι εκεί, ακόμη κι αν έχασαν τον πνευματικό ταγό τους, τον Tony Allen, αποδείχτηκαν πιο αξιόμαχος αντίπαλος από ό,τι αναμενόταν για τους San Antonio Spurs, σε μεγάλο βαθμό επειδή Conley και Gasol πίστεψαν ότι είναι superstars. Ο πρώτος μας έδωσε και ένα μαγικό τανγκό με παρτενέρ τον Kawhi Leonard:
Βέβαια η απόσταση που χωρίζει το “αξιόμαχος” από το “καλύτερος” είναι μεγάλη, και ένα οργισμένο “They’re not gonna rook us” είναι ωραία πολεμική κραυγή, αλλά όπως η αγανάκτηση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτός που αγανακτεί έχει δίκιο, έτσι κι οι Grizzlies δεν ήταν καλύτεροι από τους Spurs. Απεναντίας, αυτή η εντυπωσιακή εικόνα των Grizzlies που ξεπέρασαν τις αγωνιστικές τους προσδοκίες, ανέδειξε και το βασικό τους πρόβλημα. Δύσκολα θα γίνει αισθητά καλύτεροι από αυτό που είδαμε, τουλάχιστον όχι χωρίς έναν 2014 Parsons, και η ομάδα μοιάζει να βρίσκεται σε μια, ελαφρά μεν, κατιούσα δε πορεία.
Μια αμηχανία που βγήκε εν τέλει και στην καλοκαιρινή δραστηριότητά τους. Υπερβολικά – αν και δικαίως – δεμένοι με τους δύο stars τους, οι οποίοι είναι τόσο αθόρυβα καλοί από μόνοι τους ώστε να εξασφαλίζουν τον αγώνα για τα playoffs, αποχωρίστηκαν την έτερη σταθερά του Memphis, τον Ζ-Βο και όπως φαίνεται και το ορόσημο Tony Allen, χωρίς να προσπαθούν να λύσουν τον γρίφο Chandler Parsons ή να σπρώξουν τις μάρκες του ρόστερ για κάποιο μεγάλο κόλπο, τωρινό ή μελλοντικό. Αντίθετα, προχώρησαν σε ένα συντηρητικό και άχρωμο retooling προσπαθώντας με τα σακιά άμμο που πέταξαν οι Kings (Tyreke Evans, Ben McLemore) και δύο μεγάλους rookies (Ivan Rabb, Dillon Brooks) να πάνε για άλλη μια προσπάθεια στα playoffs από μειονεκτική θέση.
Το franchise είναι συμαζεμμένο, η κουλτούρα σωστή, και ο προπονητής έχει την ικανότητα και τη διάθεση να χτίσει μια καλύτερη ομάδα, αλλά τα πάντα κρίνονται από ένα γρανάζι που ουσιαστικά δεν έχει μπει ποτέ σε λειτουργία στη μηχανή αυτή. Αν ο Chandler Parsons μπορεί να ξαναπαίξει μπάσκετ ίσως έχει αξία άλλη μια βολή προς τον ουρανό, αλλιώς μάλλον η πιο συνετή επιλογή είναι μια αναδόμηση με κεντρικό άξονα το διαμάντι Fizdale.
Oklahoma City Thunder #10
Οι Oklahoma City Thunder είναι μια ομάδα που για χάρη της τα γραφεία του BallHog γέμισαν φωνές. Συχνά υπήρχαν διαφωνίες για το αν αυτό που είδαμε από την ομάδα του Donovan ήταν κάτι που θα μείνει. Ο Νικός ήταν από τους επικριτές, λέγοντας ότι αυτό που παίζει η αρμάδα του Westbrook δεν είναι μπάσκετ, μιλώντας για το χαμηλό ποσοστό τους στο τρίποντο, μόλις 32,7%, όντας τελευταίοι σε όλο το NBA, αλλά και το εξωφρενικό usage του ηγέτη τους. Από την άλλη πλευρά ο Λουκάς ήταν αυτός που δικαιολογούσε τον Donovan, λέγοντας ότι σαν επαγγελματίας προπονητής βρήκε ένα ρόστερ και αποφάσισε ότι για να πετύχει η ομάδα υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Και αυτός δεν ήταν άλλος από το να αφήσει τον μετέπειτα MVP της κανονικής περιόδου ελεύθερο να κάνει του κεφαλιού του εντός παρκέ.
Όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το θεωρούμε μπάσκετ αυτό που έπαιζε, είτε όχι, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε τον Russell Westbrook για τους 31,4 πόντους, τα 10,7 rebounds και τις 10,4 assists που είχε κατά μέσο όρο τη σεζόν που τελείωσε.
Από το υπόλοιπο ρόστερ κανείς δεν κατάφερε να κάνει το βήμα παραπάνω και να φανεί σε επίπεδο ανάλογο του Russell Westbrook, και αυτός ήταν ο λόγος που πολλές φορές ο MVP της κανονικής διάρκειας έβρισκε τρόπους για να τρίξει τα δόντια στους συμπαίκτες του. Ο Enes Kanter είχε μικρή συμμετοχή, μόλις 21,6 λεπτά ανά αγώνα, αλλά τα νούμερα του αναλογικά σε 36 λεπτά ήταν πολύ καλά. 24,3 pts, 11,3 rebs και 1,6 asts. Όμως η δυσκολία του να παίξει άμυνα, δεν του επέτρεπε να μένει για περισσότερο στο παρκέ και να κλέψει λεπτά από τον Steve Adams.
Θα παραμείνουν στο σχέδιο Westbrook ή πάνε για το κάτι παραπάνω;
Η κίνηση που φαίνεται να δείχνει ότι οι Thunder θέλουν να πάνε για το κάτι παραπάνω στην δύσκολη Δυτική Περιφέρεια δεν είναι άλλη από την ανταλλαγή του Paul George. Χωρίς να δώσουν πολλά ανταλλάγματα (Oladipo και Sabonis, χωρίς καν pick πρώτου γύρου) κατάφεραν να φέρουν στη Δύση έναν ακόμα αστέρα. Το δύσκολο κομμάτι, όμως, τώρα ξεκινά, καθώς έχουν έναν χρόνο στην διάθεση τους για να τον πείσουν να υπογράψει επέκταση και να μείνει στην ομάδα, κάτι που κατά 99% δεν θα συμβεί, μιας και όλη η λίγκα θεωρεί δεδομένο πως του χρόνου θα παίζει στους Lakers.
Θα πρέπει, όμως, να δουν τι θα κάνουν και με το συμβόλαιο του Kanter. Η ομάδα έχει το πέμπτο υψηλότερο salary cap αυτή την στιγμή και με μόλις 11 συμβόλαια. Ο Τούρκος έχει να παίρνει πάνω από $ 17 εκατ. τον επόμενο χρόνο, ποσό που είναι δύσκολο να το θυσιάζεις για έναν αναπληρωματικό. Αν καταφέρουν να αποδεσμευτούν από αυτό τότε θα είναι αρκετά πιο ευέλικτοι για να καλύψουν τα κενά τους.
Το τι χρειάζονται είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Ένας, ή και παραπάνω, σουτέρς από μακρινή απόσταση, όχι μόνο για να μπορούν να ανοίγουν ευκολότερα τις άμυνες και να έχουν μεγαλύτερους διαδρόμους προς το καλάθι οι George και Westbrook. Αλλά και γιατί το 2017 δεν νοείται ομάδα που σουτάρει με ποσοστό στα τρίποντα κάτω του 35% να θέλει να είναι πρωταγωνίστρια.
Παρόλα αυτά, η προσθήτη του Patrick Patterson, σε ένα εξαιρετικό συμβόλαιο $ 18 εκατ. για τρία χρόνια, και η διατήρηση του Roberson, κάνει την βασική πεντάδα των Thunder τρομακτικά αθλητική και έτοιμη να προσφέρει πολύ ιδρώτα και αίμα σε ενδεχόμενο ματσάρισμα με τους Πρωταθλητές Warriors.
Κλείνοντας, θα κρατήσουμε το τρομερό video των centers της ομάδας, οι οποίοι έκαναν αγώνα για να προμοτάρουν την υποψηφιότητα του Russell Westbrook για το βραβείο του MVP. Αφού, λοιπόν, η βοήθεια τους εντός παρκέ δεν ήταν αυτή που ήθελε το χελωνονιντζάκι, είπαν να τον βοηθήσουν και εκτός των τεσσάρων γραμμών.
🐍🐊 🐯 🐻 Lions and Tigers and Russ for MVP Oh My!! #MVP #MVP #MVP #hist0ry #thepeopleschamp pic.twitter.com/4aQUsZ62hn
— Enes Kanter (@Enes_Kanter) March 20, 2017
Los Angeles Clippers #8
Lob-City ήταν και πάει, να ζήσουμε, να την θυμόμαστε. Το peak των Clippers -για μια ακόμη χρονιά- συνοδεύτηκε από πολλά alley-oops, πολύ θέαμα και πολλά χαμόγελα, όσον αφορά τη regular season. Το τρίο Paul-Jordan-Griffin έδωσε μερικές ακόμα όμορφες παραστάσεις, αλλά μετά ήρθαν τα playoffs, το ορθολογικό μπάσκετ της Utah με την σκληροτράχληλη άμυνα και οι διακοπές νωρίς-νωρίς. Πριν την καθιερωμένη απογοήτευση, όμως, πολλοί ήταν εκείνοι που πίστεψαν στο ότι η ομάδα του Doc Rivers θα έκανε επιτέλους το βήμα παραπάνω. Ο πυρήνας της ομάδας αυτής έπαιζε μαζί για αρκετά χρόνια, έγιναν προσθήκες που θα μπορούσαν να δώσουν ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο, ενώ μέχρι και ο Austin Rivers έδειξε πως μπορεί να παίξει μπάσκετ με αξιώσεις.
Οι Clippers “χτυπήθηκαν” μέσα στην σεζόν από τους τραυματισμούς των CP3 και Griffin, χωρίς ωστόσο να τους επηρεάσει ιδιαίτερα στην τελική σούμα της κανονικής διάρκειας. Αυτό που περίμεναν όλοι ήταν τα playoffs και -επιτέλους- να δουν την ομάδα του Los Angeles να προοδεύει και να φτάνει μέχρι τους τελικούς της Δύσης. Βασικά η φετινή πορεία των Clippers είναι καρμπόν των προηγούμενων, από τότε που οι τρεις αστέρες της ομάδας παίζουν μαζί και θυμίζει μια ενοχλητική λούπα που δεν λέει να φύγει. Και δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για στατιστικά ή κάποια λάθη που ενδεχομένως μπορεί να στέρησαν την λεγόμενη “πρόοδο”. Ναι οκ, ο CP3 είναι ο “point god” της λίγκας, ο Jordan είναι rebounding machine, o Griffin έχει γίνει καλύτερος παίχτης μέσα στα χρόνια, ο Redick είναι δολοφόνος, ο Crawford είναι “Crawesome”, αλλά σε ομαδικό επίπεδο η κατάσταση είναι “να ‘χαμε να λέγαμε”.
Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι τέτοια, και πλέον η κουβέντα για το αν ο Doc Rivers είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τον πάγκο έχει φουντώσει. Ο Steve Ballmer δείχνει εμπιστοσύνη προς τον προπονητή του προς στιγμή, αλλά γνωρίζει πολύ καλά πως από το φετινό καλοκαίρι τα πράγματα δεν θα είναι ίδια.
Από εδώ και πέρα
Οι αισιόδοξοι φίλοι των Clippers υποστηρίζουν πως η Lob-City δεν θα πάψει να υπάρχει. Πήραν μεν τον Patrick Beverley, που είναι εξαιρετικός αμυντικός και για πολλούς ο καλύτερος στην θέση του, αλλά με τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να βγάλει ένα πολύ καλό court vision. Οι υπέρμετρα αισιόδοξοι βλέπουν στον νεοαποκτηθέντα Milos Teodosic τον καλύτερο πασέρ της λίγκας. Οκ, εμείς που τον απολαύσαμε τα τελευταία χρόνια στην CSKA επιβεβαιώνουμε τα sick passing skills του, αλλά από αυτό στο “ο καλύτερος πασέρ της λίγκας” υπάρχει μια σεβαστή απόσταση. Στο BBall Breakdown τον αποθεώνουν και σε κάθε περίπτωση, πάντως, η παρουσία του Σέρβου στους Clippers είναι από τα γεγονότα που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον για την επόμενη σεζόν του NBA.
Πέραν των Beverley-Teodosic, οι Clippers απέκτησαν και τον Danilo Gallinari από το Denver, αλλά και τον Lou Williams, που πασάρεται μεταξύ των ομάδων πιο γρήγορα και από ναργιλέ. Όντως, μία ομάδα που διαθέτει Jordan, Griffin, Beverley, Teodosic, Gallinari και Williams μπορεί από τώρα να χαρακτηριστεί fun, αλλά μπορεί να διεκδικήσει ένα καλό πλασάρισμα και μια καλύτερη πορεία στα playoffs σε αυτή την Δύση; Εμείς θα πούμε όχι, αλλά από την μεριά του ο Doc δεν ανησυχεί. Τα καίρια ερωτήματα που δημιουργούνται -με τα ως τώρα δεδομένα- είναι το κατά πόσο ο Teodosic μπορεί να δημιουργήσει και να εκτελέσει με την ίδια συχνότητα στο NBA, αν ο Gallo μπορεί να μετατραπεί σε “go to guy” για την ομάδα του και το πως θα εμφανιστούν οι Griffin-Jordan με το νέο set up στα point guards.
Eπιπλέον, οι παρουσίες των Sam Dekker και Montrezl Harrell προσδίδουν μια ίντριγκα στον πάγκο των Clippers, αφού όντας τα back ups των Gallinari και Griffin, θα έχουν αρκετές ευκαιρίες να βοηθήσουν και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του προπονητή τους. Το σημαντικό για το franchise είναι ότι αμφότεροι παίχτες αποτελούν περιπτώσεις χαμηλού ρίσκου, μιας και αμείβονται αθροιστικά περίπου $ 3,2 εκατομμύρια. Και όλα αυτά, εν μέσω της φημολογίας ότι ο Ballmer σκέφτεται να κινήσει τις διαδικασίες για μεταφορά της ομάδας στο Seattle. Ο ίδιος διαψεύδει, αλλά από “διαψεύσεις” έχουμε χορτάσει.
Utah Jazz #6
Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν…
Οι Utah Jazz έφτιαξαν ένα λεπτομερές αρχιτεκτονικό σχέδιο και το εκτελούσαν στην εντέλεια, αλλά τις προηγούμενες δύο σεζόν ορισμένες αστοχίες υλικού και εργατικά ατυχήματα ανέβαλαν την τελική παράδοση του έργου και τη θέση του σε λειτουργία. Το καλοκαίρι έφεραν στο εργοτάξιο νέο υπεύθυνο (George Hill) και έναν μπαρουτοκαπνισμένο μηχανικό (Joe Johnson) για τις τελικές πινελιές και το πρώτο πραγματικό test run. Μπορεί να μην το έτρεξαν πάνοπλοι, αλλά ήταν στοιχειωδώς υγιείς, όσο χρειαζόταν για να αποδείξουν ότι το μεγαλεπήβολο σχέδιό τους ήταν υλοποιήσιμο και ιδιοφυές, παρά τις ενδιάμεσες καταρρεύσεις του.
Το πρόβλημα, όμως, για τους Jazz είναι ότι η γυναίκα του πρωτομάστορα ήταν fan του δημοτικού τραγουδιού και μόλις βρήκε ευκαιρία τα μάζεψε και ροβόλησε προς τη θάλασσα που δεν χρειάζονται γιοφύρια, για να σώσει τη ζωή της. Το άλλο ζήτημα, βέβαια, είναι πως οι Jazz δεν πρόκειται να θυσίαζαν τον Gordon Hayward, το πολύ πολύ να τον υποβίβαζαν σε δεύτερο ή τρίτο βιολί, στην πορεία τους για τη διεκδίκηση του Larry O’Brien trophy. Δεν ήταν μόνο, όμως, ο Hayward fan της ελληνικής παράδοσης, αλλά και οι ιθύνοντες του franchise της Utah, καθώς είχαν στηρίξει μεγαλύτερο βάρος των πυλώνων στην αφοσίωση της άβουλης γυναίκας του πρωτομάστορα. Φεύγοντας ο Hayward δεν αφαίρεσε μόνο τη φυσική του παρουσία, αλλά έφερε και σε πλήρη αμηχανία τους μαστόρους που τώρα θα πρέπει να αυτοσχεδιάσουν υποστηρικτικούς μηχανισμούς για να μην ξαναπιάσουν το γιοφύρι από την αρχή. Ο κεντρικός πυλώνας (Gobert) είναι επιβλητικός και ζηλευτός ανά την ύπαιθρο, αλλά ο ένας υποστηρικτικός έχει ρωγμές (Favors) κι οι δεύτεροι (Exum; Hood;) βγήκαν λίγο πιο λιανοί από το αναμενόμενο.
Με τη βεβαιότητα της στατικότητας του έργου, η εργατική δύναμη προσηλώθηκε να επεκτείνει σε όλο το μήκος μια φιοριτούρα που γέννησε η αναγκαιότητα, αλλά πλέον είναι ίσως αμφιλεγόμενο το ντύσιμο των θόλων και το ραφινάρισμα της πέτρας όταν τα υποστυλώματα χωλαίνουν. Ο Ingles πλέον θα πρέπει να υπερκεράσει τον ρόλο του παντοκολλητή που είχε προηγουμένως και να προσπαθήσει να αποτελέσει δομικό στοιχείο των Jazz, δίνοντας κάποια από αυτά που έδινε ο επόμενος all-star της Ανατολής.
Οι Jazz αποτελούν ένα στενάχωρο παράδειγμα δομημένης, υπομονετικής στρατηγικής που καταρρέει χωρίς να έχει γίνει κάτι λάθος. Ίσως η λέξη κατάρρευση να είναι πολύ αυστηρή. Υπάρχουν παίκτες που ίσως περιορίζονταν λόγω συνωστισμού, τραυματισμών ή απειρίας (Hood, Favors, Exum) κι ο αρχιτέκτονας Snyder θα προσπαθήσει να τους ξαναμοιράσει νέους ρόλους. Από εκεί και πέρα, τον διαχειριστικό ρόλο του George Hill θα αναλάβει ένας τύπος ιδιοφυής αλλά τσαπατσούλης, που ελπίζουν πως μπορεί να διασώσει με τεχνάσματα τη δουλειά ετών και να δώσει χαρά στον λαό της Utah που περιμένει (ο Rubio ντε). Από εκεί και πέρα στρατολογήθηκαν και τρία νέα γερά παλικάρια και ψηλά κορμιά να αναλάβουν το χαμαλίκι. Sefolosha, Jerebko και Ekpe Udoh έρχονται σκληραγωγημένοι και έτοιμη για βαριά δουλειά.
Οι Jazz δύσκολα θα παίζουν πολύ όμορφο μπάσκετ, αλλά καλή τύχη σε όποιον προσπαθήσει να σκοράρει απέναντι τους.
Houston Rockets #3
Μια σεζόν με αισθητή βελτίωση ήταν η περσινή για τους Rockets, κερδίζοντας 14 περισσότερα παιχνίδια σε σχέση με την σεζόν 2015/16. Η μετατόπιση του Harden ως βασικού PG της ομάδας έδωσε τρομερή ώθηση, και η σταθερή παρουσία του Eric Gordon, ο οποίος έπαιξε, για πρώτη φορά μετά την rookie season του, σε πάνω από 70 παιχνίδια έκανε την διαφορά. Κατάφεραν να προσφέρουν ουσία και θέαμα στο κοινό του Toyota Center σε ρυθμούς run’n’gun σπάζοντας δύο ρεκόρ, αυτό με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα, με 1.1811)Καταφέρνοντας να γίνουν η τρίτη ομάδα που ευστοχεί σε πάνω από 1.000 τρίποντα, μαζί με τους Warriors το 2015/16, με 1.077 και τους Cavs το 2016/17, με 1067., αλλά και αυτό των περισσότερων προσπαθειών σε μία σεζόν,μμε 3.306, το οποίο σημαίνει πως σούταραν 40,3 τρίποντα ανά αγώνα.
Στην ανοδική πορεία της ομάδας, σημαντική ήταν η συνεισφορά του Lou Williams που ήρθε στα μέσα της σεζόν από τους Lakers, αλλά και η βοήθεια των δύο ψηλών, του τριτοετή Clint Capela των 12,6 pts, 8,1 rebs και 1,2 blks, και του γερόλυκου Nene, όπου έδινε 17,9 ποιοτικά λεπτά ανά αγώνα έχοντας 9,1 pts και 4,2 rebs, χωρίς βέβαια να ξεχνάμε ότι η ωρίμανση του Capela είναι και δικό του επίτευγμα. Αποκορύφωμα, φυσικά, η εμφάνιση του Βραζιλιάνου στο τέταρτο παιχνίδι της σειρά του πρώτου γύρου των playoffs απέναντι στους Thunder. 28pts, με 12/12 FG και 10rebs.
Στα playoffs, όμως, η ομάδα δεν κατάφερε να ξεπεράσει τους Spurs στους ημιτελικούς της Δύσης, και παρά την απουσία του Kawhi, γνώρισαν την συντριβή. Έτσι, ο GM της ομάδας Daryl Morey έβαλε σκοπό να οδηγήσει την ομάδα στους επόμενους Τελικούς με μια σειρά από εντυπωσιακές κινήσεις. Μία από τις τρεις πιο σημαντικές κινήσεις του καλοκαιριού2)Μαζί με εκείνες του Paul George στους Thunder και του Gordon Hayward στους Celtics. είναι η ανταλλαγή του Chris Paul. Ο πρόεδρος του σωματείου των παικτών έφυγε από το L.A., μετακομίζοντας αρκετά νοτιότερα και ανατολικότερα, στο Houston, και μένει να δούμε πως θα κολλήσει το παιχνίδι του με αυτό του “Μούσια”, με τον Harden σίγουρα να χάνει για αρκετά λεπτά την μπάλα από τα χέρια του.
Οι κινήσεις που δείχνουν να προσθέτουν το κομμάτι του παζλ που έλειπε από τους Rockets είναι αυτές που θα τους δυναμώσουν στην άμυνα. Ο P.J. Tucker και ο Luc Richard Mbah a Moute είναι δύο παίκτες που αναμένετε να βελτιώσουν το αμυντικό κομμάτι της ομάδας που την προηγούμενη σεζόν ήταν το λιγότερο τραγικό. Δεχόμενοι 109,6 πόντους ανά αγώνα οι Rockets είχαν την χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος και η ανάγκη για ενίσχυση ήταν κάτι παραπάνω από επιτακτική.
Πλέον το ρόστερ τους είναι αρκετά γεμάτο, ατενίζοντας το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία.
Here's the Rockets' roster outlook with Tarik Black and Luc Mbah A Moute. pic.twitter.com/uoE32twtyC
— Paul Garcia (@PaulGarciaNBA) July 17, 2017
Με τις φήμες βέβαια για τον Carmelo Antony να υπάρχουν ακόμα στο τραπέζι, οι Rockets δείχνουν να μην έχουν τελειώσει τον μεταγραφικό τους σχεδιασμό. Όμως εμείς θα συμφωνήσουμε με την άποψη του πρώην προπονητή της ομάδας, Jeff Van Gundy, ότι ο Melo δεν ταιριάζει σε αυτούς τους Rockets και θα ήταν ένα λάθος αν αποκτηθεί.
San Antonio #2
Οι Spurs τελείωσαν τη σεζόν 2016-17 με το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ της λίγκας. Ο Kawhi είναι ο καλύτερος πιο αγέλαστος παίχτης του κόσμου. Αν συμπεριλάβουμε κι όσους γελάνε που και που, είναι ο τρίτος καλύτερος παίχτης της λίγκας, κι ίσως ο καλύτερος που δίνει το 100% και στις δύο πλευρές του παρκέ. Με αποτελεσματικότητα.
Ένα ρόστερ που απαρτιζόταν από βετεράνους, κουρασμένους, βαριούς παίχτες, αλλά με τον ανωτέρω αναφερθέντα παίχτη και τον καλύτερο προπονητή του κόσμου κέρδιζε 27 πόντους τους μετέπειτα Πρωταθλητές ΝΒΑ στην έδρα τους στον πρώτο ημιτελικό της Δύσης. Μετά εμφανίστηκε το πόδι του Pachulia και η Ιστορία γράφτηκε. Οι πάντα πρωτοπόροι Spurs, δείχνουν να είναι οι πρώτοι που περνάνε στην μετά-ball movement φάση, αυτή που οι υπόλοιπες ομάδες θα φτάσουν όταν η πλειοψηφία της λίγκας ενστερνιστεί με μεγάλη αποτελεσματικότητα το τρέχον μπάσκετ των Warriors, αυτή του iso και του post, παίζοντας αντισυμβατικό μπάσκετ, με την μπάλα να μην έχει τη συνήθη γρήγορη κίνηση μεταξύ των παιχτών της ομάδας, αλλά να “κολλάει” πολύ περισσότερο του συνηθισμένου στα χέρια του υπερστάρ Kawhi, οι Spurs επέδειξαν τη συνήθη αποτελεσματικότητά τους σαν να μην άλλαξε τίποτα. Μέχρι που εμφανίστηκε το -αναφερθέν και ανωτέρω- πόδι του Pachulia.
Το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει με μια σειρά από αναποτελεσματικές κινήσεις, κάτι παράδοξο για τους Spurs. Οι –σκιές των παλιών καλών εαυτών τους- LaMarcus και Green δεν μπόρεσαν ως τώρα να ανταλλαχθούν, George και Hill δεν έγιναν παίχτες της ομάδας, η frontline τους είναι πιο άδεια κι από εταιρικό γραφείο τον 15Αυγουστο, οι πολύτιμοι ρολίστες Simmons και Dedmon δεν θα κατοικούν του χρόνου στο Texas.
Αλλά! Ο Mills ανανέωσε, ο Gay ήρθε, ο Pau και ο Manu περιμένουν να υπογράψουν μικρότερα συμβόλαια για να βοηθήσουν οικονομικά, ο Forbes έβγαλε μάτια στο summer league, ο Murray δείχνει έτοιμος για να κάνει το step up, ο Kawhi μπορεί να είναι ο MVP της επόμενης σεζόν, ο Popovich παραμένει ο καλύτερος προπονητής της λίγκας. Κοινώς, όπως συνηθίζουμε να λέμε στα γραφεία του Ball Hog, και τις cheerleaders τους να κατεβάσει ο γεροπερίεργος, 50 με 55 νίκες θα τις κάνει. Αναμονή, συνεπώς, μέχρι την ολοκλήρωση του roster και εμπιστοσύνη στο πιο σταθερό και πετυχημένο franchise του ΝΒΑ των τελευταίων 20 χρόνων.
