ΝΒΑ Playoffs 2018: First Round Analysis & Predictions – Eastern Conference

Σε μια χρονιά που σημαδεύτηκε τόσο από σοβαρούς τραυματισμούς, που επηρέασαν αποδόσεις και πορείες, όσο και από τις τρελές κουρσές, σε Ανατολή και Δύση, τόσο για την είσοδο στα playoffs και για την κατάταξη σε αυτά, όσο και για το καλύτερο δυνατό πλασσάρισμα για το επόμενο draft στο βάθος της λίγκας. Κτηνώδεις αποδώσεις παικτών, εμπέδωση των αγωνιστικών trends των τελευταίων χρόνων, εκπλήξεις και απογοητεύσεις, μας οδήγησαν στην ώρα της κρίσης: τα Playoffs 2018.

Οι 16 καλύτερες -σε διάρκεια απόδοσης- ομάδες της λίγκας λαμβάνουν θέση για τη διεκδίκηση του Larry O’Brien trophy. Όπως και στον Highlander “there can be only one”, και στους επόμενους δύο μήνες θα ξενυχτάμε με αγωνία μέχρι αυτός ο “one” να αναδειχθεί, ιδίως γιατί το “σιγουράκι” των Warriors-Cavs, πλέον δεν είναι και τόσο “σιγουράκι”. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε τελικά έκπληξη, αλλά ξέρουμε σίγουρα πως θα έχουμε παιχνίδια ιδιαίτερα ψηλής ποιότητας, έντασης και ενδιαφέροντος. 

Ξεκινάμε την κουβέντα μας αναλύοντας τα ζευγάρια της Ανατολικής Περιφέρειας. 

Πρώτο ζευγάρι για την Ανατολή οι -για πρώτη φορά στην κορυφή της περιφέρειας- Raptors (59-23 #1) κόντρα στους, μάλλον απογοητευτικούς σε σχέση με τις αρχικές προσδοκίες για αυτούς, Wizards (43-39 #8), της ομάδας με τη μεγαλύτερη εσωτερική αμφισβήτηση στο πρόσωπο του ηγέτη της, John Wall:

Γιάννης Χάτσιος: Μιλάμε για ένα ζευγάρι που, παρότι είναι #1 εναντίον #8, δεν έχει καθόλου αυτή την αίσθηση. Οι Wizards κατέρρευσαν στην κατάταξη χτυπημένοι από τον τραυματισμό του John Wall, ο οποίος έχει παίξει ακριβώς τα μισά παιχνίδια της σεζόν, και τέσσερα από τα έξι του τελευταίου δεκαημέρου, προσπαθώντας να βρει τα πατήματά του, με τους Wizards να έχουν χάσει οκτώ από τα 11 τελευταία. Για πέμπτη συνεχή χρονιά δεν καταφέρνουν να κάνουν το άλμα στην “στρατόσφαιρα” των 50 νικών, ωστόσο δεν είναι η ομάδα που θέλει κανείς στο #8, καθώς είναι ψηλοί, είναι δυνατοί, και έχουν παίκτες που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να κάνουν το step-up στα δύσκολα. Βρίσκονται στη μέση της λίγκας τόσο σε offensive (15οι) όσο και σε defensive rating (18οι), ενώ οι Raptors έχουν έναν τρομακτικό συνδυασμό δεύτερης καλύτερης επίθεσης και πέμπτης άμυνας. Ένα σημαντικό στοιχείο: Οι Raptors έχουν ένα από τα καλύτερα bench units της Ιστορίας¹⁾Στο hoopsstats μπορείτε να δείτε την στατιστική τους συνεισφορά., ενώ οι Wizards, παρότι έχουν διορθώσει κάποιες από τις αδυναμίες τους, περιμένουν πως και πως την post season για να ψαλιδίσουν τον χρόνο συμμετοχής του πάγκου τους. Για εμένα πολλά θα κριθούν από το ποια από τις δύο ομάδες θα καταφέρει να υποχρεώσει τον αντίπαλο να προσαρμόσει τις πεντάδες του, και αν ο Wall έχει αντοχές, τότε ο Casey θα πρέπει να βρει τρόπους να εξασφαλίσει χρόνο συμμετοχής στον δυναμικό, αλλά θεόκοντο, Van Vleet -που αναμένεται να χτυπηθεί αλλύπητα στην άμυνα-, που είναι ο καταλύτης των second units των Raptors. Παρότι μπορεί να μην φαίνεται από τη συλλογιστική μου, Raps in 6.

Gus Χρυσοχού: Προφανώς ο βαθμός ετοιμότητας του Wall είναι το άλφα και το ωμέγα για τον Scott Brooks. Και όντως ο συνδυασμός επιθετικών και αμυντικών επιδόσεων των Raptors σκορπούν τρόμο στους αντιπάλους. Αλλά. Το Toronto έχει την μαγική εκείνη ικανότητα να γκρεμίζει στην post season ό,τι έχει χτίσει στην regular, λες και όποτε έρχεται η ώρα των playoffs το mental state της ομάδας καταβαραθρώνεται. Καλά τα νούμερα και οι στατιστικές, αλλά οι Raptors έχουν να σπάσουν μια “καταρα” και να κερδίσουν πρώτα τους εαυτούς τους, πριν κερδίσουν τους Wizards. Αν εμφανιστούν οι Lowry και DeRozan της κανονικής διάρκειας και η second unit τους συνεχίσει την εξαιρετική απόδοσή της, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα σε συνδυασμό με τον τελευταίο πολύ καλό μήνα που διανύει ο Valanciunas. Αν, όμως, υπάρξει έστω και ένα σημάδι των περασμένων ετών…
Τότε οι Wizards θα ανοίξουν τις αγκαλιές τους και θα καλοδεχτούν το δώρο των αντιπάλων τους. Αγωνιστικά, είναι δεδομένο πως θα στηριχθούν στην περιφέρειά τους, που είναι και το μεγάλο τους όπλο σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Η Washington σουτάρει με 37,5% από την γραμμή του τριπόντου, αριθμός που τους φέρνει στην τέταρτη θέση της λίγκας, με τον Beal να είναι ο κύριος εκφραστής αυτού, έχοντας ίδιο ποσοστό και τον Otto Porter να σουτάρει με το εξαιρετικό 44,1%. Θεωρητικά, με τον Wall να έχει επιστρέψει σε 100% κατάσταση και να επιδίδεται στα drives του, τα splits θα είναι συχνότερα, γεγονός που θα σημάνει και συχνές καλές συνθήκες για σουτ Πάντως, εγώ θα ήθελα να σταθώ και στο rim protection των Καναδών, καθώς οι Raptors μοιράζουν λίγο πάνω από έξι blocks ανά παιχνίδι, όντας δεύτεροι στην λίγκα, στοιχείο που ίσως παίξει τον ρόλο του, εφόσον σε κάποιο από τα ματς οι Wizards δεν βρεθούν σε καλή μέρα από την περιφέρεια και επιλέξουν να “χτυπήσουν” μέσα από τη ρακέτα. Θα πιστέψω στους Raptors και στη συνέχεια των καταπληκτικών εμφανίσεών τους και θα πω πως το΄χουν στα έξι παιχνίδια.

Νίκος Ραδικόπουλος: Νομίζω πως στα ξεκινήματα των playoffs είναι το ζευγάρι που μου προκαλεί την πιο αρνητική αίσθηση. Αν και σε πολλά με κάλυψαν ήδη οι Γιάννης και Gus, θα ήθελα να δώσω έμφαση σε μη καθαρά αγωνιστικά στοιχεία ως προς το γιατί αυτή η αρνητική αύρα αυτού του ζευγαριού. Από τη μία, λοιπόν, οι Raptors που μέσα σε έναν μήνα κατάφεραν να αντιστρέψουν όλο το θετικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί για αυτούς μες στη σεζόν, λες και πλησιάζοντας τα playoffs η ίδια η ομάδα να μπαίνει υποσυνείδητα στον ρόλο του βαρετού κομπάρσου της post season που μας έχει συνηθίσει εδώ και χρόνια, ξεχνώντας την αγωνιστική φρεσκάδα και υγεία που έβγαζε στα τέσσερα πέμπτα της σεζόν. Συγκεκριμένα, ενώ από τις 2 Φλεβάρη και ως την κόντρα με τους Cavs στις 21 Μάρτη έτρεχαν ένα σερί 19-2, όταν έβαλαν 79 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και προηγήθηκαν με 15 στην 3η περίοδο και παρόλα αυτά έχασαν 132-129 από τον αλάνθαστο LeBron, σαν να ήρθαν αντιμέτωποι με όλους τους εφιάλτες τους. Σε τίποτα δεν θύμισαν ξανά την ομάδα που θαυμάζαμε ως εκείνο το βράδυ του Μάρτη, τελειώνοντας τη σεζόν με ένα αδιάφορο 6-4 έκτοτε.
Από την άλλη οι Wizards, η ομάδα που δεν φείδεται καθόλου να βγάζει προς τα έξω τα εσωτερικά της προβλήματα. Τακτικές δηλώσεις παικτών, ιδίως του Gortat, εναντίων του -θεωρητικά και μισθολογικά- star της ομάδας, John Wall, που δείχνουν πως κάθε άλλο παρά χαρούμενοι είναι να παίζουν μαζί του. Αξίζει αναφοράς και το γεγονός πως οι Wizards έπεσαν στο #8 γιατί κατάφεραν την τελευταία αγωνιστική να χάσουν από το Orlando!
Αν οι Raptors ξεπεράσουν τα ψυχολογικά τους, προσαρμοστούν σε συνθήκες playoffs, με βραχύτερο rotation, χωρίς, όμως, με αυτόν τον τρόπο να γυρίσουν στον αναχρονιστικό περσινό εαυτό τους, του ακατάπαυστου αναποτελεσματικού heroball των Lowry και DeRozan, τότε θα περάσουν εύκολα. Αν, πάλι, ο Wall θυμηθεί την περσινή postseason έκδοσή του, του τρένου με σπασμένα φρένα, κι όχι του κωλόπαιδου που πληρώθηκε και κάνει φιγούρα, που βλέπουμε στο μεγαλύτερο μέρος της φετινής σεζόν, τότε ίσως έχουμε παιχνίδι, και ίσως έχουμε αντίστοιχη έκπληξη των playoffs του 2015, όταν στον πρώτο γύρο πάλι τότε οι Wizards από το #5 “σκούπισαν” τους Raptors που ήταν στο #4.
Ρεαλιστικά, πάντως, βλέπω Raptors στα πέντε ή έξι παιχνίδια. Με την ευχή αυτό το ματσάρισμα να τους καθαρίσει το μυαλό και να τους ξαναδώσει την χαμένη αυτοπεποίθηση ώστε να παρουσιαστούν σε καλύτερη κατάσταση από αυτή του τελευταίου μήνα στη συνέχεια.

Κοσμάς Καψάλης: Mε τα περισσότερα να έχουν ήδη καλυφθεί από τους προλαλήσαντες, εγώ να πω πως αγωνιστικά το βασικό ενδιαφέρον επικεντρώνεται στην κόντρα δύο εξαιρετικών backcourts, με την ελπίδα πως οι Lowry και DeRozan δεν θα θυμίζουν τους playoffs εαυτούς τους των προηγούμενων χρόνων και τα απανωτά no-show τους. Επίσης, ενδιαφέροντα στοιχεία θα είναι το κατά πόσο οι Wizards θα αφήσουν προκλητικά ελεύθερους να σουτάρουν οι Siakam και Anuoby, πόσο θα χτυπήσουν στην άμυνα τον Van Fleet, όπως είπε κι ο Γιάννης παραπάνω, ενώ το αμυντικό στοίχημα για το Toronto είναι η transition defense και ο περιορισμός του Wall στο ανοιχτό γήπεδο. Καταλύτης για τους Wizards δε, ίσως αποδειχθεί ο Otto Potter, ενώ οι Raptors ίσως επιδιώξουν να χτυπήσουν στο ζωγραφιστό με τους ψηλούς τους, καθώς στη Washington, πίσω από τον Gortat υπάρχει τεράστια λειψυδρία. Στα μη επιστημονικά τεκμηριωμένα κομμάτια του match-up, η στα όρια του μεταφυσικού ανυπαρξία των Raptors, ιδίως δε του Lowry, στην postseason τα τελευταία δυο χρόνια από τη μία, κι από την άλλη το γεγονός ότι ο Wall στα κρίσιμα παιχνίδια πάντα δηλώνει “παρών” με προβληματίζουν κάπως. Στο δια ταύτα, ωστόσο, οι Raptors θεωρώ, εύκολα ή δύσκολα, θα περάσουν, αλλά δεν τολμώ να ποντάρω σε αριθμό αγώνων.

Οι καταραμένοι από τη μοίρα και τους τραυματισμούς Celtics (55-27 #2) κατάφεραν να αποδίδουν σταθερά υψηλότατου επιπέδου μπάσκετ, ανεξαρτήτως του προσωπικού που αποτελούσε τις πεντάδες τους, και από τη δεύτερη θέση της περιφέρειας θα αντιμετωπίσουν με πλεονέκτημα τους Milwaukee Bucks (44-38 #7) του Giannis:

Νίκος Ραδικόπουλος: Οι τακτικοί αναγνώστες μας θα έχουν διαπιστώσει πως προσωπικά δίνω μεγάλη βαρύτητα στον “μαγικό κόσμο πίσω από τον μαγικό κόσμο” που ξετυλίγεται στα παρκέ του ΝΒΑ. Και αυτό το match-up του πρώτου γύρου είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για να αναδειχθεί η σημασία των διοικητικών κινήσεων στην αγωνιστική επίδοση και απόδοση κάθε ομάδας. Από τη μία, λοιπόν, το front office των Celtics, προεξάρχοντος του Danny Ainge, ένα από τα top-4 front offices της λίγκας, με προπονητή έναν από τους καλύτερους της λίγκας, τον Brad Stevens. Από την άλλη, ένα από τα πιο δυσλειτουργικά διοικητικά σχήματα της λίγκας, με τους τρεις ιδιοκτήτες, Wesley Edens, Marc Lasry, Jamie Dinan, να μην μπορούν να συμφωνήσουν ποιος θα “τρέχει” την ομάδα, που όλη την offseason 2017 δεν μπορούσε να καταλήξει σε GM -πριν συμβιβαστούν με τον άπειρο 35χρονο Jon Horst-, και με αλλαγή προπονητή στη μέση της σεζόν, με τον αυτοκαταστροφικά εμμονικό Jason Kidd να αντικαθίσταται από τον βοηθό του, άχρωμο, άοσμο και άγευστο (μα καθόλου, αντίστοιχα με το νερό, απαραίτητο) Joe Prunty. Αποτέλεσμα των δύο προσεγγίσεων; Το αυτονόητο: από τη μία μια ομάδα που διαρκώς ξεπερνάει το αγωνιστικό της ταβάνι. Με μόλις τέσσερις παίχτες να επιστρέφουν από την ομάδα που έφτασε στους τελικούς της Ανατολής το 2017, με ένα σωρό rookies και sophomores να αποτελούν το roster της, με τις δύο καλοκαιρινές φανταχτερές προσθήκες να απουσιάζουν λόγω τραυματισμών, και παρόλα αυτά η ομάδα να εμφανίζεται αδιανόητα δεμένη και κοντρολαρισμένη, να καταφέρνει να έχει την καλύτερη άμυνα της λίγκας (!!) και να ξεπερνά κάθε εμπόδιο που συναντά χωρίς γκρίνιες, βελτιώνοντας διαρκώς τους παίχτες του roster και ψηλώνοντας κάθε μέρα το αγωνιστικό της ταβάνι.
Από την άλλη οι Bucks, το ακριβώς ανάποδο. Μια ομάδα που βλέπεις το roster της, βλέπεις το ταλέντο που διαθέτει, βλέπεις τις αγωνιστικές δυνατότητες και επιδόσεις του Giannis Antetokoumpo, και απορείς για ποιον ακριβώς λόγο βρίσκονται μόλις στην έβδομη θέση της περιφέρειας με μόλις 44 νίκες. Το ακόμα ανησυχητικότερο δε, είναι πως από τις 16 ομάδες που πέρασαν στα playoffs, οι Bucks έχουν το χειρότερο ρεκόρ κόντρα στις ομάδες με over .500 ποσοστό νικών, με 17-29.
Προσωπικά μου φαντάζει τρομακτικά παράδοξο ακόμα δεν έχει γίνει συνολικά κατανοητό πως η λίγκα του ΝΒΑ έχει γίνει “εξυπνότερη” και πιο εξειδικευμένη από ποτέ σε κάθε μα κάθε επίπεδο και πως αυτό το “κάθε μα κάθε επίπεδο” επηρεάζει άρρηκτα την αγωνιστική κατάσταση και απόδοση μιας ομάδας. Αφήνοντας τα αγωνιστικά για τους υπόλοιπους για να μην κουράσω παραπάνω, ο “εξυπνότερος” θα περάσει τον πιο ταλαντούχο, παρά τη σωρεία τραυματισμών που αντιμετωπίζει. Celtics in 7.

Gus Χρυσοχού: Ίσως το ζευγάρι με την μεγαλύτερη διαφορά από τα υπόλοιπα: Οι μεν Celtics με πληθώρα επιλογών και οι δε Bucks να συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο βάρος των προσδοκιών τους σε ένα παίχτη. Για την Βοστόνη πάντως, πριν πούμε οτιδήποτε, θα πρέπει να αναφωνήσουμε ένα “κρίμα”. Με Irving και Hayward υγιείς, τα φετινά playoffs θα είχαν διαφορετική γεύση. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι Celtics θέλουν να χτίσουν την επόμενη δυναστεία, συνεπώς μπορούν να κάνουν και φέτος υπομονή. Τα μεταξύ τους παιχνίδια στην κανονική διάρκεια είναι στο 2-2, με τους Celtics πάντως να μπαίνουν στην post season με μια αίσθηση ανωτερότητας, εξαιτίας της πληθώρας των επιλογών που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Τα πιτσιρίκια αυτού του διαόλου που λέγεται Brad Stevens ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και δικαίως βρίσκονται στις “teams to watch” ακόμα και μετά τους τραυματισμούς. Μιλάμε για την καλύτερη άμυνα της λίγκας, αλλά και για μία από bottom-10 επιθέσεις, πράγμα λογικό αν υπολογίσουμε τους τραυματισμούς, αλλά και την απειρία σε επίπεδο ΝΒΑ των πιτσιρικάδων. Αν καταφέρουν να αποδώσουν επιθετικά, τότε θεωρητικά δεν θα έχουν πρόβλημα. Από την άλλη το νεαρό της ηλικίας και η απειρία σε καταστάσεις post-season, είναι πρόβλημα. Σε ατομικό επίπεδο, ο Al Horford θα είναι για μένα το βαρόμετρο. Ο βετεράνος center των Celtics είναι ο μόνος ψηλός που κάνει σταθερά τα πάντα στο γήπεδο τα τελευταία χρόνια και όσο βοηθάει σε σκοράρισμα, δημιουργία και rebounding, οι Celtics θα είναι ok.
Από την άλλη, αν ο Αντετοκούνμπο έχει κάποια off βραδιά στη σειρά αυτή, τότε θα τον δούμε σύντομα στην Αθήνα. Χωρίς ίχνος υποτίμησης σε Bledsoe, Parker (“φτου-φτου” αγόρι μου) και Middleton, ο Γιάννης είναι το 80% των πιθανοτήτων για να περάσουν οι Bucks στον επόμενο γύρο. Το καλό για το Milwaukee είναι ότι βρίσκεται στην τρίτη θέση του NBA σε ποσοστό ευστοχίας, στη δεύτερη στα κλεψίματα και στην πέμπτη, όσον αφορά τα blocks, ενώ, φυσικά, διαθέτει και έναν MVP caliber παίχτη. To κακό είναι πως πρόκειται για την χειρότερη ομάδα στη λίγκα στο rebound. Η διαφορά με τους αντιπάλους τους στη σειρά αυτή, ανέρχεται στα πέντε rebounds, αριθμός που σε αυτή τη φάση μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικός. Επιπλέον, θα πρέπει οπωσδήποτε να βελτιώσουν και την αμυντική τους απόδοση, η οποία βρίσκεται σε άσχημα επίπεδα καθ’όλη τη διάρκεια της σεζόν. Και επίσης, πολύ σημαντικό το γεγονός ότι μπαίνουν στα playoffs όντας όλοι υγιείς. Όσον αφορά την πρόβλεψη, δε νομίζω να υπάρξει κάποια έκπληξη εδώ και θα πω 4-2 οι Celtics.

Κοσμάς Καψάλης: Ισχύει αυτό που λέει ο Gus, για τους Bucks φέτος η δικαιολογία της υγείας δεν αρκεί. Ο Middleton έπαιξε και στα 82 παιχνίδια, ο Bledsoe έχασε μόλις ένα από τη στιγμή που έφτασε μέσω trade στο franchise, ο Γιάννης έπαιξε 75 κι ο Jabari, από την στιγμή που επέστρεψε επιτέλους, έχασε μόλις ένα κι αυτό στις αρχές. Παρόλ’ αυτά οι Bucks συγκαταλέγονται στις απογοητεύσεις της σεζόν. Τόσο για το θέαμα, όσο και για την ουσία. Στον αντίποδα, οι Celtics είδαν τον Hayward να παίζει ένα πεντάλεπτο στον πρώτο αγώνα της χρονιάς πριν διαλύσει τον αστράγαλό του, ενώ στα playoffs θα στερηθούν και τις υπηρεσίες του Kyrie Irving. Κόντρα σε όλα αυτά, τερμάτισαν χωρίς άγχος στη δεύτερη θέση της Ανατολής, όντας πρώτοι για ένα καλό μέρος της σεζόν, με τον Stevens να παίρνει το μέγιστο από τους παίκτες που είχε την κάθε στιγμή διαθέσιμους, οι οποίοι αρκετές φορές ήταν ας το πούμε κομψά όχι παίκτες πρώτης γραμμής.
Αγωνιστικά για μένα θα έχει ενδιαφέρον οι Bucks να δοκιμάσουν τον Γιάννη στο “5”. Με τους Cs να διαθέτουν κορμιά στα wings να του ρίξουν πάνω του (Morris, Brown, Tatum), δεν ισχύει το ίδιο και στην frontcourt, όπου ουσιαστικά υπάρχει μόνο ο Horford. Αυτό θα ξεδιπλώσει ενδεχομένως τις πιο ταλαντούχες πεντάδες των Bucks, μιας και με Henson, Zeller ή Maker, δεν βλέπω να έχουν πολλές ελπίδες να μην εκτεθούν από τους Cs. Τέλος, καθοριστικό για τους Bucks θα είναι και το να καταφέρουν να τρέξουν, μιας και όντες 25οι σε προσπάθειες και 22οι σε ευστοχία από το τρίποντο, δεν θα έχουν και πολλές πιθανότητες κόντρα στην καλύτερη άμυνα της λίγκας σε οργανωμένες επιθέσεις. Τέλος, ενδιαφέρον θα έχει και η πρώτη παρουσία του Jabari σε post season, καθώς στις δύο προηγούμενες παρουσίες των Bucks στα playoffs αυτός ήταν τραυματίας, ενώ καθοριστικός ίσως αποτελέσει ο Smart, σε περίπτωση που η σειρά πάει μετά τα πέντε παιχνίδια κι εκείνος καταφέρει να επιστρέψει.
Στην ουσία πάντως, έχουμε “Γιάννης εναντίον Brad Stevens”. Όσον αφορά την πρόκριση είμαι πολύ μπερδεμένος. Αν μετρήσουμε παρουσίες κι απουσίες, οι Bucks θα έπρεπε να χαίρονται που ταίριαξαν με τους Κέλτες. Από την άλλη, είναι πολύ πιθανό να αποκλειστούν από ένα -φανταστικό- rookie, ένα -εξαιρετικό- sophomore, τον Horford και μερικούς ακόμα. όλους υπό την εκπληκτική καθοδήγηση του Stevens. Και μάλλον αυτό θα γίνει. Celtics σε 6. Το πολύ κιόλα.

Γιάννης Χάτσιος: Να πάμε λίγο στους παίκτες που θα δούμε σε αυτή τη σειρά; Τα φώτα θα πέσουν φυσιολογικά πάνω στον Γιάννη, ο οποίος, εν τη απουσία Kyrie και Hayward, είναι ο αδιαφιλονίκητος star και καλύτερος παίκτης της σειράς (κάτι που ενδεχομένως να ίσχυε, ακόμα και με τους προαναφερθέντες παρόντες βέβαια). Ωστόσο, αυτός που περιμένω εναγωνίως να δω είναι ο Eric Bledsoe. Επιστρέφει στα playoffs μετά από μια πενταετία, και για πρώτη φορά ως βασικός, καθώς, πίσω στο 2013, άλλαζε τον Chris Paul. Η αλήθεια είναι ότι ανάμεσα στους τραυματισμούς του και την ματαιότητα της ερήμου που λέγεται Phoenix Suns, πλέον ο Bledsoe δεν εμφανίζεται σε καμία συζήτηση για τους top guards της λίγκας. Σε ένα απρόσμενα θετικό για τους Bucks match-up και απέναντι σε μια αποδεκατισμένη περιφέρεια, ο Bledsoe στα 28 του έχει μια τελευταία ευκαιρία να ξανάρθει στην elite της θέσης δείχνοντας κάτι από τις ηγετικές ικανότητες που φανταστήκαμε γι’ αυτόν επί των ημερών του Hornacek στους Suns. Έχει ωριμάσει σαν finisher, σουτάροντας με το καταπληκτικό 70% κοντά στο καλάθι, και είναι αυτός που μαζί με τον Αντετοκούνμπο θα πρέπει να φθείρουν τον τελευταίο πραγματικό difference maker των Celtics, Al Horford.
Από την άλλη πλευρά, η λογική λέει ότι περιμένουμε το step-up του Jaylen Brown ο οποίος έχει γίνει πολύ γρήγορα ένας καταπληκτικός one on one defender, και θα πρέπει να καθαρίσει λίγο το παιχνίδι του στην επίθεση για να μπαλώσει ο Stevens την τρύπα στην οργάνωση των Celtics από έξω προς τα μέσα. Ωστόσο, οι ατυχίες των Celtics είναι ευλογία για τον Terry Rozier, o οποίος βρήκε στην πόρτα του πολύ περισσότερα λεπτά από αυτά για τα οποία προοριζόταν, και τα προσεγγίζει με τη λύσσα που αρμόζει σε έναν παίκτη που δεν έχει ακόμα εξασφαλίσει το μεγάλο συμβόλαιο. Η ένταση δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα για τον “Scary Terry”, αλλά τα νούμερα Smart στην επίθεση πέρσι έθεταν ερωτήματα για το NBAικό μέλλον του. Μπορεί να εξακολουθεί να δυσκολεύεται εντός της γραμμής του τριπόντου, σαν να μην μπορεί να δαμάσει ακόμα την ενέργειά του, αλλά το απρόσμενο 38% στα τρίποντα σε αρκετές προσπάθειες για να είναι 23ος σε όλο το NBA σε εύστοχα τρίποντα, τον καθιστά βιώσιμη επιθετική λύση, και ένα δυναμιτάκι επικύνδινο για κάθε αμυντικό rebound. Με έναν μοναδικό συνδυασμό ευστοχίας από μακριά και έφεσης στο επιθετικό rebound, θα ήθελα να δω τον Terry να εκμεταλλεύεται το ισχνό guard rotation των Bucks και να ανεβάζει και τη δημιουργία του.
Το “star power” μετράει στα playoffs, και εμπιστεύομαι τον Brad, ωστόσο είναι λίγο make or break η κατάσταση για τους Bucks. Bucks in 7. Or in 6.

“Trust the Process”! Τώρα κι οι άπιστοι θα πιστέψουν! Στο #3 (52-30) της Ανατολής οι εντυπωσιακοί Sixers, θα κλιθούν στην πρώτη over 50 wins season τους μετά το 2001, όταν και είχαν φτάσει ως τους Τελικούς, να αντιμετωπίσουν τους έκτους Heat (44-38 #6) του αγαπημένου Eric Spoelstra:

Κοσμάς Καψάλης: Το ανατολικό ζευγάρι που θα έχει και το περισσότερο ενδιαφέρον για εμένα. Οι Sixers έτρεξαν μια τρομερή σεζόν, με αποκορύφωμα ένα σερί 16-0²⁾Που αποτελεί και franchise record, αλλά και ρεκόρ ΝΒΑ για συνεχόμενες νίκες στο κλείσιμο της σεζόν., για να κλείσουν τη σεζόν με 20-3 από τον Μάρτη. Η σεζόν των Sixers φαίνεται και στους αριθμούς, αφού ήταν 3οι σε DefRtg, 2οι σε Ass% και πρώτοι σε Reb% και συνολικά rebounds. Mε τον Embiid ακρογωνιαίο λίθο στη ρακέτα δέχτηκαν τους λιγότερους πόντους από κάθε ομάδα μέσα στο ζωγραφιστό, ενώ την μπαγκέτα του μαέστρου κρατούσε ο Simmons που φέτος ήταν τυπικά rookie και πρακτικά του χρόνου θα είναι All-Star. Γιατί μετά από όλα αυτά πιστεύω ότι θα είναι το πιο κλειστό ζευγάρι; Αφενός επειδή ο Embiid θα λείψει -τουλάχιστον- στο πρώτο παιχνίδι, αφετέρου επειδή θα έχουν απέναντί τους την μόνη ομάδα -από τις τρεις τελευταίες της περιφέρειας που προκρίθηκαν στα playoffs- που μπορεί να τους κοντράρει τόσο στους ψηλούς, όσο και στους κοντούς. Οι Heat έχουν τα κορμιά να ρίξουν στον Embiid, τουλάχιστον σε δύναμη και ύψος, ενώ και οι Winslow, Johnson, Richardson, έχουν το μπόι να πάνε απέναντι σε Simmons και Saric και να κρύψουν τον Dragic από τον Αυστραλό. Fultz³⁾Νεότερος παίκτης στην Ιστορία με triple double, στο τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς μάλιστα!, McConnell, Ilyasova από τη μια, και Olynyk, Johnson, Adebayo από την άλλη, είναι ονόματα που μπορούν να αναδειχτούν σε x-factors επιμέρους αγώνων ή και ολόκληρης της σειράς, ενώ το μεγάλο πλεονέκτημα των Heat είναι ότι, ενώ σε συνθήκες playoffs οι Sixers είναι άπειροι, εκείνοι φέρνουν από τον πάγκο τον Wade. Βάλτε στο μίξερ κι ότι τα παιχνίδια στη regular ήταν μοιρασμένα, με καθεμία από τις δυο ομάδες να παίρνουν τους εντός έδρας αγώνες τους, βάλτε ότι Embiid⁴⁾Που οριακά ίσως προλάβει και το πρώτο παιχνίδι του Σαββάτου, αλλά αν λείψει ας είναι μόνο σε αυτό τουλάχιστον. και Whiteside έχουν μια κοντρίτσα από τα preseason παιχνίδια, και ετοιμαστείτε για μια σειρά που ελπίζω να δώσει την πρόκριση στους Sixers στα 6 παιχνίδια.

Γιάννης Χάτσιος: Ανάμεσα σε James Johnson, Justise Winslow και τον -πάντα πρόθυμο, αν και undersized για αυτή τη δουλειά- Josh Richardson, οι Heat έχουν τα κορμιά να ρίξουν στο δυναμό αυτών των Sixers, τον καταπληκτικό Ben Simmons. Ιδίως ο Johnson έχει τον τέλειο συνδυασμό δύναμης, ταχύτητας και βρωμιάς που μπορεί να βγάλει τον Αυστραλό από το comfort zone του. Πράγματι, στα τρία από τα τέσσερα παιχνίδια της regular season τον κράτησαν αισθητά κάτω από τους μέσους όρους του, και, σε περίπτωση που χάσει αρκετά παιχνίδια ο Embiid, ο Erik Spoelstra είναι από τους προπονητές που μπορούν να εκμεταλλευτούν την αδυναμία του Simmons στο σουτ και ό,τι αυτή σημαίνει για το spacing των Sixers. Πάντως, να πούμε κάπου εδώ, ότι έχουμε και μια πάρα πολύ ενδιαφέρουσα μάχη second units. Το Miami είναι, μετά τους Raptors, η ομάδα που έχει κάνει όπλο περισσότερο από κάθε άλλον τους παίκτες που έρχονται από τον πάγκο, δίνοντάς τους λεπτά και πρωτοβουλίες, κάτι που είναι λογικό σε μια ομάδα χωρίς μεγάλη διαστρωμάτωση ταλέντου. Olynyk και Ellington έχουν αναπτύξει μια σχεδόν τηλεπαθητική σύνδεση, ενώ ο Wade κατά βάση έκανε αγγαρεία μέχρι τα playoffs και δεν είναι συνετό να τον ξεγράψουμε. Από την άλλη, ο τραγικός πάγκος των Sixers έγινε και γι’ αυτούς ένα σημαντικό όπλο με τις προσθήκες δύο εκ των πιο plug’n’play παικτών του NBA, Ilyasova και Belinelli, ενώ η απρόσμενη επιστροφή και θετική εικόνα του ανθρώπου που έβγαλε στην επιφάνεια τα πιο πικρόχολα αισθήματα των σχολιαστών, του Markelle Fultz, μπορεί να είναι ένας άσσος στο μανίκι του Brown. Θα χυθεί αίμα, αλλά Sixers in six(ers).

Gus Χρυσοχού: Ειλικρινά δεν θυμάμαι τόσο νεαρή σε μέσο όρο ηλικίας ομάδα να βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες μέσα στην πρώτη δεκάδα της λίγκας. Τα λέει και παραπάνω ο Κοσμάς, αλλά καλό είναι να τα ξαναπούμε για να εμπεδωθεί αυτό που γίνεται στην Philly: Οι Sixers είναι έβδομοι σε παραγωγικότητα, πρώτοι στα rebounds, δεύτεροι στις assists, έβδομοι στα κλεψίματα, ένατοι στα blocks, όγδοοι στο ποσοστό εντός πεδιάς. Είναι τρομακτικό αν σκεφτεί κανείς πως οι ηγέτες τους είναι οι Embiid και Simmons. Τρέχουν στο γήπεδο σαν δαιμονισμένοι (τέταρτοι σε pace), είναι επίσης τέταρτοι σε defensive rating, και αυτό που προσπαθώ να πω είναι, πως πέρα από τις ελεύθερες βολές, δεν μπορώ να βρω κάποιο ψεγάδι. Αυτό αναφορικά με την στατιστική, γιατί από εμπειρία playoffs είναι μια άλλη συζήτηση. Εδώ, εκτιμώ, βρίσκεται και η μεγαλύτερη πρόκληση του Brown: Να κάνει την ομάδα του να καταλάβει πως η σεζόν τώρα ξεκινάει -όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Το καλό για την Philadelphia είναι πως θα μπει στη σειρά με τον ενθουσιασμό, τόσο των παιχτών της, όσο και του κοινού της, που έχει να δει post season αρκετά χρόνια. Θα προσπαθήσει να ελέγξει τον ρυθμό και, εφόσον ο Embiid είναι υγιής, το momentum είναι μαζί τους.
Το κακό για εκείνους είναι πως οι Heat δεν έχουν κανέναν πρόβλημα να παίρνουν τον ρόλο της ομάδας που προσαρμόζεται ανάλογα ποιον έχει αντίπαλο. Το κατά πόσο το slow tempo του Spoelstra θα καταφέρει να περιορίσει το γρήγορο παιχνίδι των Sixers είναι κάτι που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά ας μην ξεχνάμε πως το Miami αποτελεί το έβδομο καλύτερο defensive rating της λίγκας. Αν οι Heat καταφέρουν να κρατήσουν σε χαμηλό ρυθμό τους αντιπάλους τους ή έστω να τους περιορίσουν, τότε οι τρις Πρωταθλητές έχουν μεγάλη τύχη σε αυτή τη σειρά. Επιπλέον, πατώντας σε αυτό που λέει ο Γιάννης παραπάνω, τα προβλήματα για τους Sixers ίσως μεγαλώσουν αν δεν βρουν απάντηση στο versatility των Heat, μιας και μιλάμε για ένα roster που διαθέτει οχτώ παίχτες με διψήφιο αριθμό πόντων. Κοινώς, δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Στην regular season τα μεταξύ τους παιχνίδια ήταν στο 2-2 και εδώ θα πάω με το Miami σε Game Seven.

Νίκος Ραδικόπουλος: Με τα σημαντικά σημεία να έχουν ήδη καλυφθεί, εγώ θα δώσω έμφαση σε δυο πραγματάκια. Πρώτον, το αυτονόητο, στο πόσο θα λείψει ο Embiid. Δεύτερο, το πως γενικά οι Miami δείχνουν να ματσάρουν καλά σε όλα τα επίπεδα κόντρα στους Sixers. Ο εξαιρετικός Brown είναι πρωτάρης σε post season σαν head coach και απέναντί του είναι ο πολύπειρος Spoelstra. Οι Heat έχουν τα “κορμιά” να ρίξουν πάνω σε Simmons (τον έχει παίξει εξαιρετικά μες στη σεζόν ο Winslow) και Embiid (ο Whiteside έχει παίξει εξαιρετικά απέναντί του φέτος και έχει την πλάκα της κι η κόντρα που άνοιξαν στο Instagram), ενώ και οι δύο ομάδες διαθέτουν βάθος πάγκου και επιλογών, ακόμα κι αυτές του Miami ενίοτε τις λες “ιδιόμορφες” ή “ιδιαίτερες”. Θαρρώ πως σε μια σειρά playoffs ο Spoestra θα βρει τον τρόπο να αναχαιτίσει τον Simmons, ενώ σίγουρα έχει επιλογές για να προβληματίσει και τον Embiid. Τρίτο και τελευταίο, η παρουσία του εξαιρετικού φέτος Saric, που ίσως αποδειχθεί καταλύτης.
Ενδεχομένως οι Heat να είναι το χειρότερο ματσάρισμα που θα μπορούσαν να έχουν οι Sixers για τον πρώτο γύρο. Αν καταφέρουν και ανταπεξέλθουν, με το ταλέντο και τον ενθουσιασμό για την ολοκλήρωση του δεύτερου κύκλου του “Process⁵⁾Πρώτο ήταν η επιτυχής επιλογή ταλέντου.” και την παρουσία στην post season να υπερκαλύπτει την όποια συνολική απειρία, ίσως φτάσουν βαθιά στα playoffs στη συνέχεια. Sixers in 7 my guess.

Τελευταίο ζευγάρι για την Ανατολή, οι δεν-βαριόμαστε-ποτέ-με-όσα-γίνονται-στον-οργανισμό Cavs του King James, που για πρώτη φορά μετά από καιρό ξεκινούν από τόσο χαμηλά (50-32 #4), κόντρα στην μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς, τους Indiana Pacers (48-36 #5) του εξωπραγματικού φέτος Oladipo:

Νίκος Ραδικόπουλος: Μπαίνουμε στην εποχή που κάθε χρόνο γράφουμε στο Ball Hog πως ο LeBron “ενεργοποιεί τις τουρμπομπουκάλες”. Αλλά στη σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε ο LeBron τέλειωσε με καλύτερα στατιστικά από τον -όπως όλα δείχνουν MVP- Harden σε κάθε κατηγορία. Στα 33 του. Παίζοντας για πρώτη φορά στην καριέρα του και στα 82 παιχνίδια της σεζόν. Κι αυτό το δεδομένο μας προκαλεί από τη μία ερωτηματικά κι από την άλλη τρόμο. Έχει κι άλλη ταχύτητα “To Kτήνος”;! Αν ναι, τότε δεν χρειάζεται να συζητάμε κάτι για τον πρώτο γύρο και την κόντρα με τους Pacers. Aν όχι, δεν ξέρουμε τι μπορούμε να περιμένουμε.
Κι αυτό γιατί από τη μία έχουμε μια ομάδα τρενάκι του τρόμου, που, όχι σε κάθε μήνα, αλλά σε κάθε παιχνίδι, δεν ξέρεις τι πρόσωπο θα παρουσιάσει. Και το χειρότερο για αυτήν, πως στη θέση του τρενοδηγού έχει τον χειρότερο προπονητή που έχει κατακτήσει Πρωτάθλημα στην Ιστορία του ΝΒΑ, τον Lue. Σε μία λίγκα που γίνεται διαρκώς και περισσότερο “λίγκα των προπονητών”, οι Cavs έχουν ένα νεοσυσταθέν ρόστερ, αρκετούς τραυματισμούς, ακόμα περισσότερους χαβαλέδες παίχτες κι έναν κακό προπονητή στον πάγκο που πρέπει όλο αυτό να το κάνει εύρυθμο αγωνιστικά σύνολο, βελτιώνοντας τρομακτικά την άμυνα της ομάδας, μιας και με τη δεύτερη χειρότερη άμυνα της λίγκας ποτέ καμία ομάδα δεν πήγε μακριά στην post season.
Από την άλλη, έχουμε την έκπληξη της σεζόν μακράν της δεύτερης, τους Pacers, μια ομάδα -παραδόξως- καλοδουλεμένη, με ξεκάθαρους αγωνιστικούς ρόλους που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί ή να χάσει. Παρόλα αυτά θαρρώ δεν ματσάρουν καλά κόντρα στους Cavs. Δεν έχουν τα κορμιά, πέρα του Thad Young, για να ρίξουν στα forwards των Cavs και μεγάλο θεωρώ πως θα είναι το πρόβλημα του Turner στο μαρκάρισμα του Love.
Έτσι κι αλλιώς, όμως, όλα καταλήγουν στον LeBron. Αυτός καλείται όχι μόνο να διατηρήσει τα επίπεδα της αγωνιστικής του επίδοσης στα ταβάνια, αλλά να κάνει κι αυτό που τον διακρίνει σε όλη του την καριέρα: τους συμπαίκτες του καλύτερους και αποτελεσματικότερους. Επιπλέον, οι Pacers δεν διαθέτουν κανέναν παίχτη ικανό να τον μαρκάρει, όχι αποτελεσματικά, ούτε καν ικανοποιητικά. Εύκολα ή δύσκολα συνεπώς, Cavs στα πέντε.

Κοσμάς Καψάλης: Θεωρητικά, μπασκετομάνα Indiana, πάρα πολύ καλή σεζόν και σχετικά εύκολα στα playoffs έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ο μάλλον με consensus πιο βελτιωμένος παίκτης της χρονιάς σε επίπεδο All Star Oladipo, που, μαζί με τον Sabonis, έχουν εξαλείψει πλήρως τη χλεύη του καλοκαιριού για το trade με τους Thunder για τον PG13, κι ένας από τους καλύτερους ψηλούς της επόμενης γενιάς -αν και roller coaster φέτος- Myles Turner.
Πρακτικά, LeBron James.
Οι Pacers έγιναν η πρώτη ομάδα της “Kerr era” που σκουπίζει τους Warriors σε σειρά της regular season κ επιπλέον πήραν και τη σειρά με τους Cavs με 3-1. Παρόλα αυτά, κάθε χρόνο τα τελευταία πολλά χρόνια όλοι υπερτονίζουμε τα -υπαρκτά- ψεγάδια του Cleveland, μόνο για να έρθουν τα playoffs και να φτάσουν Τελικούς με κάνα-δυό ήττες παθητικό. Oμάδα που κατεβαίνει με τον James στην πεντάδα έχει να χάσει σε παιχνίδι πρώτου γύρου από το 2012, όταν οι Knicks κέρδισαν τους Heat στο 4ο παιχνίδι, κι εκτός συγκλονιστικότατου απροόπτου και φέτος δεν θα αλλάξει το μοτίβο.

Gus Χρυσοχού: Από τη μία μου μοιάζει λογικό ότι κανείς δεν έχει κάνει sweep τους Warriors μέσα στην regular επί εποχής Kerr, αλλά από την άλλη σκέφτομαι “Μα οι Pacers διάολε;”. Πέρα από την διάθεση για πλάκα, μόνο για αστείο δεν μπορούμε να πάρουμε τους φετινούς Pacers. Top-10 αμυντική ομάδα, πάνω από τη μέση σε offensive rating με 109,5, έξι παίχτες της (ναι, έξι!) με διψήφιο μ.ο. πόντων στην σεζόν και με τον Stephenson να έρχεται από τον πάγκο και να κάνει ένα ουσιώδες και πολύτιμο 9,2/5,2/2,9. Από την στιγμή, λοιπόν, που οι Pacers έπεσαν με τους Cavs, η θεωρία -που είπε και ο Κοσμάς πιο πάνω- λέει πως η Indiada ήθελε κάτι τέτοιο, μόνο και μόνο λόγω άμυνας, μιας και η ομάδα του “Βασιλιά” είναι η πέμπτη χειρότερη στο NBA, στον τομέα αυτό. Αν οι αμυντικές επιδόσεις του Cleveland δεν βελτιωθούν ούτε τώρα, η Indiana έχει όλα τα φόντα και τις δυνατότητες για να το αποκλείσει. Το 3-1 της regular season δείχνει τον δρόμο στον Nate McMillan και τους παίχτες του, αλλά το πρόβλημα (και) γι’αυτούς είναι ακριβώς το ίδιο: Δεν μιλάμε για μια αμυντική δύναμη, κάτι που η πέμπτη καλύτερη επίθεση της λίγκας αναμένεται να το εκμεταλλευτεί.
Για τους Cavs, μόνο ένα πράγμα έχω πω: πρέπει να γυρίσουν -ως ομάδα- τον διακόπτη. Τα σκαμπανεβάσματα πρέπει να τελειώσουν χτες και να μπουν σε mode αμυντικής διάθεσης, αν θέλουν να προχωρήσουν στον δεύτερο γύρο. Ο παράγοντας LeBron σίγουρα είναι το κλειδί (προσωπικά πιστεύω πως θα τους καταπιεί αμάσητους), αλλά πρέπει να δώσουν βοήθεια και οι υπόλοιποι και κυρίως ο πάγκος. Μιλώντας για πάγκο, δεν μιλάω μόνο για τους παγκίτες, αλλά και για το προπονητικό επιτελείο. Ας ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο head coach και ποιος είναι ο αστέρας και όλα θα πάνε καλύτερα για το Cleveland, έστω και την ύστατη αυτή ώρα. Επιπλέον καλό θα είναι να πάρει θέση βασικού ο Nance. Φτάνει πια με τον Tristan – τουλάχιστον για φέτος. Παρεπιμπτόντως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον γεγονός το εξής: Είναι η πρώτη φορά μετά το 2008 που ομάδα του LeBron τερματίζει στην τέταρτη θέση της κατάταξης. Τότε αποκλείστηκε στον δεύτερο γύρο από τους μετέπειτα πρωταθλητές Celtics, για να δούμε φέτος. 4-2 Cavs λέω πάντως.

Γιάννης Χάτσιος: Αρνούμαι να ελπίζω για άλλη μια φορά ότι κάποιος θα βάλει λίγη περισσότερη ποικιλία στο NBA και θα αποκλείσει τον LeBron από τους Τελικούς. Πιστεύω και ελπίζω στον τύπο που αν δεν έπαιζε μπάσκετ στο NBA θα τον έβρισκαν μαχαιρωμένο δίπλα σε κάποιο court του Brooklyn. Σοβαρά τώρα, δυστυχώς οι Pacers στερούνται λύσης για το μαρκάρισμα του LeBron, και η αμυντική αντίληψη του Turner μπορεί μέχρι και να αναστήσει τον Tristan. Ένα ηρωικό ματς για Lance και Oladipo, και, δυστυχώς, πάλι Cleveland, in 5.