BallHog’s Playoffs 2018 Walkaround #18

Posted on May 28 2018 - 11:40am by The Ball Hog
Categorized as
799
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα NBA Playoffs 2018 βρίσκονται σε εξέλιξη και το Ball Hog βρίσκεται αντίστοιχα πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στα παιχνίδια της κάθε σειράς. 

Eastern Conference Finals
Cleveland Cavaliers vs Boston Celtics
Game 7:

Είναι αυτές οι δύο λέξεις που περιμένεις να ακούσεις κάθε χρόνο και αντηχούν σε κάθε φίλο του μπάσκετ (ή ομαδικού αθλήματος που έχει διαδικασία playoffs γενικότερα) σαν μελωδία: “Game Seven”. Αυτό είχαμε το ξημέρωμα της Δευτέρας στη Βοστόνη, όπου και γράφτηκε η εξής ιστορία: Boston Celtics 1957-1966, LA Lakers 1982-1985, Boston Celtics 1984-1987, Miami Heat 2011-2014 και Cleveland Cavaliers 2015-2018. Tι πραγματεύεται η λίστα αυτή; Τις ομάδες που έχουν τουλάχιστον τέσσερις συνεχόμενες παρουσίες σε Τελικούς NBA. Κοινώς, μόνο οι Celtics του 1957-1966 ξεπερνούν τον LeBron James σε αυτό το κομμάτι, και δεν θα ορκιζόμασταν πως θα το κάνουν για πολύ ακόμα.

Μία λίστα στην οποία προστέθηκαν κι οι Warriors την επόμενη ημέρα.

Από την άλλη, γράφτηκε και μια άλλη ιστορία, μια τελετή τύπου “παράδοση – παραλαβή”. Aναμφίβολα η ήττα στον τελευταίο τελικό, απέναντι στον καλύτερο παίχτη του κόσμου είναι κάτι που θα πόνεσε τα πιτσιρίκια του Brad Stevens, αλλά το ίδιο αναμφίβολο είναι πως η σειρά αυτή, όπως και όλη η πορεία των Celtics μέχρι και τον έβδομο τελικό της Ανατολής, ήταν μια διαδικασία που μάλλον χρειαζόταν να την περάσουν. Ένα “ψηστήρι” ώστε να τους χαλυβδώσει για το πολλά υποσχόμενο μέλλον που έχουν μπροστά τους. Θεωρούμε πως δεν υπάρχει άνθρωπος -πλέον- που δεν βάζει την Βοστόνη μέσα στις επικείμενες δυναστείες του μέλλοντος. Και ας μην ξεχνάμε πως αυτό είναι που αποσκοπούσε ο Danny Ainge και το επιτελείο του από την αρχή: Την κυριαρχία της Ανατολής και του NBA γενικότερα στην μετά-LeBron εποχή. Μιλώντας για LeBron, χτες έπαιξε 48 λεπτά. Όχι δεν βλέπετε λάθος, στο 100ο παιχνίδι του για τη σεζόν έπαιξε ολόκληρο το 48λεπτο.

Ας τα πάρουμε από την αρχή, όμως.

Oι Celtics ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν με ενθουσιασμό, με τον Jayson Tatum να πετυχαίνει τους επτά από τους πρώτους 11 πόντους της ομάδας του και με σαφή εντολή του Stevens να τροφοδοτηθεί ο Al Horford, o οποίος επιδόθηκε σε ένα μικρό πάρτι στο πρώτο ημίχρονο του παιχνιδιού, κυριαρχόντας και στις δύο πλευρές του παρκέ. Πόσταρε τον οποιονδήποτε, έβαζε το κορμί του στη φωτιά και τελείωσε το ματς με ένα 17/4/3/1, σουτάροντας με 58,3% και έχοντας μηδέν λάθη. Πίσω στον Tatum όμως και είναι εκπληκτικό το γεγονός πως ένας rookie είναι πρώτος σε λεπτά συμμετοχής σε Game-7 για την ομάδα του και πρώτος σκόρερ παράλληλα, με επιλογές που θυμίζουν παίχτη που βρίσκεται στην λίγκα τουλάχιστον τέσσερα με πέντε χρόνια.

Αφήστε που έκανε και αυτό το posterize στο παιδικό του είδωλο:

Δηλαδή πόσο καλύτερα να εξελιχθεί μια σεζόν ενός 20χρονου; Θα μου απαντήσετε “πηγαίνοντας στους Tελικούς”, αλλά είπαμε, ο Tatum και οι Celtics έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους. Ένα σημείο που εγκλώβισε τους Celtics στο ματς αυτό ήταν η εμμονή -ειδικά από ένα σημείο και έπειτα- να σκοράρουν από τα 7,25. Στα 39 σταμάτησε ο αριθμός εκτελέσεων από το τρίποντο και ενώ αυτό το νούμερο το είχαν ξανακάνει στο πέμπτο παιχνίδι, εδώ πέτυχαν μόλις τα επτά, ήτοι 17,9%. Στο πέμπτο είχαν 13/39, δηλαδή 18 πόντους παραπάνω. Κύριοι εκφραστές αυτού του κακού ποσοστού για τους Celtics ήταν οι Jaylen Brown και Terry Rozier, οι οποίοι συνολικά είχαν 3/22 τρίποντα, με τον δεύτερο να έχει 0/10.

Kαι ενώ οι απόψεις που κυκλοφορούν αριστερά και δεξιά στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου λένε πως θα έπρεπε οι δυο τους να σταματήσουν να σουτάρουν και να δίνουν την μπάλα είτε στον Tatum, είτε στον Horford, ο Stevens επέλεξε να πεθάνει με αυτούς, αναγνωρίζοντας προφανώς το τι προσέφεραν ως τώρα στην post season. Eίπαμε, οι Celtics έχουν υπομονή. Και το γεγονός πως έφτασαν σε Game-7 στους τελικούς της Ανατολής, έχοντας πιτσιρίκια με μηδαμινή εμπειρία από Playoffs, κάνει την πορεία αυτή ξεχωριστή.

Από την άλλη, ο LeBron που επαναλαμβάνουμε πως έπαιξε και τα 48 λεπτά, αγωνίστηκε στο 100ό παιχνίδι για την σεζόν και κουβάλησε την ομάδα του σε μία ακόμα παρουσία στους Τελικούς του NBA, την όγδοη συνεχόμενη για τον ίδιο.

Παράλληλα, με τους 35 πόντους που πέτυχε έγινε ο μόνος παίχτης στην Ιστορία του NBA που έχει πετύχει τουλάχιστον 30 πόντους σε έβδομα παιχνίδια. Και ενώ σαφώς ήταν εκείνος που τράβηξε όλο το κουπί για να φτάσουν οι Cavs στη νίκη αυτή και στην εκ νέου παρουσία τους στους Τελικούς, θα πρέπει να δοθούν και τα εύσημα στον Jeff Green, ο οποίος “έγραψε” ένα 19/8/1/1, σουτάροντας με 50%, όντας το δεξί χέρι του “Βασιλιά” στο παιχνίδι αυτό. Το σημαντικότερο, που δεν μπορεί να αποτυπωθεί σε κάποιο stat sheet; Το γεγονός πως βρέθηκε να μαρκάρει από τον Terry Rozier μέχρι και τον Al Horford και, τηρουμένων των αναλογιών, τα πήγε περίφημα. Και είναι ακόμα πιο σημαντικό για τον ίδιο τον Green -και γι’αυτό χαιρόμαστε ένα κλικ παραπάνω για τον παίχτη- καθώς ας μην ξεχνάμε πως το 2012 υποβλήθηκε σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.

Κατά τα άλλα, αποφάσισε να επανεμφανιστεί και ο JR Smith στους τελικούς, σημειώνοντας 12 πόντους με τρία τρίποντα, δίνοντας έτσι μια κάποια ελπίδα για την παρουσία τους στους Τελικούς. Ωστόσο, πέρα από τις δύο θετικές εμφανίσεις των δύο προαναφερθέντων, καθώς και του Tristan Thompson (10/9), δεν γίνεται να μην κλείσει το κεφάλαιο Celtics-Cavs με τον LeBron. Λίγο πριν το ημίχρονο, ο γνωστός δημοσιογράφος του ESPN Darren Rovell (Sports Business Reporter) τουίταρε το εξής:

Προφανώς αυτό δεν συνεχίστηκε, ούτε έσπασε το ρεκόρ του Mikan από το 1952, αλλά είναι μία ακόμη απόδειξη του μεγαλείου του LeBron. Το πιθανότερο είναι πως οι Cavs δεν έχουν τύχη στους Τελικούς, όποιος εκ των Warriors ή Rockets περάσει, αλλά αυτά που μας προσφέρει -και- φέτος, περνάνε στην σφαίρα του υπερανθρώπου.

Western Conference Finals

Houston Rockets vs Golden State Warriors
Game 7:

Τελικά τα πράγματα που είναι σίγουρα σε αυτή τη ζωή είναι τρία:

Οι Warriors κατάφεραν να πάρουν το έβδομο και τελευταίο παιχνίδι της σειράς των τελικών της Δύσης κόντρα στο Houston, με τους Rockets να βλέπουν τα χρόνια “ξηρασίας” για παρουσία σε Τελικούς να αυξάνονται στα 24. Ωστόσο, όποιος παρακολούθησε το παιχνίδι αυτό, στο πρώτο ημίχρονο έδινε μεγάλες πιθανότητες στους Rockets να καταφέρουν να ξεπεράσουν το εμπόδιο “της καλύτερης ομάδας του κόσμου”. Οι παίχτες του D’Antoni έκαναν τα πάντα και τα έκαναν σωστά. Ο Capella μάζευε και έβαζε ό,τι του πετούσαν, ο Tucker ήταν κόπια από τα hustle plays του Rodman, ο Gordon εκτελούσε και δημιουργούσε (έξι assists παρακαλώ) και ο Harden ήταν αυτός που περιμέναμε να είναι. Ο ηγέτης, η ήρεμη δύναμη, αυτός που θα οδηγούσε φαινομενικά την ομάδα του στους Τελικούς. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ο “Μούσιας” με τον Capella επιδόθηκαν σε ένα τεράστιο πάρτι στη ρακέτα των Warriors, ένα πάρτι που έμοιαζε φόρος τιμής στον απόντα (και άτυχο για μια ακόμα χρονιά) Chris Paul.

Οι λόγοι που οι Rockets πήγαν με ένα +11 στα αποδυτήρια ήταν πολλοί. Όπως είπαμε παραπάνω, το γεγονός ότι χτυπούσαν τόσο από την περιφέρεια, όσο και από την ρακέτα είναι ένα από αυτά, αλλά και η άμυνά τους δεν πήγαινε πίσω. Ανάγκασαν τους Warriors να σουτάρουν στα όρια του 40%, ενώ και στα τρίποντα το ποσοστό δεν ξεπερνούσε το 35%. Ο Durant έμοιαζε εκτός ρυθμού, ο Thompson είχε υποπέσει σε τρία fouls στα πρώτα πέντε λεπτά του παιχνιδιού, ο Curry έμοιαζε εξαφανισμένος και, παρά το γεγονός πως συνέβαιναν όλα τα παραπάνω, ο Green παρέμεινε ψύχραιμος. Οι Rockets, επιπλέον, είχαν μαζέψει σημαντικό αριθμό παραπάνω rebounds σε σχέση με τους αντιπάλους τους (11 για την ακρίβεια), με τα επιθετικά rebounds να κάνουν όλη την διαφορά μέχρι εκείνη την στιγμή. Παράλληλα, το volume των σουτ που πήραν ήταν πολύ παραπάνω σε σχέση με το Golden State.

Μιλώντας για επιθετικά rebounds, πάντως, θα πρέπει να αφιερώσουμε μια μικρή γωνίτσα στον P.J. Tucker, που αν του έλεγε κάποιος το 2010-11 που ήταν στον Άρη1)Μέχρι τον Μάρτιο συγκεκριμένα. ότι θα κόντευε να πάρει περισσότερα επιθετικά rebounds από τους Warriors σε Game-7, σε τελικούς Δύσης στα 33 του, μάλλον θα τον περνούσε για τρελό. Ωστόσο, το να προσπαθείς να κάνει box out στον ύψους 1,95 Tucker δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Κι αν δεν μας πιστεύετε, ιδού η άποψη του Channing Frye, ο οποίος απαντούσε στον Jared Dudley:

To δεύτερο ημίχρονο, ωστόσο, ήταν άλλη ιστορία και για τις δύο ομάδες. Ό,τι σωστό έκαναν οι Rockets στο πρώτο μέρος, εγκλωβίστηκε στη νοοτροπία και εκτέλεση του “πρέπει να βάλω τρίποντο με το στανιό”. Για να καταλάβετε ακριβώς τι συνέβη αν δεν παρακολουθήσατε το ματς, οι Rockets μετρούσαν κάποια στιγμή 6/14 τρίποντα, ήτοι 42,8%. Εξαιρετικό και πάνω από τον μέσο όρο τους. Ε, από εκείνο το σημείο και μετά το κοντέρ έγραψε 0/27. Όχι, δεν διαβάζετε λάθος, 0/27. Ολογράφως: “μηδέν στα είκοσι επτά!”. Πήγαν περίπατο οι απειλές με τα picks μεταξύ Harden και Capella, όπως ήταν φυσικό επήλθε η κούραση, τόσο όσον αφορά την εκτέλεση από την περιφέρεια, όσο και στο ψυχολογικό κομμάτι του “και αυτό έξω”, αλλά και στο γεγονός ότι ο 33χρονος Tucker δεν μπορούσε να συνεχίσει να ακολουθήσει στον ίδιο ρυθμό να κυνηγάει τα επιθετικά rebounds. Κι αν σας φαίνεται αστείο κάπως το “ψυχολογικό κομμάτι”, όταν μια ομάδα σουτάρει στην σεζόν με μέσο όρο 36,2%, καταλαβαίνει κανείς πως το να χάσει 27 σερί τρίποντα, εκ των οποίων τα 19-20 είναι ελεύθερα, έχει επίδραση στο ψυχολογικό κομμάτι και προφανώς συμβαίνει ένα στα 100 ματς. Αυτό το ένα ήταν αυτό που έγινε πριν λίγες ώρες. Oι Rockets είχαν βγάλει τους Warriors από το παιχνίδι τους στο τέταρτο και πέμπτο παιχνίδι της σειράς, κάτι που φαίνονταν ικανοί να κάνουν και χτες, ωστόσο στο δεύτερο ημίχρονο θύμισαν Philip Seymour Hoffman:

via GIPHY

Όταν λίγο πριν τα μισά της τελευταίας περιόδου θυμήθηκαν πως μπορούν να απειλήσουν και από κοντά στο καλάθι, έφεραν το ματς στους έξι πόντους (89-83), αλλά οι Πρωταθλητές τους είχαν ήδη πάρει τα μέτρα και ήδη προετοιμάζονταν για το τέταρτο σερί ραντεβού τους με τον LeBron στους Τελικούς. Οι Warriors από την άλλη, δεν έπαιξαν “σαν Warriors” στη σειρά αυτή. Προφανώς σε αυτό έχουν μεγάλη δόση ευθύνης και οι Rockets, οι οποίοι στήθηκαν το καλοκαίρι για ακριβώς αυτό τον σκοπό, τους έβγαλαν εκτός σχεδίου τους σε πολλές περιπτώσεις και τους έφτασαν σε έβδομο παιχνίδι μετά από καιρό. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να μην βγάλει το καπέλο στην αντίδραση των Warriors στην τρίτη περίοδο, όταν και έκαναν outscore το Houston 33-15, με μπροστάρη τον Curry ο οποίος πήγε το shooting efficiency σε νέα επίπεδα:

Παρεπιμπτόντως, οι 11 από τους 14 πόντους ήταν συνεχόμενοι. Και γενικώς φαίνεται να υπάρχει ένα μεγάλο ενδιαφέρον στις ΗΠΑ, για το τι συμβαίνει στην τρίτη περίοδο με τους Warriors και με τον Curry πιο συγκεκριμένα:

Και για να συνεχίσουμε λίγο και το ψυχολογικό κομμάτι, το να έχεις εσύ 0/27 και ο αντίπαλός σου να είναι ο μόνος στην Ιστορία που κολλάει εφτά στα Game-7s είναι κάπως ισοπεδοτικό φανταζόμαστε.

Σε κάθε περίπτωση -και πέρα προφανώς από τα 27 σερί χαμένα τρίποντα των Rockets- οι Warriors κατάφεραν να ξεπεράσουν το σοκ του πρώτου μέρους, έτρεξαν στο ανοιχτό γήπεδο, ο Curry ανέλαβε δράση, ο Durant ανέβασε κι αυτός απόδοση, ο Thompson βρήκε κι αυτός ρυθμό, ε, και μετά δεν ήθελε πολύ για να αντιστραφούν οι ρόλοι. Ωστόσο, θα πρέπει να αναφέρουμε τα ονόματα των Looney και Bell καθώς η παρουσία τους στο παρκέ εξισορρόπησε αρκετά τον αριθμό των rebounds, με τον τελικό απολογισμό να είναι μόλις στο 44-42 υπέρ των Rockets, με τους δύο προαναφερθέντες να μαζεύουν αθροιστικά 10. Στο κομμάτι της “συνωμοσίας”, οι Rockets έχουν αρκετά παράπονα για κάποια επί μέρους σφυρίγματα όπως τα παρακάτω που έφεραν ένα τρίποντο για τους Warriors και ένα φάουλ στον Tucker:

Και ενώ σαφώς οι δύο αυτές φάσεις σηκώνουν δικαιολογημένα παράπονα από την πλευρά του Houston, εμείς από την πλευρά λέμε το εξής: Έχεις φτάσει να χάνεις 27 συνεχόμενα τρίποντα που από αυτά ζεις. Ε, βάλε τρία – τέσσερα να πάρεις το ματς και να μην ασχολείσαι καν με αυτά. Επίσης, αν ήθελε κάποιος “να σε σφάξει” μάλλον δεν θα έδινε τρία fouls στον Klay στο πρώτο πεντάλεπτο, όχι;

Σε κάθε περίπτωση, σε μια σειρά που πήγε σε επτά παιχνίδια και η ομάδα που έχει πλεονέκτημα έδρας χάνει τον αριθμό που έχει αναφερθεί πολλές φορές παραπάνω, δύο σφυρίγματα στο έβδομο παιχνίδι και μάλιστα στην τρίτη περίοδο, είναι κάτι που δεν το κρίνουν. Προσωπική άποψη αποτελεί πως οι Rockets έβγαλαν μόνοι τα μάτια τους και δεν βρίσκονται σε ένα ραντεβού που έχουν να βρεθούν από το 1995. Το μόνο που σίγουρα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν πειστική δικαιολογία είναι η απουσία του Chis Paul στα τελευταία δύο παιχνίδια της σειράς, ενός Paul που ήταν εύκολα ο δεύτερος καλύτερος παίχτης των τελικών των περιφερειών, πίσω μόνο από τον LeBron, μέχρι τον τραυματισμό του. Και ενδεχομένως η παρουσία του στο τελευταίο παιχνίδι της σειράς να είχε αλλάξει τα δεδομένα. Μπορεί και όχι, βέβαια. Αλλά η λογική λέει πως θα βλέπαμε ένα πιο “κουμανταδόρικο” παιχνίδι από πλευράς Houston, και ίσως οι Rockets δεν θα είχαν πέσει στην αέναη λούπα του τριπόντου όπως συνέβη. Παράλληλα, δεν μπορεί να μην αποδοθεί και το “σφιχτό rotation” σαν μια δικαιολογία, το οποίο φυσικά το παίρνει πάνω του ο D’Antoni και μάλλον είναι το μόνο μελανό σημείο. Μαζί με τον Paul, οι Rockets πήγαν σε ένα rotation επτά παιχτών, και χωρίς τον Paul έξι. Αν μη τι άλλο, θα περίμενε κανείς να ανασύρει και να δοκιμάσει από την ναφθαλίνη του πάγκου του μερικές περιπτώσεις, όπως του Joe Johnson και του Ryan Anderson. Και ναι μεν αμφότεροι αγωνίστηκαν πέντε και οχτώ λεπτά αντίστοιχα, αλλά δεν πήραν ούτε ένα σουτ. Εδώ, λοιπόν, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί -και εμείς μαζί του- πως από την στιγμή που συνεχίζεις στο μοτίβο του τριπόντου, ενδεχομένως τα σουτ των δύο να ξεκολλούσαν τους Rockets και να έσπαγαν το ρημαδοσερί των 0/27.

Τα παραπάνω, βέβαια, είναι για κουβεντούλα και για κατανάλωση μιας και η Ιστορία γράφτηκε, αλλά δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε “τι θα γινόταν αν…;”. Σε κάθε περίπτωση πάντως, πλέον βρισκόμαστε μπροστά στην τέταρτη σερί συνάντηση μεταξύ Warriors και Cavaliers, με το πρώτο παιχνίδι να είναι προγραμματισμένο για τα ξημερώματα της Παρασκευής. Για τη σειρά των Τελικών θα τα πούμε εκτενέστερα στο preview που έρχεται. Ραντεβού στους Τελικούς, λοιπόν!

 

References
↑1 Μέχρι τον Μάρτιο συγκεκριμένα.