Ball Hog’s NBA Weekly Report S05E04: “Breaking the Records”

Posted on Oct 31 2018 - 5:33pm by The Ball Hog
Categorized as
1319
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Η μετακίνηση του coach Budenholzer στους Bucks προς ώρας διαφαίνεται ως η σημαντικότερη μετακίνηση του καλοκαιριού που μας πέρασε, με την ομάδα του Giannis να είναι η μόνη αήττητη μετά από 15 μέρες. Οι Raptors, ωστόσο, είναι κοντά και είναι καλοί, όπως -εντελώς απροσδόκητα- καλοί είναι και οι Kings προς ώρας, σε πλήρη αντίθεση με τους Rockets που προβληματίζουν και τους Wizards που είναι για τα πανηγύρια. Μην ξεχνιέστε, όμως: στη Λίγκα υπάρχουν οι Warriors και αποδίδουν στο επίπεδο που μόνο αυτοί μπορούν, εμείς απολαμβάνουμε και όλες οι υπόλοιπες ομάδες του NBA τρέμουν. 

“Τι ωραία που’ναι να έχεις προπονητή”

Μοιραία, οι περισσότερες συζητήσεις για τους Bucks καταλήγουν στην παραπάνω φράση. O Jason Kidd δεν κατάφερε ποτέ να καταλήξει στο τι διάολο μπάσκετ θέλει να παίξει με τους Bucks, και δεν θέλησε -ή δεν χρειάστηκε- να ασχοληθεί με τις δύσκολες αποφάσεις. Όπως αυτή του Jabari Parker, στην οποία έδωσαν απάντηση οι Chicago Bulls, αφαιρώντας τον από μια κατάσταση που μόνο να απογοητεύσει μπορούσε, και απελευθερώνοντας το franchise του Milwaukee από τη ζόρικη διαδικασία να του βρει ρόλο ανάμεσα στον Γιάννη και τον Middleton.

Χωρίς αυτόν, ο δρόμος είναι ανοιχτός για τη στελέχωση με σουτέρ και για περισσότερο ball movement, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για Antetokounmpo και Bledsoe. Ωστόσο, το πράσινο φως που έχει δώσει ο coach Bud στους Bucks να σουτάρουν, ίσως και για να τους ξεμπλοκάρει ψυχολογικά (ιδίως τον Γιάννη) από τις τύψεις που ακολουθούσαν μέχρι πρότινος τα πολλά σουτ, δεν έχει προηγούμενο. Ο Ilyasova και ο Lopez δεν ντράπηκαν ποτέ να πάρουν προσπάθειες, με τον δεύτερο να κάνει μια από τις εντυπωσιακότερες mid-career στροφές που έχουμε δει ποτέ, ενώ ο Budenholzer χειραφετεί την αχαλίνωτη αυτοπεποίθηση του Donte DiVincenzo εκεί που ο Kidd εμπιστευόταν τον 40ετή Jason Terry και το αποτέλεσμα στο παρκέ είναι οργιαστικό.

Οι Bucks τρέχουν, δίχως όμως συμβιβασμούς στην άμυνά τους (έκτοι σε pace και δεύτεροι σε DRtg).  Από τα 25 τρίποντα ανά 100 κατοχές της περσινής σεζόν, ο coach Bud έχει φτάσει τους Bucks να σουτάρουν περίπου 40, με τον αριθμό 25 φέτος να αποτελεί τα τρίποντα που κατηγοριοποιούνται ως “wide open”. Οι Bucks έχουν βάλει στο παιχνίδι τους στην ουσία δέκα περισσότερες catch and shoot προσπάθειες μέσα από το ball movement και τη βελτίωση στο έμψυχο δυναμικό. Και το ρεκόρ τους, το μοναδικό αήττητο ως σήμερα, είναι ενδεικτικό της εξέλιξης.

Ακόμα πιο ενδεικτικό; Στο παιχνίδι απέναντι στους 76ers, ο Brook Lopez έβαλε το πρώτο του τρίποντο στην πέμπτη του προσπάθεια περίπου ένα λεπτό πριν τη λήξη της πρώτης περιόδου. Πέντε λεπτά αργότερα, είχε φτάσει στο 5/9, μέσα σε αποθέωση, στην χαρακτηριστικότερη ίσως σκηνή της φετινής σεζόν σε αγωνιστικό επίπεδο. Είναι αλλόκοτο, αλλά οι αντίπαλοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα.

Ο Budenholzer έχει κάνει ακόμα και τον John Henson three-point shooter. Τον John Henson που έκανε hook από τα πέντε μέτρα. Αυτόν τον John Henson.

 

Και όλα αυτά πίσω από τα 7,25, γιατί μέσα από αυτά ο Giannis στην έναρξη της σεζόν θυμίζει ένα κράμα Anthony Davis και Boban Marjanovic που προκαλεί μόνο τρόμο και πόνο.

Η άλλη σημαντική επιρροή του coach Bud στους Bucks είναι η διαχείριση του αγωνιστικού χρόνου. Από τα 37′ που έπαιζαν Γιάννης και Middleton, έχουν πέσει στα περίπου 30′-31′ και ο Brogdon δήλωσε πόσο τους προσέχει το νέο τεχνικό team.

Όλα τα παραπάνω, έχουν σαν αποτέλεσμα το εξής: Είναι η πρώτη φορά μετά το 1971 που οι Bucks ξεκινούν με ρεκόρ 7-0, επίδοση που συνιστά την καλύτερη εκκίνησή τους. Ωστόσο, δεν έχουν ξεκινήσει ποτέ με 8-0 και αυτό είναι σίγουρα κάτι που θα έχουν στο μυαλό τους οι παίχτες του coach Bud, καθώς οδεύουν για το επόμενο παιχνίδι.

Τσίρκο δεν έχουν μόνο στη Minnesota

Δεν ξέρουμε αν οι ιθύνοντες των Wizards είχαν στο μυαλό τους την μαθηματική σχέση πως δύο αρνητικά κάνουν ένα θετικό όταν προσέθεταν τον διαχρονικά προβληματικό συμπαίκτη Dwight Howard στα ήδη προβληματικά αποδυτήριά τους. Ωστόσο, και παρότι ο Howard δεν έχει αγωνιστεί δευτερόλεπτο ως τώρα, η ομάδα εμφανίζεται και κακή αγωνιστικά, μετρώντας μόλις μία νίκη και πέντε ήττες και με την γνώριμη τα τελευταία χρόνια γκρίνια μεταξύ των παιχτών της ομάδας να είναι και πάλι παρούσα. Συγκεκριμένα, μετά την ήττα από τους Kings ο Beal δήλωσε απογοητευμένος πως “καθένας στην ομάδα έχει τη δική του αντζέντα, καθένας διαμαρτύρεται για τα σουτ που θα πάρει, τον χρόνο που θα παίξει, γενικά ο καθένας ασχολείται με τις δικές του μαλακίες“.

Οι συνολικότερες δηλώσεις για μεγαλύτερη προσπάθεια που έγιναν από όλους, αν κρίνουμε από τους 32 πόντους που έφαγαν στα αυτιά από τους Clippers στο επόμενο παιχνίδι, μάλλον δεν πήγαν πολύ καλά τα πράγματα.

Ο δε Wall, για όποιον άντεξε να δει την ακραία αδιάφορη συμπεριφορά του και το απαράδεκτο shot selection του, δείχνει να έχει μείνει απελπιστικά μόνος στο group των ανθρώπων που πιστεύουν πως είναι elite pg στη Λίγκα. Οι εμφανίσεις του -και- φέτος είναι αποκαρδιωτικές.

H ήττα και από το Memphis που ακολούθησε, πάλι με κάτω τα χέρια, ήρθε απλά προς επίρρωση των ανωτέρω. Πλέον οι Wizards είναι στο 1-6 και στον πάτο της Λίγκας, και το ρεκόρ τους στην πρώτη 20άδα αγώνων θα δείξει αν θα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για ενδεχόμενη απώλεια και των Playoffs. Ένα 4-9 στα επόμενα 13 παιχνίδια θα μας δώσει βάση για την έναρξη μιας τέτοιας κουβέντας.

Και αν το κλίμα είναι ήδη τόσο κακό, να δούμε τι θα ακολουθήσει την ένταξη του Howard στην ομάδα. Λογικά αναμένουμε να απογειωθεί η κατάσταση.

Houston, (Do) We Have a Problem(?)

Ενώ είναι αρχή ακόμα στην σεζόν, οι Rockets είναι αναμφίβολα από τις ομάδες που προβληματίζουν, καθώς δεν θυμίζουν σε τίποτα την περσινή αποτελεσματική επίθεση, όντας 19οι σε OffRtg. Και ναι μεν μπορεί κάποιος να βρει τη δικαιολογία στα παιχνίδια που απουσίασε ο Chris Paul ή πιο πρόσφατα o James Harden, όμως η αλήθεια είναι πως σε αυτό το αρχικό στάδιο κάτι δεν πάει καλά. Το χειρότερο δε, είναι πως ούτε ο ίδιος ο Mike D’Antoni δεν ξέρει που να βρει αυτό το στοιχείο το οποίο φταίει για την ομάδα του. Δικά του λόγια, όχι δικά μας:

Και το χειρότερο απ’όλα; Δεν υπάρχει διάθεση για άμυνα. Ναι μεν το περασμένο καλοκαίρι έφυγαν οι δύο καλύτεροι αμυντικοί που είχε στη διάθεσή του το Houston (Ariza, Mbah A Moute), ωστόσο η συνολικότερη λειτουργεία είναι τέτοια που φαίνεται να έχει κοστίσει πολύ η απόσυρση του ass. coach Jeff Bzdelik, όπως γράφαμε και από το preview τους.

Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα του Carmelo Anthony στην άμυνα είναι κάτι που θυμίζει πλέον έναν ανήμπορο βετεράνο που δεν μπορεί ή δεν έχει διάθεση να ακολουθήσει και να καλύψει εγκαίρως τους απαραίτητους χώρους.

Τους παρακολουθούμε στενά και περιμένουμε να αλλάξει κάτι. Και θεωρούμε πως θα αλλάξει. Όχι panic button ακόμα.

“Προσοχή, Δαγκώνουν”

Από την άλλη το Toronto είναι -προς ώρας- χάρμα ιδέσθαι. Οι σαφείς προσανατολισμοί στην επίθεση και η αξιοπρεπής προσήλωση στην άμυνα, τους έχουν φέρει σε ένα ρεκόρ 6-1, χάνοντας μόνο από τους Bucks, χωρίς όμως τον Kawhi Leonard στη σύνθεσή τους. Στην επιστροφή του “Klaw”, όμως, για το ματς με τους Sixers, δηλαδή έναν από τους κύριους ανταγωνιστές των Raptors στην Ανατολή, είδαμε μια ολοκληρωτική νίκη των δεύτερων. Η ομάδα του Nick Nurse ήταν ανώτερη στα πάντα, και η τελική διαφορά των 17 πόντων αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα του παιχνιδιού.

Μέχρι στιγμής, οι Raptors βρίσκονται στο top-10 των επιθέσεων της Λίγκας1)6οι σε OffRtg., ενώ στην άμυνα βρίσκονται στην 11η θέση, όσον αφορά το DefRtg. Παράλληλα, ο Nurse δείχνει να έχει βρει τον τρόπο να παίρνει ό,τι πιο efficient από τον κάθε παίχτη του, σε σχετικά μικρό χρόνο συμμετοχής, όπως για παράδειγμα οι 23 πόντοι του Jonas Valanciunas με 8/14 σουτ, σε 17 λεπτά συμμετοχής. Με την θεωρία του “όσο περνάει ο καιρός γινόμαστε καλύτεροι”, δεν μπορούμε να φανταστούμε πιο θα είναι το ταβάνι των φετινών Raptors, έστω και αν το δείγμα παιχνιδιών είναι ακόμα μικρό.

Τον Βασιλιά περιμέναμε, οι Βασιλιάδες ήρθαν
(προς ώρας;)

Ας μιλήσουμε λίγο για τον De’Aaron Fox. Φαίνεται σιγά-σιγά το διάβασμα του παιχνιδιού να φτάνει την ταχύτητα των ποδιών του. Αυτό ανοίγει μια γκάμα από πάσες που δεν έβρισκε πέρσι, και αντίστοιχα, επιλογές και διαδρόμους προς το καλάθι που θέλει αυτός κι όχι αυτές που του δίνει η άμυνα. Φτάνει σε αυτό το σημείο πολύ νωρίτερα από ότι θα περίμενε κανείς, μέσα σε ένα καλοκαίρι, αν και ίσως παίζει ρόλο η πορεία της Λίγκας συνολικά. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι επιλογές ανοίγονται χωρίς να βλέπουμε το σουτ που δούλεψε όλο το καλοκαίρι να γίνεται πραγματικά μέρος του επιθετικού του ρεπερτορίου. Το πρώτο βήμα του πάντως είναι ήδη ανάμεσα στα κορυφαία της Λίγκας, και έχει ένα πολύ ακριβές floater που θυμίζει Mike Conley. Το καλοκαίρι υπογραμμίζαμε τη σημασία που θα έχει το να πηγαίνει στις επαφές και συνακόλουθα τη γραμμή στην εξέλιξή του. Να μην τον ματιάσουμε, έχει υπερδιπλασιάσει τις βολές που σουτάρει, κι αυτό αντικατοπτρίζεται και στο TS% του, ακόμα κι αν σουτάρει με περίπου 20% από τη γραμμή του τριπόντου.

Υπάρχουν παίκτες που μπορούν να κολλήσουν σε κάθε ρόστερ, που κάνουν πραγματάκια χωρίς να αφαιρούν τίποτα από το τραπέζι της ομάδας, που, γενικά, ξέρουν να παίζουν ακόμα κι αν ο ρόλος τους δεν είναι σαφώς καθορισμένος. Πολλές φορές τους λέμε “glue guys”, πολυδιάστατους, γαλλικά κλειδιά, παίκτες με winning mentality κ.λπ. Ο Nemanja Bjelica είναι ακριβώς αυτή η πάστα παίκτη. Ο Tom Thibodeau σπατάλησε εγκληματικά το peak της καριέρας του Σέρβου, υποχρεώνοντάς τον περίπου να ακουμπάει την μπάλα μόνο για να τελειώσει φάσεις. Αντίθετα στο Sacramento υπάρχουν παντού τρύπες για να μπαλώσει, είτε αυτό είναι σαν σουτέρ, είτε σε drive and dish game, είτε στην άμυνα. Είναι μέχρι στιγμής ο καταλύτης των Kings, κι αυτός που δημιουργεί ένα happy ending σε επιθέσεις που πέρσι θα πήγαιναν στο διάολο, ή σε ένα μακρινό δίποντο του Zach Randolph, και, ταυτόχρονα, η παρουσία του αυτή που αδειάζει τον χώρο για να ξεδιπλώνει ο Willie Cauley-Stein τα αθλητικά του προσόντα.

Και ο τελευταίος λοιπόν, οk, μπορεί να είναι ένας περίεργος τύπος γενικώς, κι ένας ψηλός που θέλει εμμονικά να κάνει περισσότερα από όσα αναλογούν στον ρόλο και το ταλέντο του. Φέτος όμως παίζει αποκλειστικά ως center, και έχει κόψει αυτά τα, πολλές φορές εξοργιστικά, mid-rangers, στα οποία, ναι μεν δεν ήταν κακός, ωστόσο ήταν αποτέλεσμα είτε συμβιβασμού, είτε σκοτωμένης επίθεσης. Δεν είναι κανένας τρομερός finisher κοντά στο καλάθι, τουναντίον τα προηγούμενα χρόνια ήταν αρκετά κάτω από τον μέσο όρο, ωστόσο όσο βρίσκονται με τον Fox στα pick and rolls, τόσο θα ανεβαίνει η αποτελεσματικότητά του. A, ναι, είπαμε και πως τρέχει το γήπεδο σαν ένας λίγο βαρύτερος Αντετοκούνμπο;

Πώς, λοιπόν, όλοι αυτοί ξαφνικά έγιναν παραγωγικοί NBA players; Το δείγμα γραφής είναι μικρό, αλλά πέρα από την ατομική βελτίωση, τα εύσημα πρέπει να δώσουμε και στον Dave Joerger για τον σχεδιασμό μιας δομής που να επιτρέπει στους παίκτες να βγάλουν την βελτίωσή τους στο παρκέ, ή έστω να πάρει το 100% από ό,τι έχουν να δώσουν, πράγμα που δεν συνέβαινε πέρσι. Πρώτο και κύριο κομμάτι. Το tempo. Πέρσι βρέθηκαν τελευταίοι σε pace με 95 κατοχές ανά αγώνα, είτε λόγω υλικού, είτε λόγω ψευδαισθήσεων. Η φετινή σεζόν βρίσκει τον Dave Joerger χωρίς πίεση να χρησιμοποιήσει παίκτες-βαρίδια όπως ο Zach Randolph και ο George Hill, μπορεί να αγκαλιάσει, δηλαδή, ολόψυχα αυτό τον νέο και -θα δούμε πόσο- ταλαντούχο κορμό. Στα πρώτα οκτώ παιχνίδια χρησιμοποιούν ούτε λίγο, ούτε πολύ, 12 περισσότερες κατοχές, λύνοντας το χαλινάρι του D’Aaron Fox. Μια στις πέντε σχεδόν επιθέσεις τους έρχονται σε transition και είναι τρίτοι σε πόντους ανά κατοχή (1,39) σε αυτές, σε αντίθεση με το 13% και το 1,11 πέρσι2)Οι αριθμοί αφορούν δείγμα των μισών περίπου παιχνιδιών τους..

Άλλο ένα κομμάτι άξιο αναφοράς είναι το απρόσμενα σφιχτό rotation. Ο Joerger δεν φαίνεται να νιώθει καμία υποχρέωση να βάλει όλους τους παίκτες του, γηρατειά και νιάτα, να παίξουν σώνει και ντε. Είτε για να τους βγάλει στη βιτρίνα για trade, είτε για να “δει τι υπάρχει”. Χρησιμοποιεί αυτούς που τον βοηθάνε να κερδίσει, όσο τον βοηθάνε να κερδίσει. Ο Zach Randolph δεν έχει παίξει καθόλου, ο Skal Labissiere και ο Ben McLemore ελάχιστα, και ο Κουφός ήταν εκτός rotation στα πρώτα έξι παιχνίδια. Ο Harry Giles χάνει σιγά-σιγά τα λεπτά του. Η επιστροφή του Bogdanovic, ενδεχομένως του καλύτερου παίχτη αυτής της ομάδας και αναμενόμενα στην αρχή της σεζόν ως ο ηγέτης της, θα σημάνει μάχη για τα λεπτά των Justin Jackson, Iman Shumpert και ίσως Mason και Ferrell.

Η λογική λέει ότι δεν θα σουτάρουν για όλη τη σεζόν με +40% από το τρίποντο. Ωστόσο, όπως και πέρσι, μπορούν να είναι στα υψηλά κλιμάκια της Λίγκας σε ποσοστό ευστοχίας στα τρίποντα, και ένα πέσιμο από αυτό το 41% μέχρι στιγμής δεν θα είναι τραγικό, καθώς δεν σουτάρουν πολλά τρίποντα, δεν είναι γι’ αυτούς η κινητήρια δύναμη της επίθεσής τους. Το αποτέλεσμα, δηλαδή το θετικό ρεκόρ, φαντάζει ψέμα, παρ’όλ’αυτά, οι αριθμοί πίσω από αυτό δεν φωνάζουν επιστροφή στην κανονικότητα, όπως έγινε πέρσι με τους Magic. Για να δούμε…

Σε περίπτωση που λείπατε κάποια χρόνια από τον πλανήτη, να σας ενημερώσουμε πως οι Warriors κάνουν ασύλληπτα πράγματα

Οι Warriors χρειάζονται μάλλον ειδικό κείμενο ανάλυσης για το πως έχουν ξεκινήσει ως τώρα τη σεζόν, αλλά δεν γίνεται να μην κάνουμε μια αναφορά στις εμφανίσεις τους την εβδομάδα που μας πέρασε:

O Curry θυμίζει τον παμψηφεί MVP εαυτό του προ τριετίας, ο KD είναι ο KD, o Klay ξεκίνησε όσο κρύος, όσο έγραφε προχτές ο Gus στα Fantastic Beasts, αλλά κόντρα στους Bulls “ξεμπούκωσε” (όπως επίσης προέβλεψε ο Gus…) με 52 πόντους, με 14/24 τρίποντα, αμφότερα τα εύστοχα και τα attempted ρεκόρ Λίγκας, και μάλιστα μέσα σε 26′, με πέντε όλες και όλες τρίπλες και 96 δευτερόλεπτα συνολικά (!) κατοχή της μπάλας. Ο Cousins έχει προλάβει να πάρει τεχνική ποινή και να αποβληθεί πριν καν πατήσει παρκέ με σορτσάκι, αλλά η ομάδα βγάζει τέτοια υγεία και τέτοια χημεία, που δεν φαίνεται να υπάρχει -πέρα τραυματισμών- τρόπος να το χάσει και φέτος. Ωστόσο, το πιο εντυπωσιακό είναι πως δείχνουν, παιχνίδι με το παιχνίδι, να βρίσκουν μικρά κίνητρα για να κρατιούνται σε εγρήγορση και μακριά από τον περσινό εκνευριστικά νωχελικό εαυτό τους.  Και μέσα σε αυτά τα πλαίσια, δεν θα μας κάνει εντύπωση αν βάλουν ένα εσωτερικό στοίχημα, κάθε βδομάδα να σπάει και άλλος παίχτης τους το ρεκόρ τριπόντων. Την επόμενη βδομάδα, δηλαδή, να βάλει ο Curry 15, την μεθεπόμενη ο Klay 16, και ούτω καθεξής, μετά να κάνουν τον Draymond να πετύχει, όχι ένα, αλλά δύο συνεχόμενα “χρυσά δισκοπότηρα” 5×53)Πάνω από πέντε σε πόντους, rebs, assists, κλεψίματα και κοψίματα., τον Durant να κάνει quatrable-double με κοψίματα και assists, τον Cousins να βγει πρώτος scorer από τον Φλεβάρη ως τον Απρίλη. Με αυτούς τους Warriors, τίποτα απολύτως δεν μου ακούγεται πια απίθανο.

Σφηνάκια

1/ Στον αγώνα που ο Klay “ξεμπούκωσε”, οι Warriors είχαν 92 πόντους στο ημίχρονο κόντρα στους Bulls, τους δεύτερους περισσότερους για ημίχρονο μετά τους 107 των Suns κόντρα στους Nuggets το 1990.

2/ Και μιας και ανωτέρω αναφερθήκαμε τόσο στους Bucks, όσο και στους Raptors, να αναφέρουμε πως η μεταξύ τους αναμέτρηση το βράδυ της Δευτέρας ήταν η πρώτη συνάντηση ανάμεσα σε ομάδες με 6-0 ρεκόρ στην Ιστορία της Λίγκας. Αλλά τι ξενέρα που Kawhi και Giannis δεν αγωνίστηκαν τελικά στην αναμέτρηση. Υπομονή για τις επόμενες. Φαίνεται πως οι αναμετρήσεις των δύο ομάδων μπορεί να είναι παραπάνω από τις προβλεπόμενες τέσσερις της regular φέτος.

3/ Χωρίς να έχει κυκλοφορήσει η παραμικρή φήμη, ο Νίκος ξέσπαγε στο προηγούμενο Weekly για το πόσο κακός προπονητής είναι ο Lue. Δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες και μία ακόμα ήττα και η ομάδα τον απομάκρυνε από τα καθήκοντά του, επιστρατεύοντας (χωρίς ακόμα να είναι οριστικό) τον -μάλλον ξεπερασμένο- Larry Drew. Ωστόσο, φαίνεται πως έντονες είναι οι αντιδράσεις των παιχτών της ομάδας, που είχαν ιδιαίτερα καλή σχέση με τον Lue και τον εκτιμούσαν.

Τώρα, σοβαρά όμως, εμείς δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα απολύτως παραπάνω, πέρα πως ακριβώς το ίδιο roster που είναι τώρα στο 0-6, έχοντας χάσει από Nets και Hawks, οδήγησε πέρσι ο LeBron στους Τελικούς.

4/ Ο Jaylen Brown δεν είναι μόνο ότι ξεκινήσει άσχημα επιθετικά, όντας τρομακτικά άστοχος από παντού, είναι και το γεγονός πως ο coach Stevens δεν φαίνεται να τον προτιμά για το κλείσιμο των αγώνων, ιδιαίτερα των πιο κλειστών εξ αυτών, επιλέγοντας τον -εξαιρετικό ως τώρα- Marcus Morris. Ο Brown προβληματίζει με τις ως τώρα εμφανίσεις του, και όπως έξυπνα το έθεσε ο Simmons σε podcast του πρόσφατα, δείχνει στα forwards των Cs σαν να είναι εγκλωβισμένος στο σύνδρομο του μεσαίου παιδιού της οικογένειας, όπου όλη η προσοχή πέφτει είτε στον μεγάλο αδερφό Hayward που ακόμα δεν πατάει καλά, είτε στον βενιαμίν που τον υπερκαλύπτει με τη λάμψη του Tatum. O Brown, ωστόσο, είναι και ευφυής και καλός παίχτης και θα παρακολουθούμε το πως θα αντεπεξέλθει της συγκεκριμένης κατάστασης.

5/ M.U.D. = Misunderstood, Underrated, Determined Disillusioned

6/ Στο match των Clippers κόντρα στους Wizards που αναφέραμε και παραπάνω, οι Clips είχαν ετοιμάσει tribute video για τον επιστρέφοντα Austin Rivers. Και όμως!

(Προφανώς και δεν έχει σχετικό link. Αξιοποιήστε ποιοτικότερα αυτά τα τρία λεπτά της ζωής σας.)

7/ O Luka έχει ξεκινήσει κάπως εντυπωσιακά. Πολύ εντυπωσιακά.

8/ Ενώ και ένας συμπαίκτης του θέλει να μας τρελάνει. Ο DeAndre Jordan έχει ως τώρα 26/32 βολές και 81,3%. Μάλιστα…

9/ Και ενώ στα HogQuarters η συζήτηση είχε ανάψει αναφορικά με το αν ο Davis φτιάχνει τα stats των PGs του ή αν όντως ο Rondo πέρσι είχε μια πολύ καλή χρονιά στην Νέα Ορλεάνη, ο Λουκάς μας έδειξε το κάτωθι video με μία random λόμπα κάποιου παίχτη των Pelicans κάπου κοντά στο καλάθι και με τον Anthony Davis να τελειώνει τη φάση, για να λήξει τη σχετική συζήτηση:

 

References
↑1 6οι σε OffRtg.
↑2 Οι αριθμοί αφορούν δείγμα των μισών περίπου παιχνιδιών τους.
↑3 Πάνω από πέντε σε πόντους, rebs, assists, κλεψίματα και κοψίματα.