Καλώς ήλθατε στην σημερινή επισκόπηση του NBA Bubble, λιτή, απέριττη και ενδιαφέρουσα (ελπίζουμε), την οποία θα παρουσιάζουμε κάθε μέρα που θα κρατήσει αυτή η ιδιότυπη κατάσταση, με πολύ μεράκι και ακόμα μεγαλύτερη αυταρέσκεια.
Πάμε να δούμε τι είδαν τα ματάκια μας χτες, χρησιμοποιώντας ορισμένα από τα πιο κρύα λογοπαίγνια από τα άπειρα που μπορούμε να σκαρφιστούμε με τη λέξη “bubble”, περιμένοντας στα σχόλια τα δικά σας (όχι σχόλια, λογοπαίγνια).
Bubblegum
Επειδή, γιατί όχι;
Αν σας έλεγαν τα δύο παρακάτω πράγματα, θα πιστεύατε λιγότερο αυτό…;
…ή αυτό;
Και παρεμπιπτόντως, ας αποχαιρετήσουμε με δύο ακόμα διαμαντάκια τους καλύτερους social media account managers εκεί έξω. Τύποι των Phoenix Suns, θα μας λείψετε!!!
ΒubbleΤι;
Q: Ποιος σκηνοθέτησε την χτεσινή, τελευταία ουσιαστική μέρα του Bubble;
A: Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση, πρέπει πρώτα να προσδιορίσουμε την οπτική, να αποφασίσουμε ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ιστορίας μας. Είναι ο Damian Lillard και οι φίλοι του, ή είναι οι νεανικοί Suns του Booker, του τεράστιου ταλέντου, του υπέροχου κλίματος; Αναζητήστε βαθιά στην καρδιά σας την αλήθεια, πιστοί αναγνώστες, και η απάντηση που θα βρείτε θα σας καθοδηγήσει στην συνέχεια.
Αν η μισή καρδιά σας βρίσκεται εδώ πέρα, και η άλλη μισή στο Πόρτλαντ βρίσκεται, τότε τα κλειδιά της ταινίας παραδίδονται στον Jordan Peele. Δημιουργεί όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει αυτή την μοναδική ψευδεπίγραφη αίσθηση ασφάλειας, που ενώ τα πάντα πάνε καλά, όπως θα έπρεπε να πηγαίνουν, υπάρχει κάτι μέσα σου που ουρλιάζει ότι θα γίνει μαλακία, κάτι που αν ήσουν ο Spiderman θα έκανε την spider sense να κουδουνίζει ανεξέλεγκτα. Μαθαίνουμε από την αρχή ότι όσοι θέλουν να κερδίσουν θα κερδίσουν, και όσοι δεν ενδιαφέρονται να κερδίσουν, δεν θα κερδίσουν. Οι πρωτοπόροι Bucks παρασέρνονται από το Memphis παίζοντας με αναπληρωματικούς, το Dallas πετάει από το ημίχρονο τον Doncic στον πάγκο και οι Suns, που ούτως ή άλλως έκαναν πάρτι, το κερδίζουν πανεύκολα, ο μεγάλος κακός της υπόθεσης που έχει χορτάσει playoffs τόσα χρόνια, έχει ήδη αποκλειστεί, οπότε προβλέπεται ένα ήσυχο βράδυ για τους μαύρους1)εντάξει υπάρχει και ένας Βόσνιος και ο Zach Collins στην παρέα σε δεύτερους ρόλους πρωταγωνιστές μας στο εξοχικό τους στο Brooklyn, όπου μαζεύονται για να γιορτάσουν την πρόκριση στα playoffs. Τι μπορεί να πάει στραβά?
Στα χρώματα του Brooklyn, τυχαίο;
Εχμ, το Brooklyn είναι η πρωτεύουσα των νεόπλουτων χίπστερ εντερπρενέρς, μεταμοντέρνων μεγαλοαστών, των Jay-Z αυτού του κόσμου, αυτοί ακριβώς που παραμονεύουν στο Get Out! για να σου ρουφήξουν το αθώο σου αίμα, και στέλνουν ενάντια στον μαύρο πρωταγωνιστή μας έναν στρατό αποτελούμενο από έναν προνομιούχο λευκό που χτυπάει μόνο από απόσταση, τον Μichael Jackson στους Jackson 5 πριν γίνει ακόμα λευκός, αλλά τραβηγμένον στο κρεβάτι του Προκρούστη κατόπιν πειραμάτων ώστε να αγγίξει τα 2.12 και να παίζει center, και έναν Γάλλο που έχει ξεκάθαρα όνομα σαμπάνιας. Ο βασικός ηγέτης των κακών όμως είναι ο Caris LeVert, ο οποίος κατά λάθος ξεπήδηξε από την άλλη ταινία του Peele, το Us, και ζώντας μόνιμα στην αφάνεια βρήκε την ευκαιρία να ανέβει στην επιφάνεια, του άρεσε, και διεκδικεί αυτό που δικαιωματικά του αξίζει, μια ζωή στο φως ως πρωταγωνιστής. Στην κορύφωση της ταινίας, κι ενώ ο πρωταγωνιστής μας είναι μόνιμα με την πλάτη στον τοίχο, καταφέρνει στο τελευταίο δευτερόλεπτο να αποδράσει και να επιβιώσει μία ακόμα μέρα. Κανένας ενθουσιασμός, κανένα πανηγύρι, μονάχα η βουβή συνειδητοποίηση της επιβίωσης και πως πέρασε κι αυτό. Δίνουμε ένα δυνατό 9/10 χάρη στις πολύ καλές ερμηνείες.
Αν από την άλλη, στο αρχικό ερώτημα που τέθηκε, ψάχνοντας μέσα στην καρδιά σας είδατε να λαμπυρίζει η μορφή του Devin Booker, ή σε κάποιες περιπτώσεις, πιο μερακλίδικες, η μορφή του Ricky Rubio, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Σκηνοθέτης ο Thomas Carter, και ακολουθεί το κλασικό χιλιοπαιγμένο φορμάτ που ακολούθησε και στο “Coach Carter”. Παρέα από αξιαγάπητα misfits τα οποία δεν πιστεύει κανένας και κινούνται στην σχετική απαξίωση, καταφέρνουν μέσω αγάπης, αφοσίωσης, εμπιστοσύνης ανάμεσα τους, σκληρής δουλειάς, και υπό τις οδηγίες ενός αξιοσέβαστου μαύρου, καραφλού με μουσάκι προπονητή να γυρίσουν τον διακόπτη και ξαφνικά αρχίζουν να νικάνε ακατάπαυστα. Όλη η χώρα μιλάει για αυτούς, αλλά αυτοί παραμένουν συγκεντρωμένοι στον στόχο, και με όπλο τις καλές μεταξύ τους σχέσεις πάνε τρένο μέχρι την κορύφωση του δράματος, όπου στο τελευταίο δευτερόλεπτο κάτι γίνεται και μένουν εκτός συνέχειας παρά την εξωφρενικά καλή τους απόδοση. Δεν χωράνε δάκρυα όμως, κοιτάζονται όλοι με κατανόηση και στα αποδυτήρια μετά ο coach τους λέει πόσο περήφανος είναι για αυτούς, μιας και το μέλλον είναι πραγματικά δικό τους πλέον. Αγκαλιές, φιλιά, και το βλέμμα από εδώ και εμπρός γυαλίζει. Δίνουμε 8/10, γιατί αν και χιλιοπαιγμένο ως σενάριο, δεν σταματά να μας αγγίζει κάθε φορά, και επειδή Ricky Rubio.
Double Bubble Trouble
Mr. Bubblicious
Έχει καταντήσει κουραστικό. Δεν γίνεται κάθε δεύτερη μέρα να βλέπουμε τον Lillard εδώ πέρα κυρίες και κύριοι. Υπόλοιποι παίκτες του ΝΒΑ, you have to step up your game, γιατί το ρολόι έχει χαλάσει και δείχνει μόνιμα Dame Time, και όσο και αν το απολαμβάνουμε, αρχίζουν να στερεύουν οι λέξεις που μπορούμε να του αφιερώσουμε. Μόλις 42 πόντοι με 8 τρίποντα, ένα τρίποντο από το κέντρο χωρίς κανέναν εμφανή λόγο, απλά επειδή το ένιωθε, άπειρα τεράστια σουτ με κρεμασμένο παίκτη πάνω του, 12 ασσίστ με μόλις ένα γαμημένο λάθος.
Και μόλις ένα κλέψιμο, απλά ήταν το κλέψιμο που ενδεχομένως έκρινε το παιχνίδι, μία υπερστυλάτη βουτιά από πίσω στα πόδια του Levert που κατέβαινε το γήπεδο με 60 δευτερόλεπτα για το τέλος, όπου άγγιξε όσο χρειαζόταν την μπάλα για να την διώξει χωρίς να βρει τον ίδιο τον LeVert, μία βουτιά που θα ζήλευαν τόσο ο Tony Allen όσο και ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος, ο οποίος στην δική του αντίστοιχη βουτιά δεν βρήκε μπάλα, ένα αμυντικό ποίημα από τον σεληνιασμένο στην επίθεση παίκτη, η μεγαλύτερη ένδειξη του πόσο πολύ το θέλει, η μεγαλύτερη προειδοποιητικά κανονιά προς τα αυτιά του LeBron.
Κρατάμε τέλος τα μάτια του Lillard όταν σούταρε τρεις βολές με το Portland να είναι πίσω στο σκορ 3 λεπτά πριν την λήξη, όταν η κάμερα έκανε κοντινό αρχικά στα μάτια του και κατόπιν εναλλάξ στα πρόσωπα των υπόλοιπων 4 παικτών των Blazers που ήταν μέσα στο παρκέ, σε μία σκηνοθετική πινελιά για Όσκαρ. Αβεβαιότητα και φόβος στα πρόσωπα των Trent Jr, McCollum, Anthony και Nurkic, αποφασιστικότητα στα μάτια του Lillard ενώ έβαζε τις βολές. Είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης, είναι ο παίκτης που βρίσκεται σε αποστολή, και ναι, δείξτε επιτέλους σεβασμό.
Be quiet, you bubbling fool!
Πως να βρεις κακό σε μια βραδιά όπου μόνο 3 ομάδες έπαιζαν με κίνητρο, κέρδισαν και οι τρεις χωρίς κάποιος παίκτης τους να υστερήσει, και όλες οι υπόλοιπες εκτός των Nets, οι οποίοι προφανώς είχαν μόνο διακριθέντες, αντιμετώπισαν τα παιχνίδια ως φιλικά προετοιμασίας; Αναγκαστικά θα πάμε σε έναν εκ των τριών αγώνων που είχαν σημασία, και θα επιλέξουμε τον Eric Bledsoe, μιας και παρά την συνολική αδιαφορία που επικρατούσε, ο ίδιος είχε κάθε κίνητρο να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός σε μια προσπάθεια να πιάσει ρυθμό για τα επερχόμενα playoffs και να ξεσκουριάσει από την πολύμηνη απουσία. Δεν τα κατάφερε, με μόλις 1/8 σουτ έδειξε να μην βρίσκεται σε καλή κατάσταση, κάτι το οποίο σίγουρα δεν κάνει τους Bucks να νιώθουν ασφαλείς ενόψει της συνέχειας, μιας και ολόκληρη η ομάδα προς το παρόν δεν δείχνει να βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Δύσκολα θα έρθει σκούπα ενάντια στο Orlando, και αυτό μάλλον είναι καλό, καθώς πιθανότατα θα χρειαστούν κάμποσα παιχνίδια ακόμα για να πλησιάσουν την φόρμα στην οποία είχαν βρεθεί προ διακοπής. Ευκαιρία για τον Bledsoe να καλύψει έτσι λίγο από το χαμένο έδαφος.
Triple Bubble
Εφόσον δεν αγωνίστηκε στον τελευταίο αγώνα των Bucks, η επίδοση PER (Player Efficiency Rating) του Γιάννη Αντετοκούνμπο για την φετινή σεζόν “κλείδωσε” στο 31.91. Αυτό σημαίνει πως ο Γιάννης κατέχει κι επίσημα το υψηλότερο PER στην ιστορία του ΝΒΑ για μία αγωνιστική χρονιά, καθώς ξεπέρασε την επίδοση του Wilt Chamberlain από την -τρομακτική του- σεζόν 1962-63 (31.82). Επίσης, πέτυχε την 3η υψηλότερη επίδοση ιστορικά, όσον αφορά στην κατηγορία “πόντοι ανά λεπτό” με 0.97. Στις δύο πρώτες θέσεις φυσικά ο Wilt της σεζόν 1961-62 με 1.04 και ο Harden της σεζόν 2018-19 με 0.98.
Χωρίς καμία διάθεση επηρεασμού των ψήφων για τον Most Improved Player, να αναφέρουμε ορισμένα πράγματα. Ο Brandon Ingram φέτος πέτυχε τις καλύτερες επιδόσεις της μέχρι στιγμής καριέρας του σε: συνολικά εκτελεσμένα/ες εντός πεδιάς/τρίποντα/βολές, ποσοστό τριπόντων και βολών, ριμπάουντ (τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά), ασίστ, κλεψίματα και πόντους. Ως προς το ποσοστό ευστοχίας των ελευθέρων βολών, βελτίωσε την περυσινή του επίδοση κατά 17.6% (!). Αυτό συνιστά την 3η καλύτερη επίδοση στην ιστορία του ΝΒΑ για παίχτες που έχουν σουτάρει τουλάχιστον 250 βολές σε μία σεζόν, μετά τον Doc Rivers (σεζόν 1985-86, με βελτίωση 22%) και τον Andre Drummond (σεζόν 2016-17, με βελτίωση 21.9%)
Με τους 42 χθεσινούς πόντους ο Damian Lillard έφτασε τους 221 στα 5 τελευταία παιχνίδια κανονικής διάρκειας, δηλαδή τους περισσότερους που έχουν επιτευχθεί ποτέ. Οι επόμενοι στην λίστα είναι οι Michael Jordan με 215 (1986-7), ο Dominique Wilkins με 202 (1985-86), o Michael Jordan με επίσης 202 (1987-88) και ο Kobe Bryant με 197 (2005-06). Παράλληλα, έγινε μόλις ο 2ος παίκτης στην ιστορία του ΝΒΑ που έχει τουλάχιστον 40% ποσοστό σεζόν από το τρίποντο, σουτάροντας 10 ή περισσότερες προσπάθειες. Ο άλλος είναι ο Stephen Curry και το έχει κάνει 2 φορές. A ναι και να μην το ξεχάσουμε:
Οι Spurs ολοκλήρωσαν την φετινή σεζόν με ρεκόρ 32-39. Αυτή ήταν η πρώτη σεζόν τους με αρνητικό σερί, μετά τη σεζόν 1996-7 (20-62). Τότε ήταν και η τελευταία φορά που έμειναν εκτός play offs, καθώς ακολούθησαν 22 συνεχόμενες παρουσίες στην post season (ρεκόρ NBA μαζί με τους 76ers από το 1950 έως το 1971). Όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν 284 αγώνες play offs, κερδίζοντας τους 170 από αυτούς και κατακτώντας 5 τρόπαια. Για να έχουμε μία τάξη μεγέθους, στο ίδιο διάστημα τα μόνα franchise με πάνω από 100 αγώνες στην postseason είναι οι Lakers (218), το Miami (196) και οι Celtics (192). Πλέον, η ομάδα με το μεγαλύτερο σερί εισόδου στα play offs είναι οι Rockets, με 8 συνεχόμενες παρουσίες.
Οι 26 πόντοι, τα 19 ριμπάουντ και τις 12 ασίστ απέναντι στους Bucks ήταν το πρώτο triple double στην καριέρα του Jonas Valanciunas. Μάλιστα, στον ίδιο αγώνα που σφράγισε την είσοδό τους στον αγώνα μπαράζ για τα play offs, ο συμπαίκτης του Ja Morant είχε 12 πόντους, 13 ριμπάουντ και 10 ασίστ. Οι δύο τους έγιναν το πρώτο ζευγάρι των Grizzlies που πετυχαίνει triple double στον ίδιο αγώνα και μόλις το 12ο στην ιστορία του ΝΒΑ, συμπεριλαμβανομένης της postseason. Η τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι τέτοιο ήταν στις 15 Δεκεμβρίου του 2018, όταν ήταν “τριπλοί” οι LeBron James και Lonzo Ball για τους Lakers.
Bubblewrap
Τρία ερωτήματα που ψάχνουν απάντηση στις 7 το πρωί καπάκι μετά το τέλος του Portland – Brooklyn:
α.Τι σκέφτονταν άραγε οι -αρκετές- ομάδες που ενώ είχαν κενά δεν έδωσαν ένα minimum συμβόλαιο στον Tyler Johnson για να ενισχύσουν την περιφέρεια τους; Lakers, Utah, ακόμα και οι Celtics θα μπορούσαν να θυσιάσουν ένα μικρό κομματάκι αυτοματισμών για να προσθέσουν έναν παίκτη που στις καλές του μέρες είναι ασταμάτητος ερχόμενος από τον πάγκο, και στις κακές του είναι απλά χρήσιμος. Tώρα θα παίξει 4 παιχνίδια για μια ομάδα που δεν στοχεύει σε τίποτα και θα συνεχίσει τις διακοπές του. Κρίμα, στην κατάλληλη ομάδα θα έδινε πολλές λύσεις.
β. Είσαι ο Caris LeVert. Έχεις ισοπεδώσει την άμυνα του Portland, κάτι το οποίο αντικειμενικά δεν είναι και τρομερά δύσκολο βέβαια, εισβάλλοντας στο ζωγραφιστό κυριολεκτικά κατά βούληση, κάνοντας να μοιάζει αδύνατο το να σε σταματήσει ο οποιοσδήποτε. Έχεις την μπάλα στα χέρια σου στην τελευταία επίθεση με την διαφορά να βρίσκεται στον έναν πόντο. Ένα δίποντο αρκεί. Επαναλαμβάνω, όποτε έχεις μπουκάρει προς την ρακέτα, τους έχεις σμπαραλιάσει. Οπότε, προφανώς, επιλέγεις να … σουτάρεις από τα 7 μέτρα με άμυνα πάνω σου. Γιατί????
Πέρα από την ατυχή αυτή επιλογή πάντως, το NBA Restart κλείνει με το ίδιο περίπου σχόλιο που έγινε την πρώτη μέρα του, δύο βδομάδες περίπου πριν. Η δυνατότητα που έχει ο LeVert να χρησιμοποιεί το σώμα του μπαίνοντας, επιταχύνοντας και επιβραδύνοντας κατά βούληση με ρυθμούς που ο αμυντικός δεν μπορεί να ακολουθήσει, είναι αφενός συγκλονιστικά αποτελεσματική, αφετέρου αισθητικά αριστουργηματική. Οι 37 πόντοι που σημείωσε χτες προήλθαν σχεδόν αποκλειστικά από διεισδύσεις όπου μπαινόβγαινε στην ρακέτα, ενώ άλλες 5-6 από τις 9 ασσίστ του σημειώθηκαν κατά την διάρκεια της ίδιας διαδικασίας. Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο ερώτημα.
γ. Που πρέπει να πάει ο LeVert για να ανθίσει; Είναι δεδομένο ότι ο LeVert δεν χωράει ούτε κατά διάνοια στην ίδια ομάδα με τον Durant, πόσο μάλλον όταν σε αυτήν υπάρχει και ο Irving. Χρειάζεται την μπάλα στα χέρια του και σε αυτό το σύνολο δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα ο LeVert να παίζει στο 30-40% των δυνατοτήτων του. Όλο και κάποια Charlotte μπορεί να χωθεί για να τον καπαρώσει, και η αλήθεια είναι ότι αν και δεν μιλάμε για top παίκτη λόγω αρκετών αδυναμιών, θα θέλαμε απεγνωσμένα να τον δούμε σε μία ομάδα με πιο βασικό ρόλο καθώς ωριμάζει. Το πείραμα Leader mode δεν έβγαλε σαφές αποτέλεσμα, αλλά μας άνοιξε την όρεξη να δούμε περισσότερα.
Σε άλλα νέα, πόσο αλλοπρόσαλλος παίκτης είναι ο Dillon Brooks; Σχεδόν ό,τι και να πεις για την περίπτωση του είναι σωστό και ταυτόχρονα λάθος. Είναι καλός σουτέρ. Είναι καλός πασέρ. Είναι τρομερός αμυντικός. Διεμβολίζει με ευκολία τις αντίπαλες άμυνες. Αν κάποιος έχει δει μόνο 5 παιχνίδια του και έχει πετύχει τα σωστά ή λάθος παιχνίδια, μπορεί να πιστεύει δικαίως ότι είναι μία μίξη Dwayne Wade και Scottie Pippen, ή να πιστεύει ότι ο Κολοσσός Ρόδου μπορεί να τον εξετάσει για λύση στα γκαρντ. Η μοναδική σταθερά είναι ότι είναι πάντα παθιασμένος και με το μαχαίρι στα δόντια, καθώς και ότι έχει πλήρη άγνοια κινδύνου. Αυτά τα χαρακτηριστικά τον έχουν κάνει τόσο αγαπητό στο Memphis, και τα είδαμε και χτες, μαζί με τον πολύ καλό του εαυτό, όταν χρειάστηκε να βγει μπροστά για να καλύψει το κενό στην επίθεση των Grizzlies, όπου με 31 πόντους και φανταστική επιθετική εμφάνιση οδήγησε το Memphis στη νίκη ενάντια στους Bucks και στο play in για τα playoffs.
Σε ακόμα πιο άλλα νέα, ο Jim Boylen απολύθηκε από τους Chicago Bulls, ένα νέο που απλά μας έκανε να θυμηθούμε ότι ο Jim Boylen ήταν ακόμα προπονητής των Bulls. Και μη χειρότερα. Ευτυχώς για την ομάδα του Chicago, χάρη στο όνειρο που είδαν οι Knicks, δεν μπορούν να ξαναπροσλάβουν τον Thibbodeau, οπότε το “μη χειρότερα” είναι οριακά ταυτολογία.
Arturas Karnisovas makes the change on Boylen and will start a search right away for his replacement. Among many expected to be considered: Denver assistant Wes Unseld, Jr., former Brooklyn coach Kenny Atkinson; Toronto assistant Adrian Griffin; Bucks assistant Darvin Ham. https://t.co/SxGYny4Biy
— Adrian Wojnarowski (@wojespn) August 14, 2020
Κάνοντας την πιο μόνη λογική κίνηση εδώ και αιώνες (μοιάζουν) στο Chicago, o Artūras Karnišovas διεκδικεί τον τίτλο της μεγαλοφυΐας και ήδη μπαίνουν τα θεμέλια για το άγαλμα του στο πλάι του Jordan έξω από το United Center.
| ↑1 | εντάξει υπάρχει και ένας Βόσνιος και ο Zach Collins στην παρέα σε δεύτερους ρόλους |
|---|
