The Ball Hog’s Farewell to 2020 Misery RoundTable

Δεν θα έχουμε άλλο ΝΒΑ για το 2020, το οποίο είναι ένα κακό νέο που προστίθεται στον σωρό (εντάξει, ας είμαστε σοβαροί: κάτω-κάτω) των κακών νέων της φετινής χρονιάς. Ήταν μια πραγματικά άθλια χρονιά η φετινή για όλη την ανθρωπότητα, στην μιζέρια της οποίας ήταν ένα μικρό παυσίπονο για εμάς το ΝΒΑ. Τώρα που τελείωσε κι αυτό, μπορούμε να αφοσιωθούμε στα (τεράστια) προβλήματα που έχουν κάνει τη διαμονή στον πλανήτη Γη οριακά αφόρητη.

Ακολουθούν τα κυριότερα σε ένα RoundTable που θα μείνει στην Ιστορία – εκτός των άλλων, διότι είναι το πρώτο guest (of many) του φίλου μας Νίκου Τσολάκη, που μπορείτε να ακολουθείτε και στο Shot Clock:

1. Από την αρχή της σεζόν 2019-20 μέχρι να κλείσει η λίγκα για κορονοϊό, η Αυστραλία φλεγόταν. Παρότι οι πυρκαγιές είναι ένα περιοδικό φαινόμενο που συμβαίνει στην ανατολική πλευρά της χώρας πολύ συχνά και ακόμα και σε μεγάλη έκταση κάθε δεκαετία (λόγω φυσικών και ανθρώπινων παραγόντων), οι φετινές από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Μάρτιο στέρησαν τη ζωή σε πάνω από τρία δισεκατομμύρια ζώα και τριάντα ανθρώπους. Τι είναι αυτό που, χωρίς να συμβαίνει για πρώτη φορά, μας έκανε φοβερή εντύπωση φέτος;

Νίκος Τσολάκης: Αρχικά να πω, ότι χαίρομαι πάρα πολύ για την ερώτηση. Μέσα σε μια κοινωνική δυστοπία, όπως διαδραματίστηκε μπροστά στα μάτια μας το τελευταίο διάστημα, πάντα πρέπει να ξεχωρίζουμε τις ιστορίες που έχουν happy end. Ενώ λοιπόν όλοι ξέραμε ότι Dwight και Carmelo μπορούν (;) να παίξουν ακόμα μπάσκετ, σίγουρα μας έκανε εντύπωση ότι υπήρχαν ματς που ο πρώτος έπαιζε άμυνα και ο άλλος έβαζε συνεχόμενα πανέμορφα inefficient midrange σουτ.

Γιάννης Κουτσουράκης: Έχουμε δει καλούς παίκτες να πηγαίνουν σε μέτριες ομάδες, να δένουν και να κάνουν καλές σεζόν. Έχουμε δει ομάδες που δεν υπολογίζαμε να έρχονται από το πουθενά και να εντυπωσιάζουν. Η φετινή Oklahoma ξεπέρασε κάθε προσδοκία, σε κάθε επίπεδο, όντας μακράν η μεγαλύτερη έκπληξη της χρονιάς. Κατάφεραν να κάνουν rebuild και να βελτιώνουν νεαρούς, ενώ παράλληλα πρωταγωνιστούσαν – ένα επίτευγμα σχεδόν αδιανόητο. Δευτερευόντως, έχουν υπάρξει κακοί προπονητές στο ΝΒΑ και μερικοί προπονούσαν για χρόνια. Δεν έχω ξαναδεί όμως ποτέ κάτι αντίστοιχο του Jim Boylen, ο οποίος ήταν κάκιστος σε κάθε πτυχή της δουλειάς του. Όσοι και όσες δεν πιστεύετε στους εαυτούς σας, να θυμάστε πως αφού ο Boylen ήταν προπονητής στο ΝΒΑ για 1μησι χρόνο, μπορείτε να καταφέρετε τα πάντα.

Δημήτρης Μαντζούκας: Η βίαιη συνειδητοποίηση πως ο Kawhi είναι άνθρωπος και όχι ρομπότ προγραμματισμένο να κερδίζει.

Μήτσος Μαυράκης: Προφανώς υπάρχει κάποιος γαμημένος λόγος για τον οποίον τον φωνάζουν point god. Γιατί μπορεί να πάρει μια ομάδα που φαίνεται ότι τανκάρει και να την βάλει στα playoffs με πλεονέκτημα έδρας μόνο και μόνο για να μας υπενθυμίσει πως αποτελεί την αποτελεί την επιτομή του play maker. Με τον Tillman Fertitta να συνεχίζει να ξεφτιλίζεται λέγοντας πως το συμβόλαιο του είναι το χειρότερο που έχει δει στη ζωή του, ο Chris Paul μου δίνει την εντύπωση πως θα βρεθεί για πρώτη φορά στην καριέρα του σε τελικούς όποιος και να είναι ο επόμενος εργοδότης του. Εκτός αν είναι ο James Dolan.

Λουκάς Μοσχούλας: Προσωπικά η τελευταία εικόνα είναι αυτή που πάντα μου μένει. Οπότε το να βλέπω για έναν παίκτη που πηγαίνει για 10η φορά σε τελικούς NBA με τρίτη διαφορετική ομάδα όντας και πάλι MVP, sorry, αλλά δεν σταματά να μου κάνει τρομερή εντύπωση. Ναι δέχομαι ότι μπορεί να πει κάποιος σιγά ρε Λουκά για τον LebBron James μιλάμε. Όμως δεν παύει να είναι ένας 36χρονος μπασκετμπολίστας.

Άρης Τόλιος: Χωρίς να συμβαίνει για πρώτη φορά, συνέβη φέτος κάτι που συνέβαινε περίπου από το 1963 ως το 1968 στις ΗΠΑ – οι αθλητές του αμερικάνικου μπάσκετ να γίνονται οργανικά μέλη κινημάτων που απαιτούν κοινωνική δικαιοσύνη. Η αναζήτηση της Γης της Επαγγελίας πέρα από τον ποταμό Ιορδάνη (Jordan¹⁾See what I did there?river) για τους μαύρους αθλητές παραμένει η απελευθέρωση τους στο παρόν και στο μέλλον από την -όπως το βλέπουν- πολλαπλή διαφέντευσή τους. Μια αναζήτηση ταυτότητας δηλαδή που προσπαθεί να δώσει νόημα στο «τι πρέπει να κάνει ένας νέος μαύρος σήμερα». Οι όποιες αντιφάσεις στην διεκδίκηση αυτής (κάτι που ο Silver κατάφερε να απαντήσει ικανοποιητικά τουλάχιστον τρεις φορές το τελευταία εξάμηνο), που λύνονται στην συνολικοποίηση του προβλήματος, δεν αναιρούν σε καμία περίπτωση την σπουδαιότητα των γεγονότων των τελευταίων χρόνων και μηνών, ειδικότερα – και αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα, όταν στην Ευρώπη του 2020, η αντίστοιχη συζήτηση είναι για το αν το «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» έχει ακροδεξιό περιεχόμενο ή όχι.

2. Πακιστανικό αεροπλάνο πέφτει στο Καράτσι, ένα ουκρανικό καταρρίπτεται στο Ιράν (ίσως, ως αντίποινα για την εκτέλεση του υποστράτηγου Σολεϊμανί από τις ΗΠΑ, ποιος ξέρει;) και το ελικόπτερο που μεταφέρει, εκτός των άλλων, τον Kobe και την Gianna Bryant, συντρίβεται. 356-366 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε γνωστά αεροπορικά δυστυχήματα μέχρι τώρα. Η αλληγορία με τον Ίκαρο είναι αναπόφευκτη: ποιοι στο ΝΒΑ πέταξαν ψηλά φέτος και ποιοι έπεσαν από ψηλά, έστω και χωρίς να φταίνε;

Γιάννης Κουτσουράκης: Ο Luka Doncic πέταξε φέτος τόσο ψηλά, που είναι ήδη ένας υποψήφιος MVP. Ο Duncan Robinson από παίκτης των 10 λεπτών είναι ίσως ο καλύτερος σουτέρ στη λίγκα αυτή τη στιγμή. Και ο Luguentz Dort από την αφάνεια θεωρείται πλέον αμυντικός εξολοθρευτής. Μιλώντας για χαμηλές πτήσεις και με δεδομένο πως δεν συμπεριλαμβάνουμε παλαίμαχους όπως ο Nicolas Batum – ακόμη κι αν αμείβονται με 25 εκατομμύρια το χρόνο, είναι δύσκολο να μην σταθεί κάποιος στους Al Horford και Mike Conley, οι οποίοι γέρασαν απότομα και όχι ιδιαίτερα όμορφα. Η χαμηλή πτήση της χρονιάς ωστόσο ανήκει με ευκολία στον Lauri Markkanen. Άλλη μια τέτοια χρονιά και το status του θα μετατραπεί σε “Ρολίστας”, αντί για (δευτερεύον) “Αστέρι” που προοριζόταν μέχρι πέρυσι.

Δημήτρης Μαντζούκας: Υπάρχουν αυτοί που πέταξαν πολύ κοντά στον ήλιο, και πληρώνοντας την ύβρι, χάσανε τα φτερά τους από τις φλόγες που δεν μπορούσαν να αντέξουν. Υπάρχουν και οι Warriors, που πριόνιζαν μόνοι τους τα φτερά από το καλοκαίρι και μετά, κάνοντας ό,τι μπορούσαν για να πέσουν όσο πιο χαμηλά γίνεται. Η πτώση από τους τελικούς του ΝΒΑ στον πάτο της βαθμολογίας ήταν εκκωφαντική, αλλά πλήρως υπερασπίσιμη. Διακοπές έναν χρόνο για τον Draymond και τον Steph, πίστωση χρόνου στον Klay για να επανέλθει στην κατάσταση που ήταν, auditions σε μία σειρά φερέλπιδων -ή και όχι τόσο- νεαρών που διεκδικούσαν σαν σε reality show θέση στην επόμενη μεγάλη ομάδα των Warriors, και ο Steve Kerr να βρίσκει χρόνο για αποθεραπεία στην μέση, παρουσία σε κάθε podcast στις Η.Π.Α, δυναμικό κοινωνικοπολιτικό campaign και οτιδήποτε άλλο έκανε όλη την χρονιά όσο η ομάδα βυθιζόταν στον αυτόματο.

Μήτσος Μαυράκης: Από πιθανός MVP της δεύτερης κατηγορίας του ισραηλινού πρωταθλήματος σε βασικό point guard και έναν από τους καλύτερους off-the-dribble σκόρερ στο ΝΒΑ o Devonte’ Graham άλλαξε ολοκληρωτικά τη ζωή του μέσα σε ένα καλοκαίρι. Πόσο πιο ωραίος θα ήταν ο τίτλος των Lakers αν αντί για τον Dwight βλέπαμε τον DeMarcus στο παρκέ; I still believe…

Κοσμάς Καψάλης: Ο θόρυβος της πτώσης των Clippers ήταν σίγουρα αρκετά δυνατός. Η ομάδα που στήθηκε το καλοκαίρι θέλοντας να πάει ως το τέλος στην πρώτη κιόλας προσπάθεια, έχοντας σαν μπροστάρη έναν αγέλαστο τύπου που πήρε πρωτάθλημα με Καναδέζικη ομάδα και φιλοδοξούσε να αγκαλιάσει τον άτυπο τίτλο του καλύτερου παίκτη του κόσμου. Τελικά όχι μόνο δεν πήραν το πρωτάθλημα, αλλά μας έστησαν όλους στο ραντεβού που παρακαλούσαμε να δούμε. Lakers vs Clippers, LeBron vs Kawhi για 7 γύρους, έστω και στο Ορλάντο. Ίσως του χρόνου.

ΥΓ. Μεγάλο ΝΑΙ σε ό,τι έγραψε ο Μήτσος παραπάνω για τον λατρεμένο Boogie!

Λουκάς Μοσχούλας: Θα μείνω στους προηγούμενους -πλέον- πρωταθλητές που κατάφεραν να κάνουν μια regural season που κανείς -ακόμα και στο Torotno- δεν περίμενε μετά την φυγή του Kawhi. Από το 58-24 (70,7%) της χρονιάς του πρωταθλήματος, στο 53-19 (73,6%) φέτος και βελτίωση όχι μόνο στους αριθμούς αλλά και στον τρόπο παιχνιδιού. Η ομάδα του Nick Nurse είναι κάτι που θέλω να δω με προσοχή και την νέα σεζόν. Στο αρνητικό θα πάω με Κοσμά και Clippers.

Νίκος Τσολάκης: Μιλώντας για υψηλές πτήσεις πολύ θα μιλήσουν για υποψήφιους Most Improved παίκτες ή για τους Heat ή ακόμη και για την εντυπωσιακή regular season των Bucks και Raptors. Όμως, παρότι δε μπορούμε να κλείνουμε με τίποτα τα μάτια στην επιστροφή του Josh Jackson στα παρκέ του ΝΒΑ, εμείς θα κρατήσουμε την πτήση σε πολύ ψηλά στάνταρ του coach Vogel, ο οποίος έπειτα από κάποια χρόνια αμφισβήτησης επέστρεψε σε ένα εντυπωσιακό ατομικό performance της φετινή σεζόν. Όσο για κάποιον που γκρεμοτσακίστηκε από ψηλά, αν και ο Irving είναι φαβορί για αυτό τον τίτλο, ασχολήθηκε κανείς φέτος με τον Karl Anthony Towns;

3. Φυσικά, το «κεντρικό πρόσωπο» της ανθρώπινης μιζέριας και τραγωδίας για φέτος είναι ο κορονοϊός. Κοντά στα 40 εκατομμύρια κρούσματα, πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί, πρωτοφανής διαταραχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής σε όλο τον πλανήτη, με επιπτώσεις στην οικονομική επιβίωση, στη δημόσια και ψυχική υγεία, στις προσωπικές σχέσεις και στα δημοκρατικά δικαιώματα δισεκατομμυρίων ανθρώπων – και ακόμα είμαστε εν μέσω της πανδημίας. Ποιος ήταν το κεντρικό πρόσωπο, είτε καλό είτε κακό, του φετινού ΝΒΑ;

Νίκος Τσολάκης: Ο LeBron James. Δεν ξέρω πως γίνεται να μην είναι αυτός. Από την αρχή της σεζόν δήλωνε για τον τίτλο του MVP και τον τίτλο των Lakers. Έπειτα, έδειχνε ενοχλημένος που δεν ψηφίστηκε MVP και τελικά τα σήκωσε όλα στην καλύτερη σεζόν 36άρη που έχουμε δει στη λίγκα. Αν και τα 36 του LeBron θυμίζουν έντονα το Prime του 98% των Hall of Famers που έχουμε γνωρίσει.

Κοσμάς Καψάλης: Σε μια εποχή που τα πάντα έχουν να κάνουν με το περίφημο πια storytelling, η φετινή χρονιά έδωσε μια ντουζίνα και βάλε από δαύτα. Ο θάνατος του Kobe άπλωσε ένα πέπλο πάνω από τη λίγκα, πάνω που θα μπαίναμε στο ενδιαφέρον κομμάτι της (trade deadline, playoffs κλπ), χωρίς καν να περιμένουμε αυτό που θα έρθει. Στη συνέχεια, ο Gobert σαν ο ασθενής μηδέν στο ΝΒΑ, που λοιδορήθηκε για τη βλακώδη κίνησή του να χαϊδεύει τα μικρόφωνα λίγες μέρες πριν μάθει ότι είναι θετικός στον κορονοιό, αλλά πιθανότατα έσωσε το ΝΒΑ από πολλά. Στη συνέχεια η ίδια η λίγκα, που δεν είναι ένα πρόσωπο, αλλά απαρτίζεται από πολλά τέτοια και ο τρόπος που υλοποίησε την επιστροφή και τελικά την ολοκλήρωση της χρονιάς έχοντας μηδέν κρούσματα²⁾Με όλα τα ηθικά ζητήματα που προέκυψαν από την ίδια τη διεξαγωγή του bubble, επίτευγμα τρομερά σημαντικό συγκρινόμενο με την μοίρα των άλλων σπορ αλλά και της χώρας γενικότερα. O τρόπος που το BLM κίνημα εντάχθηκε μέσα στο παιχνίδι, η φοβερά δυνατή στιγμή που οι Bucks δεν κατέβηκαν στο παιχνίδι με τους Magic, γράφοντας ιστορία. Και τελικά στα αμιγώς αγωνιστικά, ο καλύτερος παίκτης του κόσμου να οδηγεί την ομάδα του στο 17ο πρωτάθλημα. Αλήθεια, ποιος μπορεί να διαλέξει ένα μόνο πράγμα από τη φετινή χρονιά;

Γιάννης Κουτσουράκης: Μεταξύ LeBron (δαχτυλίδι και MVP Τελικών), Γιάννη (MVP και DPOY) και Zion (μόνο LeBron και ίσως Rose θυμάμαι με τέτοιο hype ως rookies από τα 00s και μετά) θα διαλέξω τον Kobe. Δεν είναι ενεργός παίκτης μεν, αλλά είναι η προσωπικότητα που προβλήθηκε και συζητήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη φέτος.

Δημήτρης Μαντζούκας: Ο George Hill πυροδότησε την πιο σημαντική στιγμή τόσο στο φετινό ΝΒΑ, όσο και στον παγκόσμιο αθλητισμό. Δεν ξέρουμε αν είχε συναίσθηση της ιστορικότητας της απόφασης του να μην κατέβει στον αγώνα με τους Magic, ωστόσο άναψε το σπίρτο που ξεκίνησε μια φωτιά που όμοια της δεν είχαμε ξαναζήσει ποτέ στον χώρο του ΝΒΑ.

Μήτσος Μαυράκης: Ο κομισάριος κατόρθωσε να διοργανώσει ένα άκρως πετυχημένο αγωνιστικά τουρνουά που κράτησε όλους τους συμμετέχοντες ασφαλείς ενώ παράλληλα τους επέτρεψε να εκφραστούν ελεύθερα δίχως να φοβηθεί μήπως δυσαρεστήσει το No Politica κοινό του. Αφού δεν μπορούμε να έχουμε την AOC ακόμη σαν πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας των Ηνωμένων Πολιτειών ας αρκεστούμε τουλάχιστον σε κάτι πιο liberal. Adam Silver for President

Άρης Τόλιος: Αναγκαστικά ο Kobe. Η πρόωρη έξοδος του από τον πλανήτη Γη είναι αυτή που κάπως ισοσκέλιζε την μεγαλομανία των Lakers και το «νερουλό» (εξαιτίας τους) narrative του LeBron και δημιουργούσε σε μια πολύ περίεργη σεζόν ένα πολύ χρήσιμο ιστορικό continuity. Από τους εν ενεργεία παίκτες, προφανώς εξίσου ξενερωμένος, θα πω ο Jimmy Butler: τέτοιο superstar εργάτη έχουμε να δούμε από την εποχή του Kevin McHale, το mental edge που δημιούργησε στους Heat, σε συνδυασμό με την υπερβατική ευφυΐα του Spoelstra, δημιουργούσε την αίσθηση ότι -υγιείς- μπορούσαν να χτυπήσουν οποιονδήποτε.

4. Οι κοινωνικές αντιθέσεις στις ΗΠΑ έχουν περισσότερη έκταση, βάθος και ένταση από ποτέ. Οι δολοφονίες του George Floyd και της Breonna Taylor, μαζί με δεκάδες δολοφονίες και εκατοντάδες αστυνομικές επιθέσεις την τελευταία δεκαετία, πυροδότησαν εκ νέου την πυριτιδαποθήκη των κοινωνικών αντιθέσεων, με “Black Lives Matter” κινήματα και εξεγέρσεις σε όλες τις πόλεις της χώρας, φέρνοντας ακόμα και το ΝΒΑ στα πρόθυρα του τερματισμού, με την αυθόρμητη απεργία των Bucks στις 26 Αυγούστου. Τι θα χρειαζόταν στην περίπτωση του φετινού ΝΒΑ για να πάρει φωτιά η λίγκα (με την καλή έννοια εδώ), αλλά δεν συνέβη ποτέ;

Γιάννης Κουτσουράκης: Σε αγωνιστικό επίπεδο, αυτό που λιμπιζόμασταν όλοι από την αρχή της σεζόν και ακόμη περισσότερο με την έναρξη των Play Offs: το ντέρμπι του LA. Την μάχη ανάμεσα στον καλύτερο παίκτη της εποχής μας και τον πιθανότερο διάδοχό του. Η σειρά που θα μπορούσαν να ήταν οι Τελικοί πριν τους Τελικούς. Σε γενικότερο επίπεδο, μια άρνηση συνέχισης της σεζόν (πριν ή ενδιάμεσα του Bubble) για κοινωνικούς λόγους θα ήταν οριακά οργασμική.

Δημήτρης Μαντζούκας: Έπρεπε απλά κατά την διάρκεια του σκοτεινού Δεκέμβρη, όταν οι Suns έκαναν ένα σερί οκτώ ηττών, να κερδίσουν το ένα από αυτά τα οκτώ παιχνίδια. Αν αυτό είχε συμβεί, οι Suns θα περνούσαν στα playoffs, και πιθανότατα θα κατακτούσαν το πρωτάθλημα, καθώς όπως είδαμε, δεν ήταν δυνατό να χάσουν μέσα στο bubble. Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Μήτσος Μαυράκης: To Battle of L.A. ήταν το cockteasing του αιώνα.

Λουκάς Μοσχούλας: Χωρίς να έχει καμία βάση το παρακάτω που θα πει, σκεφτείτε τι θα γινόταν αν είχαμε έναν τελείως υγιή Zion Williamson. Ίσως να μιλούσαμε για την μεγάλη έκπληξη της Δύσης και πως ο LeBron κατάφερε να φτιάξει την πρωταθλήτρια ομάδα των Pelicans. Hashtag κάψιμο.

Νίκος Τσολάκης: Αρκετά δύσκολο να διαλέξεις κάτι συγκεκριμένο που να μην περιλαμβάνει με κάποιο τρόπο τον Andrew Wiggins. Ωστόσο, κάνοντας μια μεγάλη προσπάθεια θα πω ότι η επιστροφή Irving και Durant μέσα σε αυτές τις συνθήκες, στο Bubble, ίσως και να μας έδινε ένα φαβορί που για όποιον στοιχημάτιζε σε αυτό στην αρχή της σεζόν, θα πλήρωνε πάρα πολύ καλά. Τελικά, πήραμε τεράστια δόση Caris LeVert, που για μένα, είναι ο Kevin Durant στην καρδιά μου, απλά δίνει πιο πολλές πάσες.

5. Έκρηξη εργοστασίου στη Βυρηττό. Εκατοντάδες πέθαναν, χιλιάδες τραυματίστηκαν και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν (και αυτοί) την πολύπαθη Συρία, τη χώρα που η διάλυση της σχεδιάστηκε τόσο πολύ που πλέον είναι ανεξέλεγκτη. Η ανθρώπινη ύπαρξη στη Συρία είναι αβέβαιη – όμως (όχι εξίσου, προφανώς) αβέβαιη είναι και η θέση του προπονητή στο ΝΒΑ. Μέσα στο 2020, οι Doc Rivers, Brett Brown, Billy Donovan, Nate McMillan, Mike D’Antoni, Kenny Atkinson, Alvin Gentry, Mike Miller, John Beilein απολύθηκαν/παραιτήθηκαν από τη θέση του προπονητή και ο Jim Boylen από τη θέση του επιστάτη. Ποιος προπονητής καλώς έχασε τη θέση του, ποιος κακώς απολύθηκε και ποιος κακώς βρίσκεται ακόμα εκεί;

Κοσμάς Καψάλης: Οι πιο πολλοί αναρωτηθήκαμε μετά την απόλυση του Atkinson. Με τα πρόσφατα σχόλια του Irving, τα πράγματα απέκτησαν νόημα. Συνεχίζω να απορώ πάντως που ακόμα ο συγκεκριμένος προπονητής δεν έχει βρει ομάδα. H απόλυση του McMillan λίγες μόνο μέρες μάλιστα αφότου είχε υπογράψει νέο συμβόλαιο ήταν ένα μεγάλο WTF. Κατά τα άλλα οι αλλαγές που έκαναν Cavs και Bulls ήταν έστω και καθυστερημένα οι αναμενόμενες.

Γιάννης Κουτσουράκης: Με δεδομένο ότι ο Billy Donovan δεν συμφώνησε σε ανανέωση (άρα τεχνικά δεν απολύθηκε) και η απόλυση του Mike D’ Antoni βγάζει νόημα με την ταυτόχρονη απομάκρυνση του Daryl Morey, λίγο έως πολύ όλες οι υπόλοιπες απολύσεις έχουν κάποια λογική, με λογικότερη όλων αυτή του Brett Brown που είχε αργήσει αδικαιολόγητα. Υπάρχει όμως και μία που δεν βγάζει – μπασκετικά τουλάχιστον. Και μιλάμε για τον Kenny Atkinson, ο οποίος με την εξαιρετική δουλειά του θα έπρεπε να συνεχίζει στον πάγκο των Nets. Ας όψεται όμως η κλίκα των σταρ της ομάδας. Σε άλλα νέα, μήπως πρέπει να αμφιβάλλουμε για τον coach Bud, την τραγική καθοδήγηση που προσφέρει και τα εναλλακτικά πλάνα που δεν προσφέρει στην postseason;

Δημήτρης Μαντζούκας: Πολύ σωστά απολύθηκε ο Kenny Atkinson καθώς είναι υπερβολικά προπονητής για την θέση του πνευματικού καθοδηγητή του Kyrie Irving. Αντίθετα, εντελώς παράλογη η αποπομπή του Nate McMillan, καθώς, πραγματικά, τι άλλο έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος, όχι για να παραμείνει στην θέση του, αλλά να υπογράψει νέο συμβόλαιο με μια γενναία αύξηση. Αψυχολόγητη αντίδραση από μία ομάδα που φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται ούτε το μέγεθος της συνεισφοράς του McMillan στην βελτίωση της, αλλά ούτε και το μέγεθος της αυτή την στιγμή στο ΝΒΑ. Κατά τα άλλα, καλησπέρα Sacramento, τι παίζει με τον Luke Walton και κρατάει ακόμα την θέση του;

Μήτσος Μαυράκης: O Brett μπορεί να είναι ένας πολυ ωραίος τύπος, αλλά οι Sixers χρειαζόνται όχι τόσο έναν Σατανά των πάγκων, όσο μια πατρική φιγούρα που θα φέρει τους αστέρες της ομάδας προ των ευθυνών τους. Ο Mike Miller ανέλαβε τους Knicks μετά την απόλυση του Fizdale με το ρεκόρ τους στο 4-18 να αποδίδει πλήρως αυτό που βλέπαμε στο παρκέ. Οι αλλαγές που έκανε ήταν απλές: άλλαξε τα iso για pick’n’roll, πήρε την μπάλα μακριά από τα χέρια του Randle και έβαλε τους παίκτες του να επιτίθενται στην ρακέτα φέρνοντας τη Νέα Υόρκη στη δεύτερη θέση σε πόντους μέσα στο ζωγραφιστό. Το αποτέλεσμα ήταν μια επίθεση καλύτερη κατά πέντε πόντους ανά 10 κατοχές κι ένα ρεκόρ 17-27 που ήταν πιο κοντά στα playoffs (της Ανατολής προφανώς) παρά στον πάτο. Και το κυριότερο: όλοι οι νέοι παίκτες των Knicks έδειξαν βελτίωση. Ο άνεργος πλέον Mike Miller είναι η πρώτη μας επιλογή για να αντικαταστήσει τον Tom Thibodeau αν όχι φέτος, τότε του χρόνου.

Άρης Τόλιος: Στην πρώτη ερώτηση, αντιπαρέρχομαι τα εντελώς προφανή και πάω με τον Alvin Gentry, ο οποίος έχει κοουτσάρει μερικές από τις πιο fun ομάδες ever (Clippers των mid-00s, post-MDA Suns και Pelicans). Δεν πρόκειται να παίξει winning basketball φυσικά, αλλά πόσο, αχ πόσο θα ήθελα να τον δω στην Atlanta… Ή στην Khimki με τον Shved. Αντιθέτως, ειλικρινά αν ο Atkinson δεν βρει δουλειά άμεσα (στους Bulls), θα κάνω Occupy κίνημα στην πλατεία του Κολωνού. Όσο για την τρίτη ερώτηση; Ο νεοπροσληφθείς (δεν πειράζει, υπάρχει χρόνος να τον βάλουν σε κιβώτιο για την Ζανζιβάρη) Ty Lue την είπε κάποια στιγμή στον LeBron στην ανάπαυλα του ημιχρόνου στον έβδομο τελικό του 2016, επειδή είχε φάει όλα τα τρίποντα του Draymond… Πσσσσσς, τι λε ρε παιδί μου… Ναι βέβαια, είναι λόγος αυτός για να κοουτσάρει μόνο φαβορί για τον τίτλο. Αναμφίβολα.

Νίκος Τσολάκης: Ακόμη δε μπορώ να καταλάβω τι δεν έκανε καλά ο Nate McMillan και απολύθηκε. Φταίει το γεγονός ότι έβαλε μια ομάδα με -όχι και τόσο- τέλειο υλικό άνετα στα play off; Μήπως το γεγονός ότι για άλλη μια χρονιά έφτιαξε έναν All Star από το πουθενά στο πρόσωπο του Sabonis; Ίσως φταίει το ότι η Indiana παίζει μπάσκετ με ταυτότητα και έχει τη σφραγίδα του προπονητή; Και αν η απάντηση είναι ναι σε όλα αυτά, γιατί να ψάχνουν καν για προπονητή; Όσο για το ποιος καλός έχασε τη θέση του, σίγουρα ποτέ δεν είναι ευχάριστο να λέμε “ναι” σε μια απόλυση και μάλιστα είμαστε απέναντι σε αυτό, ωστόσο, οκ, μιλάμε για NBA και ο Brett Brown έχει κάποια χρόνια που δεν coachάρει σε επίπεδα ικανά να τον κρατήσουν ως head coach σε ομάδα του ΝΒΑ. Εκτός αν αναλάμβανε τους Knicks και οι Knicks ήταν ομάδα του ΝΒΑ. Τέλος, για να μην πολυλογώ, οι Timberwolves έχουν έναν εξαιρετικό βοηθό προπονητή στο πρόσωπο του David Vanterpool που μπορεί να γίνει head coach άμεσα, αλλά είναι οι Timberwolves και προτιμούν τον Ryan Saunders.

6. Αμερικάνικες εκλογές. Πολύ υποτιμημένο ως κακό νέο, όταν από τη μία σου σερβίρουν λασπόνερα και από την άλλη κουάκερ. Ας δούμε, όμως, τα πράγματα με μια νότα αισιοδοξίας – όχι για τις εκλογές, αλλά για το ΝΒΑ. Restore the soul of the East³⁾Κατά το “Restore the soul of America” της προεκλογικής εκστρατείας του Joe Biden: πολύ επιγραμματικά, τι κρατάμε από την φετινή Ανατολή που μας πείθουν ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα εκεί;

Κοσμάς Καψάλης: o Durant επιστρέφει, οι Bucks μπαίνουν στη σεζόν “Κρατείστε τον Γιάννη”, Chicago και Atlanta ίσως ωρίμασαν για το επόμενο βήμα, πάντα θα απορούμε τι μπορούν να κάνουν οι Sixers, Celtics και Raptors παραείναι καλές ομάδες για να μην πρωταγωνιστήσουν, μάλλον (;;) θα ξαναδούμε τον John Wall, το Miami έχει όλο το upside και τα assets του κόσμου, ενώ πάντα θα έχουμε τους Knicks για να γελάμε.

Γιάννης Κουτσουράκης: Ότι τρεις συν μία ομάδες (Miami, Celtics, Toronto, Milwaukee) θα μπορούσαν να φτάσουν στους Τελικούς και οι τρεις πρώτες να διεκδικήσουν ρεαλιστικά το τρόπαιο -έστω και όχι με τις πλειοψηφικές πιθανότητες. Την επόμενη χρονιά θα μπορούσαν να προστεθούν και οι Nets στο παρεάκι των contenders ανατολικών ομάδων. Αν σε αυτές προσθέσουμε την Indiana που είναι μια καθ’ όλα σοβαρή ομάδα και την Philadelphia που έχει το υλικό για να γίνει σοβαρή, φαίνεται πως η ήδη ανταγωνιστική Ανατολή του χρόνου με 7 αρκετά καλές ομάδες αναμένεται να είναι ίσως η ανταγωνιστικότερη της νέας χιλιετίας.

Δημήτρης Μαντζούκας: Τα δύο ζευγάρια των ημιτελικών της Ανατολής μας προσέφεραν δύο ανεπανάληπτες στρατηγικές μάχες. Τέσσερις σπουδαίοι προπονητές, οι Brad Stevens, Nick Nurse, Eric Spoelstra και Mike Budenholzer – ναι φίλε αναγνώστη, ο Budenholzer είναι ένας σπουδαίος προπονητής υψηλότατου επιπέδου παρά την αδυναμία του στις προσαρμογές κατά την διάρκεια του αγώνα – παρέδωσαν σεμινάρια μπάσκετ. Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι λοιπόν, είναι ότι το μπάσκετ το σωστό, το σκληρό, το βγαλμένο από την φαντασία του προπονητή και τους τόνους ιδρώτα στην προπόνηση, παίζεται στα Ανατολικά. Οι υπόλοιποι καθίστε να βλέπετε isos στην Δύση μέχρι τελικής εξόντωσης.

Μήτσος Μαυράκης: Ότι πλέον οι δυο ομάδες που αποτελούν το υπόδειγμα για όλο το ΝΒΑ όσον αφορά την κουλτούρα τους είναι το Miami και το Toronto που εξασφαλίζει ότι θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για τα χρόνια που έπονται. Προσθέτουμε και το ταλέντο του Milwaukee, της Βοστόνης, της Philadelphia και του Brooklyn κι έχουμε έξι σοβαρούς διεκδικητές για τον τίτλο να βρίσκονται στην Ανατολή, χωρίς καν να υπολογίζουμε την προοπτική να πάει ο D’Antoni στους Pacers και το γεγονός ότι η επόμενη δουλειά του Daryl Morey θα βρίσκεται ανατολικά.

Άρης Τόλιος: Η ανάδειξη ενός νέου powerhouse στο πρόσωπο του Miami είναι η μόνη διαφοροποίηση στην Ανατολή, όπου διαχρονικά οι Raptors, οι Bucks και οι Pacers εκπλήσσουν ανόμοια θετικά στην regular και απογοητεύουν ανόμοια στα playoffs, οι Sixers είναι γενικώς απαράδεκτοι, αλλά όλο λέμε «δεν μπορεί με τέτοιο ρόστερ, κάτι θα κάνουν κάποτε» και οι Celtics είναι η καλύτερη ομάδα, αλλά πιο μακριά από κοντά στο να πάρει πρωτάθλημα. Οι Nets έχουν ισάξιες πιθανότητες να πάνε τελικούς με το να διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν. Μόνη αχτίδα φωτός είναι οι Heat που ξεζούμισαν τα πρόωρα Χριστούγεννα που τους πρόσφεραν 3-4 άλλα franchises ένα καλοκαίρι πίσω και να είναι όντως σταθερή και όντως ανοικοδόμηση της Charlotte, της Atlanta και της NY.

Νίκος Τσολάκης: Το πόσο δυνατοί θα γίνουν οι Bucks με κάποιες αλλαγές, πόσο μέλλον έχουν οι Celtics και οι Heat, το μπάσκετ των Raptors. Αν σε όλα αυτά βάλουμε και Doc στους Sixers, την επιστροφή των Nets, το δίδυμο Sabonis-Oladipo και την ωρίμανση ομάδων όπως οι Hawks, τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο.

7. Πάμε και στην άλλη περιφέρεια. Keep West Great⁴⁾Κατά το “Keep America Great” της προεκλογικής εκστρατείας του Donald Trump: πολύ επιγραμματικά, τι κρατάμε από την φετινή Δύση που μας πείθουν ότι το κουμάντο της λίγκας θα συνεχίσει να βρίσκεται εκεί;

Κοσμάς Καψάλης: Από τις 7 ομάδες που έμειναν εκτός postseason, το Golden State μάλλον έρχεται με φόρα, Memphis και Phoenix αν και αποκλείστηκαν, μόνο να χαμογελούν μπορούν, οι Pelicans έχουν τους παίκτες και το hype να πάνε καλά, το Dallas έχει upside, είδαμε ένα υγιές ρόστερ των Blazers για τι είναι ικανό, ενώ οι Clippers θεωρητικά ψάχνουν να κλείσουν στόματα. Α ναι. Και το δίδυμο των Lakers.

Γιάννης Κουτσουράκης: Τις καλές σεζόν των Lakers και του Denver, την κακή των Clippers, το Dallas και το Phoenix που μάλλον έρχονται, τους Pelicans και το Memphis που είχαν ωραίες στιγμές κι ελπίζουμε να έρθουν. Το γεγονός πως τελικά οι παίκτες με το ειδικό βάρος (LeBron, Kawhi κλπ) “μετράνε” ακόμη και μπορούν να καθορίσουν τον τελικό νικητή. Και με εξαίρεση τους Durant, Kyrie στους Nets, αυτή τη στιγμή σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι με το αυξημένο ειδικό βάρος βρίσκονται στη Δύση.

Δημήτρης Μαντζούκας: LeBron James.

Λουκάς Μοσχούλας: LeBron James².

Μήτσος Μαυράκης: Ο καιρός στο Los Angeles είναι ακόμη ιδανικός κι αν ήθελε ένας χιψτεροναζί να χτίσει το ΝΒΑικο Mount Rushmore θα είχε συμπεριλάβει τους ηγέτες των Mavericks και των Nuggets . Α, επίσης έχω την εντύπωση πως οι Warriors δεν θα τελειώσουν πάλι με το χειρότερο ρεκόρ στο ΝΒΑ.

Άρης Τόλιος: Ειλικρινά, δεν μπορώ να είμαι αμερόληπτος με τη Δύση – είμαι δηλωμένος οπαδός της και δη της Pacific της παλιάς της ορθόδοξης και ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία χρονιά που δεν ήταν κουλ ή και κυρίαρχη (το 1998 ίσως;). Η μετατόπιση του ΝΒΑ προς τα εκεί οφείλεται σε παραμέτρους που ξεφεύγουν από τα όρια του μπάσκετ και είναι πολύ δύσκολο να ανατραπούν: πλην της ευρύτερης D.C. και της Βοστώνης, οι δέκα πρώτες πόλεις στις ΗΠΑ σε ρυθμούς ανάπτυξης είναι στη Δύση, ενώ πόλεις όπως το San Francisco (και η ευρύτερη Bay Area), το Austin και το Seattle⁵⁾όχι που νομίζατε ότι έχουν καμιά σκορδοκαΐλα στο ΝΒΑ για την κληρονομία του Shawn Kemp και κάθε πέντε χρόνια πάνε να μεταφέρουν ένα franchise στο Seattle έχουν γνωρίσει τεράστια οικονομική ανάπτυξη την τελευταία δεκαετία, στηριζόμενες βαριά πάνω στην τεχνολογική καινοτομία. Δεν χρειάζεται να κάνω πρόβλεψη για το που θα καταλήξει το ταλέντο, για να περιμένουμε να δούμε τις νέες δυναμικές. Ξεδιπλώνονται μπροστά σας οι αγορές που προσελκύουν τους free agents. Ωπ και κοίτα να δεις! Συμπτωματικά Warriors, Lakers, Spurs, Clippers, Rockets, Mavericks, Blazers, Nuggets που στην ίδια περίοδο έχουν 17/22 πρωταθλήματα βρίσκονται όλα εκεί! Το περιμένατε;

Νίκος Τσολάκης: Όλα. Οι ομάδες της Δύσης είναι καλύτερες και πλέον μιλάμε για πολλά powerhouses. Lakers, Clippers, Nuggets, Utah, Mavericks, ορθολογικό Houston, Blazers, Golden State, ΟKC, Suns του bubble. Στη Δύση είναι όλα τόσο υψηλού επιπέδου, που μας κάνουν να ξεχνάμε τους Spurs, που στην Ανατολή κάθε χρόνο, κάπως θα ήταν 4οι.