Αν μιλούσαμε για ιππόδρομο στην αρχή της σεζόν, οι Utah Jazz θα εμφανίζονταν ως ένα από τα κουτσά άλογα του NBA. Πλέον όποιος εξακολουθεί να τους υποτιμά κάνει λάθος. Μέγα λάθος.
Λιγότερες από τρεις βδομάδες μένουν για την post season και άπαντες έχουν (έχουμε βασικά) στρέψει την προσοχή τους, στη μάχη των ομάδων που κάνουν την τελική τους προσπάθεια να μπουν σε αυτή. Κυρίως στην Ανατολή, καθώς η όγδοη θέση της Δύσης, δείχνει να έχει κλειδώσει – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου – από τους Thunder. Στην ανατολική ακτή, όπως από καιρό έχουμε γράψει στο Ball Hog εδώ και εδώ, πέντε ομάδες μάχονται για δύο θέσεις στα play offs (Heat, Nets, Pacers, Celtics & Hornets) και λογικά θα πάνε έτσι μέχρι και την τελευταία μέρα της regular season.
Επίσης, όσο πλησιάζουμε στην ημέρα που “ξεκινάει το πρωτάθλημα”, παρακολουθούμε από κοντά την μάχη για το MVP μεταξύ Curry και Harden (ποτέ ο Westbrook 1)Φτάνει με την αποθέωση των triple doubles που για λίγο δεν γίνονται quadruple από τα λάθη ), αλλά και εκείνη για το Rookie Of the Year (ROY). Καλά όλα αυτά και προφανώς είναι τα πιο ενδιαφέροντα θέματα του ΝΒΑ, αλλά… κάπου εκεί στην γη των Μορμόνων φαίνεται να χτίζεται κάτι ξεχωριστό, το οποίο χρίζει ενδιαφέροντος και προσέγγισης. Οι Utah Jazz, του Quin Snyder.
Απογοητευτικό ξεκίνημα
Για να φτάσουμε να κατανοήσουμε το πως έχουν δέσει οι Jazz ως ομάδα, θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο μερικούς μήνες πίσω, στο ξεκίνημα της regular season. Λίγες μέρες πριν το εναρκτήριο παιχνίδι της ομάδας κόντρα στους Rockets, πολλοί ήταν εκείνοι που έβλεπαν το ρόστερ της και, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπήρχαν αρκετοί λόγοι να είναι ενθουσιασμένοι – οι εξής δύο συν ένας: Gordon Hayward, Derrick Favors (και Enes Kanter 2)Μέλος των Jazz μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου όταν και κατέληξε στην Oklahoma ). Το υπόλοιπο roster είχε μεν περιπτώσεις νεαρών και ελπιδοφόρων παιχτών (Burks, Burke, Exum), αλλά είχε και περιπτώσεις που είτε δεν γέμιζαν το μάτι (Ingles), είτε δεν περιμέναμε να είχαν ανάλογη πορεία με το πρόσφατο παγκόσμιο πρωτάθλημα (Gobert). Για τους Trevor Booker αυτού του κόσμου ας μην μιλήσουμε.
Πράγματι, στα πρώτα 21 παιχνίδια της σεζόν, η ανησυχία των φίλων των Jazz επιβεβαιώθηκε, καθώς οι Μορμόνοι μετρούσαν μόλις πέντε νίκες και ένα σερί εννιά συνεχόμενων ηττών. Αιτία, πρωτίστως η πολύ κακή αμυντική επίδοση (120 πόντους από τους Mavericks στις 30/10, 111 και 123 πόντους από τους Raptors στις 15/11 και 3/12 αντίστοιχα, 112 από τους Clippers στις 29/11). Ειδικά το παιχνίδι του Δεκεμβρίου απέναντι στο Toronto, κατέδειξε το μεγάλο πρόβλημα των Jazz, μέχρι και το All-Star game: η περιφερειακή άμυνα.
Ωστόσο και η επίθεση της ομάδας του Quin Snyder, δεν πήγαινε και πολύ καλύτερα. Κυρίως γιατί δεν υπήρχε κάποιος τρίτος, πέραν των Hayward και Favors, να πάρει πάνω του (και να ευστοχήσει σε) μερικά σουτ και να αποφορτίσει τους δύο προαναφερθέντες. Ο Exum είναι ακόμα άγουρος, Burke και Burks έχουν εμφανώς ξεθαρρέψει σε σχέση με πέρυσι, αλλά ουδείς εξ αυτών δεν μπορούσε να τραβήξει κουπί επιθετικά. Ακόμα και ο Kanter, μέχρι να φύγει, δεν μπορούσε να μετατραπεί σε έναν τρόπο τινά “go to guy”. Ποια ήταν η – αναμενόμενη – λύση του Snyder; Να προσπαθήσει να σφίξει την άμυνα της ομάδας του.
Από την περιφέρεια στο ζωγραφιστό
Το λάθος που διέγνωσε ο Snyder κατά την διάρκεια της σεζόν, ήταν πως η ομάδα του – με εντολή του ίδιου – ξεκινούσε την αμυντική της προσπάθεια από μέσα προς τα έξω, δηλαδή από τους Gobert 3)Εντάξει μεταξύ μας κι εγώ αν είχα τον Γάλλο να περιμένει από πίσω μου, θα ήμουν πιο χαλαρός στην άμυνα και Kanter. Το πρόβλημα, όμως, ήταν πως οι περιφερειακοί του παίχτες εξαρτώνταν πολύ περισσότερο στην παρουσία του Γάλλου center, παρά στις δικές τους αμυντικές προσπάθειες / ικανότητες. Από τα μέσα Δεκεμβρίου όμως, το τροπάρι άλλαξε στο Salt Lake City και η άμυνα ξεκινούσε από έξω προς τα μέσα, με πολλές αλληλοκαλύψεις. Exum, Burke, Burks, Hayward άρχισαν να “κολλάνε” στους αντιπάλους τους και αυτό είχε ως αποτέλεσμα είτε τραβηγμένα σουτ σε πολλές περιπτώσεις, είτε να επιχειρούν drives και να τους περιμένει το θεριό.
Aπό τις 9 Δεκεμβρίου, όταν και έβαλαν τέλος στο σερί των εννιά ηττών τους, το μεγαλύτερο αρνητικό σερί που είχαν, έφτασε τις τέσσερις ήττες απόρροια της βελτιωμένης άμυνας τους. Μάλιστα, το αμυντικό τους κομμάτι βελτιώθηκε τόσο πολύ που έφτασε να κρατάει τους αντιπάλους στους 94,94)Στατιστικά από το basketball-reference.com πόντους ανά παιχνίδι, επίδοση που τους έκανε μία από τις καλύτερες ομάδες στο αμυντικό κομμάτι. Συγκεκριμένα την καλύτερη.
Παρά το αρνητικό ρεκόρ, γιατί να τους δεις;
Βασικά το ερώτημα πλέον είναι γιατί να μην θέλεις να τους δεις; Πρώτο και κυριότερο γιατί οι Jazz διαθέτουν ένα από τα πιο νεαρά ρόστερ στην λίγκα, με τον Elijah Millsap να είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίχτης5)Γεννημένος στις 12 Αυγούστου, 1987. Γιατί οι “βετεράνοι” της ομάδας είναι στον τέταρτο χρόνο τους στο NBA (Favors, Hayward, Booker, Evans). Γιατί όσοι λένε πως η άμυνα κερδίζει τα παιχνίδια, αλλά η επίθεση δίνει το θέαμα, απλά δεν έχουν δει τους Jazz να παίζουν άμυνα, ειδικά μετά το All-Star game. Γιατί ακόμα και ο “Slow-Mo Joe” (Ingles) έχει παίξει σε 71 παιχνίδια, με μ.ο. 21,2 λεπτά συμμετοχής και έχει ρόλο στην ομάδα του, χωρίς να βγάζει τρελά νούμερα. Οι κυριότεροι λόγοι για να τους δεις όμως, είναι οι επόμενοι τρεις:
Α. Gordon Hayward: O ηγέτης της ομάδας, αυτός που αν δεν παίζει, οι Jazz χάνουν… νότες από το παιχνίδι τους. Να είμαι ειλικρινής, καθ’ όλη την διάρκεια της χρονιάς βλέπω δικαιολογημένα άρθρα μεν για Curry, Harden, αλλά εκτιμώ πως η – σταθερότατη – απόδοση του Hayward έχει περάσει στα ψιλά. Με τον LeΒron να παίζει όλο και περισσότερο σαν point forward, με τον Durant να είναι εκτός στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν και με τους Batum, Gay και Parsons να είναι κάτω των προσδοκιών, ο πρώην αθλητής του Butler είναι – κατά την ταπεινή μου άποψη – μακράν ο καλύτερος Small Forward της λίγκας για φέτος.
Το κυριότερο για τους Jazz, είναι το ότι δείχνει να αποδέχεται την στόφα του ηγέτη και να ανταποκρίνεται σε αυτή. Η Utah δείχνει διάθεση να χτίσει πάνω του, εξ ου και η επέκταση του συμβολαίου του μέχρι την σεζόν 2017/186)ματσάροντας την πρόταση της Charlotte μιας και ήταν restricted free agent. Τα νούμερά του μέχρι στιγμής (19,6 πόντοι, 4,9 rebounds, 4,2 assists και 1,5 κλέψιμο) αποδεικνύουν πως έπραξαν σωστά. Το ίδιο ισχύει και για τον “συμπρωταγωνιστή” του.
B. Derrick Favors: Στον δρόμο να γίνει ένα από τα καλύτερα τεσσάρια στο NBA, ο γεννημένος στην Atlanta τα κάνει όλα και συμφέρει. Σκοράρει, καθαρίζει τα rebounds, παίζει άμυνα. Αυτό που του έχει επιτρέψει να φανεί ακόμα περισσότερο φέτος, είναι η βελτίωσή του από την μέση απόσταση, καθώς παίρνει 3,4 προσπάθειες ανά παιχνίδι και ευστοχεί στο 38,3% αυτών 7)Εξαιρετική ανάλυση περί Favors στο άρθρο του Michael Pina, απ’ όπου και πάρθηκαν αυτά τα νούμερα: http://triangleoffense.com/features/derrick-favors-is-the-best-deal-in-basketball/. Για να καταλάβετε πόσο πολύτιμη είναι η συνεισφορά του Favors στο παιχνίδι των Jazz, απλά θα πούμε πως ο James (ναι ο LeBron) παίρνει 5,1 και ευστοχεί στο 38,8%. Όχι κι άσχημα, έτσι; Αυτό που δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε στατιστικό στοιχείο είναι το πως και πόσο καλύτερα χρησιμοποιεί πια το κορμί του σε άμυνα και επίθεση, συνθέτοντας ένα καταπληκτικό δίδυμο με τον Stifle Tower. Παρεμπιπτόντως και ο Favors έχει συμβόλαιο με τους Jazz μέχρι το 2018.
Γ. Rudy Gobert: Φτάσαμε στο σκιάχτρο. Στον λόγο που οι αντίπαλοι κοντοί το σκέφτονται δύο και τρεις φορές για το αν θα επιχειρήσουν drive στην ρακέτα της Utah. Η άνοδος του Gobert ξεκίνησε από το περασμένο Σεπτέμβριο, όταν όλοι γίναμε μάρτυρες του τι είναι ικανός να κάνει. Κι αν μερικοί είχαμε (με πρώτο τον γραφών) αμφιβολίες για το αν ο 23χρονος θα μπορούσε να παίξει στο ίδιο επίπεδο και στο NBA, ο ίδιος μας έδωσε την καλύτερη απάντηση: Μπορεί και μάλιστα καλύτερα. Ο νεαρός αυτήν την στιγμή αποτελεί έναν από τους καλύτερους rim protectors στο NBA και αν η Utah δεν μεταμορφωθεί σε ομάδα που θα μπορεί να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα, τότε οι προτάσεις από άλλες ομάδες δεν θα αργήσουν να έρθουν. Μέχρι να δούμε πως θα εξελιχθεί αυτό, απολαμβάνουμε στο 100% τις προσπάθειες του Gobert και αναμένουμε με ενδιαφέρον την παρουσία του (όπως και όλης της εθνικής Γαλλίας) στο επερχόμενο Eurobasket.
Το μέλλον τους ανήκει αν…
Πρώτο και σημαντικότερο αν μείνουν υγιείς. Πρόκειται για ένα πραγματικά ενθουσιώδες σύνολο, το οποίο έχει ωριμάσει τρομακτικά κατά την διάρκεια της χρονιάς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην συνεχίσει την ανοδική της πορεία και τα επόμενα χρόνια. Σε αυτό, φυσικά, έχει μεγάλο μερίδιο ο ίδιος ο coach Snyder, ο οποίος μαθαίνει από τα λάθη του και δείχνει προς το παρόν να έχει κερδίσει τους παίχτες του.
Αν οι Jazz επιμείνουν στην τριάδα Hayward-Favors-Gobert και οι Exum-Burke-Burks δικαιώσουν τις υψηλές προσδοκίες, τότε οι φίλοι των Jazz έχουν κάθε δικαίωμα να ελπίζουν πως οι εποχές των 90s που η ομάδα τους διεκδικούσε το πρωτάθλημα, μπορούν να επιστρέψουν. Και ίσως, εφόσον γίνει αυτό, την δουν να κατακτά ένα δαχτυλίδι.
Gus Chr
Latest posts by Gus Chr (see all)
- Utah Jazz: The World Took Note - July 2, 2019
- Farewell to Arms 2019: #4 Portland Trail Blazers - June 16, 2019
- Farewell to Arms 2019: #6 Denver Nuggets - June 15, 2019
- Farewell to Arms 2019: #9 Utah Jazz - June 12, 2019
- Farewell to Arms 2019: #13 Los Angeles Clippers - June 9, 2019
| ↑1 | Φτάνει με την αποθέωση των triple doubles που για λίγο δεν γίνονται quadruple από τα λάθη |
|---|---|
| ↑2 | Μέλος των Jazz μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου όταν και κατέληξε στην Oklahoma |
| ↑3 | Εντάξει μεταξύ μας κι εγώ αν είχα τον Γάλλο να περιμένει από πίσω μου, θα ήμουν πιο χαλαρός στην άμυνα |
| ↑4 | Στατιστικά από το basketball-reference.com |
| ↑5 | Γεννημένος στις 12 Αυγούστου, 1987 |
| ↑6 | ματσάροντας την πρόταση της Charlotte μιας και ήταν restricted free agent |
| ↑7 | Εξαιρετική ανάλυση περί Favors στο άρθρο του Michael Pina, απ’ όπου και πάρθηκαν αυτά τα νούμερα: http://triangleoffense.com/features/derrick-favors-is-the-best-deal-in-basketball/ |
Διαβάζοντας τον τίτλο του άρθρου για το ρυθμό της Jazz ειχα ετοιμαστεί για ένα
μουσικοχορευτικό υπερθέαμα. Αλλά τι ήθελα να διαβάσω;
Ενα κείμενο σε ρυθμούς Καν Καν για τον Gobert?
Η μήπως να διαβάσω για αβόριγινες που φυσούν το Ντιτζεριντού για τον Exum?
Μπορεί να είχα όρεξη για μια country μπαλάντα για το αγροτόπαιδο τον Hayward ?
Η για ενα κείμενο που να συγκρίνει τις γκριμάτσες του Quin Snider με αυτές του Dee Dee Snider?
Οχι κύριοι !!! θέλαμε ένα κείμενο για τον Rodney Hood, που να εκμεταλλεύεται το επώνυμο του παίκτη και να πετάει μέσα το Fellin So Hood του Araabmuzik https://www.youtube.com/watch?v=g5fwB36KVDE.
Αλλά ο συντάκτης προτίμησε να αναφέρει τον Joe Ingles, τον Jeremy Evans , τον Elijah Milsap μέχρι και τον Trevor Booker, αλλά για τον παικταρά τον Hood κουβέντα;!!
Η προσπάθεια να υποτιμήσετε το περσινό μου ντραφτ πικ στο φάντασυ κύριοι, δεν θα περάσει έτσι!!
Θα ετοιμάσω άρθρο για τον Rodney Hood, να λάμψει η αλήθεια!
Η μπορεί να βαρεθώ, οπότε η προσπάθειά σας να τον υποτιμήσετε να περάσει έτσι.
20.7 πόντοι με 53,3% FG% και 91.5% FT% με 5.3 rebound 2.7 assist και 1.7 κλεψίματα οι μέσοι όροι του Rodney Hood μετά τη δημοσίευση αυτού του άρθρου.
I rest my case