Βρισκόμαστε στην εξαιρετικά αμήχανη εποχή του χρόνου για το ΝΒΑ, όπου αφού λάβει χώρα το All Star Game και παρέλθει και το trade deadline, μπαίνουμε στην τελική ευθεία πριν ξεκινήσεί το πρωτάθλημα για τα μεγάλα παιδιά: τα play offs. Και αυτό το μεσοδιάστημα είναι που στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ ξεφορτώνονται οι καραβιές των 10μερών συμβολαίων!
Στο παρόν κείμενο θα εξετάσουμε αναλυτικότερα τις περιπτώσεις που δείχνουν να ξεχωρίζουν από τον φετινό σωρό και έχουν σημαντικές πιθανότητες να μας απασχολήσουν και στο μέλλον μπασκετικά.
Είμαστε λοιπόν, στην περίοδο που οι ομάδες που έχουν εξασφαλίσει την συμμετοχή τους πατάνε φρένο και ξεκουράζουν εναλλάξ τους πιο εύθραυστους και ηλικιωμένους αστέρες τους. Η ομάδα του LeBron αρχίζει κάθε χρόνο τέτοια εποχή να ρολάρει. Δυο-τρεις ομάδες σε κάθε περιφέρεια έχουν ξεκινήσει μια κοκκορομαχία για τις τελευταίες δύο θέσεις των playoffs. Οι τελευταίες ομάδες του πρωταθλήματος, αφού έχουν εγκαταλείψει τις όποιες αυταπάτες για καλή πορεία (για εσάς μιλάω Lakers και Knicks), στέλνουν τους αστέρες τους στα σανατόρια και δοκιμάζουν τους νεαρούς παίκτες. Δηλαδή προσπαθούν διακριτικά να χάσουν όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνίδια γίνεται, για να πάρουν περισσότερα μπαλάκια στην κλήρωση του draft.
Σε αυτή την κατάσταση limbo, στην οποία βρίσκεται η λίγκα μέχρι να ξεχωρίσει και επίσημα “η ήρα από το στάρι” και να μπούμε στα playoffs, ξεχωρίζουν μερικοί παίκτες, μέχρι πρότινος άγνωστοι. Πίσω από αυτά τα άγνωστα δυσπρόφερτα ονόματα που εμφανίζονται χαμηλά στα box score, γεμίζοντάς με προβληματισμό τα ανέμελά μας πρωινά, βρίσκονται μερικοί παίκτες, οι οποίοι αγωνίζονται κατά τη διάρκεια αγώνων συνυφασμένων με την αθλητική ματαιότητα για να αποδείξουν την αξία τους και να επιτύχουν την επιμήκυνση της παραμονής τους στη λίγκα.
Στο Ball Hog θα κάνουμε το χρέος μας και θα τους αφιερώσουμε τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούν. Με αυτό το κείμενο θα αφήσουμε ένα στεφάνι στους άγνωστους στρατιώτες, θα ψάλουμε ένα επικολυρικό ποίημα σε αυτούς τους αφανείς ήρωες των παρκέ που παλεύουν τίμια να κερδίσουν το παντεσπάνι τους.
Joffrey Lauvergne
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας: Προϊόν της γνωστής, από τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου, σχολής του Insep. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, γυρολόγος στην Ευρώπη. Ξεκίνησε με την Chalon, πέρασε λίγο από την Valencia, αλλά βρήκε την ομάδα για την οποία ήταν πλασμένος στο Βελιγράδι. Έζησε δύο χρόνια παράφορου έρωτα σε ένα καρμικό ζευγάρωμα, κατά το οποίο χρίστηκε στα 22 του ο πρώτος ξένος αρχηγός στην ιστορία της Παρτίζαν. Πέρασε λίγο από την Khimki, για να καταλήξει στους Nuggets, που είχαν πάρει τα δικαιώματά του από το Memphis.
Τι μέρος του λόγου είναι: Σκληρό τεσσαρό-πεντάρι. Τόσο παλικάρι και μαχητής, που οι Grobari έπιναν νερό στο όνομα του. Τόσο αλάνι που μπορεί μονάχος να ανατρέψει χρόνια στερεοτύπων για τους Γάλλους. Εντυπωσιακός rebounder, απλά γιατί το θέλει πιο πολύ από τον αντίπαλο, με αξιοπρεπέστατο σουτ από μέση απόσταση, το οποίο πρέπει να πάει κάνα δυο μέτρα πιο πίσω για να κάνει καριέρα. Μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να περάσει κάποιον πιο αργό αντίπαλο στο 5 και θα τρέξει αποτελεσματικά στο ανοιχτό γήπεδο. Καλό footwork κοντά στη ρακέτα. Θα τον βρει τον συμπαίκτη στο τρίποντο αν του έρθει double team.
Στην άμυνα είναι ακόμη λίγο αδύναμος για βαρείς ψηλούς, αλλά τα πόδια του είναι αρκετά γρήγορα για να μην εκτεθεί στις αλλαγές με κοντύτερους αντιπάλους. Το πιο σημαντικό του προσόν στην άμυνα, είναι ότι θα δει τη θέση του κοντά στη ρακέτα σαν ακροτελευταίο φρούριο και δεν θα την παραχωρήσει ελαφρά τη καρδία σε κανέναν αντίπαλο. Πάντα θα κάνει μπλοκ-αουτ και έχει καλό timing και στη βοήθεια και στα κοψίματα.
Μαζί με τον Farried θα είναι το πιο undersized δίδυμο ψηλών της λίγκας , αλλά θα παλέψουν με νύχια και με δόντια, σαν pitbull terrier, για κάθε rebound και κάθε χαμένη μπάλα. Τώρα που η season του Denver έχει πάει κατά διαόλου, ετοιμαστείτε εν μέσω της γενικότερης ανίας, να βλέπετε δύο τύπους να βουτάνε για την μπάλα σαν σκυλιά που κυνηγάνε το κόκκαλο τους.
Με ποιόνανε μοιάζει: Στους Ευρωπαίους θυμίζει Felipe Reyes. Στους λάτρεις του κολεγιακού τον “Psycho T” Hansbrough (θα αποφύγουμε να υπενθυμίσουμε πως ο συγκεκριμένος αγωνίστηκε, και μάλιστα αγωνίζεται ακόμη και στο ΝΒΑ). Για οποιοδήποτε ασχολείται με το ΝΒΑ ενσαρκώνει το στερεότυπο του μη ταλαντούχου λευκού αθλητή.
– Οι δύο μου μεγάλες αγάπες είναι το βαλκανικό Punk και παλικάρια που ματώνουν τη φανέλα. Έχεις κάτι για εμένα;
Will Barton
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας: Μεγαλωμένος στους ζόρικους δρόμους της Βαλτιμόρης, πιθανότατα κατέληξε στο πανεπιστήμιο του Μέμφις με την υποτροφία του Avon Barksdale.
Πάρα τις δηλώσεις του Lillard πως είναι ένας από τους τρεις πιο ταλαντούχους παίκτες του roster και τις υποσχέσεις που άφησε η έκρηξή του στα play offs που χάρισε και την μοναδική νίκη στην ομάδα του απέναντι στο San Antonio, η φετινή χρονιά για τον Barton ήταν απογοητευτική.
Ο ιππότης με το άσπρο άλογο στην περίπτωσή του ήταν ο GM των Nuggets, Chris Connely, ο οποίος θυμήθηκε το πατριωτάκι για να του δώσει μια ευκαιρία στο συνονθύλευμα του Denver.
Τι μέρος του λόγου είναι: Δυάρι σβούρας, διαόλου κάλτσα. Δεν σουτάρει πολύ καλά, αλλά αυτό δεν τον αποθαρρύνει καθόλου από το να το πράττει τακτικότατα. Πολύ δραστήριος, δίνει την εντύπωση πως πάσχει από ADHD στο μισό γήπεδο. Πολύ καλά τελειώματα απέναντι σε πολλά χέρια και ένα σχετικά αποτελεσματικό eurostep, που του επιτρέπει να φτάνει κοντά στο καλάθι. Εξαιρετικά κοψίματα που οδηγούν σε alley oops και μια μονομανή αναζήτηση για οποιαδήποτε ευκαιρία δίνεται για να καλπάσει στον αιφνιδιασμό. Στην άμυνα θα ρισκάρει δίχως αιδώ για το κλέψιμο και θα εκτεθεί από αυτήν την τακτική του. Πέραν από την έλλειψη προσήλωσης, δεν βοηθάει η σωματοδομή του, καθώς είναι κοκαλιάρης, που θα τραμπουκιστεί από πιο βαρείς αντιπάλους, αλλά έχει μακριά χέρια που μπορούν να τον βοηθήσουν. Παρόλα αυτά, είναι καλός rebounder για το ύψος του και το πρωταρχικό του ένστικτο είναι να αναζητήσει κατευθείαν τον αιφνιδιασμό, ακόμα και σε καταστάσεις ένας εναντίον όλων.
Με ποιόνανε μοιάζει: Οι βουνίσιοι ενθουσιασμένοι από την τρέλα (και την κορδέλα) παραληρούν για την μετεμψύχωση του Corey Brewer. Παράλληλα φέρνει λίγο και σε Lance Stephenson. Αλλά για τους λάτρεις του σκεπτόμενου μπάσκετ είναι ένας Νίκος Παππάς.
– Έχω την εντύπωση ρε Μαυράκη ότι μονάχα εσύ (επειδή έχεις δει το The Wire και νομίζεις ότι μεγάλωσες στη Bαλτιμόρη) και ο Μαρίνος γουστάρετε τον Barton.
– Σου λέω όλοι λατρεύουμε τον Will. Είναι ο πρωταθλητής του πόπολου.
Elijah Milsap
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας: Στους Βάλτους της Λουιζιάνας, βαθιά μέσα στο Bayoo, στη γειτονιά που ζούσαν τα μυθικά πλάσματα του Νότου, γενέτειρα άλλωστε σπουδαίων παικτών, μεγάλωσαν και τα αδέρφια Millsap. Τέσσερα τον αριθμό. Ο μεγάλος αδερφός βγάζει το ψωμί του στο Μεξικό. Ο δεύτερος ξεκίνησε σαν παλιομοδίτικο κοντό τεσσάρι που μετά βίας επιλέχθηκε στο draft και έφθασε να γίνει All Star, ενώ παραμένει συστηματικά ένας από τους πιο υποτιμημένους παίκτες του ΝΒΑ. Ενώ ο μικρότερος αδερφός είναι ακόμη στο κολέγιο, ο τρίτος αδερφός βρισκόταν χρόνια τώρα στις παρυφές του ΝΒΑ.
Ο Elijah προσπαθούσε να νύχια και με δόντια να αδράξει την οποιαδήποτε ευκαιρία για να παίξει στη λίγκα. Το 2012 έφθασε μέχρι και την Κίνα για τον κόψει η ομάδα του (Shanghai Sharks) για να υπογράψει τον Arenas. Γνωρίζοντας το πως ξόδευε τα χρήματά του ο Agent Zero, ήταν πλασμένος για να αγωνιστεί για τους καρχαρίες της Σανγκάης, αλλά δεν παύει να είναι εξευτελιστικό για το νεαρό μας ήρωα. Μετά από μια Οδύσσεια που τον ταξίδεψε από τις Φιλιππίνες στο Ισραήλ και πίσω στις εσχατιές της D-League, η λειψανδρία των Jazz στην περιφέρεια τον έστειλε στην πόλη των Μορμόνων. Και η παθιασμένη του άμυνα μετέτρεψαν το αρχικό ολιγοήμερο του συμβόλαιο σε πολυετές.
Τι μέρος του λόγου είναι: Σκληροτράχηλο παλικάρι με γρήγορα πλάγια βήματα και μακριά χέρια που τα χρησιμοποιεί εξαιρετικά αμυντικά για να κάνει τη ζωή των αντιπάλων δύσκολη και να κλέβει μπάλες. Δεν θα αφήσει τον αντίπαλό του να περάσει, θα αλλοιώσει πάσες και θα κάνει τα μπλοκ άουτ με εξαιρετική συνέπεια. Επιθετικά θα κυνηγήσει την διείσδυση, δίχως να κάνει καμιά φαντεζί ντρίπλα, αλλά θα χρησιμοποιήσει το μυώδες κορμί του για να απορροφήσει τους κραδασμούς και να σκοράρει. Οι Jazz έμειναν έκπληκτοι από την βελτίωσή του στο περιφερειακό σουτ, που μπορεί να τον μετατρέψει σε ένα μέτριο τρίποντο σουτέρ, και θα είναι, εν τέλει, το εισιτήριο του για μακροημέρευση στη λίγκα. Χρήσιμος νέος, λέει τα κλισέ που οι προπονητές θέλουν να ακούνε, να έρχεται από τον πάγκο, να παίξει την άμυνα του1)στα τρία παιχνίδια που είχε αναλάβει το καλύτερο περιφερειακό σκόρερ των αντιπάλων κράτησε τους Tyreke Evans, Monta Ellis και Damian Lillard στα 6-17 σουτ δλδ. ποσοστό 35,3% και αν βάζει και τα τριποντάκια με συνέπεια, τότε στο siblings 2 on 2 tournament οι Millsapαίοι το έχουν το αργυρό στο τσεπάκι.
Με ποιόνανε μοιάζει: Αν έπαιζε στη Νέα Υόρκη οι, αιωνίως ενθουσιώδεις στα πρόθυρα της αφέλειας, οπαδοί της θα είχαν ενθουσιαστεί με τον Elijah και τον τσαμπουκά του που συμβολίζει τον ψυχισμό της πόλης. Θα είχαν εξυψώσει αυτόν τον υπό προϋποθέσεις 3 and D ρολίστα σε υψηλότερο status, όπως είχαν κάνει και για τον Iman Shumpert.
– Είμαι οπαδός της Νέας Ορλεάνης και ο Eric Gordon μας έχει φάει τα λεφτά. δεν θέλω ούτε να τον βλέπω.
– Να θυμάσαι ότι σας είχε παρακαλέσει να τον αφήσετε να πάει στο Phoenix, αλλά εσείς πεισμώσατε. Πάρε ένα Elijah Millsap τον τιμωρό τουλάχιστον να χαρείς.
Isaiah Canaan
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας: Συνεχίζοντας στο πλούσιο λήμμα “guard με όνομα προφήτη της Παλαιάς Διαθήκης που μεγάλωσε στους Βάλτους της Λουιζιάνα” έχουμε τον Isaiah Canaan.
Γεννημένος στο Παιδί του Μισισίπι, μετά από μια ένδοξη σχολική καριέρα πήγε κολέγιο στο Murray State. Εκεί σαν βασικό point guard των Αναβατών είχε μια ιδιαίτερα ένδοξη καριέρα για τέσσερα συναπτά έτη και αποφοίτησε μάλιστα σαν 5ος καλύτερος σκόρερ στην ιστορία του κολεγίου.
Στο draft του 2014 επιλέχθηκε στην 34η θέση από τους Rockets. Την πλειοψηφία του χρόνου της πρώτης επαγγελματικής χρονιάς την πέρασε σουτάροντας τρίποντα για το παρανοϊκό πείραμα του Darryl Morrey στους Rio Grande Vipers.
H δεύτερή χρονιά ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις, μιας που η φυγή του Lin τον είχε αφήσει μοναδικό κληρονόμο της θέσης του αναπληρωματικού point guard. Πάνω που έδειξε να δράττεται της μεγάλης του ευκαιρίας, πετυχαίνοντας 26 πόντους εναντίον του Sacramento, τραυματίστηκε. Σαν αποτέλεσμα έχασε τη χρυσή ευκαιρία να διεκδικήσει τη θέση του βασικού σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό. Αντ’ αυτού στάλθηκε εκ νέου στους Vipers και στη συνέχεια, στα πλαίσια των αδερφικών σχέσεων των δύο σωματείων, βρέθηκε στην Φιλαδέλφεια στην ανταλλαγή για τον K.J. McDaniels. Εκεί η μοίρα του ξεπλήρωσε το προηγούμενο γραμμάτιο και, λόγω της φυγής του Michael Carter-Williams βρέθηκε άξαφνου βασικός για να διεκδικήσει την ευκαιρία του.
Τι μέρος του λόγου είναι: Εξαιρετικός σκόρερ. Βρωμόχερο. Γράφει από παντού. Είτε είναι μετά από ντρίπλα, είτε να βγει μετά από σκριν έχει εξαιρετικό σουτ με πολύ γρήγορη εκτέλεση. Μπορεί να μπει και στην ρακέτα και να μαζέψει φάουλ κατά βούληση, χρησιμοποιώντας τα κιλά του όπως ο Lowry, θυμίζοντας μπάλα του μπόουλινγκ. Μπορεί να σκοράρει με κάθε τρόπο μετά το πικερό, αλλά δεν θα εμπλέξει τόσο καλά τους συμπαίκτες και τις πάσες του δεν τις λες και αλφάδι…
Προσπαθεί στην άμυνα, παρόλο που τον αδικεί το ύψος του, και είναι λίγο ενοχλητικός για τους αντίπαλους χειριστές, αλλά δεν έχει τα φυσικά προσόντα να τους σταματήσει, με συνέπεια, και σαν χαρακτήρας της Παλαιάς Διαθήκης, να αντιμετωπίζει την οργή του Γιαχβέ ενσαρκωμένη σαν αντίπαλο point guard.
Με ποιόνανε μοιάζει: Δεν μοιάζει απλά, αλλά είναι ίδιος ο Jameer Nelson. Κοντούλικο τσουπωτό guard, που όμως έχει βρωμόχερο και ξέρει να τρέχει την επίθεση. Λίγο το στυλ του φέρνει και στον Kyle Lowry, ειδικότερα την εποχή που βρισκόταν στο Houston.
Θυμίζει και Κώστα Σλούκα του Άρεως για τα ελληνικά δεδομένα. Δηλαδή αν έπαιζε μπάσκετ την δεκαετία του ’80 θα βάφτιζαν παιδάκια με το όνομα του, αλλά στην σύγχρονή εποχή των υπεραθλητών, όπου το επιτόπιο άλμα είναι πιο σημαντικό προσόν από την μπασκετοσύνη, φαντάζει λιγουλάκι ξεπερασμένος.
– Άκου “Σλούκας”! Έχω την εντύπωση πως υπερβάλλεις για άλλη μια φορά.
– Δες και κλάψε:
Langston Galloway
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας: Πίσω από το όνομα, που θαρρείς βγήκε από την πένα της Virginia Wolf, σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν που δημιουργούσε χαρακτήρες για τον Μπομπ Σφουγγαράκη τον Τετραγωνοπαντελονή, βρίσκεται η μοναδική αχτίδα φωτός στη φετινή Νέα Υόρκη. Γεννημένος και αυτός στη Λουιζιάνα2)συγκλονιστικό pattern που αν είχαμε στοιχειώδη διάθεση να το πασπαλίσουμε με φθηνή ανάλυση ψυχολογίας έβγαζε αρθράρα για το πνεύμα μαχητή των μη προνομιούχων κατοίκων του Bayou, σε αντίθεση με αυτούς τους παγανιστές του True Detective, από μικρός ακολούθησε το Δρόμο του Θεού.
Μεγάλο αστέρι της Christian Life Academy στο Baton Rouge, πήγε στο St. Joseph, πιθανότατα για να είναι κοντά στο θείο του που ήταν βοηθός προπονητή. Μετά από τέσσερα χρόνια τελείωσε σαν δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών για το κολέγιο, πίσω από τον Jammer Nelson, και πλέον δεν μπορούσε κανείς να τον πει βύσμα, αλλά ατύχησε και δεν επιλέχθηκε στο draft.
Οι Knicks τον μπάνισαν στο Summer League και τον πήραν από κοντά, στέλνοντάς τον στο Westchester να κάνει το αγροτικό του, και την ημέρα που η Astoria γιόρταζε του Αϊ-Γιαννιού ο Langston έκανε το ντεμπούτο του στο ΝΒΑ.
Τι μέρος του λόγου είναι: Τα κάνει όλα και συμφέρει ή όπως λένε και στην αγγλική: “jack of all trades, master of none”. Combo guard, όχι ακριβώς point guard και αρκετά κοντός για shooting guard. Αξιοσέβαστος αλλά όχι εξαιρετικός σουτέρ από μακριά, σκοράρει κυρίως κοντά στο καλάθι, εκμεταλλευόμενος το γρήγορο πρώτο του βήμα. Δεν είναι αρκετά διορατικός για να δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του και να γίνει point guard πλήρους απασχόλησης, κάτι που θα βελτίωνε κατακόρυφα τις προοπτικές επαγγελματικής του αποκατάστασης, αλλά η μπάλα δεν κολλάει στα χέρια του και βοηθάει στο να κινείται γρήγορα, σαν γρανάζι μιας καλής επίθεσης.
Η διάθεση του στην άμυνα και τα μακριά χέρια του αναπληρώνουν για το ύψος του. Θα κυνηγήσει τα κόψιμο και το κλέψιμο, δίχως όμως να ρισκάρει να χάσει τον παίκτη του. Εν ολίγοις είναι ένας μυαλωμένος παίκτης, που θα παίξει γνωρίζοντας πως παίζεται η καριέρα του σε κάθε κατοχή, και παρόλα αυτά δεν θα εκβιάσει καταστάσεις, ακολουθώντας το σχέδιο του προπονητή3)αν μπορεί κάποιον να χαρακτηρίσει τον “Πολυζωγόπουλο του ΝΒΑ” προπονητή
Με ποιόνανε μοιάζει: Ένας καλός στρατιώτης που κάνει λίγο από όλα και είναι τόσο φιλότιμος που θα φθάσει μέχρι που να παίξει point guard για να μην χαλάσει το χατήρι στον προπονητή του που δεν ελέγχει τη φάση. Καλησπέρα Μάικ Μπράμος του ευρωμπάσκετ του 2013.
– Είμαι οπαδός της Νέας Υόρκης και η φετινή σεζόν είναι πιο μαύρη κι από την Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης. Έχεις κάτι να μου αφήσει μια γλυκιά γεύση στο στόμα;
-Όχι, αλλά πάρε ένα clutch Langston Galloway για να παραμυθιαστείς.
Hassan Whiteside
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας: Είναι γεγονός πως έχει γραφτεί ήδη ένα πιο εμπεριστατωμένο και κατατοπιστικό βιβλίο για τη ζωή του Whiteside προ των Miami Heat από τον Jonathan Swift κάτω από τον τίτλο τα “Ταξίδια Του Γκιούλιβερ”.
Αλλά ας συνοψίσουμε κι εμείς την πορεία του μέχρις εδώ: μετά από έναν χρόνο ως το μαντρόσκυλο της Βροντερής Αγέλης του Marshall, όπου συνέτριψε κάθε πιθανό ρεκόρ στα κοψίματα, δήλωσε συμμετοχή στο draft. Στις συνεντεύξεις και προπονήσεις πριν το draft, κατάφερε να αφήσει έκπληκτους τους υπεύθυνους τον ομάδων με την ανωριμότητα του, μιας που παρουσίαζε τον εαυτό του ως τον Δεύτερο Ερχομό του Wilt Chamberlain.
Σαν αποτέλεσμα έπεσε στο δεύτερο γύρο, όπου επιλέχθηκε από την ομάδα – προστάτιδα των χαμένων υποθέσεων, τους Sacramento Kings. Τα δύο χρόνια με την ομάδα τα πέρασε, ως επί των πλείστων, στο Reno και βρέθηκε εκτός ΝΒΑ. Στο Λίβανο και στην Κίνα ο Hassan ήταν το απόλυτο center που πάντα ο ίδιος πίστευε. Η πρώτη δεύτερη του ευκαιρία στον μαγικό κόσμο, με το Memphis, πέρασε ανεκμετάλλευτη, αλλά την παραμονή του Νέου Έτους ο Santa Claus έφερε στους Heat για δώρο κάτι που τους έλειπε από το 2006: ένα παραδοσιακό επιβλητικό center.
Τι μέρος του λόγου είναι: Do you remember the ’90s? Τότε που ζούσαμε στην εποχή των Δεινοσαύρων και τα centers κυριαρχούσαν στη λίγκα; Ο Whiteside είναι σαν το αυγό που εκκολάφτηκε με τόσα χρόνια καθυστέρηση.
Είναι πραγματικά ψηλός. Τα χέρια είναι πολύ μακριά. Πηδάει στο Θεό. Και έχει και γρήγορα πόδια.
Επιθετικά αυτό που μπορεί αν προσφέρει είναι ένα καλό screen και μετά να πάει προς τη ρακέτα καρφώνοντας οποιαδήποτε μπάλα βρίσκεται εντός της εμβέλειας του. Έχει και ένα δουλεμένο hook που δεν θα τον εκθέσει αν χρειαστεί να ακουμπήσει την μπάλα κάτω.
Αμυντικά όμως είναι κτήνος. Παίρνει όλα τα rebounds. ΟΛΑ, τα rebounds!! Αν το σουτ δεν είναι εύστοχο η βεβαιότητα ότι ο Whiteside θα πάρει το rebound φθάνει στα επίπεδο της επιστημονικής παραδοχής. Και κόβει όλα τα σουτ. ΟΛΑ, τα σουτ!! Συγκλονιστικό timing που σε συνδυασμό με τα φυσικά του προσόντα του επιτρέπουν να κατεβάζει όποιο σουτ επιχειρείται σε απόσταση 3-4 μέτρων από τη ρακέτα.
Κι επειδή εδώ πέρα είμεθα επιστήμονες, το Player Efficiency Rating (PER) Whiteside είναι 27,96, γεγονός που τον καθιστά τρίτο σε ολόκληρο το ΝΒΑ!!
Με ποιόνανε μοιάζει: Με τον Bill Russell. Αν μάλιστα τον είχαν ανακαλύψει νωρίτερα οι Heat ο LeBron θα είχε σηκώσει τα 8 πρωταθλήματα που είχε υποσχεθεί αυτή την τετραετία και θα συζητούσαμε μονάχα για το ποιος είναι καλύτερος: ο Wade ή ο Jordan. Εντάξει υπερβολές. Μοιάζει όμως με τον Nate Thurmond. Άντε, έστω με τον Javale McGee μετά από μεταμόσχευση εγκεφάλου.
– Τον παρομοιάζεις με τους ψηλούς της δεκαετίας του ’80, αλλά υπάρχει μια διαφορά: τότε οι παίκτες ήταν σκληροί, τσαμπουκάδες! Καμία σχέση με τους σημερινούς ψηλούς λελέδες, τύπου Dwight Howard και Roy Hibbert.
– “Δεν υπάρχουν μάγκες πια τους πάτησε το τραίνο”. “Ντρέπομαι για λογαριασμό σου” φωνή στο κεφάλι μου, αλλά ορίστε ένα βίντεο με τον Whiteside να επιδίδεται στην ελληνορωμαική πάλη με νεαρό Ουκρανό злодій.
Tyler Johnson
Και πως βρέθηκε στα μέρη μας: Είναι γεγονός πως η εμφάνισή του, μιας που μοιάζει με το μέλος της οικογένειας από το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι που εγκατέλειψε το Θεό για να λατρέψει τον J.J. Redick, δεν γεμίζει το μάτι. Τέσσερα χρόνια φοίτησης στο Fresno δεν προείκαζαν για πολλά. Στο summer camp των Heat δημιούργησε συμπάθειες ως token white guy και η ομάδα αποφάσισε να τον έχει τριγύρω. Μιας που στην ανταλλαγή για τον Dragic οι Heat ξεφορτώθηκαν όλα τα λιμά του πάγκου, παρουσιάστηκε η ευκαιρία για τον Tyler κι αυτός την τράβηξε από τα μαλλιά. H απόδοσή του στα τελευταία παιχνίδια τον καθιστά πρώτο φαβορί για να κληροδοτήσει τον τίτλο του πιο λευκού ανθρώπου στο Μαϊάμι από τον Dexter Morgan και αυτόν τον Οράτιο, τον cool νεκρόφιλο με τα γυαλιά ηλίου, στο CSI Miami.
Τι μέρος του λόγου είναι: Shooting guard που μπορεί μεν να είναι αρκετά κοντός και αδύναμος για τη θέση, αλλά αναπληρώνει με τα εξαιρετικά αθλητικά προσόντα. Στην ως τώρα επαγγελματική του καριέρα είναι πραγματικά καλός και σταθερός σουτέρ για τρεις. Στυλιστικά είναι πολύ ευχάριστος στο μάτι, επειδή είναι αριστερόχειρας, και για τα highlight που βγάζει, εξαιτίας των αθλητικών του προσόντων απέναντι στους ανύποπτους αντιπάλους. Είναι μικροκαμωμένος και όταν δέχεται επαφές στον αέρα είναι σαν τον παίρνει ο άνεμος, αλλά αν έχει πατήσει καλά θα βγάλει πόστερ. Πολύ καλός μουλωχτός επιθετικός rebounder, θα κυνηγήσει το follow κάρφωμα. Κινείται πολύ και έξυπνα, και στην εξαιρετική επίθεση του Spoelstra βρίσκεται συχνά ξεμαρκάριστος για τρεις και συμβάλλει δημιουργικά στην κυκλοφορία της μπάλας, δίχως όμως να μπορεί να παίξει σαν point guard.
Αμυντικά είναι συνεπής και δεν χάνει τη θέση του, αλλά ακόμη αδύναμος για να μην τον βάλουν οι αντίπαλοι μέσα στο καλάθι. Καλός αμυντικός rebounder για το ύψος του και συνεπής στις βοήθειες από την αδύναμη πλευρά.
Με ποιόνανε μοιάζει: Καταλαβαίνω πως η μετέπειτα καριέρα του μας έδειξε πως τα τρίποντα που έβαζε στο Παγκόσμιο του 2010 ήταν απλά αποτέλεσμα ομαδικής παράκρουσης και πως είναι δεξιόχειρας και όχι και τόσο αδύναμος, αλλά εμένα, γνωστού θιασώτη του όλοι οι ξανθοί είναι ίδιοι, μου θύμισε τον Martynas Pocius.
– Δεν θέλω να κλείσει το άρθρο με τον Μεθοδιστή πάστορα να καρφώνει. Δεν βάζεις άλλη μια φορά ένα διαχρονικό βιντεάκι που να ταιριάζει και σε δαύτον (και δεν εννοώ το φινάλε της Συνεκδοχής της Νέας Υόρκης δεν είναι τόσο ζοφερό το μέλλον στο Μαιάμι έχουν τον Pat Riley).
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
| ↑1 | στα τρία παιχνίδια που είχε αναλάβει το καλύτερο περιφερειακό σκόρερ των αντιπάλων κράτησε τους Tyreke Evans, Monta Ellis και Damian Lillard στα 6-17 σουτ δλδ. ποσοστό 35,3% |
|---|---|
| ↑2 | συγκλονιστικό pattern που αν είχαμε στοιχειώδη διάθεση να το πασπαλίσουμε με φθηνή ανάλυση ψυχολογίας έβγαζε αρθράρα για το πνεύμα μαχητή των μη προνομιούχων κατοίκων του Bayou |
| ↑3 | αν μπορεί κάποιον να χαρακτηρίσει τον “Πολυζωγόπουλο του ΝΒΑ” προπονητή |
