Jusuf Nurkic: MVPTDP*

Posted on Apr 12 2017 - 10:44am by Aris Tolios

Στο theballhog.net βαρεθήκαμε ελαφρώς κάθε χρόνο να απονέμουμε βραβεία δύο με τρεις φορές τον χρόνο (και σχεδόν ποτέ να μην τα πετυχαίνουμε…) και έτσι εύλογα καταλήξαμε πως φταίνε τα βραβεία! Άσε που διχάζουν συχνά την υπέροχη κοινότητά μας και δεν μας αφήνουν να ενωθούμε: Westbrook ή Harden; Ή μήπως Kawhi;

Γι’ αυτό, αποφασίσαμε να καθιερώσουμε νέα βραβεία, καλύτερα από τα γνωστά και καθιερωμένα των άλλων. Αυτά που αφορούν τον πολύ τον κόσμο και ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των μπασκετόφιλων.

Ή απλώς βρίσκουμε μια ηλίθια αφορμή για να δοξάσουμε τον Jusuf Nurkić, τάχα μου για να του απονείμουμε το βραβείο του “Πολυτιμότερου Παίκτη μετά την Trade Deadline (Most Valuable post-trade deadline Player)”.

Ο Nurkić πέρασε τον Ατλαντικό το 2014, μετά από μια επική χρονιά στην Κροατία με την Cedevita, όπου κατέκτησε το νταμπλ και ανακηρύχθηκε MVP των τελικών. Ήταν μόλις 19 χρονών και είχε έρθει σχεδόν από το πουθενά.

Στο draft του 2014 επιλέχθηκε στο #16 από τους Bulls, που τον έστειλαν πακέτο στους Nuggets μαζί με το #19 εκείνης της φουρνιάς, τον Gary Harris, για τον Doug McDermott και τον Anthony Randolph (της Ρεάλ Μαδρίτης), προσθέτοντας άλλο ένα λιθαράκι στις γκάφες των τελευταίων χρόνων. Από την άλλη, αν σκεφτεί κιόλας πως στο ίδιο draft οι Nuggets επέλεξαν στο #41 τον Nikola Jokić, ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ καλύτερο recruiting σε μια χρονιά, με 3/3 starting prospects.

Η πρώτη χρονιά του “Nurk” ήταν ιδιαίτερα ελπιδοφόρα. Μπορεί ο νεαρός να είχε σώμα σαν μενίρ, αλλά είχε πολύ καλό footwork, πλαστικές κινήσεις στο post, υψηλό μπασκετικό IQ, λατρεία με τις επαφές, και, παρότι αρκετά αργός και «άγουρος» ακόμα με πρόσωπο στο καλάθι, ήταν ταυτόχρονα αρκετά σβέλτος για τα 213 εκατοστά και 127 κιλά με τα οποία μπήκε στη λίγκα. Και το κυριότερο: αρκετά «συγχρονισμένος» και «τεράστιος» για να είναι rim protector. Ό,τι ακριβώς χρειάζονταν οι Nuggets.

Και ενώ όλα βάδιζαν καλώς για το «βοσνιακό κτήνος» ή «βοσνιακή αρκούδα» (6,9 ppg/6,2 rpg/1,1 bpg/44,6% FG σε 17,8 mpg και 62 αγώνες), ξάφνου ήρθε στη ζωή του το καλοκαίρι του 2015 ένας πραγματικός “unicorn”, ο Nikola Jokić. Μόλις στα 21 του, ο Βόσνιος θα έπρεπε να συνυπάρξει με τον κατά ένα χρόνο μικρότερο του Σέρβο, έναν center με σώμα μπετατζή, αλλά τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Jokić λογικά ήταν το τέκνο του κρυφού έρωτα των Dino Radja και Zoran Savić από την εποχή της συνύπαρξης τους στη Jugoplastika -δεν εξηγούνταν αλλιώς το court vision του, τα απίστευτα μαλακά χέρια του, το βεληνεκές του σουτ του και η μοναδική σφαιρική αντίληψη του post.

Δεν ξέρουμε τι πέρασε από το μυαλό του “Nurk”. Μπορεί να ξύπνησε μέσα του το βοσνιακό-μουσουλμανικό αίσθημα και να ήθελε να πιάσει τον “Joker” από το λαιμό για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Μάλλον, όμως, θα ένιωσε περισσότερο σαν το πρώτο παιδί σε μια οικογένεια: κάτι ανάμεσα στο «Θείο Βρέφος» και τη «Δευτέρα Παρουσία» με το που έρχεται στον κόσμο, έχει την προσοχή και τον θαυμασμό όλων και νιώθει ξεχωριστός. Μέχρι που εμφανίζεται το δεύτερο παιδί, το οποίο μάλιστα έχει και ακόμα μεγαλύτερες προοπτικές, και ξαφνικά το πρώτο παιδί γίνεται ο τελευταίος μαλάκας της υπόθεσης, ή, ακόμα χειρότερα, φορτώνεται με ασύμμετρες ευθύνες.

Ευθύνες οι οποίες πρώτα και κύρια, αμέσως μετά τον τραυματισμό του “Nurk” και το επακόλουθο breakthrough του “Joker” στα μέσα της σεζόν 2015-16, απαιτούσαν την συνύπαρξη δύο εξαιρετικών centers για τη φετινή σεζόν. Οποιαδήποτε περίπτωση εναλλαγής τους φαινόταν πολυτέλεια για τους Nuggets, αλλά και η ταυτόχρονη συνύπαρξη τους θα ήταν εκ των προτέρων δύσκολη, με δεδομένο ότι θα θυσιαζόταν κάποιος εκ των Chandler, Gallinari, Faried -δεν συζητάμε για τον “Juancho” Hernangomez.

2016-17: Μονόκερως εναντίον Αρκούδας 1-0

Η μοίρα φάνηκε στην αρχή να δίνει τη λύση. Ο Nurkić έκανε πολύ δυνατό ξεκίνημα, ο Jokić αρκετά νωθρό, και το αίσθημα επιβίωσης του “Manimal” Faried (που από πρώην “Team USA” έμοιαζε ο αδύναμος κρίκος) τον έφερε βασικό στο “4”. Το σίγουρο ήταν πως κι όταν ήταν μαζί οι δύο πρώην «Γιούγκοι» δεν μπορούσαν να αναπτύξουν τα ταλέντα τους. Ο Jokić μόνο θεωρητικά μπορεί να παίξει power forward, όντας πιο κοντός, καλύτερος passer και με καλύτερο range, όμως η παρουσία ή απουσία αρκετού ταλέντου για να παίξει στο “4” δεν ήταν το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν πως το spacing των Nuggets μίκραινε απελπιστικά, αφού αν συνυπολογίσουμε τη βραδεία εξέλιξη της δημιουργικότητας του Mudiay στην επίθεση και τη συνήθεια των Harris – Barton να μπαίνουν από την baseline και να εκμεταλλεύονται το τράβηγμα του Jokić προς τα έξω (όντας center όμως), ουσιαστικά οι Nuggets βρίσκονταν συχνά σε μια συνθήκη όπου οι δύο της πεντάδας, Mudiay και Nurkić, στένευαν τους χώρους, περιορίζοντας τον βαρύ για τη θέση “4” εν έτει 2017, Jokić, να καταλήγει είτε απλώς passer του Βόσνιου, είτε των δύο περιφερειακών που κατέληγαν να ακροβολίζονται, καθώς αν έκαναν κόψιμο ή drive σε κάποιον δικό τους θα κουτούλαγαν σίγουρα.

Η εθελούσια μετακίνηση του Σέρβου στον πάγκο, μετά από συνεννόηση με τον προπονητή Mike Malone, ήταν ουσιαστικά μια προσωρινή λύση για την ομάδα και ένα “restart” για αυτόν. Όπως θα δείτε και στους δύο παρακάτω πίνακες, καθώς ο Σέρβος άρχισε να βρίσκει ρόλο και χώρο στην κανονική του θέση (έστω και ως backup), οι Nuggets έφυγαν σιγά-σιγά από τη χρήση του Nurkić, ο οποίος, ως κοντινότερος σε αυτό που ονομάζουμε «παραδοσιακό ψηλό», χρειαζόταν διαρκές «τάισμα», καθιστώντας την επίθεση της ομάδας του πιο στατική. Ειλικρινά, δείτε πως εκτοξεύεται τόσο το player efficiency του Jokić μήνα με μήνα, όσο και οτιδήποτε σχετίζεται με επίθεση και πάσα.

Στο τελείωμα του 2016, ο Nurkić ήταν ψυχολογικά «ράκος» (κάτι που φαίνεται από μια απλή ματιά στην εξέλιξη στις βολές ή στο defensive rating του), την ώρα που ο ομόσταβλός του εκτοξευόταν, αποδεικνύοντας τελικά την ύπαρξη του τιτοϊκού διαστημικού προγράμματος (που πολλά ζώα κορόιδευαν, αλλά πλέον πιστεύουν και τα ζώα!). Και για να συνεννοηθούμε -δεν υπήρξε κάτι παρόμοιο μέχρι τώρα, τόσο κοντινό σε “point-center”, όπως αυτό που ήταν ο Jokić στο ματς απέναντι στη Minnesota:

Ιδιαίτερα ο Δεκέμβριος, όταν έγινε το οριστικό switch ανάμεσα στους δύο και ο Σέρβος επέστρεψε ως βασικός, έδειξε μια διαφορά ανάμεσα τους1)Ενδεικτικά δείτε PIE, πόντους και plus/minus των δύο και λάβετε υπόψη πως τα νούμερα του Jokić σε αναγωγή στα 36′ είναι πρωτοφανή στην Ιστορία του ΝΒΑ: 22,5 ppg/12,3 rpg/6,9 apg. που προφανώς αδικεί τον Βόσνιο: ο Nurkić ήταν και είναι ένας ιδιαίτερα ποιοτικός ψηλός, αλλά όχι κάτι που έρχεται κάθε αιώνα, όπως ο «μονόκερως» Jokić. Και παρότι ο πειρασμός της συνύπαρξης τους ήταν mind-fucking, οι Nuggets δεν είχαν άλλη επιλογή από το να ξαποστείλουν τον Nurkić στο Portland. Οι Nuggets συμβιβάστηκαν πως το μέλλον τους στη θέση του center θα απαιτεί κάποιον που θα μπορεί να αποτελεί εκτελεστική ή δημιουργική απειλή τουλάχιστον από το high-post, οπότε πήραν τον καλύτερο δυνατό backup στο πρόσωπο του Mason Plumlee.

Κάπου εδώ σταματάμε να μιλάμε για τον “unicorn” από το Σόμπορ της Σερβίας, αφήνοντας σας με τον «Θούριο» του Χάτσιου σχετικά και εμείς θα συνεχίσουμε με την περιπέτεια του “Nurk” στο Portland.

Με το που πάτησε το πόδι του στην “Rose City”, ο ήρωάς μας βρήκε την υγειά του. Και το απέδειξε από την πρώτη στιγμή, δηλώνοντας με θράσος, αλλά και με απόλυτη επίγνωση της πραγματικότητας, “they need me and I need them”Οι ψηλοί των Trail Blazers αποστρέφονταν εμφατικά οτιδήποτε είχε να κάνει με καλλιέργεια κλίματος φόβου μέσα στο ζωγραφιστό (αφού ο Ezeli έχει φορέσει τη φανέλα της ομάδας μόνο παίζοντας NBA2K στο κρεβάτι του πόνου από την αρχή της χρονιάς) και ο Βόσνιος, αν δεν πήγαινε στο Portland, θα κατέληγε ο ψηλός «που δεν μπορεί να τρέξει, να σουτάρει ή να πασάρει».

Τρία καλά νέα

Ο Nurkić στους Blazers του Terry Stotts αποδείχθηκε ιδανικό συμπλήρωμα των “Splash Brothers 2.0” Lillard – McCollum και των ρολιστών Turner, Harkless, Aminu, Crabbe, που μπορούν να καλύψουν από το “2” ως το “4”, χωρίς να φοβούνται ότι θα εκτεθούν ανεπανόρθωτα στην άμυνα. Και το καλύτερο είναι πως στο -διαρκώς ελπιδοφόρο και ποτέ δικαιωμένο- Portland των τελευταίων χρόνων, η προσθήκη αυτή αποτελεί ένα όντως πειστικό “reset”, το οποίο δίνει εξίσου πειστικές ελπίδες για το μέλλον. Με λίγα λόγια, το Portland πιθανόν αλλάζει ριζικά -και μάλιστα σχεδόν τσάμπα.

Η επίδραση της μετακίνησης του Nurkić στο Portland μπορεί να αποτυπωθεί στα εξής στατιστικά φαινόμενα -εκτός δηλαδή, από την επιδημία “Nurk Fever” που ξέσπασε:

Και να μην ξεχάσω φυσικά και τα αγαπημένα μου screen assists:

Τρία ματς – σταθμός

Φυσικά, από το επικό run του Βόσνιου στο Oregon δεν μπορούμε παρά να ξεχωρίσουμε τρία επεισόδια.

Εκείνο που ο Nurkić κάνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει από την εποχή του Barkley

Στις 9 Μάρτη3)Εμβληματική ημερομηνία για όλη την ανθρωπότητα., σε 37’48” το “Beast” έγραψε 28 πόντους, 20 rebounds, οχτώ assists, έξι κοψίματα, δύο κλεψίματα, 50% FG και 76,9% FT (!) απέναντι στην Philadelphia και στους Jahlil Okafor και Richaun Holmes, κάνοντας να μετανιώσουν που βγήκαν από το σπίτι τους.

Εκείνο που ο Nurkić υπνωτίζεται και ενσαρκώνεται σε center της δεκαετίας του ’90

Ο Βόσνιος παγιώνει την κυριαρχία του στο ματς με το Miami, στις 19 Μάρτη. Παίζοντας απέναντι στα αντισυμβατικά κοντά σχήματα του Spoelstra, ο “Nurk” μεταμορφώνεται σε προϊόν του Georgetown -ή Μutombo ή Mourning- και με διάφορες ποζεριές, όπως το finger wag ή το passing game με το ένα χέρι, παίζει τη θέση του center περίπου όπως έχουμε να τη δούμε 20 χρόνια, από κάτι ολυμπιακά ή προ-ολυμπιακά τουρνουά, που κάποιο μεγαθήριο αντιμετωπίζει κάποια ουραγό χωρίς κλασικό ψηλό στους ομίλους. 21 πόντοι, 13 rebounds, τρία κοψίματα, 60% FG η συγκομιδή του -περίπου όσο αυτή των αντίπαλων του Hassan Whiteside – Willie Reed μαζί, που τέλειωσαν με 21 πόντους, 12 rebounds, τέσσερα κοψίματα και 55,5% FG.

Εκείνο που ο Nurkić κουβαλάει την νέα του ομάδα στο #8 seed, πατώντας στην καμπούρα της παλιάς του ομάδας #NoLove

Εδώ τα λόγια περισσεύουν. Στο ματς της σεζόν για το Portland, στις 28 Μάρτη ο “Nurk” βλέπει την παλιά του ομάδα. Βλέπει τον Jokić, τον Plumlee και τον Faried. Και αποφασίζει να τους διαλύσει.

Ειδικά o άμοιρος Plumlee «σημειώνει» 0 πόντους, δύο rebounds, ένα κόψιμο, 0/4 σουτ, την ώρα που μόνη της η «Αρκούδα» έχει 33 πόντους, 15 rebounds, δύο assists, δύο κοψίματα και 80% FG.

Αλλά ναι, ξέχασα, σημασία δεν έχει η απόδοση του ενός, αλλά ότι η ομάδα μπήκε στα playoffs στην τελευταία στροφή4)Ναι, καλά!.

Για πρώτη φορά, ο πρωταγωνιστής μας ακούει ρυθμικά το όνομα του από τους οπαδούς του Portland, οι οποίοι παραληρούν. Είναι εδώ. Έχει φτάσει στην Ιθάκη του. Επίσης, δυο μέρες μετά, τραυματίζεται μέχρι τα playoffs, αλλά, ξέρετε, ποιος νοιάζεται!

Τρία πράγματα που αγαπάμε στον Jusuf

Πρώτον, το trash-talking του. Καλός και λατρεμένος ο ταπεινός και ανιδιοτελής Jokić, αλλά στις φλέβες του Βόσνιου τρέχει αίμα πραγματικού vintage «κωλοπαιδαρά Γιούγκου».

Εδώ ο “Nurk” συστήνεται στον Kobe:

Εδώ ο “Nurk” συστήνεται στον Embiid:

Εδώ ο “Nurk” συστήνεται στο κοινό των Blazers:

Και εδώ ο “Nurk” συστήνεται ξανά στους Nuggets -αυτή τη φορά ως Trail Blazer:

Δεύτερον, η ψυχολογική ανάταση του Nurkić στο Portland είναι τέτοια, που απ’ ότι φαίνεται, έχει εξελιχθεί σε τεραστίων διαστάσεων μπαμπέση. Δεν εξηγείται αλλιώς το θράσος του να πάει σε ένα μπαρ, να κάνει ένα μεγαλοπρεπέστατο πέσιμο στην κοπέλα ενός θαμώνα και ουσιαστικά να τη σύρει στη σπηλιά του. Όλο το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ εδώ5)“ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΟΤΟΥ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ!1!1111!!!” φάση….

Κλείνοντας, το τρίτο και τελευταίο πράγμα που αγαπάμε στον Jusuf είναι ο πατέρας του. Ο Hariz Nurkić είναι αστυνομικός στην Τούζλα της Βοσνίας, έχει ύψος επίσης 2,13 και ζυγίζει 200 κιλά6)Όποιος έχει φωτογραφία από τη μαμά, ικετεύω να μου τη στείλει / Whoever has an image of mama-Nurkić, please send it, I ‘m begging you! και σύμφωνα με τον αστικό μύθο (;), μια φορά πλάκωσε στο ξύλο 14 άτομα! Φαίνεται, μάλιστα, πως η είδηση έγινε ευρύτερα γνωστή, τόσο που υπέπεσε στην αντίληψη του ατζέντη Enes Trnovcevic, που έσπευσε στην Τούζλα για να ρωτήσει αν ο Hariz έχει γιο! Όταν άκουσε πως ο 14χρονος Jusuf δεν είχε παίξει οργανωμένο μπάσκετ στη ζωή του, ο Trnovcevic τον πήρε μαζί του στη Σλοβενία και η συνέχεια είναι αυτή:

«Χειροκροτήστε το γιόκα μου ρε ανθρωπάκια, μη σας πονέσω»

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

References
1 Ενδεικτικά δείτε PIE, πόντους και plus/minus των δύο και λάβετε υπόψη πως τα νούμερα του Jokić σε αναγωγή στα 36′ είναι πρωτοφανή στην Ιστορία του ΝΒΑ: 22,5 ppg/12,3 rpg/6,9 apg.
2 δεύτερος ο Lillard, me 1,1…
3 Εμβληματική ημερομηνία για όλη την ανθρωπότητα.
4 Ναι, καλά!
5 “ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΟΤΟΥ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ!1!1111!!!” φάση…
6 Όποιος έχει φωτογραφία από τη μαμά, ικετεύω να μου τη στείλει / Whoever has an image of mama-Nurkić, please send it, I ‘m begging you!