Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων

Posted on Jul 3 2021 - 3:19pm by Aris Tolios
Categorized as
1331
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

#1. Intro

Υπάρχουν στιγμές που ο Mike Budenholzer μας κάνει να νιώθουμε χαζοί.

Δεν είναι μόνο οι γνωστές νευρώσεις και εμμονές του για το σωστό μπάσκετ (το παράδειγμα με τα τρίποντα που παίρνει ο Αντετοκούνμπο είναι χαρακτηριστικό). Πάρτε παράδειγμα την περίπτωση του Bobby Portis, ο οποίος δεν είναι μόνο πολύ υποτιμημένος στα φετινά playoffs από τον coach Bud, αλλά και ο όγδοος παίκτης των Bucks – εκείνο το ψυχολογικό όριο, που ο Budenholzer καλείται φέτος να πάρει βαθιές αναπνοές και να υπερβεί. Μπορούμε να τον φανταστούμε μετά από μήνες ψυχοθεραπείας, λίγο προτού αρχίσουν να τον πιάνουν νευρικά τικ ή φαγούρα, να παίρνει βαθιές ανάσες και να σκέφτεται «μπορώ να χρησιμοποιήσω πάνω από επτά παίκτες στα playoffs – μπορώ να το κάνω!».

Το προφανές ήταν, ότι με τον τραυματισμό του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο Portis δεν θα εγκατέλειπε απλώς το Καθαρτήριο του Budenholzer (αυτή τη μεταιχμιακή κατάσταση ανάμεσα στον starter των 30+ λεπτών και τον αναπληρωματικό του garbage time), αλλά θα είχε σοβαρό ρόλο στην προσπάθεια των Bucks – καταλυτικό, θα λέγαμε.

Και ενώ όλα αρχίζουν να βγάζουν νόημα – δηλαδή 7-man rotation1)Κάποια στιγμή, πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία, είδαμε τρία λεπτά πεντάδα με Forbes-Θανάση-Jrue-Portis-Connaughton!!!!!, τριαντάλεπτα plus για τους βασικούς, Portis μέσα – ο Mike Budenholzer έβγαλε τα πιο μαεστρικά matchup που (δεν) θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Το ματς ξεκίνησε με τον Brook Lopez να μαρκάρει τον Huerter2)Κάτι ενδιαφέρον: το μαρκάρισμα του Huerter από τον Lopez στην αρχή, έδωσε την ευκαιρία στον τελευταίο για κάποιους πόντους στον αιφνιδιασμό, αφού βοηθούσε τον Brook να καλύψει μικρότερη απόσταση τρέχοντας από το αντίπαλο τρίποντο προς το αντίπαλο καλάθι., τον Jrue πάνω στον Collins και τον Tucker πάνω στον Lou Williams. Τα δύο μόνα ματσαρίσματα που, ας πούμε, θα ήταν υπό κανονικές συνθήκες «τα φυσιολογικά» ήταν ο Middleton πάνω στον Bogdanovic και ο Portis πάνω στον Capela – o πιο αδύναμος αμυντικά Buck πάνω στον πιο εξαρτημένο επιθετικά Hawk. Στη δε επίθεση, ο Tucker ήταν ο μόνος που έμενε μέσα στο καλάθι για το επιθετικό rebound, ώστε να ανοίξει το παρκέ για τους υπόλοιπους.

Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν άψογα οι Lopez και Portis που αμφότεροι έκαναν career-high σε playoffs και με τον δεύτερο να κάνει την αναμενόμενα σπουδαία επιθετική δουλειά, ενώ στην άμυνα οι Bucks πήραν τον αέρα των Hawks από την αρχή: οι σπουδαίες άμυνες του Brook στην αρχή (δύο τάπες στα πέντε πρώτα σουτ των Hawks), ενώ με το σκορ 32-12 μετά από δέκα λεπτά αγώνα, η Atlanta είχε ήδη χάσει τα τελευταία 12/13 σουτ που επιχείρησε. Αυτή την αμυντική προσήλωση δεν απώλεσαν ιδιαίτερα οι Bucks σε καμία στιγμή, αφού ακόμα κι όταν έτρωγαν τρίποντα από τους Hawks στο δεύτερο δωδεκάλεπτο (τόσους καλούς σουτέρ έχουν, δεν είναι παράλογο αυτό που συνέβη), μέσα στο ζωγραφιστό δεν χάριζαν τίποτα, κάνοντας ακόμα και hack-an-Onyeka κάποιες στιγμές στον Okongwu. Πρακτικά, δεν μπορούμε να θυμηθούμε μέσα στον αγώνα matchup που να μην γινόταν ευνοϊκό για τους Bucks, είτε μετά από αλλαγές είτε εξαρχής (δείτε ακόμα και αυτό του Connaughton πάνω στον Gallinari).

Οι Bucks δεν έχασαν το προβάδισμα σε κανένα σημείο του αγώνα και η διαφορά θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερη, αν σούταρε καλύτερα από την περίμετρο και την περιφέρεια ο Khris Middleton. Βεβαίως, ο Khris έκανε πολλά πράγματα εξαιρετικά. Παρεμπιπτόντως, δεν νομίζετε ότι αυτό το catch’n’shoot που επιχειρεί από επαναφορά από την baseline, είναι από τα πιο υποτιμημένα signature shots εκεί έξω;

Τέλος, εκτιμάμε το υπέροχο “Bobby, Bobby” των οπαδών των Bucks κάθε φορά που στεκόταν στη γραμμή των βολών ο Portis. Η αλήθεια είναι ότι ο φίλος μας έχει αλλάξει από την εποχή που έβλεπε στα μάτια κάθε αντιπάλου τον τύπο που έχει χαστουκίσει τη μάνα του και η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο ματς και το άξιζε και δεν το χόρταινε ο “Crazy Eyes”. Μπράβο του.

Ευκαιρίας δοθείσης, λοιπόν, θα θέλαμε να γράψουμε δυο αράδες για τους οπαδούς των Bucks. Ανάμεσα σε απαράδεκτα fanbase που διακατέχονται από ψευδαισθήσεις μεγαλείου (Knicks, Celtics, Bulls, Sixers), γιάπηδων και celebrities (Lakers) ή ρατσιστών (Jazz), οι οπαδοί των Bucks ξεχωρίζουν θετικά. Θα βάζαμε μαζί τους οπαδούς των Suns, που μάλιστα σκάνε μαζικά και κάνουν σαματά και στα εκτός έδρας, αλλά σύμπτωση που πέφτει ξύλο με οπαδούς των Nuggets επαναλαμβανόμενη με οπαδούς των Clippers στην ίδια postseason, παύει να είναι σύμπτωση.

Όμως, δείτε λίγο τους υπέροχους Bucks fans.

Μπυρόβιοι, αλλά ακίνδυνοι, λαϊκοί, εκστασιασμένοι. Οι οπαδοί των Bucks θυμίζουν NBA fans των 90s: “I love this game”, “It’s Faaaantastic” και τέτοια.

Για τους Hawks, δεν έχουμε πολλά να πούμε. Η σειρά δεν έχει κλείσει σε καμία περίπτωση, ακόμα κι αν γυρίσει ο Γιάννης (όπως ελπίζουμε να μην συμβεί τόσο επιπόλαια, για το δικό του καλό), όμως είναι πολύ δύσκολο να γυρίσει η πιο αδύναμη ομάδα από σειρά που βρίσκεται με μειονέκτημα έδρας 2-3 στις νίκες.

Δεν έχουν τίποτα να χάσουν να δοκιμάσουν, αυτό είναι σίγουρο.

#2. Bullying

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι επιτέλους το shot selection του Jrue Holiday ήταν η ποιοτική διαφορά σε σχέση με τα τελευταία παιχνίδια του. Όμως, ήταν ξανά εντυπωσιακό πως ο Jrue τους τραμπούκισε όλους.

Τραμπούκισε τον Huerter. Τον Bogdanovic. Τον Gallinari. Τον Lou Williams. Τον Collins3)Δεν φαίνεται στο tweet που παραθέσαμε, αλλά o Jrue ελαχιστοποιούσε το ζωτικό χώρο του Collins, μαρκάροντας τον πάρα πολύ στενά και οδηγώντας τον από το πρώτο δευτερόλεπτο σε μια ακόμα μέτρια εμφάνιση. Δεν ήταν όμορφο. Από την άλλη, ο Collins, παιχταράς βεβαίως, αλλά είναι και λίγο φλώρος. Ακόμα και τον Onyeka Okongwu.

Γενικότερα, το παιχνίδι του Jrue ήταν εξαιρετικό (πρώτος Buck στην Ιστορία με πολλαπλά playoff games 25 πόντων και 10 assists), το οποίο αποκτά ακόμα πιο εντυπωσιακές διαστάσεις, αν σκεφτούμε ότι ο Holiday των 191 εκατοστών και 93 κιλών, είναι ουσιαστικά πιο μεγαλόσωμος από 6-7 παίκτες που υπάρχουν στο παρκέ ανά πάσα στιγμή. Δεν ήταν τόσο ο εκφοβισμός που πρόσφερε σε άμυνα και επίθεση, όσο η αίσθηση του takeover πάνω σε ολόκληρο το ματς, η αίσθηση ότι, όταν έπαιρνε τη μπάλα, δεν θα συνέβαινε απλώς κάτι καλό, αλλά ότι θα διέλυε μόνος του ότι είχαν προετοιμάσει οι Hawks. Ο Holiday είναι η πρώτη τεράστια διαφορά σε σχέση με τους περσινούς και προπέρσινους Bucks που ήταν #1 seed σε όλο το ΝΒΑ και όχι απλώς συγκριτικά με τον Bledsoe – ακόμα και χωρίς τον Γιάννη, τα «ελάφια» είναι σίγουρα ομάδα για ημιτελικά Ανατολής.

#3. Not your regular jock

Κάνει τόσα πράγματα σπουδαία ο Jrue Holiday. Όμως, αυτό δεν είναι ένα κείμενο για αυτόν (ακόμα).

Αντιθέτως, ας μιλήσουμε για τον Lopez.

O Brook, παρότι φαίνεται κατεξοχήν ο τύπος που δίνει wedgies σε όποιον στραβοκοιτάζει μέχρι το δεύτερο έτος στο κολέγιο, είναι ένας θαυμάσιος “dude” από το Stanford, ένας από τους πιο κουλ και υποτιμημένους ψηλούς της τελευταίας δεκαετίας. Μπορεί να φταίει ότι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στο Brooklyn, όταν αυτό ήταν πρώτα ένα αποτυχημένο νεοπλουτίστικο πείραμα του Prokhorov και του Billy King και στη συνέχεια, ένας περιοδεύων θίασος του ΝΒΑ που ήταν απλώς πολύ κακή ομάδα4)Αλγοριθμικά, αυτό ισούται με tanking μείον picks α’ γύρου ή ότι μετά κόντεψαν να τελειώσουν την καριέρα του οι Lakers, οι οποίοι, στην μετάβαση από την εποχή Kobe, ήταν για καμιά πενταετία ένας άθλιος οργανισμός, όπου όλοι ρουφιάνευαν όλους – από τη διοίκηση (τα αδέλφια Buss, τον Magic και τον Pelinka) μέχρι τους παίκτες (D’Angelo Russell – Swaggy P). Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, ένας center στο ηλικιακό peak του, με εξαιρετικό τρίποντο και rim protection, έμοιαζε να μην έχει θέση στο ΝΒΑ, όταν πήγε στους Bucks.

Παρότι η συνεισφορά του στο κυριαρχικό μπάσκετ των Bucks την τελευταία τριετία ήταν καταλυτική, έμοιαζε πάντα ο τύπος που στη βαθιά postseason, ήταν «πρόβλημα»: τα αργά του πόδια αποδείχθηκαν καταστροφικά στην περσινή σειρά με το Miami απέναντι στον Bam, ο οποίος όταν δεν ρόλαρε, έπαιζε κάτι high-low με τον Iguodala που ο Lopez ούτε καν τα έβλεπε – παράλληλα, ο Budenholzer, προκειμένου να ενισχύσει την οκνηρή περιφέρεια του, τον είχε βιδωμένο στο τρίποντο, κάτι που έκανε την ζωή του Bam ακόμα ευκολότερη.

Φέτος, ομολογουμένως, μας έχει μπερδέψει. Κάθε 2-3 ματς, μας χαρίζει μια εκπληκτική εμφάνιση, ακριβώς εκεί που σκεφτόμαστε καλύτερα ο Γιάννης να πάει στο “5” ή καλύτερα να παίζει ο Γιάννης μαζί με τον Portis. Στην πραγματικότητα, είμαστε fans του και θέλουμε να τον βλέπουμε στο παρκέ, αλλά δεν μπορούμε να μην αναρωτιόμαστε τι ακριβώς θα είναι μέσα στο μπάσκετ που χρειάζεται να παίξουν οι Bucks, όμως το effort που δίνει είναι πραγματικό statement – θυμηθείτε το προχτεσινό παιχνίδι ή π.χ. το πρώτο ματς με το Miami.

Τι έκανε λοιπόν ο Brook Lopez; Βασικά, γύρισε το χρόνο πίσω, στην εποχή των σέντερ-δεινοσαύρων. Ήταν κτήνος, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, θυμίζοντας τον παίκτη που ξέραμε μέχρι την τελευταία του χρονιά στο Brooklyn (όταν από 2/14 τρίποντα την σεζόν 2015-16, σούταρε 134/287 την επόμενη) και γενικά, στον αγώνα θα πρέπει να έκανε σίγουρα κοντά στα πεντακόσια καρφώματα…

Και τι δεν δοκίμασε ο McMillan! Πρώτα, ο Lopez έπαιξε πολύ ψηλά και πολύ μέσα τον Capela, προσφέροντας ένα πολύ σπάνιο schooling στον Ελβετό. Ακόμα χειρότερος ήταν ο Collins, καθώς δεν βοηθούσε καθόλου τον συμπαίκτη του όταν άλλαζε πάνω στον Brook ή όταν έπρεπε να καλύψει, μετά από κάποια βοήθεια που έδινε ο Capela σε άλλο σημείο. Με κάτι τέτοια, είχαν μια σπουδαία δημιουργική βραδιά, οι Middleton και Holiday, όταν ερχόταν βοήθεια (Capela -Bogdanovic στον Khris και Huerter-Bogdanovic ή και Williams πάνω στον Jrue) και διάβαζαν σωστά τη φάση, πασάροντας στον Brook Lopez.

Την αρκετά λογική αλλαγή του Capela από τον Onyeka Okongwu, έναν γρήγορο center που μπορεί να ακολουθήσει τον Brook στην περιφέρεια και να ματσάρει το μέγεθος του, ο McMillan, η αλήθεια είναι, την επιχείρησε κάπως συντηρητικά. Σέταρε τον νεαρό center που δεν ξέρει να παίζει καλά το pick’n’roll μαζί με τους αναξιόπιστους επιθετικά Dunn και Reddish και τον Danilo Gallinari. Όχι άσχημη ή λάθος σκέψη να ανοίξει τόσο το rotation ή να γκρουπάρει με αυτό τον τρόπο τους παίκτες του ο McMillan (το επιθετικό χάντικαπ των Okongwu-Reddish-Dunn αλληλοσυμπληρώνεται με το αμυντικό χάντικαπ του Gallinari), αλλά εν τέλει, είχε καταστροφικά αποτελέσματα. Όταν μπήκε ο Gallinari μέσα, πραγματικά έκαναν γλέντι οι Bucks: ο Lopez ερχόταν σαν τρέιλερ από την περιφέρεια – έπεφταν πάνω στον Jrue και ο Dunn και ο Reddish και ο Huerter και ο Lopez απλά έκοβε προς τα μέσα με τον Ιταλό να τον κοιτάει.

Τελικά, ο McMillan δοκίμασε ακόμα και ζώνη για να σταματήσει την αιμορραγία μέσα στην restricted area – και όταν λέμε ζώνη, εννοούμε ζώνη κανονικότατη, ευρωπαϊκή. Ακόμα και εκεί, όμως, o Middleton ως δημιουργός απέναντι σε Huerter-LouWil δημιουργούσε πρόβλημα, αφού και πάλι, δεν μπορούσε να περιοριστεί ο Lopez που έπαιζε σπουδαία μακριά από τη μπάλα.

#4. Highlights

The beauty of it

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

 

References
↑1 Κάποια στιγμή, πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία, είδαμε τρία λεπτά πεντάδα με Forbes-Θανάση-Jrue-Portis-Connaughton!!!!!
↑2 Κάτι ενδιαφέρον: το μαρκάρισμα του Huerter από τον Lopez στην αρχή, έδωσε την ευκαιρία στον τελευταίο για κάποιους πόντους στον αιφνιδιασμό, αφού βοηθούσε τον Brook να καλύψει μικρότερη απόσταση τρέχοντας από το αντίπαλο τρίποντο προς το αντίπαλο καλάθι.
↑3 Δεν φαίνεται στο tweet που παραθέσαμε, αλλά o Jrue ελαχιστοποιούσε το ζωτικό χώρο του Collins, μαρκάροντας τον πάρα πολύ στενά και οδηγώντας τον από το πρώτο δευτερόλεπτο σε μια ακόμα μέτρια εμφάνιση. Δεν ήταν όμορφο. Από την άλλη, ο Collins, παιχταράς βεβαίως, αλλά είναι και λίγο φλώρος
↑4 Αλγοριθμικά, αυτό ισούται με tanking μείον picks α’ γύρου