The Ball Hog’s Roundtable: Τα Βραβεία της Σεζόν 2016-17

Τα ΝΒΑ Playoffs 2017 είναι έτοιμα να ξεκινήσουν. Η σεζόν που μόλις τελείωσε μας έχει αφήσει ελαφρώς ζαλισμένους από τα όσα είδαμε. Ομαδικές διακρίσεις, απίθανες ατομικές επιδόσεις, στοιχειωμένα ρεκόρ που σπάσανε, παρουσίες εκπλήξεις, αλλά και αρκετές απογοητεύσεις, αποτέλεσαν το σκηνικό της σεζόν που μας χαιρετά. Οι επόμενοι δύο μήνες θα συνεχιστούν με hangovers από τα ξενύχτια -που πάντα τα playoffs φέρνουν- πριν κορυφωθεί η αγωνία για τον φετινό Πρωταθλητή της καλύτερης μπασκετικής λίγκας του κόσμου. Οι αρθρογράφοι του Ball Hog αφήσαμε για λίγο τα previews της postseason και κάτσαμε στo στρογγυλό (πλαστικό τραπέζι βεράντας) της αίθουσας συνεδριάσεων (στο υπόγειο των γραφείων μας) για να μοιράσουμε τα βραβεία των καλύτερων για την σεζόν που μόλις τελείωσε.

1. Ποιος θα είναι o MVP για το 2017; 

Μήτσος Μαυράκης: Τρομερό δίλημμα, νιώθω σαν την Meryl Streep¹⁾Τον χαρακτήρα που έπαιζε η Meryl Streep. στην “Εκλογή της Σόφι”. Από την μία φυσικά και θα ήθελα τον James Harden, γιατί έχει κάνει μια τόσο καλή χρονιά που κατάφερε να κάνει κάτι πανέμορφο όπως το μπάσκετ, βαρετό και τελείως οπορτουνίστικο, αλλά το εκτελεί τόσο τέλεια που το μετέτρεψε αυτό το προβλέψιμο moneyball σε κάτι το συναρπαστικό. Και φυσικά γουστάρω γιατί είμαι “σταλεγάκιας“. Από την άλλη, ο Russel Westbrook κάνει μια χειρότερη χρονιά στατιστικά, αλλά παίζει με ένα θλιβερό supporting cast που δίχως αυτόν να κάνει θαύματα δεν μπορούσε να κερδίσει ούτε τη Ρεάλ. Αλλά επειδή δεν είμαι ανώτερος άνθρωπος πάω με Russ έτσι για να βγάζουν αφρούς οι πιουρίστες του σκεπτόμενου μπάσκετ.

Άρης Τόλιος: Το βραβείο του MVP αφορά στη regular season και πρέπει να συνδυάζει τις ατομικές επιδόσεις με τη συλλογική επιτυχία (αν, για παράδειγμα, βελτιώνεται το ρεκόρ της ομάδας, σίγουρα μάλιστα πάνω από το κατώφλι της postseason). Με αυτή την έννοια, υποψήφιοι μπορούν να είναι μόνο οι Westbrook, Harden, Αντετοκούνμπο, Wall και Thomas και αποκλείονται τόσο οι James, Leonard, Davis μιας και οι ομάδες τους δεν έκαναν κάτι αξιοσημείωτα καλύτερο, όσο και οι Durant – Curry που, είτε λόγω τραυματισμού είτε λόγω απόδοσης, έχασαν έδαφος. Ψηφίζω Harden γιατί από τους τέσσερις, κάλυψε το περισσότερο έδαφος, συλλογικά και ατομικά.

Νίκος Ραδικόπουλος: Τι λες ρε Άρη; Δηλαδή Cavs, Spurs και Pelicans θα είχαν τα ίδια ρεκόρ χωρίς LBJ, Kawhi και Brow;! Δεν νομίζω πως στέκει αυτό… Επί της ουσίας της απάντησής μου: Οι Spurs έχουν ένα ρόστερ τρία χρόνια γηραιότερο από ό,τι θα ήθελαν. Και παρόλα αυτά τέλειωσαν πάνω από τις 60 νίκες. Αυτό οφείλεται σε τεράστιο βαθμό στον ήσυχο, αλλά ακραία αποτελεσματικό και στις δύο πλευρές του παρκέ, Kawhi Leonard. Ο Kawhi τελειώνει τη χρονιά με 25,7/5,8/3,5, αλλά και με 27,7 σε PER, το δεύτερο στη λίγκα, 13,6 στο win share, το τρίτο στη λίγκα, δεύτερος σε win share per 48 με .266. Ε, αν το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που καλείσαι να βοηθήσεις την ομάδα σου να κερδίσει σε επίθεση και άμυνα, τότε ο Kawhi είναι για μένα ο MVP της σεζόν. Αν θέλετε πάλι ατομικές μονομαχίες, όποτε βρέθηκε απέναντι στους άλλους επίδοξους MVPs, τους σίγασε όλους. Απλά πράγματα…

Γιάννης Χάτσιος: O James Harden εκτοξεύτηκε μετακινούμενος σε ρόλο full-time PG και οδηγεί μια επίθεση που -παρά τις αισθητικές ενστάσεις- μοιάζει ασταμάτητη. Τα στατιστικά επιτεύγματά του, όπως και του Russell Westbrook, μάλλον κάνουν το βραβείο μονομαχία μεταξύ των δύο, και, αν και η καρδιά μου λέει Harden, εφόσον το παίρνουμε με τη μεζούρα των στατιστικών, αυτή η διαφορά δέκα και πλέον πόντων που έχουν στα on/off splits (+1,5 για τον Harden, +12,6 για τον Russell) ίσως θα πρέπει κάπως να μετρήσει. For what it’s worth, πάντως, με το παιχνίδι on the line δώστε μου τον Kawhi, που είναι ο μόνος που “έχει” τον καλύτερο παίκτη του κόσμου όταν ματσάρουν.

Κοσμάς Καψάλης: Απλά, όμορφα ξερά: Russell Westbrook. Δεύτερη φορά μετά από μισό και πλέον αιώνα, παίκτης να τελειώσει με triple double και να μην πάρει το MVP, είναι κρίμα.

Πέτρος Καούνης: Russel Westbrook γιατί όταν έχεις να επιλέξεις μεταξύ δύο πανομοιότυπων επιλογών, τότε τη διαφορά την κάνει η χρυσόσκονη στο περιτύλιγμα της μίας εξ αυτών.

Gus Χρυσοχού: Εγώ όντας κυνηγημένος για χρόνια από το σύνδρομο “Scottie Pippen, σεζόν ’93-’94”, θα συμφωνήσω με τον Νίκο και θα πάω με τον Kawhi Leonard. Αν μιλάμε για συνολική επίδοση και εικόνα στις δύο πλευρές του παρκέ, ο καλύτερος two way player στον κόσμο θα “πρέπει” να είναι εκείνος που θα σηκώσει το βραβείο. Αν μιλάμε για επιθετικά επιτεύγματα ίσως το να μοιραστεί για πρώτη φορά το βραβείο μεταξύ Westbrook και Harden θα ήταν το πιο δίκαιο.

Σταύρος Μαρίνος: Το LeBron James Award (ναι, έτσι κατοχυρώνω το MVP award από εδώ και πέρα), πρέπει να δίνεται στον παίχτη με την καλύτερη ατομική αξία. Όπως γράφω κάθε χρόνο τέτοια εποχή, δεν νοείται ατομικό βραβείο σε ομαδικό μπάσκετ και μάλιστα όταν αυτό χαρίζεται σε παίχτη της καλύτερης ομάδας. Είναι πλήρως αντιφατικό. Για αυτό και πρέπει προφανώς να πάει στον Westbrook, χωρίς την παραμικρή δεύτερη σκέψη. Χωρίς είπα! ΣΟΥΤ!

Λουκάς Μοσχούλας: Harden γιατί μου αρέσει το μούσι του. Εντάξει ρε παιδιά, αλήθεια όποιος από τους δύο και να το πάρει δεν θα είναι λάθος. Δεν θα μπορούσε το NBA να μοιράσει το βραβείο και στους δύο για πρώτη φορά; Το έχει κάνει άλλωστε τέσσερις φορές με το βραβείο του MVP στο All Star Game²⁾1959: Elgin Baylor & Bob Petit, 1993: John Stockton & Karl Malone, 2000: Shaquille O’Neal & Tim Duncan και 2009 Kobe Bryant & Shaquille O’Neal..

Δημήτρης Μαντζούκας: Η όλη συζήτηση μου είναι παντελώς αδιάφορη, μιας και υπάρχουν πολλές παράμετροι που καθιστούν το βραβείο αναξιόπιστο. Αν πρέπει να απαντήσω, θα πω Westbrook λόγω των εκκωφαντικών αριθμών, αλλά και επειδή είναι σαφές ότι το θέλει πραγματικά τόσο μα τόσο πολύ, πράγμα λογικό, μιας και είναι η μοναδική διάκριση που μπορεί να εξασφαλίσει για την ομάδα του.

2. Αρκετοί υποψήφιοι για το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη. Σε ποιον πιστεύετε πως πρέπει να καταλήξει;

Μήτσος Μαυράκης: O James Johnson ήταν ένα γυρολόγος του ΝΒΑ περισσότερο γνωστός για την έφεση του στις πολεμικές τέχνες που του είχε χαρίσει το προσωνύμιο “Bloodsport”. Σκληρή άμυνα και μικρή συνεισφορά, κάνοντας τα μικρά πράγματα. Ο “Bloodsport” μετά από χρόνια περιπλάνηση (αλά Kwai Chang Caine στο Kung Fu) κατέληξε στο Miami, όπου κάνει την καλύτερη μίμηση LeBron που θα μπορούσαν να φανταστούν οι Heat.

Άρης Τόλιος: Κατά σειρά –Isaiah Thomas, John Wall, DeMar DeRozan, Dion Waiters, Γιάννης Αντετοκούνμπο. Τα φετινά playoffs στην Ανατολή θα είναι τα συγκλονιστικότερα, μετά το 2001, όταν κονταροχτυπιούνταν σκληροτράχηλες ομάδες με έναν mega-star (Iverson, Allen, Carter).

Κοσμάς Καψάλης: Μέσα στα πολλά ρεκόρ που θα έχουν ημερομηνία 2016-17, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα γίνει ο πέμπτος παίκτης³⁾Dave Cowens, Scottie Pippen, Kevin Garnett, LeBron James στην ιστορία που ηγείται της ομάδας του και στις πέντε κατηγορίες, ο πρώτος ever που τελειώνει τη χρονιά στο τοπ-20 της λίγκας παντού, ανέβασε τα νούμερά του, έγινε All-Star και οδήγησε την ομάδα του στα playoffs όντας ξεκάθαρα πλέον franchise player.

Γιάννης Χάτσιος: Για εμένα δεν υπάρχει άλλη απάντηση φέτος από τον James Johnson, καλά όσα λέτε για τον Γιάννη, τον Thomas, αλλά είναι παίκτες σε σταθερή ανοδική πορεία. Πόσο συχνά όμως βλέπουμε έναν παίκτη στα 30 του να χάνει 15 κιλά και να υπερδιπλασιάζει τους μέσους όρους του παντού, ανεβάζοντας παράλληλα τα ποσοστά ευστοχίας του και παίζοντας με αυτοπεποίθηση πρωτοφανή στην καριέρα του;

Πέτρος Καούνης: Ο Jordan Crawford δεν μετράει έτσι; Είμαστε σίγουροι; Καλά, τότε η δεύτερη επιλογή μου είναι The Greek Freak, The Human Alphabet, The Oxymoron, ο Γιάννης ο Αντετοκούνμπο. Πρώτος για την ομάδα του σε πέντε κατηγορίες και εκπληκτικό ντεμαράζ μετά το All Star Game, για να μπει η ομάδα στα playoffs. Πολλούς παίκτες είδαμε βελτιωμένους φέτος αλλά να βγάζουν νούμερα τέτοιου επιπέδου μόνο οι “Μονόκεροι“.

Gus Χρυσοχού: Ποτέ δεν πίστευα ότι θα “ξεστομίσει” το παρακάτω όνομα το πληκτρολόγιό μου, αλλά… Dion Waiters. Από μπασκετική λαίλαπα μετατράπηκε (τον μετέτρεψε ο Spoelstra βασικά) σε killer ολκής, ενώ σαν να μην έφταναν οι 15,8 πόντοι μ.ο., μοιράζει 4,3 assists και μαζεύει 3,3 rebounds⁴⁾Αμφότερα τα μεγαλύτερα στην καριέρα του. H -μεγάλη- πτώση στο ποσοστό του στις βολές είναι κάτι ανεξήγητο, αλλά συγχωρείται.

Σταύρος Μαρίνος: Ξέρετε ποια ομάδα έχει το τρίτο καλύτερο ρεκόρ στη Δύση πίσω από Warriors και Spurs, από τις 12 Φεβρουαρίου; Οι Portland Trail Blazers. Τι έγινε εκείνη την ημέρα; Πήραν τον Jusuf Nurkic, που από τότε έχει μέσους όρους 15 ppg, 10 rpg, 3 apg, 2 bpg, 1 spg, με τα καλύτερα ποσοστά στην καριέρα του.

Λουκάς Μοσχούλας: Θα παραθέσω ένα όνομα και μερικούς αριθμούς για να σας πείσω. Nikola Jokic, ο μοναδικός παίκτης στην ιστορία του NBA που έχει κλείσει χρονιά με 15+ppg, 9+ppg, 4+apg παίζοντας λιγότερα από 30 λεπτά ανά αγώνα. Επίσης είναι ένας από τους τρεις παίκτες φέτος που έχει φτάσει τους συγκεκριμένους αριθμούς μαζί με τους R. Westbrook και D. Cousins.

Nίκος Ραδικόπουλος: Ok, η λογική λέει Γιάννης, γιατί πέρα του ότι ηγείται της ομάδας του και στις πέντε κατηγορίες, γίνεται ο πρώτος παίκτης στην Ιστορία της λίγκας που θα είναι top-20 σε πόντους, rebounds, assists, κλεψίματα και κοψίματα. Ένα μικρό “αλλά” όμως, μιας και δεν έχει αναφερθεί ακόμα: παιδιά ο Rudy Gobert ήταν εξαιρετικός φέτος! Top-3 center μαζί με Davis και Jokic, και με μεγαλύτερη διάρκεια από τον Σέρβο. Πήγε τα νούμερά του από το 9,1/11/2,2 blocks με 55,9% στο 14,1/12,8/2,7 με 66,4%, όντας δεύτερος στη λίγκα σε win share και τέταρτος σε win share per 48. Ας τον έχουμε υπόψιν μας.

Δημήτρης Μαντζούκας: Όλοι ξέρουν ότι θα το πάρει ο Γιάννης. Είναι σχεδόν ανακοινωμένο, και η πραγματικότητα είναι πως είναι και απολύτως δίκαιο. Ο James Johnson είναι ο παίκτης που έχει κάνει την τρομακτικότερη αλλαγή, αλλά εκτινάχτηκε από το τίποτα για να γίνει ένα εξαιρετικό γρανάζι στην μηχανή του Miami. Ο Γιάννης πάτησε σε μια χρονιά που τον καθιέρωσε σε έναν από τους πιο ελπιδοφόρους παίκτες της λίγκας, και έφτασε να γίνει All Star, σπάζοντας ρεκόρ και οδηγώντας την ομάδα του στα playoffs, ανοίγοντας συζητήσεις για το αν σε λίγα χρόνια θα είναι ο καλύτερος παίκτης του ΝΒΑ. Το αξίζει. 

3. O Jamal Crawford πέρσι έκανε το χατ τρικ κερδίζοντας το βραβείο για τον Καλύτερο 6ο Παίκτη για τρίτη φορά (ρεκόρ). Ποιος θα πάρει φέτος τη σκυτάλη;

Μήτσος Μαυράκης: Αφού το έχουμε βαφτίσει σε Jamal Crawford Award τότε το αξίζει ο Eric Gordon. Δεν θα έπρεπε όμως να ξεχάσουμε και τον Patty Mills που κάνει αθόρυβα μια πολύ καλή χρονιά πίσω από το βαλσαμωμένο πτώμα του Tony Parker.

Άρης Τόλιος: Θα συμφωνήσω με Μαυράκη, αλλά σε άλλη κατηγορία. Τον James Johnson τον τσίμπησα νύχτα στο fantasy, με μια λογική ότι θα μου δίνει γύρω στα 9 ppg/4 rpg, οπότε σε εικοσάρα λίγκα, why not? Τελικά, μία ο διπλός τραυματισμός του Winslow, μία οι μικρότεροι τραυματισμοί των Tyler Johnson, Josh Richardson, Dion Waiters, Hassan Whiteside, έφεραν τον βασανισμένο JJ να παίζει από το “3” ως το “5” πολύ συχνά και κάθε μήνα να προσθέτει +1 πόντο, +1 rebound, +1 assist και να αφαιρεί τρία με τέσσερα κιλά. Γενικά, πάντως, στους Heat πρέπει σίγουρα να καταλήξει ένα από τα βραβεία, αν όχι δύο ή τρία (ΜΙΡ, 6th Man, Coach of the Year).

Γιάννης Χάτσιος: Για τον έναν Johnson του Miami με κάλυψε απόλυτα ο Άρης και άλλωστε του έδωσα ήδη το MIP. Ο έτερος Johnson πολύ γρήγορα ίσιωσε τα σηκωμένα φρύδια που έγειρε το συμβόλαιο που υπέγραψε το καλοκαίρι για να γίνει μάλλον ο δυναμικότερος και σταθερότερος off the bench scorer της λίγκας, με 14 πόντους ανά αγώνα και καλά ποσοστά. Τώρα αν κάποιος θέλει να επικεντρωθεί στην άμυνα και να το δώσει στον Marcus Smart, ή μπορεί προσπεράσει την ιδέα των career lows per game και να αναγνωρίσει την ουσιαστική σεζόν του Monroe από τον πάγκο, fine by me.

Πέτρος Καούνης: Μέρες που είναι, ανάμεσα σε Σάββατο του Λαζάρου και Ανάστασης, το βραβείο αυτό πηγαίνει δικαίως στον Eric Gordon και στους γιατρούς που θεράπευσαν τα προβληματικά του γόνατα. Ο Eric έγινε ο πρώτος παίκτης που πετυχαίνει 200+ τρίποντα σε μια σεζόν ερχόμενος από τον πάγκο, νούμερα επιπέδου Curry και Harden. Οι Rockets με τον Harden στον πάγκο και τον Gordon στο παρκέ, έχουν τη δυνατότητα να πετυχαίνουν 3,9 πόντους παραπάνω από τους αντιπάλους τους, ανά 100 κατοχές, χωρίς να πέφτει η ποιότητα στο παιχνίδι τους και δίνοντας τις απαραίτητες ανάσες στον Μούσια.

Νίκος Ραδικόπουλος: Νομίζω με κάλυψε πλήρως ο Πέτρος. Δεν νομίζω πως μπορεί να είναι άλλος πέρα του Eric Gordon.

Gus Χρυσοχού: Ο γερό – Zach Randolph που στα 35 του έρχεται από τον πάγκο και προσφέρει 14,1 πόντους και 8,3 rebounds, αγωνιζόμενος για περίπου 24 λεπτά. Δίπλα σε αυτά, βάλτε και το σχεδόν 45% ποσοστό ευστοχίας και την “πλάκα” που συνεχίζει να κάνει στους αντίπαλους ψηλούς.

Σταύρος Μαρίνος: Ας πάρουν κι ένα βραβείο οι Rockets για την ανέλπιστα καλή χρονιά (ακόμα περιμένω το implosion). Eric Gordon σίγουρα, κι αν έχει κέφια ας το μοιραστεί με τον Lou Will.

Δημήτρης Μαντζούκας: Ο Εric Gordon ήταν καταπληκτικός στον ρόλο του έκτου παίκτη, βασικά πατώντας ακριβώς πάνω στην χρυσή συνταγή του Jamal Crawford, αντιγράφοντας πλήρως τον ρόλο του. Κι εγώ πάντως θα το έδινα στον Zach Randolph, γιατί όσο καλός και να ήταν ο Gordon, ο παλαίμαχος των Grizzlies ήταν φέτος συγκινητικός ερχόμενος από τον πάγκο. Played like a boss.

4. “Η επίθεση γεμίζει τα γήπεδα και η άμυνα κερδίζει τα πρωταθλήματα” και λοιπές αγαπημένες χιλιοειπωμένες ατάκες. Ποιος ήταν, λοιπόν, ο καλύτερος αμυντικός παίκτης του πρωταθλήματος για το 2017;

Άρης Τόλιος: Ο Rudy Gobert είναι 1ος σε κοψίματα, defensive rating και defensive win shares και 3ος σε defensive box +/-. Όμως, ο Draymond Green είναι 1ος σε κλεψίματα και defensive box +/-, 12ος σε κοψίματα, 3ος σε defensive rating και 2ος σε defensive win shares. Επιπλέον, οι Warriors είναι 2οι σε defensive rating, με τους Jazz 3ους. Draymond λοιπόν.

Κοσμάς Καψάλης: Ο Kawhi είναι ο καλύτερος 2-way παίκτης του κόσμου κι ο Draymond κρατάει αμυντικά για να μην γίνουν συρφετός οι Warriors. Όποιος το πάρει από τους τρεις δεν θα υπάρξουν έντονες διαμαρτυρίες, αλλά ο Rudy Gobert κάνει μια εξαιρετική χρονιά που έχει και ομαδικό αντίκτυπο κι αυτό είναι κρίμα να μην επιβραβευτεί.

Nίκος Ραδικόπουλος: Yeap. Ό,τι ακριβώς είπαν και οι προλαλλήσαντες. Όποιος εκ των Kawhi, Gobert, Green κι αν το πάρει θα είναι δίκαιο για αυτόν και άδικο για τους άλλους δύο. Όλα τα στατιστικά μπορούν να δώσουν επιχειρήματα υπέρ του ενός ή του άλλου ή του τρίτου, ενώ κι η παρακολούθηση της αμυντικής συνεισφοράς τους, ατομικά και ομαδικά, συνηγορούν στο ίδιο: είναι και οι τρεις καταπληκτικοί.

Γιάννης Χάτσιος: Ε, ναι, παιδιά, Gobert ή Draymond, είναι απλά τα πράγματα.

Πέτρος Καούνης: The Eiffel Tower vs The Nutcracker. Rudy Gobert vs D.Green. Η τρίτη καλύτερη ομαδική άμυνα της season, εναντίον της δεύτερης καλύτερης ομαδικής άμυνας. Τα στατιστικά τα έγραψε και ο Τόλιος παραπάνω, αλλά η δική μου επιλογή θα είναι ο ψηλός των Jazz.

Gus Χρυσοχού: Δεν έχω να προσθέσω κάτι νέο στην συζήτηση.

Σταύρος Μαρίνος: Gobert, χωρίς αμφιβολία. Ο Leonard δεν είναι στα ίδια επίπεδα πλέον αμυντικά, λόγω του μεγαλύτερου φόρτου στην επίθεση.

Μήτσος Μαυράκης: Στο δίλημμα Draymond ή Rudy θα πάρω το μέρος του Γαλλού. Όχι γιατί δεν αξίζει να βραβευτεί η ιδιοφυΐα του Green που σε κάθε φάση αντιδράει σαν να είναι μπάτσος στο Minority Report και να έχει διαβάσει τι θα συμβεί, αλλά γιατί ο Durant ήταν τόσο εντυπωσιακός αμυντικά στα 2/3 που έκλεψε την παράσταση στα μάτια μου. Ο Gobert αποτέλεσε τον στυλοβάτη μιας γρανιτένιας άμυνας και δεν είχε κάποιον να τραβήξει τα βλέμματα μακριά του, εκτός από τον Joseph Howarth “Joe” Ingles, αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση.

Δημήτρης Μαντζούκας: Εδώ και τρία χρόνια ψηφίζω τόσο στην αρχή όσο και στο τέλος κάθε χρονιάς σταθερά τον Draymond Green. Δεν πρόκειται να αλλάξω τώρα.

5. Όλοι ξέρουμε ποιος ήταν ο καλύτερος rookie το 2017. Δυστυχώς ο αριθμός των παιχνιδιών που αγωνίστηκε ο JoJo δεν είναι αρκετά να του δώσουν το βραβείο. Ποιος θα το πάρει;

Άρης Τόλιος: Παρότι ο “Prez” Brogdon είναι αγαπημένος παίκτης και με βάζει σε πειρασμό, θα διαλέξω Dario Šarić, με όλη τη δύναμη της μιζέριας της φετινής φουρνιάς. Όσο περιμέναμε τους Murray – Hield – Dunn να ωριμάσουν, ο Saric ήταν σχεδόν σε όλη τη χρονιά σταθερότατος, σε μια μεταβατική χρονιά για τους Sixers, όπου οι Embiid, Okafor, Noel, Long, Simmons θα μπορούσαν να επισκιάσουν τον Κροάτη και κανείς δεν το έκανε.

Γιάννης Χάτσιος: Ο Dario Saric βελτιώθηκε όσο έπρεπε από τον Φλεβάρη και έπειτα ώστε να μην είναι το βραβείο παρωδία. Χωρίς πολλά πολλά, είναι μάλλον ο μόνος legitimate υποψήφιος.

Πέτρος Καούνης: Θα το πάρει ο Saric και θα το παραδώσει στον Embiid. Αυτό θα ήταν το ιδανικό για το φετινό βραβείο.

Gus Χρυσοχού: Brogdon for the win. Ο συνδυασμός του χαμηλού -σχετικά- pick με την χρονιά που έκανε ο νεαρός “δένουν” τέλεια, σε μια χρονιά που όπως σωστά είπε ο Άρης η rookie class απογοήτευσε.

Σταύρος Μαρίνος: Αν λαμβάναμε υπόψη τις post All-Star επιδόσεις, το βραβείο πρέπει να δοθεί στον Saric με τον Buddy Hield πολύ κοντά.

Κοσμάς Καψάλης: Δώστε το στον Embiid, δεν με νοιάζει πόσο έπαιξε. Αφενός δεν είναι καν κοντά οι επιδόσεις του με των υπολοίπων (αθροιστικά 😛 ), αφετέρου θα είναι ντροπή να ανατρέχουμε στο μέλλον στη φετινή χρονιά για τους πολλούς λόγους που έδωσε αφορμή και να έχει πάρει το ROY ο Saric⁵⁾χωρίς καμία μομφή για την αξιοπρεπή πρώτη χρονιά του Κροάτη, επειδή ήταν ο μονόφθαλμος στους τυφλούς που απέμειναν.

Νίκος Ραδικόπουλος: Το πιο ξεκάθαρο βραβείο. Όχι κάτι εντυπωσιακό από τους rookies της σεζόν, πάντως.

Δημήτρης Μαντζούκας: Ας το πάρει ο Κροάτης να τελειώνουμε.

Μήτσος Μαυράκης: Ο Joel μίλησε:

Brotherly Love. pic.twitter.com/uqTqxFPgoT

— Philadelphia 76ers (@sixers) March 13, 2017

6. Ποιος είναι ο καλύτερος προπονητής της σεζόν;

Άρης Τόλιος: Ο Spoelstra ήταν το τελευταίο πράγμα στο οποίο ήμουν hater. Παρότι φέτος τον παραδέχτηκα, όμως, δεν είμαι ακόμα έτοιμος να τον ψηφίσω κιόλας, οπότε Mike D’ Antoni. Σοβαρά, πιστεύει κανείς πως θα μπορούσε άλλος να απελευθερώσει αυτό το «κλουβί με τους τρελούς»;

Γιάννης Χάτσιος: O Eric Spoelstra είναι ένας μη αντιπαθητικός Mourinho.

Κοσμάς Καψάλης: Ο Brooks είναι καλός, αλλά έχει το υλικό. Ο Stevens είναι απλά θέμα χρόνου να το πάρει -και παραπάνω από μία φορές. Το ωραιότερο storyline είναι να το πάρει ο -δις- πρωταθλητής Spoelstra, την χρονιά που δεν έχει κανέναν από τους big-3 με τους οποίους “έφτιαξε” το όνομά του.

Πέτρος Καούνης: Σενάριο φανταστικής ταινίας. Προπονητής ομάδας NBA με δαχτυλίδια πρωταθλητή, μπαίνει στη φυλακή για φοροδιαφυγή. Ο διευθυντής, μεγάλο τζογαδόμουτρο, του ”ζητάει” να φτιάξει μια ομάδα basket αποτελούμενη από κατάδικους για να παίξουν εναντίον στην τοπική επαγγελματική ομάδα του NBA, με αντάλλαγμα την ελευθερία του αν καταφέρει να κερδίσει. Ο προπονητής δέχεται, φτιάχνει την ομάδα, κερδίζει το παιχνίδι, βγαίνει από τη φυλακή, επιστρέφει στους επαγγελματικούς πάγκους και κερδίζει ξανά δαχτυλίδι πρωταθλητή. Κάπως έτσι μοιάζει η φετινή χρονιά των Heat με τον Spoelstra στον πάγκο. Στον ρόλο του κατάδικου- βαρυποινίτη- Vinnie ”Mean Machine” Jones, o James Johnson.

Νίκος Ραδικόπουλος: Συγγνώμη, αλλά αν ο Μαρίνος λέει πως το βραβείο MVP είναι το “LeBron James Award”, τότε το βραβείο καλύτερου προπονητή είναι το βραβείο Gregg Popovich. Ναι, ο Spoelstra πήρε ένα μάτσο nobodies και τους έκανε αξιοπρεπέστατη ομάδα μπάσκετ, αλλά δεν μπήκαν playoffs εν τέλει, και όπως και να έχει δεν μπορεί να είσαι ο καλύτερος προπονητής με 41 νίκες στη δικιά μου αντίληψη. Ο D’Antoni έκανε την έκπληξη. Κυρίως γιατί πέρσι τέτοια εποχή δεν περιμέναμε να ξαναπροπονήσει ομάδα ΝΒΑ, πόσο δε να την οδηγήσει στο τρίτο καλύτερο ρεκόρ της λίγκας και είναι σοβαρότατος υποψήφιος για το βραβείο. Αλλά, ρε παιδιά, για τον όποιον! Ο Duncan έφυγε, η ομάδα αποτελείται από βετεράνους σε κακά γεράματα συν το ρομπότ Kawhi, που ο ίδιος κατασκεύασε, και για 20η σερί σεζόν είναι playoffs, με πάνω από 60 νίκες και το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ της λίγκας σβηστά! Pop, λοιπόν.

Gus Χρυσοχού: Erik Spoelstra και άλλο ουδέν για την συζήτηση αυτή.

Μήτσος Μαυράκης: Eric Spoelstra και Mike D’Antoni και Scott Brooks σίγουρα το αξίζουν, αλλά, όπως ανέφερε κι ο Νίκος νωρίτερα, έχουμε συνειδητοποιήσει πως ο Gregg Popovich έχει αλλάξει ριζικά το στυλ παιχνιδιού της ομάδας του για τρίτη φορά μέσα σε μια δεκαετία και οδήγησε στις 60 νίκες μία ομάδα που αποτελείται από ένα ανδροειδές, κάνα δυο ρολίστες και κάμποσους μπαρμπάδες από αυτούς που παίζουν στα τσιμεντένια βάζουν μόνο σουτάκια με ταμπλό και μετά βγαίνουν από το γήπεδο πιάνοντας την μέση τους;

Σταύρος Μαρίνος: Πώς είναι η ζωή ενός video coordinator σε ομάδα NBA; Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Spoelstra στα μέσα των ’90s.

Λουκάς Μοσχούλας: Ρε παίδες αλήθεια ας χαλαρώσουμε λίγο με τον Spoelstra που η αυτοδυναμία του στο σημερινό τραπέζι θυμίζει Αντρέα των ’80s… Θα προσπαθήσω να προσθέσω μία άλλη υποψηφιότητα στην κουβέντα. Billy Donovan, εξαιρετική δουλειά έχοντας στήσει μια μέτρια ομάδα, δίπλα σε ένα τρομακτικό παίκτη, η οποία κάνει ότι ακριβώς χρειάζεται για να νικάει και να αναδεικνύει τον star της. Βασικό μειονέκτημα ότι όταν στην κουβέντα υπάρχουν οι Thunder το μυαλό όλων πάει πάντα στον Russell.

Δημήτρης Μαντζούκας: Οι απανωτές υπερβάσεις των Heat καθιστούν την επιλογή Spoelstra μονόδρομο για αυτό το βραβείο. Η σταδιακή βελτίωση της ομάδας μέσα στη χρονιά, δηλαδή όσο περισσότερο οι παίκτες ενσωμάτωναν τις οδηγίες και την φιλοσοφία του προπονητή τους, είναι άλλη μια ένδειξη ότι το βραβείο πρέπει να πάει στο Miami.

7. Όπως πολλές φορές ο Νίκος μας τονίζει μέσα από την στήλη του Moneyball, η δόμηση και αποτελεσματική λειτουργία μιας ομάδας στο σύγχρονο ΝΒΑ, με όλους τους περιοριστικούς κανόνες που υπάρχουν είναι μια ιδιαίτερα επίπονη και περίπλοκη διαδικασία. Ποιος θεωρείτε πως ήταν ο καλύτερος general manager/ επικεφαλής ομάδας για τη σεζόν που τελείωσε; 

Μήτσος Μαυράκης: Οχι, ο Daryl Morey δεν είναι απλά ένα βαρεμένο σπασικλάκι που κοιτάει τα νούμερα του σαν τον Δημήτρη Χορν στο μια ζωή την έχουμε. Είναι ένας μερακλής πιονέρος που τόλμησε να δώσει άλλη μία ευκαιρία στην παρεξηγημένη ιδιοφυΐα που άλλαξε το μπάσκετ όπως το γνωρίζουμε με τις ομαδάρα που είχε χτίσει στο Phoenix,ανακάλυψε ταλέντο σε Ελβετίες (Capela) και Σιβηρίες (Beverley) και εμπιστεύτηκε δύο εξαιρετικούς παίκτες που είχαν βασανιστεί από τραυματισμούς. Αυτοί οι Rockets είναι ένα έργο αγάπης.

Άρης Τόλιος: Στον Morey πιστώνω σχεδόν αποκλειστικά την -μολαταύτα κομβική -πρόσληψη του D’ Antoni. Επομένως, παρότι μάλλον θα χάσω, ψηφίζω Masai Ujiri. Ο τύπος διαφεντεύει το ΝΒΑ ως GM – όπως φάνηκε και στην μεταγραφική περίοδο -και δεν το έχετε καταλάβει.

Γιάννης Χάτσιος: Σε μια χρονιά που δεν κυριάρχησε κάποια σημαντική -έως τώρα τουλάχιστον- στρατηγική, η κίνηση του Masai Ujiri να κλείσει τη χαίνουσα τρύπα στο “4” χωρίς να θυσιάσει τίποτα ουσιαστικό, για εμένα αρκεί, μαζί με το ιστορικό του GM των Raptors, για να του χαρίσει τον τίτλο.

Πέτρος Καούνης: Ο Masai Ujiri μπάλωσε τις τρύπες στη θέση “4” και στον πάγκο, στο trade deadline, όταν άλλοι διεκδικητές της Ανατολής δεν τόλμησαν να κουνηθούν (Celtics). Το διασταύρωμα με τους Bucks στον πρώτο γύρο των playoffs, δεν είναι ιδανικό αλλά κανείς δεν κρύβει στο Toronto πως φετινός στόχος είναι οι τελικοί του NBA.

Gus Χρυσοχού: Μερικά “κλικς” πιο πάνω να ήταν η Washington και η ψήφος μου θα πήγαινε στον Ernie Grunfeld. Η επιλογή Scott Brooks του πιστώνεται στο 100%, καθώς αποδείχθηκε ο προπονητής που ουσιαστικά ξεκλείδωσε το δίδυμο Wall-Beal. Ωστόσο, ο Masai Ujiri αποτελεί και για μένα το πρώτο φαβορί.

Νίκος Ραδικόπουλος: Επανέφερε έναν προπονητή από τα μπασκετικά αζήτητα. Έκανε το θεωρητικό πλάνο των MIT Sloan Sports Analytics Conference, για αποκλειστικά σκορ από τρίποντο, ζωγραφιστό και βολές, πραγματικότητα. Ανέδειξε τον Harden σε τέλειο μηχανισμό υλοποίησης αυτού του σχεδίου και υποψήφιο MVP. Ξαναζωντάνεψε τα κουφάρια των Gordon, Nene και Anderson. Έκανε εξαιρετικούς ρολίστες τους Capela και Harrell. Η ομάδα του τελείωσε τρίτη σε όλη τη λίγκα. O Morey δεν είναι απλά ο καλύτερος GM της σεζόν, αλλά φέτος “he owned the league”.

Σταύρος Μαρίνος: Σαν συνολική δουλειά που συνεκτιμά τους παράγοντες μπάσκετ, οικονομικά και μελλοντική προοπτική, οι GMs των Jazz (Lindsey), Rockets (Morey) και Celtics (Ainge) είναι αυτή τη στιγμή στην κορυφή.

Λουκάς Μοσχούλας: Πολύ σωστά όσα αναφέρατε για τους Ujiri και Morey, όμως στην κουβέντα δεν έχει μπει ο κύριος που έδωσε τον 27χρονο Mason Plumlee και ένα pick 2ου γύρου και πήρε τον 22χρονο Jusuf Nurkic -τον MVPTDP της σεζόν- συν ένα pick πρώτου γύρου. Μία υποψηφιότητα το λιγότερο την δικαιούται ο GM των Portland Trail Blazers, Neil Olshey.

Δημήτρης Μαντζούκας: Αν και αρκετοί θα διαφωνήσουν, και χωρίς να μπορώ να επιχειρηματολογήσω επαρκώς μέσα σε τρεις σειρές για κάτι που θέλει πολλές σελίδες, ο Danny Ainge είναι για άλλη μια χρονιά για μένα ο καλύτερος general manager, όχι τόσο γι’ αυτά που έκανε, όσο γι’ αυτά που δεν έκανε, παρά την ασφυκτική περιρρέουσα πίεση.