Τα καλά νέα είναι ότι τα Playoffs του ΝΒΑ επιτέλους ξεκίνησαν.
Τα κακά νέα είναι ότι η απόδοση μας στη δουλειά θα είναι ελαφριά μειωμένη, γιατί στο ΝΒΑ επιμένουν να μην υπολογίζουν τις οργισμένες επιστολές μας για να μεταθέσουν τα παιχνίδια σε πρωινές ώρες ώστε να τα βλέπουμε με την άνεση μας, αλλά αυτό δεν πρόκειται να μας σταματήσει.
Πιστοί στο ραντεβού μας με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, για άλλη μια χρονιά θα βλέπουμε τα πάντα και θα γράφουμε ό,τι μας έρχεται.
Κυριολεκτικά.
Στο ίδιο έργο θεατές
- Ο δυναμικός ψευτό-macho πρωταγωνιστής που τα έχει όλα υπό έλεγχο, η ανούσια ξανθιά, η εμφάνιση του ανταγωνιστή, ο θάνατος του αστείου συμπαθητικού κομπάρσου, ο κίνδυνος να ανατραπεί η τάξη, η τελική μάχη, η αποκατάσταση της ασφάλειας.
- Η χαριτωμένη γνωριμία, ο μεγάλος έρωτας, η παρεξήγηση, το τελευταίο φιλί και η επανένωση της τελευταίας στιγμής στο αεροδρόμιο, λίγο πριν μετακομίσει η θιγμένη τύπισσα σε άλλη χώρα και η αποκάλυψη ότι ήταν έγκυος.
Δεν είναι λίγες οι ταινίες που μπορείς να προβλέψεις το τέλος από πολύ νωρίς. Οι τυποποιημένοι ήρωες, τα αναμενόμενα plot twists, οι χιλιοειπωμένοι διάλογοι. Όλα οδηγούν σε μια κορύφωση που έχεις δει πολλές φορές, κι όταν φτάσει η στιγμή της, νιώθεις ότι είσαι εξαναγκασμένος να την υποστείς, ενώ ξέρεις τι θα γίνει.
Αυτό το συναίσθημα απορρέει από τη σειρά Cleveland-Pacers, με μια, όμως, διαφορά. Οι συμμετέχοντες είναι εξίσου ψυχολογικά κουρασμένοι με μας, αφού παίζουν σε μια παράσταση που ξέρουν που θα καταλήξει. Κάτι που φαινόταν καθαρά ακόμα κι από τις δηλώσεις του Paul George πριν τον πρώτο αγώνα. “Έχω κουραστεί να χάνω από αυτόν τον τύπο”, έλεγε για τον LeBron, με μάτια παραιτημένα, χωρίς να πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι αυτή τη φορά.
Το ίδιο ισχύει και για τους Cavs. Κάνουν ό,τι μπορούν για να παίξουν τον ρόλο του ανασφαλούς φαβορί. Για ακόμα μια φορά έφτιαξαν διαφορά, και στη συνέχεια επαναπαύτηκαν, δίνοντας στην Indiana την ευκαιρία για ένα run τελευταίας στιγμής, έτσι ώστε να έχουμε την ψευδαίσθηση ενός πιθανού upset.
Το θετικό για τα μάτια του ξενύχτη Έλληνα ήταν πως -όπως και στον πρώτο αγώνα- τα ποσοστά κρατήθηκαν πολύ ψηλά (55% και 51%). Κάτι που έκανε τον αγώνα ευχάριστο στην παρακολούθηση, σε συνδυασμό με το αφύσικα υψηλό pace και για τις δύο ομάδες.
Αντίστοιχα με τα προηγούμενες χρονιές, το usage των Big-3 φαίνεται να μπαίνει σε playoff-ισορροπία. Δηλαδή, LeBron και Irving παίρνουν μεγαλύτερο βάρος στην επίθεση, ενώ ο Love μένει πιο πίσω. Η ίδια λογική ακολουθείται στην κατανομή κατά την διάρκεια του αγώνα. Στο πρώτο quarter ο LeBron προσπαθεί να δώσει περισσότερες ευκαιρίες στον Love, για να τον ζεστάνει νωρίς, αφού πλησιάζοντας προς το τέλος, οι ψηλοί πάντα παίρνουν λιγότερες προσπάθειες.
Στον δεύτερο αγώνα, ο Love ξεκίνησε την πρώτη περίοδο πανομοιότητα κι άψογα: πρώτος σκόρερ με 10 πόντους, (με 3/3 σουτ, εκ των οποίων 2/2 τρίποντα και 2/2 βολές), δίνοντας στους Cavs τον πρώτο λόγο. Στη συνέχεια η αίσθηση της ανωτερότητας εδραιώθηκε, με το Cleveland και πάλι να κερδίζει και στα τρία πρώτα quarters, δημιουργώντας διαφορά που έφτασε μέχρι το +19. Μια κορύφωση που ξανακατεδεφίστηκε, αφού οι Pacers τελείωσαν το τελευταίο 12λεπτο με 33-21 υπέρ τους, αλλά εις μάτην.
Από τους Cavs, η μονοκόμματη κατανομή της επίθεσης στους Big-3 έγινε ακόμα πιο εμφατική, αφού σκόραραν εύκολα τους 89 (31/51, 61%) από τους 117 πόντους. Οι Pacers, από την άλλη, φαίνονται χωρίς ταυτότητα πίσω από τον Paul George. Ενδεικτικά αναφέρεται ο Lance Stephenson με τα χίλια προβλήματα συμπεριφοράς, ο Stephenson που εδώ και τρία χρόνια αλλάζει δύο ομάδες ανά σεζόν. O Stephenson που αποκτήθηκε ελεύθερος στα μέσα της χρονιάς σαν κίνηση απελπισίας για ενίσχυση. Ε, αυτός ο Stephenson παίρνει τις περισσότερες προσπάθειες πίσω από τον PG13, σε μια ομάδα που δείχνει να επιτίθεται χωρίς σαφές σχέδιο.
Στα εντυπωσιακά του game 2 της σειράς το γεγονός πως ο Seraphin έγραψε μεγαλύτερο usage rate από τον PG13! Ενώ στα αξιοπερίεργα το γεγονός πως ο Al Jefferson, που ήταν 2ος σε usage όλη τη χρονιά για τους Pacers, προς ώρας μετράει διαδοχικά DNPs.
Take that for data
Στη σειρά που τείνει να εξελιχθεί ως η λιγότερο ενδιαφέρουσα των playoffs ως τώρα, o coach Dave Fizdale έκλεψε την παράσταση από το playoff career-high του Kawhi Leonard με 37/11, μιλώντας ακριβώς για τον τρόπο με τον οποίο ήρθαν οι μισοί περίπου από τους 37 πόντους του. Ο Kawhi Leonard ευστόχησε και στις 19 βολές που επιχείρησε, πετυχαίνοντας την τρίτη καλύτερη επίδοση της ιστορίας πίσω από τις 21 του Paul Pierce και τις 24 του Dirk τη χρονιά του Πρωταθλήματος των Mavs το 2011, σε αναμέτρηση απέναντι στους Thunder.
Ο Fizdale “ξεσπάθωσε” (κατά τα γελοία δημοσιογραφικά κλισέ) απέναντι στους διαιτητές, ουσιαστικά προκαλώντας για την τιμωρία του, και προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή του κόσμου ακριβώς στους διαιτητές, κάνοντάς και τους ίδιους πιο προσεκτικούς. Το πιο αστείο, όμως, της υπόθεσης είναι η προσπάθεια υπόδησης του ρόλου ενός αυθόρμητου και παρορμητικού τύπου που δεν μασάει τα λόγια του, από έναν coach που μας έχει συνηθίσει στις ήρεμες τοποθετήσεις, τα μετρημένα λόγια και μια αναλυτική γενικά νοοτροπία, ξέχωρη από τον παραδοσιακό grumpy φωνακλά coach. Ουσιαστικά μιλάμε για την αντιστροφή κάθε αποφοίτου πανεπιστημίου πριν την πρώτη του επαγγελματική συνέντευξη, όπου προσπαθεί να κρύψει -ή να φτιασιδώσει- κάθε στοιχείο του χαρακτήρα του, προσπαθώντας να δείξει το προφίλ ενός πειθήνιου ρομπότ χωρίς ανθρώπινες αδυναμίες.
Good television gentlemen!
Face/Off
Στο εγχειρίδιο του καλού συντάκτη, η αναφορά στον Nicolas Cage μεσουρανεί στην κορυφή της λίστας με τις “αναφορές για ένα ενδιαφέρον κείμενο”. Στο face/off βλέπουμε το “cunning plan” της αλλαγής προσώπου στην προσπάθεια επίλυσης ενός μυστηρίου. Παρομοίως, στο Toronto οι δύο ομάδες άλλαξαν το πρόσωπο και το στυλ τους, με τους Raptors ξαφνικά να αναλαμβάνουν την ταυτότητα μιας σύγχρονης ball moving ομάδας και τους Bucks να προσπαθούν να γκρεμίσουν έναν τοίχο με κουτουλιές. Κοιτάξτε, δεν είναι τέλεια μεταφορά, αλλά τα πάντα έγιναν γιατί κανείς δεν πρέπει να αγνοεί την ύπαρξη του καλύτερου σκετς στην ιστορία της κωμωδίας, όσο περνάει από το χέρι μου.
Nicolas Cage jokes aside, ο Dwane Casey έκανε τις προσαρμογές που έπρεπε στο παιχνίδι. Ξεκίνησε προσπαθώντας να τροφοδοτήσει τον Valanciunas, και δευτερευόντως τον Ibaka, μέσα στο ζωγραφιστό, τρακάροντας, όμως, σε ένα καταπληκτικό αμυντικό ξεκίνημα του Γιάννη Αντετοκούνμπο που έπεφτε στον center των Raptors. Οι ξεροκέφαλες προσπάθειες του Λιθουανού, που για τον θεό, πρέπει να μάθει να πασάρει την σωστή στιγμή για να ξεκλειδώσει το potential του, έδωσαν το μήνυμα ότι η προσαρμογή δεν είναι το bully ball ψηλών, αλλά μια, έστω απρόθυμη, προσπάθεια υιοθέτησης σύγχρονων στοιχείων σε ένα αναχρονιστικό ρόστερ. Αυτό κι έγινε.
Οι Raptors άρχισαν να ψάχνουν μανιωδώς το τρίποντο, με ανέλπιστα καλά αποτελέσματα, καθώς τελείωσαν το παιχνίδι με κάτι λιγότερο από 50% και franchise record με 14 εύστοχα τρίποντα, ουσιαστικά παίζοντας ένα παιχνίδι σερί και ψυχολογίας με τους Bucks. Διαδοχικές βόμβες διαδέχονταν διαδοχικές αστοχίες, οι Raptors έπαιρναν διψήφια διαφορά, και οι Bucks σκαρφάλωναν κοντά στην ισοπαλία για να ξαναγλιστρήσουν σαν ταλαιπωρημένοι αναρριχητές που δεν μέτρησαν καλά τις δυνάμεις τους μπροστά στο βουνό.
Αυτό, αντίστοιχα, άνοιξε τον δρόμο για την backcourt να κάνει ένα efficient παιχνίδι, με Lowry και DeRozan να βάζουν μαζί 45 πόντους με 50% ευστοχία σε 30 σουτ, και έδωσε αυτοπεποίθηση στους συμπληρωματικούς παίκτες των Raps. Ο Lowry ήταν ζεστός για να φασκιώσει το παιχνίδι και να το βάλει για ύπνο με ένα δύσκολο σουτ.
Τα πάντα, όμως, ξεκίνησαν από το μεγαλειώδες – μετά το μουδιασμένο ξεκίνημα – παιχνίδι του Serge Ibaka, ο οποίος ξαναβρήκε την ευκαιρία να είναι η early Thunder version του εαυτού του, παίρνοντας και βάζοντας ελεύθερα σουτ και έχοντας ρόλο σκιάχτρου στην άμυνα, με δύο αποκαρδιωτικά για τους επιτιθέμενους blocks.
Οι Bucks, από την άλλη, έπεσαν στη λούπα των Raptors, προσπαθώντας να κερδίσουν έξω από το παιχνίδι τους. Ο Brogdon ήταν απρόσμενα διστακτικός στις κινήσεις του, ενώ ο Dellavedova έπαιξε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από όσο θα έπρεπε. Αυτοί που κράτησαν τους Bucks στο παιχνίδι ήταν ο Middleton, ο οποίος έβαλε τουλάχιστον τρία σουτ που δεν είχαν κανένα λόγο να πάνε μέσα, και ο Tony Snell, ο οποίος επαναθέτει το ερώτημα “είναι ένας φοβερά διστακτικός και ντροπαλός καλός παίκτης, ή είναι ένας μετριότατος wing player που παίρνει περισσότερα λεπτά από όσα του αναλογούν;”. Χτες ήταν το πρώτο, με 14 πόντους στη ροή της επίθεσης και τη συνήθη καλή, αλλά όχι lockdown, άμυνα.
Εν τέλει, όμως, οι Bucks διεκδίκησαν -αλλά και έχασαν- το παιχνίδι ελέω Γιάννη Αντετοκούνμπο. Με τον Brogdon και τον Middleton να παίρνουν ρεπό δημιουργικά, το βάρος έπεσε στις πλάτες του Γιάννη να προσπαθεί να διαπεράσει το λεωφορείο που πάρκαρε ο Dwane Casey μέσα στη ρακέτα του. Ο P.J. Tucker και ο Carroll έκαναν εξαιρετική δουλειά πάνω του σε συνεννόηση με την πίσω γραμμή της άμυνας, και κατάφεραν να μετατρέψουν τον Antetokounmpo σε jump-shooter. Το 24/15/7/2 είναι μια λαχταριστή statline, αλλά τα 24 σουτ που χρειάστηκε για να τους φτάσει είναι αριθμός κακού DeRozan. Παρότι, λοιπόν, οι Raps πέτυχαν τον στόχο τους απέναντι τον Αντετοκούνμπο, αυτός είχε σε 42’ το καλύτερο +/- της ομάδας του με +6, ηγούμενος μιας τρομακτικής αντεπίθεσης στην τέταρτη περίοδο.
Εν τέλει το συμπέρασμα είναι πως οι Raptors δεν πυροβόλησαν πάλι τους εαυτούς τους στο πόδι, και θύμισαν κατά διαστήματα την καλύτερη ομάδα της σειράς – που ακόμα είναι-, αλλά είναι μάλλον ανησυχητικό ότι οι Bucks κατάφεραν να διεκδικήσουν τη νίκη μέχρι το τέλος, παρότι το αμυντικό gameplan των Καναδών δούλεψε.
O Thon Maker και η χρησιμότητα του απρόβλεπτου
Ο Maker είναι εμφανώς άγουρος, άπειρος, σε αμηχανία όταν πρέπει να κινηθεί χωρίς την μπάλα, αλλά και με αυτήν και χώρο μπροστά του, συνήθως παρκαρισμένος όταν αυτή γυρίζει για να μην μπερδευτεί και μπερδέψει. Η μπάλα μοιάζει πιο γλιστερή στα σχετικά αδύναμα ακόμα χέρια του, και ο συντονισμός βηματισμού και και ελέγχου της μπάλας δεν θυμίζει σε τίποτα επαγγελματία μπασκετμπολίστα. Παρά το ύψος του είναι εύκολη λεία αν τροφοδοτηθεί στο έδαφος κοντά στο καλάθι ή αν κατεβάσει την μπάλα μετά από επιθετικό rebound. Η λογική ίσως λέει ότι δεν έχει καμία θέση στα playoffs.
Ωστόσο το ίδιο εμφανή είναι και τα προσόντα του. Είναι ένας sevenfooter με γλυκό χέρι και αστείρευτη διάθεση, ο οποίος καταλαβαίνει το παιχνίδι, ακόμα και αν δεν μπορεί να το ακολουθήσει, και έχει πιεστεί να δοκιμάζει αυτά που έχει στο μυαλό του. Σε μια ομάδα που ψάχνει spacing με το τουφέκι είναι μια ανέλπιστη λύση που τραβάει έναν παίκτη στο τρίποντο, καθώς -για όλες του τις αδυναμίες- το 38% στα τρίποντα δεν χωρά αμφισβήτηση, ενώ το σύνδρομο ελλειματικής προσοχής στην άμυνα ταιριάζει με ένα διεστραμμένο τρόπο στο Milwaukee, αποφέροντας ευκαιριακά κλεψίματα και τάπες.
Ακριβώς, λοιπόν, το γεγονός ότι έχει παίξει ελάχιστο μπάσκετ, τον κάνει ταυτόχρονα απρόβλεπτο, με μη μπασκετικές επιλογές, που κατά περίεργο τρόπο τείνουν να ισορροπούν μεταξύ οφέλους και πλήγματος. Μια τέτοια στιγμή αποτέλεσε μια αλλόκοτη cross court πάσα προς τα πίσω που θα έκανε τις τρίχες στο σβέρκο κάθε προπονητή να σηκωθούν κάγκελο, κι όμως έπιασε εξαπίνης τους πάντες και οδήγησε σε ελεύθερο τρίποντο του Tony Snell.
Kudos to Jason Kidd που έχει καταφέρει να παίρνει παραγωγικά εικοσάλεπτα από έναν από τους πιο αγουρούς παίκτες της λίγκας.
Giannis is the first @Bucks player since @kaj33 with 6+ offensive rebounds, 6+ defensive rebounds & 6+ assists in an #NBAPlayoffs game. pic.twitter.com/NjLIzuMhat
— NBA.com/Stats (@nbastats) April 19, 2017
Ο διάβολος στις λεπτομέρειες
Ο Delon Wright έπαιξε οκτώ λεπτά, δίχως να σκοράρει και μετρώντας δύο rebounds και τρεις assists. Κι όμως, η παρουσία του ήταν ίσως το κρίσιμο σημείο που γύρισε ψυχολογικά τον αγώνα. Αυτός ο λιανός διάολος έδωσε από το πουθενά δύο κατοχές στους Raptors με ένα επιθετικό rebound, αναγκάζοντας τον Αντετοκούνμπο σε βήματα, ενώ ταυτόχρονα βρισκόταν παντού σε άμυνα και επίθεση, καθυστερώντας transition opportunities των Bucks και συμβάλλοντας σε μια πρωτοφανή για Raptors ταχύτητα κυκλοφορίας.
FYI…pretty sure Giannis grew up undocumented immigrant, Thon Maker from country on ban list, and team refuses to stay at Trump hotels. https://t.co/B0QIS4bSJx
— Robin Lundberg (@robinlundberg) April 18, 2017
Τι είναι το Παρίσι δίχως τον πύργο του Eiffel
Παρίσι δίχως Eiffel, Utah δίχως Gobert
Το Λούβρο, η Notre-Dame, η Μονμάρτη, οι Κήποι του Λουξεμβούργου, το Georges Pompidou, το Μουσείο Orsay, το Quartier Latin, η Βαστίλη, η Champs-Élysées, το Seine-Saint-Denis (neuf trois!). Οκ, δέχομαι το παράδειγμα δεν είναι το καλύτερο, αλλά και οι Jazz είναι τόσο γεμάτοι, που ο Alec Burks έμεινε εκτός αποστολής, ίσως η πιο γεμάτη ομάδα στη λίγκα μαζί με τους Raptors.
Παρά, όμως, το υλικό των Jazz, η απουσία του Gobert τους άφησε ένα κενό στο κέντρο της ρακέτας που δέσποζε σαν κρατήρας σε άμυνα και επίθεση.
Στο χειρότερο αμυντικό τους παιχνίδι μέσα στη σεζόν οι Jazz είχαν δεχθεί 64 πόντους στη ρακέτα από το Miami. Στο δεύτερο παιχνίδι με απόντα τον Gobert δέχθηκαν 60 από τους Clippers που τους χτυπούσαν διαρκώς μέσα στη ρακέτα. Το παιχνίδι ξεκίνησε με δύο λόμπες προς τον DeAndre, που βρήκε ευκαιρία και σημείωσε 18 συνολικά πόντους ξεκούραστα. Με τον Favors να είναι σχετικά αργός για το pick’n’roll, o Snyder αναγκάστηκε να περάσει τον Withey σαν center. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθούν λίγες φάσεις αργότερα ένα lay-up σε slow motion από τον Paul Pierce!
Η απουσία του Gobert ήταν εμφανής και στην επίθεση όμως. Και δεν εννοούμε μόνο τα επιθετικά rebounds, που δεν έδωσαν επιπλέον πόντους στους αργούς Jazz μειώνοντας ακόμη περισσότερο το χαμηλό ταβάνι τους σκορ δεδομένου του αργού τους ρυθμού. Το κυριότερο ήταν, πως η απουσία της απειλής του Gobert κοντά στη ρακέτα τους έκανε πλέον μονοδιάστατους. Ο Favors και ο Witheyδεν ρόλαραν δυνατά προς την ρακέτα και φυσικά δεν απειλούσαν από το τρίποντο, μαζί με τον Diaw που για άλλη μια φορά δεν είχε διάθεση να σκοράρει. Οι Jazz έμειναν να παίρνουν προσπάθειες μόνο από μακρυά και στην καταλυτική όπως αποδείχθηκε πρώτη περίοδο δεν πλησίαζαν τη ρακέτα ούτε με αίτηση και συνεπώς είχαν μόλις 1/10 δίποντα. Οι πρώτοι πόντοι μέσα στο ζωγραφιστό για τους Μορμόνους ήρθαν μόλις 7:40 πριν το ημίχρονο με ένα κάρφωμα Favors, όταν, όμως, πλέον οι Clippers είχαν πάρει τη διαφορά που θα διατηρούσαν σε όλο το παιχνίδι.
This game has been stuck in this "We won't quite blow you out, but we won't let you come back, either," mode for about 2 hrs. Weird
— Chris Herring (@Herring_NBA) April 19, 2017
Moute Kicks Boute
Το παιχνίδι έμεινε να παίζεται μετά το πρώτο δωδεκάλεπτο μεταξύ των έξι και των δώδεκα πόντων, με δίχως καμία από τις δύο ομάδες να μπορεί να κάνει κάποιος ξέσπασμα που θα έδινε ενδιαφέρον στο ξημέρωμά μας. Tα δύο επιθετικά φάουλ στην αρχή του παιχνιδιού κράτησαν εκτός τον Chris Paul, κόβοντας το αρχικό momentum των Clippers και το τρίτο του φάουλ, 3,5 λεπτά πριν το ημίχρονο τον έστειλε στον πάγκο με τη διαφορά στους οκτώ πόντους. Οι Jazz, όμως, δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την απουσία του και να τρέξουν ένα σερί. Οι δύο πυλώνες της άμυνας του L.A. ήταν παρόντες για να μην επιτρέψουν στους αστέρες της Utah να ζεσταθούν. Κι αν για τον DeAndre έχουν γραφτεί ύμνοι, ο φανταστικός LRMBM έχει κρατήσει τον Hayward στα 12/33 σουτ στους δύο πρώτους αγώνες και είχε το μεγαλύτερο +/-, με +15 για την ομάδα του Doc Rivers. Αν υπολογίσουμε πως απέναντι στον Καμερουνέζο ο Hayward είχε σουτάρει μόλις 10/31 στα παιχνίδια της κανονικής περιόδου, βλέπουμε πως ο Πρίγκιπας, ένας από τους καλύτερους αμυντικού του ΝΒΑ, αποδεικνύεται στον παίκτη κλειδί του ζευγαριού.
Luc Mbah a Moute is an outstanding defender. Started a recent possession on Hayward, switched on Hill then forced 24-sec violation w/help.
— Kevin Pelton (@kpelton) April 19, 2017
Στην γραμμή της Φιλανθρωπίας
Κι ενώ ο DeAndre Jordan είχε 0/3 ελεύθερες βολές, μια άγνωστη κυρία, σουτάροντας αλά Rick Barry με κουτάλα, είχε 2/5 κερδίζοντας έξι χιλιάρικα σε ένα διαγωνισμό κατά τη διάρκεια ενός time out. Έξυπνη ιδέα των ιθυνόντων των Clippers για να πείσουν τον DeAndre να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό στις βολές, δίχως να καταλάβει ο ίδιος πως τον πιέζουν (αρκετά τραβάει σαν συμπαίκτης του Chris Paul).
Τα πάνω – κάτω
Όσο περισσότερο παρακολουθούμε αυτό το ζευγάρι, τόσο το ενδεχόμενο μίας τεράστιας θεωρητικά έκπληξης αρχίζει να φαίνεται λογικό, και οριακά, προβλέψιμο. Δεν είναι συχνό φαινόμενο το όγδοο seed να αποκλείει το πρώτο, αλλά σε αυτήν την περίπτωση οδηγούμαστε σχεδόν μοιρολατρικά προς αυτή την κατάληξη, και πλέον θα πρέπει οι Bulls να αυτοκτονήσουν για να χάσουν την πρόκριση, μιας και δείχνουν να έχουν βρει τα κουμπιά των αντιπάλων τους.
Το πρόβλημα για τους φίλους των Celtics, είναι πως πριν μία βδομάδα θα είχε ήδη γραφτεί αυτόματα η επόμενη πρόταση, πως αν μια ομάδα έχει αποδείξει ότι είναι τόσο χαοτική ώστε να αυτοκτονήσει και αυτό να θεωρηθεί απολύτως αναμενόμενο, αυτή είναι το Chicago. Οι Bulls, όμως, δείχνουν άλλη ομάδα μπαίνοντας στα playoffs. Οι κόντρες που βασάνισαν την ομάδα λύθηκαν όλες, ο Fred Hoiberg μοιάζει να έγινε την κατάλληλη ώρα ο προπονητής που ονειρεύονταν οι υπεύθυνοι της ομάδας που τον διάλεξαν, και όλοι οι παίκτες ανεξαιρέτως παίζουν καλύτερα από την κανονική περίοδο. Κι αν για τον Butler ήταν αναμενόμενο, όπως και για τον Wade, o οποίος παρεμπιπτόντως είχε χτες 3/4 τρίποντα, είναι η εξέλιξη των υπολοίπων που κάνει την διαφορά.
Ο Mirotic ξεκίνησε να βρίσκει στόχο από τον τρίποντο, θωρακίζοντας και την ρακέτα στο rebound, παίρνοντας πίσω τον ρόλο του κομβικού stretch-4 που είχε παραδώσει στον Bobby Portis στο πρώτο παιχνίδι της σειράς. Ο Robin Lopez, για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι, έκανε πλάκα στους αντίπαλους ψηλούς, σπρώχνοντας όσο χρειαζόταν ώστε να βρίσκεται σχεδόν μόνιμα σε πλεονεκτική θέση κάτω από το καλάθι, και τελειώνοντας κατευθείαν τις φάσεις. Ο Paul Zipser, ναι, ο Paul ο Zipser, παίζει με ωριμότητα βετεράνου, και κάνει τα πάντα ακριβώς όπως πρέπει να γίνουν, σουτάροντας όσο χρειάζεται, κατεβάζοντας την μπάλα, παίζοντας άμυνα από την θέση “2” ως το “4”, ανάλογα με τις φάσεις, κερδίζοντας αυξημένα λεπτά συμμετοχής. Θα ήταν η πιο αναπάντεχα εντυπωσιακή εμφάνιση, αν δεν είχε κατέβει στον αγώνα και ο Rajon Rondo. Είπαμε και στο πρώτο παιχνίδι πως ο Rondo μοιάζει απόλυτα μεστός και σοβαρός, κάνοντας τα πάντα, και δείχνοντας να βρίσκεται ένα κλικ πιο μπροστά στην σκέψη από τους πάντες στο παρκέ. Χτες η εμφάνιση του δεν μπορεί να εκτιμηθεί από τους αριθμούς, παρά το γεγονός ότι αυτοί είναι εντυπωσιακοί.
Rajon Rondo is the first player to have a line of 11 PTS, 14 AST, 9 REB & 5 STL in the #NBAPlayoffs since…Rajon Rondo in 2009. pic.twitter.com/6mmlvDXiAg
— NBA.com/Stats (@nbastats) April 19, 2017
Παράλληλα, με τις 14 assists στο χθεσινό παιχνίδι, ο Rondo ισοφάρισε το franchise record των Bulls, για τα playoffs, επίδοση που μοιράζεται με τους Sam Vincent, Kirk Hinrich και Michael Jordan.
Δεν μπορούμε να πούμε με ασφάλεια αν υπάρχει γυρισμός για τους Celtics, γιατί δεν είναι απόλυτα εμφανές το σε ποιο βαθμό η κακή κατάσταση της ομάδας οφείλεται στην πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση του IT, που μοιάζει να έχει επηρεάσει τους πάντες, ή είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας τους να προτάξουν αντίσταση στην δύναμη των Bulls μέσα στη ρακέτα, αλλά και την πολύ μεγαλύτερη εμπειρία των παικτών τους σε τέτοιες καταστάσεις.
Ο Thomas ήταν αρκετά χαμένος και χτες, παρά τα αρκετά ηρωικά καλάθια που έβαλε. Ήταν ακριβώς αυτή του η παρόρμηση να καταφεύγει σε ηρωισμούς που πρόδιδε το πόσο θολωμένο ήταν το μυαλό του, αλλά οι συμπαίκτες του δεν κατάφεραν να τον βοηθήσουν να ηρεμήσει, προσφέροντας εναλλακτικές. Οι Bulls έδωσαν στον Marcus Smart το ελεύθερο να σουτάρει, το οποίο -απολύτως λογικά- ο συγκινητικός κατά τα άλλα παίκτης της Βοστόνης, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί. Προσπάθησε πάντως δύο φορές να γυρίσει το παιχνίδι με την ενέργεια που έφερε στην άμυνα, αλλά και στην επίθεση, και παραλίγο να τα καταφέρει, αλλά τη μία φορά ο Rondo, και την άλλη ο Wade έκοψαν τις ελπίδες για την νίκη.
Κάθε τρικ που δοκίμασε ο Stevens δεν βγήκε, ο οποίος κράτησε τον Amir Johnson στον πάγκο στο δεύτερο ημίχρονο, δοκίμασε τον Tyler Zeller για τον έλεγχο των rebounds, έδωσε χρόνο στον Rozier για να βοηθήσει τον Thomas (κάτι το οποίο δεν πήγε άσχημα), και η μοναδική ιδέα που φάνηκε προσωρινά να βγαίνει ήταν να κατεβάσει frontline τους Crowder και Olynyk, κάτι που έστειλε τον Robin Lopez στον πάγκο και επέτρεψε ένα σερί για την Βοστόνη. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως η συγκεκριμένη πεντάδα, με τον Rozier στον άσο δεν δοκιμάστηκε και δεν μάθαμε αν μπορούσε να φέρει πάλι τα πάνω κάτω.
