(* Most Improved Dwight)
Γιατί να μιλήσουμε για τον Dwight Howard;
Απαντάμε εμείς: «γιατί όχι»; Στο Ball Hog, είναι γνωστό ό,τι ασχολούμαστε με ψύλλου πήδημα και έχουμε πολύ πιο ασήμαντες αφορμές για να αναλύσουμε εξαντλητικά πολύ πιο ασήμαντα ζητήματα από το παρακάτω.
Αφορμή ήταν ένας έντονος διάλογος ανάμεσα στον υπογράφοντα και στον Γιάννη Χάτσιο σχετικά με ένα σχόλιο του πρώτου σε ένα γκρουπ στο Facebook για το ό,τι ο Dwight είναι «πολύ καλός φέτος».
Ακολούθησε αυτό:
Κάπου εκεί, δημιουργείται το επόμενο challenge της ζωής μου.
Αποφασίσαμε να τσακωθούμε για το αν ο Howard βιώνει μια μικρή έκλαμψη στην καριέρα του, διότι γιατί να κάνεις πολιτισμένο διάλογο, όταν μπορείς απλώς να κάνεις καυγά;
(Αγνοήστε την ορθογραφία, είμαστε αμφότεροι εξοργισμένοι).
Απειλές.
Υπερβολές.
Βρισιές.
Εν τέλει, επήλθε μια προσωρινή ανακωχή.
Όπως βλέπετε, λοιπόν, λόγια ανταλλάχτηκαν, βαριές κουβέντες ειπώθηκαν, παραλίγο να βγουν μαχαίρια, να κλείσουν σπίτια και να διαλυθούν οικογένειες ενδεχομένως, αν δεν πρυτάνευε η λογική.
«Μισό λεπτό ρε παιδιά, αφού αντιπαθούμε όλοι πολύ τον Howard, γιατί τσακωνόμαστε;»
Αφού καταλάγιασε η ένταση, επήλθε η διαπραγμάτευση και καταλήξαμε στο εξής πυρηνικό επίδικο, στο οποίο θα επιδιώξουμε να βρούμε απάντηση εδώ:
«Είναι φέτος ο Howard ο καλύτερος Dwight από τότε που έφυγε από τους Magic;»
Και αν τώρα δεν βαρεθήκατε με αυτό που θα διαβάσετε στη συνέχεια, περιμένουμε στα σχόλια από κάτω τη συμβολή σας στο διάλογο.
Για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα μας, θα χρησιμοποιήσουμε τρία εργαλεία: πρώτον, αν ο Dwight είναι καταρχάς αρκετά καλός ώστε να αξίζει μια συγκριτική ανάλυση, δεύτερον, αν είναι όντως ο καλύτερος της πενταετίας βάσει αριθμών και τρίτον, αν τα παραπάνω στατιστικά συνοδεύονται και από μια αντίστοιχη αγωνιστική συμπεριφορά, που να δείχνει, εν πάση περιπτώσει, ότι κάτι συμβαίνει στη Charlotte και μετά από αρκετό καιρό, ο Howard αρχίζει να εκτιμάει τον εαυτό του ως αθλητή και το μπάσκετ ως ομαδικό άθλημα.
Αμφότερες πλευρές θα πρέπει να απαντήσουν σε τρεις κατηγορίες επιχειρημάτων, λοιπόν:
Α. Είναι καλός ο Dwight Howard;
Β. Είναι όντως ο καλύτερος του εαυτού του την τελευταία εξαετία;
Γ. Αποκτά συνείδηση σύγχρονου επαγγελματία αθλητή μιας ομάδας;
Μπράβο Dwight!
A. Ο Dwight είναι καλός: στα 27 πρώτα του παιχνίδια, έχει 16,4 ppg/12,4 rpg/1,4 bpg με 55,5 FG%. Αυτός ο συνδυασμός τον καθιστά τον μοναδικό παίκτη στη φετινή – συγκλονιστική – σεζόν που καταγράφει πάνω από από 16 πόντους, 12 rebounds, 1 κόψιμο και 50% ευστοχία στα σουτ. Ότι πιο κοντινό στο combo πακέτο του Howard είναι ο καλύτερος, βάσει απόλυτων αριθμών, center φέτος στο ΝΒΑ, ο DeMarcus Cousins – και σουτάρει χειρότερα.
Αν επιχειρήσουμε να ανάγουμε αυτούς τους αριθμούς στην Ιστορία του ΝΒΑ, θα βρούμε μια μεγάλη λίστα 89 ονομάτων, γεμάτη Hall of Famers ψηλούς, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων όμως έχει ένα χαρακτηριστικό: αναφέρονται σε σεζόν της καριέρας τους που ήταν τα αναμφισβήτητα alpha dogs, με μεγάλο usage rate και μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Από το πρώτο, ο Dwight, ακόμα και τώρα που δεν είναι ακριβώς στην ακμή του, έχει μπόλικο (26,3%), όμως από το δεύτερο όχι τόσο1)Φέτος, έχει μέσο όρο συμμετοχής 30′ και γενικά στην καριέρα του είχε 34,6 mpg. Οπότε, ας επιχειρήσουμε μια αναγωγή στα 36′, με μίνιμουμ τα 10′ πραγματικής συμμετοχής, για να ξεφορτωθούμε «σαβουρίτσες»/στατιστικά λάθη.
Voila! O Howard βρίσκεται σε μια πραγματική shortlist τεσσάρων ανθρώπων: του φετινού εαυτού του, του Kareem Abdul-Jabbar της σεζόν 1975-76 (η πρώτη του στους Lakers, όπου σημείωσε ρεκόρ καριέρας σε rebounds και κοψίματα), του Moses Malone τη σεζόν 1982-83 (η πρώτη του στους Sixers, όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα) και του… φετινού Hassan Whiteside. Το τελευταίο, είναι αλήθεια, υπονομεύει λίγο το επιχείρημα μου, όμως, βάζοντας τον Whiteside στο πρίσμα της πραγματικότητας του μέσα στο Miami, ίσως βγαίνει περισσότερο νόημα: ο Whiteside είναι ένας αθλητής τόσο χαρισματικός που είναι δύσκολο για τους συμπαίκτες του να τον αγνοήσουν μέσα στο παρκέ (εξ ου και οι πολύ καλοί αριθμοί του) και ταυτόχρονα, αναστίστοιχα κακός στην άμυνα, τόσο ατομική όσο και ομαδική, ώστε έχει μόλις 26,8 mpg συμμετοχής (εξ ου και έχει ενδεχομένως μπει και στο “doghouse” του Spoelstra). Αρκετά όμως με τους υποψήφιους για μεταγραφή.
B. Οι φετινοί αριθμοί του είναι πολύ κοντά στους μέσους όρους καριέρας του Howard (17,4 ppg/12,7 rpg/2 bpg/58,4 FG%). Αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο για έναν αθλητή 32 ετών και στην 14η σεζόν του στο ΝΒΑ – δηλαδή, σε εποχή που συνήθως θεωρείται “past their prime”. Μια και που το είπαμε, λοιπόν, πάμε να δούμε ορισμένα στοιχεία.
Ξεκινάω από το αγαπημένο μου στατιστικό. Ο Howard απόλαυσε την ακμή του σε μια εποχή που το ΝΒΑ αντιλαμβανόταν ακόμα τους centers με την παραδοσιακή έννοια και μοιρολογούσε την έλλειψη τους. Το σχήμα 4-1 που εφάρμοσε ο Stan Van Gundy στη θητεία του στο Orlando, στελεχώνοντας τον ψηλό με σώμα πραγματικού specimen με τους κάθε λογής Nelson, Pietrus, Turkoglu και Lewis, αποθέωσε τις αρετές του. Η λίγκα δεν είχε βιώσει ακόμα την κυριαρχία των undersized centers με ικανότητα στο transition ή/και passing game τύπου Horford, Noah, Davis, Jokic, Gasol και Green και των “unicorns” τύπου KAT, Embiid, Leonard, Porzingis, Αντετοκούνμπο και το μπάσκετ δεν είχε ακόμα αλλάξει είχε ακόμα πλάκα για τον Dwight.
Αφού λοιπόν τότε ο Howard έγινε overhyped, ας δοκιμάσουμε να τον συγκρίνουμε με πέντε HoF centers που μνημονεύουμε συχνά από τη «χρυσή γενιά» της δεκαετίας του ’90. Πως ήταν λοιπόν οι Olajuwon, O’ Neal, Robinson, Ewing, Mourning στην 14η τους σεζόν; Ε λοιπόν, είτε σε μέσο όρο είτε στην αναγωγή στα 36′, ο Howard είναι καλύτερος! Ή δείτε και αυτή τη σύγκριση με άλλους μεγάλους centers της δεκαετίας του ’80 (Abdul-Jabbar, Parish, Laimbeer, Malone, Gilmore) – πάλι καλύτερος! Και ΟΚ, δεν πέρασε ούτε δευτερόλεπτο από το κολέγιο, οπότε την 14η σεζόν μπορεί να τη βιώνει μόλις στα 32 του, αλλά, από την άλλη, τα μίλια που γράφει στο κοντέρ του ένας αθλητής σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να τα αγνοούμε.
Αφού θεμελιώσαμε ό,τι, είτε μας αρέσει είτε όχι, ο φετινός Howard είναι από τους καλύτερους centers που έχει δει ποτέ το παιχνίδι σε τέτοιο σημείο της καριέρας του, ας τον δούμε κατά την τελευταία εξαετία, από τότε δηλαδή που έπρηξε τόσο τα συκώτια όλων στο Orlando, έφυγε για τους Lakers και μετατράπηκε οριστικά από “Superman” σε “Dwightmare”.
Στον αντίποδα, θα παραθέσουμε τις στατιστικές ενστάσεις που αναδεικνύει η ανάλυση – ορθώς – των σχετικών αριθμών και όχι των απόλυτων, οι οποίοι, ως γνωστόν, λένε πάντα περισσότερα ψέματα. Απλώς, αναφερθήκαμε εκτενώς στην ηλικία και εμπειρία του Howard και τον βάλαμε στο ιστορικό του πλαίσιο, διότι και αυτό είναι σχετικοί αριθμοί, ιδιαιτέρως σημαντικοί.
Επίσης, από το 2012-13, μόλις οκτώ παίκτες έχουν σημειώσει σε μια σεζόν το πλαφόν των 16 ppg/12 rpg/1 bpg και οι τρεις λέγονται Dwight Howard – συγκεκριμένα, η έκδοση των Lakers, η πρώτη έκδοση των Magic και η φετινή. Άρα, ουσιαστικά, το μέτρο σύγκρισης για το… MID είναι ανάμεσα σε αυτές τις τρεις σεζόν. Ε λοιπόν, αν ανάγουμε τα παραπάνω στα 36′, τότε τους μέσους όρους του Dwight φέτος τους συναντάμε, όπως είπαμε, μόνο στον Whiteside φέτος.
Γ. Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύει πολύ η ζωή κάποιου που θέλει να υπερασπιστεί το work ethic του Dwight Howard. Ή το mind-set του. Δεν είναι ακριβώς ό,τι ο Howard είναι χαζός ή κακόβουλος. Απλά needy και διψάει, όχι απλά για την προσοχή, αλλά για την αποδοχή. Γι’ αυτό του κακοφάνηκε όταν κόλλησε το παρατσούκλι “Dwightmare”. Όπως το είχε γράψει και ο Bill Simmons στο “Book of Basketball”, όπου τον κατέτασσε στην 78η θέση της «Πυραμίδας» του,
Alpha dog pedigree, sidekick mind-set.
Defense rests…
Στο διάολο Dwight!
Α. Αν είναι καλός ο Dwight γενικότερα; Ναι, πως δεν είναι. Θυμίζω πως παραλίγο να κάνει ένα ωραιότατο triple double πριν δύο εβδομάδες, που μνημόνευσε και ο Χάτσιος2)πραγματικά, αυτό το παιδί τι μάτσο άχρηστες πληροφορίες έχει μαζέψει στο μυαλό του, είναι αδιανόητο στο αντίστοιχο weekly report. Αναφερόμαστε, φυσικά, στoυς 10 πόντους, 9 rebounds και 9 λάθη που πρόλαβε να κάνει σε 17′ συμμετοχής ο Dwight και που τέτοια αποτελεσματικότητα θα ζήλευε μόνο ο Carey Scurry …ή μάλλον, οι επωφελούμενοι αντίπαλοι του.
Γενικά, εντάξει, καλός είναι ο Dwight Howard, φαντάζομαι… Αν σας αρέσουν ψηλοί που δεν πηδούν για κόψιμο, για να μη βγουν εκτός θέσης και χάσουν το rebound…
Β. Enter Γιάννης Χάτσιος ως αρχαιοελληνικός από μηχανής θεός.
Θέλετε να μιλήσουμε για βελτιωμένα στατιστικά; Πολύ ωραία, λοιπόν! Τις βολές, που φέτος σουτάρει οριακά πάνω από το 50% (51,2% για την ακρίβεια) και κοτζάμ 0,5% κάτω από το μέσο όρο καριέρας του, τις βλέπετε; Τα λάθη που φέτος είναι τα δεύτερα χειρότερα στην καριέρα του (3,6) τα βλέπετε; Το φετινό PER που, ομοίως, είναι το χειρότερο του μετά τη rookie χρονιά του (18,2), το βλέπετε; Το TS% που είναι πραγματικά το χειρότερο της καριέρας του (56,1%), το βλέπετε; Το εκπληκτικά εύστοχο ολοστρόγγυλο μηδενικό στο VORP και στο offensive winning shares (άλλο ένα career low), το βλέπετε; Το αρνητικότερο στη σταδιοδρομία του plus/minus (-1,9), το βλέπετε;;;; Αφήστε τις επιθετικές του επιλογές ή την αμυντική συμπεριφορά του – για αυτά θα πούμε παρακάτω. Θα μου πείτε «κάτσε, όμως, έχει πολύ αυξημένο φόρτο εργασίας, αφού για πρώτη φορά έχει τόσο ουσιαστικό ρόλο, από τότε που έφυγε από το Orlando, εξ ου και το πολύ μεγάλο USG%». Θα σας πω «και καταφέρνει να έχει τόσο μεγάλο usage rate, με μειωμένο χρόνο συμμετοχής σε σχέση με το σύνολο της εξαετίας ή της καριέρας του – μαύρη τρύπα, δηλαδή».
Exit Γιάννης Χάτσιος με drop mic.
Γ. Τι να πρωτοπούμε εδώ… Εντάξει, για όλες τις μικροσυμπεριφορές των αστέρων του NBA υπάρχει ψυχαναλυτική εξήγηση, είμαστε σίγουροι. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να βγούμε από το φάσμα του «Dwight που θέλει να είναι το κέντρο του κόσμου». Πάρτε για παράδειγμα, τη φετινή χρονιά. Στους πρώτους έξι αγώνες, ο Howard ήταν σαρωτικός: 15,6 ppg/16,1 rpg/1,8 bpg. Στη συνέχεια, ακολουθεί ένα μπαράζ επτά αγώνων που κάνει το «κόλπο της εξαφάνισης»: 12,4 ppg/9,2 rpg/0,7 bpg. Εκεί είναι ακριβώς το σημείο που ο αυστηρός και πειθαρχημένος, αλλά «φανταρομάνα» Steve Clifford αντιμετωπίζει τον πρώτο κρίσιμο κόμβο στην καινούργια σχέση με τον παλιό γνωστό του Dwight. Και πως το αντιμετωπίζει; Καθότι η Charlotte είναι η πρώτη ομάδα, μετά από χρόνια, που θεωρεί πως χρειάζεται τόσο πολύ τις αρετές του Dwight, ο Clifford του μειώνει ελαφρά το χρόνο συμμετοχής και του αυξάνει αισθητά το usage, για να μείνει ικανοποιημένος. Ο Howard βελτιώνει εντυπωσιακά τα στατιστικά του, αλλά φυσικά, το αποτέλεσμα για την ομάδα δεν είναι εντυπωσιακό, αφού το ρεκόρ της έκτοτε είναι 5-9. Χώρια που θυσιάστηκε ένας από τους τιμιότερους εργάτες του NBA, ο Cody Zeller, τα γρήγορα πόδια του οποίου βοηθούσαν στις γρήγορες περιστροφές και στο pick’n’roll, ενώ θυσίαζε και το κορμί του σε άπειρα screens, όντας από τους κορυφαίους στη λίγκα στον τομέα των screen assists (13ος με 3,6).
Ο Dwight δεν είναι κακός (3,3), οπότε υποθέτουμε πως ήταν η χάρη που έκανε στον Clifford που τον ανέχεται. Διότι η φυσική του ροπή απέναντι στο screen είναι η ακόλουθη.
Επειδή τα μικρόφωνα ήταν χαμηλά, επιτρέψτε μας να σας δώσουμε εμείς την απομαγνητοφώνηση του διαλόγου Kemba – Dwight:
– Dwight, Dwight, κάνω drive, δώσε ένα screen ρε μαλάκα, μην είσαι γάιδαρος.
– Όχι ρε, δεν ψήνομαι, πέτα τη μπάλα, είμαι ελεύθερος στο τρίποντο.
– Ναι ρε ψηλέ, προφανώς είσαι ελεύθερος στο τρίποντο, καθόλου δεν σου κόβει; Γιατί να σε μαρκάρουν τόσο μακρυά από το καλαθμπουχμπφχμμμμγκρρρ3)ήχοι που βγαίνουν όταν προσπαθείς να μιλήσεις με το double team κολλημένο πάνω στη μούρη σου…
– Φέρε τη μπάλα ρε, το έχω λέμε. Από την Atlanta είχα πει ότι φέτος θα τα μπουμπουνάω, μην κοιτάς που δεν κατάλαβα γιατί στην ευχή με σούταραν.
– Γαμωτ…χμπφπμπφπφμχμμμμγκρντττρ… Πάρε!
– Χμμμ, τώρα που την πήρα τη μπάλα, δεν ξέρω τι να την κάνω όμως. Ξαφνικά, συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω να σουτάρω γενικά. Το βρήκα! Ας τρέξω κάθετα με τη μπάλα σαν τρομαγμένο ελάφι που το τυφλώνουν οι προβολείς των αυτοκινήτων στην εθνική οδό και ότι γίνει.
(Ο Dwight ξεκινά να τρέχει και φτάνοντας στο καλάθι, είναι σίγουρο πως θα αιτιολογήσει την επιτυχία του στην ανεπαίσθητη προσποίηση στην αρχή του αργού σπριντ του και όχι π.χ. επειδή ο μέτριος αμυντικός Vucevic προτίμησε να πέσει κάτω μόνος του, μιας και ο Simmons τον άφησε μονάχο του να εκτεθεί. Lesson learned #NOT.)
Από εκεί και πέρα, οφείλουμε να βάλουμε υπό αίρεση την παρουσία του κάτω από το καλάθι. Προτιμήσαμε να απομονώσουμε τον τομέα αυτό από τα υπόλοιπα στατιστικά, διότι ο πυρήνας του παιχνιδιού του Dwight είναι να καρφώνει σκοράρει πολύ κοντά στο καλάθι και να στέλνει τη μπάλα στις εξέδρες μετά από κόψιμο.
Όσον αφορά την επιθετική του παρουσία κοντά στο καλάθι, πράγματι ο Dwight φαίνεται να περιορίζει το παιχνίδι του πολύ κοντά, αλλά και πολύ μακριά από το «ζωγραφιστό». Συγκεκριμένα, 61,1% των προσπαθειών του προέρχεται από απόσταση έως ενός μέτρου (58,8% των σουτ στην καριέρα του) και 6,9% από τα πέντε μέτρα μέχρι και το τρίποντο (1,9% των σουτ στην καριέρα του). Ο Clifford έχει δύο επιλογές – να δει το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο.
Μισογεμάτο θα ήταν ότι, παρότι ο Dwight έχει αντικαταστήσει ένα συχνό midrange στην ακμή της καριέρας του με μακρινά δίποντα και τρίποντα και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για αυτό, παραμένει αρκετά συνεπής σε αυτό που είναι όντως καλός και θα έπρεπε όντως να κάνει: να τρομοκρατεί κοντά στο καλάθι4)μόνιμα στους τοπ-10, αν όχι στους τοπ-5, αν όχι στους τοπ-3 dunkers ανά σεζόν. Ενδεικτικό της μιας κάποιας προσπάθειας που καταβάλλει είναι μάλιστα ό,τι έχει ως τώρα 20 «γκολ-φάουλ» και αν συνεχίσει έτσι, θα είναι η καλύτερη του επίδοση, όχι απλά της εξαετίας, αλλά και πολλών καλών σεζόν του στο Orlando.
Μισοάδειο θα ήταν ότι, στην ίδια κοντινή απόσταση, ο Dwight ευστοχεί με ποσοστό 66,8%, το χειρότερο από τη sophomore χρονιά του και σε σχέση με τα career stats του έχει χαμηλότατο ποσοστό, τόσο σε δίποντα μετά από πάσα (53,9%<57,4%), όσο και προσπάθειες που αντιστοιχούν σε καρφώματα (22,3%<26,1%). Προφανώς, πρωτίστως το φταίξιμο είναι δικό του με τέτοιο usage και κρίνοντας από τις αγωνιστικές ιδιοσυγκρασίες των συμπαικτών του και του συστήματος του Clifford και βεβαίως, το 40% ευστοχίας στα μακρινά δίποντα είναι πραγματικά αδιάφορο.
Αυτό που δεν είναι καθόλου αδιάφορο ή μισογεμάτο είναι το effort του στην άμυνα. Τα 1,4 κοψίματα ανά αγώνα είναι κακή επίδοση για τα δεδομένα του Howard – για την ακρίβεια, η τρίτη χειρότερη μετά από τις αναμφίβολα δύο χειρότερες σεζόν στην καριέρα του, την περσινή στην Atlanta και τη δεύτερη στο Houston, όταν έχασε τη μισή σεζόν λόγω τραυματισμού.
Οι απανταχού haters κρατήστε την αναπνοή σας, γιατί τώρα θα εκστασιαστείτε. Ο D12 έχει 4% block percentage, το οποίο δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, αλλά έχει μόλις 0,4 κοψίματα ανά foul (το δεύτερο χαμηλότερο της καριέρας του μετά την άτυχη δεύτερη σεζόν στο Houston) και ρεκόρ καριέρας 5,6 fouls ανά 48′! Τι σημαίνει αυτό; Πως φέτος ο Dwight, όταν σηκώνεται για κόψιμο, είναι πιθανότερο να κάνει foul παρά να σταυρώσει block! Παράλληλα, το +1,6 στο defensive box plus/minus είναι μεγαλύτερο μόλις από τις δύο πρώτες χρονιές του και τη γνωστή προαναφερθείσα στο Houston. Και το κερασάκι στην τούρτα: με 1,4 αλλοιώσεις σουτ ανά αγώνα είναι 130ος στη λίγκα, ενώ δεν έχει κερδίσει ούτε ένα επιθετικό foul. Take that for effort!
Τέλος, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την απλή, άδολη, γνήσια βλακεία5)για να μην πούμε κάτι άλλο που δέρνει τον Howard: με 2 flagrant fouls, 6 τεχνικές ποινές και 2 αποβολές, είναι καθ’ οδόν να κάνει ρεκόρ καριέρας και στις τρεις κατηγορίες6)Όλα τα «ψαγμένα» στατιστικά που παραθέσαμε, μη νομίζετε πως τα σκεφτήκαμε μόνοι μας, αντιθέτως μπορείτε να τα βρείτε στο stats.nba.com, στο basketball-reference.com και στο foxsports.com.. Αποκορύφωμα ήταν το χρηματικό πρόστιμο $35.000 που έφαγε για αυτήν εδώ την ομορφιά προς τους οπαδούς των Cavaliers, γιατί-επειδή-μπορεί.
Τελική ετυμηγορία:
Ίσως να θέλουμε να πιστέψουμε ό,τι ο Dwight Howard θα βελτιωθεί μετά τα 30 του και ό,τι θα βάλει μυαλό γενικότερα – αρκετό, γενικότερα, ώστε να σώσει την καριέρα του. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως, άσχετα με το αν συμπαθούμε ή όχι τον Howard, να θέλουμε να υπάρξει μια λύτρωση για αυτόν. Ίσως πάλι να θέλουμε να συμβεί κάτι τέτοιο, ώστε να μην σκεφτούμε πως ότι είδαμε από αυτόν στις μέρες του στο Orlando ήταν μια ψευδαίσθηση, μια ανάμνηση που ποτέ δεν συνέβη.
Για κάποιον λόγο, πάντως, η λίγκα και λίγο – πολύ όλοι μας, συνεχίζουμε να δίνουμε ευκαιρίες στον Howard. Ευκαιρία ήταν όταν πήγε στο Los Angeles ή όταν πήγε στην γενέτειρα του, την Atlanta. Οπότε, μάλλον πρέπει να περιμένουμε την ευεργετική επίδραση της εκάστοτε «φανταρομάνας» τύπου Steve Clifford, μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος του εκεί που πρέπει: στο Detroit και στον Stan Van Gundy. Αν και δεν ξέρουμε πόσο θα θέλει να τον δει στα μάτια του ο “Stan the Man”.
Με βάση τα παραπάνω, όποιος μπορεί να κάνει υπομονή και να δείξει ανοχή στον “Daily Double”, προκλητική ίσως, θα βγει κερδισμένος, αν πραγματικά τον έχει ανάγκη. Τέτοιος άνθρωπος είναι ο Clifford και τέτοια ομάδα είναι η Charlotte. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως πιθανότατα του χρόνου ο Howard θα γίνει λογικά ο μόνος αθλητής με μέσους όρους double-double ανελλιπώς σε κάθε σεζόν της καριέρας του και μίνιμουμ 15 σεζόν (προς το παρόν, ισοβαθμεί στη δεύτερη θέση μαζί με τον Chamberlain με 14/14, πίσω από τον Barkley που είχε 15/16).
Υπό αυτή την έννοια, ναι, όση σημασία έχει κάτι τέτοιο, ο Dwight είναι φέτος ο καλύτερος Howard της τελευταίας εξαετίας. Τίποτα παραπάνω.
Ακριβώς για αυτό το λόγο και επειδή ένας τεράστιος «μουντζούρης» έμεινε στα χέρια του Howard, όταν έφυγε από το Orlando μέχρι σήμερα και επειδή όλα τα ενδοαγωνιστικά και εξωαγωνιστικά προβλήματα του οφείλονται αποκλειστικά στην αντίληψη και συμπεριφορά του…
…ε, πάρτε κι ένα Dwight Howard Turd Bumper Sticker. Μια ευγενική χορηγία της αργόμισθης ομάδας δημιουργικού του Ball Hog σε μορφή .png, για να μπορείτε να το τυπώσετε και να το κολλήσετε ακόμα και στο αμάξι σας.
Aris Tolios
Latest posts by Aris Tolios (see all)
- Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
- HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
- Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
- Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021
| ↑1 | Φέτος, έχει μέσο όρο συμμετοχής 30′ και γενικά στην καριέρα του είχε 34,6 mpg |
|---|---|
| ↑2 | πραγματικά, αυτό το παιδί τι μάτσο άχρηστες πληροφορίες έχει μαζέψει στο μυαλό του, είναι αδιανόητο |
| ↑3 | ήχοι που βγαίνουν όταν προσπαθείς να μιλήσεις με το double team κολλημένο πάνω στη μούρη σου |
| ↑4 | μόνιμα στους τοπ-10, αν όχι στους τοπ-5, αν όχι στους τοπ-3 dunkers ανά σεζόν |
| ↑5 | για να μην πούμε κάτι άλλο |
| ↑6 | Όλα τα «ψαγμένα» στατιστικά που παραθέσαμε, μη νομίζετε πως τα σκεφτήκαμε μόνοι μας, αντιθέτως μπορείτε να τα βρείτε στο stats.nba.com, στο basketball-reference.com και στο foxsports.com. |
Να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου για τους centers των 90’ς; Μήπως θα έπρεπε να μετράμε τα στατιστικά όχι ανά 36′ αλλά ανά 100 κατοχές; Υπάρχει αρκετή διαφορά στο σημερινό μπάσκετ σε σχέση με το αργό μπάσκετ της τότε εποχής
Δεν έχεις άδικο σε αυτό που λες. Ωστόσο, καταλαβαίνεις ότι αυτό δίνει στον 36άρη Ewing (που ήδη από το 2000 ήταν σαν σκήνωμα) 28-16!!! ΟΚ, δεν είναι αυτό το νόημα του poss100 προφανώς 😛
Πάντως, ακόμα κι έτσι θα διάλεγα το 26-20 του Dwight από το 34-16 του Shaq και το 28-16 του Ewing, όχι;