Οι Houston Rockets έχουν εκθρονίσει τους Warriors από την κορυφή των standings χωρίς να ανοίξει μύτη, καθώς οι Πρωταθλητές ψάχνουν τον μαγικό ζωμό για να ξαναφέρουν στη ζωή τους δύο παίκτες που τους δίνουν όσο κανείς άλλος την ταυτότητά τους, την ώρα που στην Ανατολή οι Raptors και οι Cavaliers έχουν ξαμοληθεί στο κυνήγι των Celtics, που αρχίζουν σιγά-σιγά να νιώθουν την επιρροή των τραυματισμών, αλλά ακόμα δεν χάνουν τον ρυθμό τους. Όπως είναι αναμενόμενο, οι θέσεις 4-10 είναι αχταρμάς και στις δύο περιφέρειες και το αποτέλεσμα είναι αμφίρροπα παιχνίδια παντού, με τελικoύς κερδισμένους εμάς και τον Victor Oladipo.
Η αγαλλίαση των δικαιωμένων προσδοκιών
Οι Rockets, με την πανδαισία που δημιουργεί το δίδυμο Chris Paul – James Harden, είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί να απειλήσει τους Golden State Warriors. Τουλάχιστον αυτή η αφήγηση έχει αρχίσει να ξεπροβάλλει στον σχολιασμό του NBA εσχάτως, περνώντας από την υποψία στην σοβαρή πιθανότητα. Η παρουσία του Chris Paul επιτρέπει στον Harden να κυριαρχεί στο παιχνίδι από επιλογή κι όχι από ανάγκη, και να παίζει, μέχρι στιγμής, το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό μπάσκετ της καριέρας του, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο μετά την περσινή οργιαστική σεζόν.
Μπορεί και οι δύο να είναι primary ball-handlers, ωστόσο δεν είναι αναγκαστικά -ή κατά προτίμηση- isolation scorers (Oklahoma City, Ι am looking at you) και δύσκολα οποιαδήποτε ομάδα θα προβληματιστεί επειδή έχει περισσότερους από έναν χειριστές -ειδικά αυτού του επιπέδου. Τα isos του Harden, που διαλύουν τα νεύρα κάθε άμυνας, πλέον βγαίνουν οργανικά, ενώ ο ομόσταυλος του έχει το καλύτερο points per possesion σε αυτά σε όλο το NBA. Ο Chris Paul δεν έγινε άλλος παίκτης στα 32 του, αλλά για πρώτη φορά βλέπουμε τι μπορεί να κάνει έχοντας έναν ακόμη all-star guard δίπλα του. Ενώ ποτέ δεν ήταν παίκτης που εκβίαζε προσπάθειες, επιλέγοντας με υπομονή και την ψυχραιμία εκατομμυρίων επαναλήψεων τον ρου της επίθεσης όσο αυτή ξετυλίγεται, πλέον μπορεί να διαλέξει με ακόμα μεγαλύτερη ηρεμία πως θα τελειώσει την επίθεση και δεν θυμάμαι να έχει πάρει κακό σουτ μέχρι στιγμής τη φετινή σεζόν. Ένα χαρακτηριστικό στατιστικό που αποκρυσταλλώνει αυτή την αίσθηση, πέρα από τη γενική ναυτία του 49/42/90, αποτελεί το 80%, έστω και σε μια εικοσαριά προσπάθειες, κοντά στο καλάθι, και το γεγονός ότι είναι ακόμα απόλυτα εύστοχος σε τρίποντα από τη γωνία. Αυτό που έχουν πετύχει οι Rockets φέτος μπροστά είναι πως σε κάθε επίθεση, σε κάθε αγώνα, παίρνουν το σουτ που θέλουν, κι όχι αυτό που τους δίνει η άμυνα.
Το καλύτερο ρεκόρ στο NBA, οι 14 συνεχόμενες νίκες, και η καλύτερη επίθεση της λίγκας (καθώς έχουν ξεπεράσει τους Warriors σε Offensive Rating) όμως των Rockets, οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στον Mike D’ Antoni, ο οποίος υιοθέτησε αμέσως αυτό που τόσα χρόνια φωνάζουμε οι απ’ έξω, όμως σε πολλές περιπτώσεις οι προπονητές δυσκολεύονται να πείσουν τους stars τους να κάνουν: Να χάσουν, δηλαδή, ελάχιστο χρόνο συμμετοχής και να αποσύρονται στον πάγκο νωρίς στην πρώτη περίοδο, παίζοντας εναλλάξ, ώστε να υπάρχει πάντα ένας εκ των δύο στο παρκέ. Κάπως έτσι ο Paul, αφού ζεσταθεί κάθεται δίπλα στους διάφορους μπράβους του πάγκου πριν τα μισά της πρώτης και τρίτης περιόδου, και ο πρώην μυστακοφόρος Ιταλός τον ξαμολάει λίγο αργότερα, βγάζοντας τον Harden. Φανταστείτε τώρα την όρεξη ενός ξεκούραστου και ορεξάτου Chris Paul απέναντι σε second units. Οι πρόσφατοι αγώνες απέναντι σε Spurs και Hornets είναι δύο γλαφυρά παραδείγματα αγώνων που τελείωσαν από το 20′ χάρη σε αυτή την τακτική.
Το δεύτερο κομμάτι αφορά το outsourcing της άμυνας στον Jeff Bzdelik, ο οποίος μετά την εξέλιξη των Rockets σε μέτρια αμυντική ομάδα πέρυσι, φέτος τους φέρνει ανάμεσα στις καλύτερες άμυνες του NBA, με έναν συνδυασμό ικανότητας και στις δύο πλευρές του παρκέ που τους κάνει, βασικά, Warriors. Το καλοκαίρι οι Rockets θωρακίστηκαν με ένα γαλλικό κλειδί και μια τανάλια, κλείνοντας τους P.J. Tucker (ποια είναι η καλύτερη ζωολογική παρομοίωση; Ένας ρινόκερος; Τι συμβόλαιο θα έπαιρνε αν είχε γεννηθεί το ‘90;) και Luc Richard Mbah a Moute. Σε μεγάλο βαθμό η απάντηση στα αμυντικά προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τους Rockets τα προηγούμενα χρόνια είναι απλά “λύσεις”. Ενώ μέχρι πρότινος ο Ariza ήταν κάτι σαν δαμασμένος Shawn Marion για τον D´Antoni (συνεχίζοντας την παρομοίωση του James Harden με έναν “φτιαγμένο” Steve Nash), ένας παίκτης, δηλαδή, επιφορτισμένος με την υποχρέωση να είναι παντού και να αναλαμβάνει όλες τις βρωμοδουλειές που προκύπτουν στο παρκέ, πλέον δίπλα σε αυτόν υπάρχει το δικέφαλο τέρας που προαναφέραμε. Ο “Πρίγκηπας” είναι ένα πολυεργαλείο με καλό λογισμικό στην άμυνα, και ο P.J. Tucker προσφέρει αυτή τη μεταδοτική ενέργεια – τρόμο, ότι θα φας ξύλο αν δεν ασχοληθείς με το assignment σου αν είσαι συμπαίκτης του, και έτσι οι Rockets παίζουν μεγάλο μέρος του παιχνιδιού με θετικούς περιφερειακούς αμυντικούς, με το σωστό attitude, και μπορούν να αλλάζουν μαρκαρίσματα κατά βούληση. Από την επιστροφή του Paul, οι Rockets έχουν την τρίτη καλύτερη άμυνα του NBA βάσει defensive rating.
To άλλο τρικ λέγεται small-ball, είτε όταν αυτό γίνεται με τέσσερις κοντούς γύρω από τον λιανό Capela, είτε όταν ο D’ Antoni μετατρέπει τον P.J. Tucker (ή συχνότερα τον Mbah a Moute, αλλά δεν θέλω να χαλάσω την παρομοίωση) στον προσωπικό του Kyle Hines, σε πεντάδες, όπως έγινε απέναντι στους Hornets και τον Dwight Howard. Οι καλοί centers μπορούν φυσικά να εκμεταλλευτούν την παρουσία μετά βίας δίμετρων forwards απέναντί τους, αλλά γιατί να μην δεχτεί κανείς μερικά δυσμενή mismatches όταν μπορεί να αντιπαρατάξει ταχύτητα και ένα τσουβάλι τρίποντα; Το ζήτημα είναι αριθμητικό.
Συνεχίζοντας στα κόκκινα
Σύμφωνα με ένα tweet που χάθηκε κάπου στα έγκατα του σκληρού μου δίσκου, και έδινε credit στο Elias Sports Bureau για την πληροφορία, το 14-0 των Rockets με τον Paul ξεπέρασε το αντίστοιχο με τον Dennis Rodman τη σεζόν ‘95-’96 για τις περισσότερες συνεχόμενες νίκες νεοφερμένου παίκτη στη νέα του ομάδα, και φτάνοντας την Δευτέρα στο 15-0 παραμένει ο ένας από τους δύο μόλις παίκτες (που στοιχειωδώς παίζουν) που παραμένουν αήττητοι φέτος. Ο δεύτερος; Κανείς άλλος παρά ο Nikola Mirotic, που λογικά όταν έσπασε η μούρη του από το χέρι του Bobby Portis, κάποιος γραφικός παρακείμενος φώναξε “γούρι, γούρι” λες και ήταν ποτήρι σε γλέντι, κι ο Niko το πήρε κυριολεκτικά. To παλικάρι βάζει περί τους 20 πόντους σε μόλις 26 λεπτά, θυμίζοντας εκείνον τον μαγικό Μάρτιο της rookie season του, σε μια απέλπιδα έκκληση “πάρτε με από εδώ” από φόβο να μην τον ξαναπιάσει στα χέρια του ο ψυχοπαθής Bobby Portis, όπως σχολίασε ο φίλος Γιώργος. Και οι Chicago Bulls μετρούν έξι συνεχόμενες νίκες και ο Fred Hoiberg απολαμβάνει μια χλιαρή αναγνώριση. Όλα καλά στο Chicago, που περιμένει και την επιστροφή του Zach LaVine για να σαμποταριστεί πλήρως η καταπληκτική δουλειά του tank commander Justin Holiday.
Κάπως έτσι οι Bulls γίνονται η πρώτη ομάδα που ακολουθεί σερί δέκα ηττών με πέντε σερί νίκες, ενώ και ο Kris Dunn κάνει το trade του Butler να μοιάζει, αν όχι αξιόλογο, τουλάχιστον αξιοπρεπές. Στα τελευταία 15 παιχνίδια που έχει ξεκινήσει στην πεντάδα έχει κατά μέσο όρο 14 πόντους και έξι assists με δύο κλεψίματα, σουτάροντας με 40% από το τρίποντο. Μπορεί να μην γίνει all-star ποτέ, αλλά οι Bulls δεν χρειάζονται αυτό από τον 23χρονο sophomore, τουλάχιστον όχι στην περίπτωση που Markkanen και LaVine εξελίχθούν όπως θέλουν.
The Bulls just became the first team in NBA history to follow up a 10-game losing streak or longer with a winning streak of 5 games or more, according to @EliasSports.
— Chris Herring (@Herring_NBA) December 16, 2017
Το δεκαήμερο του κυρίου Scott
Με την είδηση πως το The Office επιστρέφει στο NBC, μπορούμε να αποδώσουμε τα όργια του Mike (βαφτιστικό Michael) Scott σε κάποια σκοτεινή συνωμοσία δημιουργίας hype πριν την ανακοίνωση.
Οι Wizards αντιμετώπισαν δύο φορές τους Los Angeles Clippers το τελευταίο δεκαήμερο. Οι επιλογές των Clippers στους ψηλούς πίσω από τον DeAndre Jordan αναλύονται στους : Montrezl Harrell, Sam Dekker, Jamil Wilson, Willie Reed, και Brice Johnson. Μια πεντάδα που θα μπορούσε να είναι άνετα πινακάκι στα γραφεία του Παναθηναϊκού πριν -ή μετά- από δύο χρόνια. Κι έτσι ο Mike Scott, εκμεταλλευόμενος και τα ζητήματα τραυματισμών στους Wizards, μπήκε για να κάνει αυτό που κάνει καλύτερα. Να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Από 22 πόντους απέναντι στους Clippers με 9/10 και 9/11 αντίστοιχα, και άλλους 19 απέναντι στο Cleveland, το οποίο έτσι κι αλλιώς δεν πολυασχολείται με την άμυνα, αφού στην regular season μπορεί απλά να βάζει μονίμως περισσότερους από όσους κι αν φάει. Κι ενώ η λογική έλεγε “καλά ήταν, πάμε να βρούμε τον επόμενο παγκίτη που θα αναστηθεί”, έρχεται να βάλει όλα τα σουτ και να σιγάσει κάθε προσπάθεια των Pelicans να ψαλιδίσουν την διαφορά που οι Wizards πήραν από την αρχή.
Αγωνιστικά μου θυμίζει λίγο τον Michael Beasley με ανάποδο χέρι, λιγότερη δύναμη και λίιιγο πιο λογικό shot selection. Ταυτόχρονα νομίζω ότι αυτοί οι δύο τύποι, βασικά συνομήλικοι, θα μπορούσαν να κάνουν μια χαρά παρέα και όλα τα ναρκωτικά.
Τιμή και δόξα, λοιπόν, στον άνθρωπο ο οποίος είδε το τατουάζ-φιλάκι του Kenyon Martin και δεν είπε μόνο “πωπω φίλε, το θέλω” αλλά συνέχισε τη φράση του “και μάλιστα θα αποτυπώσω στο κορμί μου αυτούσιo το menu με τα emojis του messenger“. Κι αν αυτό δεν είναι η απόδειξη του τι συμβαίνει όταν παίρνεις αποφάσεις υπό την επήρεια ναρκωτικών, είναι σίγουρα η απόδειξη ότι στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και οι φίλοι σου. Αγαπητές μανάδες, αν δείτε ποτέ φίλο του παιδιού σας με τέτοια τατουάζ, ψαχτείτε.
#FREEHEZONJA
#FreeHezonja https://t.co/0BZdeMyJCL
— Jusuf Nurkić (@bosnianbeast27) December 18, 2017
Ο Hezonja εντυπώθηκε στο συλλογικό θυμικό ως ένα συγκλονιστικό ταλέντο που θα κυριαρχήσει στο παγκόσμιο μπάσκετ βάζοντας οκτώ τρίποντα σε πολύ μικρή ηλικία με τη φανέλα της Barcelona πριν από δυόμισι χρόνια. Η αναγέννησή του ξεκινάει με οκτώ τρίποντα και 28 πόντους σε ένα παιχνίδι στο οποίο ο Reggie Bullock -κατά ακατανόητο τρόπο- έβαλε 20 πόντους, διαλύοντας το career high του.
Ron Baker Appreciation
Μια υπενθύμιση πως ο LeBron James δεν είναι άνθρωπος, θα μας θάψει όλους
Δεν θέλετε να δείτε τα νούμερά του στα τελευταία 11 εντός έδρας παιχνίδια.
Απέναντι στους Bucks είδε την ομάδα του να χάνει και αποφάσισε να κάνει αυτό:
Τρέχει κάτι με τους Sixers;
Μετά από ένα ξεκίνημα που κυριαρχήθηκε από ξέσπασμα του συλλογικού έρωτα προς τον Ben Simmons, τα όργια του Joel Embiid, και τον σχεδόν all-star level Robert Covington, οι Sixers βρέθηκαν ψηλά στην Ανατολή και πλέον δεν συζητούσαμε την είσοδό τους στα playoffs, αλλά το ενδεχόμενο του πλεονεκτήματος έδρας. Σχετικά αθόρυβα, ίσως λόγω της σαγήνης που αποπνέουν τα μοναδικά ταλέντα του roster τους που μας προδιαθέτει θετικά ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ξεκίνησαν να καταρρέουν, και οι πιο πρόσφατες απουσίες του JoJo, που -σε μια όχι τόσο σοκαριστική εξέλιξη- έχασε δύο αγώνες μετά το παιχνίδι που έπαιξε 49 λεπτά, έχουν αποκαλύψει τα κενά της ομάδα πίσω από το εκτυφλωτικό ταλέντο των δύο της stars.
Σε όλη τη λίγκα υπάρχουν 106 guards και guard-forwards που έχουν πάνω από 20 λεπτά μέσο όρο συμμετοχή. Μόλις τρεις εξ’ αυτών επιχειρούν λιγότερο από ένα τρίποντο ανά παιχνίδι και από αυτούς οι δύο είναι οι Simmons & McConnell που μάλιστα αγωνίζονται και μαζί σε μερικά σχήματα που δεν έχουν ίχνος σουτ. Και τέτοια επιθετικά προβλήματα θα μπορούσαν να κρυφθούν αν στην Philadelphia έπαιζαν το βαρετό παιχνίδι των λίγων κατοχών των παλιών καλών Grizzlies. Με τους Sixers να είναι σταθερά η ομάδα με τα περισσότερα λάθη στο ΝΒΑ, καθώς πουλάνε την μπάλα 18 φορές ανά παιχνίδι, τις ημέρες που δεν τους πέφτουν τα σουτ, ή δεν κυριαρχεί ο Embiid μέσα στη ρακέτα, είναι καταδικασμένοι να κυνηγάνε τους αντιπάλους τους στο σκορ.
Επιπλέον, ο τραυματισμός του Justin Anderson τους έχει στερήσει και την μοναδική σχετικά αξιόπιστη λύση τους στα φτερά, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται να περιφέρουν το σκήνωμα του Redick για 50 λεπτά στις τρεις παρατάσεις εναντίον της OKC (έλεος κακούργοι, ο άνθρωπος έχει κι ένα podcast να βγάλει!), δείχνοντας το πόσο ρηχή είναι η ομάδα τους στην περιφέρεια και υποχρεώνοντας τους σε αλχημείες και πεντάδες που δεν μπορούν να σκοράρουν ούτε περισσότερο κι από τους θλιβερούς Kings. Μια λύση θα μπορούσε να είναι ο Jerryd Bayless, ο οποίος όμως έχει διαγνώσει το πρόβλημα της ομάδας στο σουτ, και όποτε παίρνει την μπάλα το μπουμπουνίζει δίχως καμία συναίσθηση. Ο Korkmaz θα χάσει όλη τη σεζόν, ενώ ο TLC φαίνεται να έχει χάσει την εμπιστοσύνη του Brett Brown.
Με όλο το υπόλοιπο roster να το αποτελούν ψηλοί, έτσι σχεδόν διακριτικά αποκαλύπτονται τα συμπτώματα των άσχημων χειρισμών των Collangelos, που κατάφεραν να χαραμίσουν τα ταλέντα των Noel, Okafor και Stauskas δίχως να κατορθώσουν να λύσουν το δυσθεόρατο κενό που έχουν οι Sixers στα φτερά.
Και κάπως έτσι, φθάνουμε στο σημείο που η επιστροφή του Fultz και ο τρόπος με τον οποίο θα σουτάρει ξανά αποκτούν ιδιαίτερη σημασία.
Mπαίνουν δύο 27χρονοι σε ένα bar
Ο Jamil και ο Torrey. “Έβαλα 13 στους Spurs” λέει ο πρώτος. “Εγώ έβαλα 14 στον Westbrook και τάπωσα τον Holiday και κερδίσαμε”1)Φανταστείτε να κριθούν τα playoffs από αυτή την τάπα του Torrey Craig!. Διάφοροι τύποι με καρό πουκάμισα και μακριά γένια τους κοιτάνε περίεργα. Ο μπάρμαν τους θεωρεί ημίτρελους. Κι ας θυμούνται μόνο τον Kobe, ποιοί είναι αυτοί οι δύο τύποι, δεν μπορεί να παίζουν στο NBA, μάλλον ημίτρελοι θα είναι. Η G-League όμως, μέχρι στιγμής, φαίνεται μια εξαιρετική ιδέα, και μια δίοδος προς το NBA, έστω και από το παράθυρο των 2-way contracts για πολλούς παίκτες που διαφορετικά θα άλλαζαν ηπείρους.
O Craig, από ό,τι κατάλαβα, είναι κάποιου είδους θρύλος του Αυστραλιανού μπάσκετ, με τελευταίο κατόρθωμα τον τίτλο του “αμυντικού της χρονιάς” με τους Brisbane Bullets, για μια πόλη που το μόνο που θυμάμαι είναι ότι από κάπου εκεί βρήκε ο Παναθηναϊκός εκείνον τον απίθανο Κώστα Μπαρμπαρούση.
O Wilson, από την άλλη, ακολούθησε έναν πιο παραδοσιακό δρόμο, D-Leauge, Μεξικό στην ομάδα του Ορτίθ, Ιταλία, και G-League για τους Agua Caliente Clippers. Τίμιο τεσσαράκι με σουτ, μου θυμίζει κάπως τον Derrick Brown της Efes στο λιγότερο δυναμικό του.
Ενότητα “Συστατικά”
Weirdest Statlines
Εντάξει, ξεχάστε ότι οι Atlanta Hawks υπερενθουσιάστηκαν με τον Kent Bazemore και το προ διετίας breakout του και του πρόσφεραν ένα συμβόλαιο που στα 31 του θα του αποφέρει σχεδόν $ 20.000.000,00. Αυτό δυστυχώς σημαίνει ότι δύσκολα θα τον δούμε στον ιδανικό του ρόλο, δηλαδή λύση από τον πάγκο για μια ομάδα με στόχους. Παρόλ’αυτά, παιχνίδια όπως της Δευτέρας, όταν έγραψε ένα γεμάτο 16/5/7/5stl/2bl χωρίς λάθη (statline που έχει συμβεί κάπου έξι με εφτά φορές στην Ιστορία όλες κι όλες) θα μας θυμίζουν το τρελό καλοκαίρι του άλματος του salary cap.
Career Highs
Ο Frank Mason έχει εκμεταλλευτεί απόλυτα την ευκαιρία που του έδωσε το χαλαρό rotation του Dave Joerger και έχει αδράξει την ευκαιρία να γίνει μια από τις σημαντικότερες μονάδες μιας second unit η οποία έχει παίξει κεντρικό ρόλο σε ορισμένες από τις ανέλπιστες νίκες των Kings, όπως απέναντι στους Warriors και στους Pelicans (γιατί αν είναι να κερδίζεις λίγο, φρόντισε οι νίκες να είναι αξιομνημόνευτες…) και τώρα και τους Philadelphia Sixers, παιχνίδι στο οποίο πέτυχε και την μεγαλύτερη επίδοση της καριέρας του με 16 πόντους.
Όπως κι άλλος ένας καταδικαστικά κοντός τύπος (μην κοιτάτε το 1,83 που τον δίνουν, το μαλλί έχει ύψος τουλάχιστον 7 cm) που ήρθε από τον δεύτερο γύρο του draft στο Sacramento, έτσι κι ο Frank διαθέτει μια πολύ πρόθυμη σκανδάλη, τη διάθεση να πάρει τα ηνία του παιχνιδιού κάθε φορά που μπαίνει, και φοβερή ανταγωνιστικότητα. Αυτό που δεν έχει, όμως, σε σχέση με “εκείνον που θα ήθελε να είναι”, είναι αυτή η φανταστική hesitation dribble και ο έλεγχος του κορμιού στον αέρα που έκαναν τον Isaiah Thomas (αυτόν δηλαδή) τον επόμενο της λίστας των Nate Archibald και Allen Iverson. Ο Mason δυσκολεύεται πολύ κοντά στο καλάθι, αλλά είναι ολόκαυτος από το τρίποντο και την περιοχή λίγο μέσα από αυτό, και έτσι βρίσκει τρόπους να είναι αποτελεσματικός. Κάνει και chasedowns.
Chucker of the week
Και όπως κάθε βδομάδα μία είναι η ερώτηση με την οποία θα ξεκινήσουμε. Ποιός παίκτης της Oklahoma θα κοσμήσει αυτήν την εβδομάδα την στήλη; Έχουμε λοιπόν Paul George και το 3/13 σουτ εναντίον των Nuggets. O PG13 έχει συμβιβαστεί με την μοίρα του που τον καλεί να είναι αμέτοχος παρατηρητής στην επίθεση μέχρι να έρθει η στιγμή του σαν επετηρίδα να πάρει το επάρατο isolation και σκίζεται στην άμυνα, όντας υποψήφιος για το βραβείο του DPOY και στο ίδιο παιχνίδι κράτησε τον Will Barton σε 2/15 σουτ.
Ο Tobias Harris είχε 2/14 απέναντι στην άμυνα της Indiana και τον φιλότιμο Bojan Bogdanovic που έχει βρεθεί φέτος καταδικασμένος να περνάει 30+ λεπτά στο παρκέ ανά αγώνα μαρκάροντας τους LeBron και Durant αυτού του κόσμου. Ο Tyler Johnson έβγαλε ένα παιχνίδι με 0/9 σουτ, αλλά δίχως αμφιβολία αυτή ήταν η βδομάδα που ο Robert Covington που αποφάσισε να εκτοξεύσει ένα τεράστιο καταπέλτη με τούβλα απέναντι στο εύθραυστο οικοδόμημα που στεγάζει την αξιοπιστία των Κολάντζελων.
Back to back καταιγισμός από τούβλα για τον RoCo που ξεκίνησε με 4/21 σουτ, εκ των οποίων 3/16 από το τρίποντο απέναντι στην ομάδα εγγύηση για μια απελπιστική βραδιά, την Oklahoma, για να συνεχίσει ακάθεκτος με 5/19 εκ των οποίων 2/13 από το τρίποντο κόντρα στο μεγαθήριο των Bulls
Σφηνάκια
Swiss Franc Step από τον 6ο στο MVP Tracker του Basketball Reference
Καλώς ήρθες Kawhi. Μας είχες λείψει
Not all heroes are wearing capes
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
Αφήνω αυτό εδώ για τους Rockets : https://uploads.disquscdn.com/images/a2955fe12f32b4bc2babd23aded59f8fc6da2f57f70cd242dc56696663e1c1bb.png
Επίσης σαν να έχουν πέσει τα νούμερα του Covington από τότε που υπέγραψε το συμβόλαιο…
Άργησα πολυ να το διαβάσω αυτο , όμως το στυλ σου αντέχει στο χρόνο θα έλεγα .
Δεν βλέπω να ανεβαίνει weekly report τώρα τελευταία και αρχίζω να ανυσηχώ…