Η Ανατολή εσχάτως δεν πάει πολύ καλά, με τις δύο ομάδες που ερίζουν για τον τίτλο της περιφέρειας να συναντούν διαφορετικούς αλλά το ίδιο δυσεπίλυτους γρίφους στη λειτουργία τους, αντιμετωπίζοντας όμως την κατάσταση με διαμετρικά αντίθετο τρόπο, από την φανφάρα των Cavaliers με τα players´ meetings και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, στην αθόρυβη μάχη για την επίλυσή τους στη Βοστόνη. Κάπως έτσι λοιπόν οι αμυντικές αδυναμίες των Cavaliers είναι ένας προβολέας που ρίχνει φως σε ζητήματα που πιάνουν από τον προπονητή και φτάνουν έως τις σχέσεις των παικτών, ενώ κανείς δεν παίρνει χαμπάρι την αρρυθμία των Celtics. Raptors και Heat εποφθαλμιούν τις θέσεις τους και παραμονεύουν, ενώ από εκεί και κάτω γίνεται ένας μικρός χαμός από ομάδες που μοιάζουν με μπερδεμένες νυχτερίδες που μπήκαν στο σαλόνι και κάνουν μάταιους κύκλους.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι γίνεται στην Ανατολή τον τελευταίο μήνα. (Τα σχόλια και τα στατιστικά αφορούν το διάστημα μέχρι και την 21η του Γενάρη. Τα στατιστικά είναι παρμένα από το stats.nba και το basketballreference.com)
1. Miami Heat (12-4, #15 σε Offensive Rating – #10 σε Defensive Rating)
Πριν βιαστείτε να με χαρακτηρίσετε βλαμμένο, μισό λεπτό, ακούστε: Για μια ομάδα που ξεκίνησε κρύα και συζητούσαμε για το αν θα καταφέρει να μπει στα playoffs στις αρχές του Δεκέμβρη, η εικόνα είναι τελείως διαφορετική έναν μήνα μετά. Ο τραυματισμός του Dion Waiters, και η απόφασή του να χειρουργηθεί και να χάσει το υπόλοιπο της σεζόν (σε πόσο τέλεια στιγμή πληρώθηκε;) περισσότερο σταθεροποίησε το Miami παρά το αντίθετο και έδωσε τον χώρο στον Josh Richardson να κάνει το συνεχώς υπό αναβολή breakout του σαν full-time small forward πλέον, σε έναν πολύ πολύ mini Pippen ρόλο και στυλ. Ένας άλλος τραυματισμός, αυτός του Hassan Whiteside, σηματοδότησε το ξύπνημα του Kelly Olynyk και έδωσε την ευκαιρία στον Bam Adebayo να μας σαγηνεύσει. Ο δυναμισμός του γύρω από το καλάθι κρύβει τα μέτρια τελειώματά του και ο τρόπος που μετακινεί τα πόδια του στην περιφέρεια μετά από switches είναι βγαλμένος από υγρά φουτουριστικά όνειρα. Αυτά όμως πάνω κάτω ήταν που έπρεπε να κάνει. Τη μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί η έφεσή του να πασάρει (4+ assists σε επτά από τα τελευταία 15 παιχνίδια) καθώς και ένα συμπαθητικό jump shot, έστω και από σχετικά κοντινή απόσταση (19/45 σε jump shots μέσα από τη γραμμή των τριών πόντων). Κάπως έτσι ο Erik Spoelstra έχει τέσσερις ψηλούς που μπορεί να εμπιστεύεται, με τον καθένα να προσφέρει διαφορετικά χαρακτηριστικά και τη δυνατότητα να κατανέμει ισόποσα τον χρόνο μεταξύ τους, να μην υπερφορτώνει κανέναν και να δίνει το ελεύθερο σε όποιον είναι ζεστός.Η ομάδα του Erik Spoelstra έχει το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στο NBA τον τελευταίο μήνα, κέρδισε την αμέσως πιο ζεστή ομάδα της Ανατολής (Raptors) και ενσωματώνει Whiteside και Winslow που υπόσχονται να τους φέρουν ακόμα ψηλότερα στην άμυνα. Δεν είχαν και το δυσκολότερο πρόγραμμα στο NBA σε αυτό το διάστημα, αλλά καθάρισαν τους κοντινούς τους αντιπάλους, με τις ήττες τους να έρχονται δις από τους Nets και από μια φορά από Bulls και Pelicans.
Ο Spoelstra ξεκλείδωσε τον μαγκωμένο Olynyk ο οποίος παίζει το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του και ξαμόλησε τον Wayne Ellington o οποίος είναι τρίτος σε όλο το NBA, πίσω μόνο από Harden και Thompson, σε εύστοχα τρίποντα παίζοντας κάτι λιγότερο από 26 λεπτά ανά αγώνα. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο Josh Richardson λειτουργεί πάνω-κάτω σαν ηγέτης σε αυτή την ομάδα καμικάζι, και δεν φαίνεται να αισθάνεται άβολα στον ρόλο αυτό, τον οποίο σίγουρα παίζει πολύ καλύτερα από τον Dion Waiters.
Πιθανότατα θα ξεφουσκώσουν και ίσως το #1 να είναι μια υπερβολική αντίδραση στα προβλήματα των Celtics μπροστά και των Cavaliers πίσω, αλλά δικά μου είναι τα power rankings, δεν θα μου πείτε τι θα κάνω.
Το ειδύλλιο Kelly Olynyk – ομαδικών στατιστικών
Χωρίς να είναι ξεκάθαρο το γιατί, για άλλη μια χρονιά όταν ο Olynyk παίζει αρκετά, η ομάδα του κερδίζει περισσότερο και η άμυνά της παρουσιάζεται βελτιωμένη. 13-5 το ρεκόρ τους με τον Καναδό στη βασική πεντάδα, και το 41% του από το τρίποντο τον κατατάσσει ανάμεσα στους κορυφαίους της λίγκας.
2. Toronto Raptors (11-6, #9 σε Offensive Rating – #5 σε Defensive Rating)
Ο κόσμος του Toronto νιώθει πολύ καλά με την ομάδα του, θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε διαφήμιση “Amita Motion θετική ενέργεια”, και διαχρονικά υπερεκτιμά τις δυνατότητες της ομάδας του έχοντας μεταφυσικού επιπέδου προσδοκίες στις ικανότητες του διδύμου Lowry-DeRozan. Κι ενώ φέτος έδειχνε να ξεφουσκώνει η εποχή τους, ένας φοβερά χειραφετημένος πάγκος, ένας πιο outsourcing Casey και η ανέλπιστη λύση του Anunoby τους πυροδότησαν και πάλι ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Είναι όμως καλά παιδιά, δίχως αμφιβολία, και ο Αη-Βασίλης τους επιβράβευσε να κάνουν Χριστούγεννα στο #1 της Ανατολής. Βέβαια το χριστουγεννιάτικο πνεύμα σκότωσε πολύ γρήγορα η αυστηρή φιγούρα του Rick Carlisle και ο Krampus Dirk Nowitzki με βοηθό του στο ανόσιο έργο του το ανέλπιστο ήρωα του Dallas Maxi Kleber.
Από τότε είναι σταθερά καλοί, με τον Lowry να παίρνει τη θέση του συνοδηγού πίσω από τον DeRozan αλλά με 40% από το τρίποντο τον τελευταίο μήνα να είναι καθοριστικός και δημιουργικά. Ο DeRozan όμως είναι εντυπωσιακός, με 27 πόντους, πέντε assists και 43% από το τρίποντο σε 4,5 προσπάθειες ανά αγώνα. Μαζί με το αναπληρωματικό back-court των Wright και VanVleet έχουν ένα εντυπωσιακό 44% σε περίπου δέκα προσπάθειες ανά αγώνα.
Αφανής ήρωας
Αν τώρα σας έλεγα πριν από ένα τρίμηνο ότι οι Van Vleet, Delon Wright, C.J. Miles, Siakam και ένας στύλος από την Αυστρία θα είναι ίσως το καλύτερο bench unit στο NBA θα με πιστεύατε; Μάλλον όχι… Κι όμως, παρότι οι Raptors έχασαν τον εραστή του +/- που μετακόμισε στην κοσμοπολίτικη Oklahoma και τον ντόπιο Cory Joseph, κατάφεραν να κάνουν τον πάγκο τους ακόμα μεγαλύτερο όπλο. Ο Dwane Casey πειραματίζεται ανελλιπώς με τις πεντάδες του, και ενίοτε ταιριάζει ακόμα και τον Van Vleet με τον Lowry σε μικροσκοπικά back courts. O Siakam με τον Delon Wright εξασφαλίζουν μια βαθιά ενόχληση για οποιονδήποτε επιθετικό, παίζοντας από αγενείς έως ατσούμπαλες άμυνες, ενώ ο Jakob Poeltl είναι ο πιο αντιτουριστικός sophomore με μέλλον.
Δεν είχα πάρει χαμπάρι
Ότι ο διασκελισμός του Siakam συγκρίνεται μόνο με του Durant και του Antetokounmpo.
3. Boston Celtics (8-6, #30 Offensive Rating – #1 Defensive Rating)
Και οι τρελοί συνεχίζουν. Με το γκάζι να έχει τρυπήσει το πάτωμα κοντράρουν στα ίσια τους Golden State Warriors για το καλύτερο ρεκόρ του NBA, μέσα από προβλήματα τραυματισμών, ζόρικο πρόγραμμα και εκτεταμένες διαδικασίες προσαρμογής, είτε rookies στο NBA, είτε της μιας ντουζίνας νέων προσώπων στην ομάδα. Για εμένα οι φετινοί Celtics αποτελούν την απόδειξη όχι μόνο της προπονητικής ιδιοφυΐας του Brad Stevens, αλλά και του μεγαλείου του Kyrie Irving που λοιδορήθηκε για το ρεκόρ τον Cavaliers όταν έλειπε ο James και τα χρόνια πριν ο γιος του Cleveland επιστρέψει σπίτι του, αλλά μάλλον το μόνο που ήθελε ήταν ένα καλό περιβάλλον και ένας άνθρωπος που να στήσει μια ομάδα γύρω από το ταλέντο του, όπως έκανε και με τον Isaiah Thomas.
Τι κι αν έχουν “μόνο” 8-6 και τη χειρότερη επίθεση τον τελευταίο μήνα; Τι κι αν σιγά-σιγά βιώνουν τις παρενέργειες του beta edition πάγκου τους; Τι κι αν ο Tatum έχει σβήσει από τα 7,25 (αν και παραμένει το καλύτερο ποσοστό στο NBA); Αλάνια μαζί ως το τέλος.
4. Washington Wizards (9-6, #8 σε Offensive Rating – #21 σε Defensive Rating)
To 9-6 των Wizards είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα ενός πραγματικά ευνοϊκού προγράμματος τον τελευταίο μήνα, αλλά και του γεγονότος πως έχουν εκμεταλλευτεί τη μεγαλύτερη σταθερότητα σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ομάδα του NBA – μακράν. Πέρα από το σχεδόν απαράλλαχτο roster σε σχέση με πέρσι, ο Scott Brooks έχει χρησιμοποιήσει μόνο 13 (!) παίκτες όλη τη σεζόν, και μόνο 11 για 20 ή περισσότερα παιχνίδια.
Παρόλαυτα, οι Wizards φαίνονται άρρυθμοι, στην άμυνα οι ψηλοί τους αποδεικνύονται ένα κλικ πιο αργοί από το επιθυμητό και η διάρκεια των Wall-Beal σε αυτή την πλευρά έχει περιθώρια βελτίωσης. Αλλά και συνολικά, ένας κι ένας οι βασικοί τους είναι ένα κλικ χειρότεροι από πέρσι, ιδίως ο Wall ο οποίος δεν συνέχισε την περσινή του άνοδο, η οποία σε μεγάλο βαθμό βασίστηκε στην αποφασιστικότητά του να πηγαίνει προς το καλάθι, καθώς φέτος τον βλέπουμε να συμβιβάζεται περισσότερο με jumpshot και λιγότερο κάθετο παιχνίδι.
Θέλουν βοήθεια στους ψηλούς και πιθανότατα θα προσπαθήσουν να διευθετήσουν την ανάγκη τους με την ετήσια τελετουργική θυσία του pick τους (αλήθεια, τι κάνει ο Monroe), εκτός κι αν δώσουν ρόλο Ben Simmons/Nikola Jokic στον John Wall, που είναι ο πρώτος blocker της ομάδας έχοντας παίξει μάλιστα 11 παιχνίδια λιγότερα από τον Gortat. Παρακάτω βλέπετε τους centers με χαμηλότερο block percentage από τον Wall: 
Ευτυχώς γι’ αυτούς το καράβι ισιώνει ένας καταπληκτικός Kelly Oubre Jr. ο οποίος τον τελευταίο μήνα βάζει 15 πόντους ανά αγώνα με 54/49/89 και ακυρώνει την ανομβρία του Porter, όπως νωρίτερα στη σεζόν έκανε και ο Mike Scott με την απουσία του Morris. Το μόνο που μένει είναι ο Mahinmαχαχαχαχαχαχα…
5. Philadelphia Sixers (8-4, #17 σε Offensive Rating – #2 σε Defensive Rating)
Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος, πάντως όποτε νομίζω ότι οι Sixers πάνε καλά τους βλέπω εκτός playoffs, και όταν θυμάμαι ότι είναι σε ύφεση τους βλέπω ξαφνικά έκτους. Βοήθησε το γεγονός πως οι υπόλοιποι παράγοντες των ζυμώσεων στον πάτο του βαρελιού των ανατολικών playoffs έχασαν την τελευταία εβδομάδα.
Οι Sixers ξεπέρασαν ένα πρώτο ραντεβού του Ben Simmons με τον rookie wall, ενώ ο Joel Embiid βρήκε λόγω του αγώνα στο Λονδίνο την ευκαιρία να ξεκουράζεται περισσότερο και να κάνει δέκα πραγματικά καλά παιχνίδια τον τελευταίο μήνα, θα χάσουν όμως για τουλάχιστον δύο εβδομάδες τον φλεγόμενο στα τελευταία του οκτώ παιχνίδια J.J. Redick, ο οποίος έβαζε 20 πόντους και διέθετε το καλύτερο net rating της ομάδας. Καθώς κι ο Covington διάγει το παραδοσιακό του κρύωμα από τα 7,25, τη δουλειά ανέλαβαν Dario Saric και T.J. McConnell με καθοριστικές εμφανίσεις σε καθοριστικές νίκες (βλ. το 18/8 του McConnell απέναντι στους Raptors).
6. Cleveland Cavaliers (4-9, #18 σε Offensive Rating – #30 σε Defensive Rating)
Το άσχημο ξεκίνημα διαδέχτηκε ένα εντυπωσιακό διάστημα από τα μέσα Νοέμβρη έως τα μέσα Δεκέμβρη στο οποίο έχασαν μόνο μια φορά σε 19 αγώνες, για να ακολουθήσει το παραδοσιακό ντεφορμάρισμα-καμπανάκι των ομάδων του LeBron, και από τότε οι Cavaliers έχουν ρεκόρ 4-10. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν ανησυχητικό, ιδίως με τον βασιλιά σε ημιάγρια κατάσταση, αλλά οι έτεροι ηχηροί διεκδικητές της θέσης στους τελικούς έχουν το αντίστροφο πρόβλημα από τους Celtics. Παραμαζεύτηκαν κακοί ή απαθείς αμυντικοί, όσο κι αν προσπαθεί ο Crowder να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Χτύπησαν το ναδίρ τους πριν από μερικές μέρες όταν σε διαδοχικά παιχνίδια δέχτηκαν 127 από Magic και Timberwolves, και 133 από τους Raptors. (Μηδένα προ του τέλους μακάριζε – ή στην περίπτωση τους μαρκάριζε).
Terrance Ferguson gonna take off for a dunk one of these days and just never come back down pic.twitter.com/if29JIwpMb
— Rob Perez (@World_Wide_Wob) January 20, 2018
I mean, look at the score.
Oι μόνες τους νίκες στα τελευταία οκτώ παιχνίδια έχουν έρθει απέναντι στο πτώμα των Magic, με έναν και τέσσερις πόντους.
The Cavaliers are 0-5 against the top 6 teams in the West and 1-6 against the top three teams in both conferences this season, with the one win coming against Boston in the season opener where Gordon Hayward went down. from nba
Σταματάω εδώ μήπως και τον Μάιο γελοιοποιηθώ λιγότερο.
Stay Classy
David Blatt is taking shots at his old team! pic.twitter.com/jeFIA33tSJ
— Oliver Maroney (@OMaroneyNBA) January 21, 2018
ICYMI
Οι Pacers έχουν κερδίσει τους Cavaliers και στις τρεις μεταξύ τους αναμετρήσεις, μια σε κάθε φάση της σεζόν της ομάδας του Cleveland, τόσο δηλαδή στα άσχημα διαστήματα, όσο και τον Δεκέμβρη που έμοιαζαν ανίκητοι, αλλά υποχρεώθηκαν στη μοναδική ήττα τους. Μπορεί τον Απρίλιο να μην έχει καμία σημασία, ή μπορεί και οι Pacers να παρακολουθούν τα playoffs από τα σπίτια τους, αλλά αυτή τη στιγμή είναι πιο κοντά σε ένα 3-6 match up, που θα ξαναφέρει τον Lance Stephenson στο διάβα του LeBron στα playoffs, και δεν υπάρχει ψυχή στον κόσμο τούτο που να μην θέλει να γίνει μάρτυρας αυτής της παράστασης.
ICYMI #2
O J.R. Smith είναι ο μοναδικός NBAer που παίζει περισσότερα από 29 λεπτά και σκοράρει λιγότερους από οκτώ πόντους.
7. Indiana Pacers (7-8, #14 σε Offensive Rating – #18 σε Defensive Rating)
Οι Pacers δεν αποτελούν πια το darkhorse στην κούρσα για τα playoffs, ο Domantas Sabonis δεν είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του NBA και πλέον όλοι ξέρουν ότι ένα μέτρο χώρος αρκεί για να δει τον διάδρομο απογείωσης ο Victor Oladipo. Οι Pacers ζορίστηκαν στην πρόσφατη απουσία του, και μετρούν πέντε ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια χωρίς τον 25χρονο guard. Εκείνος όμως επέστρεψε, οι Pacers έχουν ρεκόρ πάνω από το 50% και ο κόσμος της Indiana δίνει στην ομάδα καύλα και αυτοπεποίθηση να μην αφήσει στους δελφίνους (Philadelphia και New York) χώρο να την προσπεράσουν. Και όσο ο Victor Oladipo παίζει με λυμένα τα φρένα, σαν ξεκάθαρος all-star και διακορευτής αντίπαλων ψηλών, όλα θα είναι μια χαρά για φέτος. Ανησυχητική είναι η στασιμότητα του Myles Turner που δεν έχει πολυφανεί λόγω του Sabonis και του πάντα σταθερού Young. Όλοι τους βρίσκονται σε κακό φεγγάρι από τα 7,25, εξ ου και το μέτριο ρεκόρ εσχάτως, γενικά τα μεσαία κλιμάκια της ανατολής είναι σε ύφεση οπότε παραμένουν ψηλά.
ICYMI
Ο Damien Wilkins ξεκίνησε γνωρίζοντας ότι την επόμενη μέρα θα κοπεί από το roster και συνεισέφερε 11 πόντους σε 22 λεπτά στον διασυρμό τον Chicago Bulls. Πολύ ωραία κίνηση, από έναν coach που έχει ακούσει πολλά (και από εμάς μεταξύ άλλων) αλλά τους πονάει τους παίκτες του και μπράβο του. Οι Pacers χωρίς αυτόν έχουν θέση στο roster, χώρο στο cap και ενδιαφέρουσες αποφάσεις.
New Year Resolution
Myles Turner: Να μάθω να ισορροπώ μεταξύ rim protection και rebound.
Lance Stephenson: Να αγοράσω σπίτι στην Indiana.
8. Chicago Bulls (9-8, #12 σε Offensive Rating – #20 σε Defensive Rating)
Το καλοκαίρι και οι πρώτες εβδομάδες της σεζόν διαμόρφωσαν στο Chicago ένας περιβάλλον μηδενικών απαιτήσεων και πίεσης, καθώς ο Fred Hoiberg προσπαθούσε να βιδώσει βίδες με τα νύχια χρησιμοποιώντας παίκτες σε άβολους γι’ αυτούς ρόλους και ζητώντας από τον Markkanen και τον Holiday να είναι οι go-to guys του, με αναμενόμενα για το ρεκόρ των Bulls αποτελέσματα. Κάπως έτσι ο Bobby Portis επέστρεψε από την τιμωρία του, το πρόσωπο του Mirotic ξαναήρθε στη θέση του για να επιδοθούν σε έναν υγιή αυτή τη φορά ανταγωνισμό για να μάθουμε ποιος θα είναι ο αναπληρωματικός του Hano Mottola του μέλλοντος. Ξεπέρασε και ο Kris Dunn το την τραυματική εμπειρία που λέγεται “rookie στα χέρια του Tom Thibodeau” και οι Bulls έγιναν μια ομάδα που χάνει πολύ δύσκολα, γεμάτη από πιτσιρικάδες με πολλά να αποδείξουν και δίχως άγχος για το αποτέλεσμα, ένας συνδυασμός εκρηκτικός, όπως κατάλαβαν αρκετές playoff hopeful ομάδες, αλλά και οι Boston Celtics. Επέστρεψε και ο Zach LaVine και κινείται καλά, οπότε μάλλον ήρθε ο καιρός να ψάξουν κάποιο asset για τον Robin Lopez. Μια χαρά. Α, ναι, και ο Nwaba είναι η νέα, light version του Tony Allen.
ICYMI
NBA RECORD: Lauri Markkanen has made 100 career three pointers faster than any player in NBA history (41st game).
— Jeff Mangurten (@JeffGurt) January 15, 2018
9. Milwaukee Bucks (7-9, #16 σε Offensive Rating – #23 σε Defensive Rating)
O ψυχασθενής θα τους σκοτώσει #1
Εντάξει λέμε για τον Thibodeau και δικαίως, αλλά ο Jason Kidd, που έχει χάσει την μπάλα γενικώς με το rotation χρησιμοποιεί Antetokounmpo και Middleton για περισσότερα από 37 λεπτά ανά αγώνα, και καταλαμβάνουν την κορυφή του πίνακα του αγωνιστικού χρόνου. Οι Bucks είναι η ομάδα που αυτή τη στιγμή σημαδεύουν Knicks και Sixers για να πετάξουν εκτός playoffs, και όχι άδικα, αφού δεν παίζουν καλά – είτε αυτό είναι ευθύνη του Kidd, είτε υλικό που βρίσκεται σε δυσαρμονία – και η άμυνά τους είναι ντροπιαστική για τα ατομικά προσόντα των παικτών τους.
Εντάξει, ο Γιάννης υπό φυσιολογικές συνθήκες θα συζητιόταν για MVP και βρίσκεται εντυπωσιακά στο top-10 σε ποσοστό ευστοχίας, αλλά η διαχείριση του roster αδικεί αυτή την τετράδα εξαιρετικών παικτών που κρατάνε την ομάδα σε τροχιά playoffs. Sterling Brown, D.J. Wilson, Rashad Vaughn, Sean Kilpatrick μπαινοβγαίνουν στο rotation, δεν μπορεί κάποιος πρέπει να μπορεί να βοηθήσει, μα αυτό δύσκολα θα γίνει με σποραδικά πεντάλεπτα και δεκάλεπτα.
Ο Jabari όπου να ‘ναι θα επιστρέψει, η πίεση για αποτελέσματα είναι μεγάλη και η εμπιστοσύνη του Kidd στους παγκίτες του ελάχιστη. Τρέμω στην ιδέα να αρχίσει κατευθείαν να παίζει 35’ με ότι αυτό θα σημαίνει για τα γόνατά του.
Μια ελάχιστα συζητημένη πτυχή: Ο Thon Maker είναι αποκρουστικός όσο παίζει και οι Bucks είναι εννιά πόντους χειρότεροι ανά 100 κατοχές με αυτόν στο παρκέ. Η απειρία του κρυβόταν πέρσι από το γεγονός πως οι αντίπαλοι δεν ήξεραν τι να περιμένουν από αυτόν, αλλά φέτος η περίοδος χάριτος τελείωσε και η αδυναμία του να πασάρει όταν μαρκάρεται και να τελειώσει φάσεις (αισθητά κάτω από το 50% σε δίποντα, νούμερο άστοχου guard, όχι center) τον καθιστά μαύρη τρύπα, και η προσφορά του στην άμυνα είναι μάλλον θεωρητική και περιορίζεται σε σποραδικό rim protection.
ICYMI
10. Charlotte Hornets (7-7, #10 σε Offensive Rating, #17 Defensive Rating)
Η μόνη μου σχέση με το φετίχ του Τόλιου είναι να βλέπω τα λάθη και τις χαμένες βολές του Howard στα boxscores, πόσα τρίποντα έβαλε ο Kaminsky και τα jump shots του Carter-Williams (30% FG για τη σεζόν, 25% jump shots). Το δυστύχημα για τον τελευταίο είναι που δεν του έχει κάνει πρόταση ο Ολυμπιακός για να μας πεθάνει ο Ιωάννου στα μακρινά rebounds.
Εντάξει, καλά τα πάνε τελευταία, κερδίζοντας κάτι πεθαμένους και τους Warriors. Αυτά.
11. Detroit Pistons (5-9, #23 σε Offensive Rating – #8 σε Defensive Rating)
Ο Tobias Harris είναι πλέον efficient σκόρερ, ο Andre Drummond έχει βελτιωθεί στο επίπεδο που μπορούμε να τον αποκαλούμε Kyle O’ Quinn των πλουσίων (18.5% AST% 4 φορές περισσότερες assists από την αμέσως καλύτερη χρονιά του!!) και να φλερτάρει με το triple-double τις βραδιές που τα double-teams σκάνε σωρηδόν και ο Reggie Bullock έχει πάρει φωτιά (ο πιο αποτελεσματικός σκόρερ της λίγκα με 75% eFG% τον Δεκέμβρη) πιάνοντας επιδόσεις E’Twaun Moore1)ποιος περίμενε να γίνει ο Moore το πρότυπο για τον ρολίστα shooting guard και σώζοντας μια καριέρα που φαινόταν να καταλήγει στην G-League. Τα κακά νέα είναι όμως πως αλλά δίχως αξιόπιστο point guard, μιας που o Reggie Jackson ήταν κι αυτός μια λύσις, και τον Avery Bradley να κάνει έναν αντίστροφο Tyreke (3-15 στα 18 τελευταία παιχνίδια του) η ομάδα του Van Gundy υποφέρει για να σκοράρει έχοντας τη δεύτερη χειρότερη επίθεση στο ΝΒΑ το τελευταίο δίμηνο μπροστά μόνο από τους Magic.
Παρά το γεγονός ότι πλην του Bradley το roster δεν έχει καλούς αμυντικούς, η άμυνα παραμένει αξιόπιστη αλλά οι Pistons φαίνεται να έχουν αγαπήσει λίγο περισσότερο από όσο θα έπρεπε την Little Caesars Arena καθώς είναι καλύτεροι κατά 8,8 πόντους ανά 100 κατοχές μπροστά στα άδεια καθίσματα του γηπέδου τους από ότι εκτός έδρας, κάτι που θα είχε μια εξήγηση αν τους ταξίδευαν αποκλειστικά με λεωφορείο.
Μία λύση θα ήταν να αλλάξουν θέση και να παίξουν στη Δύση, όπου έχουν κερδίσει τις πέντε καλύτερες ομάδες της, αλλά με κίνδυνο να είναι αυτοί που θα μείνουν εκτός playoffs στην κούρσα για εννέα της Aνατολής έχουν σταυρώσει τα δάχτυλά τους και ελπίζουν να νοιώσει ο MJ κάποιον παράλογο έρωτα για τον Reggie Jackson προκειμένου να αποκτήσουν τον point guard που αναζητά απεγνωσμένα εδώ κι ένα χρόνο ο Stan the Man.
Μια αγκαλιά για τον Stanley Johnson
Η γοητεία του summer league του 2015 ξεθώριασε για το όγδοο pick του draft εκείνης της χρονιάς και μετά από μια sophomore season στην οποία κατάφερε να σκοράρει διψήφιο αριθμό πόντων μόνο επτά φορές σε 77 παιχνίδια, φάνηκε στην αρχή της σεζόν να βρίσκει τα πατήματά του και να ξανακερδίζει την εμπιστοσύνη του Stan Van Gundy. Φευ. Έχει χάσει τη θέση του από τον βασιλιά των 35 game seasons Reggie Bullock, και μια φορά στα δέκα παιχνίδια θυμίζει τον παίκτη που φανταζόμασταν προ διετίας. Ίσως να φταίει που ο SVG θέλει από τους πλάγιους του γρήγορες αποφάσεις και πρόθυμη σκανδάλη, ενώ ο ίδιος σταματάει την μπάλα. Ίσως να φταίει ότι, τι να κάνουμε, αυτός είναι. Νομίζω πάντως ότι δεν είναι το ιδανικό ταίριασμα δασκάλου-μαθητή, και πως στα χέρια κάποιου Stevens-Popovich-Budenholzer μπορεί να γίνει bargain στο επόμενο συμβόλαιό του. Ακόμα δεν έχει κλείσει τα 22, και μπορεί να εξασφαλιστεί για λίγα χρήματα στο επόμενο συμβόλαιό του. Οι Pistons χρειάζονται βοήθεια, πάνω κάτω παντού, και δεν νομίζω ότι έχουν την υπομονή να τον σφυρηλατήσουν.
12. Atlanta Hawks (6-9, #21 σε Offensive Rating – #19 σε Defensive Rating)
Η μπαγκέτα του Dennis Schroeder δίνει τον ρυθμό σε αυτό το συνονθύλευμα πιτσιρικάδων, g-leaguers και γυρολόγων. Σχεδόν στο σύνολό τους έχουν να αποδείξουν πράγματα, είτε στους τωρινούς εργοδότες τους, είτε σε μελλοντικούς*, είτε στους εαυτούς τους, ενώ παράλληλα έχουν μηδενικό στρες για αποτελέσματα. Αυτό τους κάνει ιδανικούς φονιάδες γιγάντων, με τις έξι από τις επτά τελευταίες νίκες τους να έχουν έρθει απέναντι σε playoff teams. Κατά σειρά: Heat, Wizards, Blazers, Nuggets, Spurs, Pelicans. Παρά το γεγονός ότι η Atlanta βρίσκεται σταθερά στο πάτο της λίγκας λόγω σχεδίου δεν σημαίνει ότι πέραν του draft pick δεν υπάρχουν πράγματα που πρέπει να χαροποιούν τους οπαδούς των Hawks. Ο Schroeder ρίχνει τούβλα έξω από τα 7,25, αλλά το σουτ του μετά από ντρίπλα είναι άψογο όταν πλησιάζει λίγο πιο κοντά κι ο ίδιος αντί για τον Γερμανό Rondo όπως έλεγαν όταν είχε γίνει draft θυμίζει περισσότερο τον Tony Parker σε έκδοση 2.0. Ο John Collins αρπάζει όλα τα rebound, ειδικά στην επίθεση, είναι δυναμίτης και στωικά περιμένει να περάσει το trade deadline για να κερδίσει επιπλέον λεπτά συμμετοχής αφού φύγουν οι βετεράνοι από μπροστά του. Η αποκάλυψη όμως είναι ο Taurean Prince που παίζει τα υπερδιπλάσια λεπτά και αντέχει στο ρόλο του βασικού small forward σουτάροντας με 40% σε 4,5 προσπάθειες ανά αγώνα έχοντας βελτιώσει το αδύνατό του σημείο. Hawks University για πάντα!
* Μια σειρά λαχταριστών midseason λύσεων
Marco Bellinelli, Ersan Ilyasova, Kent Bazemore και Dewayne Dedmon είναι τέσσερις παίκτες με εμπειρία στην λίγκα και τα playoffs και σαφή χαρακτηριστικά που μπορούν να θέσουν στην υπηρεσία ομάδων που θέλουν να βελτιωθούν ενόψει postseason. O Belinelli μπορεί να δώσει σκοράρισμα από τον πάγκο σε ομάδες που το στερούνται, ο Ilyasova είναι μια λύση stretch ψηλού που δεν είναι παντελώς άχρηστος σε όλα τα υπόλοιπα και ο Dedmon μια τίμια λύση ψηλού που είναι και shotblocker και αρκετά ευέλικτος για να μην εκτίθεται έξω από το ζωγραφιστό. Και μόνο οι τρεις τους θα μπορούσαν να στήσουν μια συζήτηση για τις ανάγκες των 20 περίπου ομάδων που θα μπουν ή παλεύουν να μπουν στα playoffs, και οι Hawks δεν θα χαλαστούν να θωρακιστούν με μερικά picks και νέους παίκτες.
Σεμινάρια tanking
Οι Hawks φέτος παραδίδουν ένα σεμινάριο tanking που θα διδάσκεται στους επίδοξους Hinkie του μέλλοντος. Η ούτως ή άλλως κακή άμυνά τους στα τελευταία πέντε λεπτά των αγώνων μεταμορφώνεται στην χειρότερη της λίγκας, όπου και παραχωρούν 130 πόντους ανά 100 κατοχές. Το παιχνίδι με το Phoenix όμως είναι ένα αριστούργημα συγκεκαλυμμένου tanking που θα μείνει στην ιστορία. Μπροστά στο φάσμα της τέταρτη νίκης σε πέντε παιχνίδια απέναντι σε έναν βασικό συνδιεκδικητή του Σλοβένου Μεσσία η Atlanta προηγούμενη με 5 πόντους 40 δεύτερόλεπτα πριν τη λήξη έκανε μια υπερπροσπάθεια και ανταμείφθηκε αναλόγως. Αφού επέτρεψε στους Suns να ισοφαρίσουν στο σκορ ο Bazemore εξι δευτερόλεπτα πριν το φινάλε έκανε φάουλ σε τρίποντο του Devin Booker. Στην τελευταία επίθεση ο Schroeder με την διαφορά στους τρεις πόντους αποφάσισε να σιγουρέψει την ήττα αγνοώντας τους κανόνες της στοιχειώδους μπασκετικής ευπρέπειας και εφορμώντας στο καλάθι για το lay up που θα έγραφε το τελικό σκορ και την ήττα της ομάδας του με έναν πόντο.
13. New York Knicks (5-11, #22 σε Offensive Rating – #14 σε Defensive Rating)
Από εκεί που η συζήτηση ήταν η άνοδος του Porzingis σε ρόλο σούπερσταρ ξαφνικά όλοι οι προβολείς στράφηκαν προς τον Super Cool Beas, με τον ίδιο τρόπο που όλα τα έργα τέχνης που δεν διεκδικούν δάφνες ποιότητας ενδύεται το μανδύα (ή στην περίπτωση του Beasley φοράει τα ρόλεξ στο πόδι) της καλτίλας. Τα μάγια της αρχής της χρονιάς λύθηκαν και οι Knicks βγαίνοντας έξω το ασφαλές περιβάλλον του Madison Square Garden (χειρότερη επίθεση εκτός έδρας με 98 πόντους ανά κατοχές), με τον Tim Hardaway Jr. απόντα και με τον Λετονό να νοιώθει την αναμενόμενη κούραση από το κουβάλημα όλης της επίθεσης των Knicks στους ώμους του κατέρρευσαν και έχουν βγει εκτός playoffs.
Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι η απαρχαιωμένη επίθεσή τους, που σε ένα vintage στατιστικό ικανό να προκαλέσει εγκεφαλικό στον Darryl Morey ή όποιον φαν του αθλήματος έχει κοινή λογική, σουτάρει περισσότερα σουτ από το midrange από ότι τρίποντα. Οι Knicks σουτάρουν τα λιγότερα τρίποντα στην λίγκα, άλλα συνάμα δίχως να αξιοποιούν το μέγεθός τους για να πηγαίνουν στην γραμμή ή να καθαρίζουν τα rebound, παίζοντας σε αργό ρυθμό, αλλά παράλληλα κάνοντας πολλά λάθη. Η επιστροφή του Hardaway τους έκανε λιγότερο προβλέψιμους και περιμένουν να περάσουν τα Grammy για να επιστρέψουν στη βάση τους, αλλά όσο περιμένουν να γίνει το αμυντικό κτήνος από τη Γαλλία πραγματικό point guard, o Porzingis θα παλεύει μονάχος και θα κουράζεται μάταια. Το ιδανικό βέβαια θα ήταν να υπήρχε διαθέσιμος ένας point guard που να μπορούσε να σκοράρει αρκετά και να δημιουργήσει, να μπορούσε να παίξει το ρόλο του alpha dog, να ήταν clutch και επιπλέον να μπορούσε να αποτελέσει τον τοπικό ήρωα. Ένας παίκτης σαν τον Kemba δηλαδή.
Μία αγάπη για τον Φλεβάρη
Ο Φλεβάρης ήρθε, το trade deadline πλησιάζει, πράγμα που σημαίνει πως το μυαλό μας πηγαίνει παβλοφικά στον Courtney Lee. Ο βετεράνος guard, διαχρονικά ο ιδανικός συμπληρωματικός παίκτης για έναν διεκδικητή τίτλου που αναζητεί 3&D παίκτες, παίζει για μια ακόμη χρονιά του ρόλου του αξιοπρεπούς βασικού δυαριού που κάνει τη δουλειά του σε μια μικρομεσαία ομάδα για να ξεχαστεί μέχρι το trade deadline όταν ξαφνικά φανεί σαν το μικρό κομμάτι που λείπει για να οδηγήσει μια πιο δυνατή ομάδα στο δαχτυλίδι. Φέτος μάλιστα κάνει την καλύτερή του χρονιά, παίζοντας την άμυνά του, και σκοράροντας 14 πόντους ανά παιχνίδι με το 43,5% στα τρίποντα και πιάνοντας ποσοστά στις βολές (82/85) που θα ζήλευε κι ο Brian Roberts2)πιο εύστοχος παίκτης του ΝΒΑ προ τετραετίας. Ο Lee συνεχίζει να προσφέρει παίζοντας τον ρόλο του στην εντέλεια και περιμένοντας τον τηλεφώνημα που θα τον οδηγήσει επιτέλους σε μια ομάδα με στόχους για να υπηρετήσει το γενικότερο καλό.
14. Brooklyn Nets (6-11, #28 Offensive Rating – #4 Defensive Rating)
Αδιαφορώ για το ρεκόρ τους. Έχουν τον Spencer Dinwiddie να κάνει την πιο απρόσμενη σεζόν από την έκρηξη του Hassan Whiteside στο Miami, έχουν τον Okafor να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι σε θέση να καταλάβει ένα οποιοδήποτε concept ομαδικής επίθεσης ή άμυνας, αλλά κυρίως Caris LeVert και Jarrett Allen. Ο πρώτος έχει λυθεί δημιουργικά και παίζει έναν περίεργο ρόλο δημιουργού από τον πάγκο, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα πολύ ωραίο κουίζ προσπαθώντας να μαντέψουμε μετά το δεύτερο βήμα στα drives του αν θα πασάρει, θα τελειώσει τη φάση ή θα μπερδευτεί και θα κάνει τον Atkinson να τραβάει τα μαλλιά του. Ο Jarrett Allen είναι το άλλο του μισό, συνεργάζονται με κλειστά τα μάτια, και ειλικρινά, δεν έχω δει άλλον παίκτη να καρφώνει ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ. Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ κεφαλαία σε κείμενό μου, αλλά με το που γίνει σύνδεση μπάλας και αφάνας το στεφάνι αναστενάζει στωικά για την δεδομένη επερχόμενη επίθεση.
Να βλέπετε Nets, κάνει καλό.
Ανορθόδοξη αγάπη μου εσύ
Sleeper pick για τον τίτλο του πιο βελτιωμένου παίκτη της σεζόν και kinda-sorta ο καλύτερος παίκτης των Nets φέτος, κυρίες και κύριοι, από εδώ το αίσθημά μου, Rondae-Hollis Jefferson. Καλοί οι ηρωισμοί του Dinwiddie, αλλά αν ψάχνετε τον λόγο για τον οποίο οι Nets φτάνουν να διεκδικούν τα παιχνίδια στο τέλος, μην κοιτάτε πολύ μακριά, είναι το παλικάρι με τη σφουγγαρίστρα στο κεφάλι. Οι σχεδόν 15 πόντοι του ανά παιχνίδι είναι εντυπωσιακό νούμερο για έναν παίκτη που περιμέναμε τελείως non-factor στην επίθεση, και δεν είναι μια από τις περιπτώσεις που “κάποιος πρέπει να βάζει”, όταν βλέπουμε παίκτες να παίζουν πάρα πολλά λεπτά και με παράλογα ψηλό usage, και οι 15 πόντοι τους είναι τόσοι και ανά 36′ με χαμηλά ποσοστά. Ο RHJ παίζει γύρω στα 29′ για να τους πετύχει, το usage του είναι αρκετό αλλά όχι μη βιώσιμο (γύρω στο 22%), αποτέλεσμα της ισοκατανεμημένης πίτας που μοιράζει ο Atkinson, ενώ τα ποσοστά του είναι μια χαρά, κι ας μην φτιάξει ποτέ τρίποντο. Μπορεί όταν σουτάρει να μοιάζει σαν να έφαγε μόλις καρατιά στα πλευρά, αλλά την αποτελεσματικότητά του από μέση απόσταση (γύρω στο 50% σε πολλές και δύσκολες προσπάθειες) θα το ζήλευαν πολλοί διαφημιζόμενοι σκόρερ. Παραμένει ένας αμυντικός πασπαρτού και ένας πολύ καλός rebounder και πασάρει κιόλας. Παράλληλα έχει αρκετά μικρό ποσοστό assisted field goals και προσπαθεί να δημιουργήσει παρά την μέτρια ντρίμπλα του. Γιατί διάολο δεν συζητάμε περισσότερο για την πάρτη του;
15. Orlando Magic (2-11, #26 σε Offensive Rating – #T29 σε Defensive Rating)
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην πιο φορμαρισμένη ομάδα και ένα ζόμπι;
Ο Khem o Birch, o οποίος στο όγδοο παιχνίδι του με τους Magic έπαιξε το 50% του αγωνιστικού του χρόνου στη σεζόν και έβαλε το 60% των πόντων. Σε μεγάλο βαθμό επειδή οι συμπαίκτες του δεν μπορούσαν να βάλουν λέι απ, αλλά αυτό δεν μειώνει σε τίποτα το πρώτο του ουσιαστικό παιχνίδι στους “μεγάλους”.
Αφού πρώτα δηλαδή ο Arron Afflalo έβγαλε τα νεύρα μιας καριέρας αδικαίωτων προσδοκιών στο κρανίο του Nemanja Bjelica.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
Το κειμενο που με επεισε να μη χασω ματς των Nets απο δω και περα. Νενικηκα σας πανελλαδικες.
Και μόνο ότι οι Nets είναι κανονική ομάδα φέτος με πολύ ταλέντο μετά το ξεπούλημα των πικς με έχει φτιάξει και μένα πάρα πολύ.
Ο Joe Harris είναι ο νέος Jared Dudley.-