BallHog’s NBA Playoffs 2019 Walkaround #12: “Houston, We Have a Series”

Posted on May 8 2019 - 2:16pm by The Ball Hog
Categorized as
823
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα NBA Playoffs 2019 είναι εδώ και το Ball Hog βρίσκεται αντίστοιχα πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος, Γιάννης Χάτσιος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στα παιχνίδια της κάθε σειράς.

Eastern Conference

(3) Bucks 113 @ 101 Celtics (1)
Game 4:

H αλήθεια είναι πως όταν έγραφε ο Ραδικόπουλος στο preview της σειράς “Bucks σε πέντε, ακόμα και αν οι Celtics κερδίσουν το πρώτο” τον αντιμετώπισα με μεγάλη δυσπιστία1)Λουκάς speakin’.. Και ως προς το αποτέλεσμα, το μόλις “σε πέντε”, και ως προς την πορεία “χάνουν ένα, παίρνουν τέσσερα σερί”. Ωστόσο, η πορεία της σειράς τον δικαιώνει απόλυτα (σε εκνευριστικό βαθμό θα έλεγα), και οι Bucks πλέον έχουν τη δυνατότητα να κλείσουν τη σειρά στο πέμπτο παιχνίδι μέσα στο Millwaukee.

Στην τέταρτη αναμέτρηση των δύο ομάδων, δύο ήταν τα σημαντικά στοιχεία που τις διαφοροποίησαν. Πρώτον ότι οι μεν Bucks είχαν τον μεγάλο τους αστέρα σε μεγάλα κέφια για ένα ακόμα παιχνίδι, σε αντίθεση με τους Celtics που θα λέγαμε ότι ο δικός τους δεν συνέφερε τα αναμενόμενα. Και δεύτερον, οι πάγκοι των δύο ομάδων. Για μία ακόμα φορά οι αναπληρωματικοί των φιλοξενουμένων κατάφεραν να είναι εκείνοι που άλλαξαν τον ρου του αγώνα, συμβάλλοντας τα μέγιστα για τη νίκη της ομάδας τους.

Ξεκινώντας από την αρχή του ματς, για ένα ακόμα παιχνίδι, όπως ακριβώς σημειώναμε και στα προηγούμενα Walkarounds, οι Celtics ξεκίνησαν δυνατά, με την βασική τους πεντάδα να σουτάρει 9/17 στην πρώτη περίοδο και κατάφεραν να χτίσουν διαφορά που έφτασε και τους 11 πόντους (30-19), πριν ο Connaugton με τρίποντο γράψει το τελικό 30-22 της περιόδου. Και σε όλα αυτά να προσθέσουμε την ενέργεια του κόσμου, ειδικά με την είσοδο ενός από τους πιο αγαπημένους του παίκτες, του Marcus Smart, που επέστρεψε μετά από ένα μήνα από τον τραυματισμό του. Σε εκείνο το σημείο λοιπόν, όλα έμοιαζαν ιδανικά για τους Celtics. Όμως οι πάγκοι είναι αυτοί που έκαναν και πάλι τη διαφορά. Του Smart συμπεριλαμβανομένου, κανένας παγκίτης των γηπεδούχων δεν βοήθησε την ομάδα του. Είχαν και οι τέσσερις που έπαιξαν, οι Hayward, Smart, Rosier και Baynes, συνολικά επτά πόντους με 3/17 σουτ, εκ των οποίων 1/12 ήταν τρίποντα με τους τρεις πρώτους να έχουν και αρνητικό plus/minus.

Και όλα αυτά έχοντας απέναντι τους μια τετράδα παγκιτών των Bucks, που όσο και να μην το πίστευε κανείς τόσο πριν την έναρξη της σειράς, πόσο δε πέρσι τέτοια εποχή, οι Hill, Ilyasova, Connaughton και Brown, κάνανε πράματα και θάματα, με συνολικά 32 πόντους με 13/30 σουτ και χωρίς κανένα λάθος σε συνολικά 76:52 λεπτά που έμειναν στο παρκέ. Το πιο σημαντικό για αυτούς βέβαια, ήταν ότι έχτισαν τη διαφορά για τους Bucks στα μέσα της τρίτης περιόδου, την ώρα που ο coach Budelhozer έβλεπε τα δύο μεγάλα του αστέρια, Giannis και Middleton, να χρεώνονται με τέσσερα φάουλ, ο Giannis στα 8:18 πριν το τέλος της περιόδου και ο έτερος All Star στα 7:17. Όμως το 62-59 υπέρ των γηπεδούχων σε εκείνο το σημείο έγινε 68-78 υπέρ των Bucks με τον George Hill να είναι αυτός που ηγήθηκε αυτού του σερί (6-19) με επτά πόντους, ενώ όλοι οι Celtics είχαν ένα καλάθι από τον Hayward και τέσσερις βολές.

Ήταν το δεύτερο σημείο στο παιχνίδι που οι γηπεδούχοι εγκλωβίστηκαν επιθετικά, καθώς και στο δεύτερο δεκάλεπτο υπήρξε ένα τετράλεπτο, στο σημείο που έχασαν και τη διαφορά, όπου είχαν σκοράρει μόνο δύο πόντους.

Σημαντικό χαρακτηριστικό για τη σειρά ως τώρα, είναι ότι η τρίτη περίοδος κρίνεται τρομερά σημαντική για το τελικό αποτέλεσμα του κάθε αγώνα. Όπως βλέπετε και κάτωθι, όποιος κερδίσει σε επιμέρους σκορ την συγκεκριμένη περίοδο, είναι αυτός που παίρνει και τη νίκη στο τέλος.

Και ενώ στην τελευταία περίοδο η ομάδα των Celtics έκανε μια τελευταία προσπάθεια να γυρίσει το ματς, και με επτά συνεχόμενους πόντους, τέσσερις του Horford και το πρώτο τρίποντο στη σειρά για τον Jason Tatum (που μέχρι εκείνο το σημείο είχε 0/11 παρακαλώ), μείωσαν στους πέντε, σε 86-91, ξεσηκώνοντας και τον κόσμο, που μετά από ώρα σηκώθηκε στο πόδι φωνάζοντας τα καθιερωμένα “Let’s Go Celtics!”. Όμως όλο αυτό δεν κράτησε πολύ, καθώς αρκούσε μία αλλαγή του Budenholzer, που επανέφερε στο παρκέ τον Connaughton στη θέση του Bledsoe, για να τρέξουν με τη σειρά τους οι Bucks ένα 6-0 και με το ματς στους 11 και λιγότερο από έξι λεπτά ουσιαστικά καθάρισαν το παιχνίδι.

Τώρα, σε ό,τι αφορά στο πρώτο από τα δύο σημεία που αναφέραμε στην αρχή, σε ό,τι έχει να κάνει με τους stars των ομάδων, η διαφορά του Antetokounmpo με τον Irving και πόσο βοηθούν οι συγκεκριμένοι δύο τις ομάδες τους ήταν χαώδης για ένα ακόμα παιχνίδι. Ο μεν Giannis τελείωσε με 39 πόντους, 16 rebounds και τέσσερις assists έχοντας 15/22 σουτ ενώ ο πρώην Cavalier είχε 23 πόντους, έξι rebounds, 10 assists, αλλά με 7/22 σουτ και τέσσερα λάθη. Nα σημειώσουμε στο σημείο αυτό πως μετά το Game-3 είχε δηλώσει πως δεν θα ξανάχει 8/22 σουτ που είχε σε εκείνο. Και μπράβο του που τήρησε τον λόγο του ως προς αυτό.

Τέλος, μερικά στατιστικά που σίγουρα έπαιξαν τον ρόλο τους είναι ότι και οι δύο ομάδες για πρώτη φορά στη σειρά σούταραν με κάτω από 30% στα τρίποντα: 21,6% για τους Bucks με 8/37 και 22% για Celtics με 9/41. Τρομερό επίσης και τα μόλις επτά λάθη για την ομάδα του MIllwaukee. Το χαμηλότερο τους φέτος ήταν τέσσερα, σε μία ήττα τους από τους Spurs στις 10 Μαρτίου, αλλά και τα πέντε σε αγώνα πάλι με τους Celtics στις 21 του προηγούμενου Δεκέμβρη.

Η σειρά πλέον δείχνει να έχει πάρει μάλλον τον δρόμο της και μόνο με θαύμα θα μπορέσουν οι Celtics να γυρίσουν ξανά για ένα έκτο παιχνίδι στην Βοστόνη.

(2) Sixers 89 @ 125 Raptors (3)
Game 5:

Το πρόβλημα των Sixers δεν είναι ότι ο Embiid δεν είναι καλά. Το πρόβλημα είναι ότι σε αυτή τη φάση της περιόδου δεν έχουν τη δυνατότητα να μην είναι καλά. Και αυτό από μόνο του είναι το μεγάλο πρόβλημα.

Εξηγούμαι.

Όταν έχεις ποντάρει εφτά χρόνια από τον οργανισμό σου και όλα τα assets που σε αυτό το διάστημα μάζευες, στην φετινή post season, η εικόνα των ξημερωμάτων της Τετάρτης ήταν παραπάνω από αποκαρδιωτική.

Και αυτό έχει δύο αναγνώσεις. Από τη μία, όσο και αν κοροϊδεύαμε το “load management” του Kawhi όλη τη σεζόν, την περίοδο που ο Embiid έκανε ρεκόρ συμμετοχής σε χρόνους και σε αγώνες και συμμετείχε στη συζήτηση για τον MVP και τον DPoY, τώρα που ξεχωρίζει η ήρα από το στάρι, ο ένας είναι στα κόκκινα και σπέρνει τρόμο και ο άλλος βγαίνει ασθμαίνοντας κάθε πέντε λεπτά αγώνα, όντας εμφανώς σε κακή σωματική κατάσταση.

Και εδώ η ευθύνη δεν μπορεί να βαραίνει κανέναν άλλο από τον προπονητή της ομάδας Brett Brown.

Μα, και από την άλλη, μία star heavy ομάδα δεν θα έπρεπε να βασίζεται αποκλειστικά στον λαμπρότερό της αστέρα. “Μα το ίδιο συμβαίνει και με τους Warriors” είναι ένας ενδεχόμενος αντίλογος. “Ναι, για αυτό φέτος δεν πάνε τρένο, αλλά κουτσαίνοντας” είναι η επιβεβαιωτική του προβλήματος απάντηση σε αυτό.

Με τον Embiid, λοιπόν, εμφανώς εκτός καλής αγωνιστικής κατάστασης, σαφώς καταπονημένο από όσα τον ταλαιπωρούν το τελευταίο διάστημα, μόνο οριακά ο Butler έκανε το απαιτούμενο step-up, τελειώνοντας τον αγώνα με 22 πόντους. Ο Tobias Harris συνεχίζει τις μέτριες εμφανίσεις του (15 πόντοι) και ο Simmons τις τραγικές δικές του (εφτά πόντοι, μόλις 3/5 σουτ, μαζί με εφτά rebounds και εφτά λάθη). Η άμυνα των εξαιρετικών χτες Raptors έκλεισε πανέμορφα τον Redick και κάπως έτσι απειλή από τους Sixers ουσιαστικά δεν υπήρξε μετά το πρώτο δωδεκάλεπτο.

Τα λεπτά του Embiid προσπάθησε να καλύψει και πάλι ο Monroe, πλήρως ανεπιτυχώς, με αποτέλεσμα για μεγάλο διάστημα να αγωνιστεί σαν center ο τίμιος Mike Scott, που τέλειωσε με 10 πόντους και τέσσερα rebounds.

Μα κανένας από τους παραπάνω δεν μπόρεσε να γεμίσει τα παπούτσια του Embiid, που τέλειωσε -όπως μπορούσε- το παιχνίδι με 13 πόντους, έξι rebounds και οχτώ λάθη.

Οι Raptors στην δεύτερη περίοδο κατέβασαν μαζί στο παρκέ Gasol και Ibaka, το ζωγραφιστό έγινε απαγορευμένη ζώνη για τους Sixers, οι οποίοι κατάφεραν να σουτάρουν μόλις πέντε φορές από εκεί στην περίοδο. Όχι πως από μακριά ήταν καλύτερα δηλαδή. 4/9 τρίποντα είχαν οι Raptors και οι Sixers 0/8 στο δεύτερο 12λεπτο. Όλα τα υπόλοιπα σουτ τους ήταν -ιδανικά για την άμυνα των Raptors- από το midrange και το σκορ ξέφυγε χωρίς γυρισμό: 37-17 σκορ περιόδου, 64-43 ημιχρόνου. Και το “χωρίς γυρισμό” τονίζεται γιατί φέτος οι Raptors όποτε ανοίγουν τη διαφορά στους 15 πόντους και πάνω έχουν ρεκόρ 42-1 στη regular και 5-0 στα Playoffs2)Στατιστικό από τον John Schuhmann και το nba.com., προφανώς τα καλύτερα της Λίγκας αμφότερα. Χαρακτηριστικό δε πως στην ανάπαυλα οι Sixers είχαν περισσότερα fouls από ό,τι εύστοχα σουτ (16 έναντι 14).

Και ενώ στις αρχές του τρίτου δωδεκαλέπτου μπόρεσαν κάπως να μαζέψουν τη διαφορά, ως τους 13, δεν έφτασαν ποτέ πιο κοντά. Αντίθετα, οι Raptors μπήκαν στην τέταρτη με 92-70 και έφτασαν τη διαφορά ως και τους 40, με κάρφωμα του Normal Powell 2:30 περίπου πριν τη λήξη του αγώνα.

Για τους οποίους Raptors όλα πήγαν καλά στον συγκεκριμένο αγώνα. Είχαν 16/40 τρίποντα (όταν δεν είχαν βάλει σε κανέναν άλλον της σειράς πάνω από 10), με τον Danny Green να έχει 5/7 (όταν κι αυτός ήταν μόλις στα 6/19 στη σειρά ως τώρα), ο Siakam απεγκλωβίστηκε από την σκιά που του είχε ρίξει ο Embiid και τον είχε απενεργοποιήσει, όντας πρώτος σκόρερ του αγώνα με 25 πόντους, ο Lowry ήταν για πρώτη φορά πραγματικά θετικός, συνεισφέροντας 19 πόντους και αυτός. Οι Raptors εκμεταλλεύτηκαν τα 19 λάθη των αντιπάλων τους και τα μετέτρεψαν σε 31 εύκολους πόντους, ενώ μέχρι και ο VanVleet αναστήθηκε, προσφέροντας για πρώτη φορά στη σειρά 16′ ποιοτικά λεπτά.

Η τελική διαφορά των 36 πόντων ήταν η μεγαλύτερη των Raptors σε post season, ενώ αποτέλεσε και την μεγαλύτερη ήττα σε Playoffs για τους Sixers μετά τη 40αρά από τους Celtics στο πρώτο παιχνίδι των τελικών περιφέρειας το μακρινό 1982.

Αλλά, καθώς σε κάθε γιορτή υπάρχει και ένας μαλάκας, στην συγκεκριμένη δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον Drake που κορόιδευε τον Embiid για τον πανηγυρισμό του στο τρίτο παιχνίδι της σειράς, μετά το windmill κάρφωμα που είχε κάνει στα τελειώματα του συγκεκριμένου αγώνα. Και είναι μαλάκας, γιατί πανηγυρίζεις σε βάρος του αντιπάλου σου όταν αυτός είναι στα πόδια του και υγιής. Όταν τον βλέπεις σε αυτή την κατάσταση, τότε κοροϊδεύεις τον προπονητή του και το front office του για το πως δεν φρόντισαν να είναι καλύτερες για αυτόν οι συνθήκες. Του ίδιου μα και της ομάδας συνολικότερα.

Ο Embiid -προφανέστατα- και δεν άφησε την ενέργεια ασχολίαστη, δεσμευόμενος “να επιστρέψει” για το Game-7 στον Καναδά.

Κλείνοντας, δεν μπορούμε να μην κάνουμε ειδική αναφορά στο ανθρωποειδές, τον Leonard, που μας έχει βάλει στα HogQuarters να συζητάμε κάθε βράδυ ποιος εκ των Durant, Harden, Giannis και αυτού κάνει τα πιο απίθανα πράγματα ως τώρα στην post season3)Εμάς που δεν είμαστε επαγγελματίες Ελληναράδες δημοσιοκάφροι τουλάχιστον και δεν μεγαλώνουμε το “εγώ” μας μέσω του Giannis, αλλά βλέπουμε μπάσκετ και όχι εθνικές σημαίες, αγνοώντας το χρώμα των ανθρώπων μόνο όταν και όποτε μας συμφέρει και όχι πάντα και απαρέγκλιτα ως θα έπρεπε. Υποσημείωση στην υποσημείωση: Συγγνώμη, έπρεπε, γιατί μας τα έχουν κάνει μπαλόνια στα social ορισμένοι με τις εμμονές τους και την μονόπλευρη οπτική τους ως προς το άθλημα και τους αθλητές αυτού.. Το “Ρομπότ” λοιπόν, είχε μπαίνοντας στο Game-5 32,3 πόντους μέσο όρο, με 58,7% ποσοστό ευστοχίας και 50% από το τρίποντο. Όντας πολύ ψηλός για να τον μαρκάρει ο Butler και πολύ αθλητικός και δεμένος για τον Simmons. Σουτάρει σε όλη τη σειρά όπως θέλει και από όπου θέλει. Στον συγκεκριμένο αγώνα, λόγω συνθηκών και εξέλιξης αυτού δεν χρειάστηκε να συνεισφέρει παραπάνω από 21 πόντους και 13 rebounds, ξεκουραζόμενος για μεγάλο διάστημα στο τέλος του αγώνα. Πρόλαβε ωστόσο να μας χαρίσει αυτή την ομορφιά:

Η σειρά πηγαίνει πλέον και πάλι στη Philadelphia, αλλά, όπως φαντάζομαι πλέον είναι σαφές, χωρίς υγιή Embiid δεν υπάρχει μακρύς δρόμος μπροστά για τους Sixers αυτής της δομής και αυτού του coachαρίσματος.

Western Conference

(2) Warriors 108 @ 112 Rockets (2)
Game 4:

Δεν είναι εύκολο να γυρίσεις μια σειρά από το 2-0. Και βάση ποσοστών να το δει κανείς, το 93,5% των ομάδων που μένουν με 2-0 πίσω χάνουν τη σειρά. Όμως οι Rockets αποδεικνύουν ότι είναι ομάδα που φτιάχτηκε για να χτυπήσει το Πρωτάθλημα. Έτσι με τις δύο συνεχόμενες νίκες στην έδρα τους βάζουν σοβαρή υποψηφιότητα να είναι μια ομάδα που βρίσκεται σε αυτό το 6,5% που μπορεί και να τα καταφέρει. Οι Rockets μετά από αυτή τη νίκη μετράνε 12 συνεχόμενα νικηφόρα παιχνίδια στο Toyota Center4)Επτά στην κανονική διάρκεια και πέντε στα Playoffs., όμως το καλό για τους Warriors είναι ότι μπορούν να περάσουν ακόμα και αν δεν βγάλουν διπλό μέσα στο Texas.

Για ένα ακόμα παιχνίδι οι Warriors δεν έπιασαν τα επίπεδα που μας έχουν συνηθίσει. O Curry αποφάσισε να θυμίσει κάτι από τον καλό εαυτό του, έχοντας το πρώτο του παιχνίδι τουλάχιστον 30 πόντων στη φετινή post season, μετά την πρεμιέρα με τους Clippers. Ξεκίνησε μάλιστα δυνατά, με τον Kerr να του βγάζει τα plays που είχε πει από το τέλος του Game-3, και είχε 11 πόντους από την πρώτη περίοδο. Όμως τα ποσοστά του από το τρίποντο ήταν απογοητευτικά και πάλι, έχοντας 4/14 συνολικά. Πλέον έχει μόλις 26% στη σειρά, σουτάροντας κατά μέσο όρο 11,5 τρίποντα και ευστοχώντας μόλις σε τρία από αυτά. Όχι και ό,τι καλύτερο για τον καλύτερο σουτέρ όλων των εποχών. Ακόμα πιο προβληματική, ωστόσο, δείχνει η κατάσταση του Klay Thompson, ο οποίος φαίνεται να παίζει “σκασμένος”, χωρίς ανάσες και ένα βήμα πίσω σε κάθε φάση, ιδίως στην άμυνα.

Ταυτόχρονα, απογοητευτικότατη ήταν η εικόνα και του Iguodala στο Game-4, καθώς αυτός έμεινε στους επτά πόντους σε 29 λεπτά, έχοντας το χειρότερο plus/minus της ομάδας του με -17. Δείχνοντας έτσι ότι μπορεί η “Death Lineup” να είναι αποδοτική, όχι όμως και σε επίπεδα προηγούμενων χρόνων σε ό,τι έχει να κάνει με τη διάρκεια. Ένας Iguodala που με πρόβλημα στο γόνατο, υπάρχει πιθανότητα να μην αγωνιστεί μάλιστα στο πέμπτο παιχνίδι της σειράς.

Και ενδεχομένως εξαιτίας αυτού του προβλήματος του Iguodala να είδαμε για πρώτη φορά στη σειρά τρίτο παίκτη από τον πάγκο των Warriors να παίζει πάνω από 10 λεπτά, εκτός του Livingston και του Lonney, που παίζουν έναν μέσο όρο 13 και 17 λεπτά αντίστοιχα. Στο τέταρτο παιχνίδι, λοιπόν, αγωνίστηκε και ο Alfonso McKinnie για κατά τι πάνω από 11′. Αν προσθέσουμε και ότι ο Looney έπαιξε για πρώτη φορά πάνω από 22 καταλαβαίνουμε ότι ίσως ο MVP του 2015 χρειάζεται άμεσα την ξεκούραση.

Ωστόσο, οι απορίες από την τακτική των Warriors παραμένουν. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν τρέχουν περισσότερα πικερό για να βρουν για τους Curry και -ιδίως- Durant τα ιδανικά ματσαρίσματα, απέναντι σε Capela ή Harden, και πρέπει να σουτάρουν απέναντι σε Gordon και Tucker αντίστοιχα. Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω πόσα rebounds (και συνεπακολούθως παιχνίδια) πρέπει να τους πάρει ο Tucker για να αρχίσουν να τον boxάρουν. Με τους Rockets απλωμένους να βαράνε από το τρίποντο, με τέσσερις παίχτες πίσω από τη γραμμή και μόνο τον Tucker να παλεύει στο ζωγραφιστό, μου φαντάζει αδιανόητο πως ακόμα δεν έχουν βρει τρόπο να τον απενεργοποιήσουν, ιδίως ο Draymond.

Επίσης, σχετικά με το παραπάνω, με τον Capela να αγωνίζεται μόλις 21 λεπτά και πάλι, ο Tucker των 6’7″ είναι ο ψηλότερος παίχτης του Houston. Το χαμηλό σχήμα της “Death LineUp” έχει δύο ψηλότερους παίχτες! Ε, διάολε, κάντε κάτι!

Και όλη αυτή η αγανάκτηση επειδή οι Warriors εξακολουθούν, όχι απλά να μην θυμίζουν τις ομάδες του 2015 και του 2016, μα ούτε καν αυτή του 2017. Η μπάλα δεν γυρνάει, το παιχνίδι τους δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο, η άμυνα είναι αναιμική, οι αποφάσεις, σε άμυνα και επίθεση, από κακές ως χαζές. “Durant, iso και άγιος ο θεός”. Ε, αυτό δεν είναι Warriors, “strength in numbers”, δεν είναι τίποτα απολύτως άξιο θαυμασμού.

Μάλιστα, η όλη Warriors εμπειρία, που κάποτε ήταν απολαυστική, γίνεται ακόμα εκνευριστικότερη από από τα άπειρα χαμένα lay-ups και τους εύκολους πόντους που δέχονται στα καπάκια στο transition.

Και παρ’ όλα αυτά, ακόμα και έτσι, με μετριότατο ως κακό παιχνίδι από άπαντες πλην KD -που στο τέλος είπε κάτι φάση “fuck it, i’ll also guard Harden”, περιορίζοντάς τον μάλιστα σημαντικά- και Draymond, οι Warriors είχαν την ευκαιρία τους να στείλουν το παιχνίδι στην παράταση, καθώς με μία χαμένη βολή Harden στα 11,5″ που θα μπορούσε να στείλει την διαφορά στο +4 για τους Roclets, οι φιλοξενούμενοι είχαν δύο χαμένα τρίποντα υπό σχετικά καλές συνθήκες από Durant και Curry.

Το όμορφο σε αυτή τη σειρά είναι ότι όλα τα παιχνίδια έχουν κριθεί με διαφορές έξι ή λιγότερων πόντων και πραγματικά περιμένουμε με αγωνία και τα επόμενα δύο -ή και τρία αν χρειαστεί- παιχνίδια με την ίδια αγωνία που περιμέναμε την σειρά από την αρχή της. Τώρα αν ήρθε επιτέλους η στιγμή να χάσουν οι Warriors -στην εποχή Kerr- μια σειρά που δεν προηγούνται μετά το τέταρτο παιχνίδι, αυτό θα το δούμε.

Περνώντας στους νικητές, να πούμε πως σημαντική διαφορά έκανε το γεγονός πως έχουν καλύτερο πάγκο. Και όταν λέμε πάγκο, εννοούμε τον εξής έναν, τον Austin Rivers. Οι δύο ομάδες ζουν και πεθαίνουν με τους βασικούς τους σε αυτή τη σειρά και αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα το βρουν μπροστά τους στη συνέχεια των Playoffs. Μιας και, ενώ αυτός μπορεί να είναι στα μάτια των δύο ομάδων “ο Τελικός”, δεν παύει να είναι απλά ο δεύτερος γύρος. Μπροστά μας έχουμε έναν γεμάτο μήνα και με τα αστέρια των ομάδων να παίζουν κοντά ή πάνω από 40′ από τώρα. Και δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως δεν θα τους βρει ξελιγωμένους ο όποιος νικητής της Ανατολής.

Χαρακτηριστικό του ανωτέρου είναι το γεγονός πως ο μαγικός και εχτές Harden είχε μετά τη διαφορά των 15 πόντων των Rockets μόλις 1/8 σουτ στο υπόλοιπο του τέταρτου 12λέπτου, καθώς και 1/2 βολές με τη διαφορά στους δύο, άρα και χαμένη ευκαιρία να κλειδώσει το παιχνίδι στο τέλος.

Ακόμα κι έτσι, ο Harden τους πόντους του τους έβαλε, την άμυνα του Looney, που πέρσι τον δυσκόλευε, έχει βρει πια τρόπους να την ξεπερνά, και κάπως έτσι οδηγεί τους Rockets με τούμπα momentum πίσω στο Golden State, όπου πρέπει να βρει μία νίκη σε δύο επισκέψεις.

Δεν έχουμε απλά “σειρά”, μα μια καταπληκτική συνέχεια αυτής μπροστά μας.

(2) Blazers 98 @ 124 Nuggets (3)
Game 5:

Είναι κάποιες βραδιές που κάνουν “κλικ” τα πάντα. Είναι και κάποιες άλλες που δεν βγαίνει απολύτως τίποτα. Το πέμπτο παιχνίδι μεταξύ των Nuggets και των Blazers είχε ακριβώς αυτήν την εικόνα: Για το μεν Denver “κλίκαραν” τα πάντα, για το δε Portland τίποτα. Η τελική διαφορά των 26 πόντων δεν αφήνει τίποτα σε αμφισβήτηση, με τους γηπεδούχους να σετάρουν τον τόνο του παιχνιδιού από την αρχή. Σφυροκόπησαν την άμυνα των Blazers από κάθε πιθανό σημείο και πέρα από τα μισά της πρώτης περιόδου, όταν και το σκορ ήταν ισόπαλο, δεν έχασαν ποτέ το προβάδισμα. Είχαν την πολυτέλεια να έχουν έξι παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, με το ποσοστό ευστοχίας τους να φτάνει το 48,9%. O Nikola Jokic ήταν και πάλι ο μεγάλος πρωταγωνιστής για το Denver, καθώς τελείωσε το παιχνίδι με 25 πόντους, 19 rebounds και έξι assists, επίδοση που είχαμε να δούμε από το 2010 και τον LeBron James. Αυτό που κάνει, ωστόσο, ακόμα πιο εντυπωσιακή την επίδοση του Σέρβου, είναι το γεγονός πως τα νούμερα αυτά τα “έγραψε” παίζοντας κάτι λιγότερο από 35 λεπτά, κάτι που είχε να συμβεί από το 1986.

Δίπλα στον Jokic, για ένα ακόμα παιχνίδι, ο Jamal Murray, ο οποίος δεν χρειάστηκε να αναλάβει χρέη πρώτου σκόρερ, αλλά αναμφίβολα η συμβολή του ήταν τεράστια και σε αυτό το ματς, κυρίως στον τομέα της δημιουργίας (εννιά assists). Και αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι το πως έχει διαχειριστεί μέχρι στιγμής το πνευματικό κομμάτι των Playoffs (το ίδιο ισχύει και για τον Jokic), καθώς μιλάμε για έναν 22χρονο που αγωνίζεται για πρώτη φορά στην post-season. Παίζοντας λίγο στο basketball-reference.com, συνειδητοποιήσαμε πως ο Murray βρίσκεται στην 17η θέση στην ιστορία της post-season, όσον αφορά το win shares για guards μέχρι 22 ετών. Και όπως μπορείτε να δείτε στη σχετική λίστα, από κάτω του υπάρχουν αρκετά ηχηρά ονόματα. Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο, λοιπόν, με τον Shea Sherrano.

O x-factor, όμως, για το Denver στη σειρά αυτή είναι αναμφίβολα ο Paul Millsap. Ένας Millsap που σε κάθε ένα από τα πέντε παιχνίδια, έχει πληγώσει σε μεγάλο βαθμό το Portland, κάτι το οποίο έκανε και χτες, τελειώνοντας το παιχνίδι με 24/8/2/1/2. Η εξαιρετική αυτή εμφάνιση του Millsap, έχει να κάνει σαφώς με την ικανότητά του να εκμεταλλεύεται άριστα το κορμί του και το αξιόπιστο σουτ του, αλλά κατέδειξε και την πλήρη αδυναμία των Blazers, όσον αφορά το μαρκάρισμά του. Όποιον αμυντικό κι αν έβαλε πάνω του ο Stotts, απέτυχε παταγωδώς να τον σταματήσει, όντας πολύ γρήγορος για τους ψηλούς και πολύ δυνατός για τους forwards των Blazers.

Μιλώντας για τους Blazers, μάλλον έμειναν στο προηγούμενο παιχνίδι και τον τρόπο που χάθηκε. Δεν μπόρεσαν σε κανένα σημείο του παιχνιδιού να αμφισβητήσουν την κυριαρχία των Nuggets, κάτι που φαίνεται απόλυτα στα νούμερα. Το Denver πήρε 62 rebounds, έναντι 44 του Portland, με τα αμυντικά να είναι 52-31 υπέρ των “Σβόλων”. Παράλληλα, η κυριαρχία τους μέσα στα καλάθια ήταν επίσης εντυπωσιακή, με τους Millsap και Jokic να στήνουν ένα μικρό πάρτι στο ζωγραφιστό και να βοηθούν την ομάδα τους σε ένα επί μέρους σκορ, όσον αφορά την ρακέτα, 64-44. Μα ακόμα και στο περιφερειακό παιχνίδι, δηλαδή το δυνατό σημείο των Blazers, η εμφάνιση ήταν τραγική. Η ομάδα του Damian Lillard τελείωσε το παιχνίδι σουτάροντας με 27% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου, με τον ίδιο να γράφει 2/9.

Παράλληλα, ο παρτενέρ του στην back court, C.J. McCollum, μετά από μια σειρά πολύ καλών εμφανίσεων σίγησε, καθώς συνέβαλε μόλις 12 πόντους, με 5/16 σουτ. Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί πως οι υπόλοιποι τρεις της βασικής πεντάδας, Kanter, Harkless και Aminu, συνδυάστηκαν για μόλις 15 πόντους και 5/20 σουτ. Γίνεται εύκολα αντιληπτό λοιπόν πως με τέτοιου είδους ποσοστά και διαφορά στα rebounds, πολύ δύσκολα μπορείς να ελπίζεις σε μια νίκη, ειδικά όταν έχεις απέναντί σου το Denver. Καθώς οδεύουμε προς το έκτο -και ενδεχομένως τελευταίο- παιχνίδι της σειράς ξημερώματα Παρασκευής, οι Blazers βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Τα κακά box-outs τα οποία τα τονίζουμε εξ αρχής από αυτές τις γραμμές, σε συνδυασμό με το ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις για τον Jokic και τον Millsap, είναι ένας γρίφος που πρέπει να επιλυθεί …χτες για τον Stotts, αν θέλει να έχει ακόμα μια ευκαιρία μέσα στο Denver. Και κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού όλων, υπάρχει πως ο Dame χρωστάει μια μυθική εμφάνιση στη σειρά αυτή.

Γενικό σχόλιο διημέρου:

George Hill, Rodney Hood, Iman Shumpert. Τρεις παίχτες με μηδενικό ρόλο στους περσινούς Cavaliers των LeBron και Ty Lue αποδεικνύουν φέτος πως είναι από σημαντικότατοι ως τουλάχιστον αξιοπρεπέστατα χρήσιμοι για τις ομάδες τους.

Καλή τύχη στο LA με τους LeBron και Lue rest of Lakers roster για του χρόνου να ευχηθούμε!

 

References
↑1 Λουκάς speakin’.
↑2 Στατιστικό από τον John Schuhmann και το nba.com.
↑3 Εμάς που δεν είμαστε επαγγελματίες Ελληναράδες δημοσιοκάφροι τουλάχιστον και δεν μεγαλώνουμε το “εγώ” μας μέσω του Giannis, αλλά βλέπουμε μπάσκετ και όχι εθνικές σημαίες, αγνοώντας το χρώμα των ανθρώπων μόνο όταν και όποτε μας συμφέρει και όχι πάντα και απαρέγκλιτα ως θα έπρεπε. Υποσημείωση στην υποσημείωση: Συγγνώμη, έπρεπε, γιατί μας τα έχουν κάνει μπαλόνια στα social ορισμένοι με τις εμμονές τους και την μονόπλευρη οπτική τους ως προς το άθλημα και τους αθλητές αυτού.
↑4 Επτά στην κανονική διάρκεια και πέντε στα Playoffs.