Rumble in the Bubble: Playoffs Day 25

Posted on Sep 16 2020 - 12:12pm by The Ball Hog
Categorized as
2178
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Καλώς ήλθατε στην σημερινή επισκόπηση του NBA Bubble, λιτή, απέριττη και ενδιαφέρουσα (ελπίζουμε), την οποία θα παρουσιάζουμε κάθε μέρα που θα κρατήσει αυτή η ιδιότυπη κατάσταση, με πολύ μεράκι και ακόμα μεγαλύτερη αυταρέσκεια.

Πάμε να δούμε τι είδαν τα ματάκια μας χτες, χρησιμοποιώντας ορισμένα από τα πιο κρύα λογοπαίγνια από τα άπειρα που μπορούμε να σκαρφιστούμε με τη λέξη “bubble”, περιμένοντας στα σχόλια τα δικά σας (όχι σχόλια, λογοπαίγνια).

Bubblegum

To νέο logo του ΝΒΑ από χτες

Η διαφορά ανάμεσα στο ασήμαντο κόψιμο β’ γύρου και στο μνημειώδες Τελικών: τέσσερα δάχτυλα.

Μικροψυχία

Η αλήθεια για τη μεγάλη ανατροπή

Η (άλλη) αλήθεια για τη μεγάλη ανατροπή

Και αμέσως μετά είναι η σειρά σας, Ιούδα, Χίτλερ και Σκαρ από το Lion King

Σκατά, αυτό το “Group Economics” δεν γέρασε πολύ καλά…

Bubble-τι;

Q: Μπορεί το Celtics – Heat να αποδειχθεί ακόμα καλύτερη σειρά από το Celtics – Raptors;

A: Η προηγούμενη σειρά ανάμεσα στην Βοστόνη και το Τορόντο μας καθήλωσε πραγματικά, και σχεδόν ομόφωνα την ανακυρήξαμε σε μία από τις καλύτερες σειρές της τελευταίας δεκαετίας. Το πρώτο δείγμα των τελικών της Ανατολής είναι όμως σίγουρα θετικό, και μας προϊδεάζει για μεγάλα πράγματα. Παράταση από το πρώτο παιχνίδι, και ήδη οραματιζόμαστε το απίθανο, μία σειρά που θα πάει στα 7 παιχνίδια με πολλές παρατάσεις, buzzerbeater, μεγάλα σουτ και μεγάλες άμυνες. Δεν θα περιοριστούμε όμως σε μία απλή επίκληση στο συναίσθημα.

Αυτό που είδαμε χτες ήταν ήδη μαγικό. Ο Nick Nurse μας άφησε, αλλά είχαμε προλάβει να τον αφήσουμε εμείς πρώτα, όταν διακηρύξαμε πως η μάχη για τον τίτλο του κορυφαίου προπονητή στο ΝΒΑ φέτος έχει δύο διεκδικητές, τον Brad Stevens και τον Eric Spoelstra, και εμείς έχουμε εισιτήρια πρώτης θέσης στην μεταξύ τους μονομαχία. Οι άμυνες και των δύο ομάδων είναι τόσο ανατριχιαστικά καλά στημένες και σε τέτοιο βαθμό άριστα εκτελεσμένες (με μία μικρή παραφωνία) που πραγματικά κάθε πόντος που σημειώνεται θα έπρεπε να μετράει για δύο.

Κι αν στην σειρά των ημιτελικών υπήρχε ο Paskal Siakam να συγκεντρώσει πυρά και να δώσει ένα άλλοθι στην ήττα των Καναδών λόγω των τραγικών εμφανίσεων του, σε αυτή την σειρά δύσκολα θα δούμε κάτι αντίστοιχο. Από τους Heat, όλοι είναι αποδεδειγμένα ψυχάρες που δεν λυγίζουν πουθενά, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν μπαρουτοκαπνισμένο βετεράνο πρωταθλητή και MVP τελικών, για έναν συναρπαστικό τρελάκια που δεν κωλώνει πουθενά, για τον πιο θρασύ rookie όλης της φουρνιάς, για έναν πανέξυπνο ψηλό που παίζει μόνιμα με το μαχαίρι στα δόντια, και τον Goran Dragic φυσικά. Ένας παίκτης; που ο μόνος λόγος που δεν έχει γίνει αντιληπτό το πόσα κιλά μπάσκετ ξέρει, και κυρίως το πόσο κυρίαρχη είναι η παρουσία του ως ο de facto leader οποιασδήποτε ομάδας συμμετέχει, είναι ότι είναι Σλοβένος και δεν είχε την ευκαιρία να ηγηθεί κάποιας πραγματικά καλής ομάδας.

Από την άλλη, ο Jayson Tatum μπορεί να έχασε 2-3 επιθέσεις στο τέλος, αλλά έβαλε κι άλλες, και στην τελευταία φάση αν δεν ήταν ο πραγματικά υπεράνθρωπος Bam, θα μιλούσαμε για το πόσο εύκολο έμοιαζε το να προσπεράσει σαν σταματημένο τον – lockdown defender – Jimmy Butler για να καρφώσει τελικά στην μούρη του. Δεν τον φοβόμαστε, ο άνθρωπος είναι σταρ. Οι Smart και Brown είναι εγγυήσεις, καθώς μπορούν να προσφέρουν και στις δύο πλευρές του παρκέ, και όταν μπαίνουν και τα τρίποντα βροχή ακόμα καλύτερα, αλλά πρέπει, για μία ακόμα φορά αυτόν τον μήνα, να μιλήσουμε για τον Kemba.

Δύο καλές προσπάθειες προς το τέλος δεν σώζουν μία ακόμα τραγική εμφάνιση σε παιχνίδι που καίει, με τον συμπαθή point guard απλά να μην μπορεί να σημαδέψει σωστά το καλάθι. Συμβαίνουν αυτά, αλλά η συνέπεια που δείχνει στην αστοχία του μας έχει βάλει σε σκέψεις, ειδικά μέσα σε ένα πλαίσιο συζήτησης που έχει δομηθεί τις τελευταίες μέρες γύρω από την έννοια του “choker”, με τους Giannis, Siakam, George να έχουν ρίξει όλοι, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο νερό στον μύλο αυτής της κουβέντας. Ο Kemba είναι αγνώριστος λοιπόν το τελευταίο διάστημα, κυνηγώντας μεν τις ευθύνες αλλά έχοντας πολλά άστοχα σουτ και πολλά λάθη στην λειτουργία, ενώ είναι τόσες πολλές οι φορές που τον έχουμε δει να προσπαθεί να παίξει στα πόδια αντίπαλο εκμεταλλευόμενος την ταχύτητα του, αλλά να μην τα καταφέρνει και να επιστρέφει πίσω στο τρίποντο ηττημένος ή έχοντας χάσει την μπάλα. Το χειρότερο από όλα βέβαια, και το πιο επικίνδυνο, είναι ότι δυστυχώς στην άμυνα συνεχώς εκτίθεται, με το Miami να παίρνει σειρά από το Toronto και να τον σημαδεύει όποτε μπορεί. Ο Kemba είναι ο παίκτης κλειδί στην σειρά, και για να κερδίσει η Βοστόνη, δεν χρειάζεται να κάνει παπάδες, χρειάζεται απλά να μην είναι κακός.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα γίνει προφανώς, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε όμως πως το μπάσκετ το σωστό, το ορθόδοξο παίζεται στην Ανατολή (λέει ο Δημήτρης Μαντζούκας).

Double Bubble Trouble
Μr. Bubblicious

Ναι, εκπληκτική η τάπα του Bam. Ναι, ο Jokic έκανε ίσως το καλύτερο passing παιχνίδι στα playoffs στην πρόσφατη Ιστορία. Ναι, ο Murray έβαλε 40 και το ξέσπασμα του στο τελευταίο τρίλεπτο δημιούργησε τέτοιο momentum που κατάπιε τους Clippers για ένα ολόκληρο ημίχρονο.

Όμως, ειλικρινά, ότι κι αν υποστηρίζετε… Υπάρχει καλύτερο πράγμα από το ιντερνετικό λιντσάρισμα ενός βαρβάτου φαβορί όταν αποτυγχάνει; Enjoy!

Και φυσικά, το ατελείωτο roasting από τους Dame Lillard – CJ McCollum (αν τυχόν δεν θυμάστε, εδώ η αναδρομή):

Be quiet, you bubbling fool!

Εισαγωγικά: όταν βλέπεις κάτι τέτοιο πριν από τέτοιο αγώνα, που ο ήρωας καλείται να δώσει απαντήσεις, συχνά συμβαίνει να έπεται μια ιστορική στιγμή μοναδικής λάμψης.

Συνήθως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα και εκτίθεσαι ανεπανόρθωτα.

Δεν είναι εύκολο να ξεσκίζεις τον Doc Rivers – έναν άνθρωπο που όλοι οι παίκτες έχουν να λένε πόσο τους έχει εμπνεύσει και έναν πραγματικό ηγέτη του πάγκου, «φανταρομάνα» και «φωνή» των μαύρων αθλητών.

Επίσης, φαίνεται πως στο έβδομο παιχνίδι διάφοροι παίκτες των Clippers ήταν τόσο εξαντλημένοι σε σημείο που χρειάζονταν breather – και φυσικά, συνεχείς αλλαγές.

Φυσικά, τα ερωτήματα είναι βασανιστικά και δεν έχουν άμοιρο ευθυνών, κάθε άλλο, τον Rivers: γιατί είχαν οι Clippers τόσο κακή φυσική κατάσταση μετά την καραντίνα ή γενικά, αν όντως αυτό αρκούσε για να δικαιολογήσει το αχρείαστα μεγάλο rotation, ποιος ευθύνεται που σύρθηκε η σειρά σε επτά παιχνίδια, τι θα έπρεπε να πουν οι Nuggets που έπαιξαν back-to-back best-of-seven σειρές ή γιατί δεν μπορεί ο Doc να κλείσει σειρές ή παιχνίδια διαχρονικά.

Όλα αυτά θα ήταν πολύ χρήσιμα να απαντηθούν, αλλά ακόμα κι έτσι, ο Rivers βρέθηκε με πολύ απλά δεδομένα στα χέρια του για να τα κάνει όλα τόσο δύσκολα. Ο Doc πρακτικά μπορούσε να χρησιμοποιήσει επτά παίκτες: τους Kawhi, PG, Beverley, Morris, Green και επιπρόσθετα, για συγκεκριμένες καταστάσεις στους Williams – Zubac. Μέχρι εκεί. Όχι πάνω από ένα defensive liability στην πεντάδα και οτιδήποτε από τον Reggie Jackson και τον Rodney McGruder και πέρα στον πάγκο, θα έπρεπε να μείνει εκεί – δεν γίνεται να περιμένεις από παίκτες να προσφέρουν όταν είναι για συνεχόμενα ματς παντελώς παροπλισμένοι.

O Kawhi έπρεπε να σταματήσει να κάνει τον help defender καθώς σε δεύτερο χρόνο έμενε εκτεθειμένος από τις πάσες του Jokic κάτω από το καλάθι, ενώ ήταν και ο μόνος που ήταν αρκετά γρήγορος, δυνατός και μακρύς για να παίξει καλά τον “Joker”. Από την άλλη, ο Beverley έπρεπε να μείνει μακριά από fouls – πριν τον αγώνα ήταν πρώτος στα playoffs σε fouls/λεπτό με 0,21 σε παίκτες με συμμετοχή πάνω από 55′. Αν δεν τα κατάφερνε, μπορούσε να μπει ο George πάνω στον Καναδό.

Ο Green δεν ήταν ότι ήταν κάτι το φοβερό, εκτός από πολύ συνεπής σε όλο το bubble, απλώς το high pick’n’roll του Jokic είχε καταντήσει να ξεφτιλίζει σε κάθε μα κάθε φάση τους Zubac και Harrell. Ο Σέρβος ήταν πολύ γρήγορος και ικανός για τον Βόσνιο και πολύ μεγάλος για τον Trezz.

Ενώ, όμως, ο Zubac τουλάχιστον δεν ήταν liability στην επίθεση, ο Harrell ήταν ότι χειρότερο έχει πατήσει παρκέ την ίδια χρονιά που έχει βραβευτεί, όσο μπορούμε να θυμηθούμε: γενικά, αγκυροβολούσε στην επίθεση κάτω από το καλάθι, ώστε να μπορεί να μαρκάρεται κυριολεκτικά από οποιονδήποτε και να ταπώνεται από όλους, όποτε ακουμπούσε τη μπάλα στο παρκέ ήταν λόγος να αποστρέφεις το βλέμμα και εκτός από την έκθεση του στο p’n’r, ήταν σχεδόν σε όλες τις κακές αμυντικές στιγμές των Clippers. Αντίστοιχα και ο Lou-Will ήταν αυτός που, παρότι οι Nuggets τον σημάδευαν κραυγαλέα στο ίδιο pick’n’roll, θα μπορούσε να δημιουργήσει δικό του σουτ (άσχετα που τελικά δεν το έκανε).

Τελικά, οι Harrell-Zubac ήταν ταυτόχρονα εκτός παρκέ για περίπου έξι λεπτά όλα κι όλα. Ακόμα κι έτσι, σε αυτά ο Jokic σούταρε 1/5, οι Nuggets 4/11 και είχαν -4. Παράλληλα, στο αμυντικό κομμάτι γίνονταν τέτοιες ομορφιές:

Στο επιθετικό κομμάτι, το τέταρτο δωδεκάλεπτο ήταν μια άβυσσος μπασκετικής σκέψης για τους Clippers, μια ελεύθερη πτώση από τα 10.000 πόδια όπου δεν έχεις κουράγιο ούτε να αντιδράσεις, αφού έχεις παραλύσει και απλώς σε πηγαίνει η στιγμή.

Ναι, θα μπορούσε να είναι καλύτερα τα πράγματα, αν δεν έριχναν τόσα τούβλα οι Clippers, προεξάρχοντος του George. To θέμα είναι ότι μόνο στο επίπεδο των analytics, οι Clippers έκαναν το σωστό. Είναι σαφές πως ακόμα κι αυτό το μονότονο αγωνιστικό πλάνο (ball movement, χωρίς να κάνει collapse η άμυνα), βούλιαζε μέσα σε διεκπεραιωτικά corner 3’s με μηδέν ψυχολογία από τον εκτελεστή. Στο κάτω-κάτω, αυτό δεν είναι ο τομέας του Doc;

Triple Bubble

Οι Nuggets έγιναν η πρώτη ομάδα ιστορικά που γυρίζει από το 1-3 σε δύο διαφορετικές σειρές στην ίδια post season. Επίσης, κατάφεραν να προκριθούν στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας, παρά το γεγονός ότι η συνολική διαφορά πόντων τους στα φετινά Play Offs είναι αρνητική (-21). Επίσης, έχουν κερδίσει και τα 6 τελευταία elimination games τους.

Ο Nikola Jokic είχε 16 πόντους, 22 ριμπάουντ και 13 ασίστ στον 7ο αγώνα με τους Clippers. Έτσι έγινε ο πρώτος από το 2004 κι έπειτα που έχει triple double με 20 ριμπάουντ και ο μοναδικός που πέτυχε κάτι τέτοιο σε 7ο αγώνα Play Offs. Ακόμη, έχει 2 triple double σε Game 7. Τα περισσότερα δηλαδή από κάθε άλλο.

Ο Jamal Murray μετά τα χθεσινά όργια έγινε ο δεύτερος νεότερος παίκτης που στάζει 40ρα σε ένα Game 7, σε ηλικία 23 ετών και 206 ημερών (νεότερος μόνο ο LeBron). Επίσης, τα 9 εύστοχα σουτ που πέτυχε στην δεύτερη περίοδο είναι τα περισσότερα που έχει πετύχει κάποιος σε οποιαδήποτε περίοδο από το 1997 κι έπειτα σε αγώνα Play Offs.

Από όσες ομάδες όλων των major αμερικάνικων σπορ δεν έχουν αγωνιστεί ποτέ σε Τελικούς της Περιφέρειάς τους, οι Clippers έχουν με διαφορά το μεγαλύτερο σερί. 50 χρόνια. Για να υπάρξει ένα μέτρο σύγκρισης, το δεύτερο μεγαλύτερο ανήκει στους Charlotte Hornets με 31 χρόνια. Παράλληλα το ρεκόρ τους σε αγώνες που μπορούν να τους δώσουν την πρόκριση σε τελικούς είναι 0-8.

Η χθεσινή ήταν η 3η φορά στην καριέρα του Doc Rivers που χάνει σειρά αγώνων, ενώ η ομάδα του προηγείται με 3-1. Είχε προηγηθεί η σειρά με το Detroit το 2003 (όντας coach των Magic και η σειρά το Houston το 2015. O Doc είναι ο μοναδικός προπονητής που έχει δεχτεί περισσότερες από μία τέτοιες ανατροπές. Με αυτά τα δεδομένα, το ρεκόρ 6-8 που έχει σε Game 7 στην καριέρα του το λες και ενθαρρυντικό.

Τα elimination games του Paul George τα τελευταία χρόνια είναι τα εξής: 15 πόντοι κόντρα στο Cleveland το 2017 με 5/21 σουτ. 5 πόντοι κόντρα στην Utah το 2018 με 2/16 σουτ. 10 πόντοι κόντρα στο Denver φέτος με 4/16 σουτ. Η μοναδική χρονιά με καλή εμφάνιση σε τέτοιο παιχνίδι ήταν το 2019, όπου είχε 36 πόντους με 14/20 σουτ κόντρα στο Portland. Ναι, καλά θυμάστε. Ήταν ο αγώνας που ο Lillard πέτυχε εκείνο το buzzer στη μούρη του Playoff P.

Ο Kawhi Leonard στον 7ο αγώνα είχε 6/22 σουτ συνολικά. Στο δεύτερο ημίχρονο είχε 1/11 και μαζί με τον George είχαν 5 πόντους με 2/18 σουτ. Τα 1/11 σουτ είναι το χειρότερο ποσοστό στην καριέρα του Kawhi, από όσα παιχνίδια έχει σουτάρει μίνιμουμ 10 φορές. Δράμα όμως και για τον Lou Williams μόλις 3/11. Γενικά ο Sweet Lou σε αυτή τη σειρά έχτισε δεύτερο κλειστό, σουτάροντας συνολικά 4/27 τρίποντα.

Οι Heat έγιναν η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ με πολλαπλά νικηφόρα παιχνίδια, ενώ βρίσκεται να χάνει με διψήφιο αριθμό πόντων στην έναρξη της 4ης περιόδου. Η πρώτη φορά ήταν στο Game 3 με τους Bucks όπου έχαναν με 12. Όσου δηλαδή και στην χθεσινή αναμέτρηση με τους Celtics.

Από την άλλη πλευρά, ο Jimmy Butler έχει σεληνιαστεί στην φετινή post season. Ακόμη και σε τομείς που δεν περιμέναμε, όπως την ευστοχία στα τρίποντα. Πλέον σουτάρει με 52.4% (!), τη στιγμή που μέσα στη χρονιά ήταν πιο κοντά στα στάνταρ του, με το 24.4% που επιχειρούσε. Επίσης, είναι ο τρίτος παίκτης που από το 1997 κι έπειτα έχει σκοράρει διαδοχικά καλάθια στα τελευταία 24 δευτερόλεπτα 4ης περιόδου ή παράτασης, μετά τους LeBron και Luka Doncic.

Οι Celtics στους Τελικούς Ανατολής του 1973 κόντρα στους Knicks μπήκαν προηγούμενοι με 16 πόντους στην 4η περίοδο κι έχασαν. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά τους σε τελική περίοδο που έχει ανατραπεί. Η χθεσινή διαφορά των 12 πόντων συνιστά την 2η μεγαλύτερη διαφορά που χάνουν.

O Jayson Tatum έγινε ο δεύτερος Celtic, μετά τον Larry Bird, με statline τουλάχιστον 25/10/5 σε πόντους ριμπάουντ και ασίστ για τουλάχιστον τρεις διαδοχικούς αγώνες Play Offs.

O Marcus Smart έχει πετύχει τουλάχιστον 5 τρίποντα σε τέσσερις διαφορετικούς αγώνες φέτος. Ο μοναδικός παίκτης των Celtics που είχε καλύτερη επίδοση σε post season ήταν ο Ray Allen, που είχε πέντε τέτοιους αγώνες το 2008 και το 2010.

Bubblewrap

Μια τελευταία σκέψη για το Celtics – Heat. Μέχρι να επιστρέψει στην σειρά ο Hayward, και παρά το ασύλληπτα καλό παιχνίδι του Brad Wannamaker χτες, με σημαία τα πέντε κλεψίματα του, ο αστάθμητος παράγοντας μοιάζει να είναι η αυτού εξοχότης, ο Timelord Robert Williams. Η αίσθηση είναι ότι στα επόμενα παιχνίδια θα δούμε τον Brad Stevens να προσπαθεί να τρυπήσει την καταπληκτική περιφερειακή άμυνα των Heat από μέσα, με τον Williams να κρύβεται στα πλαϊνά της ρακέτας αναμένοντας πάσες ή λόμπες για να τις τελειώσει. Το είχαμε ξαναδοκιμάσει ως πρόβλεψη και πέτυχε, οπότε θα πούμε και τώρα ότι ο Duncan Robinson στο επόμενο παιχνίδι θα έχει πάνω από 5 εύστοχα τρίποντα.

Πηγαίνοντας παρακάτω, κάπου εδώ πρέπει να σταματήσουμε τη γκρίνια για τους Clippers, που πριν ήταν για τους Bucks, που πριν ήταν για τους Sixers, κτλ. Έχει δίκιο ο Stan the Man, αν μη τι άλλο.

Υπάρχουν αυτή τη στιγμή ομάδες εκεί έξω που παίζουν σοβαρό μπάσκετ και γράφουν ωραίες ιστορίες. Και αυτές, έχουν ονόματα: λέγονται Nuggets. Heat. Celtics. Για τους Lakers, ας περιμένουμε λίγο ακόμα – είναι οι μόνοι που θα κριθούν αποκλειστικά από το αν θα πάρουν τον τίτλο.

Οι Nuggets είναι η feelgood ιστορία των φετινών playoffs. Θυμάστε πέρυσι τον Doc να μπαίνει στα αποδυτήρια των Clippers και να τους φωνάζει “we’re cockroaches” και να κάνουν «σχιζοφρένεια» (millenial reference) ή τους Nets, την ομάδα των outcasts. Ε, αν οι Heat είναι το νέο απάγκιο των outcasts, οι νέες κατσαρίδες, η νέα πόρωση είναι οι Nuggets.

Μια ομάδα που έχει μεγαλώσει, παίζοντας μαζί και που ανεξαρτήτως αν θα χρειαστεί καλύτερους παίκτες ή καλύτερο προπονητή για να πάρει πρωτάθλημα, ανεβαίνει κάθε χρόνο δύο δύο τα σκαλιά και ατσαλώνεται μέσα από mid-game και mid-series comebacks και ανατροπές. Μια ομάδα με πολλά assets, κορμό σε σωστά συμβόλαια πριν το prime του που έχει αναπτύξει η ίδια και σε λίγο διάστημα, με χώρο στο cap της όταν σβήσει το τριαντάρι συμβόλαιο του Millsap. Μια ομάδα που μπήκε στο bubble με 9 παίκτες (θυμάστε εκείνη την πεντάδα με βασικό τον Bol Bol και δυάρι τον Jerami Grant;) και έχει παίξει μιάμιση σειρά playoffs χωρίς τους δύο βασικούς και καλύτερους two-way παίκτες της. Μια ομάδα που παίζει συνεχόμενα και αδιαμαρτύρητα μπάσκετ – αυτές οι δύο μέρες μέχρι το πρώτο τελικό Δύσης θα είναι η μεγαλύτερη ξεκούραση της εδώ και ενάμιση μήνα. Μια ομάδα που κερδίζει με τέτοια αδιανόητα στατιστικά:

Και το κυριότερο, πίσω από τον καλύτερο center στο ΝΒΑ (;), έναν coming-of-age all-star και ένα πιτσιρίκι που ξεπετάχτηκε και πιθανότατα θα ηγείται κάποιου franchise σε πέντε χρόνια βρίσκεται ένας απίστευτα υποτιμημένος προπονητής που δούλεψε αδιαμαρτύρητα τα τελευταία χρόνια σε ένα μέρος που δεν μπορούσε ούτε τον Bledsoe να προσελκύσει όταν έφυγε από το Phoenix και ενώ σημείωνε μόνο πρόοδο σε καθένα από αυτά και πάλι, οριακά χρειαζόταν να τον υπερασπιστεί κάποιος ότι είναι καλός προπονητής. Όχι απλώς προπονητής που αγαπούν οι παίκτες και γίνονται κατσαρίδες για την πάρτη του ανήμερα των γενεθλίων του, αλλά ένας προπονητής που σε δύο σειρές, ευκαιρίας δοθείσης (“refuse to lose” εμφανίσεις του Murray και επιστροφή του Harris με τη Utah και χώρος που άφησαν αλαζονικά οι Clippers από το πέμπτο παιχνίδι) ξαναδιάβαζε τη σειρά και επαναδιατύπωνε. Ξέρετε… Αυτό που δεν κάνουν heralded προπονητές σε αυτά τα playoffs, όπως ο Budenholzer και ο Rivers.

Μπορούμε πολλά να υποθέσουμε στη σειρά με τους Lakers, αλλά ένα είναι απολύτως σίγουρο: αν βρεθούν 0-2 στη σειρά πίσω, δεν πρέπει και κυρίως, δεν πρόκειται να αγχωθούν. Επομένως, ενόψει των τελικών της Δύσης, ας το πούμε θαρρετά. Nuggets. In seven, φυσικά (λέει ο Άρης Τόλιος).

1 Comment so far. Feel free to join this conversation.

  1. @Lovethisgame10 September 17, 2020 at 13:53 -

    Ένα στοιχείο και για τον Kawhi σε elimination games,ο οποίος έχει την καλύτερη αντιμετώπιση που έχω δει σε superstar σε ότι αφορά την κριτική όχι από εσάς ειδικά αλλά γενικότερα.

    Game 7 vs Clippers 1st round 2015: 13 πόντοι με 5/13 σουτ
    Game 6 vs OKC 22 πόντοι με 9/23
    2017 δεν βρέθηκε σε κατάσταση elimination game+τραυματίστηκε
    2018 dnp
    2019 vs Sixers game 7 41 πόντοι σουπερ ματς
    2020 vs Nuggets 14 game 7 14 πόντοι 6/22 σουτ

    Aν αντί για Kawhi βάζαμε το όνομα KD, ή Lebron ή Harden ή και Γιάννης το slander θα πήγαινε σύννεφο.