«Ήρεμα το λέω…»: Συνεδρία 1η

Ψύχραιμες αναλύσεις, αυτή η μάστιγα. Γιατί να μην κρατάει όλο το χρόνο εκείνη η φρενίτιδα της trade deadline, της offseason και του draft combine; Γιατί όλος ο χρόνος να μην είναι όπως μερικές μέρες, όπου μιλάμε νυχθημερόν για «κλεψίματα» του ντραφτ, ονειρευόμαστε μεγάλα rebuilding και στρατηγικές, αθροίζουμε τις νίκες που προβλέπουμε για κάθε ομάδα σε δυο χιλιάδες (μαθηματικά δεν γίνεται να υπάρξουν πάνω από 1230 νίκες σε νίκες, όσες και ήττες). Αυτή η υπερβολή, η μεταμοντέρνα επαναφορά της μεταφυσικής μέσω του ορθού λόγου και του στοιχειοθετημένου επιχειρήματος, είναι που μας έχει λείψει.

Ετοιμαστείτε λοιπόν να περάσετε την υπόλοιπη σεζόν, μόνο με υπερβολικές αντιδράσεις, οι οποίες φυσικά θα αλλάζουν και θα ματαιώνονται στην πλειοψηφία τους.

Μην βιαστείτε να πυροβολήσετε. Απολαύστε το. Στο κάτω-κάτω, ήρεμα το λέμε.

Μήπως ο Jason Kidd καταστρέφει την καριέρα του Luka;

Γενικά το narrative της δεύτερης ευκαιρίας σε ιδιαίτερα προβληματικούς ανθρώπους που κατορθώνουν μέσω σκληρής δουλειάς να ξεπεράσουν τα εμπόδια, να διαψέυσουν τις προκαταλείψεις μας και να δικαιωθούν αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας είτε το βλέπουμε στο Rocky, είτε στο Squid Game ή στην κινηματογραφική καριέρα του Robert Pattinson.

Η τρίτη ευκαιρία είναι κάτι λιγότερο συνηθισμένο, αλλά ο Jason Kidd έχει τόσο σπουδαία καριέρα σαν παίκτης που δικαιούται και μια τρίτη ευκαιρία μετά την καριέρα τους στους Nets και τους Bucks. Και στους προηγούμενους σταθμούς του είχε μερικές εξαιρετικές εμπνεύσεις (Paul Pierce ως stretch four, Γιαννης ως δημιουργός) που άφηναν μια λιγότερη δυσαρεστη γεύση, όταν οι ομάδες έμεναν εκτεθειμένες από τα υπερβολικά ρίσκα στην άμυνα και την ανέπνευστη προσέγγιση στην επίθεση. Με κάποιον τέτοιο τρόπο ο Jason Kidd βρέθηκε πρώτος προπονητής στους Mavs και να έχει στα χέρια του την μεγαλύτερη μπασκετική ιδιοφυία του πλανήτη – τόσο μαγευτικός που ξεχνάμε πως βρίσκεται ακόμη σε μια τρυφερή ηλικία.

Τρίτη ευκαιρία λοιπόν για τον Kidd που έχει στα χέρια του την υγιή ανάπτυξη του πιο καθάριας μπασκετικής πρώτη ύλης στο γνωστό σύμπαν. Κι αυτός πως ξεκινάει την σεζόν;

Με τις δύο πρώτες κατοχές τη σεζόν την μπάλα στα χέρια του Tim Hardaway Jr., ο οποίος την κατέβασε για να την δώσει στον Dorian Finney-Smith για να ποστάρει αυτός τον Trae Young.

Ορίστε το αποτέλεσμα από την πρώτη προσπάθεια του DFS που στο post ειναι ο αντι-Ηakeem.

Αυτή η στρατηγική του Kidd θα είχε ένα μικρό νόημα σαν κάποιου είδους performance προκειμένου να δείξει τι συμβαίνει όταν παίρνεις την μπάλα μακρυά από τα χέρια του πιο χαρισματικού παίκτη για να την δώσεις στους βαθιά μέτριους κομπάρσους του, αλλά δυστυχώς ήταν μια απόπειρα του προπονητή των Mavs να μεταμορφώσει την ηλιοκεντρική επίθεσή τους εξορίζοντας τον ήλιο στον Πλούτωνα.

Και το χειρότερο ήταν πως ο Kidd ήταν ικανοποιημένος…

Per Second Spectrum, Mavs’ expected shot quality tonight was 48.4%. That stat was worse for the Mavs in only six games last season. https://t.co/cfNwvu4o7E

— Tim MacMahon (@espn_macmahon) October 22, 2021

Αυτή η τακτική κράτησε ακριβώς έξι δωδεκάλεπτα, όπου ο προπονητής των Mavericks αποφάσισε να ακολουθήσει το mainstream μονοπάτι και να δώσει την μπάλα στα χέρια του Luka για να τρέχει το ενα pick’n’roll μετά το άλλο, δηλαδή την μπασκετική Νιρβάνα.

Μήπως μετα τη νίκη επί των Raptors τα επιθετικά προβλήματα επιτέλους λύθηκαν;

Όχι ακριβώς γιατί ενώ η μπάλα είναι στα χέρια του Luka, η καινούργια συνταγή του Kidd επιβάλλει post up για τον Pοrzingis ακομη κι όταν ο Powell ρολάρει δυνατά προς το κέντρο της ρακέτας.

Aλλά εντάξει πόσο να καταστρέφει τον Doncic το θλιβερό spacing της ομάδας του; Στην χειρότερη των περιπτώσεων θα τον κάνει ακόμη πιο εφευρετικό, αφού θα υποχρεωθεί να επινοεί τρόπους να δημιουργεί πόντους, ακόμη και με τον ίδιο του τον προπονητή να τον σαμποτάρει.

Το μόνο που θα μπορούσε παραγματικά να τον επηρεάσει θα ήταν αν, με κάποιον τρόπο, γινόταν ακόμη πιο επιβαρυμένο το γνωστό καθεστώς δυσλειτουργίας των Mavericks, που τα τελευταία χρόνια δεν έφθανε μέχρι τα αποδυτήρια, κυρίως λόγω του σχεδόν τυραννικού συγκεντρωτισμού του Rick Carlisle. Ο Kidd όμως έχει βαλθεί να το αλλάξει κι αυτό.

Αντικαθιστώντας τον σκληρό πατρικό πρότυπο του Carlisle που επέβαλλε “tough love” και «σιδηρά πυγμή», o Kidd έχει αποφασίσει να το παίξει ο κουλ θείος και να κακομάθει το wunderkind εκ Σλοβενίας μπας και κρατήσει τη δουλειά του. Σηκώνοντας μια σελίδας από την βίβλο του Jim Boylen, αποφάσισε να ορίσει μια τριμελή επιτροπή από αρχηγούς που θα αποτελείται από τους Luka Doncic, Kristaps Porzingis, και Tim Hardaway Jr., με τους οποίους θα παίρνουν μαζί τις αγωνιστικές αποφάσεις. Ναι, ο ανήλικος Σλοβένος, ο Λετονός βιαστής και ο γιος του ομοφοβικού ψυχάκια θα είναι οι τρεις αρχηγοί.

Η πρώτη απόφαση τους ήταν να χρησιμοποιήσουν οι Mavs στο επόμενο παιχνίδι και τους 15 παίκτες του ρόστερ, ανεξαρτήτως του πως θα κυλάει ο αγώνας – μια απόφαση που βγάζει τόσο μπασκετικό νόημα, όσο και να το βγάζεις plays στο ποστ για τον Finney-Smith. Οι Mavericks πήραν τη νικη και βρίσκονται στο 2-1, αλλά πλέον, με τον Luka να παίρνει το ελεύθερο για να συμμετέχει στις αποφάσεις της ομάδας εκτός παρκέ ώστε να ισοσταθμιστεί η δυσαρέσκεια του που θα έχει από τη μειωμένη συνεισφορά στις αποφάσεις της ομάδας του κατά τη διάρκεια του αγώνα, μπορούμε πλέον να δηλώσουμε μετά από τρία μόλις παιχνίδια πώς ναι, ο Jason Kidd θα καταστρέψει τον Luka Doncic.

Μήπως ο Evan Mobley είναι ο νέος Bill Russell;

Ο Evan Mobley δεν θυμίζει λίγο τον Kevin Garnett; Ή τουλάχιστον ευτυχώς μια πολυ πιο χαλιναγωγημένη έκδοση του που μπορεί να τον αποτρέψει από το να κάνει καριέρα σε τέρμα αγχωτικές ταινίες που έχουν σκοπό να προκαλέσουν κρίση πανικού αλλά μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ είναι ένας αμυντικός τέτοιου βεληνεκούς. Μπορεί να γίνει, τέλος πάντων.

Λίγο το ξερακιανό εφηβικό του κορμάκι που θυμίζει περισσότερο τον Timothée Chalamet να περιφέρεται ζαλισμένος στην έρημο του Dune, ενώ παρακαλάς σιωπηρά για τους Fremen να ταίσουν λίγο αρνάκι με χούμους μπας και καρδαμώσει και λίγο η αμφιθυμία του μεταξύ του “4” και του “5”, που ενώ είναι μεν γοητευτική για τους rookies, αλλά έχει αρχίσει να προβληματίζει ελαφρώς στην περίπτωση του Jaren Jackson Jr., η σύγκριση με τον Chris Bosh ήταν η αυτονόητη σύγκριση για τον Mobley τουλάχιστον μέχρι να πατήσει τα παρκέ του NBA. Και φυσικά αυτή η σύγκριση με τον Bosh, έναν Hall of Famer που θυσίασε ευχαρίστως μια καριέρα με κινηματογραφικά νούμερα για να γίνει ο τρίτος πόλος στην επίθεση και ο «παίκτης-κλειδί» στην άμυνα με την παροιμιώδη ικανότητα του να παίζει στο “5” συμμετέχοντας στην τότε φρενήρη άμυνα του Miami θα ήταν κολακευτική για κάθε παίκτη που έχει ακολουθήσει έκτοτε.

Μόνο που ο rookie των Cavaliers είναι πολύ καλύτερος από τον Chris Bosh.

Για κοιτάξτε εδώ που casually σταματάει έναν αιφνιδιασμό των Nuggets και σβήνει τις προσπάθειες των Gordon, MPJ (x2) και Barton.

Σας θυμίζει κάποιον άλλον;

Ας το πάρει το ποτάμι. Εδώ ο Bernie Bickerstaff μιλάει για μια εμπνευσμένη ζώνη 3-2 που χρησιμοποίησε στην τρίτη περίοδο του αγώνα εναντίον των Hawks.

«Είναι μια ζώνη του Flip Saunders που παρακολούθησα πολύ όταν ήμουν στη Μινεσότα. Βλέποντας την ικανότητα του Evan να το κάνει αυτό με έκανε να σκεφτώ όταν ο K.G. έπαιζε στην κορυφή αυτής της ζώνης. Αυτή η θέση που παίζει σε αυτή τη ζώνη δεν είναι κάτι εύκολο. Πρέπει να είσαι αυτος που οργανώνει από την κορυφή και επίσης να βλέπεις και να καταλαβαίνεις τι υπάρχει πίσω σου. Με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα, του λες κάτι και πάει και το κάνει, και αυτό δεν είναι σύνηθες για νεαρούς παίκτες».

Αυτή η ζώνη 3-2, μια ευφυέστατη προσαρμογή του Bickerstaff για να καλύψει τις ατομικές αδυναμίες των παικτών του απέναντι στο επιθετικό ταλέντο των Hawks, βάζει τον Mobley στην κορυφή των τριών πάνω να σταματάει οποιαδήποτε προσπάθεια του αντίπαλου point guard (Τrae Young) να διεισδύσει κατά μέτωπο, ενώ παράλληλα τον υποχρεώνει να βυθίζεται στην ρακέτα δίνοντας βοήθεια στα κοψίματα και τα rebound. Ο τρόπος που το εκτέλεσε αυτό ο Mobley ήταν παραγματικα κυριαρχικός και θύμισε έναν νεαρό Kevin Garnett να ενορχηστρώνει την άμυνα της Minnesota.

Σε αυτή την ομάδα που είχε το 5ο χειρότερο defensive rating πέρυσι, και προσέθεσε έναν από τους χειρότερους αμυντικούς στο άθλημα βάζοντάς τον μάλιστα να αγωνιστεί εκτός θέσης, έχει έρθει ένας rookie και έχει κατορθώσει σχεδόν μόνος του (μαζί με την πάντα πολυτιμη βοήθεια του σπουδαίου Rubio και το rim protection του Jarrett Allen) να την μεταμορφώσει στην έβδομη καλύτερη άμυνα της λίγκας. Επιδόσεις που – μεταξύ μας – δεν είχε ούτε ο ίδιος ο Garnett στους Timberwolves.

Στο πέμπτο παιχνίδι της καριέρας του εναντίον των ίδιων Clippers που πριν λίγους μήνες στα playoffs κατέστρεψαν την υπόληψη του τρεις φορές Defensive Player Of The Year, o rookie των Cavaliers έκανε το αριστούργημά του.

Evan Mobley was incredibly dominant on defense tonight. He deterred and affect so many shots.

A sampling I promise is worth the watch: pic.twitter.com/Qs82fdYKGT

— Jackson Frank (@jackfrank_jjf) October 28, 2021

Μόλις 79 πόντους μέσα στο Los Angeles και ο Evan Mobley δεν είναι απλά πρώτος σε λεπτά συμμετοχής για τους Cavaliers, αλλά σηκώνει στις πλάτες όλη την αμυντική λειτουργία της ομάδας καθώς είναι πρώτος σε όλη την λίγκα σε contested shots με 18,4 ανά αγώνα με τον Poeltl να ακολουθεί (περισσότερο για αυτόν παρακάτω) και τους Robert Williams, Ayton, Αντετοκούνμπο και Gobert στις επόμενες θέσεις.

Αυτά δήλαδη έκανε ο Kevin Garnett οταν είχε μπει στη λίγκα. Ή μαλλον όχι καθώς ποτέ δεν είχε κάνει τους Timberwolves κάτι περισσότερο από μια καλουτσικη άμυνα (ποτε καλύτεροι από 15οι στο Defensive Rating).

Τέτοια αμυντικό impact από rookie ψηλό έχουμε ξαναδεί μόνο μια φορά μόνο από έναν παίκτη. Έχουμε να το δούμε από πολύ παλιά.

Από τον Bill Russell την σεζόν 1956-57.

O Evan Mobley είναι ο νέος Bill Russell. Τώρα απλά απομένει να βρούμε κάποιο βραβείο να ονομάσουμε για πάρτη του.

Μήπως οι Hornets έχουν αποφασίσει να διώξουν τον P.J. Washington και έχουν βρει ήδη τον αντικαταστάτη του στον McDaniels και τον Nick Richards;

Προτού ξύσετε το κεφάλι σας και αναρωτηθείτε «ποιος είναι ο Nick Richards ρε μάστορα», επιτρέψτε μας να γράψουμε δυο λόγια.

Five-star recruit στο Λύκειο (τελικά δεν λέει πολλά αυτό), στρατολογήθηκε από τους Wildcats του Calipari¹⁾και μάλιστα πριν από τους – βαθιά αναπνοή – Shai Gilgeous-Alexander, Kevin Knox, Hami Diallo, PJ Washington, Jarred Vanderbilt – holy shit Nick, δηλαδή!. Στο Kentucky, ως γνωστόν, το κολέγιο κρατάει ένα χρόνο, αλλά ο Τζαμαϊκανός για κάποιο λόγο έμεινε τρία. Είχε σχέση με την καθαρίστρια; Έμεινε στην ίδια τάξη επειδή αλήτευε δεξιά κι αριστερά; Ποιος ξέρει, εν τέλει, στη θητεία του στο Kentucky είχε για συμπαίκτες περίπου το μισό σημερινό ΝΒΑ, αλλά τελικά ο Nick επιλέχθηκε στο #42 στο φτωχό, πλήν όμως όντως τίμιο περσινό ντραφτ από τους Pelicans.

Έκτοτε κανείς μας δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στον Nick ακόμα και στην κατηγορία «νεαροί ψηλοί των Hornets που θα γίνουν ήρωες στο YouTube και όχι στη ζωή για φιλήδονους χίπστερ μπασκετικούς», αφού για να παίρνουμε ελπίδα, βλέπουμε διαρκώς βιντεάκια του Vernon Carey Jr., του Jalen McDaniels, του Kai Jones και του JT Thor – όχι του Nick, όμως. Μέχρι που ήρθε η τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη και τραυματίστηκε ο PJ Washington. Και εκεί, στην άδικη ήττα με τους Celtics (κυρίως) και στην αδιάφορη νίκη επί των Magic, είδαμε την αλήθεια που κρυβόταν για πολύ καιρό από τα μάτια μας.

[βήχας για να καθαρίσει ο λαιμός πριν τη μεγάλη αλήθεια]

Οι Hornets μπορούν να δώσουν πλέον ελεύθερα τον PJ Washington – έχουν τους McDaniels-Richards.

Θα εξηγηθούμε.

Από πέρυσι και την απόκτηση του Hayward, o coach Borrego ονειρευόταν εκείνη την πεντάδα που θα υπηρετούσε το flow της motion offense του: δύο combo guards και τρεις forwards, με τον PJ Washington ως center. Το σχέδιο αυτό κατέρρευσε ήδη από την αρχή της σεζόν που τελείωσε, όταν κάτι Drummond και κάτι Dieng και γενικότερα ότι σκύβει να περάσει την πόρτα διέλυσαν τους Hornets κοντά στο καλάθι. Κάπως έτσι πήρε σημαντικά λεπτά ο Bismack Biyombo που φέτος δεν παίζει καν μπάσκετ ακόμα²⁾ή αν παίξει, θα είναι κάτι τύπου «ας πάρουμε κάποιον να παίξει λεπτά ως τρίτος center των Hawks, μέχρι να γυρίσει ο Okongwu. Και κάπως έτσι, οι Hornets πήγαν φέτος και ψώνισαν τον Mason Plumlee (αντί για τον Drummond, για παράδειγμα), ο οποίος παίζει σπουδαίο μπάσκετ, με μια επιπλέον υποσημείωση: δεν βοηθάει απλώς στο passing game, αλλά και στο transition!

Ναι, φίλες και φίλοι, συχνά θα πετύχετε τον Plumlee να κατεβάζει τη μπάλα και μάλιστα σε πρωτεύοντα ή δευτερεύοντα αιφνιδιασμό – αυτό ακριβώς που θα ήθελαν οι Hornets από τον Washington. Μπορεί ο πρώην Wildcat να είναι αθλητικός, να πασάρει καλά, να κατεβάζει τη μπάλα μετά από rebound στο transition, να ωριμάζει ως εξαιρετικός 3 & D παίκτης (ίσως ο καλύτερος blocker στο ρόστερ) και να αποτελεί ιδανικό fit για pace & space επιθέσεις και switchable άμυνες, παραγωγικές σε deflections και λάθη αντιπάλου. Όμως, του λείπουν τα δέκα εκατοστά του Plumlee και χωρίς ο τελευταίος να είναι ούτε κατά διάνοια rim protector, οι αντίπαλοι απλώς δεν σέβονται τον Washington μέσα το «ζωγραφιστό». Και αφού δεν μπορούν να κάνουν τον Washington Plumlee, οι Hornets κάνουν το αντίθετο. Κάθε σκέψη δε συνύπαρξης Washington – Plumlee και παραγκωνισμού του Bridges από την πεντάδα, αυτή τη στιγμή κρίνεται απαγορευτική με την σεζόν που κάνει ο Miles. Η μόνη λύση ίσως είναι η συνύπαρξη του LaMelo με τέσσερις forward (Hayward, Oubre Jr., Bridges, Washington) και τώρα νωρίς στη σεζόν που λείπει ο Rozier, ίσως θα ήταν μια ευκαιρία να δοκιμάσει και αυτό το πείραμα, μήπως τυχόν αυτό δεν ανατιναχτεί.

Flash forward στο θέμα μας. Ο Washington τραυματίζεται και στο παιχνίδι με την Βοστώνη, κάποια στιγμή μέσα μπαίνει ο Jalen McDaniels. ΟΚ, λογικό. Και μετά μπαίνει και ο Nick Richards. Whaaaat??? Ε λοιπόν, για τα τέσσερα τελευταία λεπτά της τρίτης περιόδου και τα τέσσερα πρώτα της τέταρτης που συνυπάρχουν στο παρκέ, παραλαμβάνουν στο σκορ στο 86-86 και το αφήνουν στο 102-107, μπροστά οι Hornets. Εκεί ο Borrego αποσύρει τον Richards και 3’30” αργότερα και τον McDaniels με το σκορ να είναι 108-117³⁾Στο οκτάλεπτο που συνυπήρξαν είχαν μαζί 10 πόντους, πέντε rebounds, τρεις τάπες και +5 στο plus/minus και στο stint των περίπου 12 σερί λεπτών, o McDaniels είχε 11 πόντους, δύο rebounds και +8 στο plus/minus.

Είναι μαζί ο McDaniels και ο Richards μπασκετικά έστω και το μισό του PJ Washington; Όχι, ο Washington είναι ο πιο «μπασκετικός» παίκτης των Hornets, μαζί με τον LaMelo και τον Hayward.

Είναι ο Jadlen McDaniels, ο συνδυασμός του Jaden των Timberwolves και του Jalen των Hornets ο καλύτερος νέος forward στη λίγκα; Πιθανότατα. Ο Jaden έχει 99,5 def rating, είναι 51ος παίκτης στη λίγκα σε def win shares και έχει +43 στο plus/minus. O Jalen έχει 165 off rating (!), είναι 19ος στη λίγκα σε off win shares και έχει +15 στο plus/minus⁴⁾Από την άλλη, ο evil twin ενός τέτοιου κλώνου, ας πούμε ο Jaen McDaniels που θα συνδύαζε τα χειρότερα στοιχεία των δύο, θα είχε 81,7 off rating και 111,7 def rating.

Είναι ο Nick Richards ο νέος Pat Ewing; Ο καιρός θα δείξει⁵⁾αν θα συμβεί κάτι τέτοιο στην CBA της Κίνας.

Είναι το δίδυμο Nick Richards-Jalen McDaniels αυτό που θα διώξει τον PJ Washington και θα λύσει τον «γόρδιο δεσμό» του Borrego; Εντάξει την ακολουθία «παίρνω το rebound, κατεβάζω την μπάλα και πασάρω ώστε να δημιουργηθεί assist» την ξεχνάμε, έτσι; Κατά τα άλλα, όμως, στο κάτω-κάτω, ο Washington έχει τρομερό όνομα στη λίγκα ως trade asset, οι δύο ψηλοί αθροίζουν 2,13 και 2,06 σε ύψος και 2,23 και 2,13 σε wingspan (άσχετα αν ο McDaniels δεν ξέρει τι να το κάνει) και είδαμε τι μπορούν να κάνουν.

“Called it” όπως και να ‘χει και πάμε παραπέρα.

Μήπως οι Spurs θα μπουν στα playoffs;

Τρεις ήττες σε τέσσερα ματς βεβαίως. Όμως, όλες απέναντι σε δυνατούς contenders (Nuggets, Lakers, Bucks) και όλες σε ανταγωνιστικά ματς. Όχι πολύ κακά, για ένα ρόστερ που μπορεί στα χαρτιά να είναι ένα από τα χειρότερα στη Δύση. Πόσο προσεκτικά όμως το έχετε κοιτάξει;

Τι δεν σας αρέσει από τους Dejounte Murray, Derrick White, Bryn Forbes; Είδατε πως παίζουν ως τώρα οι Lonnie Walker, Devin Vassell; Είδατε τον Tre Jones στo summer league; Με όλο αυτό τον νεανικό κορμό, ειλικρινά είναι τόσο κακή επιλογή στο #12 ο νεαρότερος παίκτης στο ΝΒΑ, ο Josh Primo, ένας εντυπωσιακός 3 & D combo guard, με υψηλό decision-making;

Βασικός center o Poeltl; Ναι, φυσικά! Μήπως είδατε τα τρία ματς που έχασαν, όπου ο Poeltl μέσα σε μια εβδομάδα μάρκαρε τρία τρόπαια MVP, δύο πρωταθλήματα και 16 all-star selections – δηλαδή τους Jokic, Αντετοκούνμπο, Davis; 18 πόντους μ.ο. και στο παιχνίδι με τους Bucks κράτησε τον Γιάννη σε 6/13 σουτ.

🔥 BİR BLOK PARTİSİ DE SPURS’DEN 🔥

Önce Derrick White Jrue Holiday’ı, ardından da Poeltl Giannis Antetokounmpo’yu blokluyor🚫pic.twitter.com/uoYMjjUvaX

— Clutch Time (@ClutchPage) October 24, 2021

Τη σεζόν 2020-21, ο Αυστριακός ανάμεσα σε παίκτες που επιχειρήθηκαν εναντίον τους πάνω από 850 σουτ (δηλαδή περίπου 12-15 ανά αγώνα, άριθμός χαρακτηριστικός ομάδων που παίζουν με χαμηλά σχήματα, αφήνοντας άρα σοβαρό φόρτο δουλειάς για έναν συμπαίκτη τους), τα πήγε χειρότερα μόνο από τους μυθικούς αμυντικά πέρσι Myles Turner και Rudy Gobert, υποχρεώνοντας τους αντιπάλους του σε 4,3% χειρότερο FG%. Επίσης, ήταν 7ος σε FG% με 61,6% και επιθετικά rebounds ανά αγώνα με 3,2 και 6ος σε κοψίματα ανά αγώνα με 1,8. Τop-10 αμυντικός ψηλός μήπως;

Όσο για τα λεφτά που πληρώνεται ο Doug McDermott, είναι όντως τόσα πολλά; 13,75 εκατομμύρια το χρόνο για τρία χρόνια είναι μάλλον η βάση που πληρώνεται αυτή τη στιγμή ένας λευκός που σουτάρει τρίποντα μετά από πάσα. Τόσα έπαιρνε από τα 35 του ο J.J. Redick – ο Duncan Robinson παίρνει 90 για πέντε χρόνια.

Ο λόγος που μας ξενίζει το συμβόλαιο του “McBuckets” είναι ότι οι Spurs δεν έχουν all-star στο ρόστερ τους φέτος μετά από αιώνες και δεν ξόδεψαν λεφτά για να αποκτήσουν, ενώ μπορούσαν. Και είναι δεδομένο ότι αυτό θα τους στοιχίσει. Κατά τα άλλα, το ρόστερ έχει τον Keldon Johnson σε διαρκή άνοδο και τους Thaddeus Young – Zach Collins, που αν είναι υγιείς, θα προσφέρουν σοβαρά, ενώ το καλοκαίρι θα σβήσουν όχι μόνο το συμβόλαιο του Thad, αλλά και το dead cap που τρώνε τα συμβόλαια των Aminu, Hutchinson, Samanic και Carroll – συνολικά 32,5 εκατομμύρια. Αυτά λογικά θα κινηθούν προς την πληρωμή των Johnson-Poeltl-Walker-Vassell τα επόμενα 2-3 χρόνια και αφού οι Murray-White έχουν ήδη πάρει συμβόλαια, στη δημιουργία ενός πυρήνα 3-4 πιθανών all-star στο μέλλον. Αλλά ας μην προτρέχουμε.

Προς το παρόν, οι Spurs επιδεικνύουν ένα πολύ όμορφο decision making (3oι σε ευστοχία στα σουτ με 47,6%, 1οι στις assists με 29,5 και 10οι σε λάθη και pace), μια πιο επιθετική άμυνα (5οι σε κλεψίματα, 4οι σε λάθη αντιπάλου) και πολλά επιθετικά rebounds (7οι στη λίγκα, δείτε παρακάτω για περισσότερα). Και σημειώστε κάτι ακόμα σε όλα τα παραπάνω: τρίποντα δεν θα σουτάρουν ποτέ πολλά, είπαμε για Popovich μιλάμε, όμως σουτάρουν 13,5% περισσότερα τρίποντα από πέρσι με τα ίδια ποσοστά. Κάπως έτσι, οι Spurs έχουν την 11η καλύτερη επίθεση με μία πολύ σημαντική υποσημείωση, ωστόσο: μια προς μια, οι 10 πρώτες έχουν τουλάχιστον έναν παίκτη με 20 ppg. Την ώρα που οι Hornets, οι Blazers, οι Grizzlies, οι Pacers, οι Celtics, οι Warriors, οι Lakers, οι Bucks και οι Knicks βλέπουν φανταστικό σκοράρισμα από την αρχή από τους Bridges, McCollum, Morant, Sabonis, Brogdon, Brown, Tatum, Curry, Davis, LeBron, Γιάννη και Randle και περιμένουμε ακόμα καλύτερα νούμερα από τους Westbrook, Lillard, Middleton, Mitchell, οι Spurs έχουν πρώτο σκόρερ τον Keldon Johnson με 18,3 ppg και επτά παίκτες με διψήφιο αριθμό. Με λίγα λόγια, οι Spurs έχουν λίγο επιθετικό ταλέντο αναμφίβολα, στερούνται τον “go-to-guy” κι όμως, αυτή τη στιγμή ποζάρουν μια πολύ όμορφη συστημική επίθεση.

Δεν μπορούμε να βρούμε κάτι πιο χαρακτηριστικό σε «Popovich σύστημα» και παίκτες που αναθρέφονται μέσα σε αυτό, από τις ατομικές επιδόσεις μερικών Spurs ως τώρα. Σε μέσους όρους σε ολόκληρη τη λίγκα, ο Murray είναι 1ος σε deflections με 4,8, 4ος σε assists με 9 και 6ος σε κλεψίματα με 2,3, ο Poeltl 1ος σε επιθετικά rebounds με το εξωφρενικό – και παροδικό προφανώς – 6,3 (!), 8ος σε screen assists με 5,3 και 1ος σε σουτ που μαρκάρει με 15,8 (!), ενώ ο Derrick White πρώτος σε κερδισμένα επιθετικά fouls με ένα ανά αγώνα⁶⁾όλα τα παραπάνω αντλήθηκαν από ΕΔΩ. Αν τυχόν κάπως έτσι κυλήσει η χρονιά, ο Popovich έχει δημιουργήσει έναν νέο μοναδικό αλγόριθμο για το πως παίζεται η επίθεση σχεδόν αποκλειστικά με 3 & D πιτσιρικάδες ρολίστες.

Το δείγμα είναι πάρα πολύ μικρό. Αλλά μήπως είναι αρκετά ασφαλές για να πούμε ότι οι Spurs είναι η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών ή έστω, σοβαροί υποψήφιοι για playoffs Δύσης φέτος⁷⁾Για να γελάσουμε: το fivethirtyeight.com με τα φοβερά συστήματα ELO και RAPTOR τους βγάζει τέταρτη χειρότερη ομάδα στη Δύση.;

–