- Το Miami έχει ξεκινήσει ζεστά τη χρονιά, έχοντας κερδίσει δύο δύσκολα παιχνίδια με βασικούς ανταγωνιστές του, στην ανατολική περιφέρεια. Παραμένουν top-3 ομάδα στην περιφέρειά τους, ή πρόκειται απλά για ένα καλό ξεκίνημα που δε θα συνεχιστεί;
Μήτσος Μαυράκης: Φέτος είναι η χρονιά που ο Spoelstra θα λάβει την αναγνώριση που του αξίζει. Έχει το Miami να πηγαίνει πολύ καλύτερα από όσο οι περισσότεροι θα περίμεναν, με ένα vintage Chris Bosh και έναν Wade με συναίσθηση των ευθυνών που του αναλογούν, αλλά παράλληλα έχοντας στην βασική πεντάδα πλάι τους τους Shawne Williams και Norris Cole (να το θέσω κομψά , ούτε καν η Φιλαδέλφεια θα τους ξεκινούσε).
Το Miami έχει μια ομάδα δομημένη πάνω σε μια στέρεη μπασκετική φιλοσοφία και γι’ αυτό δεν κατέρρευσε μετά την φυγή του Βασιλιά. Αν δεν έχουν τραυματισμούς θα μπορούσαν να φθάσουν μέχρι το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs , αλλά είναι στην Ανατολή, οπότε ας μην το παρουσιάζουμε και σαν κατόρθωμα.
Gus Χρυσοχού: Δεν είναι top-3 ομάδα αλλά ούτε και του πεταματού. Ναι οκ, έφυγε ο “Βασιλιάς” για να πάει σπίτι του, αλλά η ζωή και το μπάσκετ συνεχίζονται. Οι Heat ξέφυγαν από τη νοοτροπία του “σκουραίνουν τα πράγματα στα ματς, ας δώσουμε τη μπάλα στον LeBron και ας παίξουμε σταυρό*” (*σταυρός: σύστημα που ο franchise player παίρνει τη μπάλα στο τρίποντο και παίζει isolation. Οι υπόλοιποι τέσσερις φεύγουν για τις γωνίες και κάνουν το σταυρό τους για να μπει καλάθι) και μέχρι στιγμής αυτό δείχνει να τους ωφελεί. Το ομαδικό μπάσκετ ίσως ήταν μέσα στο DNA του Miami και η φετινή χρονιά είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να το αποδείξει. Αν παράλληλα Deng και Wade μείνουν υγιείς, στην Ανατολή έχουν δικαίωμα να στοχεύουν όσο το δυνατόν ψηλότερα.
Λουκάς Μοσχούλας: Γενικά ποτέ δεν χώνεψα το Miami. Mάλλον θα φταίει ότι είμαι χειμερινός τύπος και δεν μ’αρέσει τόσο ο ήλιος. Η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε με το ξεκίνημα του, βέβαια δεν έπαιξαν και με καμιά υπερδύναμη στα πρώτα τρία παιχνίδια (Washighton, Philadelphia και Toronto). Στην φετινή ομάδα βέβαια έχω μια αδυναμία που ακούει στο όνομα Luol Deng. Αν ο εν λόγω κύριος δείξει τον καλό του εαυτό, σε συνδυασμό με έναν Wade χωρίς τραυματισμούς, οι Heat έχουν ελπίδες να πλασαριστούν σε καλή θέση στα playoffs. Άλλωστε μιλάμε για την Ανατολή.
Νικόλας Ραδικόπουλος: Τα έγραψε ο Μαντζού στο preview του Miami, δεν τον διαβάσατε?!? Πάμε λίγο πιο αναλυτικά λοιπόν… Ο Spoelstra είναι top 5 προπονητής και μόλις 44 ετών. Από τους 30 εν ενεργεία προπονητές του ΝΒΑ σήμερα, δαχτυλίδι έχουν μόλις 4 από αυτούς: πέντε ο Pop, από ένα ο Carlisle και ο Doc Rivers και δύο o Spoelstra. «Ναι, αλλά με τον LeBron και τους Big 3». Ναι, με τον LeBron και τους Big 3. Αυτόν εμπιστεύτηκε ο Riley για να τους καθοδηγήσει, και παρά την αρχική αμφισβήτηση, αυτός τα κατάφερε. Άλλωστε, δεν ξέρω και κανέναν προπονητή που να έχει πάρει δαχτυλίδι χωρίς, από αξιόλογο ως, super roster! Επίσης, όσο εντυπωσιακό κι αν φαντάζει, είναι ο δεύτερος μακροβιότερος σε πάγκο ΝΒΑ προπονητής αυτή τη στιγμή, πίσω μόνο από τον Popovich!
Δεν βλέπω λοιπόν κι εγώ το λόγο ή τον τρόπο να μην είναι στα playoffs το φετινό Miami. Για την Ανατολική Περιφέρεια μιλάμε άλλωστε. Bulls, Cavs, Wizards, Raptors είναι οι μόνοι σίγουροι, κατά την άποψη μου, στην Ανατολή. Οι υπόλοιπες θέσεις δείχνουν ανοιχτές, αλλά το Miami δε θα είναι έκπληξη να κατακτήσει μία από τις εναπομείνασες θέσεις. Άλλωστε, καμία χρονιά ως head coach o Spoelstra, ακόμα και στην pre-Big3-era, δεν έμεινε εκτός playoffs. Πόσο δε φέτος, που το roster δεν είναι κακό. Κάθε άλλο. Μπορεί να μην δούμε τον αναγεννημένο και διψασμένο για απαντήσεις Wade, που αρκετοί περιμένουν, αλλά δεν παύει να είναι ένας future hall of famer. Ο Bosh από την άλλη, αναμένεται στα καλύτερά του και δίπλα του ακόμα υπάρχουν ο money-in-the-bank Deng, μαζί με μια χαρά ρολίστες.
Συνεπώς, top 3 playoffs spot όχι, αλλά εντός playoffs σίγουρα. Καλό roster για την αδύνατη Ανατολή και top level καθοδήγηση από τον πάγκο θα τους οδηγήσουν εκεί εκ του ασφαλούς.
(Editor’s note: Χαλάλι η μακροσκελής απάντηση. Θα ήταν κρίμα να χαθεί τέτοιος παιάνας του Coach Spo!)
Γιάννης Χάτσιος: Μπορεί να ξεκίνησαν δυνατά και να έχουν δύο bona fide all-stars, στα πρόσωπα των Chris Bosh και Dwyane Wade, πλαισιωμένους από τον σταθερό Deng και τον point forward αποκάλυψη της περσινής σεζόν, Josh McRoberts, αλλά το κενό που άφησε ο LeBron δεν παύει να είναι τεράστιο. Όντας επί μια τετραετία ο φυσικός playmaker της ομάδας, έκρυβε την τρομακτική τρύπα του roster στη θέση 1. Riley και Spoelstra αποφάσισαν να δώσουν την ευκαιρία στον αυτοανακηρυχθέντα top-10 point guard, τον rookie Shabazz Napier και τον Norris Cole να αποδείξουν ότι μπορούν να σταθούν σαν βασικοί, και να μη φέρουν κάτι καλύτερο στη θέση τους. Κακό τζογάρισμα κατά τη γνώμη μου, και θα πάει στράφι η εξαιρετική χρονιά που θα κάνει ο Bosh. Σε μια βελτιωμένη φέτος Ανατολή, δεν ανήκουν στις κορυφαίες ομάδες.
Κοσμάς Καψάλης: Όταν ο παίκτης που φεύγει από την ομάδα σου δεν είναι απλά ο καλύτερος στο roster, αλλά είναι ο καλύτερος παίκτης του πλανήτη, όχι δεν παραμένεις top-3. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν είναι ομάδα για playoffs. Oι Heat έχουν χειρότερο roster απ’ ότι πέρσι, αλλά πιθανόν να έχουν καλύτερη ομάδα φέτος. Ο Deng, για όσο βαστάει, θα είναι καλύτερος από τον περσινό Bosh, o oποίος φέτος θυμήθηκε μέρες Raptors. Εφόσον ο Wade παίξει πάνω από 60 παιχνίδια, οι Heat θα είναι στις οκτώ καλύτερες ομάδες της περιφέρειας. Αλλά όχι στις τρεις.
Δημήτρης Μαντζούκας: Σίγουρα πρόκειται για ένα καλό ξεκίνημα. Σίγουρα δεν θα συνεχιστεί, όμως, στον ίδιο βαθμό. Η ουσία παραμένει πως η ομάδα που έχουν φτιάξει οι Heat, ακόμα και αν υστερεί στην θέση του PG, έχει τις δυνατότητες να εξασφαλίσει πλεονέκτημα έδρας στην Ανατολή. Το αν θα τα καταφέρει εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα γόνατα του Dwayne Wade, οπότε οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους. Δύσκολα θα καταφέρει ο πραγματικός ηγέτης αυτής της ομάδας να βγάλει σε καλή κατάσταση πάνω από 70 παιχνίδια, επομένως νομίζω ο ρεαλιστικός στόχος είναι η είσοδος στα playoffs στις θέσεις 5-6. Άλλωστε η λογική λέει ότι ο Spoelstra θα προτιμήσει από το πλεονέκτημα έδρας να έχει έναν σχετικά φρέσκο Wade στην post-season, με αποτέλεσμα προς τον τελευταίο μήνα, περίπου, της χρονιάς να μην τον χρησιμοποιεί κανονικά ακόμα και αν είναι υγιής. Δύσκολα τότε η απόδοση της ομάδας να μην σημειώσει πτώση. Να σημειωθεί πάντως, ότι οι δύο από τις τρεις ομάδες που κέρδισε το Miami, οι Raptors και οι Wizards λογικά θα τερματίσουν από πάνω του, οπότε είναι ένα καλό σημάδι (αν και πρόωρο) για τις πιθανότητες των Heat στα playoffs.
Σταύρος Μαρίνος: Δύο νίκες με Wizards και Raptors εντός, αλλά και δύο ήττες από Houston (συντριβή) κι από την ταπεινή Charlotte. Οι Heat θα βρίσκονται προφανώς στα playoffs των Απρίλη, αλλά το πλασάρισμα στα τρία πρώτα seeds θα είναι υπέρβαση κι όχι κάτι αναμενόμενο. Μετά την πλήρη ενσωμάτωση του Josh McRoberts (ο οποίος ακόμα δεν έχει τρεξίματα και παίζει ελάχιστα λεπτά), αλλά και του Deng (που είναι εκτός τόπου και χρόνου), θα έχουμε πολύ καθαρότερη εικόνα για το που μπορούν να φτάσουν.
Πέτρος Καούνης: Ξεκίνησε η χρονιά που ο Spoelstra θα αποδείξει πως είναι μέσα στο Top5 των coaches αυτή τη στιγμή στο NBA και πως τα δύο δαχτυλίδια στο χέρι του δεν του τα φόρεσε ο LBJ. Σε κανένα σοβαρό ranking δεν τους είχα δει βέβαια χαμηλά και δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος θα τους έβαζε χαμηλότερα από το Top4 της Ανατολής. Η Ανατολή είναι χειρότερη και από πέρυσι και αυτό είναι το βασικότερο επιχείρημα για να στηρίξει κάποιος πως το Miami δεν είναι τελειωμένο. Στα πρώτα 5 παιχνίδια είδαμε το πόσο δουλεμένη ομάδα είναι, ακόμα και χωρίς τον LBJ,και με πόση ένταση παλεύουν το κάθε παιχνίδι τους. Οι δύο νίκες απέναντι σε Raptors και Wizards ήταν η κατάλληλη αρχή για να κερδίσει η ομάδα την αυτοπεποίθηση της και να δει τις κερκίδες να γεμίζουν πάλι στην πρώτη μετά LBJ season. Και όλα αυτά χωρίς να έχει μπει ακόμα στο rotation o Shabazz που θα φάει για πλάκα τη θέση του απαράδεκτου Cole. The MOP is coming!
- Στην Oklahoma πέφτουν σαν τα κοτόπουλα. Η ευκαιρία να δούμε τον Russell Westbrook σε YOLO mode χάθηκε, και πλέον το κουπί πρέπει να το τραβήξουν ο Ibaka με τον Reggie Jackson και έναν θίασο άπειρων παικτών. Μπορούν να κρατήσουν τους Thunder κοντά στο .500 μέχρι την επιστροφή των δύο stars και αν όχι, προλαβαίνουν έπειτα τα playoffs; Είναι η αυτού μεγαλειότης Perry Jones ο τρίτος κεφάλαιο για το μέλλον τους ή απλώς κρατάει αποτελεσματικά το φρούριο μέχρι να γυρίσουν οι μεγάλες δυνάμεις.
Mitsos Mavrakis: Πριν το draft, ο Perry Jones the Third εθεωρείτο ένα top-5 ταλέντο και μόλις έπεσε στην Oklahoma, τα πρώτα σχόλια έλεγαν “The rich are getting richer”. To μεγάλο του πρόβλημα ήταν η έλλειψη σταθερότητας και επιθετικότητας. Οι έκτακτες περιστάσεις τον υποχρέωσαν να ωριμάσει και του επέτρεψαν να ανθίσει. Απλά, μην ξεχνάμε πως προπονητής του είναι ακόμη ο εμμονοληπτικός Scott Brooks, οπότε αν εξαιρέσουμε τις στιγμές που θα ανεβαίνει στο PF ο KD35,ο PJ III θα φάει τον πάγκο του υπό Κ.Σ.
Δυστυχώς «ανήκουν εις την Δύση», συνεπώς το .500 θα είναι άπιαστο όνειρο, μιας που οι υπόλοιπες ομάδες τώρα που βλέπουν αίμα στην θάλασσα θα προσπαθήσουν να τους κατασπαράξουν ώστε να μην προλάβουν τα playoffs.
Gus Χρυσοχού: Όχι βέβαια. Είναι σχεδόν αστείο να συζητάμε ότι μια ομάδα μπορεί να κρατηθεί πάνω ή έστω στα όρια του .500 με τον Kendrick Perkins να παίρνει αναγκαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν έχω απολύτως τίποτα με τους νεαρούς παίχτες των Thunder, ίσα ίσα, απλά σε αυτή την Δύση δεν μπορούν να μετατραπούν go to guys για την ομάδα τους. Τόσο απλά.
Λουκάς Μοσχούλας: Καλά το .500 μέχρι να γυρίσουν οι RW και KD δεν νομίζω να το πιστεύει ούτε και ο πιο πιστός και αισιόδοξος οπαδός τους. Για μένα το θέμα για τους Thunder είναι να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν το «ψήσιμο» των νεαρών και να αυξήσουν το rotation τους. Όμως δυστυχώς για αυτούς, ο Scott Brooks δεν μας έχει δείξει ότι τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.
Νικόλας Ραδικόπουλος: Χα! Μέχρι να απαντήσουμε, πάρ’τον κάτω και τον Perry Jones! Φαντάζομαι δεν χρειάζεται να θυμίσω ποιος έλεγε πως είναι payoff year για την OKC για το πόσο τσίπικα έχουν κινηθεί την τελευταία 3ετία. Ακόμα και όλοι να είναι υγιείς την 01.01.2015, δεν πιστεύω πως έχοντας τόσους τραυματίες να επιστρέφουν θα καταφέρουν: α) να γυρίσουν όλοι και να πιάσουν αμέσως υψηλή απόδοση και β) να βρουν ρυθμό και αυτοματισμούς στο παιχνίδι τους. Δεν πιστεύω καν στις ικανότητες του προπονητή τους, για να τους κρατήσει αξιοπρεπώς ως τότε. Εκτός playoffs και lottery είναι η δική μου πρόβλεψη. Και μάλλον κάτω από .500 season. Sorry.
Γιάννης Χάτσιος: Η κακοδαιμονία της Oklahoma δεν έχει προηγούμενο. Αποκορύφωμα το παιχνίδι με τους Raptors στο οποίο κατέβηκαν με 8 ετοιμοπόλεμους παίκτες. Κατά τη διάρκειά του χτύπησε ο Perry Jones, έβγαλε πρόβλημα στο γόνατο ο Jackson και ο Telfair, αφού το καλοσκέφτηκε, θεώρησε ότι είναι μια καλή ευκαιρία για σκληρό φάουλ και αποβολή. Μέσα σε όλα και ο Ibaka πονάει. Η πρόβλεψη μου είναι ότι μέχρι τις επιστροφές Durant και Westbrook θα βρίσκονται κάπου στο 8-20, αλλά θα συνεχίσουν δυνατά τη σεζόν και με ενεργητικό περίπου 48-49 νίκες θα κερδίσουν ένα από τα τελευταία εισιτήρια για την postseason.
Κοσμάς Καψάλης: Όπως η χαρακτηριστική ατάκα στην πρώτη ερώτηση ήταν «ναι, για την Ανατολή μιλάμε άλλωστε», εδώ έχουμε ένα ξεκάθαρο «όχι άνθρωπέ μου, Western Conference λέει η ταμπέλα». Καταρχάς ακόμα κι αν έχουν ρεκόρ στο 0.500, δε σημαίνει πως θα είναι εντός playoffs. Αλλά χωρίς Durant και Westbrook ως τα Χριστούγεννα, το πιο πιθανό είναι να έχουμε κάποιες σκόρπιες νίκες, μια φορά τη βδομάδα, παρά ανταγωνιστική Oklahoma. Είναι δε, τέτοια η άνοδος των Δυτικών ομάδων φέτος, που ακόμα κι αν οι δύο τους επιστρέψουν και είναι άμεσα σε YOLO mode, και πάλι θα χρειαστούν μεγάλα σερί για να προλάβουν.
Δημήτρης Μαντζούκας: Δεν συζητάμε το αν θα μπορέσουν να κρατηθούν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο μέχρι να επιστρέψουν οι δύο τουλάχιστον αστέρες τους. Αν είχαν κάποιον άλλον προπονητή ίσως. Οι Thunder όμως έχουν το μεγαλύτερο ταλέντο σε όλο το πρωτάθλημα. Και όταν ξαναβάλουν τα αθλητικά τους οι Durant και Westbrook, φτάνει να μην έχουν μείνει ανεπανόρθωτα πίσω. Θα χρειαστούν σίγουρα ένα διάστημα για να επανέλθουν σε μία αξιόλογη κατάσταση, αλλά ποιος πιστεύει ότι ο KD και ο Westbrook δεν μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση όταν γυρίσουν? Για τους Thunder το ζητούμενο είναι να μπουν έστω και όδγοοι στα Playoffs. Μετά κανείς δεν θα θέλει να τους συναντήσει. Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον Reggie Jackson, Serge Ibaka και Steven Adams να αφομοιώσουν τους νέους τους ρόλους και θα δούμε αν οι Thunder έχουν μείνει τόσο πίσω ώστε να είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση. Επειδή πάντως ουδέν κακόν αμιγές καλού, τουλάχιστον έχουμε την χαρά να ξαναβλέπουμε τον Sebastian Telfair εκεί που (δεν) ανήκει, στα ξύλινα παρκέ του ΝΒΑ, να διδάσκει streetballing σε όλα τα πιτσιρίκια/αποτελέσματα προγραμμάτων κολεγίων.
Σταύρος Μαρίνος: Λίγη σημασία έχει αν θα προλάβουν τα playoffs, αφού ελπίδα για κάτι καλό δεν υπάρχει. Έχει αποδειχτεί αυτό αρκετά χρόνια τώρα, ειδικά μετά τη φυγή του Harden.
O συμπαθής Perry Jones, είναι καταδικασμένος να παίζει πίσω από τον Durant. Κι όσο ο Kevin παραμένει στους Thunder, δεν θα έχει περιθώρια να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, όσο ο Brooks προπονεί αυτή την ομάδα με τόσο μονοδιάστατο τρόπο, είναι σίγουρο πως δε θα δούμε ιδιαίτερη βελτίωση ούτε στον Jones ούτε στον Reggie Jackson (ή σε οποιονδήποτε άλλο δύσμοιρο παίχτη βρεθεί πίσω από τους δύο ball hogs).
Πέτρος Καούνης: Το να γράφεις τελευταίος σε ένα roundtable έχει το πλεονέκτημα πως είσαι πιο μπροστά στις τελευταίες εξελίξεις. Κάτω και ο Perry Jones λοιπόν και η κατάρα συνεχίζεται… Ποιος την έχει ρίξει δεν θα μάθουμε ποτέ αλλά με 7 παίκτες υγιείς πλέον στο roster τους οι Thunder καλό θα ήταν να καταφύγουν σε λύσεις τύπου ποδοσφαιρικού Cameroon και να αρχίσουν να κουβαλάνε μάγο- θεραπευτή στην άκρη του πάγκου. Αλλιώς καλό θα ήταν ο Scott Brooks να φοράει σορτσάκι κάτω από το κοστούμι για παν ενδεχόμενο. Το ερώτημα για μένα είναι άλλο: Πότε ξεκινάει μια ομάδα με τέτοια ατυχία το tanking? Θα το ‘’κρύβουν’’ μέχρι τελευταία στιγμή όπως οι Lakers ή θα βγουν ανοιχτά να το δηλώσουν όταν δουν πως το τρένο των playoff χάνεται οριστικά? Στη Δύση, που οι 49 νίκες είναι το όριο για να μπεις στην 8αδα, οι Thunder συγκεντρώνουν μεγάλες πιθανότητες να ξεκινήσουν με 10-20 μέχρι τα Χριστούγεννα που αναμένεται να έχουν πλήρες roster για πρώτη φορά φέτος. Αυτό σημαίνει πως θα χρειάζονται ένα ρεκόρ επιπέδου 40-12 για να έχουν πιθανότητες να μπουν στα playoff. Ακόμα και για μια ομάδα που θα έχει στο δυναμικό της τους KD και Westbrook κάτι τέτοιο φαντάζει υπερβολικά δύσκολο ειδικά όταν τα περισσότερα παιχνίδια θα είναι απέναντι σε ομάδες της Δύσης. Και για να επιστρέψω στο ερώτημα μου, τί κάνουν σε αυτή την περίπτωση οι Thunder; Για μένα θα συνεχίσουν τη στρατηγική που ακολουθούν εδώ και χρόνια. Καμία διάθεση να πληρώσουν το luxury tax και προσπάθεια να χτίζουν την ομάδα με καλές επιλογές στο draft. Ειδικά με το καλοκαίρι που έρχεται με τον KD να βγαίνει στη γύρα για να βρει προτάσεις.
- Kobe vs Father time. Έχοντας δει ένα πρώτο δείγμα, ποιος θα αναδειχθεί νικητής στην άνιση αυτή μάχη;
Mitsos Mavrakis: Είναι άνιση γιατί ο Kobe έχει κατέβει με ένα αξιοθρήνητο Supporting Cast στο πεδίο της μάχης. Οι Lakers αφενός αιμορραγούν πόντους από κάθε θέση στην άμυνα, το οποίο όμως ευνοεί τον Kobe γιατί κρύβεται έτσι κι η δική του απροθυμία, και αφετέρου έχουν μια μετριότατη επίθεση από την οποία ξεχωρίζει ο Kobe σαν την Mamba μες στο γάλα.
Συνεπώς αυτή η ομάδα μπορεί, μεν με την ποιότητά της να αδικεί τον Kobe, αλλά παράλληλα του εξασφαλίζει ένα ηρωικό τέλος μέσα σε ένα ορυμαγδό από σφαίρες σαν την Άγρια Συμμορία. Επιπλέον, του επιτρέπει να γκρινιάζει στον αιώνα τον άπαντα για την προδοσία των Howard και Gasol και το βέτο του Stern στο trade του Chris Paul που του στέρησαν τον 6ο , 7ο και 8ο τίτλο και την δυνατότητα να ξεπεράσει τον μύθο του Jordan.
Gus Χρυσοχού: Ξεκινώ με το εξής: ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΤΟΝ KOBE. Αλλά… Ουδείς μπορεί να μην αναγνωρίσει το γεγονός ότι είναι 36 ετών, προέρχεται από σοβαρό τραυματισμό και παίζει ακόμα και 44 λεπτά (εναντίον των Suns). Δυστυχώς για τον Kobe, εκτιμώ πως ο father time θα κερδίσει. Όπως ανέφερε ο Mitsos o Mavrakis, το supporting cast του είναι αξιοθρήνητο, με αποτέλεσμα ο Kobe τραβάει πολύ περισσότερο κουπί απ’όσο – ενδεχομένως – θα ήθελε και ο ίδιος. Αν οι υπόλοιποι δεν ανεβούν (ή δεν τους αφήσει ο Kobe να ανεβούν γιατί το mamba δαγκώνει αν πας να του πάρεις τη μπάλα) εκτιμώ πως είναι θέμα χρόνου ένας νέος τραυματισμός.
Λουκάς Μοσχούλας: ΠΡΟΣΟΧΗ ακολουθεί μήνυμα μίσους. Αγαπητέ Kobe Bryant είσαι ένας από τους πιο αντιπαθητικούς μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Είσαι στα τελευταία χρόνια της καριέρας σου και δεν σε λυπάμαι καθόλου που παλεύεις μόνος, καθώς κανένας από τους συμπαίκτες σου (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δεν θα μπορούσε να σταθεί σε άλλη ομάδα του NBA. Αν είσαι ευχαριστημένος με τις 40άρες με 35 προσπάθειες συνέχισε έτσι και θα σε αντιπαθήσει ακόμα περισσότερος κόσμος.
Δεν νομίζω να μην καταλάβατε με ποιον είμαι στην μονομαχία Kobe vs Father Time.
Νικόλας Ραδικόπουλος: Νάτα μας… Αυτά τα προβοκατόρικα θέτετε στο τραπέζι μας και θα πρέπει να γίνουμε από κακοί ως γραφικοί. Πάμε λοιπόν… Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και όχι one man show! Στα highlights βλέπουμε αυτά που βάζει ο Kobe κι όχι αυτά που δεν βάζει. Όποιος αντέχει να κάτσει να δει Lakers, στη μετά Phil Jackson εποχή, μπράβο του! Ο Zen Master, παρά το κατά καιρούς κράξιμό του στον Kobe, είχε καταφέρει να αναπτύξει έναν τρόπο επικοινωνίας με τον Kobe και ήταν ο μόνος που κατάφερνε να τον βάζει σε κάποιο ομαδικό καλούπι. Αλλιώς… Iso, iso, iso και fadeaway όλη την ώρα… Καμία ανάγνωση της φάσης, πιθανού miss-match ή γενικότερα του παιχνιδιού, και ένα υπερεγώ πάνω από το ίδιο το παιχνίδι. Προσωπικά, σαν Lakers fan, από το showtime ως την τριγωνική, I am rooting for Father Time!
Γιάννης Χάτσιος: Μέσα σε όλη την αντιπάθεια που βγαίνει για τον Kobe, θα πάω κόντρα στο ρεύμα. Η για χρόνια απέχθεια μου έχει δώσει τη θέση της στην αναγνώριση. Ο εγωπαθής, αλαζονικός Kobe, μέσα από τους τραυματισμούς και την αδυναμία του να επιστρέψει υγιής στα παρκέ πέρσι, έγινε λίγο μια τραγική φιγούρα. Tο ανέκφραστο, αδιαπέραστο προσωπείο του έσπασε δίνοντας τη θέση του σε μια ανθρώπινη υπόσταση που λυγίζει υπό το βάρος των καταστάσεων. Η μανιακή αυτοπεποίθηση αντικαθίσταται από την αμφιβολία. Πως μπορεί να βρεθεί η σωματική δύναμη στα 36 να υπερκεράσει δύο διαδοχικούς σοβαρούς τραυματισμούς, 19 χρόνια καριέρας και 5 δαχτυλίδια μετά, από που μπορεί να αντληθεί το κίνητρο για τη σκληρή δουλειά που απαιτεί μια επιστροφή στο ίδιο επίπεδο. Κι όμως, o Bryant είναι αυτός ο ψυχωσικός μονομανής τύπος που μετά από όλα αυτά είναι και πάλι στο παρκέ, και δουλεύει το ίδιο και περισσότερο από θεωρητικά πολύ πιο διψασμένους συναθλητές του. Το λάδι που θρέφει τη φωτιά του είναι ακόμα εκεί. Έστω κι αν αυτό γίνεται για να παίρνει 30 σουτ ανά αγώνα για να ξεπεράσει τον άνθρωπο που αποτελεί το είδωλο και ταυτόχρονα το δυνάστη του, έστω κι αν αδιαφορεί για το τί γίνεται γύρω του και έχει γίνει μια μονόχνοτη τσαντισμένη καρικατούρα του εαυτού του.
Κοσμάς Καψάλης: Όσο αντιπαθητικός κι αν είναι ο Kobe, είναι κοινώς αποδεκτό πως δεν πρόκειται για ένα απλό παίκτη. Τόσο από άποψη ικανότητας, όσο κι όπως αυτό αποδείχτηκε σε αυτά τα λίγα παιχνίδια, όσο και ως προς το κορμί του. Δεν γίνεται στα 36, στο 2ο παιχνίδι μετά από 2 χρόνια ουσιαστικά, να καρφώνεις ανάποδα. Αν στο στοίχημα περιλαμβάνεται η πιθανότητα τραυματισμού, τότε προφανώς τα πράγματα είναι εναντίον του. Όσο όμως δεν ακούγεται το κρακ, ο Kobe δεν πρόκειται να καταβληθεί. Ο αριθμός των προσπαθειών που θα παίρνει σε κάθε παιχνίδι θα είναι περίπου ο ίδιος με τα λεπτά που θα παίζει (>40) και στο μυαλό του θα αναβοσβήνει το μοναδικό πλέον ρεαλιστικό νούμερο. 38.387
Δημήτρης Μαντζούκας: Κύριε, κύριε, δεν καταλαβαίνω την ερώτηση. Το ότι παίζει όπως παίζει στα 36 του δείχνει ότι έχει ήδη κερδίσει την μάχη με τον χρόνο, και για αυτό του βγάζουμε το καπέλο. Αν και δεν είμαι σίγουρος αν του το βγάζουν επίσης όλοι οι άτυχοι συμπαίκτες τους οποίους έχει βασανίσει κατά καιρούς σε ατομικές προπονήσεις για να διατηρηθεί σε αυτό το επίπεδο. Αν εννοείτε αν θα μπορέσει να είναι τόσο αποτελεσματικός ώστε να οδηγήσει το συνονθύλευμα των Lakers σε κάποιο καλύτερο πλασάρισμα από τους Sixers, πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Αν ρωτάτε αν θα καταφέρει κάτι καλύτερο από αυτό, τότε μάλλον δεν έχετε παρακολουθήσει κάποιο φετινό παιχνίδι της ομάδας του, κάτι μάλλον φυσιολογικό βέβαια, γιατί ειλικρινά δεν μπορώ να βρω κάποιον καλό λόγο να το υποστεί κάποιος αυτό, παρά μόνο αν απολαμβάνει κάθε δευτερόλεπτο της πτώσης αυτής της ομάδας.
Επειδή φαντάζομαι ότι η ερώτηση περισσότερο εξετάζει το κατά πόσο η φετινή χρονιά θα ενισχύσει την κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο Kobe, νομίζω ότι η πραγματικότητα του ΝΒΑ στέκεται αμείλικτη για τον κάποτε κυρίαρχο του πρωταθλήματος. Μία ανάγνωση που θέλει έναν συγκινητικό Kobe να παλεύει μόνος του να οδηγήσει ένα άθλιο σύνολο σε νίκες είναι λανθασμένη γιατί στέκεται στην επιφάνεια. Η πραγματικότητα είναι ότι το άθλιο σύνολο είναι το δημιούργημα του, το αποτέλεσμα των επιλογών και των πράξεων του. Κανείς αξιοπρεπής παίκτης δεν θέλει πλέον να πάει στο Los Angeles για να έχει απλά την ευκαιρία να παρακολουθεί μέσα από το παρκέ τον Bryant να παίζει για να διατηρήσει τον μύθο του. Ο μόνος λόγος για να δεχτεί κάποιος την τιμητική αυτή θέση είναι να πειστεί από τα δολάρια που την συνοδεύουν, αλλά ο Kobe φρόντισε να κρατήσει 25.000.000 από αυτά για λογαριασμό του, στερώντας κάθε πιθανότητα να προσελκύσει κάποιον παίκτη καλύτερο από τον Carlos Boozer. Αστεία πράγματα. (Εditor’s note: Κι άλλος με δοκίμιο για απάντηση.)
Σταύρος Μαρίνος: Μιας και συνήθως απαντώ από τους τελευταίους στα roundtables, νιώθω υποχρεωμένος να λάβω ελαφρά διαφορετική θέση. Νομίζω πως ο μέσος φίλαθλος του NBA δεν έχει γνώση του τι εστί Kobe Bryant. Στα μάτια μας φτάνει ο αλαζόνας σκόρερ και τα αστεία memes για τον ατομικισμό του.
Υπάρχουν δεκάδες δηλώσεις και ιστορίες που αξίζει πρέπει να διαβάσετε, όχι μόνο από άγνωστους λακέδες, αλλά από μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της τελευταίας 15ετίας στο ΝΒΑ. Ειδικότερα από ανθρώπους που γνώρισαν τον Kobe από κοντά στους Lakers ή σαν συμπαίχτες/προπονητές του στους Ολυμπιακούς.
Δεν είναι απλά ένας από τους καλύτερους παίχτες λόγω ταλέντου. Η εμμονή του με την τελειοποίηση της τεχνικής είναι κυριολεκτικά μοναδική στην ιστορία του αθλήματος. Η φράση «είναι πάντα ο πρώτος που έρχεται στην προπόνηση και ο τελευταίος που φεύγει», είναι η αλήθεια, κι όχι ένα κλισέ. Ακόμα και στους «εύκολους» διεθνείς θεσμούς, εμφανιζόταν πρώτος για ζέσταμα (ώρες νωρίτερα), και μετά την προπόνηση, έμενε μόνος για σουτάκια και αποθεραπεία στο γυμναστήριο. O Shaq τον είχε χαρακτηρίσει ως «επιστήμονα» γιατί μελετάει βίντεο, στατιστικά, βλέπει κινήσεις, αμυντικές και επιθετικές τάσεις συμπαιχτών κι αντιπάλων, κενά, κι έχει επίγνωση του τι συμβαίνει στο σύνολο του παρκέ. Όλο του το «είναι» βρίσκεται συγκεντρωμένο σε αυτόν τον στόχο, καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας. Αντίθετα με την συντριπτική πλειοψηφία των παιχτών, που περιμένουν απλά τη μπάλα ή περιορίζονται σε συγκεκριμένες κινήσεις που έχουν μάθει από χρόνια.
Ενδεικτική η ιστορία για το πως έφτιαξε το fadeaway jumper του. Παρακολουθώντας τυχαία Discovery Channel, παρατήρησε πως όταν ο γατόπαρδος κυνηγάει και στρίβει απότομα, η ουρά του στρέφεται στην αντίθετη μεριά για να ισορροπήσει το σώμα. Αυτό ακριβώς αντέγραψε με το πόδι του. Κι ενώ στην αρχή της καριέρας του είχε πρόβλημα στο fadeaway, στη συνέχεια έγινε ένα από τα signature moves του.
Για να δώσω μια τελική απάντηση: Ναι, φυσικά ο Kobe θα κερδίσει την αναμέτρηση με τον χρόνο. Θα είναι ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία του γένους που θα παραμείνει αθάνατος και θα παίζει στο NBA για πάντα.
Πέτρος Καούνης: Για να πω την αλήθεια, πάντα ήμουν ουδέτερος απέναντι στο φαινόμενο Kobe αλλά πάντα σιχαινόμουν τους Lakers οπότε αυτό με κράτησε σε μια απόσταση. Έχω χρόνια να δω παιχνίδι τους και σκοπεύω να συνεχίσω αυτή τη συνήθεια μου. Δεν μπορώ να μην έχω κάποιο σεβασμό απέναντι στα επιτεύγματα του αλλά από την άλλη ποτέ δεν μπορούσα να διαχωρίσω την ανθρώπινη πλευρά ενός αθλητή από την αγωνιστική του. Ναι, για μένα ο χαρακτήρας ενός αθλητή μετράει ισόποσα με τις αθλητικές του ικανότητες για να το επίπεδο που θα τον κατατάξω στη δική μου οπτική. Και ναι μεν τα δαχτυλίδια στα δάχτυλα του Kobe και τα νούμερα του δηλώνουν έναν μεγάλο αθλητή αλλά η όλη φιλοσοφία του γύρω από το άθλημα πάντα μου χαλούσε τη σούμα. Είναι σίγουρα μέσα στο Top-10 των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών στο NBA αλλά, για μένα, είναι και στο Top-3 των πιο αντιπαθητικών. Τώρα όσον αφορά την ερώτηση, πάντα στη μουσική πίστευα πως ο καλλιτέχνης πρέπει να αποσύρεται τη στιγμή που ξεκινάει η κατακόρυφη πτώση του γιατί αλλιώς καταλήγει καρικατούρα του ίδιου του εαυτού. Σε αυτόν τον κανόνα οι εξαιρέσεις που τον επιβεβαιώνουν είναι όσοι έχουν κάνει συμφωνία με το Διάβολο (The Rolling Stones) και όσοι έχουν αποδείξει πως θα πεθάνουν όρθιοι τραγουδώντας (Leonard Cohen). Η φετινή σεζόν θα είναι για τον Kobe αξιοπρεπέστατη όσον αφορά τα νούμερα αλλά η απογοητευτική ομάδα στην οποία παίζει μόνο κακό μπορεί να του κάνει στο image του. Haters gonna hate αλλά ακόμα και αυτό για κάποιους αποτελεί παράσημο.
- Από όπου περνάνε οι Μavericks αφήνουν καμένη γη πίσω τους, σκοράροντας αφειδώς και παρουσιάζοντας αξιοζήλευτη ομοιογένεια με μια καινούρια κατά τα 3/5 πεντάδα. Ακόμα και ο Dirk που παραδοσιακά χρειάζεται λίγο χρόνο για να βρει τα πατήματά του δείχνει φρέσκος. Εύκολο πρόγραμμα ή τους συγκαταλέγουμε στους διεκδικητές του τίτλου;
Mitsos Mavrakis: Όταν ξεκινάς με τους πρωταθλητές το πρόγραμμα δεν είναι εύκολο. O πολυμήχανος Rick Carlisle έχει κάνει θαύματα και με χειρότερο καστ, οπότε μπορούμε να σταματήσουμε να υποκρινόμαστε τους έκπληκτους. Το αν θα είναι σε θέση να διεκδικήσουν τον τίτλο εξαρτάται αποκλειστικά από την εύθραυστη υγεία του Tyson Chandler. Εφόσον ο Chandler είναι υγιής και φρέσκος, οι Mavs θα είναι η ομάδα που θα θέλουν όλοι να αποφύγουν στα playoffs.
Gus Χρυσοχού: Ούτε εδώ μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά. Η αδυναμία μου για τον καλύτερο/μεγαλύτερο Ευρωπαίο παίχτη όλων των εποχών (ναι, κατ’εμέ τον καλύτερο/μεγαλύτερο) δε με αφήνει. Θα το προσπαθήσω όμως. Ο Carlisle έχει χτίσει φέτος την ομάδα του με έναν και μόνο σκοπό: Να χτυπήσει τους Spurs. Είδε πέρυσι πως ήταν η μόνη ομάδα που έφτασε το San Antonio στα όριά του και θέλει να τους νικήσει. Τα πλεονεκτήματα του Dallas είναι πολλά. Μπορεί να παίξει isolation (Ellis), μπορεί να επιδοθεί σε σουτ από split outs (Parsons, Nowitzki μην πω και Aminu, καθώς μέχρι στιγμής ο Νιγηριανός δείχνει να έχει δουλέψει κατά πολύ το σουτ του), έχει μια δυναμική παρουσία στο ζωγραφιστό (Chandler) και έχει έναν από τους καλύτερους spot shooters στην λίγκα (Nelson). Σε ομαδικό επίπεδο πρόκειται για μια ομάδα που μπορεί να παίξει τόσο σε run ‘n’ gun ρυθμούς όσο και set basket. Δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην ονειρεύονται τον δεύτερο τίτλο στην ιστορία τους.
Λουκάς Μοσχούλας: «Ένας στόχος (πρωτάθλημα), τρία χρόνια διορία». Αυτή πρέπει να ήταν η ατάκα του Γερμανού στον Mark Cuban την ώρα της υπογραφής του συμβολαίου του, με μειωμένες αποδοχές παρακαλώ (ακούς κύριε Kobe;). Ο Mark έκανε τα πάντα για να βοηθήσει τον Dirk και οι Mavs δείχνουν πιο ικανοί από ποτέ. Γεμάτοι σε όλες τις θέσεις και με έναν προπονητή που ξέρει ότι τα πρωταθλήματα κρίνονται στα playoffs, γι’ αυτό και σε δηλώσεις του πριν το ξεκίνημα της σεζόν ανέφερε ότι στόχος είναι να μειωθούν τα λεπτά του Nowitzki, ώστε να είναι φρέσκος στην post season. Αν η ομάδα μπορεί να παίζει τέτοιο basket με τον Γερμανό να βρίσκεται στο παρκέ λιγότερο από 30 λεπτά, ανυπομονώ να δω τους Mavericks στα playoffs.
Γιάννης Χάτσιος: Για τους Mavericks έγραψα εκτενέστερα στο σχετικό preview επομένως δε θα κουράσω περισσότερο εδώ. Ο Cuban αγόρασε τα υλικά, ο Carlisle κάνει τα μαγικά του και το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο μπάσκετ για τα βράδια μας. Οι Spurs απέδειξαν ότι δεν κερδίζει μόνο η άμυνα πρωταθλήματα, και οι Mavericks ακολουθούν τον ίδιο δρόμο.
Νικόλας Ραδικόπουλος: Εντάξει. Επέστρεψαν τον Chandler, έφεραν πίσω μέχρι και τον J.J. Barea, αλλά κανείς δεν φανταζόταν πως αυτά είναι voodoo ή κόλπα μεταφοράς στο χρόνο στο 2011! 112 pts per game μ.ο.? Με μόλις δύο παίχτες να παίζουν μέχρι στιγμής πάνω από 30 λεπτά το παιχνίδι? Εύγε! Έχουν έναν από τους καλύτερους προπονητές της λίγκας, από τους λίγους που μπορούν να κοιτάξουν τον Popοvich στα μάτια και να του βάλουν δύσκολα. Φαίνεται να έχουν βρει χημεία από νωρίς και μάλιστα τα κομμάτια που διάλεξαν το καλοκαίρι (Nelson, Parsons, Aminu) να κουμπώνουν ιδανικά με το υπόλοιπο roster. Τους βλέπεις στο παρκέ και το τελευταίο που φαντάζεσαι είναι ότι όλοι αυτοί δεν είναι μαζί σαν σύνολο για χρόνια. Ακόμα κι ο Felton να επιστρέψει, δύσκολα θα καταφέρει να τους μπερδέψει! Οπότε, ναι. Αναντίρρητα είναι μέσα στους διεκδικητές του τίτλου.
Κοσμάς Καψάλης: Οι Mavericks ήταν η μόνη ομάδα πέρσι που κόντραρε τους -από τότε που σας απέκλεισα, τα πήρα όλα παραμάζωμα και σταμάτησα στον τίτλο- San Antonio Spurs. Και φέτος με πρώτο και καλύτερο τον Dirk απέδειξαν ότι θέλουν και θα κάνουν ότι χρειαστεί για να επιστρέψουν στον τελικό. Έχουν ένα φοβερό προπονητή, ικανότατο roster, οπότε όσο συνεχίζουν έτσι και δεν υπάρξει κάποιος απρόοπτος τραυματισμός, θα συγκαταλέγονται στις καλύτερες φετινές ομάδες και σίγουρα ικανοί να φτάσουν ως το τέλος.
Δημήτρης Μαντζούκας: Εδώ αναστήθηκε ο Devin Harris, πως να μην πιστέψουμε στον θαυματουργή αυρα του Dallas;; Για την δημιουργία της οποίας, βέβαια, έχει βάλει το μπλοκάκι του ο σατανικός Rick Carlisle. Ο Monta Ellis κάνει τα πάντα και θα πληρωθεί καλά για αυτό, όπως καλά πληρώθηκε και ο Chandler Parsons που σιγά σιγά εγκλιματίζεται (δεν είναι εύκολη η μετάβαση από την καθοδήγηση του Kevin McHale σε αυτή του Carlisle. Είναι σαν να μεταπηδάς από την ομάδα του σχολείου σου, που προπονητής ήταν ο μπαμπάς του κολλητού σου, σε μία ομάδα με οποιονδήποτε κανονικό προπονητή)(Editor’s note: Προσωπικό το δράμα του Μήτσου;). Όσο ο Tyson Chandler κρατάει το οχυρό της ρακέτας χωρίς να τραυματίζεται, οι Mavericks θα είναι μέσα στο παιχνίδι του τίτλου, ανεξαρτήτως πλασαρίσματος στην τελική βαθμολογία της Δύσης.
Σταύρος Μαρίνος: Όπως αναφέρθηκε ήδη, οι Spurs απειλήθηκαν μόνο από τους Mavericks πέρυσι στα playoffs. Τους εξανάγκασαν να εξαντλήσουν και τους επτά αγώνες της σειράς, με τις τρεις από τις τέσσερις νίκες τους να κρίνονται κάτω από 6 πόντους διαφορά.
Φέτος με την επιστροφή του Tyson Chandler και την απόκτηση του ανερχόμενου αστέρα Chandler Parsons, αναβαθμίστηκαν σημαντικά. Είναι η λιγότερο σέξυ ομάδα για να υποστηρίζει κάποιος, και λίγοι συνειδητοποιούν πως έστω κι οριακά, είναι το λογικό “early favorite” για τον τίτλο φέτος.
Πέτρος Καούνης: Μετά το έπος του ’11, όποιος δεν συμπεριλαμβάνει τους Mavs στις προβλέψεις του ως διεκδικητές θα πρέπει να αναγκάζεται να βλέπει ξανά σε DVD εκείνους τους τελικούς. Και ξανά, και ξανά, και ξανά…. Το πόσο καλός προπονητής είναι ο Carlisle το ξέραμε. Το πόσο τεράστιος παίκτης είναι ο Dirk επίσης το ξέραμε. Το πόσο τρελαμένος είναι ο Cuban με την ομάδα του είναι κάτι που δεν κρύβεται. Τότε γιατί ρωτάμε τα αυτονόητα; Φυσικά και οι Mavs θα χτυπήσουν τελικούς Δύσης. Δύσης έτσι; Γιατί αν μιλούσαμε για Ανατολή δεν θα έπρεπε να αναρωτιόμαστε καν για τον πρωταθλητή. Το φετινό roster δείχνει ενισχυμένο με τον Chandler να επιστρέφει και να παρέχει την άμυνα κάτω από το καλάθι που έλειψε από τους Mavs τα τελευταία δύο χρόνια και τον Parsons να έρχεται και να αποτελεί τον παίκτη-κλειδί για την περιφερειακή άμυνα της ομάδας, αναλαμβάνοντας ειδική αποστολή εξόντωσης συγκεκριμένου αντιπάλου σε κάθε παιχνίδι. Αυτό που για μένα κάνει τη διαφορά όμως φέτος και τους ανεβάζει ένα σκαλί παραπάνω από πέρυσι, είναι η δυνατότητα έχει αποκτήσει ο Carlisle, να χρησιμοποιεί τον Dirk στα λεγόμενα ποιοτικά λεπτά. Πέρυσι τον είχε ανάγκη για να τους κουβαλήσει στα playoff, όπως και έκανε, αλλά φέτος μπορεί και τον χρησιμοποιεί για 20-23 λεπτά σε κάθε παιχνίδι παίρνοντας από αυτόν ότι ποιοτικότερο έχει να δώσει σε αυτή την ηλικία. Η χημεία της ομάδας δείχνει να είναι σε πολύ καλά επίπεδα για αρχή σεζόν και με ανανεωμένα τα 3/5 της πεντάδας και πιστεύω πως η καθιερωμένη photo του Cuban με το τρόπαιο στο τέλος της χρονιάς δεν είναι άπιαστο όνειρο φέτος.
- Ποιος θα αντικαταστήσει Jordan Crawford και Michael Beasley στη διεκδίκηση του τίτλου για τα περισσότερα YOLO shots τη φετινή χρονιά.
Μήτσος Μαυράκης: Μετά τη δήλωση Keneth Farried πως το μυστικό για την πρώτη τους νίκη ήταν ότι άφησαν τον Josh Smith να σουτάρει μέχρι να βγάλει την ομάδα του εκτός παιχνιδιού, ο J-Smoove δεν προβληματίστηκε, απλά σχολίασε πως δεν σέβεται τους παίχτες με dreadlocks.
Όταν πέρυσι του επεσήμαναν ότι σύμφωνα με τα στατιστικά δεν θα έπρεπε να σουτάρει τόσο συχνά από τόσο μακρυά, η αποστομωτική του απάντηση ήταν πως δεν τον ενδιαφέρουν τα νούμερα γιατί δεν θέλει να σκέφτεται αλλά να παίζει με αυτοπεποίθηση.
Τα τελευταία τρία χρόνια έχει σουτάρει κατά σειρά 28/109 (25,7%), 61/201 (30,3%) και 70/265 (26,4%) στα τρίποντα, αλλά φέτος ετοιμάζει το αριστούργημα του με 0/9 τρίποντα και ένα συνολικό 22/70 στα σουτ.
Πλέον στα εντός έδρας παιχνίδια του Detroit τον γιουχάρουν, παρόλα αυτά δεν ιδρώνει το αυτί του. Τα τρίποντα του Josh Smith δεν είναι YOLO shots, είναι χυδαία προβοκάτσια για να προκαλέσουν το κοινό αίσθημα
Gus Χρυσοχού: Ο Brandon Rush. Το καμάρι του Kansas και άλλοτε 13η επιλογή του draft αποτελεί surplus (που λένε και στο χωριό μου) στα guards του Golden State και κάθε λεπτό που θα περνάει στο παρκέ θα είναι και μια ευκαιρία για YOLO shots. Μετά τη λήξη της φετινής σεζόν μπορεί να πετάξει για την αγκαλιά της πάντα φιλόξενης Κίνας που θαμπώνεται και διψάει για ό,τι να’ναι ονόματα του NBA, αλλά δεν αποκλείεται να βρεθεί και καμιά ρωσική ομάδα να τον πληρώσει ακριβά και να τον δούμε είτε στην Euroleague είτε στο Eurocup. Το γεγονός ότι έχει συμβόλαιο του χρόνου δεν λέει απολύτως τίποτα. Τώρα που το σκέφτομαι… δεν αποκλείεται να τον δούμε να φεύγει και μεσούσης της περιόδου.
Λουκάς Μοσχούλας: Νομίζω ότι ο Nick Young δεν θα έχει αντίπαλο φέτος. Δεν έχει να κάνει μόνο στο ότι ο τύπος είναι τελείως τρελός αλλά και ότι αγωνίζεται σε μια ομάδα που δεν έχει στόχους. Προσπάθειες θα πάρει πολλές και ελπίζουμε να είναι σαν αυτή του σύντομου βίντεο παρακάτω:
Γιάννης Χάτσιος: Θα πάω με τρεις παίκτες από μια ομάδα που έχει χτυπηθεί άσχημα από τους τραυματισμούς. Η Indiana δίνει λεπτά βασικών σε CJ Miles, Donald Sloan και Chris Copeland. Ο πρώτος δε συνάντησε ποτέ κάποιο σουτ που να μην του αρέσει, και χωρίς κάποιον ανταγωνιστή για μια θέση στην πεντάδα σουτάρει αδιαφορώντας για την κατάληξη. Είναι νωρίς αλλά με 5/29 τρίποντα και 18% του βγάζω το καπέλο. Ο Sloan, μπουχτισμένος από τα ταξίδια του στην Αμερική ζητιανεύοντας λίγα σουτ βρήκε το νοσοκομείο που χρειαζόταν για να εξαπολύσει όλα τα pull-up τρίποντα και όλα τα floaters που ονειρευόταν από μικρό παιδί. Ο αγαπητός ραστοφόρος Copeland έχει στο παρελθόν αγωνιστεί σε μια ομάδα που λέγεται Matrixx Magixx στην Ολλανδία – το αν πήγε για να παίξει μπάσκετ ή πήγε για ναρκοτουρισμό και άραξε ελέγχεται – και σήμερα μπορεί και σουτάρει 9 τρίποντα ανά αγώνα στο ΝΒΑ. Αποτελεί έμπνευση για όλους μας.
Nικόλας Ραδικόπουλος: Προφανείς απαντήσεις ο Kobe και ο Westbrook φαντάζομαι! Αλλά! #YOLO φάση είναι o λατρεμένος Swaggy P Nick Young!! O άνθρωπος έχει δώσει δείγμα γραφής! Αρκεί να μην τον καρυδώσει ο Kobe, που θα του στερεί το 45ο σουτ του κάποιο βράδυ..!
Σταύρος Μαρίνος: Ο SuperCoolBeas, ήταν ο παίχτης που στη rookie χρόνια του δήλωσε πως δεν τον ενδιαφέρει το “Rookie of the Year” βραβείο αλλά το MVP. Ο Jordan Crawford θεωρούνταν από τους 15 καλύτερους παίχτες στη χώρα, και 1-2 χρόνια πριν μπει στο NBA, σαν κολεγιόπαιδο ακόμα, είχε καρφώσει στα μούτρα του LeBron σε summer camp.
Και οι δύο τους (όπως κι αρκετοί ακόμα), χαρακτηρίζονται από την αντιστρόφως ανάλογη σχέση ταλέντου και ευφυίας. Κι έχουν πολύ ταλέντο, πάρα πολύ.
Πλέον, χωρίς ανταγωνισμό στην συγκεκριμένη κατηγορία, μένουν οι βετεράνοι του είδους: Nick Young και J.R. Smith.
Κοσμάς Καψάλης: Ούτε εγώ θα πρωτοτυπήσω σε αυτήν την απάντηση. Υπό προυποθέσεις θα μπορούσα να πω JaVale McGee. Αλλά! Δεν είναι guard κι έτσι τα σουτ που παίρνει είναι έτσι κι αλλιώς λίγα. Το βασικότερο όμως είναι, ότι ακόμα κι όταν πάρει τη μπάλα, πιο συχνά θα πέσει κάτω, θα κάνει βήματα, θα βρεθεί στη λάθος πλευρά του παρκέ, παρά θα ολοκληρώσει την προσπάθεια. Οπότε, χωρίς καμιά αμφιβολία, Nick Young εσύ super star!
Δημήτρης Μαντζούκας: Υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά και την προδιάθεση που απαιτεί ο ρόλος. Αλλά το ποιος θα κάνει τα περισσότερα yolo σουτ μέσα σε μία σεζόν, είναι πάντα θέμα συγκυριών. Ψάχνουμε λοιπόν για ομάδα χωρίς ιδιαίτερα σοβαρό προπονητή για να κρατάει τα λουριά, χωρίς ιδιαίτερα ψηλούς στόχους, και χωρίς πολλές εναλλακτικές επιλογές στην επίθεση, σε συνδυασμό πάντα με την προδιάθεση του ίδιου του παίκτη να καταφεύγει ούτως ή άλλως σε τέτοιου είδους επιλογές. Η εξίσωση πετάει έξω ένα όνομα και μας κοιτάει υποτιμητικά με ένα βλέμμα του τύπου «συγγνώμη χρειαζόσασταν εξίσωση για να το καταλάβετε αυτό?».
Ο Kobe Bryant θα παίζει σε μία ομάδα χωρίς ταλέντο που έχει μείνει εκτός playoffs πριν ξεκινήσει η χρονιά και έχει στον πάγκο τον Byron Scott. Προφανώς θα παίρνει όποιο σουτ θέλει κάτω από όποιες συνθήκες θέλει. Θα σουτάρει κλεισμένος από έναν ή και παραπάνω αντιπάλους, θα σουτάρει από τα 11 μέτρα ή και πίσω από την μπασκέτα, από την γραμματεία, από το σπίτι του, θα σουτάρει μετά από κατακόρυφο ή τριπλό άξελ. Μιας και βρήκα την ευκαιρία να συμπληρώσω λίγα πράγματα για τον Kobe που δεν πρόλαβα να πω στην τρίτη ερώτηση, λοιπόν πιστεύω ότι ο Kobe δεν θα μπορ$%#^ <εδώ επενέβησαν οι υπόλοιποι συντάκτες του Ball Hog, τον αφόπλισαν και του πήραν το πληκτρoλόγιο από τα χέρια>
Πέτρος Καούνης: Για Yolo shoots δεν ξέρω αλλά σίγουρα δεν υπάρχει πιο Υolo κατάσταση φέτος από την κόντρα Iggy Azalea- Snoop Dog και την παρέμβαση του Swaggy P. Επίσης δεν υπάρχει πιο γελοίο nickname για τον Nick Young. Και το διάλεξε μόνος του… Μόνος του!
