Ωδή στον Amar’e

Posted on Mar 7 2015 - 11:41am by Stavros Marinos

Οι μπασκετικοί “επικήδειοι” λόγοι, πάντα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όταν ο παίχτης ακόμα δεν έχει αποσυρθεί. Ειδικά όταν δεν έχουν πρόθεση να υμνήσουν το τιμώμενο πρόσωπο.

Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε από την τραγική οικογενειακή του κατάσταση: τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του, τις 23 συλλήψεις της μητέρας του, την δραματική ιστορία του αδερφού του που καταδικάστηκε σε εννέα χρόνια φυλάκισης για ληστείες, και τον μετέπειτα θάνατό του σε αυτοκινητιστικό. Αλλά ας μην επικεντρωθούμε στον ψυχικό πόνο του ανθρώπου Amar’e Stoudemire, διότι θα χαθεί η γλύκα της άκαρδης εμπεριστατωμένης κριτικής.

Ο 5ος τελικός της Δυτικής Περιφέρειας το 2010, ήταν το ζενίθ της καριέρας του. Το αναπάντεχο επιθετικό rebound και καλάθι του Ron Artest στο τελευταίο δευτερόλεπτο, έκοψε την πορεία των Suns προς τους τελικούς, τους όποιους πιθανότατα θα κέρδιζαν (εναντίον των γερασμένων Celtics). Ακολούθησε μία ευκολότερη ήττα στο Phoenix που σήμανε και το τέλος των ημερών του στην Arizona. Η παραπάνω φάση όμως, είναι αυτή που μπορεί να περιγράψει την πεμπτουσία της καριέρας του. Ο λόγος είναι απλός: Αν προσέξατε, στην πιο κρίσιμη άμυνα της σεζόν για τους Phoenix Suns, ο πρώτος σκόρερ και rebounder της ομάδας (το τιμώμενο πρόσωπο του άρθρου δηλαδή), δεν βρίσκεται στο παρκέ.

Μήπως είχε συμπληρώσει 6 φάουλ; Είχε τραυματιστεί; Όχι. Ο coach Alvin Gentry, για λόγους άμυνας, είχε βγάλει τον Stoudemire στον πάγκο. Πέρασε τον Jared “most athletic hands in the NBA” Dudley πάνω στον Kobe, τον Jason Richardson στον Artest, άφησε τον Grant Hill να εμποδίζει την in-bound πάσα του Odom (που προφανώς θα πήγαινε στον Kobe), και δεν πείραξε τον -έτσι κι αλλιώς- ρηχό αμυντικά Channing Frye από τον Gasol. Με άλλα λόγια, παρότι οι Suns είχαν μια κάτω του μετρίου αμυντική 5άδα στο παρκέ, ο Stoudemire δεν θεωρήθηκε ικανός να ανήκει ούτε σε αυτή.

Ο Παίχτης

Παρακολουθώντας highlights από τα σχολικά του χρόνια, ήταν πολύ εύκολο να διακρίνει κάποιος πως κατέχει Hall of Fame potential. Δεν δυσκολεύτηκε να ανακηρυχθεί Rookie of The Year και για πολλά χρόνια να σπέρνει τον φόβο και τον τρόμο στη ρακέτα: αδυσώπητα καρφώματα, power moves, stare downs με συνδυασμό εκρηκτικότητας και πλαστικότητας, που λίγες φορές εμφανίζεται ανά γενιά.

Για (κάτι παραπάνω από) καλή του τύχη, από το 2004 μέχρι το 2010, έπαιξε δίπλα στον πιθανώς καλύτερο πασέρ που έχει περάσει από τη λίγκα, τον Steve Nash. Παράλληλα με το άκρως επιθετικό και γρήγορο μπάσκετ του Mike D’Antoni (2002-2008 στους Suns), η στατιστική του απόδοση μεγεθύνθηκε πλασματικά.

Οι SSOL (Seven Seconds Or Less) επιθέσεις, με τις εντελώς αναρχικές διεισδύσεις απρόβλεπτης πορείας του Nash, και την ικανότητα να βρίσκει τον συμπαίχτη του την κατάλληλη στιγμή, έδιναν στον Amar’e αυτό το κενό του ενός μόλις μέτρου που χρειαζόταν, για να ριζώσει το πρώτο του βήμα και να κηδεύσει τον αμυντικό. Το πικερό των Nash/Amar’e έθεσε νέα δεδομένα για το NBA, κάνοντας τους Stockton/Malone να θυμίζουν απαρχαιωμένα κειμήλια.

Επιθετικά, τα χρόνια δίπλα στον Καναδό PG, μεσουράνησε στους οδηγούς του NBA σε πόντους, με εκατοντάδες highlights και 5 all-star games. Σταδιακά βελτίωσε το σουτ μέσης απόστασης, χωρίς όμως να προοδεύσει σε κανέναν άλλον τομέα. Παρά τον σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, που τον ανάγκασε να χάσει όλη τη σεζόν 2005-06 (εκτός 3 αγώνων), επανήρθε στις υψηλές επιδόσεις χωρίς ίχνος “σκουριάς”.

Και καθώς το συμβόλαιό του έφτανε στο τέλος του (2010), ένας παίχτης με τα δικά του νούμερα και δημοτικότητα, δεν νοούνταν να μην ανανεωθεί με νέο, maximum οικονομικών αποδόσεων. Οι μυστήριοι τύποι στα γραφεία των Suns όμως, το αρνήθηκαν προς έκπληξη όλων. Έτσι, o γνωστός για τις παρορμητικές άμυαλες κινήσεις, ιδιοκτήτης των Knicks, James Dolan, τον “άρπαξε” προσφέροντάς του $100 εκατομμύρια για 5 χρόνια.

Στη Νέα Υόρκη, κατέφθασε εν μέσω Διονυσιακών πανηγυρισμών που αναλογούν στην πόλη-τσίρκο, και πλησίασαν σε γραφικότητα την υποδοχή Ντέταρι από τον Κοσκωτά το 19881)Ντρέπομαι, αλλά ήμουν κι εγώ εκεί -σημείωση editor ΝΡ: έχω σταματήσει εδώ και κάνα τέταρτο να διαβάζω και προσπαθώ να σταματήσω να γελάω!!- .. Εκεί βρήκε τον “αγαπημένο” του coach D’Antoni, με όραμα να συνεχίσει τις τρομακτικές του επιθέσεις στη ρακέτα.

NY Knicks

Όταν ξεκίνησαν οι αγώνες, προσγειώθηκε ανώμαλα συνειδητοποιώντας πως το μπάσκετ με τον Raymond Felton αντί του Steve Nash, είναι ένα πολύ διαφορετικό άθλημα. Οι 25 πόντοι μέσο όρο την πρώτη σεζόν με τους Knicks, μπορεί να ήταν μία από τις καλύτερες ποσοτικές επιδόσεις στην καριέρα του, αλλά ήταν η πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια που σούταρε με τόσο χαμηλά ποσοστά (50%). Χρειαζόταν 19 σουτ για να τους φτάσει, ενώ το 2008 μόλις 15. Παρόμοια χαμηλή αποδοτικότητα είχε στην rookie και sophomore χρονιά του, όταν κι έπαιζε με PG τον Stephon Marbury.

Στη συνέχεια, η ιστορικά βλακώδης εμμονή των Knicks να φτιάχνουν ομάδες βασισμένες σε πρόσωπα και πωλήσεις αντί μπασκετικής λογικής, παράλληλα με την επιδείνωση της υγείας του, αύξησε την κλίση της κατηφόρας. Ο Amar’e κατρακύλησε απότομα προς “χειμερινή” δύση καριέρας, σε μια ηλικία που αναλογικά θα έπρεπε να βρίσκεται στο απόγειο. Τα power plays έδωσαν χώρο σε soft jump shots και τα λεπτά συμμετοχής έπεσαν σημαντικά.

Φωτεινή εξαίρεση της αδυναμίας του να δημιουργήσει φάσεις μόνος, και απόδειξη του πολυτελούς προνομίου να έχεις δίπλα σού ένα Hall of Fame PG, ήταν η σεζόν 2012-13. Ο Jason Kidd στην τελευταία χρονιά του σαν μπασκετμπολίστας, τον ξανάφτασε σε υψηλά επίπεδα ευστοχίας (58% – θυμίζοντας νούμερα επί εποχής Nash) και τον μετέτρεψε πάλι σε σκόρερ ρακέτας. Δυστυχώς ο Amar’e δεν μπορούσε να “σηκώσει” πάνω από 23 λεπτά ανά παιχνίδι (σε σχέση με τα 32 mpg της προηγούμενης σεζόν), οπότε η ανάκαμψη δεν φάνηκε.

Το Σώμα

Αν σήμερα κυκλοφορούσε η είδηση πως το ιατρικό επιτελείο των Suns έχει βρει θεραπεία για τον καρκίνο και το AIDS, δεν θα εξέπληττε κανέναν.

Μέχρι τώρα, οι εξαιρετικοί επιστήμονες του Phoenix, με ανορθόδοξες αλλά απίστευτα επιτυχημένες μεθόδους, έχουν καταφέρει:

  • Να κρατήσουν τον Steve Nash σε all-star επίπεδο μέχρι τα 38 του (και δις MVP στα 32-33 του όταν κι όργωνε όλο το γήπεδο σαν 18άρης).
  • Να παγώσουν την ηλικία του χιλιοτραυματισμένου Grant Hill, κρατώντας τον βασικό SF μέχρι τα 40.
  • Να επαναφέρουν σε υψηλό επίπεδο τον Channing Frye, παρά την εγχείρηση καρδιάς, λόγω της οποίας έμεινε εκτός για ένα χρόνο.
  • Να αναστήσουν την καριέρα του Shaq στα 36, χαρίζοντάς του ένα τελευταίο all-star game.

Καθόλου τυχαία, όλοι οι οι παραπάνω παίχτες, κατέρρευσαν σωματικά, την χρονιά που άφησαν τους Suns.

To 2010, όταν κατηγορήθηκαν για παραλογισμό που απέφυγαν να ανανεώσουν τον Amar’e προσφέροντάς του πολύ λιγότερα από το μέγιστο που ζητούσε, λίγοι ήταν αυτοί που κατανόησαν τον λόγο.

To 2005, σε ηλικία 23 ετών, ήταν ο πρώτος και βασικός τραυματισμός του στο αριστερό γόνατο. Επιβλήθηκε στην περίφημη microfracture εγχείρηση (μέθοδος μικροκαταγμάτων) όπου τον κράτησε ουσιαστικά ένα ολόκληρο χρόνο εκτός γηπέδων. Η ιστορία έχει δείξει επανειλημμένα, πως οι σοβαροί τραυματισμοί στα γόνατα, είναι θέμα χρόνου να επανεμφανιστούν και να κλείσουν καριέρες πρόωρα. Όπως ήταν αναμενόμενο, ενάμιση χρόνο αφού υπέγραψε στους Knicks, και κυρίως από το 2012 και μετά, ο Amar’e υπέστη αλλεπάλληλους τραυματισμούς και στα δύο γόνατα, που κατέστησαν τον κυρίαρχο Power Foward-φόβητρο, σε έναν παγκίτη 20 λεπτών μειωμένης δυναμικής.

Στους Knicks, συμμετείχε μόλις στο 70% των αγώνων σε 5 χρόνια. Στο 60% αυτών, ήταν υπό ιατρικό περιορισμό, παίζοντας λιγότερο από 25 λεπτά για λόγους συντήρησης.

Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός, έτσι ώστε η αμφιλεγόμενη επιλογή των Suns να μην τον ανανεώσουν, να δείχνει ιδιοφυής. Δεν χρειάζονταν άλλωστε προχωρημένη ιατρική μελέτη για να γνωρίζει κάποιος αντίστοιχα παραδείγματα κάθετης πτώσης παιχτών με βαρύ τραυματισμό στα γόνατα: Penny Hardaway, Allan Houston, Chris Webber, Darius Miles, Brandon Roy, Greg Oden, Sean May, Gilbert Arenas, Derrick Rose κ.α.2)Τα ακούτε κύριοι Griffin και Bledsoe;.

O Χαρακτήρας

Λόγω προβληματικής οικογενειακής κατάστασης, αλλά και της ένταξής του στο star system από πολύ νωρίς (απέφυγε το κολέγιο λόγω σκανδάλου), ήταν επόμενο ο Stoudemire να εξελιχθεί σε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Μπορεί να μην είχε μπλεξίματα με τον νόμο, όπως πολλοί συνάδελφοί του με δύσκολα παιδικά χρόνια σε γκέτο, αλλά ποτέ δεν έδειξε την απαραίτητη ωριμότητα για να εκπληρώσει το ταλέντο του στο μέγιστο.

  • Ενεπλάκη σε διαπληκτισμούς στο twitter αποκαλώντας οπαδό, “fag” (κοινώς “αδερφή”).
  • Στα 28 του βρήκε τον “Θεό” αφού ανακάλυψε πως έχει εβραϊκές (;) ρίζες, ξεκινώντας ένα γελοίο θέατρο όπου παρίστανε τον βαθιά θρησκευόμενο (με σκοπό φυσικά να διαφημίσει το brand name του, και να αγοράσει μεγάλο ποσοστό της Hapoel Jerusalem).
  • Στα playoffs του 2011 τραυματίστηκε μόνος, πριν από αγώνα με τους Celtics, στην προσπάθεια του να καρφώσει θεαματικά στο… ζέσταμα. Η συνέπεια ήταν να παίζει υπό περιορισμό, λόγω πόνου, στα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς, όπου κι αποκλείστηκαν με 0-4.
  • Στα playoffs του 2012 ξανατραυματίστηκε μόνος, δίνοντας μπουνιά σε γυάλινο κουτί που περιείχε πυροσβεστήρα, χάνοντας τα υπόλοιπα παιχνίδια. Για ελάχιστα χιλιοστά δεν χτυπήθηκε το νεύρο του. Οι Knicks έχασαν τη σειρά από τους Heat με 1-4.

glasshole amare

  • Αμαρτίαι προπονητών, παιδεύουσι παίκται” όπως λέει και το κινέζικο ρητό. Το 2013, παραδέχτηκε χωρίς αίσθηση αξιοπρέπειας, πως δεν ξέρει να παίζει άμυνα, γιατί “ποτέ κανείς δεν μου έμαθε“, ρίχνοντας κάτω από το λεωφορείο3)Για μετάφραση αμερικάνικης φράσης, δεν ακούγεται άσχημα ε; τον επί χρόνια προπονητή του D’Antoni.
Επίλογος

Κανείς δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει το ταλέντο αυτού του αθλητή. Όμως η ανικανότητα και η έλλειψη διάθεσης για βελτίωση, που είχε ρίζα τόσο στην ανώριμο χαρακτήρα του, όσο και στον Mike D’Antoni, που αγνόησε πλήρως να τον προπονήσει αμυντικά (στη μισή του καριέρα που τον είχε ως head coach), άφησε τεράστια κενά στον παίχτη.

Η χρυσή εποχή της ανεπανάληπτης run’n’gun επίθεσης των Suns, που δυστυχώς ποτέ δεν κατέληξε σε κούπα ή τελικό, θα μπορούσε εύκολα να βρει φταίχτη στον Amar’e. Δεν υπάρχει οπαδός των Phoenix, που να μην έχει μέσα του ένα “what if”, αναρωτώμενος πόσο ψηλά θα μπορούσε να είχε φτάσει εκείνη η ομάδα, αν ο Stoudemire προσπαθούσε στοιχειωδώς να παίξει άμυνα. Το επιθετικό rebound και buzzer beater του Ron Artest στον 5ο τελικό του 2010, δεν ήταν παρά μόνο η κορυφή του παγόβουνου, σε μια φάση που έλαμψε δια της απουσίας του.

Οι Suns ήταν άτυχοι στην τύχη τους να τον ντραφτάρουν. “Ξεζούμισαν” όλες τις επιθετικές του αρετές και τα λίγα παραγωγικά του χρόνια, αλλά δεν κατάφεραν να του διδάξουν τα βασικά του μπάσκετ. Οι Knicks όντας απλά ανόητοι, “λούστηκαν” μόνο τα αρνητικά: την κακή άμυνα, τα προβληματικά γόνατα, που είχαν ήδη τρέξει τα μίλια τους, την απαίτηση για μεγάλο usage, και τον τεράστιο μισθό, που για 5 χρόνια παρέλυσε το salary cap και μαζί κάθε δυνατότητα για χτίσιμο ομάδας (χαραμίζοντας έτσι και τα καλύτερα χρόνια του Carmelo Anthony).

Ο Amar’e Stoudemire, είναι ο τύπος παίχτη που κάθε ομάδα οφείλει να αποφύγει. Ήταν αυτός που στέρησε το παραπάνω βήμα στους Suns, κι αυτός που κατέστρεψε τους Knicks για τουλάχιστον μια 5ετία. Θα τον θυμόμαστε για τα πικερό με τον Nash, αλλά η τελική γεύση που θα μένει θα είναι αυτή της ξυνίλας, για έναν παίχτη που ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό.

Κι όπως ο ίδιος αποχαιρέτησε τους Knicks με ένα ποίημα, είμαστε ηθικά υποχρεωμένοι να ανταποδώσουμε τον χαιρετισμό:

ode to amare

The following two tabs change content below.
Αιρετικός Βουδιστής, θεοσεβούμενος αθεόφοβος, σκληροπυρηνικός συνομωσιολόγος, vegan αστρολόγος, αντικοινωνικός κοινωνιολόγος, πιστεύει στους εξωγήινους. Έχει περάσει περισσότερες ώρες ξύπνιος τη νύχτα βλέποντας NBA απ’ότι στο φως του ήλιου. Εμμονικός Fantasy Commissioner από το 2002, στις πιο «βαθιές» λίγκες του πλανήτη. Αν έπαιζε στο NBA, θα έστηνε αγώνες για να κερδίσει η ομάδα του στο fantasy. ΝΒΑ blogger από το 2007. Ακόμα πιστεύει πως ο Donté Greene θα γίνει All-Star.

References
1 Ντρέπομαι, αλλά ήμουν κι εγώ εκεί -σημείωση editor ΝΡ: έχω σταματήσει εδώ και κάνα τέταρτο να διαβάζω και προσπαθώ να σταματήσω να γελάω!!- .
2 Τα ακούτε κύριοι Griffin και Bledsoe;
3 Για μετάφραση αμερικάνικης φράσης, δεν ακούγεται άσχημα ε;

3 Comments so far. Feel free to join this conversation.

  1. kio3264 March 7, 2015 at 17:17 -

    Εξαιρετικό άρθο! Και όπως γνωρίζεις αυτό στο λέει ένας άνθρωπος που λατρέυει τον συγκεκριμένο παίκτη και έχει δει άπειρους αγώνες του σε όλα τα στάδια της καρίερας του. Συμφωνώ σε όλα εκτός από ένα. Για μένα οι Suns έκαναν το τέλειο draft to 2002 και πηραν τέτοιο παίκτη στο νούμερο 9. Δεν έφταιγε αυτός που η ομάδα δεν έκανε το κάτι παραπάνω στις πολύ καλές χρονιές της (δηλαδή κούπα). Θα έπρεπε να ξέρουν ότι αυτός ο τύπος. για όλους τους λόγους που ανέφερες στο άρθρο σου, δεν θα μάθαινε ποτέ να παίζει άμυνα. Το τι έφταιξε είναι ένα πολύ μεγάλο κείμενο και ίσως αφορμή για ένα άλλο άρθρο. Ενδεικτικά θα αναφέρω το γεγονός ότι GM ήταν ο D’ Antoni για πολλά από τα χρόνια που ήταν και coach με τραγικές επιλογές και ότι ο ιδιοκτήτης ποτέ δεν έδωσε το κάτι παραπάνω σε χρήματα για να γλυτώσει τον φόρο πολυτελείας και έτσι χάθηκαν σημαντικά κομμάτια από το παζλ του τίτλου. Ο Amare όμως δεν έφταιγε. Για μένα και αυτά που έκανε με τέτοιο backround και τόσους τραυματισμούς είναι παρά πολλά. Thank you Amare!

  2. Billy Hoyle March 8, 2015 at 01:35 -

  3. Vrykolakas Vrykos May 3, 2015 at 15:15 -

    Σταυρο μιλας στην καρδια μας .
    Σχολιαζα στις 19 Νοεμβρίου 2014 μεταξύ άλλων πικραμένων συνοπαδων των Knicks ;oti “Amare ….εδω η επιστημη σηκωνει τα χερια ψηλα…….ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ αλλα δεν είναι δυνατον να δηλώνεις στα 30 σου οτι κανεις δεν μου εδειξε πως να παιζω άμυνα και να αποφασισεις στα 30 να δουλεψεις το footwork και να εμπλουτισεις το παιχνιδι σου. Επίσης αντι να κατσει περυσι να δουλεψει το σωμα του μετα απο τους τραυματισμους γυρνουσε στην ιερουσαλήμ περιοδεια ε ελεεος ρε φιλε …….και να παιρνεις και ένα καραβι λεφτα…..”

    Οπως βλέπεις τηλεπαθητικά ομοιοι προβληματισμοι με τους δικούς σου.Να προσθέσω στον μεγάλο πονο μας για τα χαμένα χρόνια {25 μυρια έπαιρνε ο τυπος 2 παικταραδες μειον δηλαδη……} που μας χαρισε ο Dolan με αυτόν, την τρελλα που με επιασε οταν τον είδα να κάνει “κρασοθεραπεια” {μην γελάτε ρε αλήθεια είναι} , Να ακούς απο την μία οτι το staff ρων SUNS ανασταίνει νεκρούς {οντως οι τυποι εχουν γινει αντικείμενο μελετών } και σε εμάς ο άλλος κάνει “κρασοθεραπεία” επειδή του το υπέδειξε κάποιος new age θεραπευτής και φωτογραφίζεται με την μπανιέρα γεμάτη κρασι.!!!!..Ε-Λ-Ε-Ο-Σ.