Δεν πάνε πολλές μέρες που περπάταγα στην πλατεία Δαβάκη στην Καλλιθέα, με μια σπανακόπιτα στο χέρι από το παγκοσμίως φημισμένο (όπως μου είπε) μαγαζί του “Μήτσου”. Όπως συμβαίνει συχνά, αναρωτήθηκα ποιος να είναι αυτός ο Δαβάκης που έχει δώσει το όνομά του στην πλατεία. Οι μισοί δρόμοι στην χώρα έχουν βαπτιστεί με αρχαιοελληνικά ονόματα και οι άλλοι μισοί με στρατιωτικούς και πολιτικούς “ήρωες” της νέας Ελλάδας. Πάντα απορούσα με αυτή την επιλεκτική ανάδειξη που αγνοεί τα ενδιάμεσα 2000 χρόνια σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Μήπως τελικά είναι αλήθεια ότι η ιδέα του έθνους είναι ένα εγωιστικό διανοητικό κατασκεύασμα που εξυπηρετεί συμφέροντα και δεν θα έπρεπε να μας διαχωρίζει σαν ανθρωπότητα; Δεν ήμουν όμως σε φάση για υπαρξιακά και κοινωνική ιστορία που θα μπορούσαν να με ξεβολέψουν, οπότε προτίμησα να τονώσω την εθνική μου υπερηφάνεια. Άνοιξα λοιπόν την wikipedia και μορφώθηκα:
Κωνσταντίνος Δαβάκης, συνταγματάρχης πεζικού και ήρωας του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Σπουδαίος ‘τρουπιέ’, όπως λένε οι Γάλλοι, πολέμαρχος, καπετάνιος με καρδιά βουνό, αισιοδοξία τρελή, θάρρος απροσπέλαστο, διοικητής ασύγκριτος, χέρι δυνατό, θέληση αλύγιστη, αλλά και ιδιοφυΐα στρατηγική.
Σκεπτόμενος τα παραπάνω για τον συνταγματάρχη με το “δυνατό χέρι” που θύμιζε Captain America κι ευρισκόμενος στο ιστορικό προάστιο, σε μια στιγμή επιφοίτησης συνειδητοποίησα σε ποιον έπρεπε να αφιερώσω το επόμενο άρθρο στο Ball Hog: στον αστέρα του Ίκαρου Καλλιθέας, τον πρωταθλητή με τους San Antonio Spurs, την Αυστραλιανή αρκούδα, τον Most Improved Player της φετινής χρονιάς που οδηγεί τους Phoenix Suns στην έκπληξη της σεζόν, στον Aron Baynes.
Η μεταμόρφωση των Suns
Μέχρι πριν ένα μήνα, οι Phoenix Suns ήταν η ομάδα που μπορούσαμε όλοι να κάνουμε bully χωρίς τύψεις. Όπως δίκαια γράφαμε και στο roast του Ball Hog, η βελτίωση από τον απόπατο του 2017 (30οι), στον πάτο του 2018 (29οι), δύσκολα θα μπορούσε να περιγραφεί σαν πρόοδος. Με πέντε διαφορετικούς προπονητές τα τελευταία τρία χρόνια, η αίσθηση ανασφάλειας και ματαιότητας που χτίστηκε στα αποδυτήρια, κορυφώθηκε με τον Kokoskov που περισσότερο έμοιαζε σαν οκτάχρονος που έπαιζε video game παρά σαν head coach που αποπνέει σταθερότητα.
Ενδεικτικά, για την τραγικότητα της κατάστασης, στην ομάδα πέρσι πάτησαν παρκέ 24 παίχτες (!), εκ των οποίων οι 16 ξεκίνησαν ως βασικοί (!!), ενώ από την θέση του point guard, πέρασαν οι εννέα (!!!).
Stats via basketball-reference.
Τη στιγμή που πληκτρολογείται το παρόν άρθρο, οι Suns έχουν το 8ο seed της Δύσης που τους επιτρέπει να ονειρεύονται τα playoffs, αφού όλες οι ομάδες χαμηλότερα είναι είτε underachievers ή βρίσκονται σε φάση rebuilding. Η μεταμόρφωσή τους, θα μπορούσε να βασιστεί σε τρεις πυλώνες, που συνδέονται άρρηκτα.
“Raise The Floor” όπως λέμε “Trust The Process”
Η εμπειρία μετατρέπεται ενίοτε σε σοφία και στην περίπτωση του James Jones φαίνεται να ισχύει. Τα επτά τελευταία του χρόνια σαν παίχτης, ήταν εγγυημένα από τον LeBron James ο οποίος δεν τον άφηνε να αποσυρθεί, κρατώντας τον σε όλες τις ομάδες που πέρασε, στον ρόλο του πάτερ-φαμίλια. Δηλαδή σαν άνθρωπο που θέτει τον πήχη για το επίπεδο των αποδυτηρίων και την ποιότητα των σχέσεων μεταξύ συμπαιχτών, παρ’ότι πλέον έπαιζε ελάχιστα μπάσκετ.
Το πάθημα των τελευταίων δύο ετών, έγινε μάθημα και ο James Jones που από το 2018 έχει αναλάβει την θέση του GM της ομάδας εφάρμοσε αυτό που ξέρει καλά. Στην συνέντευξη τύπου για την πρόσληψη του Monty Williams, δήλωσε πως “πρέπει να αποκτήσουμε παίχτες στο prime τους, πρέπει να ανεβάσουμε το δάπεδο (raise the floor) της ομάδας”. Από τότε που ανέλαβε, το έκανε πράξη και πρόσθεσε στην ομάδα τους Rubio (29), Baynes (32), Saric (25), Kaminsky (26), Tyler Johnson (27).
Τιμιότατη άμυνα
Η βελτίωση της αμυντικής προσπάθειας από ανύπαρκτη (29οι πέρσι) σε τίμια (15οι φέτος) είναι εμφανής. Παρ’ότι ο Rubio είναι παραδοσιακά καλός αμυντικός, αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά ο Booker και οι συμπαίχτες του θα ψηφιστούν ξαφνικά την All-Defensive team. Η διαφορά είναι ότι ο coach Williams έχει σχέδιο και έχει μεταδώσει στους παίχτες την έμπνευση για να το κάνουν πράξη. Σε μια πολύ καλή ανάλυση του SBNation, βλέπουμε πως οι Suns εφαρμόζουν στην άμυνα καλά, απλές βασικές αρχές. Πιέζουν ασταμάτητα on ball, ακόμα και σε full court ειδικά όταν το pit bull (Jevon Carter) είναι στο παρκέ. Γνωρίζοντας ότι αυτό εμπεριέχει τον κίνδυνο για back door πάσες κι ευκολότερα κοψίματα αντιπάλων σε διαδρόμους από off ball σκριν, προσπαθούν να το αντισταθμίσουν έχοντας προνοητικά, έναν αμυντικό μόνιμα στο nail (ακριβώς πάνω από την βολή).
Το nail είναι το κέντρο γύρω από οποιαδήποτε αμυντική τακτική, ειδικά σε περιπτώσεις υποδοχής pick and roll. Ενώ στις περισσότερες ομάδες ο αμυντικός κατευθύνεται εκεί για να κόψει κάποια διείσδυση, οι Suns τοποθετούν κάποιον παίχτη στο σημείο αυτό, πριν καν ξεκινήσει το αντίπαλο play. Με αυτόν τον τρόπο μειώνουν σημαντικά τα αντίπαλα drives, αλλά σε κόστος ρισκάρουν κάποιο ανοιχτό τρίποντο.
Photos via SBNation.
The Rubio Effect
Ενώ οι σημαντικές αλλαγές στην άμυνα είναι παρατηρήσιμες κυρίως από εκπαιδευμένα μπασκετικά μάτια (ή τουλάχιστον από κάποιον που κλέβει ξένα άρθρα πρωτογενούς έρευνας), στην επίθεση τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Την περσινή σεζόν, μόνο ο Τοτός δεν πέρασε από την θέση του PG και δεν αποκλείεται να έκανε και καλύτερη δουλειά από τους τυχαίους/άπειρους που προσπάθησαν.
Ο Ricky Rubio φέτος, κατέδειξε τι σημαίνει να είσαι γνώστης του αθλήματος, οργανωτής και πραγματικός ηγέτης. Όχι με την ξεπερασμένη αμερικάνικη έννοια του “προσκυνήστε το είδωλο και ακολουθήστε με γιατί είμαι ο καλύτερος” (aka Mamba Mentality, κατάλοιπα Jordan/Rambo, αρσενική υπεραναπλήρωση που κρύβει βαθιά κόμπλεξ κτλ.) αλλά με ουσιαστική καθοδήγηση και υποστήριξη. Χαρακτηριστικό το βίντεο της επίδρασης Rubio στους συμπαίχτες του και η άμεση συνέπεια στην παρακάτω φάση:
7 Plays Or Less – Random Observations….
1. Want to see the impact Rubio's signing has on a team desperate for leadership? Watch him get to every player on the court after a bad transition D possession, that ended in Book/Ayton bickering.
The result? Highlight of the game. pic.twitter.com/ZeDVbx26wf
— Seven Seconds Or Less Podcast (@7SOLpod) October 9, 2019
Πέρα της ψυχολογικής ηγεσίας, οι Suns έμαθαν καλά τι θα πει ομαδικότητα. Την περσινή χρονιά μόλις το 59% των σουτ τους ήταν αποτέλεσμα assist ενώ φέτος βρίσκονται ήδη στην πρώτη θέση με 67% (!). Ενδεικτικό πως είναι η μόνη ομάδα στο ΝΒΑ με επτά παίχτες με πάνω από δύο assists κατά μέσο όρο.
Εκτός από την οργάνωση του Rubio, το πολύ καλύτερο φετινό floor spacing έχει αιτία και την αέναη κινητικότητα στην επίθεση. Είναι η πέμπτη πιο γρήγορη ομάδα σε μέση ταχύτητα και η τέταρτη σε καλυμμένη απόσταση στην επίθεση. Ένα άκρως ενδιαφέρον στατιστικό, όταν στην άλλη άκρη της τελευταίας κατηγορίας βρίσκονται οι Rockets, μιας και όλη η ομάδα παρακολουθεί ακίνητη το Harden show.
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι το “σύστημα των 0.5 δευτερόλεπτων” που εφαρμόζει και φέτος ο Monty Williams. Κάθε παίχτης που υποδέχεται την μπάλα, πρέπει να σουτάρει, να πασάρει ή να κάνει drive σε μισό δευτερόλεπτο το πολύ. Μια νοοτροπία που κάθε άλλο παρά καινούρια είναι, ακόμα και στους Suns. Η διαφορά είναι ότι φέτος υπάρχουν οι παίχτες με την εμπειρία και το IQ για να την εφαρμόσουν.
Την περασμένη σεζόν, κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, αφού εκτός της έλλειψης σοβαρού point guard, παίχτες όπως οι T.J. Warren, Jamal Crawford, Josh Jackson έχουν κόλλα στα χέρια. Και οι τρεις προαναφερθέντες έπαιρναν τουλάχιστον τις μισές τους προσπάθειες σε περισσότερο από δυο δευτερόλεπτα μετά το πρώτο touch με την μπάλα. Χρόνος που αποτελεί αιωνιότητα στο μπάσκετ και παγώνει όλη την επίθεση. Ακριβώς την αντίθετη συμπεριφορά έχουν οι φετινοί Suns, όπως οι Saric, Kaminsky, Baynes που λειτουργούν αστραπιαία.
Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι φέτος δοκιμάζουν έξι περισσότερα τρίποντα συγκριτικά με το 2018-19 και με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία. Από το απαράδεκτο περσινό 33%, τώρα έχουν εκτοξευθεί στο 37% και την 8η θέση.
Big Banger – Άμυνα
Φτάνουμε λοιπόν, στην θέση του Big Banger (aka Aron Baynes) στο φετινό σύστημα του Phoenix. Ο Baynes είναι μια ευχάριστη περίπτωση late bloomer, που γίνεται ολοένα και καλύτερος παρά τα 32 του χρόνια. Ο χαρακτηρισμός “καλός” αμυντικός θα ήταν υποτίμηση. Κάτι που ήξερε καλά ο Brad Stevens όταν οι Celtics τον αντάλλαξαν τον Ιούνιο στην Αριζόνα για cap space.
Σε όλη του την καριέρα, οι προσωπικοί του αντίπαλοι σουτάρουν σταθερά κάτω του μέσου όρου τους, ειδικά σε προσπάθειες εντός τριών μέτρων από το καλάθι. Φέτος παραμένει σε υψηλά επίπεδα κρατώντας τους αντιπάλους τους σε -5.3% σε όλα δίποντα. Ακόμα κι αν αυτό δεν αντικατοπτρίζεται σε blocks και κλεψίματα, η δύναμη, η σωστή τοποθέτηση και η ευκινησία παρά τον όγκο του είναι αυτό που τον καθιστά αποτελεσματικό και μάλιστα πολύ περισσότερο από τον νεαρό Ayton με τα πολύ ανώτερα φυσικά προσόντα. Η μείωση στα ριμπάουντ οφείλεται στο γεγονός πως παρ’ότι ήταν πάντα ελίτ στα επιθετικά rebs, φέτος στην επίθεση κινείται κυρίως στην περιφέρεια. Κατά τα άλλα, και πάλι βρίσκεται στην κορυφή της λίγκας σε box outs (2ος πίσω από τον Montrezl Harrell).
Big Banger – Επίθεση
Η φετινή αποκάλυψη όμως είναι η επιθετική παραγωγή. Σκοράρει με career high 15 πόντους μέσο όρο σε μόλις 24 λεπτά. O Brad Stevens για πρώτη φορά τον χρησιμοποίησε διστακτικά σε παρόμοιο ρόλο πέρσι, όταν και είχε 1.2 προσπάθειες από το τρίποντο. Ποτέ πριν δεν είχε πάνω από 0.5. Φέτος έχει αφεθεί ελεύθερος σουτάροντας 4.3, με εντυπωσιακό ποσοστό 44.2%1)Διαγωνισμέ τρίποντων ερχόμαστε!! Ποιος θα το πίστευε βλέποντας τον να σουτάρει με ένα εντελώς ασύμμετρο μηχανισμό, με το σώμα να γέρνει μπροστά και το ένα πόδι να πετάγεται πίσω, δίνοντας βέβαιη αίσθηση ότι η μπάλα θα καταλήξει στον γνωστό γάμο.
Για ακόμα μια φορά, η μεγάλη διαφορά λέγεται Ricky Rubio. Οι πάσες του Ricky, καταλήγουν σε ποσοστό τρίποντου 67%, ενώ αυτές των υπόλοιπων συμπαιχτών μόλις σε 25%, καταδεικνύοντας τον τεράστιο ρόλο του. Παρομοίως, φέτος έχουν αυξηθεί κατά 10% τα wide open σουτ (με αντίπαλο μακρύτερα από 1.83m)
Για να λέμε και κακοπροαίρετες αλήθειες όπως πρέπει, να επισημάνουμε ότι στα 455 λεπτά που έπαιξε όλη την χρονιά με τον Kyrie Irving στους Celtics, έλαβε από τον κύριο, 23 assists. Σε λιγότερα από μισά με τον Rubio μέχρι τώρα (214 λεπτά), έχει πάρει ήδη 27.
Εν κατακλείδι, οι Suns δεν έγιναν ξαφνικά contenders. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο κι έχει προκαλέσει την ευχάριστη έκπληξη του μπασκετόκοσμου είναι η μεταμόρφωσή τους από ένα συνονθύλευμα ανοργάνωτης ντροπής σε μια ομάδα που δείχνει να κατέχει τους βασικούς άξονες του σύγχρονου μπάσκετ, χωρίς απαραίτητα να εντυπωσιάζει. Σε αυτό παραδειγματικό ρόλο παίζει η feel good story κι εξέλιξη του Αυστραλού, που μας δείχνει πως ένα καλοδουλεμένο σύνολο μπορεί να απελευθερώσει ατομικές ικανότητες, ακόμα κι ενός 32χρονου και -μέχρι πρότινος- φαινομενικά μονοδιάστατου παίχτη.
Latest posts by Stavros Marinos (see all)
- TheBallHog Watch: Phoenix Suns και Aron Baynes - December 2, 2019
- 2019-20 Previews: Washington Wizards - October 27, 2019
- 2019-2020 Previews: Sacramento Kings - October 20, 2019
- Deep Για Deep Fantasy Sleepers 2019-20 - October 8, 2019
- Ο καλύτερος παίχτης του Κόσμου για 10 μέρες - March 14, 2018
| ↑1 | Διαγωνισμέ τρίποντων ερχόμαστε! |
|---|
Βλέποντας την στατιστική του Aron Baynes, τουλάχιστον πριν να αρχίσει να έχει τρίποντο, μου θυμίζει κάπως την στατιστική που είχε στο ΝΒΑ ο Κώστας Κουφός.
Και έχοντας σαν εικόνα το αξιοπρεπές σουτ που είχε δείξει στο κολέγιο και την μικρή εθνική, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσαμε να τον δούμε σε ένα τέτοιο ρόλο.
Πάντως η περίπτωση του Baynes δείχνει ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί και θα μείνει στην λίγκα κάποιος άμπαλος.