Το MontaBall κυριάρχησε πλήρως στο Dallas, και, για πρώτη φορά την τελευταία 15ετία, ο πυλώνας της επίθεσης δεν ήταν ο Dirk, αλλά ο Ellis. O Carlisle κεφαλαιοποίησε στο μέγιστο το ιδιότυπο ταλέντο του Monta και το έπλασε σε μια φαντασμαγορική επίθεση. H κατάρα του Rondo, όμως, ήταν πιο δυνατή από τα μαγικά του Carlisle. Φέτος ο Dirk κουβαλά άλλον έναν χρόνο (και μια διοργάνωση) στην πλάτη του, ο Ellis αποτελεί παρελθόν και, για ακόμη μια χρονιά, ο Cuban διαλύει την ομάδα και την ξαναφτιάχνει με ανταλλακτικά από’δω κι από’κεί, καταρτίζοντας μια ομάδα που αρχικά φαίνεται ετερόκλητη, μα με την σιγουριά πως ο Rick Carlisle μπορεί να δέσει ακόμα και τα παιδιά της γειτονιάς του σε ένα ομοιογενές σύνολο. Όσο ο Dirk είναι ακόμα εδώ, το full-on rebuilding δεν αποτελεί επιλογή, και έτσι οι ιθύνοντες των Mavs προσπαθούν κάθε χρόνο να στελεχώσουν όσο το δυνατόν καλύτερα σχεδόν εκ του μηδενός ένα supporting cast που να δίνει στον μεγάλο Γερμανό μια τελευταία ευκαιρία για ένα ακόμη πρωτάθλημα.
Τι κάνατε πέρσι;
Οι Mavericks ξεκίνησαν τη χρονιά με τις τουρμπίνες ανοιχτές από την πρώτη μέρα, φτάνοντας σε ένα – ίσως απρόσμενο – 19-8 τον Δεκέμβρη, παρουσιάζοντας μια ιστορικά αποτελεσματική επίθεση. Ο Cuban είδε πως η ομάδα ρολάρει και ίσως είναι η ευκαιρία να δώσει στον Dirk άλλη μια ευκαιρία να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Παρ’ ότι η ομάδα πετούσε φωτιές ως είχε, επέλεξε να θυσιάσει δύο picks, τους πολύτιμους Crowder και Wright, καθώς και τον αξιοπρεπή Nelson για να φέρει – όπως νόμιζε – άλλον έναν star στο Dallas, τον, κακομαθημένο στη Βοστόνη, Rajon Rondo. Οι Mavericks δεν ξαναέφτασαν ποτέ στα ίδια ύψη στην επίθεση, ο Rondo περισσότερο περιέπλεκε την κατάσταση παρά βοηθούσε, οι Mavs μπήκαν στα playoffs, όπου o πρώην παίκτης των Celtics απλά τα παράτησε (και ήταν τόσο τοξικός που ο Carlisle τον έστειλε σπίτι του μετά το 2ο παιχνίδι), ο Parsons μπήκε στο χειρουργείο και δεν είχαν αρκετή ιπποδύναμη να χτυπήσουν τους Rockets. Η μοίρα τους ουσιαστικά κρίθηκε στο Game 3, όπου μετά από ένα παιχνίδι-διαφήμιση του αθλήματος, οι Rockets επικράτησαν με 130-128 ακυρώνοντας τους 34 πόντους που είχαν έκαστος Dirk και Monta.
Ενώ εμείς περιμέναμε στα ATMs
…ο Cuban χώριζε το απρόσμενο ζευγάρι που συνηθίσαμε να λατρεύουμε. O Monta Ellis δεν θα είναι πλέον ο αντιπερασπασμός για να ελευθερώνεται ο Dirk, και ταυτόχρονα ο Dirk δεν θα ανοίγει, τραβώντας τον προσωπικό του αντίπαλο, μα και όλη την άμυνα, προς τα έξω, διαδρόμους για τις απογειώσεις του Ellis. Την ίδια ώρα, απώλεσε και τον πιο ταιριαστό συμπαίκτη του, τον Tyson Chandler, ο οποίος συμπλήρωνε κάθε αδυναμία του και μαζί συνέθεταν έναν από τα πληρέστερα δίδυμα ψηλών τα τελευταία 15 χρόνια.
Το πλάνο ήταν να αντικατασταθεί από τον DeAndre Jordan. Το recruiting ανέλαβε ο Chandler Parsons, με ψηστήρι, κολλητηλίκια, εξόδους σε κλαμπάκια κλπ., entourage style, υπό τη στενή επίβλεψη του δαιμόνιου Cuban που είχε ακολουθήσει την ίδια τακτική ένα χρόνο πριν με τον SF των Rockets τότε. Parsons και Jordan τακίμιασαν σαν brothers from another mother, η φάση είχε έρθει εκεί που ήθελε ο Cuban, και τελικά αρχές Ιουλίου πέταξε στο LA μαζί με τον Parsons για να κλείσει το deal. Έτσι και έγινε. Τα βρήκαν στα $ 80 εκατ. και δημοσιοποίησαν τη συμφωνία. Μέχρι που ο DeAndre Jordan άλλαξε γνώμη και υπέγραψε στους Clippers. Έτσι απλά.
Εβρισκόμενος στο καναβάτσο, ο Cuban στον πανικό του θυμήθηκε το πιο παράλογο παιχνίδι της τελευταίας πενταετίας και επανέφερε στην ομάδα τον Sammy Dalembert. Όταν κατάλαβε πως έχουμε 2015, τηλεφώνησε στον Zaza Pachulia, και μετά από μια κουβέντα γύρω από TV και lifestyle τον έπεισε να μετακομίσει κι αυτός στο Dallas. Και όταν, τέλος, συνειδητοποίησε πως ο πιο ρωμαλέος σωματικά ψηλός του είναι ο Villanueva, έπαθε ένα εγκεφαλικό και τους πλαισίωσε με τον JaVale McGee.
Το “κενό” που άφησε ο Rondo στον άσσο, θα κληθεί να καλύψει άλλος ένας πρώην All-Star PG, αντιπαθής και καρκίνος στην προηγούμενη ομάδα του, ο Deron Williams. Οι Brooklyn Nets εξαγόρασαν το υπόλοιπο του συμβολαίου του για να ξεφορτωθούν το βάρος του, και ο Mark Cuban με ένα διετές συμβόλαιο αξίας $ 11 εκατ. έφερε τον Deron πίσω στη γενέτειρά του. Στη θέση του shooting guard, ο Cuban εκμεταλλεύτηκε στην εκποίηση στο μαγαζί των Blazers και υπέγραψε τον Wesley Matthews μαζί με ότι έχει απομείνει από τον αχίλλειο τένοντά του. Underdog, τριποντάκιας ολκής και overqualified role player, αν ξεπεράσει τον τραυματισμό του θα δικαιολογήσει το παχυλό του συμβόλαιο (4 χρόνια/$ 70 εκατ.).
To κενό των χρήσιμων Jefferson και Aminu θα κληθεί να καλύψει ο rookie Justin Anderson, ένας από τους καλύτερους αμυντικούς του φετινού draft, με κορμί έτοιμο για το NBA και 3&D potential, που κάνει τους αναλυτές να αδημονούν να τον δουν στο γήπεδο. Περιμένουμε έναν Crowder με σουτ, δηλαδή.
Στα παραδοσιακά reclamation projects, με τα οποία καταπιάνεται κάθε καλοκαίρι ο Carlisle, συγκαταλέγονται οι John Jenkins (aka Summer League Beauty) και ο Pogo Stick Jeremy Evans. Από αυτά που διαβάζω καταλαβαίνω ότι ο Rick θα προσπαθήσει να μοντάρει τον τέως dunk champion στο καλούπι του Brandan Wright σαν έναν blocker/p’n’r τρομοκράτη. Αν τα καταφέρει, θα δικαιώσει αναμφίβολα το μικρό του όνομα, θα κάνει το επώνυμό του Sanchez, και έτσι τα πάντα θα έχουν την εξήγησή τους.
Depth Chart
| PG | Deron Williams | J.J. Barea | Raymond Felton |
| SG | Wesley Matthews | Devin Harris | John Jenkins |
| SF | Chandler Parsons | Justin Anderson | Maurice N' Dour |
| PF | Dirk Nowitzki | Charlie Villanueva | Dwight Powell |
| C | Zaza Pachulia | Samuel Dalembert | JaVale McGee |
Πλεονεκτήματα
Τρίποντο
Αυτό που καταβαράθρωσε τους περσινούς Mavericks, πέρα από την εγκατάσταση και την εξάπλωση του ιού Rondo, ήταν η αδυναμία τους από τα 7,25, που επέτρεπε στους αντιπάλους να συνωστίζονται το ζωγραφιστό (δυσκολεύοντας τα pick and rolls με τον Chandler) και να στέλνουν δεύτερο παίκτη στον Dirk. Προφανώς κανείς δεν πλησίαζε τον Rondo όταν αυτός κατασκήνωνε έξω από τη γραμμή των τριών πόντων, ενώ Ellis και Aminu, ο οποίος έπαιρνε πολλά λεπτά, ιδίως μετά και την αποχώρηση του Crowder, δεν ενέπνεαν το απαιτούμενο δέος στις αντίπαλες άμυνες. Φέτος οι Mavericks έχουν shooting από όλες τις θέσεις πλην αυτής του center, με backcourt Deron-Matthews και Parsons-Dirk στο 3-4. Έχουν shooters διάσπαρτους στο depth chart τους, από τον ξαφνικά σοβαρό Villanueva μέχρι τον rookie Anderson και τον, υποτιμημένο στην Atlanta, John Jenkins.
Dirk
Τί κι αν είναι 37; Τί κι αν έμοιαζε να καταρρέει πέρσι και το καλοκαίρι δεν ξεκουράστηκε, αλλά έγραψε χιλιόμετρα με την εθνική Γερμανίας; Ο Dirk είναι πάντα ο Dirk, και η βαρύτητά του στην επίθεση θα είναι και πάλι ο οδηγός στα plays που θα σχεδιάζει ο Rick Carlisle. Είμαι αισιόδοξος πως, εφόσον τα λεπτά του πέσουν στα 26-28 ανά παιχνίδι και με μια συνετή επιλογή παίξει σε λιγότερα από τα 77 της περσινής σεζόν, είναι σε θέση να μας χαρίσει άλλη μια vintage Dirk season, και να είναι φρέσκος come playoff time.
Παράλληλα, το ταίριαγμά του με τον Deron θα προκαλούσε παροξυσμό πριν από μερικά χρόνια. Ακόμα και σήμερα πάντως, με τον Williams να ακροβατεί τελευταία μεταξύ του starter status και του βετεράνου από τον πάγκο, είναι ο καλύτερος point guard που έχει συνεργαστεί τα τελευταία χρόνια. Έχει μελετήσει τις πτυχές του p’n’r πλάι στον σοφό του είδους Jerry Sloan, και, αν είναι υγιής, έχει μια εκπληκτική crossover dribble και ένα σουτ που υποχρεώνει τις άμυνες να μένουν πάνω του. Πρόκειται για μια συμβιωτική σχέση μεταξύ Williams και Nowitzki, με τον πρώτο να είναι το καλύτερο ποντάρισμα για την επέκταση της καριέρας του Γερμανού και τον Dirk η ευκαιρία να αναστήσει ο Deron τη δικιά του.
Μειονεκτήματα
ΚΑΤ
Η υγεία είναι η πιο φλέγουσα παράμετρος που καίει τον Carlisle. Οι δύο πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες του ρόστερ, Chandler Parsons και Wesley Matthews τρέχουν να προλάβουν την πρεμιέρα. Ο Mark Cuban ξελόγιασε τον Parsons σε ένα κλαμπάκι για να τον φέρει στο Dallas, μα είδε την επένδυση του να βγάζει μια σεζόν με τραυματισμούς και περιττά κιλά, που κατέληξε στο χειρουργείο τον Απρίλιο. Ένα χειρουργείο για το οποίο ακολουθείται ο κανόνας “η σιωπή είναι χρυσός”, με την omerta να σπάει εν μέρει και η επέμβαση στο γόνατο του να βαπτίζεται ως “hybrid microfracture”, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Ο Wesley Matthews, από την άλλη, προέρχεται από επέμβαση στον αχίλλειο τένοντα, είναι σκυλί του πολέμου και διατείνεται ότι θα είναι έτοιμος για την πρεμιέρα, παρότι το timetable μιλούσε για επιστροφή το 2016 και ο Carlisle εμφανίζεται διστακτικός για την περίπτωσή του. Οι αστράγαλοι του Deron Williams δεν βρίσκονται στην καλύτερη κατάσταση, ο Dirk στο Eurobasket έδειξε σημάδια κατάρρευσης και μοιάζει να κινείται σαν να φοράει ζώνη υποστήριξης στη μέση, ο McGee δεν είναι 100% έτοιμος για το training camp, ενώ έχει αγωνιστεί σε μόλις 28 παιχνίδια την τελευταία διετία λόγω τραυματισμών στα πόδια.
Η ανάκαμψη και η ευζωΐα αθλητών με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό, αποτελεί προϋπόθεση για να μπορέσουν οι Mavericks να διατηρήσουν τα κεκτημένα στη Δύση, και, όσο δύσκολο και αν φαίνεται, να διεκδικήσουν κάτι περισσότερο από την τιμητική είσοδο στα playoffs.
Longing for Tyson
Ο Tyson Chandler μετά από χρόνια χαμαλίκι ένιωσε την ανάγκη να υπογράψει το τελευταίο του μεγάλο συμβόλαιο κοντά στους σαμάνους των Suns. No problemo για τον Cuban, ο οποίος υπέγραψε στη θέση του τον Chandler 2.0, DeAndre Jordan, για να αποτελέσει τον πύργο πίσω από τον Nowitzki. Για μερικές μέρες όπως είπαμε, μέχρι που μετά την κοινωνική κατακραυγή, ο δακτυλοδεικτούμενος DJ το μετάνοιωσε και επέστρεψε στους Clippers, βάζοντας φωτιά στα σχέδια του Carlisle. Πρωτοκλασσάτοι ψηλοί στην αγορά δεν υπήρχαν, και έτσι οι Mavericks θα πορευθούν με τους Pachulia, Dalembert και McGee τη σεζόν 2015/16. Για βασικός προορίζεται μάλλον ο Γεωργιανός, ωστόσο το δίδυμο Dirk-Zaza μοιάζει με ορεκτικό για τα δόντια των απανταχού Westbrooks και Jordans. Ο Dalembert, με το κορμί συνταξιούχου reggae μπασίστα, δεν είναι η απάντηση, και ο JaVale με το μυαλό βετεράνου μπαφιάρη είναι μεν η απάντηση, αλλά έχει ξεχάσει την ερώτηση.
Η άμυνα δεν είναι το σημείο αναφοράς των Mavericks τα τελευταία χρόνια, αλλά η δυνατότητα να παράγουν μερικά stops απο καιρού εις καιρόν είναι απαραίτητη για να είναι ανταγωνιστικοί στη Δύση. Ο Carlisle είναι πανούργος, αλλά το δέσιμο αυτής της frontline σε μια καλή αμυντική μονάδα αγγίζει τα όρια του θαύματος.
Προπονητής
O 55χρονος Rick Carlisle θα καθίσει για 8η χρονιά στον πάγκο των Dallas Mavericks. Αμετακίνητος από τη θέση του, μετά και το πρωτάθλημα του 2011 απολαμβάνει την πλήρη στήριξη του Mark Cuban, τον σεβασμό των παικτών του, αλλά και τον θαυμασμό σύσσωμου του χώρου του NBA. Από τους λίγους coaches που είναι ικανοί να στήσουν τόσο μια πνιγηρή άμυνα όσο και μια εξαιρετική επίθεση, ο Carlisle είναι ένας από τους πιο προσαρμοστικούς coaches στο NBA. Αυστηρός και πειθαρχημένος, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του από τους νέους (βλ. Rondo), όμως δημιουργεί στενές σχέσεις με τους για χρόνια συνοδοιπόρους του (βλ. Nowitzki, Barea, Harris). Πρόκειται για άσσο στο να βγάζει λαβράκια από το πουθενά (π.χ. Rodrigue Beaubois κάποια χρόνια πριν) αλλά και να ανασταίνει καριέρες που είχαν εξωκείλει για αγωνιστικούς ή εξωαγωνιστικούς λόγους. Αν ψάχνετε τον λόγο που ο Monta Ellis μετατράπηκε εν μια νυκτί, από chucker περίγελο και ένοχη απόλαυση των απανταχού φετιχιστών του ΝΒΑ, στην κινητήρια δύναμη μιας από τις πιο αποτελεσματικές επιθέσεις της λίγκας, ο coach των Mavericks είναι η απάντηση. Ξανάκανε παίκτη τον Villanueva και τον Harris, ανέδειξε τη χρησιμότητα του Aminu και αυτά μόνο την τελευταία διετία.
Αυτή είναι και η πρόκλησή του για φέτος. Να αποτελέσει το αλεξίπτωτο στην ελεύθερη πτώση του Deron Williams και να πείσει τον JaVale McGee πως η παρουσία του σε ένα NBA roster είναι προϋπόθεση για τη συνέχιση της, ομολογουμένως άκρως επιτυχημένης, καριέρας του ως πρωταγωνιστής των Shaqtin’ a Fool.
Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια
Δεν χρειάζεται να το κουράζουμε πολύ. Οι όσες παραστάσεις έχουν απομείνει στον Dirk Nowitzki αποτελούν από μόνες τους λόγο για να ξενυχτήσεις. Οι στιγμές που θα σε ξεσηκώσει είναι όλο και λιγότερες, αλλά όταν θα βάλει την 30άρα ξεφτιλίζοντας κάποιον πολύ νεότερο, πολύ αθλητικότερο PF, επιβάλλεται να είσαι μάρτυρας του γεγονότος.
Εκτός αυτού, ευελπιστούμε πως ο JaVale McGee θα έχει τη στοιχειώδη σοβαρότητα να κερδίσει λεπτά από τον Samuel Dalembert και φυσικά εμείς είμαστε έτοιμοι να κόψουμε εισητήριο για να ανεβούμε στο επικείμενο roller coaster, όπως μας έλεγε πρόσφατα και ο Μαντζούκας.
Το μαντείο του Ball Hog
Όπως και κάθε χρόνο μετά το spanking του King James το 2011, θα λάβουν μέρος στην κυνομαχία για μια από τις τελευταίες θέσεις που οδηγούν στα playoffs της δυτικής περιφέρειας. Εφόσον Williams και Dirk δεν καταρρεύσουν και ο Matthews με τον Parsons αποθεραπευτούν πλήρως και βρουν ρυθμό, θα τα καταφέρουν, έστω και αν δεν έχουν starting level center. Pelicans και Thunder είναι μπροστά τους στον ανταγωνισμό φέτος, όμως οι Blazers διαλύθηκαν, και έτσι η “παρηγοριά στον άρρωστο” 8η θέση είναι ανοιχτή.
Οι υποθετικές, όμως, συνδιεκδικήτριες ομάδες της θέσης είναι πολλές και Suns, Kings, Jazz, Timberwolves και Lakers1)LOL, και θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν ενδεχόμενα προβλήματα των Mavericks για να τρυπώσουν στα playoffs, κάνοντας το πρώτο βήμα για την καθιέρωση στην ελίτ της Δύσης.
Σε κάθε περίπτωση, οι Mavericks έχουν σταθερούς στόχους μέχρι τη μεγάλη ανακαίνιση που αναμένεται το καλοκαίρι του ’17, με μόνα συμβόλαια που τρέχουν μετά από εκείνο το σημείο να είναι αυτά των Matthews και Barea. Ας χαρούμε την Nowitzki era όσο ακόμα μπορούμε.
Latest posts by Giannis Chatsios (see all)
- Farewell to Arms 2019: #1 Toronto Raptors - June 18, 2019
- Farewell to Arms 2019: #8 Boston Celtics - June 13, 2019
- Farewell to Arms 2019: #15 Brooklyn Nets - June 7, 2019
- Farewell to Arms 2019: #19 Miami Heat - June 4, 2019
- Farewell to Arms 2019: #23 Memphis Grizzlies - June 1, 2019
| ↑1 | LOL |
|---|
Let the tanking begin. Ποιο το νόημα να πάει μια ομαδα συνταξιούχων στα playoffs όταν ειναι δεδομενο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει καν ημιτελικά? Γιατί να κυνηγήσει την όγδοη θέση και να δοκιμάσει να αποκτήσει κανα καλό πικ για του χρόνου? Σε δυο χρόνια οι μισοι παίκτες του Ντάλας δεν θα έχουν φύγει απο την ομάδα απλά, θα έχουν σταματήσει το μπάσκετ. Ας κοιτάξουν την επόμενη μέρα.
ΥΓ. Ξέρω ότι θα ακούσω το legacy του Dirk ως απάντηση στο γιατί να αποφύγουν το τανκινγκ. Δεκτό. Απλά θα χάσουν έναν χρόνο τζάμπα.
Συμφωνώ ότι είναι λάθος. Όχι αυτό που γίνεται φέτος, αλλά ή τελευταία τετραετία. Αφού διαλύθηκε πλήρως η ομάδα του πρωταθλήματος, με τον Dirk να έχει 4-5 χρόνια μπροστά του, έπρεπε να γίνει το rebuild τότε. Από εκεί και πέρα αυτή είναι η κατάσταση φέτος, η ίδια θα είναι και του χρόνου, ας μη γελιόμαστε.
Γι’ αυτό άλλωστε και δεν έχουν υποχρεώσεις μετά το καλοκαίρι του ’17, που θα γίνει πανικός με Cuban και άπειρα λεφτά για ξόδεμα.
Από εκεί και πέρα, κράζουμε τα μπαλώματα, αλλά παρα τρίχα θα ήταν Williams – Matthews – Parsons – Nowitzki – DeAndre. Δεν θα τους ήθελα αντιπάλους στα playoffs. Όπως είπε όμως και ο Carlisle, αν οι αγελάδες ήταν γάτες θα είχαμε πρόβλημα έλλειψης γάλακτος.
Εγω τους εχω ανετα να μενουν εκτος πλει οφ και να πηγαινουνε για rebuild μεσουσης της χρονιας. Φερε τον εναν φερε τον αλλον, προσθετικα δεν κανεις ομοιογενες συνολο. Μιλαμε για αλλη ομαδα απο την περσινη. Μια ματια να ριξεις στο ροστερ των ψηλων θα πεις τι ειναι αυτο το πραμα; Με Πατσουλια και Νοβιτσκι στην πισω γραμμη αμυνας οτι πεταει απο πανω τους θα γραφει.