NBA Previews 2015-16: Toronto Raptors

Για δεύτερο συναπτό έτος, όχι συμπτωματικά μετά τον ερχομό του Masai Ujiri στο ρόλο του General Manager, οι Toronto Raptors έκαναν μια πολύ καλή κανονική περίοδο, παρόλο που ξεφούσκωσαν μετά το All Star Weekend, αλλά, παρά τις προσδοκίες, απογοήτευσαν μένοντας έξω στο πρώτο γύρο των playoffs.
Συγνώμη KG…

Tι κάνατε πέρσι;

Η χρονιά ξεκίνησε εντυπωσιακά, με την επίθεση των Raptors να πετάει φωτιές, ούσα τρίτη καλύτερη επίθεση σε ολόκληρο το ΝΒΑ με 108,1 πόντους ανά 100 κατοχές. Από την άλλη, η άμυνα τους δεχόταν 104,3 πόντους έχοντας την 23η επίδοση στην αντίστοιχη λίστα. Κάνοντας την καλύτερη αρχή της ιστορίας τους, οι Raptors βρισκόντουσαν στην δεύτερη θέση της Ανατολής μέχρι την άνοιξη.

Μάλιστα το παιχνίδι της 22/11/2014, στο οποίο ο Lou Williams είχε βασανίσει την άμυνα των Cavaliers, φάνταζε σαν προοικονομία του τελικού της Ανατολής και είχε δημιουργήσει υπερβολικές προσδοκίες στους αισιόδοξους Καναδούς.

Το Toronto δεν συνέχισε στα υψηλά επίπεδα του πρώτου μισού της χρονιάς, όπου σκοράροντας με το αδιανόητο νούμερο των 111,7 πόντων ανά 100 κατοχές, φαινόταν σαν το φαβορί για την  δεύτερη θέση της Ανατολής και είχαν φθάσει στα Χριστούγεννα με ρεκόρ 24-8. Μετά τα Χριστούγεννα οι παίκτες των Raptors φαίνεται πήραν το δώρο που ήθελαν από τον Άγιο Βασίλη και έπαψαν να είναι καλά παιδιά, οδηγώντας την ομάδα σε ένα ισορροπημένο ρεκόρ νικών και ηττών.
Αλλά, καθώς αγωνιζόταν σε μια περιφέρεια του ΝΒΑ, που από πλευράς ταλέντου ήταν σε λίγο χειρότερη θέση από τον όμιλο του Eurobasket που αγωνιζόταν η Ισλανδία, δεν χρειαζόταν τίποτα παραπάνω για να κάνουν ρεκόρ στην ιστορία της ομάδας, με 49 νίκες, και να βρεθούν στα playoffs έχοντας πλεονέκτημα της έδρας.

Εκεί, επίσης για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, συνάντησαν απέναντί τους τη νέμεση τους, τον Paul Pierce. O Dwayne Casey στην μάχη των πάγκων κατόρθωσε να κάνει τον περίγελο του ΝΒΑ, τον Randy Wittman, να φανεί σαν σατανάς των πάγκων, και οι Washington Wizards εξαφάνισαν τελείως τους Raptors, που αποκλείστηκαν με το ντροπιαστικό 0-4.

Ενώ εμείς περιμέναμε στα ATMs

Συνεχίζοντας την απόπειρα φόρτισης της ομάδας και οικοδόμησης της ταυτότητας της ομάδας μέσω της αφύπνισης των πατριωτικών συναισθημάτων των φιλάθλων της ομάδας, στα πρότυπα της περσινής καμπάνιας “We, The North” και της προπέρσινης απόπειρας του Ujiri,

οι Raptors αποφάσισαν να επενδύσουν φέτος στους ημεδαπούς. Έτσι, ο Cory Joseph τσιμπιόταν να δει αν είναι ξύπνιος μόλις του προσέφεραν $ 21 εκατ. για 3 χρόνια. Ο Anthony Bennett, από την άλλη, τους έρχεται σε τιμή ευκαιρίας και έχει την καλύτερη ευκαιρία να αναστήσει την καριέρα του στην μητέρα πατρίδα, αφού οι Timberwolves τον ξεφορτώθηκαν στεγνά.

Έχοντας απηυδήσει πλέον μετά από δύο συναπτά έτη στα οποία έμπαιναν στον πρώτο γύρο των playoffs για να αποκλειστούν μετά από τον Paul Pierce, παρακολούθησαν με προσοχή τους ημιτελικούς της Ανατολικής περιφέρειας, είδαν τους Hawks να πετάνε έξω τους Wizards του Pierce, συνεπώς θεώρησαν συνετή επιλογή να πάρουν τον small forward της Atlanta, DeΜarre Carroll ως κρυπτονίτη του The Truth. O Pierce τους την έφερε όμως, καθώς την έκανε προς το Los Angeles, αλλά στους Raptors έμεινε προίκα ο παίκτης, γνωστός και ως “Junkyard Dog”.

Ο καλύτερος έκτος παίκτης της περσινής χρονιάς Lou Williams αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στο μοναδικό μέρος που θα άρμοζε σε έναν αθλητή με τις επιδόσεις του, το Hollywood.

Τη θέση του Amir Johnson, που πληρώθηκε αδρά για να γίνει ο 37ος ψηλός των φετινών Celtics, εκτός από τον Bennett, ήρθε και ο άνθρωπος που, εκθέτοντας τον ανεπανόρθωτα στον Παναμερικάνικο τουρνουά, έριξε την αξία του στην λίγκα ακόμη πιο χαμηλά, ο Luis Scola.

Eπιπλέον, για να εξιλεωθούν εν μέρει για την φριχτή αμυντική λειτουργία της ομάδας κοντά στο καλάθι, οι Raptors καλωσόρισαν έναν από τους καλύτερους blockers της λίγκας, τον Bismack Biyombo.

Ο πάντα αξιόπιστος στα drafts Ujiri φρόντισε να φέρει τον Delon Wright, του οποίου η εξαιρετική χρονιά στο κολέγιο της Utah αδικείται από την υπερπροβολή του βίντεο της τελευταίας επίθεσης στην κολεγιακή του καριέρα, στο οποίο τον σβήνει ο Willie Cauley-Stein. Παράλληλα, στον δεύτερο γύρο είναι πιθανόν να βρήκε ένα διαμάντι στο πρόσωπο του Norman Powell, με τα πολύ μακριά χέρια, την αμυντική προσήλωση  και το συνεπές σουτ από το τρίποντο, καθώς μπορεί να γίνει ο πρωτοτυπικός 3&D swingman που δεν έγινε ποτέ ο Terrence Ross (ή ο Μike Μπράμος, όπως είχα πιστέψει φευγαλέα, όταν τον είχα δει στο Summer League roster της Atlanta πριν δύο καλοκαίρια.).

Αν και το θέμα του καλοκαιριού, ήταν ο Kyle Lowry που πρέπει να έκανε περισσότερα μπάνια από όσα παγωτά έφαγε.

https://instagram.com/p/6AskPFmAhC/?taken-by=kyle.oquinn

Depth Chart

Πλεονεκτήματα

Running with my woes on the 6

Μπορεί για χρόνια οι Καναδοί να αποτελούν το ανέκδοτο για τους γείτονες από το Νότο, αλλά συμβαίνει κάτι, πραγματικά μέχρι πρότινος, αδιανόητο όσο αφορά το Cultural Zeitgeist.

Ο Drake, βασισμένος στα τραγούδια του με τα πιο εθιστικά ρεφρέν, που κολλάνε σαν τσιχλόφουσκα στο μυαλό, τις τόσο καίριες συνεργασίες με όποιον νεαρό ανερχόμενο σταρ, έρχεται για να του φάει τον τίτλο του “ειλικρινή” “συναισθηματικού” τραγουδιστή/rapper, που ο ίδιος ξεπατίκωσε από τον Kanye του 808′ and Heartbreak, είναι αυτή την στιγμή ένας πραγματικός σούπερσταρ, που βρίσκεται παντού. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως ο μέσος άνθρωπος, σε οποιοδήποτε κομμάτι του Δυτικού πολιτισμού βρίσκεται, τραγουδάει από μέσα του 6-7 διαφορετικά ρεφρέν του Drake ανά 24ώρο.

Εδώ φθάσαμε στο σημείο ο Salman Rushdie να απαγγείλει Drake:

Σατανικοί Στίχοι indeed

Παράλληλα, ο Abel Testfaye, γνωστός και ως Week-nd, του οποίου του συγκλονιστικό mixtape House of Balloons είναι το άλμπουμ που έχει ακουστεί πιο πολύ στο ηθικά ακόλαστο μέγαρο Μαυράκη, άρχισε επιτέλους να θεωρείται ως ο μοναδικός διάδοχος του έρημου θρόνου του Michael Jackson.

Τι σχέση έχουν αυτοί με το Atlantic Division και το ΝΒΑ;

Αυτοί οι δύο κύριοι τραγουδάνε διαρκώς για την πόλη του Toronto. Μαζί με το δήμαρχο, που έχει πιει και  crack, αποτελούν τους πρεσβευτές μιας πόλης που ξαφνικά έχει αρχίσει να θεωρείται γαμάτη, και όχι τόπος εξορίας, για παίκτες του ΝΒΑ. Με αυτόν τον τρόπο το Toronto αναλαμβάνει τη διοργάνωση του φετινού All Star Game, οι Raptors υπογράφουν τον DeMarre Carroll, δίχως να τον πληρώσουν πολύ περισσότερο από την τρέχουσα υπεραξία του λόγω των περσινών playoffs, αποτελούν το χαρτί του Tristan Thompson στις διαπραγματεύσεις με το Cleveland, και μπορεί να δηλώνει ο Nicolas Batum, που μένει ελεύθερος σε 10 μήνες, πως αυτή είναι η πόλη στην οποία θα ήθελε να ζήσει.

Αν προσθέσουμε στην εξίσωση και τον -πάντα διαβολικό- Masai Ujiri,  έχουμε ξαφνικά μπροστά μας μια ομάδα που μπορεί να αποδειχθεί ένας σημαντικός παίκτης και να αλλάξει τις ισορροπίες δύναμης στη λίγκα.

Το καλύτερο παράδειγμα για το τί είναι να είσαι σε αγώνες των Raptors, έλαβε  στην περσινή σειρά των playoffs απέναντι στους Nets. Η κάμερα έπιασε τον Drake, στην πρώτη σειρά καθισμάτων να καθαρίζει το παντελόνι του με ένα  ρόλο καθαρισμού, αυτά που μαζεύουν τα χνούδια και τις τρίχες, απαραίτητο αξεσουάρ σε κάθε περήφανο γατομπαμπά.

Την επομένη φυσικά έγινε ανέκδοτο σε ολόκληρο το διαδίκτυο, αλλά το πανέξυπνο marketing των Raptors άδραξε την ευκαιρία και στο επόμενο παιχνίδι χάρισε 1,200 ρολά καθαρισμού με την υπογραφή του Drake στα χρώματα της κολεκτίβας του OVO. Αυτά έφθασαν στο σημείο να πουληθούν αργότερα έναντι 55,000 $ στο ebay.

Με την κατάρρευση των Lakers και των Knicks  δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία πως η αγορά που ετοιμάζεται να προσελκύσει τους free agents, που ενδιαφέρονται λίγο παραπάνω να ασχοληθούν με την showbiz, βρίσκεται στο Βορρά.

Και μην ξεχνάμε το σημαντικότερο: εξακολουθούν να βρίσκονται στην Ανατολική Περιφέρεια!

During our meeting with LaMarcus Aldridge, all Masai did was give him this and leave. #ActionsSpeakLouderThanWords pic.twitter.com/c23EV2BSAm

— Not Dwane Casey (@DwaneCasey_NBA) July 3, 2015

Roster mix & match

O Masai Ujiri μπορεί να μην έχει κάνει στο Toronto κάποιο πραγματικά εντυπωσιακό trade που να γδύσει την αντίπαλη ομάδα και να προκαλέσει κατακραυγή, όπως τότε που πούλησε τον Carmelo στο τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του Denver στους Knicks με αντάλλαγμα μια ολόκληρη ομάδα…

Τι λέω τώρα, εδώ οι Raptors θα πάρουν την πρώτη επιλογή της Νέας Υόρκης στο draft του ερχόμενου καλοκαιριού ως αντάλλαγμα για τον Bargnani! Δεν πρέπει να του επιτρέπουν να πατήσει το πόδι του στο “Μεγάλο Μήλο“.

Λοιπόν, ας επιστρέψουμε στη ροή του λόγου μας, για να πούμε πως, δίχως να κάνει κάτι πραγματικά εντυπωσιακό, ο GM των Raptors έχει συναρμολογήσει ένα αρκετά βαθύ roster. Έφερε παίκτες που μπορούν να καλύψουν τις περσινές αμυντικές αδυναμίες της ομάδας και, παρά τη φυγή του καλύτερου έκτου παίκτη της χρονιάς, του Lou Williams, για το μέρος στο οποίο πραγματικά άξιζε να βρίσκεται, το Hollywood, το Toronto θα μπορεί να διατηρεί πεντάδες που θα παίζουν με ένταση και τα 48 λεπτά του αγώνα.

Επιπλέον, πολλοί από τους παίκτες μπορούν να αγωνιστούν σε διάφορες θέσεις, δίχως να υπερκαλύπτουν ο ένας τον άλλο, αφού έχουν όλοι συμπληρωματικά προσόντα. Οπότε μπορεί να κατεβάσει μια ομάδα που θα παίζει στο ανοιχτό γήπεδο με δύο point guards (Lowry, Joseph), έναν τρίτο χειριστή της μπάλας στο πρόσωπο του DeRozan και τον Carroll στο 4. Μπορεί να κατεβάσει την καλύτερη αμυντική πεντάδα του ΝΒΑ με τους Joseph, Powell, Carroll, Johnson και Biyombo (μία ομάδα που δεν έχω ιδέα όμως πως μπορεί να σκοράρει). Μπορεί να κατεβάσει πεντάδες με τέσσερις καλούς σουτέρ και να ανοίξει το γήπεδο (σε πιστεύουμε ακόμη Terrence Ross) ή και πεντάδα δίχως κανένα σουτέρ.

Και το κυριότερο, είναι μια ομάδα που έχει αρκετό ταλέντο, παίκτες με προοπτική και έναν general manager που δεν πρόκειται να μείνει στάσιμος.

Μειονεκτήματα

Iso-Ball

Ναι, μπορεί οι Raptors να ήταν η τρίτη καλύτερη επίθεση του ΝΒΑ, αλλά ας μην αφήσουμε το νούμερο αυτό να μας ξεγελάσει. Ήταν βάναυση αλληλουχία από συνεχόμενα isolation, με κύριους υπαιτίους τους DeRozan, τον Lou Williams αλλά και τον Kyle Lowry. Σαν αποτέλεσμα, ο Jonas Valanciunas πηγαινοερχόταν πάνω κάτω σαν το τρόλεϊ και ο Terrence Ross, νοιώθοντας ριγμένος από τους συμπαίκτες του, σούταρε από αντίδραση μόλις άρπαζε την μπάλα στα χέρια του.

Μπορεί ο Lou Williams να αποχώρησε, για να σχηματίσει την ανίερη τριάδα του isolation με τους Kobe Bryant και Nick Young, και η ομάδα να επένδυσε στους παίκτες που προέρχονται από τους Spurs και Hawks, με τους Joseph και Carroll αντίστοιχα, αλλά και πάλι θα χρειαστεί πολύ προσπάθεια για να αποβάλουν τα κουσούρια από αυτού του τρόπου επιθετική λειτουργία.

Μια συνηθισμένη επίθεση του Toronto στα playoffs

Το γεγονός πως οι DeRozan και Ross ετοιμάζονται να διαπραγματευτούν το καλοκαίρι για το συμβόλαιο που θα αποκαταστήσει τις οικογένειές τους δια παντός είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό για την συμπεριφορά που θα κρατήσουν εντός γηπέδου. Ο Lowry έχει αδυνατίσει δραματικά και είναι ειλικρινά αγνώριστος, αλλά αυτό προκαλεί ανησυχίες που θα νοιώσει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και θα προσπαθήσει να κερδίσει τη θέση στον Όλυμπο του ΝΒΑ που του χρωστάνε τόσα χρόνια, έχοντας Westbrook-ειες επιδόσεις με τις αντίστοιχες προσπάθειες και τα περσινά αποτελέσματα. Τέλος, ο Bennett βρίσκεται σε μια εξαιρετική πιεστική στιγμή της καριέρας του, παλεύοντας να μην στιγματιστεί σαν η χειρότερη πρώτη επιλογή του draft, μπροστά μάλιστα στο κοινό της πατρίδας του. Αυτή η πίεση, τουλάχιστον στα δύο πρώτα του χρόνια στο πρωτάθλημα, τον οδηγούσε να παίρνει βεβιασμένες επιθετικές προσπάθειες προκείμενου να δείξει πως είναι αντάξιος του ντόρου που έχει δημιουργηθεί γι’ αυτόν με τα ακριβώς αντίστροφα από τα επιθυμητά από αυτόν αποτελέσματα.

Το rotation του Dwane Casey

Θυμάστε πριν από μερικά χρόνια που είχε κυκλοφορήσει πως ο πρόεδρος της Zalgiris Kaunas , επέβαλε στους προπονητές του, μεταξύ αυτών τον Ηλία Ζούρου, να κάνουν τις επιλογές των παικτών σύμφωνα με τους αστρολογικούς χάρτες; Ή την εθνική Ελλάδος του Κώστα Πολίτη που ετοίμαζε την ομάδα σύμφωνα με τους βιορυθμούς των παικτών; Λες και αν οι βιορυθμοί του Γκάλη ήταν στο πάτωμα θα έπιανε αράχνες στον πάγκο, παρακολουθώντας τον Μέμο Ιωάννου να οδηγεί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην κορυφή της Ευρώπης;

Ε, λοιπόν το rotation Dwane Casey, πρέπει να βασίζεται σε κάποιες παρόμοιες αρχές, τις οποίες δεν έχουμε ανακαλύψει ακόμη. Ο προπονητής των Raptors χρησιμοποίησε 15 διαφορετικές πεντάδες πέρυσι και όσα εύσημα αξίζει για το γεγονός πως ταλαιπωρεί το μυαλό του, πολλές φορές έχει ανεξήγητες έμμονες , όπως για παράδειγμα την εμμονή να αφήνει τον Valanciunas στον πάγκο στο φινάλε των κλειστών παιχνιδιών.

To Toronto έχει και φέτος πληθώρα επιλογών στον πάγκο αλλά αυτό αποτελεί ευλογία κι κατάρα παράλληλα για την ομάδα καθώς θα εξαρτηθεί από τη διαχείριση του προπονητή τους.

Για κάποιους μισογεμάτο, για άλλους μισοάδειο

Η χρονιά ξεκινάει με δύο πολύ σημαντικές απουσίες παικτών που καθόριζαν την ταυτότητα της ομάδας με τα επιμέρους χαρακτηριστικά τους.

Η απογοητευτική άμυνα των Raptors έχασε τη σταθερά της στο πρόσωπο του Amir Johnson, ή τουλάχιστον τον καλύτερο αμυντικό τον οποίο να εμπιστευόταν ο προπονητής τους στα σημαντικά παιχνίδια, τον James Johnson. Η καταλυτική παρουσία του Amir  ξεκινούσε με την εξοικείωσή του με το χαρακτήρα της ομάδας και δεν αντανακλόταν μονάχα στα στατιστικά του. Όπως δήλωσε και ο Casey στην πιο συγκεκαλυμμένη φιλοφρόνηση της χρονιάς, “το κενό του  Johnson θα είναι δυσαναπλήρωτο γιατί ο 28χρονος είναι πολύτιμος  σαν μια παλιά κουβέρτα”(!!):

“You miss the continuity that Amir brought,” Casey said. “You knew what you were getting from Amir each and every night. You will never change that and you can’t replace that. He was just like an old blanket. Always there and we will miss him”

Την θέση του θα κληθεί να καλύψει μία επιτροπή πέντε παικτών, αποτελούμενη από τον Pat Pat, τον Luis Scola, ο οποίος μπορεί μεν να είναι ο σπουδαιότερος παίκτης στην ιστορία της FIBA, αλλά, παρά την αδιανόητη ευφυΐα του, έχει τα αθλητικά προσόντα παίκτη πολύ μη αθλητικού για να αγωνιστεί σε αγώνα παλαιμάχων, τον Anthony Bennett, που θα παλεύει έχοντας το βάρος στους ώμους του πως πρέπει να προσφέρει έστω και ελάχιστα για να μην χαρακτηριστεί ως χειρότερο #1 του draft στην ιστορία, τον DeMarre Carroll, που είναι ένα small forward αναγκασμένο να προσαρμοστεί στα σημεία των καιρών, και τον James Johnson, που είναι πιθανότατα ψυχικά ασθενής, είναι αξιολάτρευτος, αλλά, για αδιευκρίνιστους λόγους, δεν τον γουστάρει ο Dwayne Casey.

Η περσινή θαυματουργή επίθεση του Toronto βασιζόταν στην απίστευτη ικανότητα του Lou Williams να σκοράρει απέναντι στις αναπληρωματικές πεντάδες των αντιπάλων, που ήταν ολοκληρωτικά ανήμπορες να τον σταματήσουν, δίχως να χρειάζεται συστήματα ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια από τους συμπαίκτες του, που ήταν προνομιούχοι θεατές του σόου που έστηνε.

Η φυγή του Lou Williams, του οποίου η βράβευση ως καλύτερου έκτου παίκτη ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα για την εξαιρετική περσινή του χρονιά δημιουργεί ένα κενό στην επίθεση των Raptors. Από την άλλη, ο Τ-Ross, στη τρίτη του χρονιά στο ΝΒΑ βασανιζόταν από ένα χρόνιο πρόβλημα στον αστράγαλο και δεν μπόρεσε να αγγίξει τις δυσπρόσιτες κορυφές που είχε φθάσει τα δύο πρώτα χρόνια, κερδίζοντας τον διαγωνισμό καρφωμάτων και σκοράροντας 51 πόντους εναντίον των Clippers. Οι οπαδοί του Toronto έχουν πλέον αγανακτήσει με το Ross και αυτός θα κληθεί να τραβήξει το βάρος του σκοραρίσματος από τον πάγκο, σε μια χρονιά από την οποία θα εξαρτηθεί το πόσο πλουσιοπάροχο θα είναι το επόμενο συμβόλαιο. Το πιθανό εύρος του επερχόμενου συμβολαίου του T-Ross θα έκανε ακόμη και Έλληνες δημοσκόπους να παραιτηθούν από τη ντροπή τους , οπότε είναι ένας προβληματικός παράγοντας αν συνυπολογιστεί στην εξίσωση μαζί το usage rate, που θα έχει ερχόμενος από τον πάγκο.

Προπονητής

O Dwane Casey κάθεται βλοσυρός στον πάγκο και καρφώνει με το βλέμμα τους παίκτες του. Φαίνεται ιδανικός στο να επιβάλλει την πειθαρχία και να πείσει ένα συνονθύλευμα από άτακτα παιδιά να προσηλωθεί στην άμυνα.

“Bitch ass muthafucka”

Και αυτή η σοβαρότητα, που φλερτάρει με την καρικατούρα, του βρίσκει ψωμί στο ΝΒΑ. Γιατί το επιθετικό του playbook, τουλάχιστον αυτό που είδαμε πέρυσι στο παρκέ από τους παίκτες του Toronto, αρκείται σε μια στείρα επανάληψη του ακόλουθου play που κάνει τους αγώνες των Raptors να φαντάζουν σαν κακό όνειρα. Copy-Paste, λοιπόν, από ένα shootaround στα playoffs προ τριμήνου:

“Ο  Dwane Casey εφαρμόζει όλη τη χρονιά μια βαρετή επίθεση στο Toronto, που ξεκινάει με ένα υποτυπώδες πικερό για να καταλήξει σε isolation και σουτ από μέση απόσταση. Ε, τουλάχιστον αυτός έμεινε πιστός στις επιθετικές του αρχές και στα playoffs.”

Όμως το βασικό θέμα με τον Casey είναι ότι κατά καιρούς στραβώνει με τους παίκτες του και τρώει κάποια κολλήματα. Πέρυσι βιώσαμε την πεισματική του άρνηση να βάζει τον Valanciunas στην τέταρτη περίοδο, λες και ήταν ο αυστηρός πατέρας που έβαζε τον Λιθουανό πιτσιρικά για ύπνο νωρίς και την άρνησή του να χρησιμοποιήσει τον καλύτερό του αμυντικό, James Johnson, απέναντι στη νέμεσή τους, που πυροδότησε το ακόλουθο σχόλιο από τον κύριο Χάτσιο στο αντίστοιχο shootaround:

• Ο James Johnson είναι νεκρός.
• Ο James Johnson έφαγε το τελευταίο κομμάτι της πίτσας του Dwane Casey.
• Ο Pierce κρατάει ομήρους τα παιδιά του Casey.

Αυτές είναι οι μόνες αποδεκτές εξηγήσεις στην αδιανόητη απόφαση του Casey να μην τον ρίξει πάνω στον Pierce, την ώρα που αυτός μαγείρευε το break.”

Δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια

Κι όμως το Toronto είναι μια υπόγεια πηγή διασκέδασης! Ο Kyle Lowry είναι πλέον αγνώριστος, έχοντας χάσει τα δέκα κιλά του καλοκαιριού, αλλά διατηρεί αυτό το στυλ που θυμίζει ένα λυσσασμένο pitbull που επιτίθεται στην ρακέτα σαν μια φλεγόμενη μπάλα κατεδαφίσεων.

Ο Terrence Ross μπορεί να μοιάζει (και να παίζει) διαρκώς σαν αγουροξυπνημένος, αλλά εξακολουθεί να είναι ο παίκτης που έβαλε 51 πόντους με 10 τρίποντα στους Clippers, και δεν είναι ποτέ αργά να ελπίζουμε πως μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι δεν χρειάζεται να αρκεστεί στο να σουτάρει για τρεις δίχως καν να ντριπλάρει, αλλά να επιτεθεί προς το καλάθι δίχως σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή.

Mα, ειλικρινά, ο άνθρωπος για τον οποίον βλέπουμε το Toronto είναι ο μοναδικός παίκτης που θα μπορούσε να τα βάλει με δεινοσαύρους, ο κάτοχος μαύρης ζώνης στο καράτε, ο άνθρωπος που θα έχει δίπλα του στα forward τον Junkyard Dog και θα τον κάνει να μοιάζει με γατάκι, ο επονομαζόμενος και “Bloodsport”, ο James Johnson!

O Andre Drummond αφού βιώσε την ατίμωση, φλερτάρει με έναν ένδοξο θάνατο

Το μαντείο του Ball Hog

48 νίκες πρόπερσι, πρώτη θέση στην Atlantic και άδοξος αποκλεισμός από τον πρώτο γύρο των playoffs.

49 νίκες πέρυσι, πρώτη θέση στην Atlantic και άδοξος αποκλεισμός από τον πρώτο γύρο των playoffs.

Φέτος προβλέπουμε πως θα συνεχίσουν την ανοδική τους περίοδο και θα παρουσιαστούν βελτιωμένοι, οπότε ας πούμε 50 νίκες, πρώτη θέση στην Atlantic και άδοξος αποκλεισμός από τον πρώτο γύρο των playoffs.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Mitsos Mavrakis

Χαζοχαρούμενος κουλτουριάρης για τους Τζιτζιφιώτες, χυδαίος κάγκουρας για όλους τους άλλους, ένα κιτς, παρτσακλό πολύχρωμο αγόρι, που γίνεται ένας λαϊκός καργιόλης όταν βλέπει/παίζει μπάσκετ (ή ακούει hip hop) o Μήτσος Μαυράκης νοιώθει απολύτως άνετα μόνο όταν είναι ανάμεσα στις γάτες ή όταν παραληρεί για το BallHog.

Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)

• The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
• Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
• Bubble Jeopardy - August 21, 2020
• Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
• Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020