Αφιέρωμα στο ABA, Μέρος 2ο: Season 1967-1968

Μετά το πρώτο μέρος, με το ξεκίνημα της λίγκας, σήμερα το αφιέρωμα στο ΑΒΑ, το πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ, συνεχίζεται με τα πεπραγμένα της πρώτης χρονιάς του, τη σεζόν 1967-68.

Incredibly cheap, incredibly true

Το πρώτο πράγμα που πρέπει κανείς να θυμάται για το ΑΒΑ όταν ξεκίνησε ήταν προφανώς η αξιοπιστία του ως λίγκα, ως επαγγελματική σχέση, ως συνεκτικό στρατηγικό σχέδιο, ως… βασικά οτιδήποτε! Και καθότι στον καπιταλισμό, η αξιοπιστία -όπως όλα- πληρώνεται, όπως είναι ευνόητο, το ABA αγόραζε ελάχιστη.

Ο Mel Daniels θεωρούσε εαυτόν τυχερό στην πρώτη σεζόν κάθε φορά που η ομάδα του Minnesota νοίκιαζε ξενοδοχείο κοντά σε KFC ή McDonald’s, για να μπορέσει να ξοδέψει τα… $ 7,00 που του διέθετε ημερησίως για φαγητό¹⁾Κατά τα άλλα, όταν πάμε στη δραχμή θα τρώμε με κουπόνια και αυτό είναι κακό.

Από την άλλη, ο Doug Moe και ο Larry Brown²⁾περισσότερα σχετικά παρακάτω, τους οποίους είχε απορρίψει για διαφορετικούς λόγους το ΝΒΑ³⁾περισσότερα και γι’ αυτό παρακάτω, όταν υπέγραψαν στους New Orleans Buccaneers, περίμεναν ότι η λίγκα δεν θα έβγαζε καν την πρώτη χρονιά. Η έκπληξή τους ήταν τεράστια όταν η πρώτη σεζόν τελείωσε χωρίς κανένα franchise να έχει κατεβάσει ρολά και ακόμα μεγαλύτερη όταν, με το που υπέγραψαν συμβόλαιο, έτρεξαν να εξαργυρώσουν τις επιταγές που είχαν πάρει ως προκαταβολή και διαπίστωσαν πως…δεν ήταν ακάλυπτες!

Ακόμα και η πιο ευχάριστη έκπληξη, βεβαίως, αμβλυνόταν εύκολα από τον γενικότερο ερασιτεχνισμό που χαρακτήριζε το ΑΒΑ. Ο Larry Brown έχει να το λέει ότι μια φορά που αγωνιζόταν εκτός έδρας στο Denver, ως παίκτης των Buccaneers, ο γυμναστής του γηπέδου τους έδεσε τα πόδια τόσο σφιχτά με την ταινία, που μάτωσαν! Όταν ο Brown πήγε να ζητήσει το λόγο από τον «γυμναστή», αυτός του αποκρίθηκε ότι δεν έφταιγε, αφού στην πραγματική του ζωή ήταν…εκτροφέας πουλερικών! Και αν κάποιος αναρωτιέται γιατί, τέλος πάντων, δεν έπαιρναν μαζί τον γυμναστή τους οι Buccaneers, η απάντηση ήταν απλούστατη: εδώ στα εκτός έδρας ομάδες όπως οι Buccaneers δεν δίσταζαν να ταξιδεύουν με τρεις ανταποκρίσεις ή να παίρνουν μόνο 10 από τους 12 παίκτες για να γλιτώσουν έξοδα σε διαμονή, σίτιση και μετακίνηση, τον γυμναστή θα υπολόγιζαν;

Ακόμα και οι πιο εύρωστες ομάδες, όπως οι Denver Rockets, αντιλαμβάνονταν την πολυτέλεια με πολύ διαφορετικούς όρους από σήμερα. Για παράδειγμα, ο ιδιοκτήτης των Rockets, Bill Ringsby⁴⁾O Ringsby δραστηριοποιούταν στον τομέα των μεταφορών και είχε φορτηγά και είχε -όπως έλεγαν- «αρκετά χρήματα για να αγοράσει, όχι τους Rockets, αλλά όλη τη λίγκα». Το δε franchise βαφτίστηκε από την μεταφορική του Ringsby: Rocket Truck Lines! Έστω κι έτσι, το Rockets ήταν σαφώς καλύτερο από την πρόταση του πρώτου GM του Denver, του γνωστού μας Dennis Murphy, ο οποίος σκέφτηκε το franchise να ονομαστεί Colorado Lark Buntings (!), από το γνωστό (;) πουλί που συχνάζει στο Colorado είχε τη δική του αεροπορική του εταιρεία, την Aspen Airlines -ωραίο δηλαδή να έχεις ιδιωτικό τζετ για την ομάδα, έτσι; Κι όμως, το ιδιωτικό τζετ δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα DC-3⁵⁾Για περισσότερες πληροφορίες σε ένα παντελώς άσχετο με το μπάσκετ ζήτημα, μάθετε για τα DC-3 εδώ. Για ακόμα περισσότερες πληροφορίες, κλείστε τη Wikipedia και ανοίχτε κάνα βιβλίο της προκοπής (οι γνωστές μας «ντακότες»), κατασκευής 1941, με πιλότο έναν Γερμανό κύριο, ο οποίος είχε μεγάλη εμπειρία στις πτήσεις από τότε που καθόταν στα cockpit γερμανικών μαχητικών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο!

Γενικά, πάντως, το Denver ήταν από τα πιο αξιοπρεπή franchise και μάλιστα, δεν δίσταζε πολλές φορές να «καθαρίζει» και για λιγότερο αξιοπρεπή, όπως οι Anaheim Amigos, όταν για παράδειγμα, δεν τους δέχονταν τα ξενοδοχεία στο Denver, επειδή οι Amigos δεν είχαν πληρώσει τις προηγούμενες διαμονές τους.

Οι Amigos δε, ήταν μακράν η πρωταθλήτρια ομάδα της τσιγκουνιάς -ή καλύτερα, ο ιδιοκτήτης τους Art Kim⁶⁾Θυμάστε έναν που σε ένα άλλο περιστατικό που παραθέσαμε στο πρώτο μέρος, απειλούσε τον Gabe Rubin, ότι είχε μαύρη ζώνη στο καράτε και θα τον έσπαγε στα δύο…; Ε αυτός!. Σε μια πραγματική επανανοηματοδότηση του όρου «cheap», o Art Kim δεν δίστασε να παίξει τα πρώτα έξι παιχνίδια εκτός έδρας σε ένα πρωτοφανές και εξαντλητικό road trip, διάρκειας 13 ημερών (Oakland, Denver, Dallas, Indiana, Kentucky, Minnesota). Ο λόγος; Πολύ απλά τότε οι ομάδες που έπαιζαν μεταξύ τους μοιράζονταν και τα έσοδα από τα εισιτήρια, οπότε ο Kim ήθελε να προλάβει να παίζει το Anaheim σε όσες περισσότερες «πρεμιέρες» άλλων ομάδων γινόταν, για να… κάνει σεφτέ! Οι δε παίκτες, εκτός από την εξάντληση της πολυήμερης μετακίνησης, είχαν να αντιμετωπίσουν και την τσιγκουνιά του Kim, αφού οι Amigos τους πλήρωναν τα έξοδα της σίτισης⁷⁾Αυτά τα $ 7,00 στα οποία αναφερόταν ο Mel Daniels… για κάθε μέρα ξεχωριστά, και όχι στο σύνολο του ταξιδιού, προκειμένου να μην έχουν χασούρα αν κάποιος αθλητής, αηδιασμένος παράταγε την ομάδα εν μέσω road trip… Παράλληλα, οι παίκτες υποχρεώνονταν να καθαρίζουν μόνοι τους τις εμφανίσεις που θα φόραγαν στα παιχνίδια, αφού δεν τους παρεχόταν δεύτερη (ούτε καν δεύτερο ζευγάρι κάλτσες)

Όπως ήταν φυσικό, με «μην-πω-τι δεν βάφονται αυγά», οπότε οι Amigos στα μέσα της χρονιάς είχαν ρεκόρ 13-24, για το οποίο το «μάρμαρο» πλήρωσε ο προπονητής Al Brightman, ο οποίος όμως… προήχθη άμεσα στη Διεύθυνση Δημοσίων Σχέσεων, όπου υπήρχαν ανάγκες -σύμφωνα τουλάχιστον με το δελτίο τύπου, το οποίο μάλλον ήταν το πρώτο που έγραψε ο ίδιος! Προς το τέλος της χρονιάς δε, επιστρατεύτηκε ένας υφιστάμενος του Brightman στις Δημόσιες Σχέσεις, ο Dick Lee για να συμπληρώσει το ρόστερ (!), αφού ενδιάμεσα ο Kim είχε πουλήσει όποιον παίκτη της προκοπής είχε, ενώ κανείς δεν καταδεχόταν να πατήσει το πόδι του στο Anaheim. Τελικά, ο υπάλληλος του PR Dick Lee βαφτίστηκε «12^ος παίκτης» και μάλιστα έπαιξε σε δύο παιχνίδια καταγράφοντας ένα rebound και μια assist!⁸⁾Για του λόγου το αληθές: http://www.basketball-reference.com/teams/ANA/1968.html#totals::none

Πάντως, (όχι ότι όλα αυτά δικαιολογούνταν) ο Kim δεν ήταν ότι… ξεζούμιζε κιόλας καμιά θαυμαστή επένδυση. Οι Amigos δεν κατάφεραν ποτέ να συγκινήσουν τον κόσμο για μια σειρά από λόγους και το γήπεδο τους ήταν πιο άδειο κι από (…………)⁹⁾Συμπληρώστε ότι θέλετε. Έτσι, σε έναν αγώνα η αναφορά κατέγραψε 98 θεατές¹⁰⁾Meanwhile in Dallas… (γρύλλοι ακούγονται) (!!!), ενώ σε έναν άλλον αγώνα ήταν ούτε 150 στις κερκίδες¹¹⁾nowhere like Anaheim… Πιο πολλοί οι παίκτες από τους θεατές, οπότε η περιγραφή ακουγόταν από τις δημοσιογραφικές καμπίνες μέσα στο γήπεδο. Αντίστοιχα, σε έναν άλλον αγώνα, αυτή τη φορά της Indiana στη Minneapolis, η διοίκηση των Muskies αναγκάστηκε να μεταφέρει όλους τους θεατές σε μια πλευρά, ώστε η κάμερα να δείχνει μόνο αυτή, μιας και ο αγώνας θα αναμεταδιδόταν τηλεοπτικά.

Στα παραπάνω τραγελαφικά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε μια φορά που οι New Jersey Americans έπαιζαν φιλικό προετοιμασίας στο Pittsburgh (οι εμφανίσεις των Americans δεν έφτασαν ποτέ, με αποτέλεσμα να φορέσουν λευκά φανελάκια, με αταίριαστα σορτσάκια και φόρμες και τα νούμερα των παικτών γραμμένα πάνω με μαρκαδόρο) ή μια άλλη φορά που οι Buccaneers υποδέχονταν τους Pipers (ο αγώνας διακόπηκε για μισή ώρα, λόγω βλάβης στο ηλεκτρικό ρεύμα, που προκάλεσε ένα πόσουμ που έφαγε τα καλώδια…. ΑΠΛΑ!) ή μια άλλη φορά που οι Pipers και οι Chaparrals άργησαν 20’ να ξεκινήσουν στο Dallas, γιατί οι εμφανίσεις τους είχαν χαθεί στο καθαριστήριο! Αυτό που έχει σημασία είναι πως οι παίκτες δεν ενδιαφέρονταν για όλα αυτά -απλά χαίρονταν που έπαιζαν επιτέλους επαγγελματικά μπάσκετ.

Finish him!

Είναι κρίμα πάντως που δεν πήγαιναν τόσοι άνθρωποι στο γήπεδο, αφού συνέβαιναν τόσα πολλά ήδη από την πρώτη χρονιά, που πραγματικά το πακέτο της διασκέδασης ήταν πολύπλευρο. Το πρώτο πράγμα που έμαθε λοιπόν ο κόσμος για το τι μπορούσε να δει στα γήπεδα του ΑΒΑ εκτός από μπάσκετ ήταν ξύλο…

Πολύ και συχνό ξύλο για την ακρίβεια, αφού, εκτός από την πιο…ελευθεριακή δομή και συγκρότηση της λίγκας, πολλοί αθλητές ανταγωνίζονταν μέχρι ξύλου για να παραμείνουν επαγγελματίες. Παράλληλα, η εποχή απαιτούσε τον άντρα που σέβεται τον εαυτό του και παίζει κάτω από τη ρακέτα, να το αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία¹²⁾Όχι το ότι παίζει στη ρακέτα, το άλλο.

Ο «ψηλός» Mel Daniels είχε περιγράψει την σεζόν «78 αγώνων και 78 καυγάδων». Ήδη, πάντως, από το πρώτο του παιχνίδι ως επαγγελματίας, ο Mel έδωσε τα διαπιστευτήριά του απέναντι στους Colonels, αφού αποβλήθηκε με το που ξεκίνησε η τρίτη περίοδος. Ο λόγος μάλλον ήταν ότι στο πρώτο ημίχρονο είχε ήδη γράψει 19 πόντους και 17 ριμπάουντ και λογικά, το Kentucky θα αποφάσισε στην ανάπαυλα ότι «No pasarán!». Έτσι, ο Bobby Rascoe ανέλαβε να παίξει τον «Τόμιτς» της υπόθεσης και χτύπησε πισώπλατα τον Daniels στο κεφάλι, οπότε και ο τελευταίος εύλογα χαστούκισε τον πρώτο.

Ο «Neto», συμπαίκτης του Mel αναλύει τη στρατηγική του να ξεκινάς και να κερδίζεις τη μάχη

Γενικά, η πρώτη σεζόν του ΑΒΑ θα χαρακτηριζόταν ως προς τη σκληρότητα της όπως ακριβώς το έθεσε ο αρθρογράφος Jim Murray: «Έπρεπε να δείξεις ακτινογραφία για να κερδίσεις βολές»!

Πάντως, καλυτερότερος (sic)¹³⁾Παρότι το (sic) αναφέρεται θεωρητικά σε κάτι συγκεκριμένο, ακριβώς επειδή χρησιμοποιείται στη δημοσιογραφία/αρθρογραφία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί παντειοτρόπως και οπουδήποτε. Αυτό το λέω για να δημιουργήσω αυτή την στιγμή που το διαβάζετε πόλωση με τον Μαντζούκα. τραμπούκος (τουλάχιστον την πρώτη σεζόν) δεν υπήρχε από τον Cliff Hagan, τον θρύλο των St. Louis Hawks των ‘50s και παίκτη-προπονητή των Dallas Chaparrals στο ΑΒΑ. Παλαιών αρχών, ευγενικός, καλοντυμένος και εμφανίσιμος, ο Hagan στον ελεύθερο του χρόνο πήγαινε στην εκκλησία των Βαπτιστών και μάζευε αντίκες με τη σύζυγο του Martha. Όμως, όταν έβαζε τη φόρμα του, πραγματικά μεταμορφωνόταν σε Hulk. Τον πρώτο χρόνο μόνο, ο Hagan:

• τραμπούκισε τον προπονητή του Denver Bob Bass, λέγοντας του «σήκω φύγε από το γήπεδο γαριδάκι μην σε πετύχει καμία»
• χαστούκισε στο πρόσωπο τον Art Heyman, όταν αυτός άρχισε ήδη από το τζάμπολ να ρίχνει μικρές αγκωνιές στον Hagan για να τον εκνευρίσει. Αφού πέτυχε τον στόχο του, ο Heyman πέρασε τον υπόλοιπο αγώνα, παρακαλώντας τον Hagan να τον συγχωρέσει και να του δώσει το χέρι του
• κέρδισε τον σεβασμό και το μίσος των παικτών του, αφού φώναζε τόσο που το βρισίδι του -όπως έλεγαν- τους «έκαιγε τα αυτιά». Η φιλοσοφία του βασικά ήταν απλή και την είχε εξηγήσει στον GM των Chaparrals, Max Williams¹⁴⁾Τον οποίον, σημειωτέον, είχε επίσης «περιποιηθεί» ο -θεωρητικά υφιστάμενός του- Hagan, όταν στα καλοκαιρινά μονά που έπαιζαν μεταξύ τους, τον έστελνε σε συστηματική βάση για ράμματα στο νοσοκομείο: «από τους οκτώ προπονητές που είχα ως επαγγελματίας, συμπαθούσα του έξι και κέρδισα με τους άλλους δύο».
• σόκαρε τους αγαθιάρηδες ιδιοκτήτες του Dallas, όταν σε αγώνα ενάντια στη Minnesota μια Κυριακή μεσημέρι, με το γήπεδο γεμάτο παιδάκια, με έναν τριπλό συνδυασμό κροσέ-αριστερού ντιρέκτ-κροσέ, ξάπλωσε τον forward Les Hunter των Muskies, μόλις στα 30’’ από την έναρξη του αγώνα, προκειμένου να σταματήσει να δέχεται αγκωνιές. Αμέσως, μετά έγινε πανδαιμόνιο, αφού τον Hagan έπιασε ο… διεκδικητής της ζώνης Mel Daniels, με αποτέλεσμα να αδειάσουν οι πάγκοι και να αποβληθεί όλος ο καλός κόσμος. Και καλά ότι οι Chaparrals έχαναν τον καλύτερο παίκτη τους -έχαναν, όμως και τον προπονητή τους, αφού στο πρώιμο ΑΒΑ καμία ομάδα δεν είχε βοηθό προπονητή! Έτσι, ο Williams του μετέφερε το μήνυμα της διοίκησης: $ 2.500,00 πρόστιμο για κάθε αποβολή του Hagan! Ο Hagan αποκρίθηκε «αν δεν παίξω ξύλο, δεν μπορώ να παίξω». Τελικά, οι δυο τους κατέληξαν σε μια συμβιβαστική λύση -δηλαδή ο Hagan να φοράει τη φανέλα και τη φόρμα του στους αγώνες, αλλά να φοράει από κάτω jockstrap και όχι σορτσάκι, έτσι ώστε να περιοριστεί αποκλειστικά στο ρόλο του προπονητή.
• χώρεσε δυο καρπούζια κάτω από μια μασχάλη, όταν σε ένα ματς με τους Amigos, ο Hagan φόρεσε και σορτσάκι και αφού κρατήθηκε με το ζόρι σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, έκανε αλλαγή τον εαυτό του 40’’ πριν το τέλος. Με το σκορ ισόπαλο, ο Hagan μπήκε και με ένα χουκ έδωσε -εν τέλει νικηφόρο- προβάδισμα για τους Chaparrals. Όμως, με το που σκόραρε, ένας αντίπαλος τον καβάλησε και τον έριξε στο παρκέ, οπότε ο Hagan σηκώθηκε και του έριξε μπουνιά¹⁵⁾Πόσο να αντέξει πια ένας άνθρωπος;, την οποία για καλή του τύχη δεν είδε ο διαιτητής¹⁶⁾Δηλώσεις αμέσως μετά τον αγώνα και το non call που στέρησε τη νίκη από τους Amigos: https://www.youtube.com/watch?v=GW5zkbRg2ZI και έτσι γλίτωσε τα δυόμιση χιλιάρικα.

Ναι, αυτός ο τύπος τραμπούκιζε το ΑΒΑ

Outcasts & besties

O Larry Brown ανάμεσα στον Mikan και στον Barry παραλαμβάνει το βραβείο του MVP του All Star Game. Πιο κοντά σε ύψος είναι στο βραβείο παρά στους διπλανούς του

Τα περισσότερα γνωστά «δίδυμα» στο μπάσκετ έχουν δημιουργηθεί από δημοσιογράφους και λαμβάνοντας υπόψιν τις συνδυαστικές αγωνιστικές επιδόσεις, και όχι την προσωπική σχέση¹⁷⁾Μάλιστα, τα γνωστότερα ντουέτα είχαν από καλούτσικες σχέσεις αμοιβαίας εκτίμησης, μέχρι ανταγωνιστικές: MJ-Pippen, Malone-Stockton, Kemp-Payton, Kobe-Shaq, Magic-Kareem, Γκάλης-Γιαννάκης, Αγαδάκος-Μπάρλος, κτλ.. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυε για τον Larry Brown και τον Doug Moe.

Υπέροχο απόσπασμα από το «The Last Night of the ABA», που αναφέρεται στο «Odd Couple» Brown-Moe

Γείτονες από μικροί στο Brooklyn και αργότερα συμπαίκτες στους UNC Tar Heels του Dean Smith, βρέθηκαν στους Buckaneers ως «απόβλητοι» του ΝΒΑ για εντελώς διαφορετικούς λόγους: ο μεν Brown θεωρήθηκε πολύ «μινιόν» (1,75μ. και 75κ.) για το «σκληρό» ΝΒΑ, ο δε Moe, παρότι έγινε ντραφτ από τους Pistons το ’60 και τους Packers το ’61, δεν έπαιξε ποτέ στο NBA, λόγω εμπλοκής του σε υπόθεση point-shaving στο κολέγιο («allegedly»)¹⁸⁾Τα κοινά Brown και Moe συνεχίζονται: δεν έπαιξαν ποτέ στο ΝΒΑ, ήταν all-star του ABA τις τρεις πρώτες σεζόν, κέρδισαν το πρωτάθλημα το ’69 και ανακηρύχθηκαν «Προπονητές της χρονιάς» στο ΝΒΑ -ο Brown το 2004, ως προπονητής των defense-minded Pistons, και ο Moe το 1988, ως προπονητής των run’n’gun Nuggets.

Δεν ήταν μόνο ότι ήταν αχώριστοι, αλλά και ο ένας ήταν ο λόγος που ο άλλος θα δοκίμαζε αυτή τη… νέα λίγκα. Όταν τους αναζήτησε ο προπονητής των Buckaneers Babe McCarthy, ο Brown ήταν assistant του Smith στο UNC και ο Moe έπαιζε στην Πετράρκα Πάδοβα¹⁹⁾αυτή είναι η σήμερα ερασιτεχνική Petrarca Padova Pallacanestro. Δεν ξέρω γιατί σας τη δείχνω -χωρίς να ξέρουν το παραμικρό για το ABA, συμφώνησαν να παίξουν μόνο μαζί. Φυσικά, όπως όλοι οι BFFs, τσακώνονταν πολύ συχνά, ρίχνοντας μπινελίκια ο ένας στον άλλον.

Γενικά πάντως, ο τρομερά εγκεφαλικός Brown και ο Moe, ένα δυναμικό τριάρι επιπέδου ΝΒΑ, έκαναν πάταγο στο ΑΒΑ, αφού το ανοιχτό στιλ μιας λίγκας χωρίς ογκώδεις ψηλούς ήταν ταμάμ για το tandem Brown-Moe. Ο Brown καταξιώθηκε σε μια εποχή που αδικήθηκε από το ψώνιο του ΝΒΑ για ψηλούς και δυνατούς PGs, ενώ ο Moe ήταν καλός σκόρερ, έλιωνε αμυντικά πολύ γρηγορότερα τριάρια και τεσσάρια²⁰⁾Κάτι αντίστοιχο με τον ισοϋψή και όμοια «σκληρό» Dave Cowens των Celtics, που την ίδια εποχή, παρότι μόλις 2,01, έβγαζε τον αδόξαστο στον Chamberlain, τον Reed και τον Alcindor, όπως ο Erving, ο Issel και ο Barry και φυσικά, η εμπιστοσύνη που είχαν ο ένας στον άλλον ήταν ανυπέρβλητη, αφού συχνά έβγαζαν δικά τους plays για να τελειώσουν έναν οριακό αγώνα. Μάλιστα, η σχέση τους συνεχίστηκε και όταν επέστρεψαν στα «πάτρια εδάφη» της Carolina, για να κοουτσάρουν τους Cougars: ο Brown ως head coach στα 32 του και ο Moe ως assistant στα 34 του, αφού πρώτα τον είχε προδώσει το γόνατο του.

The Hawk 

Τίποτα όμως δεν ήταν μεγαλύτερο, σπουδαιότερο και λαμπερότερο την πρώτη σεζόν του ΑΒΑ από το άστρο του Connie Hawkins. Θρύλος των ανοιχτών γηπέδων της Νέας Υόρκης²¹⁾Ένα ωραίο αφιέρωμα για τους θρύλους των playground εδώ, οδήγησε το σχολείο του Brooklyn’s Boys High σε δύο συνεχόμενους τίτλους και, γενικότερα, άφησε εποχή όπου πατούσε, αφού ήταν ένα «τεσσάρι» μπροστά από την εποχή του, με τεράστια χέρια και παλάμες.

Aυτό κυρίες και κύριοι μου λέγεται ΠΑΛΑΜΗ

Σχηματικά, ένας πιο κοντός (2,03), αλλά πιο «σέντερ» πρόδρομος του Julius Erving, που θα έμοιαζε με τον Kevin Garnett. Επίσης, ο Hawkins συνήθιζε να κάνει baseball πάσες σαν quarterback από τη μία πλευρά του γηπέδου στην άλλη -συνήθως στον Charlie Williams, που τελείωνε με layup. Κάτι σαν αυτό (μιλώντας για επίγονους του «Dr. J», επίγονου του «Hawk»)

Μετά από πολύ σκληρό recruiting, κατέληξε στο University of Iowa, όπου έπαιξε μόνο ως freshman, αφού το όνομα του ενεπλάκη -όπως στην περίπτωση του Moe- σε σκάνδαλο point shaving²²⁾Για τις υποθέσεις των Doug Moe, Connie Hawkins, Roger Brown, Tony Jackson, Charlie Williams το πήρε πάνω του προσωπικά ο κομισάριος Mikan, αφού διερεύνησε την υπόθεση. Γενικά, ο Mikan ζητούσε από τον Hawkins να απελευθερώσει όλο το ταλέντο του και να βάζει 50 πόντους κάθε βράδυ, ενώ τον εξήρε για την πατριωτική του κίνηση να βάζει πάντα το χέρι στην καρδιά όταν έπαιζε ο αμερικανικός ύμνος. Ο «Hawk» αποκλείστηκε από το NCAA και από το ΑΒΑ και μέχρι τα 25 του βολόδερνε είτε στους Pittsburgh Rens του ABL (όπου ανακηρύχθηκε MVP με 27 ppg και 13 rpg), είτε στους Harlem Globetrotters για τρία χρόνια. Αυτό σημαίνει πως όλοι ήξεραν ότι υπήρχε ένας παιχταράς ονόματι Connie Hawkins κάπου στο Pittsubrgh, αλλά ελάχιστοι τον είδαν στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής του. Την ευκαιρία αυτή του την έδωσαν οι Pipers, υπογράφοντάς τον για $ 15.000 την πρώτη χρονιά και $ 25.000 τη δεύτερη, συν $ 5.000 μπόνους (σωτήρια για τον υπερ-ταλαντούχο, αλλά πάμφτωχο²³⁾Υπέροχη ιστορία: όταν πήγε στο ΝΒΑ και «πρόκοψε» επιτέλους, ο Hawkins συνέχισε να παίζει σε καλοκαιρινά «μονά», όπου, πριν ξεκινήσει, συνήθιζε να δίνει σε έναν οπαδό ένα χαρτονόμισμα των 100 δολαρίων, που είχε τσαλακωμένο στην τσέπη του, για να το κρατήσει μέχρι το τέλος του παιχνιδιού. Έτσι, ο «Hawk» ήξερε πως ότι και να γινόταν θα είχε πάντα 100 δολάρια Hawkins), την ίδια ώρα που ο δικηγόρος του David Litman έδινε δικαστική μάχη με το ΝΒΑ για να μπορέσει να πάει ο «Hawk».

Μέχρι να πάει στο ΝΒΑ, πάντως, πρόλαβε και έκανε θραύση την πρώτη του κιόλας χρονιά -όπως ακριβώς στο ABL: πρωταθλητής, MVP, Playoffs MVP. Αλτρουιστής, ομαδικός («πρέπει όλοι να αγγίζουν την μπάλα»), με βαθιά αντίληψη του αθλήματος, λάτρης της πάσας και της άμυνας και φυσικός ηγέτης, ο Hawk ήταν -ελλείψει μάλιστα του Rick Barry την πρώτη χρονιά- κάτι σαν ημίθεος για το ΑΒΑ.

Τελειώνοντας τη σεζόν με το καλύτερο ρεκόρ (54-24), οι Pipers μπήκαν στα playoffs, διέλυσαν το stronghold της Indiana (3-0) και της Minnesota (4-1, όπου ο «Hawk» έκανε κυριολεκτικά κομμάτια τον ριμπάουντερ της σεζόν Daniels²⁴⁾Βέβαια, ο Daniels ήταν από τους πιο ξηγημένους παίκτες που έπαιξαν ποτέ επαγγελματικά στις ΗΠΑ. Ειδικά για τον Hawkins είπε: «ο Connie που οδήγησε το Pittsburgh στον τίτλο δεν είχε καμία σχέση με τον Hawkins που πήγε στο ΝΒΑ σχεδόν στα 30 του, με προβλήματα στα γόνατα. Αν πήγαινε νωρίτερα, θα ήταν στο ίδιο επίπεδο με τον Magic Johnson, τον Larry Bird και τον Michael Jordan» και έπαιξαν τους τελικούς με τους Buckaneers. Εκεί ο Hawkins συνάντησε τους Brown-Moe (ο πρώτος ήταν MVP του All – Star Game και πρώτος σε assists) και η αλήθεια είναι ότι οι Buckaneers τους δυσκόλεψαν, αφού οι Pipers χρειάστηκαν να ματώσουν για να ισοφαρίσουν τη σειρά στο έκτο παιχνίδι, όπου ο Connie έγραψε 41 ποντάκια απέναντι στον καλύτερο αμυντικό forward της λίγκας, τον Doug Moe²⁵⁾Ενδιαφέρον και ABA «original»: μόλις έχασαν οι Buckaneers την ευκαιρία τους για πρωτάθλημα στον 6^ο αγώνα μέσα στη Νέα Ορλεάνη, ένας οπαδός έφτυσε τον Art Heyman και αυτός τον χτύπησε στο πρόσωπο. Κι ενώ οι Pipers είχαν τα επινίκια στα αποδυτήρια, μπούκαρε η αστυνομία της Νέας Ορλεάνης και συνέλαβε τον… Heyman, διότι ο οπαδός ήταν ΑΜΕΑ και έκανε μήνυση. Λατρεμένο ΑΒΑ..!.

Στο Game 7, η Pittsburgh Civic Arena γνώρισε μεγάλες δόξες, αφού, ενώ όλη τη χρονιά έβαζε-δεν έβαζε δυο χιλιάδες οπαδούς, εκείνο το βράδυ δεν έπεφτε καρφίτσα (11.457 εισιτήρια). Οι Pipers πήραν το πρωτάθλημα τελικά και το πανηγύρισαν δεόντως, αφού οι περισσότεροι -αν όχι όλοι- είχαν με τον τρόπο τους απορριφθεί από το ΝΒΑ και τώρα ήταν επαγγελματίες και πρωταθλητές σε μια άλλη λίγκα (και κατά $ 2.000 πλουσιότεροι ο καθείς). Όσο για τον «Hawk», αυτός έγραψε 28 ppg κατά μέσο όρο στα playoffs…

Yearly Notables

• Tο πρώτο παιχνίδι ever του ΑΒΑ έγινε την Παρασκευή (και) 13 Οκτωβρίου ’67 ανάμεσα στους Oakland Oaks και τους Anaheim Amigos (132-129), ενώπιον 4.828 οπαδών που είχαν «κατακλύσει» το Oakland Coliseum. Οι πρώτοι πόντοι του ΑΒΑ σημειώθηκαν από τον Willie Porter του Oakland με follow, 64’’ μετά την έναρξη.
• Άλλα season openers: Indiana Pacers-Kentucky Colonels (117-95, 10.835 θεατές), Denver Rockets-Anaheim Amigos²⁶⁾Οι αξιολάτρευτοι Amigos του ακόμα πιο αξιολάτρευτου Les Selvage είχαν καλύτερα ποσοστά στα τρίποντα από ότι στα δίποντα σε εκείνο τον αγώνα (7/14 και 32/81 αντίστοιχα). (110-105, περίπου 5.000 θεατές), Dallas Chaparrals-Anaheim Amigos²⁷⁾ΟΛΕΕΕΕΕΕΕ! (129-124, 3.800 θεατές).
• Ορισμένα από τα pregame/halftime show: μια λυκειακή χορωδία να παίζει το «Mame» προς τιμήν του ιδιοκτήτη των Colonels Mamie Gregory (Indianapolis), ένα 35λεπτο σόλο κλαρινέτου από τον Peanuts Hucko (Denver), μια δίμετρη (ανάλογα με το χτένισμα της ανιματέρ Brenda Darney) μασκότ ονόματι «Miss Tall Texan»
• Οι διαιτητές του ΑΒΑ φόραγαν κόκκινο μπλουζάκι, άσπρο παντελόνι και μπλε ζώνη και παπούτσια, ενώ είχαν τα ονόματα τους γραμμένα πίσω (επίσης μια τότε πρωτοτυπία του ΑΒΑ) -όλα αυτά προκειμένου «να ξεχωρίζουν από τους παίκτες», σύμφωνα με τον assistant commissioner Thurlo McCready²⁸⁾Δηλωσάρα.
• Το season-high σε πόντους άνηκε στον Louis Dampier του Kentucky, ο οποίος με 54 πόντους με 19/36 FGs, έσπασε τα ρεκόρ των Levern Tart (49) και Larry Jones (52)
• Ο Wes «The Typographical Terror» Bialosuknia του Oakland, όχι μόνο έκανε ρεκόρ με εννιά συνεχόμενα τρίποντα²⁹⁾Συνολικά στη σεζόν είχε 29/73, που θα ήταν το καλύτερο ποσοστό (40%), αν είχε πιάσει το «κατώφλι» των 100 3PAs. Το αντίστοιχο ρεκόρ συνεχόμενων FGs το είχε ο Ben Warley των Amigos με 16 και συνολικά 43 πόντους, στη νίκη του Anaheim επί του Houston, αλλά είχε και το μακρύτερο όνομα στη λίγκα, θέτοντας το μήκος των στηλών στο boxscore.

Όχι μόνο «Typographical Terror», αλλά και θρύλος του UConn

• Το Pittsburgh ήταν η πρώτη ομάδα που έκανε ένσταση για αγώνα, αφού στην ήττα του στην Indianapolis, αμφισβήτησε το μήκος του παρκέ (84 πόδια αντί για 94). Η ένσταση απορρίφθηκε από τον Mikan.
• O Barry Leibowitz δεν άνοιγε τη βαλίτσα του, αφού ξεκίνησε στους Pipers, έγινε ανταλλαγή στους Americans για τον Art Heyman³⁰⁾Δεν τους πήγε και άσχημα: 11-12 είχαν με τον Leibowitz και με τον Heyman είχαν 15 σερί νίκες. Σε αυτό το σερί, ο Heyman είχε 20,9 πόντους μ.ο. και ξανά ανταλλαγή στους Oaks για τον Levern Tart… στο πρώτο τετράμηνο!
• Επίσημο attendance: 1.200.439 εισιτήρια, δηλαδή 2.804 μ.ο. Πραγματικό attendance: αρκετά μικρότερο. Πρώτοι σε εισιτήρια οι Pacers και δεύτεροι οι Rockets, με 5.965 και 4.100 μ.ο. αντίστοιχα
• Η λίγκα την πρώτη χρονιά βγήκε χρεωμένη (σώπα!) κατά 2.500.000 δολάρια. Πιο μέσα από όλους μπήκαν οι Oaks (750.000) και οι Amigos (500.000).
• Η αγαπημένη μου ιστορία: Colonels και Americans τερματίζουν 4^οι στην Ανατολή και πάνε σε μπαράζ για τα playoffs. Αρχικά, επιλέγεται το Teaneck Armory, η έδρα των Americans στο New Jersey, η οποία όμως είναι κλειστή από περιοδεύον τσίρκο, οπότε οι δύο ομάδες πάνε στην Commack Arena στο Long Island: ένα σκέτο αχούρι, με ξεφτισμένο παρκέ, ξεβιδωμένα σανίδια, με παξιμάδια και καρφιά στο πάτωμα και σαπισμένες ακίδες και σκουριασμένα σίδερα. Απηυδισμένος ο Mikan, καταλήγει να δώσει το ματς -και τη συμμετοχή στα playoffs στους Colonels. Hint: την επόμενη σεζόν, οι NJ Americans έγιναν NY Nets και μετακόμισαν -drum roll- στην Commack Arena!

The best of the best

• Πρωταθλητές: Pittsburgh Pipers
• MVP: Connie Hawkins (Pittsburgh) – 26,8 ppg/13,5 rpg/4,6 apg
• Rookie της χρονιάς: Mel Daniels – 22,2 ppg./15,6 rpg/1,4 apg
• Coach της χρονιάς: Vince Cazzetta (Pittsburgh)
• Executive της χρονιάς: –
• All-ABA Team: Charlie Williams (Pittsburgh), Larry Jones (Denver), Doug Moe (New Orleans), Connie Hawkins (Pittsburgh), Mel Daniels (Minnesota)
• All-ABA Rookie Team: Louie Dampier (Kentucky), Mel Daniels (Minnesota), Jimmy Jones (New Orleans), Bob Netolicky (Indiana), Trooper Washington (Pittsburgh)
• Playoff MVP: Connie Hawkins (Pittsburgh)
• All Star MVP: Larry Brown (New Orleans)
• Πρώτος σκόρερ: Connie Hawkins (Pittsburgh) – 26,8 ppg
• Πρώτος ριμπάουντερ: Mel Daniels (Minnesota) – 15,6 rpg
• Πρώτος σε ασίστ: Larry Brown (New Orleans) – 6,5 apg
• Πρώτος σε winning-share: Connie Hawkins (Pittsburgh) – 17,9

Ακολουθεί επισκόπηση της σεζόν καθώς και των playoffs της πρώτης χρονιάς του ΑΒΑ. Για τα πλήρη ατομικά και ομαδικά στατιστικά της σεζόν ’67-’68 (και για την ερμηνεία των αρκτικόλεξων), ανατρέξτε εδώ.

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021