Αφιέρωμα στο ΑΒΑ, Μέρος 1ο: Έτσι ξεκίνησαν όλα

Χρόνια φίλος και συνοδοιπόρος των συντακτών του Ball Hog, τακτικός αναγνώστης του ίδιου του site στη συνέχεια και, τέλος, αγαπημένος “πελάτης” στις Ball Hog λίγκες, o Άρης Τόλιος ετοίμασε και παρουσιάζει μέσα από τη σελίδα του Ball Hog ένα πληρέστατο αφιέρωμα στο πιο τρελό πρωτάθλημα μπάσκετ που υπήρξε ποτέ: το ABA

«Σε μια εποχή που τα σπορ υπερπροβάλλονται, το ΑΒΑ ήταν το τελευταίο αξιοσημείωτο αθλητικό εγχείρημα που είχε οποιοδήποτε μυστήριο. Ο Julius Erving συμβολίζει το ΑΒΑ και ο «μυστικισμός» που υπάρχει για τον Julius μέχρι σήμερα, υπάρχει επειδή ξεκίνησε την καριέρα του στην «άλλη λίγκα». Πόσοι άνθρωποι αλήθεια είδαν τον Julius με τους Virginia Squires; Και το ΑΒΑ κράτησε από το ’67 ως το ’76, άρα δεν ήταν ακριβώς και στο Μεσαίωνα -ωστόσο, δεν υπήρχε κανένα τηλεοπτικό συμβόλαιο πανεθνικής εμβέλειας, καμιά συμφωνία με την καλωδιακή, ούτε καν CNN ή ESPN για να σου δείξει τι συνέβαινε στο ΑΒΑ. Πραγματικά οτιδήποτε γνωστό για το ΑΒΑ έρχεται από στόμα σε στόμα, σαν να συνέβη αιώνες πριν. Το ΑΒΑ ήταν σαν την Άγρια Δύση του μπάσκετ και ο Julius Erving, o George Gervin, o James Silas και όλοι οι άλλοι σταρ του ΑΒΑ ήταν οι πιστολάδες. Είναι θρύλοι γνωστοί σε εκατομμύρια, τα πραγματικά κατορθώματα των οποίων όμως τα είδαν λίγοι.»

Μια πραγματική μαρτυρία του γνωστού σπορτκάστερ του ΑΒΑ Bob Costas¹⁾“Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, Έλληνα θα βρεις από κάτω”. Είπα να ξεκινήσω αγκαλιάζοντας το εθνικό ακροατήριο. Παρεμπιπτόντως, για όσους δεν ξέρουν τον διασημότερο ίσως σπορτκάστερ των τελευταίων δεκαετιών, Bob Costas, είναι αυτός που λέει “Heck yeah! We invented democracy” στα 0’52’’ αυτού: https://www.youtube.com/watch?v=8Fa9gyMmIFE.

«Ευχαριστούμε Φρανκ… Φίλες και φίλοι, ήταν ένα συναρπαστικό πρώτο ημίχρονο με τις δύο ομάδες ωστόσο να κινούνται σε χαμηλά επίπεδα, αφού με το ζόρι έχουν βάλει μαζί 150 πόντους. Πιστεύω πάντως πως οι 450 οπαδοί που συνέρρευσαν αθρόα σήμερα στο γήπεδο (season–high προσέλευση) θα απολαύσουν πολλά περισσότερα στο δεύτερο ημίχρονο, όπου, παρεμπιπτόντως, μπορεί να δούμε την πρώτη εμφάνιση της πρώην τζόκεϊ Penny Ann Early με τη φανέλα των Colonels. Προς το παρόν, ώρα για διασκέδαση! Επειδή δυστυχώς ο Βίκτωρ, η αρκούδα–παλαιστής αρρώστησε και δεν θα μπορέσει να είναι σήμερα μαζί μας για να παλέψει με κάποιους από εσάς, έχουμε μια τεράστια έκπληξη που σίγουρα θα σας αποζημιώσει: οι κοπέλες με τα μπικίνι έχουν ήδη ανοίξει το χώρο για να μπει μέσα η αγελάδα και να ξεκινήσει ο διαγωνισμός αρμέγματος…! Και σε 50 τυχερούς που δεν θέλουν να μπλέξουν με το άρμεγμα, δώρο χαμστεράκια!»

Και αυτό που μόλις διαβάσατε ήταν μια όχι-και-πολύ-φανταστική μετάδοση του γνωστού σπορτκάστερ του ΑΒΑ Bob Costas.

Για εννέα χρόνια στις ΗΠΑ, από το 1967 έως το 1976 υπήρχαν δύο επαγγελματικές λίγκες μπάσκετ. Η μία ήταν διασκεδαστική, θεαματική, με ψηλά σκορ και ένα πλήρες πακέτο ψυχαγωγίας, πριν και ανάμεσα στα ημίχρονα, με διαγωνισμούς καρφωμάτων, ένα πραγματικό «πεδίο δόξης λαμπρό» για νέους αθλητές από τα γκέτο και από τα γυμνάσια που ήθελαν να αποκτήσουν γρήγορα λεφτά και δόξα, χωρίς να περάσουν τη βάσανο του κολεγίου…

…και η δεύτερη ήταν το ΝΒΑ.

Καλώς ήλθατε στο μαγικό κόσμο της «άλλης λίγκας», του ΑΒΑ. Το ταξίδι σας θα κρατήσει έντεκα επεισόδια: ένα αρχικό ως εισαγωγή, ένα για κάθε χρόνο της λίγκας και ένα τελευταίο, ως επιμύθιο, για να ‘χουμε να τη θυμόμαστε.

Ευχαριστώ από καρδιάς τα παιδιά του Ball Hog που δεν υποδέχθηκαν με παραξενιά τον ενθουσιασμό μου για τα 40χρονα από την τελευταία σεζόν του ΑΒΑ (1975-76)²⁾40 χρόνια απουσίας πρωταθλήματος για τους Warriors και ενός μεγάλου αφιερώματος για το ΑΒΑ στην Ελλάδα ήταν πολλά. Οι Warriors τα κατάφεραν πέρσι, τώρα ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί η προφητεία. και παραχώρησαν χώρο στο site.

Πάμε να δούμε τι ήταν και τι ήθελε το ABA.

ΜΕΡΟΣ 1ο: Έτσι ξεκίνησαν όλα

“Murph”

Θες να μου πεις πως «πατέρας» του ΑΒΑ ήταν αυτός που απέρριψε το NFL;

Αν «όλα τα παιδιά χρειάζονται έναν πατέρα»³⁾Αν δε χρειάζονται, τότε και μία ή δύο μαμάδες μια χαρά είναι, τότε «πατέρας» του ΑΒΑ πρέπει μάλλον να θεωρείται ο Dennis Murphy⁴⁾Ένα ωραίο αρθράκι για τον Dennis Murphy εδώ: http://therenodispatch.blogspot.ca/2013/05/meet-american-sports-legend-who-founded.html. Α, και ένα ωραίο site για τον Murphy εδώ: http://www.dennismurphysports.com/index.html#: ένας πρώην δήμαρχος μιας κωμόπολης στην Καλιφόρνια, ο οποίος διετέλεσε ως παράγοντας σε αρκετές ομάδες του ΑΒΑ, ενώ στη διάρκεια της επιχειρηματικής του δραστηριότητας, προσπάθησε/πέτυχε να ιδρύσει τη World Football League, τη World Hockey League, τη World Team Tennis, τη World Basketball League⁵⁾Αμερικανοκαναδική επαγγελματική λίγκα, η οποία αρχικά είχε ονομαστεί International Basketball Association. Αυτή «έτρεξε» από το ’87 ως το ’92. Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό της ήταν το όριο ύψους των αθλητών, που απαγορευόταν να είναι άνω του 1,95 (το οποίο έγινε 2,01 το 1991)! και γενικότερα -όπως είχαν δηλώσει για τον ίδιο- «αν φτιάξουν κάποιου είδους λίγκα στο φεγγάρι, λογικά θα την ξεκινήσει αυτός».

Το 1965 η αρχική σκέψη του Murphy ήταν απλή και δεν είχε να κάνει καν με το ABA: ήθελε να μαζέψει ένα γκρουπ επιχειρηματιών, προκειμένου να δημιουργήσουν ομάδα football στο Anaheim για να συμμετέχει στην American Football League. Ενόψει της επικείμενης συγχώνευσης AFL–NFL, ένα νέο franchise, αν προλάβαινε να εγκατασταθεί στην AFL, είτε θα συμμετείχε ισότιμα και στη νέα ενωμένη λίγκα, με appeal σε εθνικό κοινό, είτε θα κατάφερνε να εξαγοραστεί πολύ ακριβά ο αποκλεισμός του, κατάσταση «win–win» για τους επενδυτές έτσι κι αλλιώς. Η συγχώνευση, όμως, ήρθε νωρίτερα, και καθότι στην περιοχή του μητροπολιτικού L.A. υπήρχαν ήδη οι Rams, οι φιλόδοξοι επενδυτές έμειναν με τα λεφτά στο χέρι.

Τελικά, οι επενδυτές αποδείχθηκαν ακόμα πιο φιλόδοξοι και οι σκέψεις του Murphy έγιναν ακόμα απλούστερες:

• «Έχουμε μαζέψει ένα σωρό ωραίο κόσμο που έχει λεφτά και αγαπάει τα σπορ. Κάτι δεν πρέπει να τους κάνουμε;»
• «Σε μπάσκετ και χόκεϊ, υπάρχει μόνο (;) από μια λίγκα. Γιατί να μη φτιαχτεί κι άλλη μία;»
• «Ανάμεσα στα δύο, το μπάσκετ μου αρέσει περισσότερο. Δεν θα ήταν ωραία να εμπλακώ με το μπάσκετ;»
• «Επιπλέον, είμαστε στο 1966 και το NBA έχει μόλις 12 ομάδες. Λίγες δεν είναι;»
• «Στο κάτω–κάτω, το AFL ήταν πιο μάγκες που κατάφεραν και τα κονόμησαν με τη συγχώνευση; Γιατί να μην κάτσει και σε εμάς κάτι αντίστοιχο;».

George Mikan, the Commissioner

The Greatest of the First Half of the Century

Ένας από τους ανθρώπους–κλειδιά στην υπόθεση της δημιουργίας του ΑΒΑ, χωρίς να αναμειχθεί ούτε για ένα δευτερόλεπτο, ήταν ο θρύλος του NBA Bill Sharman. Αυτός ήταν που πρότεινε το όνομα American Basketball Association. Αυτός ήταν που πρότεινε να εισαχθεί το τρίποντο, που είχε χρησιμοποιηθεί και στην παλιότερη American Basketball League. Και ήταν αυτός που, αφού αρνήθηκε να γίνει η «βιτρίνα» του ΑΒΑ (καθώς ήταν προπονητής των San Francisco Warriors του ΝΒΑ), πρότεινε να αξιοποιηθεί πολύ κεντρικά ο «καλύτερος παίκτης μπάσκετ των ΗΠΑ για το πρώτο μισό του 20^ου αιώνα», ο George Mikan.

Ο Mikan, εκτός από σπουδαίος για την εποχή του σέντερ⁶⁾Λογικά, σήμερα θα ήταν κάτι ανάμεσα σε Brook Lopez και Robin Lopez. Λέμε τώρα…, ήταν πτυχιούχος νομικής και δούλευε ως ασφαλιστής, εξαργυρώνοντας την τεράστια φήμη του. Απέναντί του βρήκε ένα πραγματικό συρφετό σοβαρών και λιγότερο σοβαρών επενδυτών: ο Dennis Murphy, ο Connie Seredin, ο Dick Tinkham, ο John Devoe, o Gary Davidson, ο Gabe Rubin, ο Art Kim, και άλλοι. Ορθά κοφτά, ο Mikan τους δήλωσε «είμαι διάσημος και μου ζητάνε να κάνω 100 πράγματα κάθε μέρα, οπότε βρείτε τα λεφτά, προχωρήστε το πράγμα και τότε μιλάμε, γιατί ούτε πολλές κουβέντες θέλω να ακούω, ούτε πρόκειται να χαραμίσω τη ζωή μου για μαλακίες».

Στην ουσία, οι επενδυτές βρώμαγαν στον Mikan, και καλά του έκαναν. Στην υπόθεση της νέας λίγκας έμπαινε όποιος ήθελε με entrance fee μόλις 5.000 δολαρίων (την στιγμή που για τη δημιουργία νέου franchise, όπως για παράδειγμα στην παραδοσιακά παράφρονα με το μπάσκετ πολιτεία της Ιντιάνα, το ΝΒΑ ζητούσε 1,5 εκατομμύριο), ενώ στις συναντήσεις των ενδιαφερόμενων γινόταν χαμός, αφού ο καθένας ισχυριζόταν ότι είχε έτοιμα… 4-5 franchises! Τελικά, με πρωτοβουλία του Arthur Brown (ο πρώτος ιδιοκτήτης του franchise των Nets), αποφασίστηκε να συμμετέχουν όσοι ενδιαφέρονται με άλλα 50.000 δολάρια ως κεφάλαιο–βάση για τη δημιουργία της λίγκας. Εννοείται πως μετά από αυτό, οι περισσότεροι των «ιδιοκτητών πέτνε ομάδων» έφυγαν και έμεινε μια αρκετά πιο σοβαρή μαγιά ανθρώπων⁷⁾Τόσο σοβαρή που σε ένα league meeting ο Gabe Rubin έβρισε τον Art Kim, ο οποίος του αποκρίθηκε ότι είχε μαύρη ζώνη στο καράτε και θα τον έσπαγε στα δύο. #TrueStory για να ξεκινήσουν το ΑΒΑ. Αυτοί ήταν που παρουσιάστηκαν μπροστά στον Mikan για να τον πείσουν να γίνει κομισάριος του ΑΒΑ.

Στο video που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ “The Renegade League”:

Πάντως ο Mikan δεν είναι ότι έπεσε αμαχητί στην αγκαλιά μερικών ανθρώπων που δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του και τους θεωρούσε μισότρελους. Αντιθέτως, εκβίασε όσο μπορούσε περισσότερο τους επενδυτές, αφού η συμφωνία έκλεισε στην κυριολεξία δέκα λεπτά προτού ξεκινήσει η press conference στη Νέα Υόρκη. Τελικά, όχι μόνο τους έπεισε να του δώσουν $ 50.000 για τριετές συμβόλαιο, αλλά και να ανοίξουν τα κεντρικά γραφεία του ΑΒΑ στην… Minneapolis, αφού δεν είχε καμία όρεξη να αφήσει το ασφαλιστικό γραφείο και το ταξιδιωτικό γραφείο που διατηρούσε και να μετακινηθεί στη Νέα Υόρκη ή στο Λος Άντζελες.

It’s all about the ball

Το μεταλλικό διχτάκι και ΑΥΤΗ, οι άκρατοι πόθοι της εφηβικής μου καψούρας

Από την άλλη, στον Mikan οφείλει την ύπαρξη της η μπάλα του ABA που υπήρξε όχι απλά το σήμα κατατεθέν της νέας λίγκας μέχρι σήμερα⁸⁾και αύριο και όσο χρειαστεί αλλά ένα πραγματικό εξαγώγιμο προϊόν. Χαρακτηριστικό είναι ότι με το που διατέθηκαν οι περίφημες «μπλε–κόκκινες–λευκές» μπάλες, σε μία συνεργασία μάρκετινγκ των Indiana Pacers με την Standard Oil στην πολιτεία της Indiana, πουλήθηκαν γύρω στις 500.000 μόλις την πρώτη χρονιά, ενώ σε μια προσπάθεια να προμοτάρει τον εαυτό του, το ΑΒΑ διοργάνωσε τεστ σε καταστήματα αθλητικών ειδών, όπου εννιάχρονα παιδιά μπορούσαν να πάρουν δωρεάν μια πορτοκαλί ή μια «τρικολόρ», και όλα μα όλα επέλεξαν τη δεύτερη.

Κάθε παιδί στις ΗΠΑ ήθελε αυτή τη μπάλα –υπήρχε κάτι σε αυτή που οι καλύτεροι σουτέρ του ΑΒΑ λάτρευαν: σε κάθε σουτ διαγραφόταν μια πολύχρωμη καμπύλη, ένα ουράνιο τόξο, που έμοιαζε να παγώνει το χρόνο και να καθηλώνει τα βλέμματα όσων το παρακολουθούσαν, σχεδόν σαν υπνωτισμένοι. Simply put, η μπάλα του ΑΒΑ ήταν φτιαγμένη για σουτέρ –πραγματικούς και κατά φαντασίαν⁹⁾Δεν είναι καθόλου τυχαίο μάλιστα ότι στους διαγωνισμούς τριπόντων, η τελευταία μπάλα σε κάθε σετ, που είναι ακροβολισμένο στις πέντε γωνίες, είναι τρίχρωμη. Για το εφέ ρε γαμώτο!.

Όσο για την επινόηση της, ήταν κι αυτό, όπως τα πάντα στο ΑΒΑ, προϊόν είτε κλασικού πειραματισμού του στιλ «γιατί όχι;», είτε άκρατου υποκειμενισμού. Τέτοιος ήταν του George Mikan, ο οποίος δήλωνε ότι απλά του άρεσε και ήταν διατεθειμένος να επιβάλλει την επιθυμία του, ειδάλλως θα εγκατέλειπε τη θέση του κομισάριου. Μάλιστα, δήλωνε χαρακτηριστικά πως είναι τόσο ταιριαστά τα χρώματα με το «American» στο ΑΒΑ, που σε κάθε σουτ οι θεατές θα τραγουδούσαν όρθιοι τον εθνικό ύμνο. Η αλήθεια πάντως είναι ότι, εκτός των άλλων, η τριχρωμία ήταν σωτήρια για να είναι διακριτή η μπάλα στην ασπρόμαυρη εποχή της τηλεόρασης, αλλά και στα γερασμένα μάτια του ίδιου του κομισάριου, όταν παρακολουθούσε αγώνες από τις σουίτες των γηπέδων…

Βεβαίως, δεν ήταν όλα «ρόδινα» στην αρχή. Όπως όλοι οι νεωτερισμοί, έτσι και η τρίχρωμη μπάλα συνάντησε αντιδράσεις. Άλλοι την έβρισκαν πιο ελαφριά, άλλοι πιο βαριά, ενώ πολλοί την κατηγορούσαν ότι γλιστρούσε πιο εύκολα λόγω της βαφής των χρωμάτων ή λόγω του μεγέθους των ραφών ή των «σπυριών». Χρειάστηκαν προπονητές όπως ο Cliff Hagan ή παράγοντες όπως ο Mike Storen να δηλώσουν στους παίκτες τους «να το βουλώσουν, αλλιώς θα έφευγαν από την ομάδα» για να σταματήσουν τα παράπονα. Πάντως, αν υπάρχει μια ορθή εξήγηση, εκτός από τη συνήθεια, είναι ότι οι καινούργιες μπάλες ήταν… βασικά καινούργιες! Όλες οι μπάλες στους αγώνες μπάσκετ είναι ελαφρώς χρησιμοποιημένες, ακριβώς για να «κολλάνε» καλύτερα στο χέρι, όμως αυτές δεν είχαν χρησιμοποιηθεί ποτέ ξανά, αφού είχαν μόλις εφευρεθεί!

Το παράδοξο (αν μιλάγαμε, βεβαίως, για μια άλλη λίγκα, όπου επικρατούσε η λογική) ήταν πως δεν υπήρξε κανείς στο ΑΒΑ που να σκεφτεί ή να βρει μια αποτελεσματική φόρμουλα για να πατενταριστεί η μπάλα και να κατοχυρωθεί για τα πνευματικά της δικαιώματα. Πιο κοντά από όλους έφτασε ο Mike Storen, ο οποίος, αφού ενημερώθηκε ότι δεν μπορεί να πατενταριστεί μια χρωματική παραλλαγή ενός αντικειμένου, κατοχύρωσε τουλάχιστον τη τρίχρωμη μπάλα με το λογότυπο του ΑΒΑ πάνω. Όχι βέβαια ότι αυτό του απέφερε και κάποιο έσοδο από τις συνολικά πάνω από 30 εκατομμύρια τρίχρωμες μπάλες που έχουν πουληθεί μέχρι τώρα στις ΗΠΑ!

Threeeeeeee¹⁰⁾Με αφορμή τον παραπάνω μεσότιτλο ας αφεθούμε στη μαγεία του να φωνάζεις «Threeeeeee» ως οπαδός των Celtics στην Bird era

Αν η τρίχρωμη μπάλα ήταν η (ευχάριστη) έκπληξη για τους ιθύνοντες του ΑΒΑ, τότε το τρίποντο ήταν το «σιγουράκι»: όλοι ήταν εξαρχής πεπεισμένοι για τη χρησιμότητα του σε μια λίγκα που έπρεπε να είναι ασυνήθιστη, γρήγορη, ανοιχτή και ενθουσιώδης, να ευνοεί με κάθε τρόπο το δικαίωμα σε όλους, ακόμα και στους «κοντούς», να σκοράρουν με κάθε τρόπο, να αναδεικνύονται σε αξίες οι «πούροι» ρολίστες σκόρερ και να αποδομεί τα αμυντικά συστήματα στο κέντρο της ρακέτας -ότι δηλαδή δεν είχε το ΝΒΑ, όπου κυριαρχούσαν οι δεινόσαυροι στη ρακέτα (Russell, Chamberlain, Reed, Bellamy), οι δυναμικοί forwards (Baylor, Heinsohn, Lucas, Pettit) και οι guards – ηγέτες (West, Robertson, Greer, Jones)¹¹⁾Και ναι, οι ψυχαναγκασμοί με οδήγησαν σε ακριβώς 4 παραδείγματα σε C, F και G. Να η δωδεκάδα των ’60s!.

Βεβαίως το τρίποντο είχε υπάρξει και παλιότερα στην βραχύβια ABL¹²⁾American Basketball League, λίγκα που κράτησε… μιάμιση σεζόν, από το φθινόπωρο του ’61 και σταμάτησε να υφίσταται την πρωτοχρονιά του ’63. Με στόχο να διαφοροποιείται ουσιαστικά από το ανταγωνιστικό τότε ΝΒΑ, η ABL τα κατάφερε, έχοντας τρία πράγματα που συνέβησαν για πρώτη φορά: το τρίποντο, την επίθεση των 30’’ και μια ομάδα του Cleveland, τους Pipers ως (τη μοναδική) πρωταθλήτρια το 1962. Σε άσχετους τόνους, η πόλη του Cleveland κυριαρχείται από τον «αστικό μύθο» μιας αδιευκρίνιστης… κατάρας, που αποτρέπει τα πρωταθλήματα στα επαγγελματικά σπορ να έρθουν στην πόλη, αφού οι τελευταίοι που τα κατάφεραν ήταν οι Browns του NFL το 1964! Cheer up ΠΑΟΚτζήδες!!! του Abe Saperstein (Με λίγα λόγια: ο ιδιοκτήτης και προπονητής των «original» Harlem Globetrotters. Με περισσότερα λόγια, εδώ). Όμως, επειδή λίγοι από τους παίκτες (για παράδειγμα κάποιοι που είχαν περάσει ξώφαλτσα από την ABL) και κανείς από τους προπονητές δεν ήξερε πως να αξιοποιήσει ακριβώς αυτό το όπλο που στη συνέχεια της ζωής του μπάσκετ είχε όλα αυτά τα θαυμαστά οφέλη που γνωρίζουμε, αρχικά το τρίποντο ήταν η… ώρα των τρελών! Η πιο ορθολογική του χρήση ήταν όταν κάποια ομάδα βρισκόταν πολύ πίσω στο σκορ και εξαπέλυε… φουλ επίθεση¹³⁾δηλαδή τούβλα! Ο Bob Bass, προπονητής του Denver την πρώτη σεζόν, ήταν ένας από τους προπονητές που δεν ήξεραν τι να κάνουν με το τρίποντο, οπότε μοιραία το Denver εκείνη τη χρονιά «έγραψε» 17% σε 149 3PA…

Πάντως, ο Bass πρέπει να βρήκε το… δάσκαλο του, όταν στις 15/02/1968 βρέθηκε στο δρόμο του ο γκαρντ των Anaheim Amigos, Les Selvage, ο οποίος μάλλον είχε γεννηθεί για την στιγμή που θα επινοούσε κάποιος το τρίποντο: σούταρε στον αιφνιδιασμό τρίποντο, σούταρε από τα 9 μέτρα, σούταρε σαν μανιακός γενικότερα (ή όπως έλεγε ο Bass, ο Selvage «έπαιζε σαν να φοβόταν ότι κάποιος θα τον σκότωνε, αν πέρναγε μέσα από τη γραμμή του τριπόντου»). Εκείνο το βράδυ, ο Selvage έριξε 10 (!) στα 26 (!!!) τρίποντα, με 6 εύστοχα και 21 πόντους στην τρίτη περίοδο μόνο. Η απόγνωση του Bass ήταν τέτοια, που έδωσε εντολή στους παίκτες του να ανοίγουν δρόμο για να κάνει layup o Selvage, συνθήκη η οποία ενθάρρυνε –πολύ φυσιολογικά– τον τελευταίο να σουτάρει από ακόμα πιο μακριά…¹⁴⁾Εκείνη τη σεζόν, ο Selvage, σουτέρ «με τα φεγγάρια του» και καλούτσικος παίκτης, σούταρε 32% (6^ος σε όλο το ΑΒΑ) με 461 προσπάθειες (!!!!!), περισσότερες από οποιαδήποτε ΟΜΑΔΑ πλην των Pittsburgh Pipers.

Ο ερωτευμένος με το τρίποντο Les Selvage, σε μια σπάνια στιγμή διάφορης χρήσης της μπάλας πέραν του σουτ

Αξίζει, τέλος, να σημειώσουμε πως στην «μετά συγχώνευση ΑΒΑ-ΝΒΑ» εποχή, το πιο συντηρητικό ΝΒΑ δεν… αγκάλιασε ακριβώς το τρίποντο, με πιο επιφυλακτικό από όλους τον Red Auerbach¹⁵⁾Λογικά άλλαξε γνώμη όταν έκανε draft τον Larry λίγα χρόνια μετά….

Slam Dunk Contest

Η επόμενη καινοτομία του ΑΒΑ ήταν ο διαγωνισμός καρφωμάτων…

…αλλά με αυτόν θα ασχοληθούμε αναλυτικότερα σε επόμενο κεφάλαιο του αφιερώματος.

Stats

Η τελευταία μεγάλη καινοτομία του ΑΒΑ που θα αναφέρουμε εδώ¹⁶⁾Καλά, εντάξει, μία όντως θα την αναφέρουμε αργότερα ήταν τα στατιστικά. Υπεύθυνος για τον πειραματισμό του ΑΒΑ ήταν ο Lee Meade, ο πρώτος υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της λίγκας. Παντελώς άσχετος με την υπόθεση «νέα λίγκα», ο Meade επιβιβάστηκε στο άρμα του ΑΒΑ, όταν… θύμισε σε κάποιους γνωστούς του στο ΑΒΑ ότι δεν είχαν κάποιον για τα στατιστικά. Οπότε, με πλήρεις όρους αυτο-οργάνωσης και αυτενέργειας, ετοίμασε ένα πρότυπο και αυθόρμητα ζήτησε (και πήρε) 1.000 δολάρια αμοιβή για κάθε ομάδα και άλλα 1.000 «μπροστά», μόλις 10 μέρες πριν το τζάμπολ.

Το πρότυπο που ετοίμασε ο Meade ήταν ένα boxscore που πάντα ήθελε να παρακολουθεί ο ίδιος ως θεατής (τί πιο ταιριαστό σε ένα καινοτόμο πρωτάθλημα!) και περιλάμβανε για πρώτη φορά κλεψίματα, τάπες, λάθη και διαχωρισμό επιθετικών και αμυντικών rebounds¹⁷⁾Σε αυτό το σημείο, ας πάρουμε μια ανάσα κι ας σκεφτούμε το ΝΒΑ χωρίς τρίποντα, διαγωνισμό καρφωμάτων και βασικά –για τη σημερινή εποχή– στατιστικά. Μάλιστα, νομίζω πως στη σκέψη και μόνο του τελευταίου, κάποιος από τα «stats nerds» συντάκτες του ΒallΗog θα μπορούσε να αυτοκτονήσει κιόλας. Και ξέρετε κάτι; Να ψοφήσετε! Εγώ γιατί έμαθα να ζω χωρίς την τρίχρωμη μπάλα;. Η απουσία αυτών των στατιστικών από το επαγγελματικό μπάσκετ ως τότε ήταν ακριβώς ο λόγος για να καταγραφούν αυτά τα στατιστικά, όσο αυτονόητο κι αν φαίνεται σήμερα. Όμως, όπως είναι εύλογο, η ραθυμία που χαρακτήριζε το ΑΒΑ, διαπερνούσε τους πάντες, με αποτέλεσμα συχνά οι ομάδες να μην συμπληρώνουν τα στατιστικά στις καρτέλες ή να μην τα στέλνουν στον Meade. Έτσι, όπως ο ίδιος ομολογεί, πολλά από τα πρώιμα στατιστικά του ΑΒΑ έχουν γεμίσει όχι με ακριβή δεδομένα, αλλά με… εκτιμήσεις!

Drafting and recruiting

Φυσικά, αυτό που δυσκολεύει τη δημιουργία μιας νέας λίγκας είναι η εύρεση παικτών. (Από την άλλη, αυτό που διευκολύνει (αφάνταστα) τη δημιουργία μιας νέας λίγκας, είναι κάθε προσπάθεια της FIBA να επιβληθεί στον Μπερτομέου. #euroleague #basketball_champions_league).

Η μία περίπτωση, κωμικοτραγική φυσικά (με περισσότερο προς το κωμικό), ήταν το draft. Εκτός από κάθε φουρνιά παικτών από κολέγια (και όχι μόνο¹⁸⁾Αλλά και για αυτό θα μιλήσουμε αργότερα… ), οι παράγοντες των ομάδων διοργάνωναν συχνά και μυστικά draft για επαγγελματίες του ΝΒΑ. Έτσι, σχεδόν όλα τα αστέρια του ΝΒΑ εκείνη την περίοδο «ανήκαν» σε κάποια ομάδα του ΑΒΑ… ακόμα κι αν δεν είχαν την παραμικρή ιδέα.

Από την άλλη, ακόμα και το drafting νέων παικτών αποδεικνυόταν δύσκολο, αφού στα πόδια αρκετά έμπειρων (κυρίως από κολεγιακό πρωτάθλημα και minor leagues) προπονητών και μάνατζερ, μπλέκονταν ιδιοκτήτες και παράγοντες –συνήθως άσχετοι καιροσκόποι. Ρωτήστε και τον Max Williams, τον πρώτο προπονητή (και αργότερα GM) του Dallas, όταν έφτιαξε με πολύ κόπο μια λίστα με περιπτώσεις παικτών από το κολέγιο και την έδωσε στον GM Roland Speth να τη δει. Χωρίς να τον ειδοποιήσει, ο Speth βρήκε τον Williams και του είπε ότι τον ειδοποίησαν -δήθεν καθυστερημένα- ότι θα διεξαγόταν κολεγιακό draft και έπρεπε να φύγει βιαστικά για τη Νέα Υόρκη, οπότε δεν πρόλαβε να τον ειδοποιήσει¹⁹⁾Ο πραγματικός λόγος μάλλον ήταν ότι ο γνωστός τσιγκούνης Speth δεν ήθελε να πληρώσει δεύτερο εισιτήριο, αλλά να μην ανησυχούσε γιατί είχε επιλέξει τους πέντε πρώτους αθλητές που υπήρχαν στη λίστα. Εμβρόντητος ο Williams του είπε πως η λίστα ήταν με αλφαβητική και όχι αξιολογική κατάταξη…²⁰⁾Και στον τέταρτο γύρο, ο Speth επέλεξε τον γνωστό στις μέρες μας αθλητή… Pat Riley.

Γενικά, για μια σειρά λόγων (πρεστίζ του ΝΒΑ, δισταγμός για τη νέα λίγκα, οικονομικά), το ΑΒΑ δυσκολεύτηκε για πολλά χρόνια να εξασφαλίζει ταλέντα από το κολέγιο. Εξαίρεση υπήρξε ο -πρόσφατα μακαρίτης- θρύλος των Pacers, Mel Daniels, το πρώτο pick της ΑΒΑ που «σνόμπαρε» το ΝΒΑ για χάρη του παχυλού συμβολαίου που πρόσφεραν οι Minnesota Muskies²¹⁾Για την ιστορία, ο Daniels υπέγραψε συμβόλαιο $ 24.000 συν $ 12.000 bonus, την στιγμή που οι Cincinatti Royals, η ομάδα που τον επέλεξε στο #9 του NBA draft του πρόσφερε μόλις $ 14.000.

Η άλλη περίπτωση, ακόμα πιο κωμικοτραγική (προς το τραγικό αυτή τη φορά) ήταν τα tryouts. Χιλιάδες ερασιτέχνες και πρώην επαγγελματίες συνέρρεαν κατά εκατοντάδες στα δοκιμαστικά που διοργάνωναν οι νεοσύστατες ομάδες. Σε κάθε γήπεδο υπήρχαν 100 (Oakland και Dallas) μέχρι ακόμα και 1.500 (Indiana) υποψήφιοι παίκτες, που χωρίζονταν σε ομάδες των τριών, έπαιζαν «μονά» και έπρεπε μέσα σε 15’ να δείξουν «κάτι», ειδάλλως «κόβονταν». Όπως ήταν φυσιολογικό, μέσα σε ένα τέταρτο, το μόνο που προλάβαινε κάποιος να προσπαθήσει ήταν να σκοράρει όσο το δυνατόν περισσότερο, οπότε τα σουτ έπεφταν βροχή! Βέβαια, σε μερικές περιπτώσεις, όπως το μεγάλο tryout των Pacers στο Fairgrounds Coliseum παρουσία 7.000 θεατών, ο GM είχε ξεχάσει να πάρει μπάλες, οπότε ο προπονητής Larry Staverman έβαλε εκατοντάδες αθλητές να τρέχουν σπριντ και σε «οχτάρια» – κι όμως, έτσι πολλοί κατάφεραν να κοπούν, αφού δεν μπορούσαν καν να τρέξουν!

Από όλες αυτές τις περιπτώσεις, τελικά στο ΑΒΑ έφτασαν αστέρια και ”αστέρια”, όπως οι Steve Jones, Wayne Hightower, Freddie Lewis, Tommy Bowens, Larry Brown, Darel Carrier, Lefty Thomas²²⁾Μάλλον το ιδανικό συμπλήρωμα για τον Les Selvage, αφού ο Thomas ήταν ένας γκαρντ, που σε 62 αγώνες είχε 55 assists… ολόκληρες! Κρίμα που δεν βρέθηκαν ποτέ στην ίδια ομάδα, Willie Murrell, Ira Harge, Maurice McHartley²³⁾Γνωστός και ως «Toothpick», αφού έπαιζε διαρκώς με μια οδοντογλυφίδα στο στόμα. Γατάκι MJ που έβγαζες τη γλώσσα έξω και νόμιζες πως έκανες ποζεριά!, Jim Hadnot, Levern Tart, Wes Bialosuknia, κ.ά. Ανάμεσα στις περιπτώσεις που «κόπηκαν» ήταν ένας κατάδικος που διαβεβαίωνε τον Williams ότι είχε συνεννοηθεί με τους δεσμοφύλακες να τον αφήνουν να βγαίνει έξω για αγώνες, καθώς και ο A.W. Holt, ένας αριστερόχειρας σουτέρ, που αρχικά δεν ήθελε να υπογράψει για «fifteen hundred dollars», γιατί ήθελε τουλάχιστον 1.000…

Ziggy

Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να τελειώσει αυτή η εισαγωγή από την αναφορά στην πιο «κουφή» περίπτωση παράγοντα στο ΑΒΑ: τον Ziggy.

Ο Ziggy ταξίδευε πρώτη θέση με το αεροπλάνο παντού.

Παρίστατο σε league meetings.

Σύσσωμη η ομάδα των Kentucky Colonels δεχόταν με σεβασμό να φωτογραφίζεται μαζί τους, καθώς είχε έρθει στην ομάδα πριν από όλους.

Η φιγούρα του κοσμούσε, όχι μόνο το εξώφυλλο του προγράμματος των Colonels την πρώτη χρονιά, αλλά και το ίδιο τους το logo τα τρία πρώτα χρόνια.

Παρακολουθούσε όλα τα εντός και τα περισσότερα εκτός έδρας παιχνίδια σε front court θέσεις.

Ξεχώριζε για τα ντυσίματα του στα εντός έδρας ματς – 39 διαφορετικά το σύνολο.

Όποιος κάτοχος εισιτηρίων διαρκείας αγόραζε το «πακέτο Ziggy», είχε πρόσβαση στη σουίτα «Ziggy Room».

Όταν κάποιος σεκιούριτι στο γήπεδο των Nets αρνήθηκε στον Ziggy την είσοδο, ο ιδιοκτήτης των Colonels του τόνισε ότι η ομάδα βασικά άνηκε στον Ziggy.

Τέλος, ο Ziggy δεν ήταν κανάς τυχαίος, καθώς είχε πάνω από 150 ατομικά βραβεία και η αξία του υπολογιζόταν σε 10.000 δολάρια (περισσότερα δηλαδή από την πλειονότητα των παικτών του ΑΒΑ).

Κι όμως ο Ziggy δεν έπαιξε ποτέ μπάσκετ, δεν πήρε ποτέ μια απόφαση για κάτι, δεν έβγαλε ποτέ μια κουβέντα, δεν απαντούσε καν όταν τον φώναζαν με το πραγματικό του όνομα, Gaystock Le Monsignor.

Μάλλον θα έφταιγε ότι ο Ziggy ήταν ένα σπανιότατο Γκριφόν Βρυξελλών, το οποίο άνηκε στον ιδιοκτήτη των Colonels Joe Gregory…

“Ziggy θεέ, πάρε την ΠΑΕ” και λοιπά όμορφα γραφικά..!

Prelude

Το ΑΒΑ γεννήθηκε επίσημα στις 2 Φεβρουαρίου 1967, με τις πρώτες ομάδες να είναι οι Anaheim Amigos, Dallas Chaparrals, Houston Mavericks, Indiana Pacers, Minnesota Muskies, New Jersey Americans, New Orleans Buccaneers, Oakland Oaks και Pittsburgh Pipers. Στις 5 Μαρτίου δόθηκε το δέκατο franchise στο Kentucky (Colonels) και ένα μήνα αργότερα, μεταφέρθηκε το franchise που είχε αποδοθεί στο Kansas City στο Denver (Rockets).

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

Latest posts by Aris Tolios (see all)

• Ντέρμπι στην «Μπάσκετ Σίτι»: μια τοιχογραφία - May 13, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part II) - April 8, 2022
• HogWatch: Winning Time (Part I) - March 21, 2022
• Playoff Playlist VII: 47 χρόνια σκλάβοι - July 5, 2021
• Playoff Playlist VI: Η εποχή των δεινοσαύρων - July 3, 2021