NBA Playoffs Report: Round 1 Game 6 – East & West

Posted on May 1 2016 - 6:00pm by The Ball Hog
Categorized as
1377
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός ο πρώτος γύρος των playoffs είχε ποικιλία. Τα αποτελέσματα των σειρών κινήθηκαν συντονισμένα σε όλο το εύρος των πιθανοτήτων, έχοντας δύο σειρές που τελείωσαν με 4-0 (San Antonio και Cleveland), δύο σειρές που τελείωσαν με 4-1 ( Golden State και Oklahoma), δύο σειρές που τελείωσαν με 4-2 ( Atlanta και Portland) και δύο σειρές που έχουν πάει στο έβδομο παιχνίδι. Φυσικά, το ότι η πλειοψηφία των σειρών που έχουν πάει σε πολλά παιχνίδια προέρχεται από την Ανατολή είναι ενδεικτικό της φετινής ανταγωνιστικότητας των δύο περιφερειών και εξηγεί το γιατί ως τώρα προτιμούσαμε να βλέπουμε σχεδόν αποκλειστικά Ανατολή. Τώρα όμως ξεκινάει το San Antonio – Oklahoma, οπότε μπορούμε να διαγράψουμε ό,τι λέγαμε1)ή και όχι, αν κρίνουμε από το πρώτο παιχνίδι της σειράς.

Atlanta Hawks @ Boston Celtics: 104 – 92 (ATL advances 4-2)

Η σειρά του roleplayer

Ο χαρακτηρισμός roleplayer έχει φτάσει εσχάτως να χρησιμοποιείται σχεδόν για κάθε έναν παίκτη που δεν είναι star. Κάπως έτσι χάνεται το πραγματικό νόημα του, αυτό δηλαδή του αθλητή που διακρίνεται σε ένα, άντε βία δύο, στοιχεία του παιχνιδιού και έτσι βγάζει το ψωμί του. Και γι’ αυτή του την ικανότητα, είτε δοξολογείται με παιάνες, αν οι προσδοκίες ήταν χαμηλότερες και τα πράγματα πάνε καλά, είτε, αντίθετα, μοιάζει με προσβολή του αισχίστου είδους, όταν οι προσδοκίες ήταν υψηλότερες.

Ωστόσο αυτή η χονδροειδής κατηγοριοποίηση αφαιρεί από τη μαγεία παικτών που κάνουν λίγο από όλα στον ύψιστο βαθμό έντασης και προσωπικής υπέρβασης, και τσουβαλιάζει αθλητές με διακριτά ταλέντα, που θα έπρεπε τουλάχιστον να αναγνωριστούν για την πολυμορφικότητά τους.

Αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μου στα πρώτα δυόμισι λεπτά του έκτου παιχνιδιού στο TD Garden.

Από τη μια πλευρά ο Jonas Jerebko. Από filler στο trade που έφερε τον Isaiah Thomas στη Βοστόνη και προορισμένος για 11ος παίκτης, ο Σουηδός ξυλοκόπος, όχι λόγω τεχνικής, μα λόγω εργατικότητας, εκμεταλλευόμενος το δεύτερο start του μετά την καταπληκτική του απόδοση στο Game 4, στο ξεκίνημα του παιχνιδιού θα βάλει τρίποντο, στην άμυνα θα σκοτώσει pick and roll των αντιπάλων με καίρια αλλαγή, θα βουτήξει μετά από 3-4’’ για μια μπάλα που δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβει, ύστερα θα σκοράρει με step-back και στην επόμενη φάση θα σώσει τελευταία στιγμή την μπάλα προ της πλάγιας γραμμής σε ένα διαφαινόμενο λάθος του Isaiah Thomas.

Από την άλλη πλευρά, ο Kent Bazemore. Ένας τύπος που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Θα βάλει κι αυτός τρίποντο, θα ταπώσει εντυπωσιακά από πίσω τον Thomas σε προσπάθεια για τρεις και θα βγει πρώτος στο ανοιχτό γήπεδο για να σκοράρει με δύσκολο ανάποδο lay-up.

Μετά από δυόμιση λεπτά το παιχνίδι ήταν στο 5-5, χάρη στην αυθεντική προσπάθεια δύο αλανιών, που με την επιμονή τους καθιερώθηκαν στο NBA. Με τον δεύτερο εξ αυτών, μάλιστα, να περιμένει να πληρωθεί αδρά το καλοκαίρι.

Με τους Celtics να είναι ενώπιον του αποκλεισμού τους, οι Hawks ήταν, παρόλα αυτά, που εμφανίστηκαν ακόμα πιο αποφασιστικοί. Στο πρώτο δωδεκάλεπτο κυριάρχησαν οι λυσσαλέες άμυνες, με ενδεικτικό ότι στα πρώτα επτά λεπτά το σκόρ ήταν 11-9 για την Atlanta που είχε προλάβει να κάνει 5 τάπες. Η έξοδος του Jerebko επέτρεψε στους Hawks να βρουν σκορ και να πάρουν διαφορά πέντε-έξι πόντων. Με το που ο Σκανδιναβός επέστρεψε, έβαλε άλλο ένα τρίποντο, και στην τελευταία φάση της περιόδου, διέγραψε την προσπάθεια του Schroder και τον κοίταξε σαν σερβιτόρα σε κατάμεστη καφετέρια όταν της ζητάνε το τάβλι.

Το jumpshot του Sullinger, εκεί που αθώες ψυχές βρίσκουν τραγικό θάνατο

Αυτό. Φτάνει.

To πρώτο ημίχρονο έφερε στο τραπέζι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Celtics καθόλη τη διάρκεια της σειράς σαν μεζέδες σε τραπέζι βολιώτικου τσιπουράδικου. Ο Isaiah Thomas έχει να αντιμετωπίσει δύο και τρεις αμυντικούς που συγκεντρώνουν πάνω του την προσοχή τους. Η κυκλοφορία τους παρουσιάζει κολλήματα που σπάνια βλέπαμε στην κανονική περίοδο, inside presence στην επίθεση δεν υπάρχει, και σαν αποτέλεσμα, τα σουτ που παίρνουν συνήθως είναι με αμυντικό κοντά. Κυρίως, όμως, το αποτρόπαιο ποσοστό τους από τα 7,25 (ενδεικτικά: Thomas 28%, Bradley 1/7, Turner 21%, Crowder 24% – κι αυτό χάρη στα τρία που έβαλε στο δεύτερο ημίχρονο-, Jerebko 32%, με μόνους διασωθέντες τους Smart, με 34%, και Rozier, με 36%) συνεχίζεται, με τα παιχνίδια τους να θυμίζουν εκείνο το οδυνηρό Ελλάδα- Αργεντινή στους Ολυμπιακούς, με τον Αλβέρτη να έχει χτίσει τρεις πολυκατοικίες. Οι οχτώ πόντοι διαφοράς στο ημίχρονο περισσότερο έμοιαζαν με ευχάριστη έκπληξη για τον Stevens, παρά αποτύπωναν την εικόνα του αγώνα. Οι Celtics είχαν 3/18 τρίποντα (17%) και 13/47 συνολικά (27%).

Κάπου εκεί ξύπνησε ο μέχρι τότε εν υπνώσει Horford και συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους βασικούς των Hawks. Ο Δομινικανός είχε 11 πόντους με 5/5 σουτ, 1 rebound, 1 assist, 1 κλέψιμο, 1 block και +17 στο τρίτο δωδεκάλεπτο, όταν η ομάδα του coach Bud ανέβαζε σταθερά τη διαφορά από το +8, φτάνοντας μέχρι και το +28 ένα δίλεπτο στην τέταρτη περίοδο.

Δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Stevens ότι δεν προσπάθησε. Δοκίμασε να πάει με ψηλή lineup με Thomas-Turner-Jerebko-Johnson-Olynyk όταν ο Crowder μάζεψε νωρίς fouls. Δοκίμασε ένα ιδιότυπο small-ball με τέσσερα guards και τον Jerebko στο “5”. Πειράματα αξιόλογα, αλλά όταν έχεις 3/23 τρίποντα, η διαφορά νομοτελειακά αυξάνεται.

Το -28 πάντως τσίγκλισε τον εγωισμό των παικτών της Βοστόνης και, με αιχμές τους Crowder και τον Zeller, έτρεξαν ένα σερί 7-0 και ένα 12-1, για να κατεβάσουν τη διαφορά στους 12, 3,5′ πριν από τη λήξη, με το TD Garden να έχει πάρει φωτιά, και την ανατροπή εκείνη την στιγμή να μην μοιάζει τόσο απίθανη.

Η σπίθα όμως δεν έγινε πυρκαγιά, και οι βασικοί, που επανέφερε ο Budenholzer εσπευσμένα, δεν είχαν πρόβλημα να διατηρήσουν τα κεκτημένα.

Εν κατακλείδι, οι τραυματισμοί Bradley και Olynyk καταδίκασαν τις ελπίδες των Celtics, σε μια χρονιά που η ταχύτατη εξέλιξή τους πρόσφερε βάσιμες ελπίδες για μια διάκριση στα playoffs. Ακόμα κι έτσι, το ρόστερ μαζεύει εμπειρίες, ο Stevens βλέπει τα όρια και τα κενά που θα πρέπει να καλύψει, και ο Danny Ainge, όπως πάντα, καιροφυλακτεί.

‘Nique’s a happy camper

Toronto Raptors @ Indiana Pacers: 83 – 101 (Series tied 3-3)

Για τους ανθρώπους που είναι φίλοι της αρμονίας και των αριθμών, στα έξι παιχνίδια ο νικητής έχει βάλει 100, 98, 101, 100, 102 και 101 πόντους. O Ralph Lawler τώρα δικαιώνεται.

DeRozan και Lowry

O Demar DeRozan σούταρε δύο μόνο βολές στο παιχνίδι της Παρασκευής, καμία σχέση, δηλαδή, με τις οχτώ που σούταρε κατά μέσο όρο στη regular season. Και στις τρεις ήττες των Raptors στη σειρά έχει σουτάρει κάτω από τον μέσο όρο του (6, 0 και 2 αντίστοιχα), ενώ στις νίκες έχει σουτάρει 9, 0 και 13. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι καθαυτές οι βολές του all-star των Raptors, όσο το τί δείχνουν για το παιχνίδι, τόσο το δικό του, όσο και της ομάδας του. Ο Καλιφορνέζος shooting guard έχει καθιερωθεί την τελευταία διετία ως ένας από τους πιο άφοβους slashers του παιχνιδιού, που βρίσκει είτε με δημιουργικό footwork, είτε με καθαρή έκρηξη και δύναμη, τη δίοδο για το καλάθι σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν δεν απειλεί από μακριά (15% τρίποντα στη σειρά, career high 34% στην κανονική περίοδο, όταν πέντε από τις έξι προηγούμενες σεζόν σούταρε με κάτω από 30%, και 30,5% στη μοναδική που είχε πάνω από 30%).

Η αποτελεσματικότητά του σε αυτές τις ριψοκίνδυνες εφορμήσεις στο καλάθι βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και στην ικανότητά του να κερδίζει και να ευστοχεί σε βολές, και οι Raptors επωφελούνται τόσο από το σκοράρισμά του, όσο και από τον πρωταρχικό στόχο αυτής της τακτικής σε ομαδικό επίπεδο, δηλαδή την κατάρρευση της άμυνας και την υποχρέωσή της να στείλει βοήθεια. Όταν αυτά δεν συμβαίνουν, ο DeRozan συμβιβάζεται με midrange shots και οι Raptors με δυσκολότερα σουτ συνολικά. Στη regular season μόλις μια φορά δεν εκτέλεσε βολές, ενώ απέναντι στην Indiana μετράει ήδη δύο τέτοια παιχνίδια.

Παράλληλο, και όχι άσχετο, είναι και το πρόβλημα του Lowry. Είτε σωματικό (τραυματισμός στον αγκώνα), είτε ψυχολογικό (first round exits), ο έτερος all-star και ηγέτης του Toronto σουτάρει με τη σειρά του ένα αποτρόπαιο 18% σε 6,5 προσπάθειες ανά αγώνα από τα 7,25. Η ανάπτυξη ενός αξιόπιστου τριπόντου ήταν ακριβώς η εξέλιξη στην καριέρα του Lowry, που από backup τον έκανε starter, κι έπειτα all-star. Η δυνατότητά του να παίρνει και να ευστοχεί σε μακρινά pull up τρίποντα τον γεμίζει αυτοπεποίθηση σαν σκόρερ, μα κυρίως αναγκάζει την άμυνα να κολλάει πάνω του από τα 8-9 μέτρα, σε μια πιο ήπια εκδοχή αυτού που γίνεται με τον Curry και τον Lillard. Τότε, χρησιμοποιώντας τα screens, μπορεί να σφηνωθεί στην καρδιά της άμυνας, όπου ο τσαμπούκας και η πανίσχυρη βάση του τού επιτρέπουν να τελειώνει φάσεις ή να μοιράζει την μπάλα στους ψηλούς.

Οι δυσκολίες της backcourt του Toronto έχουν δώσει την ευκαιρία στην Indiana να διεκδικεί στο έβδομο παιχνίδι την πρόκρισή της για να γίνει μόλις η έκτη ομάδα από το 1984 που θα περάσει από το έβδομο seed. Oι Raptors ελπίζουν σε κάτι καλύτερο από το 3/13 και 4/14 των δύο stars τους για να αποφύγουν μια αποκαρδιωτική τρίτη συνεχόμενη έξοδο στον πρώτο γύρο.

Άγχος;

Όπως παρατήρησε ο χρήστης Waswereual στο reddit, οι Raptors έχουν το χειρότερο eFG% στα playoffs σε ελεύθερα σουτ, στον πρώτο γύρο playoffs μετά από μια regular season όπου τερμάτισαν δεύτεροι στη σχετική κατάταξη. Η θεωρία του βάρους μιας ακόμα αποτυχίας να παραλύει τα χέρια των παικτών βγάζει κάποιο νόημα υπό το φως αυτού του στατιστικού, και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε το αντίστοιχο νούμερο στον επόμενο γύρο, αν κι εφόσον οι Raptors περάσουν.

Jonas & Bismack vs Myles Turner

Μετά τα τρία πρώτα παιχνίδια που ο Valanciunas κυριάρχησε και στα δύο καλάθια, με 15 πόντους και 16 rebounds μέσο όρο, ο Frank Vogel απάντησε περνώντας τον rookie Myles Turner στην πεντάδα, και στέλνοντας γρήγορα δεύτερο και τρίτο παίκτη κάθε φορά που ο Λιθουανός ετοιμαζόταν να πιάσει δουλειά στη ρακέτα. Ο rookie της Indiana μπορεί ακόμα να υποπίπτει σε διαλείψεις προσοχής, να τσιμπάει σε προσποιήσεις και να κάνει screens που δεν δίνουν χώρο σε κανέναν, ωστόσο το καταπληκτικό του ταλέντο και τα δραστήρια χέρια του δίνουν την δυνατότητα να κλέβει μπάλες και να κάνει κοψίματα (3+ ανά αγώνα στα playoffs), ακόμα και όταν βάζει τον εαυτό του σε μειονεκτική θέση, ενώ το βελούδινο χέρι του είναι φωτιά από τα 6-7 μέτρα, και συχνά σώζει σκοτωμένες επιθέσεις. Τί σχέση έχει με τον Valanciunas, θα μου πείτε, αφού ο ένας παίζει πλέον κυρίως στο “4” και ο άλλος στο “5”, και δεν συναντιούνται ένας εναντίον ενός. Κατά πρώτον, ο Myles πέφτει με τα χίλια στα rebounds, εξουδετερώνοντας σε έναν βαθμό τον Valanciunas στον τομέα αυτό, μα, κυρίως με το shotblocking που δεν προσφέρει ούτε ο George, ούτε ο Lavoy Allen, ούτε και ο C.J. Miles στα σκόρπια λεπτά του στο “4”, επιτρέπει στον Ian Mahinmi να αφοσιωθεί απόλυτα στο μαρκάρισμα του Λιθουανού, και να μην τον αφήνει να πάρει γρήγορες προσπάθειες. Ο Valanciunas έπεσε από μικρός στη χύτρα με τις post-moves και την επαφή με το καλάθι, και πλέον έχει τη δύναμη και τους αγκώνες να σπρώξει οποιονδήποτε, αλλά αυτό που δεν έχει μάθει να κάνει είναι να αντιδρά γρήγορα όταν αρπάζει την μπάλα στα κουπιά του, στο post και αν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, να την σπάει έξω. Με εξαίρεση τις δύο assists του στο πέμπτο παιχνίδι, ο center των Raptors δεν έχει δώσει άλλη στη σειρά, και το 0,6 στην καριέρα του είναι ντροπιαστικό για έναν απόγονο του Sabonis. Χωρίς αυτό το στοιχείο στο παιχνίδι του, δύσκολα θα γίνει κάτι παραπάνω από ένας scoring ψηλός, που όμως δύσκολα θα μένει στο παρκέ για πάνω από 30 λεπτά.

Κάπου εδώ μπαίνει ο Bismack Biyombo, που αποδεικνύεται μια από τις αθόρυβα εξαιρετικές κινήσεις του περασμένου καλοκαιριού. Ο Κονγκολέζος, που επελέγη δύο θέσεις μετά τον Valanciunas, έτεινε να γίνει ανέκδοτο στη Charlotte, και δεν θα δικαιώσει ποτέ την επιλογή του στο #7 του ανεξήγητα υποτιμημένου draft του 2011, μπροστά από Knight, Kemba, Klay Thompson, Morris bros., Kawhi, Vucevic και Harris2)κάπου εδώ να πούμε ότι μέλος του ίδιου draft ήταν και ο λατρεμένος Cory Joseph, ωστόσο είναι το ιδανικό συμπλήρωμα του Valanciunas. Παίζει με μια δίψα που ο Masai Ujiri ονειρεύεται τα βράδια πως μπορεί να βάλει ηλεκτρόδια και να τη μεταδώσει στον Λιθουανό, διεκδικεί κάθε rebound σαν να είναι το τελευταίο κομμάτι πίτσας σε φοιτητική μάζωξη, ανοίγει ωκεανούς με τα screens του -ακόμα και αν είναι σχετικά ακίνδυνος όταν ρολάρει- και έχει την οξυδέρκεια να μην κολλάει η μπάλα στα χέρια του. Δεν θα τον δούμε ποτέ να μαζεύει assists, αλλά το γεγονός πώς είτε θα πάρει προσπάθεια, είτε θα ξεφορτωθεί την μπάλα σε ελάχιστο χρόνο, είναι απαραίτητο για να μη ρετάρει η μηχανή του Dwane Casey.

O Paul George ως δόλωμα

Ο star των Pacers αποτελεί σε ακραίο βαθμό το κεντρικό σημείο της επίθεσης των Pacers στη σειρά. Τα νούμερά του είναι καταπληκτικά, αλλά, λίγο οι πολλές προσπάθειες, λίγο τα σκυλιά του πολέμου που εξαπολύει πάνω του ο Dwane Casey και το -κατά διαστήματα υπερβολικά- physical game που παίζεται πάνω του, τον βρίσκουν συνήθως κουρασμένο στις τέταρτες περιόδους, με κύριο παράδειγμα το Game 5, όπου ήταν εμφανώς κατάκοπος και οι Raptors το εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο.

Ο πανούργος Frank Vogel στο game 6 τον χρησιμοποίησε περίπου σαν αντιπερισπασμό για τρεις περιόδους. Η προσοχή της άμυνας των Raptors ήταν στραμμένη πάνω του, και πολλά plays φαίνονταν σχεδιασμένα γι’ αυτόν, μα τελικά κατέληγαν στα χέρια του Turner, του George Hill ή του Solomon Hill3)o οποίος έχει κάνει καταπληκτική σειρά ως τώρα, έχοντας αφήσει πολύ κόσμο άφωνο. Αποτέλεσμα; Αφ’ ενός η επίθεση των Pacers έβγαζε ποιοτικά σουτ, αφ’ ετέρου ο George ήταν ξεκούραστος για να κλειδώσει το παιχνίδι στην τέταρτη περίοδο σε άμυνα και επίθεση, σφίγγοντας τη μέγγενη γύρω από τον DeMar DeRozan, και σκοράροντας 10 πόντους, με 5 rebounds, 2 assists και 1 κλέψιμο. Απόδειξη ότι δεν αρκεί να έχεις τον καλύτερο παίκτη της σειράς, αλλά θα πρέπει να τον χρησιμοποιείς και έξυπνα.

Miami Heat @ Charlotte Hornets: 97 – 90 (Series tied 3-3)

Η διαφορά ανάμεσα στην καλή ομάδα και στην καλύτερη είναι το αποτέλεσμα – το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα εξάλλου. Η διαφορά ανάμεσα στους winners και στους champions μπορεί να συμπυκνωθεί στην μονομαχία Kemba Walker και Dwyane Wade στο τέταρτο δωδεκάλεπτο του game 6 στην Charlotte.

Από την μια ο Kemba, ο οποίος από το 9’42’’ μέχρι το 1’40’’ έγραψε 14 πόντους και έφτασε εκείνη την στιγμή το ματσάκι στο σουτ (90-88). Μέσα στο απίστευτο βουητό (Hornets, Buzz City… see what I did there?) και επί ένα οκτάλεπτο, ο Kemba ζούσε τον μύθο του: έβαλε Irving στην τεχνική και Iverson στον ηρωισμό, ενώ οι υπόλοιποι ήταν παραδομένοι στο «αρχηγέ σώσε μας». Κοινώς, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι –ειδικά οι περιφερειακοί – πάθαιναν Sacramento Kings4)Κάποια στιγμή, ο Σταύρος Μαρίνος θα πρέπει να ξαπλώσει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή και να μάθουμε γιατί τον έλκουν οι losers, μεγάλοι και μικροί, ο Kemba πάθαινε Goran Dragic και μάλιστα απέναντι στον Goran Dragic.

Από την άλλη, ο  Spoelstra πήρε timeout στην σωστή στιγμή, χωρίς να έχει κάποιο πλάνο στο μυαλό του, όπως φάνηκε από τις επόμενες επιθέσεις των Heat, και σε μια μίνι στιγμή τύπου “gimme the fuckin’ ball”, ο Wade ανέλαβε δράση. Σβηστός μέχρι τότε, με το μεγαλύτερο highlight του στον αγώνα να είναι όταν με τρίποντο έστειλε τη διαφορά στη μέγιστη τιμή της (το 90-81, προτού κάνει την ύστατη ρελάνς του ο Walker), έβαλε δυο über-clutch σουτ στο τελευταίο λεπτό και σίγουρα δεν τα απόλαυσε τόσο, όσο την τάπα πάνω στον Walker αμέσως μετά. Όσο για τον τελευταίο, αυτός την πάτησε από το υπόλοιπο «σμήνος», το οποίο στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, απλά δεν ήξερε τι να κάνει την μπάλα – καμία σχέση με το προσεκτικό transition των Hornets σε όλη τη σεζόν – και στο τέλος, τον κρέμασε.

Μόνη ελπίδα για τις “Σφήκες” ήταν οι Zeller (whaaaaaaat?) και Jefferson (whaaaaaaat?), που πέθαναν τον Whiteside, ο μεν πρώτος με γρήγορο footwork και pick’n’roll, ο δε δεύτερος με “asswork” που θα ζήλευε και ο Moses Malone.

Μεγάλο ματς είχαμε κι από τον λατρεμένο Deng, αλλά και τους rookies Winslow και Richardson. Ειδικά ο δεύτερος είχε μοναδική διαύγεια στην οργάνωση και στην άμυνα. Μάλιστα για τον Richardson είχαμε τα καλά νέα, πως οι Hornets που μαρκάρει έχουν 22/70 σουτ σε όλη την σειρά απέναντί του. Τα κακά νέα, όμως, ήταν πως τραυματίστηκε στο τέλος στον αριστερό ώμο. Κάτι τέτοιες στιγμές αυταπάρνησης βλέπει ο γνωστός ανίδεος με την άμυνα Joe Johnson και λέει «βρε καλά κάνω ’γω και παίζω τόσο-όσο, τα κορόιδα να’ναι καλά». Βέβαια, το παλικάρι είναι φιλοσοφημένο, καθώς απέναντι είχε τον “Linsanity”, που είχε ζυγά και δεν κυκλοφορούσε εκείνη την ημέρα, τον λιγόψυχο Marvin Williams, που θυμήθηκε πως πάντα αξίζει να τα τινάζεις όλα στον αέρα την χειρότερη στιγμή σε μια ολόκληρη σεζόν απρόσμενης σταθερότητας, και τον Batum, που χρησιμοποιήθηκε μόνο 14’ από τον Clifford, για να μην επιδοθεί σε άλλα άστοχα μακρινά σουτ μετά από isolation και εκτεθεί ανεπανόρθωτα.

Βάσει πάντως των μεθοδολογικών εργαλείων “Reggie Miller – Spike Lee”, το μυστικό που άναψε τον D-Wade την κατάλληλη στιγμή, μάλλον ήταν αυτό και τίποτα άλλο.

Και όταν ο Hassan ρωτήθηκε σχετικά, προτού προλάβει να εκφραστεί ελεύθερα σαν Νταλάρας, «κόπηκε» σαν Νταλάρας, ακριβώς στο σημείο (στο 1’20’’ του βίντεο που ακολουθεί) που θα έλεγε τι πρέπει να πάει να κάνει ο τύπος με το μωβ μπλουζάκι. Με την απορία θα μείνουμε εμείς, αλλά μάλλον ένα μεγάλο feud έχει ξεκινήσει…

Ακόμα εδώ

Los Angeles Clippers @ Portland Trail Blazers 103 -104 (Blazers advance 4-2)

Δεν έχει υπάρξει ομάδα με σταθερή παρουσία στα playoffs που να έχει δεχτεί τόσο σκληρή κριτική τα τελευταία χρόνια όσο οι Los Angeles Clippers του Doc Rivers, με την κριτική να εστιάζεται κυρίως στην ανικανότητα τους να κάνουν το βήμα παραπάνω. Ως βασική αιτία για αυτή την αδυναμία προβαλλόταν για πάρα πολύ καιρό ο πάγκος της ομάδας, ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, ο πάγκος της ομάδας εκτός από τον Jamal Crawford φυσικά, ο οποίος, όπως έχουμε πει, έχει δώσει το όνομα του στο βραβείο του Καλύτερου Έκτου Παίκτη.

Κι όμως, τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας, ή μάλλον τα απανωτά χτυπήματα των Chris Paul και Blake Griffin, μας έφεραν μπροστά σε μία συγκυρία όπου η ίδια η πηγή του κακού θα έπρεπε μέσα σε 48 λεπτά να αποτρέψει το κακό. Ο πάγκος των Clippers, o οποίος αδυνατούσε να βοηθήσει τους βασικούς των Clippers να κερδίσουν τα “do or die” παιχνίδια, παρατάχθηκε απέναντι στους πλήρεις Blazers, σε ένα “do or die παιχνίδι” χωρίς τους αστέρες της ομάδας, σε μία ξεκάθαρη αποστολή αυτοκτονίας.

Προς έκπληξη κανενός, δεν τα κατάφερε. Προς έκπληξη πολλών, έφτασε ένα σουτ από το να καταφέρει, και πιθανότατα, το δικαιούταν. Αν ο Doc Rivers είναι καλός σε ένα πράγμα, αυτό είναι η ψυχολογική διαχείριση των παικτών, οπότε το να πάρει ένα μαχαίρι, να το βάλει στα δόντια των παικτών του, και να βγάλουν μετά όλοι μαζί άναρθρες πολεμικές κραυγές, για να πέσουν στο ματς σαν καμικάζι, όπως ακριβώς έπρεπε, εμπίπτει ξεκάθαρα μέσα στο εύρος του ρεπερτορίου του.

Οι Clippers μπήκαν ακριβώς σαν καμικάζι, με βασική πεντάδα τoυς A. Rivers – J.J. Redick – L. Mbah A’ Moute – J. Green – D. Jordan, το οποίο στα χαρτιά φαίνεται σαν μια ομάδα η οποία θα χτυπούσε τελικό Euroleague, αλλά στην πράξη δεν άφησε τους Blazers να πάρουν ανάσα. Δεν έπαιξε σπουδαίο μπάσκετ, δεν έπαιξε καν καλό μπάσκετ, ούτε στην άμυνα, όπου μπερδεύονταν και άφηναν ελεύθερα σουτ, ούτε στην επίθεση, όπου στάθηκε αδύνατο να στήσουν αποτελεσματικά την κυκλοφορία της μπάλας. Έμοιαζε πραγματικά ακατόρθωτο να περάσει η μπάλα μέσα στη ρακέτα, κάτι το οποίο εξηγείται, αφενός από το ότι δεν υπήρχε κάποιος μέσα στη ρακέτα για να την κάνει κάτι, αφετέρου από την απουσία του Chris Paul, ο οποίος είναι και ο μoναδικός λόγος για τον οποίο ο DeAndre Jordan μπορεί να σκοράρει.

To χτεσινό επιθετικό πλάνο των Clippers συνοψίζεται στο εξής σκεπτικό: “Όποιος νιώθει ζεστός, παίρνει την μπάλα και ορμάει προς το καλάθι. Ο DeAndre προσπαθεί να εμποδίσει τον αμυντικό να ακολουθήσει όποιον νιώθει ζεστός, και μετά τρέχει να κυνηγήσει το επιθετικό. Let’s go Clippers!”. Κι όμως, το πάθος των Clippers ήταν αυτό που δεν τους άφησε να μείνουν πίσω ούτε λίγο στο παιχνίδι, σε μία συνεχή εναλλαγή προβαδίσματος που σαγήνευε. Ήταν η περιφέρεια τους, οι Jamal Crawford (προφανώς), J.J. Redick (προφανώς), Austin Rivers (παρακαλώ;!;) που έμοιαζε ασταμάτητη, σκοράροντας είτε με διεισδύσεις, είτε με σουτ από μέση απόσταση που τους κράτησε στο παιχνίδι, αλλά σε τελική ανάλυση, ήταν η αστοχία των παραπάνω από το τρίποντο, από όπου τελείωσαν με 4/16 προσπάθειες, που τους καταδίκασε. Η αστοχία δεν είναι παράλογη, καθώς η απουσία του Paul σήμαινε αυτόματα χειρότερη κυκλοφορία, άρα και λιγότερα ελεύθερα σουτ, ωστόσο, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, με συνεχόμενα πιεστικά screens του Jordan ή απλά πασούλες στα δύο μέτρα, τα σουτ έβγαιναν, απλά δεν έμπαιναν. Ο Rivers είχε βέβαια μια δικαιολογία παραπάνω για την αστοχία, καθώς στα πρώτα λεπτά δέχτηκε μια αγκωνιά στο κεφάλι, η οποία θα μπορούσε να προκαλέσει διάσειση. Τελικά προκάλεσε 14 ράμματα γύρω από το μάτι και μία εμφάνιση σαν να είναι κάποιος μεταλλαγμένος villain σε κόμικ της Marvel, ωστόσο για λόγους συμπαντικής ισορροπίας θα θεωρήσουμε πιο πιθανό τα 1/6 τρίποντα του γιου του προπονητή να οφείλονται στους συνήθεις λόγους, δηλαδή, “πότε έβαλε περισσότερα”;

Οι Blazers, από την άλλη, ήταν η ίδια συνεπής, σοβαρή ομάδα που μας έχει συνηθίσει μέσα στη χρονιά, που έδωσε άλλο ένα ρεσιτάλ τριπόντων στο δεύτερο ημίχρονο, και που είχε τους Lillard και McCollum σε ρόλους πρώτου και δεύτερου βιολιού, τους Aminu και Harkless να κάνουν Dallas και Orlando να χτυπάνε τα κεφάλια τους που τους έδωσαν, και τον Mason Plumlee να μην είναι οργιαστικός, αλλά να καθαρίζει το παιχνίδι με μία καθοριστική άμυνα στην προσπάθεια της ισοφάρισης του Crawford, αλλά και τρεις εύστοχες βολές στα τελευταία δευτερόλεπτα, με αυτό το υπέροχο στυλάκι που η μπάλα φεύγει από το χέρι του την τελευταία στιγμή, εκεί που νομίζεις ότι ξέχασε να σουτάρει και θα του πέσει κάτω. Τουλάχιστον σπάει τον καρπό μετά, αφού, βέβαια, έχει φύγει η μπάλα, έτσι για το ξεκάρφωμα. Γενικά η σταθερότητα και η σοβαρότητα των Blazers είναι αντιστρόφως ανάλογη του χαμηλού μέσου όρου ηλικίας τους, κάτι αναμφίβολα θετικό για τους ίδιους, αλλά όχι ιδιαίτερα ψυχαγωγικό για εμάς, που τρεφόμαστε από τις ιστορίες απροσδόκητου ηρωισμού και εκκωφαντικών αποτυχιών. Όπως ακριβώς απλόχερα μας προσφέρει η ομάδα του Los Angeles.

Τώρα θα πέσουν πάνω στο Golden State με μόνο μία ενδιάμεση μέρα ξεκούρασης, χωρίς ωστόσο να συνιστά απαραίτητα αρνητική εξέλιξη, καθώς παρά την κούραση, όσο πιο νωρίς ξεκινήσει η σειρά, τόσα περισσότερα ματς είναι πιθανό να χάσει ο Curry. Νιώθω ότι αν είχαν επιλογή, θα ξεκινούσαν ήδη από χτες.

Για να τελειώνουμε με τον πρώτο γύρο

Σήμερα στις 20:00 το απόγευμα χωνεύουμε αμνοερίφια, αν είμαστε αυτού του σπορ, ή χορταρικά αν δεν είμαστε, με ένα παιχνίδι που δεν θα μας αφήσει να κάνουμε παρατεταμένη σιέστα, Charlotte @ Miami ή Kemba vs Wade. Στις 03:00 τη νύχτα, ο πρώτος γύρος ολοκληρώνεται με τους Raports να υποδέχονται τους Pacers.

Ενδιάμεσα, στις 22:30 το βράδυ, έχουμε και Warriors – Portland, για να ολοκληρωθεί η πρώτη αγωνιστική του δευτέρου γύρου της Δύσης.

 

References
↑1 ή και όχι, αν κρίνουμε από το πρώτο παιχνίδι της σειράς
↑2 κάπου εδώ να πούμε ότι μέλος του ίδιου draft ήταν και ο λατρεμένος Cory Joseph
↑3 o οποίος έχει κάνει καταπληκτική σειρά ως τώρα, έχοντας αφήσει πολύ κόσμο άφωνο
↑4 Κάποια στιγμή, ο Σταύρος Μαρίνος θα πρέπει να ξαπλώσει στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή και να μάθουμε γιατί τον έλκουν οι losers, μεγάλοι και μικροί