Η είδηση δεν εξέπληξε κανέναν. Εκτός από τον Λετονό γίγαντα -με όλη τη σημασία της λέξης- Kristaps Porziņģis, δεν υπήρξε κάποιος να απειλήσει ουσιαστικά τον Karl-Anthony Towns από το βραβείου του Καλύτερου Rookie για το 2016. Κι έτσι ο Δομινικανός center πήρε (ομόφωνα μάλιστα) το πρώτο από μια σειρά πολλών βραβείων που το ταλέντο του δείχνει πως θα ακολουθήσουν. Η βράβευση, όμως, του Towns έρχεται να προσθέσει ένα ακόμη λιθαράκι σε μια παράδοση. Και τούτο καθώς μετά την περσινή βράβευση του Andrew Wiggins στην ίδια κατηγορία έγιναν μόλις το πέμπτο δίδυμο στην ιστορία του ΝΒΑ από την ίδια ομάδα που βγαίνει σε back2back χρονιές Rookie of the Year. Ας δούμε την ιστορία αυτού του κλειστού club.
1962 & 1963, Chicago Packers/Zephyrs: Walt Bellamy & Terry Dischinger
Οι βάσεις για να ξεκινήσει η παράδοση τέθηκαν το 1962 από τον Walt Bellamy. Ο Bellamy επιλέχθηκε πρώτος στο draft του 1961 και είναι το μοναδικό #1 της λίστας μέχρι τα “Λυκόπουλα” των ημερών μας. Πριν επιλεγεί στο draft από τους Chicago Packers στην πρώτη χρονιά ζωής του συλλόγου, είχε δείξει τα διαπιστευτήριά του οδηγώντας, μαζί με τους Jerry West, Oscar Robertson και Jerry Lucas, την Εθνική ομάδα των ΗΠΑ στο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στους Αγώνες της Ρώμης με ρεκόρ 8-0. Στο ΝΒΑ ο Bellamy αγωνίστηκε με επιτυχία για 14 χρόνια. Η rookie σεζόν του όμως ήταν πραγματικά το κάτι άλλο. Για την ακρίβεια, μαζί με εκείνες των Chamberlain και Robertson θεωρούνται οι καλύτερες όλων των εποχών. Αγωνίστηκε σε 79 αγώνες και είχε 31,6 ppg, 19 rpg και 2,7 aps. H επίδοσή του στο σκοράρισμα είναι η 2η καλύτερη στην ιστορία, πίσω μόνο από τους 37,6 ppg του Chamberlain και τα 19 rebounds που μάζευε ανά παιχνίδι, η 3η καλύτερη μετά τα 27(!!) του Chamberlain και τα 19,6 του Bill Russell. Και οι δυο επιδόσεις είναι οι καλύτερες στην καριέρα του Bellamy, ενώ την πρώτη του χρονιά ήταν πρώτος σε όλη τη λίγκα σε ποσοστό ευστοχίας1)Άσχετο με την rookie χρονιά του αλλά ο Walt Bellamy έχει ακόμα ένα ”περίεργο” και κάπως δύσκολο να σπάσει ρεκόρ. Το ’68-’69 ανταλλάχθηκε μετά από 38 παιχνίδια, κι από τους Knicks πήγε στους Pistons. Λόγω προγράμματος, τα Πιστόνια είχαν παίξει λιγότερα παιχνίδια από τους Knicks κι έτσι παίζοντας σε όλους τους αγώνες εκείνης της χρονιάς, ο Bellamy αγωνίστηκε σε 88 παιχνίδια εκείνη τη σεζόν!. Οι Chicago Packers, στην πρώτη τους χρονιά στο ΝΒΑ, κατέγραψαν ρεκόρ 18-62 τερματίζοντας στην τελευταία θέση της λίγκας, παρά τα αδιανόητα νούμερα του Bellamy, γεγονός ίσως φυσιολογικό αν σκεφτούμε πως η σεζόν 1961-1962 ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες της ιστορίας. Το ίδιο καλοκαίρι, η ομάδα ονομάστηκε Chicago Zephyrs.
Την επόμενη χρονιά καλύτερος rookie βγήκε ο Terry Dischinger. Κι έτσι, μαζί με τον Bellamy, έγιναν οι πρώτοι παίκτες στην ιστορία που παίρνουν το βραβείου του Rookie της Χρονιάς σε διαδοχικές χρονιές ενώ αγωνίζονται στην ίδια ομάδα. Τυπικά επιλέχθηκε στο #1 του 2ου γύρου του draft, στην ουσία ήταν το #10, πίσω από τα δυο πρώτα territorial picks2)Territorial Picks ήταν μια ιδιαιτερότητα του draft που κράτησε από το 1949 έως το 1965 και είχε σκοπό να βοηθά ομάδες να διαλέγουν τους ”τοπικούς ήρωες”. Σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα, εφόσον μια ομάδα του ΝΒΑ είχε και κολέγιο στην ίδια πολιτεία, μπορούσε να διαλέξει πρώτη στο draft παίκτη αποκλειστικά από εκείνο το κολέγιο, κι έχανε φυσικά το pick που είχε παρακάτω και τους εφτά παίκτες του πρώτου γύρου. Στα territorial picks έφυγαν οι Dave DeBusschere (επιλέχθηκε από τους Detroit Pistons, όντας από το κολέγιο του Detroit) και Jerry Lucas (επιλογή από τους Cincinnati Royals μιας κι έπαιξε στο Ohio State), ενώ μια θέση πάνω από τον Dischinger, οι Boston Celtics επέλεξαν τον John Havlicek. Πως το βραβείο πήγε στα χέρια του Dischinger, κι όχι σε κάποιου από τους σαφώς γνωστότερους παίκτες εκείνης της χρονιάς; Η απάντηση είναι αρκετά απλή κι αναμενόμενη. Επειδή έβγαλε (πολύ) καλύτερα νούμερα. Για την ακρίβεια είχε 25,5 πόντους κι 8 rebounds ανά παιχνίδι, δεύτερος σκόρερ και rebounder της ομάδας πίσω από τον Bellamy. Oι Zephyrs κέρδισαν επτά παιχνίδια περισσότερα από την προηγούμενη χρονιά και απέτυχαν ξανά να προκριθούν στα playoffs. To ίδιο καλοκαίρι άλλαξαν και πάλι, όχι μόνο το όνομα αλλά και πόλη, μιας και μεταφέρθηκαν στην Βαλτιμόρη και πήραν το όνομα Baltimore Bullets.
O Dischinger συνέχισε και τις επόμενες δυο χρονιές να αποδίδει καλά, έχοντας 20,8/8,3 και 18,2/6 τη διετία 1963-65. Στη συνέχεια κατετάγη στο στρατό όπου παρέμεινε για δυο χρόνια. Όταν επέστρεψε το 1967 δεν μπόρεσε να ξαναπιάσει τα ίδια επίπεδα απόδοσης, με τα νούμερά του να φθίνουν μέχρι το 1973, όταν και αποσύρθηκε έχοντας 6 πόντους και 3 rebounds κατά μέσο όρο στην τελευταία του χρονιά.
1968 & 1969, Baltimore Bullets: Earl Monroe & Wes Unseld
H δεύτερη ομάδα που πέτυχε να έχει σε δυο σερί χρονιές τον καλύτερο rookie στο ρόστερ της, ήταν βασικά η ίδια, αλλά πάλι με διαφορετικό, το τρίτο κατά σειρά, όνομα. To δεύτερο ζευγάρι είναι και το πλέον γνωστό και πετυχημένο, και μαζί με τον McAdoo πιο κάτω οι μόνοι που έχουν δαχτυλίδι πρωταθλητή, αν και ο Monroe το πήρε με τους Knicks κι όχι με τους Bullets. O Earl “The Pearl” Monroe επιλέχθηκε το 1967 στο #2 του draft, πίσω μόνο από τον Jimmy Walker που έπαιξε σε Pistons, Rockets και Kings. O Monroe, αγωνίστηκε και στα 82 παιχνίδια της χρονιάς, σκοράροντας 24,3 πόντους ανά παιχνίδι (η δεύτερη μεγαλύτερη επίδοση της καριέρας του), κι έχοντας ακόμα 5,7 rpg και 4,3 apg. Σε ένα παιχνίδι με τους Lakers, σκόραρε 56 πόντους, επίδοση που παραμένει μέχρι και σήμερα η τρίτη μεγαλύτερη από rookie. Ήταν μάλιστα και franchise record της ομάδας, μέχρι το 2006 που ο Gilbert Arenas έβαλε 60 -και πάλι στους Lakers.
Για τον Wes Unseld τί να πρωτοπούμε; Ήταν το #2 σε ένα πολύ φτωχό draft, που είχε τον Elvin Hayes στο #1, τον Unseld στο #2 και…τίποτα άλλο. Ο απόφοιτος του Louisville, έβγαλε την rookie χρονιά του με 13,8 ppg και 18,2 rpg, την τέταρτη καλύτερη επίδοση για rookie σε rebounds, πίσω από τους Chamberlain, Russell και Bellamy. O Unseld ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο οι Bullets από το 36-46 του 1968 -και την τελευταία θέση της Ανατολής- εκτινάχθηκαν στο 57-25, κατακτώντας την πρώτη θέση του ΝΒΑ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ο Wes Unseld να πάρει, όχι μόνο το βραβείο του καλύτερο rookie, αλλά και το MVP της χρονιάς! Ήταν ο δεύτερος και τελευταίος μέχρι και σήμερα, μετά τον Chamberlain το 1960, που κατέκτησε το βραβείο του MVP στην rookie χρονιά, μαζί προφανώς και με το βραβείο του Rookie της Χρονιάς.
1971 & 1972, Portland Trail Blazers: Geoff Petrie & Sidney Wicks
Το 1970 oι πρώτες θέσεις του draft είχαν μπόλικο ταλέντο. Στην πρώτη θέση ο Bob Lanier, στο #2 ο Rudy Tomjaovich, στο #3 ο Pete Maravich και στο #4 ο Dave Cowens. Εντούτοις, καλύτερος (σχεδόν) όλων αυτών την πρώτη σεζόν βγήκε το #8 της λίστας, ο Geoff Petrie, που επιλέχθηκε από τους Blazers που μόλις είχαν μπει στο ΝΒΑ. O Petrie στην πρώτη του χρονιά έκανε την καλύτερη επιθετική του συγκομιδή3)σε συνολικά νούμερα. Σε μέσο όρο ήταν το δεύτερο καλύτερο νούμερο της καριέρας του, έχοντας 24,8 ppg/3,4 rpg/4,8 apg. Tα νούμερα αυτά του έδωσαν το βραβείο του Rookie της Χρονιάς, βραβείο το οποίο μοιράστηκε με τον Dave Cowens των Boston Celtics, που τέλειωσε τη χρονιά με 17/15. Ήταν η πρώτη χρονιά που το βραβείο πρωτοετή μοιράστηκε σε δυο παίκτες.
Στο επόμενο draft, σαν rookie-ομάδα, οι Blazers διάλεγαν ψηλά και συγκεκριμένα στο #2. Εκεί επέλεξαν τον Sidney Wicks από το UCLA, με το οποίο είχε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, όντας -στο πρώτο από αυτά- συμπαίκτης με τον Jabbar. Στην πρώτη του χρονιά, όπως κι άλλοι παίκτες αυτού του άρθρου, πέτυχε τις καλύτερες επιδόσεις της καριέρας του, έχοντας 24,5 ppg/11,5 rpg/4,3 apg. Τα στατιστικά αυτά ήταν αρκετά για να του δώσουν το βραβείου του καλύτερου πρωτοετή. Παρόλο που τα νούμερα του Wicks έφθιναν κάθε χρονιά που περνούσε, ήταν All-Star τις τέσσερις πρώτες σεζόν που αγωνίστηκε, ενώ κατέχει ακόμα το ρεκόρ για την ομάδα των Blazers με 27 rebounds σε ένα παιχνίδι.
.jpg)
1973 & 1974, Buffalo Braves: Bob McAdoo & Ernie DiGregorio
Επί δύο χρόνια, οι Blazers είχαν στις τάξεις τους τον Rookie της Χρονιάς στα πρόσωπα των Petrie και Wicks. To 1973 η ομάδα διάλεγε στο #1, έχοντας άλλη μια ευκαιρία να πάρουν όχι απλά ένα καλό rookie, αλλά αυτή τη φορά έναν παίκτη θρύλο. Οι Blazers προοικονομώντας αυτά που θα βλέπαμε κάποια χρόνια αργότερα με Sam Bowie και Greg Oden, επέλεξαν τον..LaRue Martin. Ο Martin είχε την τύχη να επιβληθεί κατά κράτος στην προσωπική του μονομαχία με τον Bill Walton σε ένα κολεγιακό παιχνίδι του Loyola με το UCLA, κι έτσι οι Blazers επέλεξαν εκείνον, αφήνοντας τον Bob McAdoo στο #2 και τον Julius Erving στο #12.
Οι Buffalo Braves δεν το πολυσκέφτηκαν και δικαιώθηκαν παίρνοντας στο #2 τον Bob McAdoo, έναν από τους καλύτερους παίκτες τις ιστορίας του ΝΒΑ, που αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία και στην Ευρώπη. Ο McAdoo είχε 18 πόντους κι 9,1 rebounds στην πρώτη του χρονιά, ψήγματα μπροστά σε αυτά που θα ακολουθούσαν, και εύκολα κατέκτησε το βραβείου του Rookie της Χρονιάς. Για την σύγκριση, ο LaRue Martin είχε 4,4 πόντους και 4,6 rebounds και δικαιολογημένα θεωρείται ένα από τα χειρότερα #1 draft picks όλων των εποχών4)θέση, βέβαια, που δύσκολα θα κατακτήσει ο οποιοσδήποτε πάνω από τον Anthony Bennett..
Το draft της επόμενης χρονιάς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως “το draft των προπονητών”. Στο #1 βρίσκουμε τον Doug Collins, στο #20 τoν Mike D’Antoni και στο #66 το George Karl, ενώ από εκεί και πέρα από τα ”αναγνωρίσιμα” ονόματα βρίσκουμε τον Kermit Washington, γνωστό για την μπουνιά που στραπατσάρισε το κεφάλι του Rudy Tomjanovich, και τον George McGinnis, τον μοναδικό του draft που κάποια στιγμή αγωνίστηκε σε All-NBA Team, αλλά κι αυτός το όνομά του το έφτιαξε στο ΑΒΑ, όπου κατέκτησε δυο πρωταθλήματα με τους Indiana Pacers, το ’72 και το ’735)Τα κατορθώματα του McGinnis (αλλά και όχι μόνο) στο ΑΒΑ, μπορείτε να απολαύσετε στα linkαρισμένα κείμενα του εξαιρετικού αφιερώματος του Άρη στο ΑΒΑ.
Rookie της χρονιάς πάντως, δεν βγήκε κάποιος από αυτούς, αλλά η επιλογή των Braves στο #3, ο Ernie DiGregorio από το πανεπιστήμιο του Providence. Ο “Ernie D”, όπως ήταν το παρατσούκλι του, σκόραρε 15,2 πόντους και ήταν πρώτος σε όλο το ΝΒΑ σε assists με 8,2 κι ακόμη σε ποσοστό βολών, έχοντας 90,2%, κι αστοχώντας μόλις σε 19 βολές καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς. Χωρίς ποτέ να κάνει το μεγάλο ξέσπασμα, ήταν μια αξιοπρεπής λύση στη θέση του PG, τρία χρόνια μετά ήταν και πάλι πρώτος στο ΝΒΑ σε ποσοστό βολών με 94,5% (8 άστοχες σε 81 παιχνίδια κι 146 προσπάθειες), αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός στο γόνατο τον ανάγκασε να αποσυρθεί από το ΝΒΑ μετά από μόλις πέντε σεζόν.
2015 & 2016, Minnesota Timberwolves: Andrew Wiggins & Karl-Anthony Towns
Θεωρούνταν κλειδωμένη #1 επιλογή σε όποιο draft επέλεγε να δηλώσει συμμετοχή από όταν ακόμη έπαιζε στο Γυμνάσιο. Τελικά αποφάσισε να αγωνιστεί για μια χρονιά στο Kansas, με μέτρια αποτελέσματα ομολογουμένως, και είδε τις μετοχές του να πέφτουν για χάρη του Jabari Parker και του συμπαίκτη του στους Jayhawks, που εκτοξεύτηκε μέσα σε μια χρονιά κι ακόμα περιμένουμε να τον θαυμάσουμε στο ΝΒΑ, Joel Embiid. Τελικά, λόγω του τραυματισμού του Embiid στην offseason, ο Andrew Wiggins άκουσε πρώτο το όνομά του στο draft του 2014, ένα από τα πιο διαφημισμένα των τελευταίων ετών. Πριν καν προλάβει να συνηθίσει τα κίτρινα των Cavaliers στην preseason, το όνομά του μπλέχτηκε σε trade rumors, τα οποία ήταν μάλιστα πέρα για πέρα βάσιμα, και τελικά πήγε πακέτο στην Minnesota προκειμένου την αντίθετη διαδρομή προς το Cleveland να ακολουθήσει o Kevin Love. O Wiggins, πάντως, ήδη πρέπει να έχει κάνει τους ανθρώπους στους Cavs να μετανιώνουν. Σίγουρα ο τραυματισμός (και) του Jabari Parker, μετά από μόλις 25 παιχνίδια την περσινή χρονιά, έκανε την κούρσα για το βραβείο του RoY πολύ εύκολη, όμως ο Wiggins το πήρε επειδή όντως το άξιζε. Αγωνίστηκε σε όλα τα παιχνίδια της regular season, τελειώνοντας με μέσους όρους 16,8 ppg/4,5 rpg/2,1 apg και δείχνοντάς μας καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς, εκτός από τα δεδομένα εξαιρετικά αθλητικά προσόντα του, κι ένα πολύ ωραίο jump shoot, τόσο στο μάτι, όσο και αποτελεσματικό. Σίγουρα μπορεί -και πρέπει- να βελτιωθεί σε διάφορους τομείς του παιχνιδιού, ήδη όμως στην δεύτερη χρονιά του ”άγγιξε” τους 21 ppg.
Και περνάμε στον παίκτη που συμπληρώνει αυτή τη λίστα κι αυτόν τον οποίο απολαύσαμε καθόλη τη διάρκεια της σεζόν 2015-16, σαν ένα πρώτο δείγμα του τί θα ακολουθήσει. Ο Karl-Anthony Towns ξεπετάχτηκε το 2015 για να απειλήσει την πρώτη θέση του draft που μέχρι τότε φαινόταν ότι θα πήγαινε στον Jahlil Okafor. O KAT επιλέχθηκε πρώτος τελικά, αλλά όσο ήταν στο κολέγιο έβγαλε μάτια με το potential που έδειχνε πως έχει, κι όχι με τα νούμερά του, μιας και ήταν μέλος μιας φοβερής ομάδας που είχε στηθεί στο Kentucky, κι έτσι δεν χρειαζόταν να παίζει πολύ. Παρεμπιπτόντως, έγινε ο πρώτος αθλητής από το Kentucky που παίρνει το συγκεκριμένο βραβείο. Ακόμα κι ο πιο ένθερμος οπαδός του πάντως, δύσκολα θα περίμενε ότι ο Towns θα έδειχνε τόσα πολλά σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Οι μνήμες είναι αρκετά φρέσκες και δεν χρειάζεται να κάνουμε μεγάλες αναλύσεις σχετικά με τον Towns, ο οποίος δείχνει ο επόμενος μεγάλος ψηλός της λίγκας, κι όσο κι αν είναι ακόμη νωρίς να το πούμε, έδειξε να κλέβει από τη λάμψη του πολύ Anthony Davis, σαν ο επόμενος κορυφαίος ψηλός του κορυφαίου μπασκετικού πρωταθλήματος. Μεταξύ των rookies ήταν πρώτος σκόρερ, rebounder, παιχνίδια με double-double (51) και PER (22,6) και δεύτερος blocker, ενώ τελείωσε τη χρονιά με μέσους όρους 18,3 πόντων, 10,5 rebounds, 2 assists και 1,7 blocks. H απόφαση μάλιστα για την βράβευση του Towns ήρθε ομόφωνα κι από τους 130 ανθρώπους που ψήφισαν, κι ο KAT έγινε ο πέμπτος rookie που παίρνει το βραβείο με τέτοιο τρόπο, μετά τους Ralph Sampson, David Robinson, Blake Griffin και Damian Lillard. Μάλιστα ο Towns έγινε ο ένατος παίκτης και τρίτος center που βγαίνει καλύτερος rookie κάθε μήνα της σεζόν, με προηγούμενους τους Sampson, Robinson, Tim Duncan, LeBron James, Carmelo Anthony, Chris Paul, Griffin και Lillard. Με την βράβευση του Towns σαν ο καλύτερος rookie για το 2016, οι Minnesota Timberwolves έγιναν η πέμπτη ομάδα που δίνει τον καλύτερο πρωτοετή σε διαδοχικές χρονιές. Ταυτόχρονα, οι Wiggins-Towns έγιναν το πρώτο δίδυμο συμπαικτών που πήραν το βραβείο του RoY όντας και οι δύο #1 σε draft.
Latest posts by Kosmas Kapsalis (see all)
- 2019-20 Previews: Phoenix Suns - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Philadelphia 76ers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: New York Knicks - October 18, 2019
- 2019-20 Previews: New Orleans Pelicans - October 18, 2019
- Τα Βραβεία της Χρονιάς όπως εσείς τα Ψηφίσατε - June 24, 2019
| ↑1 | Άσχετο με την rookie χρονιά του αλλά ο Walt Bellamy έχει ακόμα ένα ”περίεργο” και κάπως δύσκολο να σπάσει ρεκόρ. Το ’68-’69 ανταλλάχθηκε μετά από 38 παιχνίδια, κι από τους Knicks πήγε στους Pistons. Λόγω προγράμματος, τα Πιστόνια είχαν παίξει λιγότερα παιχνίδια από τους Knicks κι έτσι παίζοντας σε όλους τους αγώνες εκείνης της χρονιάς, ο Bellamy αγωνίστηκε σε 88 παιχνίδια εκείνη τη σεζόν! |
|---|---|
| ↑2 | Territorial Picks ήταν μια ιδιαιτερότητα του draft που κράτησε από το 1949 έως το 1965 και είχε σκοπό να βοηθά ομάδες να διαλέγουν τους ”τοπικούς ήρωες”. Σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα, εφόσον μια ομάδα του ΝΒΑ είχε και κολέγιο στην ίδια πολιτεία, μπορούσε να διαλέξει πρώτη στο draft παίκτη αποκλειστικά από εκείνο το κολέγιο, κι έχανε φυσικά το pick που είχε παρακάτω |
| ↑3 | σε συνολικά νούμερα. Σε μέσο όρο ήταν το δεύτερο καλύτερο νούμερο της καριέρας του |
| ↑4 | θέση, βέβαια, που δύσκολα θα κατακτήσει ο οποιοσδήποτε πάνω από τον Anthony Bennett. |
| ↑5 | Τα κατορθώματα του McGinnis (αλλά και όχι μόνο) στο ΑΒΑ, μπορείτε να απολαύσετε στα linkαρισμένα κείμενα του εξαιρετικού αφιερώματος του Άρη στο ΑΒΑ |
