Μία από τις κλασσικότερες σειρές ΝΒΑ Playoffs τελείωσε περνώντας αυτόματα στην αιώνια Ιστορία. Οι Πρωταθλητές Warriors, η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, κατάφερε να λύσει τη δυσκολότερη εξίσωση που της είχε παρουσιαστεί μέχρι σήμερα. Μέχρι την επόμενη. Την επόμενη που θα της τεθεί, αρχή γενομένης τα χαράματα της Παρασκευής. Ως τότε, όμως, ας δούμε πως τελείωσε η επική σειρά των Warriors κόντρα στους Thunder, σε αυτήν την επική μάχη στους τελικούς της Δυτικής Περιφέρειας των φετινών NBA playoffs.
Η κοινή λογική είναι τόσο κοινή
Η άμυνα των Thunder στο πρώτο ημίχρονο ήταν φανταστική. Οι συνεχείς αλλαγές των παικτών του Donovan ήταν κρυστάλλινα καλές και τα αθλητικά προσόντα είχαν αφήσει αποσβολωμένους τους παίκτες του Golden State, οι οποίοι, για έβδομο παιχνίδι σε αυτήν την εξαντλητική σειρά αγώνων, αδυνατούσαν να βρουν κάποιον τρόπο για να σκοράρουν κοντά στο καλάθι. Η τετράδα των Roberson, Durant, Ibaka και Adams ήταν διαρκώς σε εγρήγορση και είχε κάνει τη ρακέτα ναρκοπέδιο. Συνολικά 41 κοψίματα στη σειρά των αγώνων για τους Thunder, καθώς και αναρίθμητο νούμερο μη καταγεγραμμένων αλλοιώσεων, καθιστούσαν απαγορευμένη κάθε σκέψη των Warriors για να ψάξουν εύκολα καλάθια στο ζωγραφιστό. Για να σκοράρει κάποιος “Πολεμιστής” κοντά στο καλάθι θα έπρεπε να πετάξει την μπάλα σαν προσευχή και αυτή να γλείψει το ταβάνι πριν πέσει μέσα.
Φθάνοντας στα μισά της δεύτερης περιόδου το Golden State είχε σουτάρει 20 δίποντα σκοράροντας μόλις έξι από αυτά, ενώ είχαν σουτάρει μονάχα έξι τρίποντα. Τότε πρέπει να συνειδητοποίησαν πως από την στιγμή που το “ορθολογιστικό” μπάσκετ των εύκολων καλαθιών δεν θα μπορούσε να αποφέρει αποτέλεσμα απέναντι στο μάκρος των Thunder που τους είχε τρομοκρατήσει και αποφάσισαν να καταφύγουν στον ανορθόδοξο ανταρτοπόλεμο που δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ. Και κάπως έτσι ξεκίνησε να βρέχει. Οι Πρωταθλητές σούταραν 31 τρίποντα και 28 δίποντα για το υπόλοιπο του παιχνιδιού. Και ερχόμενοι σε αντίθεση με οτιδήποτε αποτελούσε κοινή λογική και παραδεκτή αλήθεια απέδειξαν για πολλοστή φορά πως αυτή οι μέχρι πρότινος παραδεκτοί νόμοι της φύσης δεν έχουν εφαρμογή γύρω τους.
Καλή η ευφυΐα, αλλά χρειάζονται και μούσκουλα
Αν μας έδειξε κάτι αυτή η σειρά αγώνων είναι πως η μπασκετική ευφυΐα είναι το πλέον σημαντικό χαρακτηριστικό, αλλά απέναντι σε αυτή την ομάδα της Oklahoma, για την οποία ο χαρακτηρισμός Thunder ακούγεται σαν ένα υποκοριστικό που τους έβγαλαν σε στιγμές μετριοφροσύνης, τα κτηνώδη αθλητικά προσόντα είναι πλέον απαραίτητα για να επιβιώσεις.
Ο Andrew Bogut μπορεί να γνωρίζει την τέχνη του να είναι center όσο ελάχιστοι στο ΝΒΑ, αλλά δεν ήταν τυχαίο ότι στα mean tweets του Jimmy Kimmel τον είχαν αποκαλέσει “Big Foot”.
Από τώρα θα πρέπει να κοιτάω πίσω από την πλάτη μου, μην δεχθώ κάποια αγκωνιά από το πουθενά
O Αυστραλός center φαινόταν κουρασμένος μετά τα πρώτα παιχνίδια και κάθε φορά που αναγκαζόταν να μαρκάρει το pick’n’roll ψηλά. Ενώ δεν μπορούσε να σταματήσει τη διείσδυση των περιφερειακών της Oklahoma, μήτε να επιστρέψει έγκαιρα στον Steven Adams, ο οποίος προλάβαινε να πάρει την καλύτερη θέση κοντά στη ρακέτα και να εξασφαλίσει το επιθετικό rebound. Τρομακτικός, μυθικός, σπάνιος, αλλά δυστυχώς αργός ο “Big Foot” του Golden State, καθώς τα όσα λεπτά αγωνίστηκε οι Thunder έπαιρναν επιθετικό rebound στα μισά από τα χαμένα τους σουτ.
Η εναλλακτική επιλογή στη θέση του center για τους Warriors λέγεται Marreese Speights, και ο Kerr τον έριξε στη μάχη με την κρυφή ελπίδα να αναζωογονήσει την επίθεση του Golden State με κάποιο από αυτά τα σερί τα οποία συνηθίζει στην Oracle Arena. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν ακόμη πιο δραματικό, λόγω της συνειδητής του άρνησης να συμμετέχει σε ομαδικές δραστηριότητες που συμπεριλαμβάνει την άμυνα απέναντι στους αντιπάλους.
Ο Steve Kerr κοίταξε εκείνη την στιγμή τον πάγκο του και σίγουρα προβληματίστηκε. Είναι μερικές φορές, όμως, που όσο πασιφιστής και να είσαι, αν και το να χαρακτηρίζουμε το δίδυμο ψηλών που αποτελείται από τους τραμπούκους Bogut και Green ως φιλειρηνικό είναι σαν να υποστηρίζουμε τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς με drones, πρέπει να απαντήσει στη βία με βία. Και στον πάγκο των Warriors, υπάρχει ένας παίκτης που υπακούει στην αρχετυπική εικόνα του πολεμιστή και θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίδοτο στον Μαορί πολεμιστή Steven Adams. Και αυτός είναι ο Festus Ezeli.
Ο Ezeli στα προηγούμενα παιχνίδια είχε κάνει ένα ρεσιτάλ λαθών κάθε φορά που πάταγε στο παρκέ. Πέρα από τα εντυπωσιακά φυσικά του προσόντα, στερείται δυστυχώς πολλές φορές καθαρού μυαλού και οι προηγούμενες ολιγόλεπτες του συμμετοχές σε αυτή τη σειρά κατέληγαν με αυτόν στην άκρη της οθόνης και τους προπονητές των Warriors να δείχνουν με το δάχτυλο τους τούς κροτάφους τους, σε μια παντομίμα που έμοιαζε με τον Marcel Marceau να προσπαθεί να δείξει στον Νιγηριανό που βρίσκεται ο φανταστικός του φίλος.
Παρά την πληθώρα λαθών ο Festus είναι εξαιρετικός αμυντικός rebounder και στα 15 λεπτά που αγωνίστηκε η Oklahoma πήρε μόλις ένα επιθετικό rebound. Μόλις εξασφάλιζε ο Ezeli το rebound, οι παίκτες των Warriors μπορούσαν να βγουν πιο γρήγορα στην επίθεση και, τρέχοντας την μπάλα στο ανοιχτό γήπεδο, προλάβαιναν την άμυνα πριν οργανωθεί. Πολλές ήταν οι φορές δε, που πέτυχαν τους παίκτες της Oklahoma σε αλλαγές μαρκαρισμάτων, καθώς έτρεχαν να καλύψουν τον κοντινότερο παίκτη των Warriors. Κάτι που απέναντι στο Golden State σημαίνει θάνατο.
Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το σερί 23-4 στην τρίτη περίοδο που γύρισε τούμπα όλο το παιχνίδι και, το κυριότερο, υποχρέωσε τον Donovan να κυνηγάει το παιχνίδι. Συγκεκριμένα, σε μία κίνηση προκειμένου να βρει περισσότερους πόντους, o Donovan αναγκάστηκε να παίξει τη δική του εκδοχή του small ball, βγάζοντας τον Adams και περνώντας μέσα τους Durant και Ibaka σαν ψηλούς. Σε κάποιο άλλο παιχνίδι θα μπορούσε να πιάσει ολοκληρωτικά, αλλά σε αυτόν τον αγώνα, όπου οι Thunder δυσκολευόταν τόσο να σκοράρουν, η απουσία του Νεοζηλανδού επέτρεψε στους Warriors να χαμηλώσουν και αυτοί το σχήμα τους, δίχως να φοβούνται μην τιμωρηθούν για αυτό. Και δίχως τον Adams να προσφέρει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στους συμπαίκτες του με τα επιθετικά του rebounds, τα θλιβερά ποσοστά των Thunder δεν τους επέτρεψαν να φθάσουν τους 90 πόντους.
Το δίκοπο μαχαίρι του ρυθμού
Θα το συζητήσουμε και κατά τη διάρκεια των επόμενων βδομάδων, αλλά αν κάτι μάθαμε από τα τρία παιχνίδια της περσινής σειρά τελικών με το Cleveland, είναι πως ο τρόπος για να περιοριστεί η αδιανόητη επίθεση των Warriors είναι να διακοπεί ο φρενήρης ρυθμός που επιδιώκει να επιβάλει η ομάδα του Steve Kerr, και να μειωθούν οι κατοχές στις οποίες παίζεται ο αγώνας, ελπίζοντας να μην βρουν αυτά τα τρίποντα στο ανοιχτό γήπεδο, και γενικά να σουτάρουν λιγότερο.
Αυτό τουλάχιστον λέει η κοινή λογική. Αλλά, όπως φάνηκε από τα νούμερα αυτή της σειράς η κοινή λογική δεν ισχύει στην περίπτωση των Thunder.
Οι τρεις νίκες της Oklahoma ήρθαν σε παιχνίδια που έγιναν σε ρυθμό 102,1 , 104,3 και 104,5 κατοχών.
Ενώ οι τέσσερις νίκες του Golden State ήρθαν σε παιχνίδια με ρυθμό 92,4, 101,4, 97,4 και 86,8 κατοχών.
Όσο και αν θα έπρεπε να παραληρούμε για την απίστευτη επίθεση των Warriors, η οποία επιβίωσε της συγκλονιστικής άμυνας της Oklahoma, τη διαφορά την έκανε η αναιμική επίθεση των Thunder.
Μετά το τέλος του έκτου παιχνιδιού, μιλώντας για την επιθετική κατάρρευση της ομάδας του στο τέταρτο δωδεκάλεπτο, ο Billy Donovan δεν κατηγόρησε την ανυπαρξία επιθετικών συστημάτων της ομάδας του, που αναλωνόταν σε μία αλληλουχία αποτυχημένων επιθέσεων σε isolation με τους δύο superstars να έχουν την μπάλα και να παίζουν ένας εναντίον όλων, με τους υπόλοιπους τέσσερις παίκτες της πεντάδας να τους κοιτάνε ακίνητοι και ξενερωμένοι σαν πετρωμένα gargoyle στην Παναγία των Παρισίων. Τρομακτικά gargoyles, όπως θα έπρεπε να είναι ένας παίκτης με το ταλέντο του Ibaka ή ακόμη τον Durant στην αδύναμη πλευρά, όταν είχε την μπάλα ο Westbrook και αντίστροφα, αλλά, παράλληλα, ακίνητα και στατικά στις θέσεις τους.
Κατά τον προπονητή των Thunder, λοιπόν, το πρόβλημα ήταν ότι η ομάδα καθυστερούσε να επιτεθεί στην τελευταία περίοδο. Το πιθανότερο, φυσικά, ήταν αυτό να οφειλόταν στην εξάντληση που αντιμετώπισαν οι παίκτες της Oklahoma, και ειδικότερα οι δύο superstars τους, που αγωνίστηκαν 289 και 284 λεπτά σε αυτή τη σειρά, σε αντίθεση με τους Splash Brothers που έπαιξαν τα κατά πολύ λιγότερα 257 και 241 αντίστοιχα. Και αυτή η διαφορά ήταν αποτέλεσμα του πολύ μικρού rotation, των έξι μόλις παικτών που χρησιμοποίησαν οι Thunder κατά τη διάρκεια της σειράς. Αλλά, ανεξαρτήτως του λόγου, το γεγονός ήταν πως οι Thunder σκόραραν πολύ καλύτερα, είτε στο ανοιχτό γήπεδο, είτε στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης, πριν προλάβουν να μπλεχτούν, σχεδόν οικειοθελώς αν συνυπολογίσουμε την έλλειψη κίνησής της επίθεσής τους, στα πλοκάμια της άμυνας του Golden State.
Στα πρώτα δευτερόλεπτα οι χώροι ήταν περισσότεροι, με αποτέλεσμα μετά από ένα γρήγορο screen, ή μάλλον, για να το θέσουμε καλύτερα: μετά από αυτό το ένα και μοναδικό screen που λάμβανε χώρα, να μπορούσαν να βρουν ένα διάδρομο προς το καλάθι των Warriors, χρησιμοποιώντας στο μέγιστο τα φυσικά προσόντα της υπεραθλητικής πεντάδας τους. Όταν ο Westbrook αποφάσιζε να ελέγξει το τέμπο και να παίζει με το ρολόι καταδίκαζε την επίθεση της ομάδας του με την στατικότητα των επιθέσεων της. Ο Russell έχει βελτιωθεί σαν point guard, αλλά ο μόνος τρόπος να ελέγξει το ρυθμό είναι να παίζει σε έναν ανεξέλεγκτο ρυθμό. Μονάχα έτσι μπορεί να σκοράρει όσο χρειάζεται η επίθεση των Thunder.
Δικαιολογίες και ψέματα.
Είχε προκαλέσει αρκετή φασαρία κατά τη διάρκεια αυτής της σειράς ο ενδεχόμενος τραυματισμός του Curry και κατά πόσον αγωνιζόταν ο MVP στο μέγιστο των δυνατοτήτων του.
Τα δύο τελευταία παιχνίδια απέδειξαν το αυτονόητο, πως δηλαδή ο Steph Curry είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου και πως παρά την συγκλονιστική άμυνα των Thunder δεν είναι πιθανό να σταματηθεί. Όταν επέστρεψε από τα αποδυτήρια στο δεύτερο ημίχρονο σκόραρε 24 πόντους με 14 σουτ και συνολικά έφθασε τους 36 πόντους με 23 μόλις προσπάθειες, γράφοντας θετικό συντελεστή +18 στα 40 λεπτά που αγωνίστηκε.
Η αποτελεσματικότητα του όσο περνούσε η σειρά απέδειξε πως μάλλον είχε κάποιον τραυματισμό να ξεπεράσει στα προηγούμενα παιχνίδια, μέχρι να βρεθεί ολοκληρωτικά άνετος στο παρκέ και να πυρπολήσει τα όνειρα των αντιπάλων του.
Η διαφορά με τα προηγούμενα παιχνίδια ήταν μια ελάχιστη αύξηση της ταχύτητάς στην ντρίπλα σε μικρούς χώρους, που του επέτρεπε να βρει αυτόν τον ελάχιστο χώρο και χρόνο που χρειάζεται για να σουτάρει. Μια ελάχιστα πιο γρήγορη κίνηση, που δεν ήταν ορατή στο μάτι, αλλά ήταν καθοριστική για το αποτέλεσμα. Η Oklahoma συνέχιζε να αλλάζει σε όλα τα screen, αφήνοντας κάποιον από τους θηριώδεις ψηλούς της με τον Steph, αλλά ενώ ο Adams μας είχε αφήσει άναυδους στα πρώτα παιχνίδια με την ιερόσυλη πράξη του να κόψει δυο φορές ένα υπό πίεση τρίποντο του Curry, αυτήn τη φορά ο Curry προλάβαινε να πάρει ένα από αυτά τα τρίποντα που για τον υπόλοιπο κόσμο είναι μια βλακώδης επιλογή, αλλά για αυτόν είναι λεφτά στην τράπεζα με δεδομένη την όποια ανακεφαλαιοποιησή της.
I think GSW's best play is probably "Shoot bad 3"
— Ethan Strauss (@SherwoodStrauss) May 31, 2016
Και ειλικρινά, επειδή απέναντι τους αγωνίζονται άνθρωποι, μιας που δεν πέρασαν οι Spurs, όποτε και θα λέγαμε πως αγωνίζονται ανδροειδή τύπου αγέραστου ρομποτικού Duncan, πώς είναι δυνατόν για μία ομάδα να διατηρεί τη ψυχραιμία και τη συγκέντρωση της όταν δέχεται αυτά τα τρίποντα, παρά την προσπάθεια και επιμέλεια που έχουν δείξει στον μάταιο αγώνα τους να αμυνθούν;
Αυτή η αναπόδραστη νομοτέλεια απέναντι στο Golden State είναι ολοκληρωτικά αποθαρρυντική και μπορεί να κάμψει το φρόνημα και των πιο αποφασισμένων αντιπάλων τους. Και το χειρότερο είναι πως τα καλάθια που έβαζαν οι Warriors επηρέαζαν και τις επιθετικές προσπάθειες των Thunder.
Κοιτώντας τις φάσεις μία προς μία μετά τα 17 τρίποντα των Πρωταθλητών, μπορούμε να διαπιστώσουμε κάτι που ήταν φανερό ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα: οι Thunder αδυνατούσαν να πάρουν σωστές επιθέσεις, ύστερα από φάση που δέχονται ένα από αυτά τα τόσο αποθαρρυντικά τρίποντα, καθώς ευστόχησαν σε μόλις τέσσερις από τις 17 επιθέσεις που επιχείρησαν για να απαντήσουν σε ένα από τα καλάθια των Warriors. To 4/17 αντιστοιχεί σε μόλις 23%, νούμερο ακόμη χαμηλότερο από το ποσοστό του 38,9% που είχαν στα σουτ συνολικά.
I honestly don't know how you could possibly keep your focus and keeping playing when these shots keep dropping on you.
— Royce Young (@royceyoung) May 31, 2016
Και μιλώντας για αποθαρρυντικές εμπειρίες, πώς θα μπορούσαν να συνέλθουν ποτέ οι Thunder όταν έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν την εμφάνιση του Anderson Varejão;
Όταν ο Kerr πέρασε στο τέλος της τρίτης περιόδου μέσα τους δύο Βραζιλιάνους, Barbosa και Varejão, την ίδια στιγμή, περισσότερο λογικό φάνταζε σαν προσπάθεια να επωφεληθεί για τις προκαταλήψεις που δημιούργησε η δήλωση του Pau Gasol πως δεν θα πάει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου λόγω του ιού Ζίκα.
Αλλά οι Βραζιλιάνοι αποδείχθηκαν καταλυτικοί για τη συνέχιση του σερί 23-4 των Πρωταθλητών, με αποκορύφωμα την crossover και το καλάθι του Varejão στον Kanter, που έστεψε τον Τούρκο και επίσημα σαν χειρότερο αμυντικό του ΝΒΑ.
Επόμενα παιχνίδια:
Τhe Finals!
Mitsos Mavrakis
Latest posts by Mitsos Mavrakis (see all)
- The Ball Hog 2021 Hater Awards - May 20, 2021
- Η δυναστεία που κράτησε 19 νύχτες - April 14, 2021
- Bubble Jeopardy - August 21, 2020
- Sapir-Whorf Hypothesis in the NBA - April 18, 2020
- Do’s and Don’ts για τον Κορονοϊό: NBA edition - March 26, 2020
Βλέποντας πάντως αυτήν την σειρά, μου εγείρεται το ερώτημα αν ο Durant (αδιαμφισβήτητο το ταλέντο του) έχει την πάστα του leader που θα φορέσει διαχτυλίδια.
Πολλά λάθη (κατανοήτη η κούραση στα τελειώματα), άστοχα αψυχολόγητα σουτ αρκετές φορές, iso στα κρίσιμα σημεία.
Συγκρίνοτας τον (έστω και άχαρα) με το φονικό ένστικτο του Klay σε τέτοια μάτς με προβληματίζει αν θα μπορέσει να κάνει ποτέ μπασκετικά το μεγάλο άλμα (δεν παίζει και λίγα χρόνια).
Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσω και την δικιά σας γνώμη…
Η καμπύλη της καριέρας του μου θυμίζει λιγάκι τον LeBron, με την έννοια ότι έφτασε αρκετά νωρίς σε τελικούς αποτυγχάνοντας, με τους τραυματισμούς και το μη βάθος του πάγκου κατηγορούσαμε supporting cast και προπονητές, ενώ ταυτόχρονα άλλοι δοξολογούσαν κι άλλοι θεωρούσαν ότι τον κρατάει πίσω το loyalty στο Cleveland. Οκ, ο LeBron δεν είναι το αντίπαλο δέος που έχει ο KD (sorry Kobe), ενώ μετά τον δεύτερο χαμένο τελικό του LeBron ή ακόμα και όταν παράτησε το παιχνίδι στην τελευταία του χρονιά στους Cavs, ήταν καθολικά αποδεκτό ότι είναι ο καλύτερος αλλά αναρωτιόμασταν αν έχει αυτό το “κάτι” που θα ντύσει τον θρύλο του με το χρυσάφι του τίτλου.
Βέβαια ο LBJ στην αντίστοιχη σεζόν είχε ήδη δύο χρόνια μακριά από το Cleveland και κατακτούσε τον πρώτο του τίτλο. Η επόμενη ήταν εκείνη η αδιανόητη χρονιά του 56/40/75. Αγωνιστικά ο KD βρίσκεται σε τρομακτικά υψηλό επίπεδο, αλλά κάπου είναι δίκαιο το σχόλιό σου περί του αν πρόκειται για ατυχία να πέσει σε LBJ, τούμπανους Spurs και ιστορικούς Warriors ή λείπει το killer instinct. Η επόμενη χρονιά με τον ίδιο στα 28 και τον Donovan πλέον να έχει καλύτερο feel του ρόστερ και του NBA είναι κομβική, και θαρρώ πως θα είναι στους τελικούς.