BallHog’s NBA Finals 2018 Walkaround Game #4: The “Now You Can Call it a Dynasty” Game

Posted on Jun 9 2018 - 6:50pm by The Ball Hog
Categorized as
1282
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Με την κορύφωση της σεζόν του NBA να έχει φτάσει με τους Τελικούς του 2018, το Ball Hog βρίσκεται πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στους NBA Finals 2018. 

Golden State Warriors vs Cleveland Cavaliers

Game 4:

Πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, και με ό,τι είχαμε δει στα προηγούμενα τρία, η προοπτική της στέψης των Warriors σε σχέση με την παράταση αυτής για ένα παιχνίδι φάνταζε ως πιο πιθανή. Δυστυχώς για τους Cavs σε κανένα σημείο δεν μπόρεσαν να φανούν αντάξιοι των αντιπάλων τους, αλλά και των δικών μας προσδοκιών για ένα ακόμα παιχνίδι.

Από το πρώτο δωδεκάλεπτο οι Warriors έδειξαν ότι δεν έχουν όρεξη να επιτρέψουν στους Cavs να πάρουν νίκη και να επιστρέψουν τη σειρά στην Oracle Arena1)Άλλωστε οι φίλοι των Dubs μπορούσαν να δουν την ομάδα τους να κατακτά το Πρωτάθλημα από το γήπεδο τους για να έχουν μια γεύση στέψης. Οι Πρωταθλητές (νυν και αεί, όπως πάει…) μπήκαν φορτσάτοι και κατάφεραν, με μπροστάρηδες τους δύο υποψηφίους MVPs, Durant και Curry, να σκοράρουν οκτώ και 12 πόντους αντίστοιχα και να χτίσουν διψήφια διαφορά από το τέταρτο λεπτό της αναμέτρησης. Μια διαφορά που διατηρήθηκε σε αυτά τα επίπεδα μέχρι το τέλος της περιόδου, χάρη και στην ευστοχία του Andre Iguodala έξω από την γραμμή των 7,25. Ενώ οι γηπεδούχοι, αν και είχαν επτά επιθετικά rebounds από νωρίς, δεν κατάφεραν να τα μετατρέψουν σε εύκολους πόντους.

Οι Cavs είναι αποδοτικοί στα φετινά Playoffs όταν ο LeBron, εκτός από το να σκοράρει, μπορεί να μοιράσει την μπάλα και αυτή να φτάσει στο καλάθι μέσω των συμπαικτών του. Αυτό, λοιπόν, έκαναν οι γηπεδούχοι στο ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου και κατάφεραν να επιστρέψουν στο παιχνίδι. Μαζί με τον ηγέτη της ομάδας λοιπόν, υπήρχε ο JR Smith, ο οποίος σκόραρε δύο τρίποντα από πάσες του LeBron, αλλά και ο Nance Jr., ο οποίος πάλευε στη ρακέτα έχοντας έξι πόντους και πέντε rebounds σε μόλις επτά λεπτά.

Οι ελπίδες των Cavs για να καταφέρουν να πάρουν μια νίκη στην έδρα τους αναπτερώθηκαν, και οι όμορφες φάσεις που έβγαλανξεσήκωσαν τους φίλους της ομάδας.

Οι αναπληρωματικοί των Warriors δεν μπόρεσαν να βάλουν δύσκολα στον LeBron, με αποτέλεσμα το 24-35 της περιόδου να γίνει 39-38 υπέρ των γηπεδούχων. Με τον Klay Thompson να μην έχει βρει ρυθμό και πάλι, έχοντας πάλι τρία φάουλ στα μέσα της δεύτερης περιόδου, οι Πρωταθλητές έπρεπε να βρουν βοήθειες από τους έτερους δύο σκόρερ τους. O Curry ήταν εκεί και με οχτώ πόντους στο δεύτερο μισό της περιόδου δεν επέτρεψε στους Cavs να μείνουν κοντά. Στα αξιοσημείωτα και το γεγονός ότι ο Iggy σκόραρε και τρίτο τρίποντο πριν την ανάπαυλα. Σαν να ήθελαν να που οι θεοί ότι δεν γλιτώνουν την σκούπα ο LeBron και η παρέα του ένα πράμα.

Η άμυνα των Cavs με λίγα λόγια ήταν αυτή που δεν τους επέτρεπε να μείνουν κοντά στο σκορ. Όχι μόνο στην περιφέρεια ή στο transition, όπως δείχνει και η παρακάτω φωτογραφία.

Αλλά κυρίως αυτή στη ρακέτα, και από το πως για ακόμα μία φορά υπήρχαν ανοιχτοί χώροι, χωρίς να έρχεται καμία βοήθεια από συμπαίκτες.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο τρίτος -θεωρητικά- καλύτερος παίκτης της ομάδας είχε αυτά τα νούμερα μετά το πέρας του πρώτου ημιχρόνου.

Ενώ ο Tristan Thompson είχε:

Τελειώνοντας με “μόλις” -21, γιατί στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξε μόλις 4:15.

Και μετά ήρθε το τρίτο δωδεκάλεπτο, όπου όλοι μαζί είπαμε:

Η δουλειά για τους Warriors στο δεύτερο ημίχρονο φάνηκε να είναι ευκολότερη από ό,τι ενδεχομένως και οι ίδιοι θα φανταζόντουσαν. Ο λόγος είναι ότι ο LeBron δεν ήταν σε κατάσταση να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Και οι λόγοι δύο. Πρώτος ο τραυματισμός του, για τον οποίο μάθαμε με το που τελείωσε το παιχνίδι.

Με αποτέλεσμα ο κορυφαίος παίκτες του πλανήτη -τουλάχιστον- της εποχής μας να δείχνει ότι παίζει μερικά επίπεδα κάτω από αυτά που μας έχει συνηθίσει.

έχοντας μόλις τρία σουτ σε όλο το δεύτερο ημίχρονο σε 17:17 λεπτά συμμετοχής.

Και δεύτερον, το ότι έβλεπε ότι οι συμπαίκτες του, για ένα ακόμα παιχνίδι, δεν έδειχναν ικανοί να κάνουν το βήμα παραπάνω για να του δώσουν την εικόνα πως αν αυτός έπαιζε σε top επίπεδο το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο γινόταν. Συγκεκριμένα, οι Love, J.R. Smith, Hood, Hill, Green και Korver είχαν αθροιστικά 8/29 και 27,5%, ήτοι ποσοστό που δεν μπορεί να σε βοηθήσει, όχι μόνο να γυρίσεις το παιχνίδι, αλλά ούτε να σου δώσει την ευκαιρία να το διεκδικήσεις. Ακόμα και με τον LeBron στην ομάδα σου…

Με το παιχνίδι να μην έχει το ενδιαφέρον που θα περιμέναμε, και τον νικητή του από το τέλος του τρίτου δωδεκαλέπτου να δείχνει να μην αλλάζει, η μόνη αγωνία ήταν να δούμε αν θα καταφέρει ο Stephen Curry να κατακτήσει το βραβείο του πολυτιμότερου για τους Τελικούς.

Δυστυχώς για αυτόν (και κάποιους από εμάς) η εμφάνιση του Durant στο τρίτο παιχνίδι -που ουσιαστικά έκρινε και τη σειρά των Τελικών- του έδωσε και το βραβείο. Οι Dubs, βέβαια, κατάφεραν τελικά ένα ακόμα ρεκόρ.

Το παιχνίδι ήταν διαδικαστικό, ο LeBron συγκινητικός, αλλά για αυτόν κι αν έχουμε γράψει στη φετινή post season, οπότε το ενδιαφέρον για εμάς σήμερα είναι να κάνουμε δύο βήματα πίσω και να δούμε τη μεγάλη εικόνα, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε. Και, για να πούμε την αλήθεια, για μας είναι μια εικόνα απολαυστική.
NBA Playoffs και NBA Finals 2018 – H Επίγευση

Κλείνοντας, λοιπόν τόσο το κείμενο, όσο και την παρακολούθηση της post season 2018, η επίγευση που μας άφησε αυτή η σειρά των Τελικών ήταν γνώριμη μεν, με τους Warriors των “Humptons Five” Πρωταθλητές, αλλά όχι οικεία δε. Γιατί η επανάληψη της σειράς “Καλύτερη Ομάδα” εναντίον “Καλύτερου Παίχτη” έπαιζε στο τρίτο sequel της, αλλά η συναίσθηση πως ενδεχομένως βλέπουμε την αναμέτρηση “Ίσως η Καλύτερη Ομάδα όλων των Εποχών” εναντίον “Ίσως του Καλύτερου Παίχτη όλων των Εποχών” μας γεννούσε διαρκώς αισθήματα χαράς και εντυπωσιασμού.

Και δεν ήταν μόνο οι αγωνιστικές παραστάσεις του LeBron στον πρώτο Τελικό, του Curry στον δεύτερο και τέταρτο ή του Durant στον τρίτο. Ήταν και όλη η αναγνώριση των παράλληλων μοναδικών καταστάσεων που λαμβάνανε χώρα. Τα κομμάτια του puzzle που είχαν -σε διάφορα επίπεδα- προηγουμένως τοποθετηθεί ώστε να βιώνουμε αυτές τις παραστάσεις.

Ένα πρώτο επίπεδο ήταν πως, ενώ ο LeBron αποχωρούσε από τον αγωνιστικό χώρο, ενδεχομένως από το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα της ομάδας της γενέτειράς του, το κοινό, σε αντίθεση με το 2010 και την εκεί επιστροφή του με φανέλα άλλης ομάδας, όταν και  είχαμε γιουχαΐσματα και απειλές, αυτή τη φορά απλά του χάρισε καθολική αναγνώριση και standing ovation. Και προφανώς η αναγνώριση πήγαινε στον άνθρωπο που επέστρεψε από τις ακτές του Miami για να δώσει τον πρώτο Τίτλο σε επαγγελματικό sport στις H.Π.Α. στο Ohio μετά από 50 χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, αλλά ήταν και αναγνώριση του τι βιώθηκε, του γεγονότος, δηλαδή, πως για να το πετύχει αυτό έδωσε όλο του το “είναι” night in, night out τα τέσσερα τελευταία χρόνια.

Και το μπασκετικό “είναι” αυτού του ανθρώπου (;) ήταν μία σειρά από εξωπραγματικές παραστάσεις, που πέρα από τα πάμπολλα ρεκόρ που κατέρριπταν, αποδείκνυαν και το νέο ταβάνι των μπασκετικών δυνατοτήτων που η νέα εποχή έχει φέρει.

Επιπλέον, είναι και η συναίσθηση και αποδοχή πλέον του κοινού πως οι αθλητές, στην σύγχρονη εποχή, δεν μπορούν να εξαρτώνται αποκλειστικά από τις διαθέσεις των GMs και των ιδιοκτητών των ομάδων, αλλά, αντίθετα, όντας οι πρωταγωνιστές του Παιχνιδιού, αυτοί θα επιλέγουν το παρόν και το μέλλον τους.

Και ο LeBron, μέσα από την 15ετή παρουσία του στη Λίγκα, πέρα από τις συγκλονιστικές αγωνιστικές παραστάσεις που έχει χαρίσει στους οπαδούς του αθλήματος, θα μείνει στην Ιστορία ως ο superstar που άλλαξε τους όρους του Παιχνιδιού, ξαναδίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτούς που τους ανήκει: στους ίδιους τους παίχτες. Η κατανόηση και η αναγνώριση αυτής της αλλαγής από το ίδιο το κοινό που πριν από οχτώ χρόνια τον αντιμετώπιζε ως τον μεγαλύτερο προδότη, λόγω της ίδιας ακριβώς επιλογής, δείχνει και την εξέλιξη της αντίληψης και της κατανόησης των όρων διεξαγωγής του αθλήματος συνολικά.

Και ο χαρακτηρισμός του James ως “Σύγχρονου Προμηθέα”, ταυτόχρονα με τον άτυπο τίτλο του κορυφαίου αθλητή της γενιάς του και ενδεχομένως του κορυφαίου που ποτέ μπήκε με την πορτοκαλί σπυριάρα σε μπασκετικό παρκέ, δεν είναι χαρακτηρισμοί που δίνονται για να μειώσουν ή παραγνωρίσουν τα λάθη του. Σε μεγάλο βαθμό η μη ανταγωνιστικότητα των φετινών Cavaliers οφείλεται στην δικιά του εμπλοκή στο στήσιμο του roster και σε μη αγωνιστικές αποφάσεις, τομείς που ξεκάθαρα θα έπρεπε να έχει αποφύγει. Ωστόσο, αυτά είναι λάθη με αποκλειστικά αγωνιστικό αντίκτυπο, που και ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό πλήρωσε2)Σε μεγαλύτερο βαθμό, βέβαια, η ομάδα του, ως οργανισμός συνολικά.. Όμως, το αποτύπωμα της συνολικής αγωνιστικής και εξωαγωνιστικής παρουσίας του είναι κατά πολύ μεγαλύτερο αυτών και κατά πολύ σημαντικότερο.

Άλλωστε, έμμεση αναγνώριση του μεγαλείου του LeBron και της επιρροής του στο άθλημα και στο NBA αποτελούν οι back2back Πρωταθλητές, οι ίδιοι οι Warriors. Η απόφαση του Durant να πάει στο Oakland ήταν επιλογή που βασίστηκε στην απελευθέρωση των αθλητών να κάνουν αυτό που εκείνοι επιθυμούν, βάσει του δρόμου που ο LeBron το 2010 χάραξε.

Επιπρόσθετα, αναγνώριση της επιρροής του στο παιχνίδι, αλλά και του ταλέντου του LeBron, είναι και το γεγονός πως οι Πρωταθλητές του 2015 και δευτεραθλητές 2016, χρειάστηκαν να προσθέσουν στην “Death LineUp” τον -μάλλον- δεύτερο καλύτερο παίχτη του κόσμου για να μπορούν να επιβληθούν επί του James. Το “Strength In Numbers” των Τελικών του 2015 και 2016, με τα μοιρασμένα αποτελέσματα, έγινε “καλοί οι αριθμοί και τα μαθηματικά, αλλά αν κολλάει το κάρο, δεν είναι κακό να υπάρχει κι ο δεύτερος καλύτερος παίχτης του κόσμου στην πεντάδα μας”.

Και αυτό είναι -και- το δικό μας συμπέρασμα μετά από τα 202 παιχνίδια των Warriors μετά την απόκτηση του Durant. Οι Warriors παραμένουν οι Warriors που εξαφανίζουν την μπάλα και εξαϋλώνουν τον κάθε αντίπαλό τους όταν ο KD περιορίζεται στον ρόλο της -τρομακτικά πολυτελούς- αναβάθμισης του Harrison Barnes. Μα όποτε το συγκεκριμένο παιχνίδι, για όποιους λόγους κάθε φορά, τραυματισμών ή κακιάς μέρας, δεν βγαίνει, πλέον υπάρχει αυτή η δαντελένια πολυτέλεια, του ισοϋψή του Bill Russell, που με το παιχνίδι του αντικατοπτρίζει τόσο την εξέλιξη του αθλήματος, όσο και την αδυναμία οποιασδήποτε αναχαίτισης των Warriors ver.II. Ενός update που ενίοτε παρουσιάζεται νωχελικό, ενίοτε αυτάρεσκο, ενίοτε ψυχολογικά κουρασμένο από την ίδια του την επιτυχία, μα όποτε χρειάστηκε να αντεπεξέλθει, δείχνει την χωρίς όρια αποτελεσματικότητά του με το πάτημα του κουμπιού ενεργοποίησης της νιτρομπουκάλας που γράφει πάνω της “KD”. Tην πολυτέλεια και ευτυχία του να έχεις δίπλα στους δύο κορυφαίους σουτέρ στην Ιστορία του αθλήματος, δίπλα στον καλύτερο αμυντικό της λίγκας, σε έναν από τους καλύτερους glue-guys ever, έναν από τους top-10 σε ταλέντο παίχτες που πάτησε ποτέ παρκέ.

Και αυτές οι γραμμές γράφονται χωρίς την παραμικρή διάθεση να μειώσουν τους Warriors και τα κατορθώματά τους. Το αντίθετο. Οι Warriors είναι δεδομένα μία από τις δύο κορυφαίες ομάδες μπάσκετ που έχουμε ποτέ δει, παρέα με την “Dream Team“. Και την επιτυχία τους την πιστώνεται καθ’ ολοκληρία το front office τους, από τον πρώτο ως τον τελευταίο άνθρωπο που συμμετέχει σε αυτό. Μελέτησαν τις τάσεις του αθλήματος, τις ενσωμάτωσαν ταχύτερα από τον ανταγωνισμό, προσέλαβαν το κατάλληλο προσωπικό στις κατάλληλες θέσεις, με κατάλληλο και επιτυχημένο scouting draftαραν τον κορμό της ομάδας τους, πίστεψαν σε αυτόν και τον στήριξαν, έκαναν κινήσεις που οι ίδιοι οι οπαδοί τους δεν μπορούσαν να καταλάβουν, όπως με το trade του Monta Ellis για τον Bogut, ή την μη ανταλλαγή Klay Thompson για Harden και Love, όταν αμφότεροι οι τελευταίοι τους προτάθηκαν, άνοιξαν το cap τους για να υποδεχτούν τον Iguodala, δίνοντας έναν σκασμό picks στη Utah για να φορτωθεί τα κακά συμβόλαιο που ως τότε είχαν, και, τέλος, ήταν απόλυτα προετοιμασμένοι το καλοκαίρι του 2016 ώστε να έχουν, τόσο τον απαραίτητο χώρο στο cap, όσο και την ομάδα για να τον δελεάσουν, για να υποδεχτούν τον Durant.

Και ακόμα κι αν κάποιες φορές στάθηκαν τυχεροί, όπως στο Πρωτάθλημα του 2015, που καμία ομάδα από όσες αντιμετώπισαν δεν είχε υγιή το PG της, ή στο Πρωτάθλημα του 2018, με τον τραυματισμό του Paul, εκείνοι ήταν έτοιμοι και πλήρως προετοιμασμένοι να εκμεταλλευτούν αυτήν ακριβώς την τύχη τους. Γιατί τα είχαν κάνει όλα σωστά. Και ο συνδυασμός των δύο, το “να τα κάνεις όλα σωστά” και να “έχεις και τύχη” είναι ο συνδυασμός που απαιτείται για να καταφέρει μια ομάδα NBA να χαρακτηριστεί ως “Δυναστεία” στην πιο ανταγωνιστική, πιεστική και ψυχοφθόρα λίγκα μπάσκετ του κόσμου.

Για αυτό άλλωστε οι Δυναστείες του ΝΒΑ δεν ήταν παρά μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ως χτες. Οι Celtics των ’60s με 11/13, οι Lakers των ’80s με 5/9, οι Bulls των ’90s με 6/8, οι Lakers των early ’00s, με 3/33)Ή 3/5 αν κάποιος συμπεριλάβει και τον χαμένο Τελικό του ’04. και οι Spurs των mid-’00s με 4/84)Ή 5/14 για άλλους, αν δεν μετρήσουν ως το 2007, αλλά συμπεριλάβουν και τους Τελικούς του 2013 και 2014, μην ξεχωρίζοντας την εποχή Duncan από την εποχή Kawhi.. Και οι Warriors από χτες μπορούν με περιφάνεια να υποστηρίζουν πως εισήχθησαν σε αυτό το κλειστό group, ως η μόλις έκτη Δυναστεία που γνωρίζει η λίγκα στα 70 και πλέον χρόνια της. Και με τον κορμό τους ηλικιακά στο peak της αγωνιστικής του απόδοσης, η επόμενη τριετία θα δείξει σε ποια θέση της κλειστής αυτής λίστας η Ιστορία θα τους κατατάξει. Το θετικό για αυτούς είναι πως είναι κυρίως στα χέρια τους. Στα δικά μας χέρια είναι η ασταμάτητη επιθυμία να χειροκροτούμε αξημέρωτα τις χορογραφικής τελειότητας παραστάσεις τους.

Eν κατακλείδι, παρότι άνισες και ενδεχομένως προδεδικασμένες, ήταν απόλαυση για εμάς που είδαμε τις αναμετρήσεις ανάμεσα στους κορυφαίους Warriors και στον κορυφαίο James. Οι απολαύσεις της ζωής, και η τέχνη στο υψηλότερο επίπεδο είναι μία από αυτές, δεν παρουσιάζονται τόσο συχνά όσο νομίζουμε για να προσπαθούμε να τις μειώσουμε στα μέτρα μιας μίζερης καθημερινότητας. Και αυτό που οι James και Warriors παρουσιάζουν συγκαταλέγεται στην υψηλού επιπέδου τέχνη. Και εμείς για αυτές τις παραστάσεις νιώθουμε τυχεροί ως θεατές. Ελπίζουμε να το ευχαριστηθήκατε και εσείς αντίστοιχα. Καλή off season Hoggers!

 

References
↑1 Άλλωστε οι φίλοι των Dubs μπορούσαν να δουν την ομάδα τους να κατακτά το Πρωτάθλημα από το γήπεδο τους για να έχουν μια γεύση στέψης.
↑2 Σε μεγαλύτερο βαθμό, βέβαια, η ομάδα του, ως οργανισμός συνολικά.
↑3 Ή 3/5 αν κάποιος συμπεριλάβει και τον χαμένο Τελικό του ’04.
↑4 Ή 5/14 για άλλους, αν δεν μετρήσουν ως το 2007, αλλά συμπεριλάβουν και τους Τελικούς του 2013 και 2014, μην ξεχωρίζοντας την εποχή Duncan από την εποχή Kawhi.