Mε την Post Season 2018 να είναι πια παρελθόν, η Λίγκα που δεν σταματά να λειτουργεί “στα κόκκινα”, μπαίνει στην τρίτη φάση της (ή πρώτη της επόμενης σεζόν), αυτής της off season, όπου το μεγαλύτερο μέρος της υλοποίησης του σχεδιασμού των ομάδων λαμβάνει χώρα. Με τα δύο μεγαλύτερα tasks της off season 2018 να αποτελούν το -διαρκές την τελευταία τετραετία- “How to beat the Warriors”, αλλά και το “Πού θα πάει ο LeΒron;“, οι ομάδες έχουν πολλά σενάρια σε πάμπολλα επίπεδα να εξετάσουν, η καθεμία αναφορικά με την μίκρο εικόνα του franchise, αλλά και την μάκρο, της πορείας της Λίγκας συνολικά. Πριν την έναρξη του July Memorandum και την επίσημη έναρξη των κινήσεων των ομάδων, οι συντάκτες του Hog προσπαθούν να δώσουν ένα περίγραμμα της κατάστασης της κάθε μίας από της 30 ομάδες της Λίγκας αναφορικά με το που βρίσκονται και προς τα που καλό θα ήταν να κινηθούν.
Μ’αυτά και με εκείνα, φτάσαμε στο καλύτερο ένα τρίτο της Λίγκας. Ομάδες με παρουσία στα Playoffs, με τις μισές να μας σηκώνουν το φρύδι από το ενδιαφέρον και την εντύπωση που προκάλεσαν, και τις άλλες δύο να μας κάνουν να σκύβουμε από απογοήτευση. Pacers, Jazz, Thunder, Blazers, το λοιπόν, με το ποιες είναι στην κάθε κατηγορία από τις δύο προαναφερθείσες, μάλλον να είναι αρκετά σαφές.
#10 Indiana Pacers
Λουκάς Μοσχούλας: Επανήλθε η ελπίδα στην Indiana. Και την έφερε ο κύριος της παρακάτω φωτογραφίας.
Ο Victor Oladipo ήταν η αποκάλυψη της σεζόν για τους Pacers, κατάφερε να κάνει career high σε 11 κατηγορίες: 3PM, 3PA, 3P%, 2PM, 2PA, 2PA%, Pts, Rebs, Asts, Stls, Blks. Έτσι όπως καταλαβαίνετε δεν γινόταν να χάσει και το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη της Λίγκας. Σε άλλα στοιχεία της περσινής σεζόν, οι Pacers είχαν μια ισορροπημένη ομάδα με διακριτούς ρόλους και όλο αυτό έβγαινε στο παιχνίδι τους. Οι Collison και Bogdanovic ήταν οι παίκτες που περίμεναν τον Oladipo στο τρίποντο λειτουργώντας ως spot shooters, τελειώνοντας την αγωνιστική περίοδο με 46,8% και 40,2% έξω από την γραμμή των 7,25 αντίστοιχα. Ενώ, συγχρόνως, ο Collison είχε και 5,3 assists ανά παιχνίδι. Στην frontline οι Young και Turner μπορεί να είχαν χαμηλούς αριθμούς στα rebounds, με 6,3 και 6,4 αντίστοιχα, όμως και οι δύο μαζί είχαν 33,7% στο τρίποντο σε συνολικά 338 προσπάθειες. Όχι άσχημα όταν μιλάμε για το δίδυμο ψηλών μιας ομάδας.
Στον πάγκο τώρα, οι Josheph, Stephenson και Sabonis βοήθησαν όσο έπρεπε για να υπάρχει ισορροπία, ακόμα και όταν οι βασικοί ξεκουραζόντουσαν. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι στα 39 παιχνίδια που η βασική πεντάδα ξεκίνησε, το ρεκόρ της ομάδας ήταν 25-14. Κλείνοντας για την σεζόν που πέρασε, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε να κάνουμε μια ξεχωριστή αναφορά στον Myles Turner. Όπως είπαμε και παραπάνω βοήθησε με τα rebounds αλλά και με το ποσοστό του στο τρίποντο, όμως η αλήθεια είναι ότι η βελτίωση του στην τρίτη του χρονιά στο NBA δεν είναι αυτή που περίμεναν στους Pacers. Οι αριθμοί λένε ότι σε πόντους είχε 10,3, 14,5 και 12,7, σε rebounds 5,5, 7,3 και 6,4 ενώ το (πάντα φιλικό με τους “bigs”) PER του ήταν 15,5, 18,5 και 16,7. Όπως καταλαβαίνεται υπάρχουν σκέψεις στου ιθύνοντες της Indiana αναφορικά με τον νεαρό.
Αν πρέπει, πάντως να ξεχωρίσουμε δύο σημεία που ξεχώρισαν τη σεζόν που τελειώσε για τους Pacers, πέρα από την εκτόξευση Oladipo, είναι πως τελικά κατάφεραν να μην τους λείψει ο Paul George όσο όλοι μας θα περίμεναν, μιας και ο προαναθερθείς ΜΙP και ο Sabonis έκαναν εξαιρετικές χρονιές, ανατρέποντας σημαντικά τις αρχικές αποτιμήσεις του trade, αλλά και η επική μάχη στον πρώτο γύρο των Playoffs κόντρα στον “Βασιλιά” LeBron, τον οποίον ανάγκασαν να πατήσει από νωρίς το κουμπί της ενεργοποίησης των τουρμπομπουκάλων προκειμένου να τους καταβάλει στα εφτά παιχνίδια.
Και όλα αυτά σε μία σεζόν όπου η ομάδα ήταν η τέταρτη πιο οικονομική ομάδα με salary μόλις $95,3 εκατ. Δηλαδή μια ομάδα value for money. Πράγμα που της δίνει την δυνατότητα να ελιχθεί στην φετινή free agency. Ο Chad Buchanan, ο μόλις ενός χρόνου GM της ομάδας, έχει να διαχειριστεί μερικά συμβόλαια που λήγουν ή υπάρχουν option από πλευράς παικτών και ομάδας. Η αρχή έγινε ήδη, με την μη ενεργοποίηση του team option στον Lance Staphenson, απόφαση που δεν άρεσε καθόλου στον πρώην ηγέτη της ομάδας Paul George, που έριξε την μπιχτή του μέσω Instagram.
Οι επόμενες αποφάσεις σε ό,τι αφορά την ομάδα έχουν να κάνουν με τα συμβόλαια των Al Jefferson (στα $10 εκατ.), του οποίου είναι partially guaranteed, που σημαίνει ότι μπορούν να τον αφήσουν ελεύθερο δίνοντας του μόνο $6 εκατ.. Λογικά θα αποχαιρετήσει ο γερο-Al. Όμως δεν φαίνεται το ίδιο και για τους Bogdanovic και Collison που λογικά η ομάδα θα ενεργοποιήσει τις options τους. Εκτός φυσικά και αν χρειαστεί χώρος για να μπορέσει να έρθει ένα παίκτης με max συμβόλαιο. Τα συμβόλαια των δύο βασικών ανέρχονται στα $10,5 και $10 εκατ αντίστοιχα και ήταν σίγουρα πολύ καλές επιλογές για πέρσι το καλοκαίρι (με αυτό του Bogdanovic να έχει ήδη ενεργοποιηθεί και για την επόμενη σεζόν).
Κλείνοντας με τα συμβόλαια που λήγουν αυτό το καλοκαίρι, να αναφέρουμε ότι ο Thaddeus Young έχει player option στα $13,7 εκατ. και, από όσα ακούγονται, ίσως κάνει opt out για να δει πόσα θα μπορέσει να βρει στο ίσως τελευταίο του καλό συμβόλαιο. Όμως και αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί σίγουρο ακόμα. Free agent είναι και ο Glenn Robinson, o Τρίτος, o oποίος δεν βοήθησε ιδιαίτερα την προηγούμενη χρονιά όσο θα περιμέναμε, λόγω τραυματισμού, αλλά ήδη συγκεντρώνει μεγάλο ενδιαφέρον η υπογραφή του από διάφορες ομάδες, και για να κάνει την καλύτερη επιλογή άλλαξε αντζέντηδες μόλις μια βδομάδα πριν την free agency.
Για τις επιλογές της ομάδας την νύχτα του draft τώρα, ο Aaron Holiday στο #23 ήταν μια επιλογή που δεν περίμεναν να κάνουν οι Pacers, καθώς σε δηλώσεις του ο coach McMillan είπε ότι δεν περιμέναμε να μείνει ως εκεί και δεν είχαμε κάνει το απαραίτητο scouting, όμως ο guard του UCLA -και μικρός αδερφός των Jrue και Justin- ήταν τελικά η επιλογή τους, καθώς δεν μπορούσαν να αφήσουν έναν τέτοιο σκόρερ. Στο #50 επέλεξαν ένα PF από το πανεπιστήμιο του Missouri, τον Alize Johnson, ο οποίος βέβαια δύσκολα θα είναι στις βασικές επιλογές του coach για την επόμενη σεζόν.
Με τον χώρο στο cap τους να είναι κάτω από τα $20 εκατ., είναι δύσκολο όπως είπαμε να κάνουν κίνηση για κάποιον από τους All Stars που θα θέλουν max, με την υποσημείωση ότι μπορούν να βρουν τον χώρο για μια τέτοια πρόταση. Ίσως όμως οι περιπτώσεις των Aaron Gordon, Julius Randle, Rodney Hood ή Zach LaVine να είναι πιο εύκολες καθώς θα προσθέσουν ποιότητα, αλλά και σε καλή ηλικία, μιας και οι Pacers ήταν η τρίτη πιο νεανική ομάδα του φετινού NBA με 24,8. Σε ποιο ρεαλιστικές λύσεις, τη θέση του αποδεσμευμένου Lance οι Pacers στοχεύουν έναν εκ των Tyreke Evans ή Will Barton, με στόχο να μην δώσουν πάνω από το mid-level exception ($8,5 εκατ. για τις ομάδες κάτω από το tax) για όποιον εξ αυτών.
#09 Utah Jazz
Κοσμάς Καψάλης: Οι Jazz, αν και η ομάδα με το πιο αταίριαστο συνδυασμό πόλης και επιθέτου (λόγω της μετακίνησης από την μουσικομάνα Νέα Ορλεάνη), είναι από τις πιο θελκτικές ομάδες αυτή την στιγμή στη λίγκα. Έχει κορμό, προπονητή, αποδίδει εξαιρετικά, και το μέλλον της διαγράφεται λαμπρό. H Utah μπήκε με μεγάλη δυναμική στην πρώτη χρονιά μετά την αποχώρηση του μέχρι πέρσι star της, Gordon Hayward. Ρόλο, βέβαια, έπαιξε και το γεγονός ότι πρακτικά δεν είδαμε καθόλου τον Gordon Hayward με τη φανέλα της Βοστόνης. Μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας από τα Playoffs, πέρσι πέτυχαν είσοδο στην postseason για δεύτερη σερί χρονιά, πετυχαίνοντας παρά δύο 50 νίκες κι εκεί, αφού πέρασαν στον πρώτο γύρο τους OKC στα έξι παιχνίδια, έχασαν στα πέντε από τους Rockets, χωρίς, όμως, τον Ricky Rubio στις υπηρεσίες τους.
Κι ερχόμαστε στο παρόν και το μέλλον. Με τα βραβεία του ΝΒΑ να δίνονται σε λίγες ώρες από τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, οι Jazz έχουν στις τάξεις τους τους τρεις επικρατέστερους για το βραβείο του Καλύτερου Αμυντικού, στο πρόσωπο του Rudy Gobert, του καλύτερου Rookie στο πρόσωπο του Donovan Mitchell και του καλύτερου Προπονητή στον Quin Snyder. Και κανένα από τα βραβεία να μην πάρουν στα χέρια τους οι τρεις κύριοι της προηγούμενης πρότασης, μικρή σημασία έχει και η ομάδα έχει μόνο να περιφανεύεται. Δεν χρειάζεται να γράψουμε για την αμυντική παρουσία του Rudy Gobert, που στην εποχή των analytics φεύγει πολύ πιο πίσω από ένα απλό νούμερο “bpg”, ή τα πολλά και φανταστικά που έκανε ο Donovan. To κάναμε αρκετές φορές και θα ξανάχουμε ευκαιρίες στο μέλλον. Αξίζει όμως να σταθούμε λιγάκι στον coach Snyder. O 51χρονος τεχνικός παρέταξε μια ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους και πλάνο καταφέρνοντας τόσο να φέρει αποτελέσματα, όσο και να παίξει πανέμορφο μπάσκετ. Επιπλέον, πέρα από το ρεκόρ της ομάδας, ή το επιμέρους 29-6 με το οποίο έκλεισε η χρονιά, ο Snyder έδειξε μια φανταστική ικανότητα -που συγκρίνεται με εκείνη του Stevens στους Celtics- να παίρνει το καλύτερο από παίκτες: βλέποντας τις χρονιές που έκαναν ο Ingles, o Crowder κι ο Hood1)Ειδικά στους δύο τελευταίους είναι δραματική η σύγκριση με τα νούμερα σε Jazz και Cavs και το ανάποδο μετά το trade του χειμώνα, αν και σε αυτό, το κατόρθωμα του Snyder μεγεθύνεται κι από την κατάσταση στους Cavaliers.. Να γίνει, τέλος, και μια μικρή αναφορά στον Ricky Rubio, αφού ο Ισπανός έβγαλε φέτος τις λιγότερες assists από ποτέ στην καριέρα του, αλλά είχε μεγάλη βελτίωση στο εκτελεστικό κομμάτι, σημειώνοντας career highs σε πόντους, εύστοχα τρίποντα και ποσοστό (με πάνω από ένα εύστοχο ανά παιχνίδι), FG%, eFG%.
Kι ερχόμαστε στο draft, όπου οι Jazz διάλεξαν με το #21 τον Grayson Allen τεταρτοετή SG του Duke. O Allen, που σε τέσσερα χρόνια στο κολέγιο πρόλαβε να πάει από τον παράδεισο στην κόλαση και σχεδόν να επιστρέψει πίσω, έχοντας μια από τις πλέον ιντριγκαδόρικες κολεγιακές καριέρες των τελευταίων ετών. Πήρε το πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά, αλλά έμεινε και τις άλλες τρεις, την πρώτη από επιλογή και τις υπόλοιπες από ανάγκη. Τη δεύτερη χρονιά ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι περιστατικών που ο Allen έβαζε σκόπιμα τρικλοποδιές σε αντιπάλους την ώρα που σούταραν, με αποτέλεσμα διάφορες κοκορομαχίες στα κολεγιακά παρκέ, αλλά και την απονομή του τίτλου του “the next hated white Duke player”, τον καθολικό εξευτελισμό του σε σημείο ανεκδότου, ακόμα και την αποβολή για μερικά παιχνίδια από τον ίδιο του τον προπονητή. Στην τρίτη και τέταρτη χρονιά προσπάθησε -με αρκετή επιτυχία- να αλλάξει αυτή την εικόνα και τελικά επιλέχθηκε στο τελευταίο κομμάτι του πρώτου γύρου. Αγωνιστικά, ο Allen είναι ένα ψηλό και τσαμπουκαλίδικο guard, που δεν υπολείπεται ούτε σε μακρινό σουτ, ούτε σε αθλητικά προσόντα. Στο McDonald’s All American παιχνίδι, άλλωστε, ο Grayson Allen κέρδισε τον διαγωνισμό καρφωμάτων, πηδώντας πάνω από τον Jahlil Okafor, σε έναν διαγωνισμό που συμμετείχαν οι Towns, Winslow, Kelly Oubre, Stanley Johnson.
Στην Utah μπορεί να γίνει εξαιρετικό fit παίζοντας στο “2” κι ανοίγοντας χώρους με το τρίποντο, αλλά και συνεπικουρικά βοηθώντας στο οργανωτικό παιχνίδι. Κλείνουμε με ένα plot-twist μιας κι ένα από τα αρχικά περιστατικά αντιαθλητικών ενεργειών του Allen ήταν κόντρα στο Louisville και τον Raymond Spalding, κολέγιο στο οποίο αγωνίστηκε ο Donovan Mitchell. Allen και Mitchell είχαν και το προσωπικό τους “ταγκό”, όταν σε μια φάση βρέθηκαν να βουτάνε και οι δυο για την μπάλα, με τον Mitchell, έχοντάς του μαζεμένα από τα υπόλοιπα σκηνικά να του ρίχνει μια ξώφαλτση στο πρόσωπο. Ο “Spida” πάντως, έσπευσε να αγκαλιάσει και να καλωσορίσει τον συμπαίκτη του πλέον, ενώ εκείνος έδινε την post-draft συνέντευξή του, και πλέον περιμένουμε οι δυο τους να δημιουργήσουν ένα αρκετά ενδιαφέρον backcourt δίδυμο.
Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα οικονομικά της ομάδας. Με την Utah να έχει $12 εκατ. στο cap, αλλά και $33 εκατ. δυνητικά, αν δεν ανανεώσει τους Favors και Exum, είναι από τις ομάδες που θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πως θα κινηθούν στην off season. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το τι θα κάνουν με το expiring του Burks, αξίας $11,5 εκατ. Και οι τρεις προαναφερθέντες παίχτες δεν έχουν αποδόσει τα αναμενόμενα από αυτούς, κυρίως λόγω τραυματισμών, ενω, ειδικά για την περίπτωση του Favors, δυόμιση χρόνια τώρα και ακόμα ο ρόλος του δεν είναι ξεκάθαρος δίπλα στον Gobert. Αν τώρα σας ενδιαφέρει η γνώμη μας, εμείς θα κάναμε με χαρά ένα sign and trade του Favors με τον Jabari Parker, και δεν θα ανανεώναμε Exum, ενώ τον Burks, αν δεν βρίσκαμε να τον ανταλλάξουμε, να τον κάναμε stretch, για να υπογράψουμε έναν καλό και χρήσιμο παίχτη στα guards, σαν ασφάλεια πίσω από τον Rubio. Αυτά εμείς. Το τι θα κάνει η Utah στην πραγματικότητα το περιμένουμε με αγωνία, μιας και μιλάμε για μια από τις πιο fan to watch ομάδες της Λίγκας.
#08 Oklahoma City Thunder
Κοσμάς Καψάλης: H σεζόν 2017-18, ήταν για τους OKC μια σεζον σχεδόν καρμπόν με την προηγούμενη. Σχεδόν ίδιο ρεκόρ, με 48 νίκες φέτος, έναντι 47 πέρσι, σχεδόν ίδια κατάταξη στη Δύση, 4η αντί 6η πέρσι, και με ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα στα Playoffs, με σχεδόν τα ίδια παιχνίδια, 4-2 από τη Utah φέτος, σε αντίθεση με τα πέντε παιχνίδια που έπαιξαν μέχρι να αποκλειστούν από τους Rockets πέρσι. Αυτά που ήταν ακριβώς ίδια ήταν δυο πράγματα. Οι εμφανίσεις και το ρεκόρ του Russell Westbrook και η γκρίνια που απορρέει από αυτές.
Η σεζόν ξεκίνησε πολύ φαντασμαγορικά για τους Thunder, αφού η ομάδα δημιούργησε τους δικούς της Big-3, παίρνοντας με trade τον δυσαρεστημένο Paul George από τους Pacers, δελεάζοντας έτσι και τον Carmelo Anthony να άρει τον όρο μη ανταλλαγής από το συμβόλαιό του και να κατηφορίσει κι εκείνος στην Oklahoma. Βέβαια, ήδη από το training camp φάνηκε η διάθεση του Melo να βάλει την ομάδα πάνω από το “εγώ” του, γελώντας ακόμα και στην ιδέα ότι υπάρχει η πιθανότητα να ξεκινήσει παιχνίδι από τον πάγκο με σκοπό να αποδώσει καλύτερα η ομάδα.
1054 παιχνίδια καριέρας και 1054 παιχνίδια βασικός μετά, ένα από τα μεγαλύτερα επιθετικά ταλέντα όλων των εποχών στο ΝΒΑ έχει να δείξει έναν τίτλο σκοραρίσματος και έξι συμμετοχές σε All-NBA Teams, καμία φορά στην πρώτη εξ αυτών ωστόσο, και τελευταία παρουσία το 20132)Προφανώς κι ένα κολεγιακό τίτλο μαζί με το αντίστοιχο MVP και τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια. Και ούτε η φετινή χρονιά μπορεί να αποδομήσει πλήρως το προφίλ του. Είμαι μεγάλος φαν του και με πονάει περισσότερο αυτό που γράφω…. Φέτος δε, ήταν χειρότερος κι από ό,τι περίμενε ο χειρότερος πολέμιός του. Ο Carmelo μπήκε στη χρονιά σαν ένας από τους τέσσερις παίκτες στην Ιστορία της λίγκας, μαζί με Jordan, LeBron, Durant που έχουν σκοράρει πάνω από 20 πόντους σε κάθε σεζόν της καριέρας τους. Το τέλος της σεζόν, ωστόσο, βρήκε τη λίστα με μόνο τα τρία τελευταία αναφερθέντα ονόματα, με τον Melo να έχει βγει από τη λίστα με μεγάλο πάταγο, σκοράροντας 16 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα, τέσσερις λιγότερους από “το πλαφόν” της συγκεκριμένης λίστας, αλλά και οχτώ λιγότερους από τον μέσο όρο καριέρας του. Για την επόμενη σεζόν, ο Carmelo έκανε opt-in στο συμβόλαιό του, μην μπορώντας να αντισταθεί στα σχεδόν $28 εκατ. που έχει να εισπράξει (και που πουθενά αλλού δεν θα έβρισκε).
Φάκελος Russell Westbrook. Πέτυχε κάτι αδιανόητο, καταφέρνοντας όχι μία, αλλά δύο, και μάλιστα διαδοχικές, χρονιές να τελειώσει με triple double μέσους όρους. Απίθανο! Παρόλ’ αυτά, ενώ πέρσι ήταν κατά κάποιο τρόπο αναμενόμενο μετά τη φυγή του Kevin Durant, φέτος δεν είχε πλάκα. Φέτος είχε άλλους δυο παιχταράδες (στα χαρτιά ο Melo παρέμενε τέτοιος) πρώτης γραμμής δίπλα του, εμ τους οποίους μπορούσε να μοιραστεί μέρος του φορτίου, αλλά δεν το έκανε. Μέρος του impact του Westbrook στην ομάδα και τους συμπαίκτες του φάνηκε και στα ανταλλάγματα που δόθηκαν στην Indiana προκειμένου να έρθει ο PG. Κι αν ο Sabonis ήταν λογικό να είναι βελτιωμένος από τη rookie στη sophomore χρονιά του, τι ελαφρυντικό υπάρχει για τη σεζόν του Oladipo που πριν δυο μέρες πήρε και τυπικά το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη;
O Westbrook τον Νοέμβρη τριανταρίζει. Όσο αδιανόητος αθλητής κι αν είναι (που είναι) δεν είναι δυνατόν να συνεχίσει να παίζει στα κόκκινα για πάντα. Όποια κι αν είναι η σύνθεση της ομάδας τη νέα σεζόν, πρέπει να ρίξει τους τόνους και να βάλει και τους συμπαίκτες του στο παιχνίδι. Ειδάλλως θα συνεχίζει να σπάει τα κοντέρ, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Πρόσφατα άφησε να κυκλοφορίσει πως ξέρει πως πολλοί παίχτες δεν θέλουν να παίξουν δίπλα του, και αναμένουμε να δούμε αν θα κάνει κάτι για αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, ο Roberson θα γυρίσει να συμμαζέψει ότι μπορεί στην άμυνα που κατέρρευσε μόλις τραυματίστηκε. Ο Adams είναι ο ιδανικός ανιδιοτελής συμπαίκτης για ομάδες με τόσους superstars μαζεμένους. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο ερωτηματικό του τι θα κάνουν με τα οικονομικά τους. Τη σεζόν 2018-19 το salary cap των Thunder είναι ήδη στα κόκκινα χωρίς να έχει γίνει κάποια κίνηση ακόμα. Με μόλις 10 παίχτες, και αν ο Paul George κάνει opt in στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του, οι Thunder έχουν μισθολόγιο $140 εκατ., που για να συμπληρώσουν τις πέντε άδειες θέσεις με minimums θα φτάσει -μετά τους φόρους- τα $240 εκατ.! Kαι μιλάμε για την ομάδα που αντάλλαξε τον MVP Ηarden ακριβώς επειδή δεν ήθελε να πληρώσει tax, ε;! Ακόμα κι αν ο George δεν μείνει, καθώς μέχρι πρόσφατα φαινόταν σχεδόν δεδομένο ότι θα αποχωρήσει για να πάει είτε στους Lakers, είτε σε κάποια άλλη ομάδα τύπου Sixers, το τοπίο θόλωσε λιγάκι με φήμες περί παραμονής. Το σίγουρο είναι ότι θα μας αποκαλύψει τις προθέσεις του μέσα από ένα σίριαλ τριών (!) επεισοδίων στο ESPN. Προφανώς επειδή του άρεσε ο αντίκτυπος που είχε η αντίστοιχη κίνηση του LeBron το 2010 και είπε να το πάει στο επόμενο στάδιο.
Πάντως, κλείνοντας, τα οικονομικά ύψη (και συνεπακόλουθα προβλήματα) της ομάδας θα είναι τεράστια και δεν βλέπω πως δεν θα λύσουν το συμβόλαιο του Melo, ακριβώς για τον συνδυασμό αγωνιστικών και οικονομικών λόγων.
#07 Portland Trail Blazers
Gus Χρυσοχού: Μπορεί στην post season να μας τα χάλασαν, αλλά η σεζόν 2017-18 ήταν ακόμα μία “κλασική” για το Portland: Μέτριοι μέχρι και λίγο πριν το All-Star break, με “σπασμένα φρένα” μέχρι το τέλος της regular season και παρουσία στα Playoffs. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως σε αυτή τη Δύση οι Blazers έφτασαν να τερματίσουν στην τρίτη θέση, μπροστά από Spurs, Thunder και Jazz, τότε γίνεται αντιληπτό πως ο Terry Stotts και οι συνεργάτες του έκαναν για μια ακόμα χρονιά εξαιρετική δουλειά. Ωστόσο, η εικόνα τους στα Playoffs ήταν απογοητευτική, κάτι στο οποίο δεν μας έχουν συνηθίσει. Και δεν είναι τόσο ο αποκλεισμός από τους Pelicans με 4-0, όσο ότι δεν έδειξαν σε κανένα σημείο αυτών των παιχνιδιών πως μπορούν να αντιδράσουν και να πάρουν μία έστω νίκη, η οποία ενδεχομένως να άλλαζε την ψυχολογία της σειράς. Φυσικά, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπόψη την δεύτερη παρουσία του Anthony Davis στην post season, η οποία ήταν δήλωση του stardom του οποίου θα γίνουμε μάρτυρες τα επόμενα χρόνια. Αλλά ας μείνουμε στους Blazers.
Θα μπορούσαμε να αναλύσουμε ακριβώς τους λόγους του αποκλεισμού των Blazers στον πρώτο γύρο των Playoffs, αλλά θα μείνουμε στον εξής -και ουσιαστικό- έναν: Η Νέα Ορλεάνη έκλεισε με σεμιναριακό τρόπο τον Damian Lillard, σε μια λογική “ας χάσουμε από τους άλλους”. Όχι απλά δεν έχασαν, αλλά έβγαλαν τις σκούπες. Ο Lillard πραγματοποίησε μία από τις χειρότερες σειρές παιχνιδιών στην καριέρα του, τελειώνοντας με 18,5 πόντους μέσο όρο μεν, αλλά σουτάροντας με 35,2% εντός πεδιάς και με 30% από το τρίποντο δε3)Πηγή: basketaball-reference.com. Με τέτοιον Dame, η αλήθεια είναι πως δεν έχεις και πολύ τύχη. Το γεγονός αυτό, λοιπόν έφερε τον C.J. McCollum στην κορυφή, όσον αφορά την παραγωγικότητα, με εξαιρετικά ποσοστά μάλιστα (51,9%) και τους Al-Farouq Aminu και Jusuf Nurkic να είναι παραπάνω από συγκινητικοί. Αλλά δυστυχώς δεν έφταναν. Ο πάγκος των Blazers ήταν χαρακτηριστικά απών από την συγκεκριμένη σειρά, δίνοντας μόνο ένα μικρό ελαφρυντικό στον Zach Collins, και αυτό γιατί είναι rookie. Παρά την πικρή γεύση που άφησαν στους φίλους τους, πάντως, υπάρχει η regular season για να θυμούνται και να αισιοδοξούν. Καλή άμυνα, εξαιρετικοί στα rebounds (τρίτοι), έβδομοι σε blocks, 11οι σε ποσοστό από το τρίποντο. Από την άλλη βέβαια, βρέθηκαν να είναι όγδοοι σε λάθη και 30οι σε assists, δείγμα της έλλειψης του distribution game.
Έχοντας αυτά τα δεδομένα, τα οποία “τρέχουν” εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια, οι Blazers μπαίνουν σε μια ακόμα off season όπου θα πρέπει να διαλέξουν ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσουν. Σύμφωνοι, έχουν τη δυνατότητα και το υλικό να πραγματοποιούν τέτοιου είδους σεζόν για τα επόμενα χρόνια. Το έχουν αποδείξει στην πράξη άλλωστε. Ωστόσο, αν θέλουν να πάνε ένα βήμα παραπάνω και να κοιτάξουν στα μάτια τους ανταγωνιστές τους θα πρέπει να φέρουν βοήθεια στον Lillard, ακριβώς για τις βραδιές που ο 28χρονος θα κλείνεται εξαιρετικά από τις αντίπαλες άμυνες. Χρειάζονται επιλογές και ποικιλία στην επίθεση, κάτι που το τρέχον ρόστερ των Blazers δεν το έχει. Με την κατάσταση ως έχει, το prime του Dame θα χαραμιστεί χωρίς να το έχει εκμεταλλευθεί πρωτίστως ο ίδιος ο οργανισμός των Blazers, ενώ και ο ίδιος ο παίχτης δεν θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει τουλάχιστον την παρουσία του στους Τελικούς του NBA. Εκτός αν ταράξουν τα νερά οι Blazers και αποφασίσουν να τον βγάλουν στο σφυρί, κάτι που σαφώς θα αλλάξει τις ισορροπίες όχι μόνο του Portland, αλλά και του NBA.
Αυτό μοιάζει αδιανόητο βέβαια, καθώς τόσο από την μεριά του franchise, όσο και από τη μεριά του παίχτη υπάρχει σύμπνοια ιδεών, αλλά επειδή πολλά έχουν δει τα μάτια μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια, ας κρατήσουμε μια πισινή. Και φτάνουμε λοιπόν στο προβληματικό θέμα των συμβολαίων. Για όσους δεν θυμούνται, το Portland ήταν από τις ομάδες που έδωσε απλόχερα ακριβά συμβόλαια σε παίχτες το τρελό καλοκαίρι του 2016, παίχτες όπως ο Allen Crabbe και ο Meyers Leonard, με τον πρώτο να βρίσκεται στην άλλη άκρη της χώρας και το Brooklyn και τον δεύτερο να αγωνίζεται φέτος μόλις για 33 παιχνίδια. Μαζί με τον Leonard, οι Lillard, McCollum, Turner και Harkless καταλαμβάνουν τα $92,4 εκατ. στο cap της ομάδας, ενώ θεωρούμε δεδομένο πως όποια προσφορά έρθει προς τη μεριά του Nurkic, οι Blazers θα την ματσάρουν (όντας restricted free agent). Συνεπώς γίνεται αντιληπτό πως οι κινήσεις των Blazers στην ελεύθερη αγορά είναι από εξαιρετικά δύσκολες ως μηδενικές. Στο κομμάτι του draft, το Portland επέλεξε στο #24 τον 19χρονο guard Anfernee Simons, ο οποίος από το λύκειο πήγε απευθείας στο NBA. Καλός σουτέρ, αθλητικός, με μακρυά και γρήγορα χέρια, ο Simons έδειξε πολύ καλά δείγματα στο λύκειο, αλλά αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα: Ότι ανταγωνιζόταν λυκειόπαιδα.
Έχοντας αυτό υπόψη, το σώμα του αυτή την στιγμή δεν είναι έτοιμο για το NBA, καθώς πρέπει να βάλει βάρος σε μυς, ώστε να αντέξει. Επιπλέον, ένα από τα στοιχεία που θα πρέπει να βελτιώσει είναι το release point του, το οποίο είναι αρκετά χαμηλό. Το γεγονός αυτό πάντως σε συνδυασμό με το αδύνατο σκαρί του είναι καλό, καθώς -θεωρητικά- όσο βάζει μυς θα δουλεύει και το σουτ του, κάτι που μόνο σε καλό μπορεί να του βγει. Αν θέλετε περισσότερες λεπτομέρειες για το ποιόν του νεαρού, ιδού video των ειδικών του draft express:
Εμείς απλά θα πούμε ένα μπράβο στους γονείς του Simons, οι οποίοι μένουν πολλά χρόνια στην πολιτεία της Florida και ονόμασαν τον γιο τους από τον Anfernee “Penny” Hardaway.
Ανακεφαλαιώνοντας, το Portland βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι που πρέπει να αποφασίσει προς τα που θα πάει: Να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, όπου θα το βγάζει μέχρι τον πρώτο -βαριά- δεύτερο γύρο των Playoffs ή να πάει σε ολικό rebuild; Υπομονή λίγους μήνες.
| ↑1 | Ειδικά στους δύο τελευταίους είναι δραματική η σύγκριση με τα νούμερα σε Jazz και Cavs και το ανάποδο μετά το trade του χειμώνα, αν και σε αυτό, το κατόρθωμα του Snyder μεγεθύνεται κι από την κατάσταση στους Cavaliers. |
|---|---|
| ↑2 | Προφανώς κι ένα κολεγιακό τίτλο μαζί με το αντίστοιχο MVP και τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια. Και ούτε η φετινή χρονιά μπορεί να αποδομήσει πλήρως το προφίλ του. Είμαι μεγάλος φαν του και με πονάει περισσότερο αυτό που γράφω… |
| ↑3 | Πηγή: basketaball-reference.com |
