BallHog’s NBA Playoffs 2019 Walkaround #15: “Match Point & the CJ Game”

Posted on May 13 2019 - 4:40pm by The Ball Hog
Categorized as
808
Tagged as
Related

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 13

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 12

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 11

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 10

Fantastic Beasts and Where to Find Them: Season VIII, Chapter 9

Τα NBA Playoffs 2019 είναι εδώ και το Ball Hog βρίσκεται αντίστοιχα πιστό στο ετήσιο ραντεβού του. Οι Κοσμάς Καψάλης, Λουκάς Μοσχούλας, Νίκος Ραδικόπουλος, Γιάννης Χάτσιος και Gus Χρυσοχού σχολιάζουν ανάλαφρα τι είδαν, τι τους άρεσε -και τι όχι- στα παιχνίδια της κάθε σειράς.

Eastern Conference

(3) Sixers 90 @ 92 Raptors (4)
Game 7:

Ενδεχομένως η καλύτερη ταινία της πιο πρόσφατης περιόδου του Woody Allen είναι το Match Point. Μία ταινία που περιεργάζεται τα παιχνίδια της τύχης. Το μπαλάκι του τέννις που θα χτυπήσει στο φιλέ και μετά εναπόκεινται στη θεά τύχη σε ποια πλευρά του court θα πέσει.

Οι Sixers και οι Raptors χτες βίωσαν το απόλυτο μπασκετικό ισοδύναμο αυτής της ταινίας, η οποία, όπως σε slow motion έδειχνε το μπαλάκι του τένις να υψώνεται πριν αρχίσει την κάθοδό του, αυτή που θα καθόριζε κερδισμένο και ηττημένο, με μια μπάλα του μπάσκετ να αναπηδά στο σίδερο της στεφάνης των Sixers μία και δύο και τρεις και τέσσερις φορές πριν περάσει το δυχτάκι και καθορίσει και πάλι κερδισμένο και ηττημένο.

Και φαίνεται είναι γραπτό στις αναμετρήσεις των δύο ομάδων το τέλος να είναι πάντα έτσι. Δραματικό, κινηματογραφικό με την μπάλα να επιβάλλεται να αναπηδήσει στο στεφάνι πριν αποκαλύψει τη μοίρα των δύο ομάδων.

Και τούτο καθώς ήταν 18 χρόνια από την τελευταία τους αναμέτρηση σε Game-7, πάλι σε ημιτελικό Ανατολής, που το παιχνίδι και η σειρά, ο νικητής και η πρόκριση, κρίθηκαν στο τελευταίο σουτ.

Τότε το σουτ του Carter βρήκε σίδερο, και ήταν οι Sixers του Allen Iverson που προκρίθηκαν στον ημιτελικό της περιφέρειας. Φέτος, η τύχη αποφάσισε την αντίθετη κατάληξη.

Μα πάμε να δούμε πως το παιχνίδι έφτασε σε αυτό το οριακό, ηρωικό σημείο του από την αρχή.

Το παιχνίδι, δεδομένης και της κρισιμότητάς του, ξεκίνησε τόσο νευρικά όσο ο καθένας μας θα περίμενε. Οι Sixers έχασαν και τα οχτώ πρώτα σουτ τους πριν ο Redick ευστοχήσει σε τρίποντο κοντά στα μισά της περιόδου. Και τα σουτ που αστοχούσαν ήταν καλά, όχι σκοτωμένα. Από την άλλη, αντίστοιχα νευρικοί ήταν και οι Raptors, που είχαν όμως την ευτυχία να εκμεταλλευτούν τα πέντε λάθη των αντιπάλων τους στην εναρκτήρια περίοδο (κυρίως κλεψίματα του Kawhi, δύο δε κυριολεκτικά μέσα από την τσέπη των Sixers) για να πετύχουν τους 10 από τους 13 πρώτους πόντους σε αιφνιδιασμό (από τους 16 που είχαν συνολικά στον αγώνα σε ανοιχτό γήπεδο). Οι ομάδες έκλεισαν την περίοδο στο 18-13 για τους Raptors, με τους γηπεδούχους να έχουν μόλις 5/24 για ένα 20,8% και τους Sixers 5/19 και 26,3%.

Η δεύτερη περίοδο άνοιξε με τον Kyle Lowry να χτυπά τον αντίχειρά του λίγο πριν την ολοκλήρωση του τέταρτου λεπτού από το δωδεκάλεπτο και να φεύγει για τα αποδυτήρια, γυρνώντας ωστόσο και συνεχίζοντας στα μέσα της ίδιας περιόδου. Όμως οι Sixers είχαν αρχίσει να πατάνε καλύτερα στο παρκέ, περιόρισαν τα λάθη τους -σε μόλις δύο στην περίοδο- και τεσσεράμισι λεπτά πριν την ανάπαυλα πήραν κεφάλι στο σκορ με 34-33. Το ημίχρονο τους βρήκε πίσω στο σκορ, ωστόσο, με 44-40.

Και οι Raptors ξεκίνησαν δυναμικά την τρίτη περίοδο, ανοίγοντας τη διαφορά στους εννέα, για το 50-41, μόλις δύομισι λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο, αναγκάζοντας τον Brett Brown να καλέσει time out. Ό,τι και αν τους είπε σε αυτό, έπιασε τόπο, μιας και οι Sixers επέστρεψαν στο παρκέ με το μαχαίρι στα δόντια, τρέχοντας ένα σερί 16-0 για το 57-50, πέντε λεπτά πριν τη λήξη της περιόδου. Τότε, όμως, ήταν το σημείο που ο Embiid χρειάστηκε να ξεκουραστεί για λίγο (από τα μόλις τρία λεπτά που έκατσε στον πάγκο στον αγώνα) και οι Raptors εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του και με διαδοχικά καλάθια των Ibaka και Leonard μείωσαν στους τρεις, παίρνοντας εν τέλει και πάλι το προβάδισμα με 67-64 πριν την έναρξη της τελευταίας πράξης του συγκεκριμένου δράματος.

Εκεί, για τα πρώτα εφτάμισι λεπτά της περιόδου, το προβάδισμα άλλαζε διαρκώς χέρια, με τους Raptors να καταφέρνουν να χτίσουν μία διαφορά πέντε πόντων πριν ο Butler μειώσει σε 85-82 με δύο βολές 4:30 πριν τη λήξη.

Ένα λεπτό αργότερα ο Redick ισοφάρισε στους 85 με γκολ-φάουλ, μόνο και μόνο για να περάσουν τα επόμενα δύο λεπτά χωρίς καμία ομάδα να καταφέρει να σκοράρει. Αυτό πρώτοι το έκαναν οι Raptors, που με ένα mid range (που αρχικά μετρήθηκε σαν τρίποντο, αλλά το replay έδειξε πως πάταγε γραμμή) του Kawhi στο 1:41 για τη λήξη σκάρτα καλάθι του έδωσε εκ νέου προβάδισμα στους Καναδούς. Την επόμενη κατοχή των Sixers την έκλεψε ο Lowry, ο οποίος έδωσε στον Siakam για ένα lay-up. Σκορ στο 89-85 και μόλις 1:14 στο ρολόι. Ο Butler έβαλε μία από τις δύο του βολές, ο Leonard έχασε τα δύο επόμενα σουτ του και οι Sixers ήταν πίσω με 89-86 24,1″ πριν τη λήξη του αγώνα. Ο Embiid ευστοχεί στις δύο βολές του με 12 δευτερόλεπτα να απομένουν και στη συνέχεια κάνουν γρήγορο foul στον Leonard που υποδέχτηκε την μπάλα με 10,8″ για τη λήξη. Ο Kawhi ευστοχεί στην πρώτη, χάνει τη δεύτερη και ο Butler τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο για την ισοφάριση στους 90 με σκάρτα τέσσερα δεύτερα να απομένουν.

Το σκηνικό ήταν πια έτοιμο για την τελευταία του δραματική σκηνή.

Kawhi υποδέχεται την μπάλα με τον Simmons κολλημένο πάνω του, τρέχει διαγώνια το γήπεδο, ο Embiid αλλάζει πάνω του o Kawhi σηκώνεται από τη γωνία μπροστά από τον πάγκο της ομάδας του και πάνω από τα χέρια του Καμερουνέζου, αφήνοντας τη θεά τύχη να αποφανθεί: σίδερο, σίδερο, σίδερο, σίδερο, μέσα.

Το πρώτο game wiinning shot που κρίνει Game-7 μετά τη συγχώνευση NBA και ABA.

Η ιστορία γράφτηκε.

Ο Leonard πέτυχε με αυτόν τον τρόπο τον 40ο και 41ο πόντο του στον αγώνα (με 16/39 σουτ) και έφτασε τους 243 στη σειρά.

Σε ένα παιχνίδι που το κέρδισε σχεδόν μόνος του, βρήκε βοήθειες από τον Serge Ibaka, που είχε 17 πόντους με τρία υπερπολύτιμα τρίποντα σε πέντε προσπάθειες, καθώς και από τον Siakam, που τέλειωσε τον αγώνα με 11/11. Ο Danny Green ήταν αθόρυβος, με μόλις δύο πόντους και 1/3 σουτ, ο Fred VanVleet (0/5) έπαιξε κυρίως λόγω των fouls στην αρχή και του τραυματισμού στον αντίχειρα στη συνέχεια του Lowry στον αντίχειρα, ο Marc Gasol πάλεψε απέναντι στον Embiid και τέλειωσε τον αγώνα με 7/7, ενώ ο Lowry τέλειωσε τον αγώνα με 10/6/6.

Αξίζει να σημειωθεί πάντως, πως όλοι οι βασικοί των Raptors τέλειωσαν με “-” στο plus/minus, με τον Ibaka να έρχεται από τον πάγκο για το εντυπωσιακό +22. Πέραν αυτού και του VanFleet, ωστόσο, άλλος ουδέν δεν σηκώθηκε από τον κάποτε βαθύτερο πάγκο της Λίγκας.

Αντίθετα, όλοι οι βασικοί των Sixers είχαν πολύ καλό παιχνίδι και καλά νούμερα.

Ο Redick είχε 17 πόντους με 5/15 σουτ και 4/8 πίσω από τα 7,25, ο Butler πρόσθεσε 16 (επίσης με 5/15), ο Tobias Harris είχε 15 πόντους και 10 rebounds και ο Ben Simmons μια γεμάτη στατιστική με 13 πόντους, οχτώ rebounds και πέντε assists.

Για αυτόν, όμως, που δεν υπάρχουν λόγια είναι ο Joel Embiid,. Το θηρίο από το Καμερούν αγωνίστηκε για 45 λεπτά τελειώνοντας μεν τον αγώνα με 6/18 σουτ στον δρόμο για τους 21 πόντους του, τα 11 rebounds του, τις τέσσερις assists του και τα τρία blocks του, μα κατάφερε να γράψει το απίθανο +10 στο plus/minus σε 45′ λεπτά. Και η ομάδα του κατάφερε το ακόμα πιο απίθανο: να χάσει! Να κάνει, δηλαδή, -12 στα τρία μόλις λεπτά που αυτός δεν αγωνίστηκε, ήτοι να δέχεται παραπάνω τέσσερις πόντους από όσους σκόραρε κάθε λεπτό που αγωνίστηκε χωρίς τον Embiid!

Κάπως έτσι, παρότι οι Sixers ήταν καλύτεροι σε TS% από τους Raptors, και μάλιστα με σημαντική διαφορά (58%, έναντι 47%), θα πρέπει να αναθεματίζουν για τα λάθη τους, μιας και τα 17 τέτοια που έκαναν οδήγησαν σε 21 εύκολους πόντους για τους Raptors. Αυτή ήταν η 10η ήττα τους σε 21 Game-7 που έχουν δώσει.

Σε κάθε περίπτωση, η σειρά ήταν εξαιρετικά συναρπαστική, με τις δύο ομάδες να έχουν τις καλές και τις πολύ κακές στιγμές τους, και τους Raptors να αγκομαχούν να ξεπεράσουν το διαχρονικά μίζερο εαυτό τους, που ήταν συνηθισμένος να τα κάνει θάλασσα σε τέτοιες καταστάσεις. Ευτυχώς για τους ίδιους -και δυστυχώς για τους Sixers-, ο Kawhi έχει εκπαιδευτεί και σκληραγωγηθεί μπασκετικά σε άλλους τόπους, άλλης μπασκετικής κουλτούρας, με αποτέλεσμα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του οργανισμού να τα σκατώσουν για ακόμα μία φορά, να τους πάρει από το χεράκι και να τους οδηγήσει για δεύτερη φορά στην ιστορία τους (πρώτη και μοναδική ως τώρα το 2016) σε τελικούς περιφέρειας. Πλέον δεν υπάρχει LeBron, αλλά ο διάδοχος αυτού Giannis, και η αναμέτρηση των δύο κορυφαίων παιχτών και των δύο κορυφαίων ομάδων της Ανατολής αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον.

Western Conference

(4) Blazers 100 @ 96 Nuggets (3)
Game 7:

Καθώς πλησίαζε η ώρα του παιχνιδιού στο Denver, το τηλεοπτικό δίκτυο ABC, το οποίο μετέδιδε το έβδομο παιχνίδι μεταξύ Nuggets και Blazers, έβγαλε την εξής κάρτα: Στην ιστορία των playoffs, tο 79% των έβδομων παιχνιδιών το κερδίζει η γηπεδούχος ομάδα. Αναμφίβολα, αυτό δεν βοηθούσε τις πιθανότητες των Blazers. Και ακόμα περισσότερο, το γεγονός πως μέχρι και τα μισά σχεδόν της δεύτερης περιόδου, οι παίκτες τους Terry Stotts έβλεπαν το καλάθι σαν κουμπότρυπα, με το ποσοστό τους να φτάνει μετά βίας το 30%. Οι 17 πόντοι διαφορά υπέρ των Nuggets, σε εκείνο το σημείο δεν προμήνυαν σε τίποτα το τι θα επακολουθούσε. Οι συνθήκες άλλωστε, δεν το επέτρεπαν. Ο Damian Lillard ήταν ωσεί παρών, έχοντας 0/6 μέχρι λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου, χάρη στην εξαιρετική άμυνα του Torrey Craig, ο Enes Kanter δεν μπορούσε να τελειώσει από κοντά τις φάσεις και ο CJ McCollum έμοιαζε απελπιστικά μόνος.

Στην αντίπερα όχθη, τα πάντα έμοιαζαν να πηγαίνουν πρίμα για το Denver και στο +17 δεν πρέπει να υπήρξε άνθρωπος που να μην άρχισε να σκεφτόταν το πως οι παίκτες του Michael Malone θα σταματήσουν την παρέα του Steph Curry στους τελικούς της Δύσης. Ωστόσο, κάπου εκεί ο Stotts, έβγαλε έναν – από τους πολλούς – άσσο από το μανίκι του, που άκουγε στο όνομα Meyers Leonard και τον έβαλε πάνω στον Nikola Jokic. Μέχρι εκείνο το σημείο, ο Σέρβος πραγματοποιούσε ένα από τα γνωστά του παιχνίδια: Εκτελούσε από αρκετά σημεία του γηπέδου, δημιουργούσε για τους συμπαίκτες του και καθάριζε τα rebounds. Ο Leonard, όμως, σε αυτά τα λίγα λεπτά που αγωνίστηκε, έδειξε σε όλους πως μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει το κορμί του ώστε να σταματήσει τον Jokic. Ο Center των Blazers μπήκε στο ματς έχοντας μια και μόνο αποστολή: Να βγάλει τον “Joker” εκτός ρυθμού, όπως και το κατάφερε. Τον έσπρωξε, τον περιόρισε στο να διεκδικεί τα rebounds και τον ανάγκασε να αστοχήσει σε τρεις προσπάθειες κοντά στο καλάθι, χάρη στο μέγεθός του.

Όσο για την επίθεση μην περιμένετε πολλά, παρά μόνο αυτό το εντυπωσιακό poster που πραγματοποίησε, μπροστά σε Jokic και Mason Plumlee. Ή όπως θα έλεγε και ο Βαγγέλης ο Ιωάννου “ένα καλάθι ψυχολογίας”.

Πέραν της μικρής αλλά πολύτιμης συμμετοχής του Leonard, όμως, ο Stotts είχε κι άλλα tricks. Όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι, αποφάσισε να παρκάρει τους Aminu και Harkless στον πάγκο, με τον δεύτερο να έχει επίσης πολύτιμη συμμετοχή στη νίκη των Blazers στο δεύτερο ημίχρονο, στηριζόμενος στον νεαρό Zach Collins αλλά και στον Rodney Hood. Ειδικά η άμυνα που έπαιξε (και) ο Collins ήταν σεμιναριακού επιπέδου και ας φορτώθηκε από νωρίς με φάουλ. Τα τέσσερα blocks του αναδεικνύουν αυτό που λέμε, ενώ στα τελευταία δύο παιχνίδια, μέτρησε εννιά! Με αυτά τα τέσσερα κοψίματα, ο Collins έγινε μόλις ο πέμπτος παίκτης στην ιστορία των Blazers που επιδίδεται σε κάτι τέτοιο, σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια των playoffs.

Κι ενώ η επίθεση των Blazers συνέχιζε να κολλάει μεν, η αμυντική τους λειτουργία άρχισε να βελτιώνεται κατά πολύ. Μέχρι που άρχισε να παίρνει μπρος ο McCollum. Ένας McCollum, ο οποίος πλαισίωσε τον Lillard, αλλά και τους Clyde Drexler, LaMarcus Aldridge και Terry Porter, ως οι μόνοι παίκτες στην ιστορία του οργανισμού, που πετυχαίνουν 35+ πόντους σε τουλάχιστον δύο παιχνίδια της ίδιας post season. O guard των Blazers τελείωσε το παιχνίδι με 37 πόντους, σουτάροντας με το εξαιρετικό (και εξωπραγματικό τηρουμένων των αναλογιών και της κρισιμότητας του παιχνιδιού) 58,6%, με τους 32 από αυτούς τους πόντους να έρχονται μέσα από την γραμμή του τριπόντου. Ο γκουρού Kirk Goldsberry, αποθανάτισε όπως ο ίδιος ξέρει καλύτερα από τον καθένα, την ακραία αυτή επίδοση του παίκτη.

Παράλληλα, αξίζει να παραθέσουμε και το στοιχείο που έδωσε στο Twitter o Andy Bailey, με τον ίδιο να αναφέρει πως ο McCollum έγινε ο 10ος παίκτης για την σεζόν 2018-19 που πετυχαίνει τουλάχιστον 16 δίποντα σε ένα παιχνίδι. Το ενδιαφέρον, ωστόσο, παρατηρείται στο ύψος των παικτών που έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο.

Συνεχίζοντας να εγκωμιάζουμε τον McCollum, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε εκτός αυτών των γραμμών, τις δύο φάσεις που έκριναν το παιχνίδι. Αρχικά το εκπληκτικό block του πάνω στον Jamal Murray (με τον Seth Curry να έχει επίσης καθοριστική συμβολή στη φάση αυτή):

Και στη συνέχεια, προς το τέλος του παιχνιδιού, το καλάθι που έδωσε στους Blazers διαφορά τριών πόντων, σχεδόν 11 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη.

Ωστόσο, πέραν της εκπληκτικής εμφάνισης του McCollum, αξίζει να αναφέρουμε κάτι για το mentality του ίδιου αλλά και της ομάδας των Blazers, με αφορμή αυτού που αναφέρει στο προπονητή του και αναπαράγεται στο άνωθεν tweet. Ο McCollum είχε πάρει φωτιά, ο Lillard δεν ήταν καλός. O Dame σημείωσε μόλις 13 πόντους, τους λιγότερους που έχει πετύχει ποτέ στα playoffs, με άθλιο ποσοστό (17,6%). Kαι ναι μεν βοήθησε σημαντικά στα rebounds (10 – τα περισσότερα που έχει πάρει ποτέ στην post season), στην οργάνωση (οχτώ assists) και στην άμυνα (τρία καθοριστικά κλεψίματα), αλλά παρά το γεγονός ότι είναι το αστέρι της ομάδας, δεν εκβίασε ο ίδιος την τελευταία επίθεση. Αναγνώρισε πως ο συμπαίκτης του είναι αυτός που έχει το ζεστό χέρι και την ψυχολογία και έκανε στην άκρη, με το αποτέλεσμα να είναι αυτό που είδαμε. Ό,τι δεν έκανε ο Westbrook, δηλαδή, στο παιχνίδι του αποκλεισμού των Thunder από τους Blazers στον πρώτο γύρο, όταν ο George ήταν εκείνος που είχε το momentum και ίσως να μιλούσαμε για άλλους πρωταγωνιστές σήμερα. Και αυτό είναι κάτι που αναμφίβολα αποτελεί τεράστιο παράσημο για την ομάδα των Blazers.

Κλείνοντας την πλευρά της Rip City, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε τους Turner, Harkless και Kanter. Ξεκινώντας από τον E.T., έναν παίκτη που έχει κατά καιρούς ακούσει τα χίλια – μύρια από πολλούς, έμοιαζε λες και ήταν φτιαγμένος για τέτοιες καταστάσεις. Ο Stotts του εμπιστεύθηκε σχεδόν 20 λεπτά συμμετοχής και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Εκμεταλλεύθηκε κάθε mismatch, βοήθησε σε μεγάλο βαθμό στα rebounds (επτά), με το ένα από τα δύο επιθετικά του να ισοδυναμεί με καλάθι, στις αρχές της τέταρτης περιόδου, ενώ η συμμετοχή του στην ψύχραιμη κυκλοφορία της μπάλας είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να μετρηθεί στη στατιστική. Αντίθετα, η ψυχραιμία του από τη γραμμή της φιλανθρωπίας, ήταν μνημειώδης: 8/9 βολές (88,9%), από έναν παίκτη που έχει ποσοστό καριέρας 78,1%. Και το πιο σημαντικό; Μιλάμε για έναν παίκτη που στα πρώτα έξι παιχνίδια σημείωσε επτά πόντους, μέχρι που ήρθε το έβδομο παιχνίδι.

Επιπλέον δεν θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε (που τις παραβλέψαμε δηλαδή και μας τις θύμισε φίλος αναγνώστης) τις δύο πολύ κρίσιμες κατοχές που έσωσε, περίπου τέσσερα λεπτά πριν το τέλος της αναμέτρησης, εκ των οποίων η μία κατέληξε σε τρίποντο του Lillard από την γωνία. Όσο για τους άλλους δύο; Ο Kanter είχε και πάλι μια πολύ καλή εμφάνιση μαζεύοντας ό,τι κυκλοφορούσε γύρω από τη στεφάνη (13 rebounds), ενώ οι 12 πόντοι του ήταν επίσης πολύτιμοι. Το ίδιο ισχύει και για τον Harkless, ο οποίος μπορεί να σημείωσε μόλις έξι πόντους, αλλά τα πέντε rebounds του, οι τρεις assists, το ένα κλέψιμο και το ένα block καταγράφονται ως “εκείνες οι επιδόσεις που κάνουν τη διαφορά σε τέτοιου είδους καταστάσεις”. Μιλώντας λίγο πιο πάνω για τα rebounds που μάζεψε ο Kanter, αξίζει να σημειώσουμε πως οι Blazers ήταν εκείνοι που κέρδισαν τη μάχη των “σκουπιδιών”, καθώς πήραν πέντε παραπάνω από τους αντιπάλους τους (55 έναντι 50).

Από την πλευρά των Nuggets, αναμφίβολα θα υπάρχει μια γλυκόπικρη γεύση από τα φετινά playoffs. Έφτασαν μερικά δευτερόλεπτα μακρυά από τη συμμετοχή τους στους τελικούς της Δύσης, αλλά αυτό δε μπορεί να σβήσει την καταπληκτική τους πορεία μέχρι και αυτό το παιχνίδι. Προδόθηκαν από το μακρινό τους σουτ (2/19 τρίποντα), με τον Jokic να σημειώνει αυτά τα δύο τρίποντα. Ωστόσο, αν κάτι επιβεβαιώθηκε (και) σε αυτό το παιχνίδι είναι το γεγονός πως ο Murray επηρεάζει κατά πολύ το τελικό αποτέλεσμα της ομάδας του. Όσες φορές ο Καναδός σημείωσε τουλάχιστον 20 πόντους στα φετινά playoffs, οι Nuggets μέτρησαν ρεκόρ 6-2, ενώ εκείνες που σημείωσε 17 ή λιγότερους το ρεκόρ είναι στο 0-5. Ο Murray λοιπόν τελείωσε αυτό το παιχνίδι έχοντας ακριβώς 17 πόντους, με 4/19 σουτ και 0/4 τρίποντα. Γενικώς, αν κάτι πήγε στον κάδο σκουπιδιών στο συγκεκριμένο παιχνίδι, είναι τα analytics και το μακρινό σουτ.

Οι δύο ομάδες σούταραν συνολικά 45 τρίποντα, εκ των οποίων μόλις τα έξι βρήκαν στόχο, κάτι που μεταφράζεται στο άθλιο 13,3%. Φανταζόμαστε πως ο Daryl Morey θα είναι σε μια γωνιά και λαμβάνει αντισταμινικά από τις αλλεργίες που θα του δημιουργήθηκαν. Το Portland, όμως, έκανε το απλό. Αναγνώρισε λίγο νωρίτερα από τους αντιπάλους του, ότι δεν είναι η βραδιά του από τα 7,25 και στράφηκε στο mid-range, με τον McCollum να κάνει πάρτι και να φτάνουμε στο τελικό αποτέλεσμα. Αξίζει να σημειώσουμε πάντως και το εξής εντυπωσιακό: Οι δύο ομάδες επιδόθηκαν συνολικά σε μόλις εννιά λάθη (πέντε για τους Blazers, τέσσερα για τους Nuggets) σε όλο το παιχνίδι, κάτι που δείχνει το επίπεδο συγκέντρωσης που είχαν αμφότερες οι ομάδες στο ματς αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, η φετινή πορεία των Nuggets ήταν επί της ουσίας μια δήλωση και μάλιστα ηχηρή. Ο μ.ο. ηλικίας επιτρέπει άπαντες στο Colorado, από την κορυφή του front office μέχρι και τον τελευταίο φίλο της ομάδας, να ονειρεύονται ακόμα καλύτερες πορείες στο μέλλον. Φτάνει να ακολουθήσουν πιστά το μοντέλο που τους έφερε μέχρι εδώ και να μην εμφανίσουν αυτοκτονικές τάσεις. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως για την επόμενη χρονιά θα υπάρχει στην διάθεση του Malone και ο πολυδιαφημισμένος Michael Porter Jr., τον οποίο ανυπομονούμε να δούμε σε δράση.

Πλέον, οι νικητές αυτής της μονομαχίας Blazers έχουν μπροστά τους ελάχιστο χρόνο να αναδιοργανωθούν – και να ξεκουραστούν – καθώς οι τελικοί της Δύσης, στους οποίους επιστρέφουν για πρώτη φορά μετά από 19 χρόνια, ξεκινούν τα ξημερώματα της Τετάρτης στο Oakland, με τον Lillard να πηγαίνει head-to-head με τον Curry, σε μια μονομαχία που την περιμένει όλος ο μπασκετικός πλανήτης. Αν και μεταξύ μας, όλοι ξέρουμε πως αυτό που περιμένουμε είναι το Curry vs Curry, αφού είναι η πρώτη φορά που δύο αδέρφια θα τεθούν αντιμέτωπα σε τελικούς περιφέρειας. Οι γονείς Sonya και Dell, πάντως, βρήκαν τον τρόπο με τον οποίο θα προκύψει το ποιος θα υποστηρίξει ποιον.

Γενικό σχόλιο διημέρου:

Ενδεχομένως η καλύτερη τετράδα ημιτελικών περιφερειών ανήκει πλέον στην Ιστορία.

Και τώρα οι τέσσερίς τους.

1 Comment so far. Feel free to join this conversation.

  1. Pepe May 13, 2019 at 17:57 -

    Αυτό που γράψατε για τον Lillard και τον Westbrook, ισχύει x10 για τον Kyrie σε 4 συνεχόμενα παιχνίδια με τους Bucks. Μου προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση η παθητικότητα του πανούργου Stevens στο συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού του Kyrie