2019-20 Previews: The Roast of the Memphis Grizzlies

Posted on Oct 11 2019 - 11:38pm by Aris Tolios
Ελπίζουμε να είστε εξοικειωμένοι με τον όρο “roast“. Εμείς τα λατρεύουμε.

Επίσης, μια γνωστή φράση των “roasts” λέει “you only roast the ones you love”. Και η αλήθεια είναι ότι λατρεύουμε και τη φετινή σεζόν, όπως λατρεύουμε και το ΝΒΑ.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως ως Έλληνες οπαδοί δεν έχουμε τη γνωστή εθνική μας εμμονή στο «κράξιμο» και προφανώς απολαμβάνουμε να είμαστε haters. Aν ταυτίζεστε, ήρθατε στο σωστό μέρος.

Διότι σας παρουσιάζουμε… The Roast of the Memphis Grizzlies.

Περσινά, ξινά σταφύλια

Αφότου οι Warriors έκαναν το 3/4 στα πρωταθλήματα, στην αρχή της σεζόν 2018-19, οι απανταχού hipsters ήταν σε απόγνωση. Οι 76ers είχαν φτύσει κατάμουτρα το “Process”, οι Celtics φαίνονταν πάνοπλοι σε allstars, άρα mainstream, οι Nuggets, Clippers και Nets δεν είχαν ακόμα δείξει τα φόντα τους, οι Raptors είχαν σταματήσει να είναι “cool” – όσο ήταν τέλος πάντων λόγω του “Bench Mob” – και ήταν απλώς “losers” και πάει λέγοντας. Αποτέλεσμα ήταν οι hipsters να μην έχουν κάτι να συνοδέψουν τα βραδινά τους ξενύχτια την ώρα που τρώνε sushi ή κάποια vegan αηδία: η τηλεόραση ήταν μακάβρια άδεια, αφού το ΝΒΑ πλέον είχε γίνει της πλέμπας και δεν υπήρχε μια απαίσια ομάδα που δεν βλέπεται να βαφτιστεί “underdog”, για να πουλήσουν μούρη.

Μέχρι που επινόησαν τη σατανική εφεύρεση ονόματι “Memphis Grizzlies”. Μια διαχρονικά αντιτουριστική ομάδα που έφτασε στην αποθέωση της βαρεμάρας με βασικό τον Tony τον Allen – guard που σαπάκιαζε αντιπάλους στο ξύλο μπορεί, shooting guard πάντως όχι. Αντιθέτως, ο Tony Allen, ένας άνθρωπος που άνετα θα μπορούσα να φανταστώ να διώχνει άστεγους μπροστά από μαγαζιά, έγινε το πρωτοπαλίκαρο στο “Grit’n’Grind” και οι Grizzlies έμοιαζαν σαν αυτούς τους κακούς σε βιντεοπαιχνίδι σε μεσαίες πίστες που είναι πιο δύσκολοι να νικήσεις κι από τον τελευταίο κακό. Ήταν από τα τελευταία ψήγματα της pre-Warriors εποχής εκείνοι οι Grizzlies, σε μια ύστατη προσπάθεια του ΝΒΑ να κάνει appeal στους νοσταλγούς της δεκαετίας του ’90, τότε που παιζόταν «το μπάσκετ το αντρίκιο» – τελικά, το ΝΒΑ έκανε αποφασιστική στροφή προς το ηλικιακό κοινό κάτω των 80 (στο μυαλό) και οι προαναφερθέντες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα κατά τόπους γυμναστήρια krav maga για να τη βρίσκουν πλέον.

Κάπως έτσι, έσβησαν και οι «Αρκούδες»: η καραμέλα των “underrated” για τους Gasol – Randolph – Conley είχε πια λιώσει και κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους έκτοτε. Δυστυχώς για τους ίδιους, ο επικεφαλής του front office Chris Wallace, όχι μόνο έχασε τον Dave Joerger που θεώρησε βελτίωση στην καριέρα του να πάει στους προπέρσινους Kings, όχι μόνο απέλυσε τον υπέροχο άνθρωπο David Fizdale, αλλά για πολλά χρόνια η ομάδα παραήταν κακή για να πετύχει οτιδήποτε και παραήταν ξυλοφορτωτική για να χάνει εύκολα παιχνίδια, μπας και πάρει κάτι της προκοπής στο draft.

Μέχρι που ήρθε ο Dillon Brooks. Και ο Marshon Brooks. Και ο Kyle Anderson. Και ο Jaren Jackson Jr.. Και κάπως έτσι, οι Grizzlies έγιναν κουλ. Δηλαδή, είναι να τρελαίνεσαι αγαπητέ οπαδέ των Lakers που η ομάδα σου έχει ξοδέψει τόσα χρήματα για να έχει οπαδούς.

Φυσικά, η ομάδα δεν πέτυχε τίποτα, καθώς, αφού δημιούργησε πρώτα το hype, στη συνέχεια αποκαλύφθηκε το πραγματικό της σχέδιο: να δώσει τη σύνταξη που αξίζουν οι Marc Gasol και Mike Conley σε πραγματικά ανταγωνιστικές ομάδες.

Καλοκαίρια είδα μπετά να λιώνουν σαν παγωτά

Οι κινήσεις το καλοκαίρι ήταν μεγαλειώδεις, αλλά ξενέρωτες. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα.

Ναι, βεβαίως και θα σταθείτε στον Ja Morant, για να γεμίσει το κενό του “phenomenal” εκρηκτικού ψηλού PG που δεν μπορεί να σουτάρει, τώρα που ο John Wall και ο Elfrid Payton δεν παίζουν μπάσκετ. Ιδανικό ακούγεται στο πλάι του κανενός shooting guard και των Tyus Jones – DeAnthony Melton που έχουν πρώτα το μυαλό στην πάσα και στο κλέψιμο. Θα μου πείτε, υπάρχει και ο Dillon Brooks. Ναι, γιατί όχι; Αν εξαιρέσουμε φυσικά ότι το επιθετικό του ταλέντο θα πρέπει να ξεσπάσει asap για να μη βρεθεί του χρόνου στην Ευρωλίγκα και ταυτόχρονα να καλύπτει στην θέση “3” το κενό που θα αφήσει ο Iguodala φεύγοντας, ο Crowder μένοντας και οι Solomon Hill – Kyle Anderson (που επιθετικά είναι ο ντράμερ στο γνωστό ανέκδοτο1)«Τι είπε ο τελευταίος ντράμερ πριν πεθάνει;» «Ωραία, ας παίξουμε ένα δικό μου τραγούδι τώρα» ).

Εντάξει, είμαστε λίγο υπερβολικοί. Μπορεί το Memphis στα φτερά να είναι φτωχότερο κι από τη Ρουάντα, αλλά τουλάχιστον πήρε τον Grayson Allen.

Τον άνθρωπο που μοιάζει σαν δυο σταγόνες νερό με τον Ted Cruz και αυτό δεν είναι καν λόγος που είναι αχώνευτος.

Τον άνθρωπο που θεωρείται ο πιο σιχαμένος Blue Devil ever – καθόλου εύκολο επίτευγμα, πρέπει να θυμάστε.

Τον μόνο άνθρωπο που μπορείς να μισήσεις με το που συστήνεται.

Τέλος πάντων, πάμε στα πιο σημαντικά: τι νερόβραστο trade ήταν αυτό με τον Andre Iguodala; Ο “Iggy” έχει ξεσπιτώσει περισσότερους ανθρώπους κι από τον πόλεμο στη Συρία.

Από πότε κατέληξε ο άνθρωπος που έχει μετακινήσει το μισό ΝΒΑ να πηγαίνει στους Grizzlies μαζί με pick πρώτου γύρου και χρήματα μόνο για τον Julian Washburn, δηλαδή το τίποτα;

Έπειτα, ο Jae Crowder συνεχίζει να ψάχνει το μπάσκετ του σε τρίτη πόλη μακρυά από τον Brad Stevens – μου θυμίζει όταν πήγαινα στο σχολείο αδιάβαστος και προσποιούμουν ότι είχα ξεχάσει σπίτι τις ασκήσεις.

Με αυτά και με τα άλλα, ειλικρινά πόσο θα λείψει ο Chandler Parsons που πουλήθηκε το καλοκαίρι; Μπορεί τα απαράδεκτα ανταλλάγματα (Solomon Hill – Miles Plumlee) να ήταν αντίστοιχα της απαράδεκτης αγωνιστικής αξίας του Parsons και τα απαράδεκτα συμβόλαια τους αντίστοιχα του απαράδεκτου δικού του, αλλά θα πρέπει να λείψει από όλους (;) τους Memphis fans.

Βέβαια, πολλοί μέσα σας δεν θα εκτιμάτε τον Chandler Parsons και θα λέτε «γιατί να μοιάζει σε όλα με τον αδικοχαμένο Paul Walker, εκτός από το happy ending;». Είστε απαίσιοι. O Chandler Parsons είναι ο καλύτερος roaster του ΝΒΑ. Είναι Roastmaster General. Όχι για τα γρήγορα σερβίς του απέναντι σε haters οπαδούς…

…και σε haters δημοσιογράφους…

…αλλά διότι η ζωή του Chandler Parsons είναι ένα απίστευτο roast προς την ανθρωπότητα: ένας υπερτιμημένος μπασκετμπολίστας που παίρνει μυθικά χρήματα, χωρίς να τα αξίζει ούτε κατά προσέγγιση και μετατρέπεται σε έναν γυπαετό των social media, ενώ δεν παίζει καν λόγω τραυματισμού.

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Brian Scalabrine: να κερδίζεις πράγματα από το μπάσκετ, χωρίς να το παίζεις.

Η ώρα της κρίσης

Οι hipsters μπορούν να στεναχωρηθούν ελεύθερα: αυτό που πέρσι είχε θεωρηθεί «ψαγμενιά», δηλαδή να δείξει κάποιος τους των Grizzlies κατά την preseason ως sleeper για τα playoffs, πλέον είναι mainstream και οι Grizzlies θεωρούνται – τρόπον τινά – “talk of the town”. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ένας hipster που σέβεται τον εαυτό του θα έπρεπε να έχει τη στοιχειώδη τσίπα να βγει και να πει την αλήθεια: ότι μπορεί το τρίο JJJ-Ja-Brandon Clarke να είναι ιντριγκαδόρικα ερεθιστικό και ιδανικό για να ξεκινήσει από την αρχή ένα franchise, αλλά προς το παρόν οι Grizzlies θα κάτσουν στα αυγά τους στην τελευταία θέση της Δύσης και θα περιμένουν. Στο κάτω κάτω, οι Suns το δικαιούνται πιο πολύ, αφού έκαναν ρημάδι την ομάδα τους πολύ περισσότερο καιρό τώρα – από τότε που οι Grizzlies έπαιζαν τελικούς Δύσης φόραγαν πάνες.

#bad_art_time

Ποιοι, πλην όσων το παρακολουθούν μανιωδώς, γνωρίζουν ότι στα πρώτα πέντε χρόνια του Saturday Night Live συνυπήρχαν οι κωμικοί θρύλοι Bill Murray, Chevy Chase, Dan Aykroyd και John Belushi; Σίγουρα για την εποχή του ένα αιρετικό κωμικό βαριετέ ήταν κουλ και σημαντικό, αλλά ειλικρινά ούτε τόσο αστείο ήταν ούτε τόσο πρωτότυπο. Αν μάλιστα σκεφτούμε πως στη συνέχεια της ζωής τους τα τότε μέλη του SNL έκαναν τους “The Blues Brothers”, τις ταινίες “National Lampoon”, τους “Ghostbusters” και οτιδήποτε άλλο έγραψε στο κοντέρ του ο Bill Murray, τότε εκείνη η πρώτη νιότη, ενθουσιώδης στην αρχή μεν, δεν έπιανε μία μπροστά στην ιστορία που έγραψαν χωριστά ο καθένας δε.

Κάπως σαν τη σημερινή συνύπαρξη των Jackson Jr. – Morant – Clarke. Ο μόνος που θα τη θυμάται σε δύο χρόνια, θα είναι ο Dillon Brooks, όταν θα προσπαθεί να εξηγήσει στον προπονητή του στις Φιλιππίνες «θα παίξω εγώ άμυνα που ήμουν στο ΝΒΑ μαζί με τους Jackson Jr. – Morant – Clarke».

#Save_…

Grayson_Allen.

Όχι όχι συγγνώμη, #Fuck_Grayson_Allen ήθελα να γράψω.

#Save_Josh_Jackson.

Θυμάμαι, όταν παρουσιάστηκα στο κέντρο εκπαίδευσης στον στρατό, έπαθα ένα μικρό σοκ, καθώς συνάντησα ανθρώπους που πραγματικά δεν περίμενα – θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκέφτομαι δυνατά «υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορεί να τους βρει η εφορία, δεν μπορεί να τους βρει η Interpol, αλλά ο στρατός τους βρίσκει για να τους κατατάξει». Ήμουν πεπεισμένος πως, τη στιγμή που έβρισκες κυριολεκτικά «κάθε – πιθανό και απίθανο – καρυδιάς καρύδι», δεν υπήρχε περίπτωση να παρουσιαστεί ένας άνθρωπος χωρίς κανένα παθολογικό πρόβλημα ή ψυχιατρική διαταραχή και να πούνε «μπα μωρέ, δεν ψηνόμαστε».

Οι Memphis Grizzlies κατάφεραν αυτό που δεν τολμούσε ούτε καν ο ελληνικός στρατός. Ένα ωραίο βράδυ καλοκαιριού τους πλησίασαν οι Phoenix Suns και ακολούθησε ο παρακάτω διάλογος:

PHO: «Ακούστε, είναι η τυχερή σας μέρα. Σας δίνουμε τον De’Anthony Melton και δύο pick β’ γύρου, πραγματικά χρυσαφένια καθότι δικά μας, για σχεδόν τίποτα, δηλαδή τον 38χρονο Kyle Korver και τον Javon Carter».

MEM: «Ουάου, σοβαρολογείτε; Πως κι έτσι; Δεν είναι άδικο για εσάς;»

PHO: «Μην ανησυχείτε για εμάς, έχουμε σχέδιο2)#not. Ακούστε, είδαμε επίσης ότι είστε πολύ ελλειπείς στα φτερά. Τι λέτε, να σας χαρίσουμε μαζί και τον Josh Jackson; Μια χαρά παιδί, υγιέστατος, παίζει και στις δύο θέσεις που χρειάζεστε και μπορεί να κατεβάσει και μπάλα. Τι λέτε;»

MEM: «Naaaaaah, we’re good…»

Τον Josh Jackson τον παρομοίασαν με έναν Jimmy Butler η έναν Kawhi Leonard. Ή ακόμα καλύτερα, έναν prime Andre Iguodala. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο πολύ τον έχουν γραμμένο οι Grizzlies που θεώρησαν κοντινότερο στον prime Iguoadala τον “Iggy” στα 36 του, από ότι τον Josh Jackson, που επέλεξαν να στείλουν στην εξίσου αποτυχημένη G-League εκδοχή τους.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο Josh Jackson, όντας σε μια θέση με άπλετο χώρο για τον ίδιο, θα έκανε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ταίριασμα με τους φετινούς rookies και κυρίως, τον Jaren Jackson Jr. Εξάλλου, με τον τελευταίο, δεν έχουν κοινό μόνο το επώνυμο, αλλά και το ότι τους επέλεξαν στο #4 σε διαδοχικά πλούσια ντραφτ. Δεν έχουν μόνο ομοιότητες βέβαια, αλλά και διαφορές: ο μεν λέγεται Jaren και ο δε δεν πρόκειται να ξαναπαίξει στο ΝΒΑ.

Worst case scenario

Worst case scenario θα είναι να δέσει αποτελεσματικά η άμυνα των Grizzlies και να βλεθούν λίγο εκτός playoffs. Κάτι τέτοιες αναποδιές θα τους οδηγήσουν να καταλήξουν σε ένα κορμό, που θα αποτελείται από μια φλώρικη έκδοση του Garnett, ένα λιγότερο εντυπωσιακό Westbrook και τον αμερικάνο Kyle Hines3)Δεν είναι αμερικάνος ο Hines, σοβαρευτείτε, Γερμανοβέλγος είναι ο άνθρωπος. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει πως θα παραμείνουν καταδικασμένοι να έχουν κλειδώσει τα 1-4-5 και μην έχουν έναν καλό σκόρερ στα 2-3. Η κληρονομία του Tony Allen μπορεί να συνεχίσει να αναπαύεται εν ειρήνη, ενώ οι JJJ και Ja Morant θα καταλήξουν πράγματι να παίζουν στους τελικούς του ΝΒΑ το 2030 και 2033 αντίστοιχα – απλώς, όπως οι Gasol – Conley, όχι με το Memphis.

Black Mirror 

Οι Grizzlies καταφέρνουν μέσα στην επόμενη πενταετία να μην μπουν στα playoffs, αλλά να βρουν ευκαιρία να μας ζαλίσουν τα νεφρά για το πόσο “underrated” είναι. Το Memphis αποφασίζει να χρίσει βασικό τον Grayson Allen με οδηγίες να κλωτσήσει βρώμικα όποιον βρίσκει στο διάβα του. Από την εποχή «μόνο χέρια» του Tony του Allen οι Grizzlies περνάνε στο «μόνο καλάμι» του Grayson του Allen, αλλά και πάλι μένουν εκτός playoffs, καταφέρνοντας στην πορεία να αηδιάσουν ακόμα και τον Bill Laimbeer, αλλά και τους hipsters. Τελικά, την ομάδα αναλαμβάνουν αρκούδες γκρίζλι που διώχνουν τους ανθρώπους Grizzlies για να σώσουν το όνομα της ομάδας.

The following two tabs change content below.

Aris Tolios

Αναγνώστης του The Ball Hog, βρέθηκε σε αυτό επειδή είχε μπάρμπα στην Κορώνη, για να προσθέσει το τελευταίο λιθαράκι γραφικότητας. Έχει αγαπήσει με τη σειρά τους Suns, τους Sonics, τους Knicks, τους Clippers, τους Mavericks, τους Warriors και τους Hornets, αλλά πιο πολύ θα παραμένει ταγμένος στη Δύση (και ειδικά στην Pacific). Φτερνίζεται λέξεις σε χιλιάδες και νιώθει περήφανος που σε κάθε κείμενο, η πλατφόρμα του επισημαίνει πως οι προτάσεις του παραείναι μεγάλες. Έχει σταματήσει να ανησυχεί και έχει μάθει να αγαπά τον αναπόφευκτο υποκειμενισμό και ζει για να περνάει καλά, διαβάζοντας μεγάλα κείμενα. Γράφει για τον εαυτό του στο τρίτο ενικό.

References
1 «Τι είπε ο τελευταίος ντράμερ πριν πεθάνει;» «Ωραία, ας παίξουμε ένα δικό μου τραγούδι τώρα»
2 #not
3 Δεν είναι αμερικάνος ο Hines, σοβαρευτείτε, Γερμανοβέλγος είναι ο άνθρωπος