Το πείραμα της Philadelphia

Posted on Nov 18 2014 - 6:30pm by Dimitris Mantzoukas

Αν είχα από ένα ευρώ για κάθε φορά που άκουγα ότι οι Sixers χτίζουν μια ομάδα που θα μπορεί με σχετική βεβαιότητα σε 3-4 χρόνια να διεκδικήσει πρωτάθλημα, θα κατέληγα με περίπου 2-3 ευρώ και ένα πικρό αίσθημα αβεβαιότητας, σχετικά με την εμπιστοσύνη που δείχνω στην σατανική μορφή του Sam Hinkie. Κατά τα φαινόμενα, δεν υπάρχει καμία πίστη στο πείραμα της Philadelphia, αλλά μάλλον το αντίθετο, δυσπιστία σοκαριστική, αν ληφθούν υπόψη όλες οι παράμετροι του σχεδίου. Προφανώς κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι οι Sixers θα είναι οι σίγουροι πρωταθλητές της σεζόν 2017-2018 π.χ., αλλά όσο ανέφικτη είναι μια ακριβής πρόβλεψη που υπόκειται σε δεκάδες παραμέτρους, όπως οι τραυματισμοί ή η εξέλιξη των παικτών, τόσο εφικτή είναι η αξιολόγηση ενός σχεδιασμού, που απλώνεται πλέον ξεκάθαρος μπροστά στα μάτια μας.

062713_hinkie-sam_600Είναι ακριβώς αυτή η σαφήνεια του σχεδίου που διαχωρίζει τον Sam από τους περισσότερους General Managers του ΝΒΑ. Χρόνια τώρα στη συζήτηση σχετικά με την δημιουργία μιας ομάδας – διεκδικήτριας, συζήτηση που δεν περιορίζεται αποκλειστικά στο NBA,  κυριαρχεί ένα ερώτημα που συνοψίζεται σχηματικά στο ακόλουθο δίπολο: «την ομάδα είτε την φτιάχνεις αποκτώντας τους έτοιμους super stars, είτε την χτίζεις από την αρχή». Για να βρούμε τα δύο πιο ακραία, αλλά και πιο επιτυχημένα παραδείγματα και των δύο μεθόδων δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Αρκεί μια ματιά στις δύο τελευταίες πρωταθλήτριες: από τη μία είναι ο LeBron James και οι (πρώην) φίλοι του στο Miami, και οι στρατιώτες του Popovich στο San Antonio από την άλλη. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η συνταγή πέτυχε. Αλλά για κάθε τέτοιο παράδειγμα υπάρχουν δυσανάλογα περισσότερα παραδείγματα ομάδων που προσπαθούν να ακολουθήσουν τη μία, την άλλη ή συνδυασμό, των παραπάνω τακτικών και όσο καλά και αν το κάνουν, συναντούν πάντα το ταβάνι τους νωρίτερα από ότι θα ήθελαν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Charlotte. Μια ομάδα που ξεκίνησε από το μηδέν και βρέθηκε στα playoffs έχοντας κινηθεί εξαιρετικά στο παζάρι των free agents, με ταυτόχρονα όμως λάθη στις επιλογές της στο draft. Λογικά, αν επέλεγε, για παράδειγμα, τον Beal  αντί του Michael Kidd-Gilchrist το 2012 τα πράγματα θα ήταν μάλλον καλύτερα. Αλλά αυτή ακριβώς είναι και η ουσία. Με την συνηθισμένη τακτική οικοδόμησης μίας ομάδας, για να δημιουργηθεί κάτι εξαιρετικό, και όχι απλά πολύ καλό, θα πρέπει να γίνουν τα πάντα τέλεια. Από τις επιλογές στα draft και την απόκτηση ελεύθερων παικτών μέχρι την επιλογή προπονητή και βοηθών. Ένα μόνο λάθος φτάνει να καταδικάσει μία ομάδα σε ένα μόνιμο status αξιόμαχης ομάδας, που κανείς όμως δε θα δει ποτέ να διεκδικεί έναν τίτλο, και θα περιμένει για χρόνια πότε θα της κάτσει ένας Durant στο draft ώστε να ανέβει στο ανώτατο επίπεδο.

Ελεύθερη Πτώση

Ο Hinkie ανέλαβε την ομάδα τον Μάιο του 2013, έχοντας θητεύσει δίπλα στον, τουλάχιστον εκκεντρικό, General Manager του Houston, Daryl Morey. Αμέσως κλήθηκε να αποφασίσει την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η ομάδα, μετά από μία σχετικά μέτρια σεζόν στην οποία ανέτειλε το άστρο του Jrue Holiday, στην μετά-Iguodala εποχή. Η απόφαση που πήρε χαρακτηρίστηκε τουλάχιστον αμφιλεγόμενη. Κακώς. Ήταν ιδιοφυής. Καλούμενος να αποφασίσει αν ο Jrue Holiday είναι παίκτης που μπορεί να βασιστεί μία ομάδα για να φτάσει στην κορυφή, απάντησε ολόσωστα “όχι!” και εκμεταλλευόμενος την εκτόξευση των μετοχών του, με συνοπτικές διαδικασίες, τον έδωσε στην Νέα Ορλεάνη για να πάρει τον τραυματία Nerlens Noel, τον παίκτη δηλαδή που, αν δεν τραυματιζόταν, θεωρείτο το σίγουρο #1 του draft, καθώς και το first round pick της επόμενης χρονιάς των Pelicans. Η κίνηση αυτή ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόταν ο οποιοσδήποτε για να καταλάβει τί σχεδίαζε ο Hinkie. Παρ’ όλα αυτά λίγοι το πίστεψαν και τότε.

Οι κινήσεις των Sixers στην περσινή offseason επιβεβαίωσαν ότι τα πάντα στην Philadelphia, τουλάχιστον για τον επόμενο χρόνο, θα κινούνται γύρω από την μαγική έννοια του tanking. Δεν ήταν οι μόνοι, μιας και το πολλά υποσχόμενο draft του 2014 λειτούργησε ως μαγνήτης για αρκετές ομάδες, αλλά σίγουρα ήταν αυτοί που εξερεύνησαν κάθε πτυχή της έννοιας αυτής. Με αξιοζήλευτη αποτελεσματικότητα. Για την ακρίβεια, δεν ήταν οι κινήσεις τους που πρόδωσαν το σχέδιο του Hinkie, αλλά η εκκωφαντική απουσία κινήσεων. Η επιλογή ενός παίκτη, που δεν θα έπαιζε όλη την επερχόμενη χρονιά, ήταν μόνο η αρχή. Τα κλειδιά της ομάδας, των αποδυτηρίων, του γηπέδου, αλλά και της πόλης ακόμα-ακόμα, δόθηκαν στην επιλογή τους στο #11, Michael Carter-Williams, με την σαφή εντολή να κάνει ό,τι θελήσει μέσα στο παρκέ, φτάνει να ανακηρυχθεί στο τέλος της χρονιάς rookie of the year. Αποστολή όχι ιδιαίτερα δύσκολη για έναν παίκτη που έχει το ταλέντο για να την φέρει εις πέρας, και μηδενικό άγχος για τα αποτελέσματα. Η κίνηση- κλειδί ωστόσο ήταν η επιλογή να μην υπογράψουν με κάποιον αξιόλογο βετεράνο, οποιονδήποτε βετεράνο, αφήνοντας ως πιο έμπειρους παίκτες στην ομάδα τους (με μόλις 5 χρόνια παρουσία στην λίγκα) Thaddeus Young και Spencer Hawes. Αντίθετα, γέμισαν την ομάδα με αβέβαιης προέλευσης παίκτες, δίνοντας τους την ευκαιρία να παλέψουν για μία θέση στο μελλοντικό δημιούργημα της Philadelphia.

 Το Έπος των 26 σερί ηττών

Ακόμα κι έτσι δεν κύλησαν όλα “ρόδινα” για τους Sixers, μιας και ο Carter-Williams αποδείχτηκε απρόσμενα έτοιμος να αναλάβει τον ρόλο του μαέστρου. Ο Hawes απέδειξε ότι όταν παίρνει λεπτά μπορεί να κάνει ζημιές, ο Thaddeus Young ότι αδικείτο τόσα χρόνια με τον ρόλο που είχε και ο Evan Turner, σε μία αγωνιστική έκλαμψη, θύμισε στον κόσμο του ΝΒΑ ότι τρία χρόνια πριν ήταν το #2 του draft, με αποτέλεσμα οι Sixers να ξεκινήσουν με μαζεμένες νίκες και να μείνουν γρήγορα πολύ πίσω από τους Bucks, στην κούρσα για την τελευταία θέση. Ο Hinkie διέγνωσε το πρόβλημα, αναγνώρισε ως βασικούς υπαίτιους τους παραπάνω και έδρασε ακαριαία: έστειλε τον Carter-Williams στην κερκίδα, με όποιον απίθανο τραυματισμό μπορούσε να σκεφτεί, και τους Turner, Hawes, μαζί με τον, τίμιο εργάτη, Lavoy Allen σε άλλες πολιτείες, με αντάλλαγμα περίπου το τίποτα: συμβόλαια που έληγαν και picks δεύτερου γύρου. Για κερασάκι στην τούρτα, υπέγραψαν τον Byron Mullens, τον παίκτη που κάνει τον James Harden να φαντάζει Bruce Bowen στην άμυνα, τον center που φοβάται να πλησιάσει στην ρακέτα, τον ψηλό που σουτάρει πιο γρήγορα και από την σκιά του- απλά όχι εύστοχα-, τον παίκτη που έχει δημιουργήσει το δικό του drinking game στους πιστούς ακολούθους του.

Η επέμβαση αυτή έβαλε αμέσως τους Sixers στον σωστό δρόμο, αυτόν που οδηγούσε στην τελευταία θέση του ΝΒΑ, και τους έδωσε την ευκαιρία να γράψουν τα ονόματα τους στην ιστορία με ένα πολυθρύλητο σερί 26 ηττών, διεκδικώντας αυτό το διάστημα επάξια τον τίτλο της χειρότερης ομάδας που πέρασε ποτέ από το ΝΒΑ και χάνοντας στο νήμα την ευκαιρία να προσπεράσουν τους Cavaliers της σεζόν 2010-2011 για την ομάδα με τις περισσότερες συνεχόμενες ήττες. Τουλάχιστον τους ισοφάρισαν.

Τι είναι άλλος ένας χρόνος μπροστά στην αιωνιότητα;

Όποιοι περίμεναν πως το tanking των Sixers θα λάμβανε τέλος και η προσπάθεια προς την καταξίωση θα άρχιζε φέτος, είδαν σαφέστατα τις προσδοκίες τους να γκρεμίζονται την μέρα του Draft του 2014. Οι κινήσεις των Sixers ήταν τόσο καλά ενορχηστρωμένες που άφησαν άφωνο το κοινό στο Barclays Center, που είδαν τον Hinkie, ο οποίος είχε στην διάθεση του 2 επιλογές πρώτου γύρου και 4 δεύτερου, να επιλέγει τελικά μόνο τρεις παίκτες οι οποίοι θα μπορούσαν να παίξουν για την Philadelphia φέτος, και μάλιστα και οι τρεις αυτοί να επιλέγονται στον δεύτερο γύρο. Στο #3 επέλεξε το ακατέργαστο διαμάντι του draft, Joel Embiid, γνωρίζοντας πως λόγω τραυματισμού δεν θα μπορέσει να συνεισφέρει φέτος, στο #12, μέσω ανταλλαγής, τον Dario Saric, γνωρίζοντας πως λόγω συμβολαίου με την Efes δεν θα μπορέσει να συνεισφέρει για τα επόμενα δύο χρόνια, και στο #52 τον Vasilije Micic, γνωρίζοντας πως λόγω ανετοιμότητας και ιδιαίτερων αγωνιστικών χαρακτηριστικών μπορεί και να μην συνεισφέρει ποτέ, σίγουρα πάντως όχι στο άμεσο μέλλον. Ο K.J. MacDaniels στο  #32 και ο Jerami Grant στο #39 θα προσπαθήσουν να αποδείξουν ότι δικαιούνται θέση από φέτος, και λογικά θα τα καταφέρουν, μιας και, ρεαλιστικά μιλώντας, έχουν να παλέψουν με παίκτες οι οποίοι και στην D-League θεωρούνταν αποτυχημένοι. πόσο χειρότεροι μπορεί να είναι;

Φυσικά, έχοντας πλέον την εμπειρία από την προηγούμενη χρονιά, ο Hinkie απέφυγε τις κακοτοπιές από νωρίς. Φρόντισε να δώσει από την offseason τον Thaddeus Young στην Minnesota, εμπλεκόμενος έτσι στο μεγαλύτερο trade της χρονιάς, αυτό του Kevin Love, και καταφέρνοντας να μην πάρει τίποτα για αντάλλαγμα στο άμεσο μέλλον, πέρα από τον Καμερουνέζο πρίγκιπα Mbah a Moute, για να κάνει παρέα στον συμπατριώτη του Embiid στην διαδικασία της ανάρρωσης, και τον Alexey Shved. Επέμεινε στην τακτική της μη απόκτησης έτοιμων παικτών, συνεχίζοντας για άλλη μία χρονιά την διαδικασία του casting, για τους συνοδοιπόρους της επόμενης γενιάς των Sixers.

Προφανής συνέπεια των παραπάνω κινήσεων είναι να έχουμε την ευκαιρία φέτος να θαυμάσουμε την χειρότερη ομάδα στα χρονικά του ΝΒΑ. Μία ομάδα τόσο ολοκληρωτικά κακή που θα είναι πλέον ζητούμενο και το να την παρακολουθήσεις. Η φετινή Philadelphia είναι μία ομάδα που σίγουρα δεν έχει θέση στο ΝΒΑ, ενώ δύσκολα θα κατάφερνε να περάσει και στο top-16 της Euroleague. Tα στατιστικά της πέφτουν κι άλλο –κι όμως γίνεται-, η τελευταία θέση είναι εγγυημένη, και η κατάρριψη του χειρότερου ρεκόρ νικών στην ιστορία του ΝΒΑ κάτι παραπάνω από πιθανή.

Μα τι σκέπτεται επιτέλους ο Sam Hinkie;

Πρέπει πάντα να εξετάσουμε το ενδεχόμενο ο Sam Hinkie να είναι ένας πράκτορας κάποιας ανταγωνιστικής ομάδας ή εταιρίας με σκοπό να ανατινάξει τον οργανισμό των Sixers. Ή ίσως είναι όργανο κάποιας εκπομπής που κάνει φάρσες και οργάνωσε μία πλάκα στέλνοντας έναν τύπο να παίζει τον General Manager για να δούνε ως που θα φτάσει η υπομονή των οπαδών – κάπου σε αυτό το σημείο θα είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά-. Ίσως πάλι ο Hinkie να είναι draft junkie και να χρησιμοποιεί την ομάδα της Philadelphia για να παίζει κάθε καλοκαίρι στο draft.

Αν δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά όμως, και όλα πάνε βάσει σχεδίου, θα πρέπει να εξετάσουμε σοβαρά το ενδεχόμενο οι Sixers, μέσα από αυτήν την κυνική διαδικασία του ακραίου tanking, να έχουν δημιουργήσει έναν πυρήνα τόσο ισχυρό που σε λίγα χρόνια να μπορεί να διεκδικήσει κάτι πολύ αξιόλογο. Michael Carter-Williams, Joel Embiid, Nerlens Noel, Dario Saric είναι παίκτες που συγκροτούν την βάση μίας εξαιρετικής ομάδας, ενώ έστω και ένας από τους νεαρούς παίκτες που τους πλαισιώνουν, να αποδείξει ότι μπορεί να σταθεί στο ψηλότερο επίπεδο είναι κέρδος – σίγουρα πάντως υπάρχουν κάποιοι που θα έφτιαχναν έναν αξιόλογο πάγκο-.

Επιπλέον, το επερχόμενο draft, μπορεί να μην έχει την αίγλη αυτού που προηγήθηκε, αλλά σίγουρα κρύβει εξαιρετικές περιπτώσεις. Και οι Sixers έχουν κάνει συλλογή από draft picks,τα οποία ανάλογα με την τελική κατάταξη μπορεί να φτάσουν και στα 6, εκ των οποίων τα 2 είναι πρώτου γύρου. Αν ο Hinkie επιλέξει προσεκτικά μπορεί να φέρει άλλο ένα τουλάχιστον μεγάλο αστέρι, και σίγουρα αρκετούς αξιόλογους ρολίστες. Το πιο σημαντικό κομμάτι του σχεδίου, όμως, αφορά τους μισθούς. Η Philadelphia αυτήν την στιγμή δεν δίνει παραπάνω από $ 30.000.000  στους παίκτες της, που σημαίνει ότι έχει τεράστιο χώρο να φιλοξενήσει οποιοδήποτε – και όχι μόνο ένα- μεγάλο συμβόλαιο. Επιπλέον, ανάλογα με την τακτική που θα επιλέξει, μπορεί να κρατήσει και όποιον παίκτη της αναπτυχθεί σωστά, δίνοντας του το συμβόλαιο που θα ζητήσει.

Η σωστή ανάπτυξη βέβαια παραμένει ένα ζητούμενο. Πολλοί έχουν εκφράσει τις αμφιβολίες τους ως προς το κατά πόσο είναι δυνατό, ακόμα και για ταλέντα του βεληνεκούς των νέων Sixers, να έχουν μία σοβαρή ωρίμανση ως παίκτες σε μία ομάδα που δεν παίζει για να νικήσει, ή ακόμα και αν παίζει για να νικήσει, δεν έχει την παραμικρή πιθανότητα να τα καταφέρει. Η  σκέψη αυτή δεν είναι παράλογη, ωστόσο δεν νομίζω ότι περιμένει κάποιος ότι ξαφνικά όταν ολοκληρωθεί το project του Hinkie η Philadelphia θα βρεθεί αμέσως στους διεκδικητές. Θα υπάρξει μία περίοδος προσαρμογής στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Ωστόσο, η θέληση για νίκη δεν είναι κάτι που μαθαίνεται, αλλά αποτελεί περισσότερο ένστικτο και αν αυτό ενυπάρχει στα μωρά των Sixers, είναι κάτι που μένει να φανεί.

Ζητούμενο παραμένει, βέβαια, να μην παγιδευτεί ο Hinkie σε έναν αέναο κύκλο αναζήτησης της τελειότητας, επαναλαμβάνοντας την ίδια διαδικασία μέχρι να φτάσει σε ένα αποτέλεσμα που τον ικανοποιεί – δεν είναι δύσκολο κυνηγώντας τους δικούς του ανεμόμυλους να καταστήσει τους Sixers ομάδα ανέκδοτο, που σε έναν βαθμό, άλλωστε, ήδη έχουν γίνει-. Οι φίλοι των Sixers ήδη έχουν απομακρυνθεί από το γήπεδο, και αυτό πλήττει σοβαρά τόσο τα οικονομικά, όσο και το image του οργανισμού. Το μόνο που τους κρατάει είναι οι προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον, και το κατά πόσο θα έρθει αυτό, κρίνεται από τις αποφάσεις του, είτε υπερ-ευφυούς, είτε αλλοπαρμένου, General Manager της ομάδας.

4

H εικόνα πάντως στο Μundobasket, όταν οι Carter-Williams, Embiid και Noel έκαναν το υπερατλαντικό παιχνίδι, όχι για να παρακολουθήσουν την Team USA, αλλά την Κροατία, του μελλοντικού τους συμπαίκτη, Dario Saric, αφήνει μία γλυκιά γεύση για αυτό που συμβαίνει στην Philadelphia αυτόν τον καιρό.

The following two tabs change content below.

Dimitris Mantzoukas

Βασικά μου είπαν ότι αν φτιάξουμε site θα είναι το πρώτο βήμα για να γίνω διάσημος συγγραφέας και θα κερδίσω επιτέλους δόξα, λεφτά, γκόμενες και ναρκωτικά. Το έκανα. Ακόμα περιμένω. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι μου είπαν ψέματα.