Ήταν η σεζόν 2011-12 όταν οι Magic έμπαιναν για προτελευταία φορά στα playoffs. Στον πάγκο κάθοταν ο Stan Van Gundy και στο παρκέ εμφανίζονταν ο Dwight Howard στην τελευταία του χρονιά στο Orlando, ο Jameer Nelson, o Ryan Anderson, οι Jason και Quentin Richardson, o Hedo Turkoglu και o J.J. Reddick. Από τότε, οι Magic έδειχναν ανίκανοι όχι απλά να μπουν στα playoffs, αλλά (με εξαίρεση μία μέτρια χρονιά με τον Scott Skiles στο τιμόνι) και να ξεκολλήσουν από τον πάτο της Ανατολής, τερματίζοντας μόνιμα κάπου κοντά στις τελευταίες θέσεις. Το χειρότερο από όλα ωστόσο είναι ότι ποτέ δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τις χαμηλές θέσεις που μεταφράζονταν σε ψηλά picks, καθώς έκαναν αρκετές άστοχες ή έστω μέτριες επιλογές, αποφεύγοντας τους difference makers σαν να φοβόντουσαν να ανοίξουν τα φτερά τους, συνθήκη ιδιαίτερα ειρωνική καθώς στο draft επέλεγαν με κριτήριο ακριβώς το ποιος μπορεί να ανοίξει περισσότερο τα “φτερά” του1)δηλαδή το wingspan, έχω πει και καλύτερα.
Να όμως που πέρσι ξαφνικά η παρωδία που είχε στήσει τα προηγούμενα δύο χρόνια ο Frank Vogel εξελίχθηκε υπό τις οδηγίες του Steve Clifford σε μία σκληραγωγημένη αμυντική ομάδα με χαρακτήρα και απόλυτα ικανή να εκμεταλλευτεί όλα τα περιορισμένα επιθετικά ατού της, να παίζει πάντα σοβαρά και τελικά να μπει στα playoffs. Εκεί έπεσε πάνω στους Toronto Raptors, πετυχαίνοντας μία νίκη και χάνοντας τελικά 4-1, σημειώνοντας δηλαδή μία νίκη λιγότερη από όσες κατάφεραν απέναντι στους μελλοντικούς πρωταθλητές οι Bucks και οι Warriors. Not bad, αλλά θέλουμε περισσότερα.
Offseason Moves
Έφεραν τον Al Farouq Aminu από τους Blazers δίνοντας του τριετές συμβόλαιο αξίας περίπου 10.000.000 δολαρίων ετησίως.
Στο ντραφτ επέλεξαν τον Chuma Okeke από το Auburn, ο οποίος όμως δεν θα αγωνιστεί καθόλου την φετινή χρονιά λόγω κομμένου χιαστού.
Ανανέωσαν (και αντάμειψαν για την προσφορά τους) με τετραετή συμβόλαια τον Nikola Vucevic και τον Terrence Ross.
Συνοψίζοντας, οι αλλαγές που προέκυψαν στην ομάδα σε σχέση με το τέλος της περσινής χρονιάς, είναι ότι ήρθε ο Al Farouq Aminu.
Είναι αυτή η πιο βαρετή offseason στην ιστορία του ΝΒΑ; Πιθανότατα.
Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, ας δούμε ένα στριπάκι από το Poorly Drawn Lines που εξηγεί την τακτική του John Hammond.
Depth Chart
PG D.J. Augustin, Markelle Fultz, Michael Carter-Williams
SG Evan Fournier, Terrence Ross
SF Jonathan Isaac, Wesley Iwundu, Melvin Frazier
PF Aaron Gordon, Al Farouq Aminu
C Nikola Vucevic, Mo Bamba, Khem Birch
Ο Παίκτης Κλειδί
Ο Terrence Ross αποκτήθηκε από τους Raptors συνοδεία ενός pick σε αντάλλαγμα για τον Serge Ibaka στη μέση της προπέρσινης σεζόν. Η κίνηση δεν έμοιαζε τόσο καλή ιδέα τότε, και η σεζόν 2017-18 με τον Ross να παίζει μόνο 22 (πολύ κακά) παιχνίδια λόγω τραυματισμού έκανε τους πάντες να βεβαιωθούν ότι ήταν κάκιστη ιδέα. Και ξαφνικά, ο Ross κλείστηκε στο γυμναστήριο όλο το καλοκαίρι, δούλεψε σύμφωνα με τις μαρτυρίες ασταμάτητα στα πάντα2)με χρονιά συμβολαίου να έρχεται, λογικό, και επέστρεψε για την περσινή σεζόν ένας καινούριος παίκτης. Ρεκόρ καριέρας στις περισσότερες κατηγορίες, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι απέκτησε συνέπεια στο παιχνίδι του, όντας μόνιμα ο παίκτης που ερχόταν από τον πάγκο για να τραβήξει πάνω του όλο το σκοράρισμα του second unit και να ξεκλειδώσει πολλές φορές την επίθεση της βασικής πεντάδας όταν κολλούσαν σε κλειστές άμυνες. Είχε 15,1 πόντους ανά παιχνίδι, παίρνοντας 7 προσπάθειες από το τρίποντο κατά μέσο όρο με 38,3% ευστοχία. Στα playoffs όμως φάνηκαν οι περιορισμοί στο παιχνίδι του, καθώς οι Raptors απλά έκλειναν πάνω του σε κάθε προσπάθεια να απελευθερωθεί μέσω σκριν, κόβοντας του το σουτ και εκμεταλλευόμενοι ότι δεν είχε εύκολη την πάσα στους συμπαίκτες του που μένανε ελεύθεροι. Αν η ομάδα και ο Ross δουλέψουν πάνω στο να σπάει την μπάλα πιο εύκολα όταν κλείνεται, όλα θα γίνουν καλύτερα. Αρκεί βέβαια ο Ross να συνεχίσει την προσπάθεια και να μην ξαναπαίξει μπάσκετ το 2022 που θα μπαίνει πάλι σε χρονιά συμβολαίου.
Κορυφαία Προσθήκη
Winner by default, ο Al Farouq Aminu, καθώς αντικειμενικά δεν υπάρχει οποιαδήποτε άλλη προσθήκη για φέτος για να μπει σε διαδικασία σύγκρισης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Aminu είναι αμελητέα ποσότητα. Στα χαρτιά ο Aminu ταιριάζει πολύ στο οικοδόμημα των Magic. Αδυναμία δημιουργίας, πολύ καλός και σκληρός αμυντικός, ψηλός με τεράστιο wingspan, μέτριος σουτέρ τριών πόντων, καλός συμπαίκτης, παίκτης του προπονητή. Το ερώτημα φυσικά που προκύπτει, είναι το γιατί οι Magic ένιωσαν ότι τους λείπει ένα τέτοιο πακέτο, με δεδομένο ότι έχουν ακριβώς το ίδιο στο πρόσωπο του Jonathan Isaac και ένα σχετικά ίδιο στο πρόσωπο του Aaron Gordon. Μήπως ο John Hammond έχει μπερδευτεί και πιστεύει ότι παίζει fantasy αντί να στήνει ομάδες; Να μια καλή ερώτηση.
Τρία ερωτήματα ψάχνουν απάντηση
α. Μήπως ο John Hammond έχει μπερδευτεί και πιστεύει ότι παίζει fantasy;
Προσπαθώ να καταλάβω την λογική στις κινήσεις του Hammond λοιπόν. Έχουμε καταλάβει ότι κλειδί για να παίξει κάποιος στους Magic είναι το wingspan, επομένως όποιος έχει μακριά χέρια έχει και το δικαίωμα να αγωνιστεί στο Orlando. Έχουμε καταλάβει επίσης ότι η αμυντική προσήλωση και συνέπεια είναι επίσης ένα από τα προαπαιτούμενα, και η αλήθεια είναι ότι η άμυνα που έχει στηθεί με τις οδηγίες του Clifford, βασισμένη πάνω στα ιδιαίτερα σωματικά χαρακτηριστικά των παικτών είναι αποτελεσματικότατη. Πέρσι οι Magic τελείωσαν με το 8ο καλύτερο defensive rating, και ειδικά το τελευταίο τρίμηνο μπορώ να υπερασπιστώ την τοποθέτηση ότι παρουσίασαν τοπ-5 άμυνα. Ως εδώ καλά.
Κλασικός παίκτης τύπου Hammond
Το πρόβλημα παρουσιάζεται στην επίθεση, η οποία ήταν αργή και σχετικά ανέμπνευστη και αναποτελεσματική. Βγάζει μάτια ότι χρειάζεται εισροή ταλέντου, και σίγουρα λύση δεν αποτελεί ο τίμιος Aminu, ο οποίος θα κάνει ακόμα καλύτερη την ούτως ή άλλως καλή άμυνα. Φυσικά μπορούμε να προσβλέπουμε στην βελτίωση ή και εκτίναξη κάποιων εκ των Isaac, Fultz, Bamba, αλλά ας παραμείνουμε σοβαροί.
Η βαθύτερη εστία προβληματισμού όμως (και για αυτό η αναφορά στο fantasy) έγκειται στην ανυπαρξία ενός καθαρού λογικού σχεδίου ανάπτυξης της ομάδας. Η ομάδα έχει έναν εξαιρετικό center στο πρόσωπο του Vucevic, και ξοδεύει ένα τοπ-6 πικ για να πάρει παίκτη (Bamba) στην ίδια θέση, και μετά ανανεώνει τον Vucevic με 100.000.000 για να συνεχίσουν να μοιράζονται την θέση. Έχει τον Aaron Gordon στο “4”, μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις της ομάδας, και ντραφτάρει τον Jonathan Isaac, του οποίου η καλύτερη θέση είναι επίσης στο “4”, και το αμέσως επόμενο καλοκαίρι ΞΑΝΑΝΤΡΑΦΤΑΡΕΙ ΣΤΟ “4” τον Chuma Okeke, ενώ για να είναι σίγουρος χαλάει όλο το cap space που είχε μείνει στον Al Farouq Aminu, ο οποίος επίσης, ναι, επίσης παίζει στο “4”.
Εν τω μεταξύ η περιφέρεια βασίζεται αποκλειστικά σε ένα rotation ανάμεσα στους Augustin, Fournier, Ross οι οποίοι τραβάνε μόνοι τους όλο το κουπί. Η προσθήκη του Fultz μπορεί να βοηθήσει μακροπρόθεσμα, αλλά ενδεχόμενος τραυματισμός οποιουδήποτε μέλους της παραπάνω τριάδας θα αποδειχθεί καταστροφικός. Όποιος και από τους Isaac, Aminu κατέβει στα φτερά για να βοηθήσει, θα αποτελέσει μέρος ενός μπαλώματος, όχι πραγματικής λύσης.
John Hammond, δεν θα ανέβει επίπεδο η ομάδα αν κυνηγάμε μόνο τις κατηγορίες των ψηλών.
β. Τι γίνεται με τον Markelle Fultz;
Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια των καιρών μας, ο Markelle Fultz. Ο παίκτης που επιλέχθηκε στο #1 του draft πριν δύο χρόνια με την ταμπέλα του νέου Harden, και στην πορεία το πράγμα στράβωσε τόσο πολύ, σχεδόν όσο και ο ώμος του. Ακόμα είναι ασαφές το πλήρες πλαίσιο του τραυματισμού του, αυτό που είναι σαφές είναι ότι ο Fultz είναι άλλος παίκτης από αυτόν που βλέπαμε. Φεύγοντας από το πολύ πιεστικό win-now περιβάλλον της Philadelphia, μπόρεσε στο Orlando να αγοράσει χρόνο για να δουλέψει πάνω στην αποκατάσταση του, και στην συνέχεια στην βελτίωση του παιχνιδιού του, ή για να είμαστε πιο σαφείς, στην υιοθέτηση μιας ορθόδοξης μεθόδου σουτ που να μην πρόβλημα στο σώμα του και στα μάτια μας. Τα πρώτα δείγματα από τα φιλικά δεν είναι ενθαρρυντικά ως προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά είναι δεδομένο ότι θα χρειαστεί χρόνος για να ανακάμψει, τόσο σε επίπεδο σταθεροποίησης ενός μηχανισμού, όσο και ψυχολογικά. Το ψυχολογικό κομμάτι θα είναι πιθανότατα και το καθοριστικότερο, καθώς στα πρόσφατα φιλικά είχε αρκετές στιγμές όπου μας υπενθύμισε το ταλέντο του, αλλά συνολικά παραμένει διστακτικός και μαγκωμένος, με τις προσπάθειες του να μην προκύπτουν πάντα οργανικά μέσα στον αγώνα.
Το στοίχημα με τον Fultz θα καθορίσει πάρα πολλά για το μέλλον της ομάδας. Μέσα από τα τόσα προβλήματα και τις ατυχίες, ο παίκτης ακόμα δεν έχει καταφέρει καν να διαμορφώσει σαφή ταυτότητα στο παιχνίδι του, με συνέπεια να μην ξέρουμε τι να περιμένουμε όχι μόνο όσον αφορά το ταβάνι του, αλλά και τον χαρακτήρα του παιχνιδιού του, το κατά πόσο δηλαδή μπορεί να αποτελέσει true point guard, και να αφήσει τους Magic ελεύθερους να ψάξουν το τελευταίο κομμάτι του παζλ στην θέση “2”.
Μακάρι να τα καταφέρει, ωστόσο θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι με βάση το δείγμα των φιλικών, το επίπεδο στο οποίο κινείται ο Fultz είναι οριακά αυτό του αναπληρωματικού point guard κακής ομάδας ΝΒΑ. Αν δεν υπήρχε το όραμα του τι μπορεί να πετύχει και του τι είχε υποσχεθεί με τις εμφανίσεις του στο κολέγιο, οι τωρινές εμφανίσεις του δεν θα του προσέφεραν κάτι καλύτερο από ένα τέτοιο συμβόλαιο. Έχει πάρα πολύ δρόμο ακόμα για να πιάσει τα standards που θα θέλαμε από αυτόν, και μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί εκεί, το να αρχίσει να βάζει τα σουτ.
γ. ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ CHUMA ΟΚΕΚΕ?
Για να είμαστε δίκαιοι, ο Chuma Okeke είναι ένας πολύ καλός παίκτης. Ο power forward από το Auburn έκανε πέρσι μια καταπληκτική sophomore χρονιά, όντας ουσιαστικός σε άμυνα και επίθεση, και νιώθω αρκετή αυτοπεποίθηση για να πω ότι αν δεν είχε πάθει την ρήξη χιαστού στο March Madness, είναι πολύ πιθανό να βλέπαμε το Auburn στον τελικό να κερδίζει τον τίτλο αντί του Virginia, από το οποίο αποκλείστηκε σε εκείνο το συγκλονιστικό παιχνίδι με τις τρεις βολές του Kyle Guy στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Ο Okeke τα έχει σχεδόν όλα, συμπεριλαμβανομένου του ψηλού ποσοστού ευστοχίας από το τρίποντο, του σοβαρού παιχνιδιού στο post, δύναμης, αλτικότητας, καλής αντίληψης. Είναι παίκτης για τον οποίο σίγουρα θα χαιρόμουν να δω να επιλέγεται από την ομάδα μου, παίκτης ο οποίος αν αναπτυχθεί σωστά έχει ελπίδες να φτάσει ακόμα και σε all star επίπεδο, ακόμα και αν πάντα θα είναι ο δεύτερος καλύτερος power forward που έβγαλε ποτέ το Auburn3)Hello Charles Barkley.
Η πρώτη μου ένσταση, όχι τόσο σοβαρή, περιστρέφεται γύρω από τον τραυματισμό του. Ενώ οι πιθανότητες λένε ότι θα επιστρέψει γερός και δυνατός και θα έχει όλο το καλοκαίρι να δουλέψει για να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση, ένας κομμένος χιαστός δεν είναι ποτέ ενθαρρυντικό σημάδι, ενδεχομένως να τον πάει αρκετά πίσω, ενώ επίσης πιθανό είναι να υποδηλώνει παίκτη επιρρεπή στους τραυματισμούς. Πιο σοβαρό είναι το γεγονός ότι ο τραυματισμός αυτός του κοστίζει αρκετά παραπάνω από έναν χρόνο δουλειάς και βελτίωσης του παιχνιδιού του, χρόνο που σε αυτές τις ηλικίες είναι υπερπολύτιμος. Η δεύτερη ένσταση αφορά την άμεση ανάγκη ενίσχυσης του ρόστερ, ανάγκη που δεν καλύπτεται από έναν παίκτη που θα ξαναπαίξει την σεζόν 2020-2021. Έχουν οι Magic την πολυτέλεια να σπαταλήσουν αυτόν τον χρόνο ενώ θα μπορούσαν να φέρουν κάποιον παίκτη που θα μπορούσε να προσφέρει άμεσα σε μία αρκετά κομβική χρονιά?
Η τρίτη ένσταση όμως είναι και η πιο σημαντική. Πόσα power forwards μπορούν να χωρέσουν οι Magic? Στους ψηλούς είναι καλυμμένοι και για το παρόν και το μέλλον, με τους Vucevic- Bamba -Gordon – Isaac – Aminu να σχηματίζουν μία πολύ δυνατή πεντάδα, δεμένη ολόκληρη με συμβόλαια τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια. Για ποιον λόγο να επιλεχθεί τέταρτος παίκτης πίσω από τους τους Gordon, Isaac, Aminu, ειδικά από την στιγμή μάλιστα που στην περιφέρεια υπάρχουν πάρα πολλά κενά, όποια και αν είναι η ανάγνωση για το μέλλον του Fultz;
Υπό αυτό το πρίσμα, θα πω ότι δεν με πειράζει που δεν επιλέχθηκε ο καλύτερος, πιο έτοιμος και πιο υγιής Brandon Clarke που ήταν ακόμα ελεύθερος όταν επέλεγαν οι Magic, ή και ο Goga Bitadze, επίσης μία πολύ ελκυστική προοπτική, επίσης όμως ψηλός. Με στενοχωρεί πάρα πολύ όμως που δεν επιλέχθηκε ο Nickeil Alexander- Walker, που ήταν επίσης ελεύθερος, και θα έλυνε δεκάδες προβλήματα που ταλανίζουν την περιφέρεια του Orlando, ενώ θα μπορούσε να παίξει είτε δίπλα είτε πίσω από τον Fultz, στην περίπτωση που τελικά το πρώην #1 του draft καταφέρει να σώσει την καριέρα του. Τεράστια χαμένη ευκαιρία, άλλο ένα ντραφτ όπου το Orlando παρακολουθεί παίκτες που θα άλλαζαν την τύχη του να περνάνε και να καταλήγουν αλλού.
Quo Vadis?
Έλα ντε. Με δεδομένο ότι η ομάδα που κατεβαίνει είναι σχεδόν ίδια με την περσινή, θα έπρεπε να μπορούσαμε να προσεγγίσουμε το μέλλον της με μεγαλύτερη ευκολία σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες που αλλάζουν. Οι δύο εντελώς αβέβαιες παράμετροι όμως των Markelle Fultz και Mo Bamba, και σε δεύτερο επίπεδο η είναι αυτές που ανατινάζουν τις προβλέψεις μας και μας βάζουν δύσκολα. Θα πω ότι και οι δύο θέλουν ακόμα πολλή δουλειά και δεν θα μπορέσουν να συνεισφέρουν ουσιαστικά φέτος στο να ανέβει η ομάδα επίπεδο, οπότε έκτη – έβδομη θέση στην Ανατολή ξανά, το οποίο μπορεί να μην ακούγεται συναρπαστικό, αλλά μετά από 6 χρόνια ξηρασίας και διακοπών από τον Απρίλη, η σταθεροποίηση σε αυτό το επίπεδο είναι ένα θετικό προχώρημα. Η εκτόξευση αναβάλλεται για έναν ακόμα χρόνο.
Dimitris Mantzoukas
Latest posts by Dimitris Mantzoukas (see all)
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 6 - December 2, 2019
- Fantastic Beasts and Where to Find Them: Part IV Chapter 2 - November 4, 2019
- 2019-20 Previews: Utah Jazz - October 24, 2019
- 2019-20 Previews: Portland Trail Blazers - October 20, 2019
- 2019-20 Previews: Orlando Magic - October 19, 2019
